islam, de ideale partner voor geestelijke tirannie en machtsverwerving

De kerken lopen leeg, hier en daar hoor ik dat enkel de paus nog wat naïevelingen op de been kan brengen maar dat hij, zoals al de andere regeringen, bang is van de duivelsgodsdienst.
Zelfs als men niet gelovig is, juist dan, zou men dit artikel helemaal moeten doornemen en zoals ik, dit als een bevestiging te zien dat er geen god bestaat, laat staan een opvolger, en dat godsdiensten sterk geworden zijn zoals de politieke stelsels, nl. door machtsverwerving, oorlogen en tirannie.
De islam echter is de enige die daar duidelijk over is, en zoals Dr. Hans-Peter Raddatz in zijn “Von Allah zum Terror” formuleerde:

“In geen andere cultuur, laat staan in enige religie, is de codificatie van moord, roof, slavernij en schattingsafpersing (EB: jizya) religieuze plicht. In geen andere religie is de gesanctioneerde legitimatie van geweld als de wil van God tegenover anders gelovigen aan te treffen, zoals die door de islam als integraal bestanddeel van haar ideologie in de koran gecodificeerd en in de historische praktijk bevestigd is. Ten slotte is er geen enkele stichter van enige religie wiens voorbeeldwerking oorlogsvoering omvatte, noch het in opdracht liquideren van tegenstanders, zoals dat bij Mohammed daarentegen wel het geval was.

Slechts op grond van een verbazingwekkende blinde vlek in de kennis, die onder andere hieruit bestaat, dat in het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) de islamitische Allah als identiek met de drie-enige God van de christenheid werd verklaard (“Nostra aetate” en “Lumen gentium), werd de geestelijke voorwaarde geschapen en is het eerst mogelijk geworden dat de islam zich sluipenderwijs onder de dekmantel  van  vreedzaamheid en vredelievendheid in Europa kon vestigen en zich ondertussen ook verregaand politiek kon consolideren.

Deze fatale vergissing van het Concilie en als gevolg daarvan de handelwijze van de pausen, zichtbaar geworden in de onderdanigheid bij het kussen van de koran door paus Johannes Paulus II (1920-2005) en in de voortzetting van deze lijn door paus Benedictus XVI (geboren 1927, paus van 2005 tot 28 februari 2013) en zijn opvolger, zal voortaan en uiteindelijk tot de dominantie van de islam in Europa en tot de ondergang van de kerk leiden.

Paus Johannes XXIII (1881-1963), die het Tweede Vaticaans Concilie inspireerde en ertoe opriep, had met betrekking tot Israël kort voor zijn dood ware, de grote kerkleraar Augustinus daarbij tegensprekende, kennis en inzicht toen hij zei:

“Wij erkennen nu dat vele, vele eeuwen de blindheid van onze ogen ervoor hebben gezorgd dat wij de schoonheid van uw uitverkoren volk niet konden zien en in zijn gezicht niet de trekken van onze eerstgeboren broeder konden herkennen … Vergeef ons de vervloeking, die wij in uw naam (: Jezus Christus) over de Joden uitspraken. Vergeef ons, dat wij u in uw vlees ten tweede male kruisigden. Want wij wisten niet, wat wij deden.”

Het Tweede Vaticaanse Concilie had kerkhistorisch de historische opdracht en unieke kans gehad, deze erkenning van paus Johannes XXII op te pakken en tot de oorsprong van de kerk en haar wortels terug te keren, dat wil zeggen, de verloren innerlijke band met het Jodendom weer tot stand te brengen.

In plaats daarvan verbond de katholieke kerk zich met de islam en knoopte zij bij de islamitische Allah aan, doordat ze de identiteit van Allah met de God van de christenheid tot verplichte leer verklaarde, wat men slechts als ontsporing, verblinding en dwaling van het millennium kan aanmerken.

Deze gelijkstelling heeft een dogmatisch karakter gekregen, daar de katholieke kerk tegelijk vastlegde dat een niet meegaan met de uitspraken van het Concilie als afvalligheid van de leer van de kerk en van de kerk zou worden beschouwd. Ze heeft zich daarmee duurzaam met de machtsfactor “islam” verbonden en zal daardoor radicaal veranderen. Lees Verder;

http://ejbron.wordpress.com/2013/07/23/de-houding-van-het-vaticaan-ten-opzichte-van-de-islam/