Vandaag liggen de kaarten heel anders. Men laat zich deporteren, krijgt 1000 euro contant voor de medewerking, geniet een tijdje van een onverhoopte vakantie, en reist vervolgens terug naar het gastland. Met die 1000 euro heeft men dan een andere identiteit aangenomen, de baard wordt getrimd, de zwarte haren gekleurspoeld, kortom: niets staat de terugkeer in de weg. Veel eenvoudiger dan een gevangenisuitbraak.
En ja, quasi onmiddellijk kregen we bevestiging al tart de werkelijkheid onze voorspelling:
De advocaat van een naar Afghanistan gedeporteerde crimineel bevestigt: “Hij zal terugkeren.” “Hij” is een 31-jarige Afghaan die in 2019 veroordeeld werd voor een groepsverkrachting van een 14-jarig meisje.
En waarom wil “hij” terugkeren? Inmiddels heeft hij voor een levensverzekering in Duitsland gezorgd: een zwangerschap. Zijn kind zou binnenkort in Duitsland geboren worden.
Zijn advocaat wil een visum voor zijn klant aanvragen. De Duitsers zijn waarschijnlijk zo zot om dat toe te kennen en hem een vliegtuigticket te bezorgen. Mét verontschuldigingen voor de overlast!
… of hij een mannetje of een vrouwtje is, hoe moeten wij dat dan weten?
“Floris heeft het lastig in de huidige maatschappij, er lijkt volgens Floris namelijk geen ruimte te zijn voor genderfluïde personen. Dat betekent namelijk dat Floris zich iedere dag iets anders kan voelen, het kan zelfs per uur verschillen…
… Je kunt je ook gewoon even géén man en géén vrouw voelen, om het allemaal nog wat makkelijker te maken…
… Floris wil daarbij genderneutrale toiletten vanaf de kleuterscholen…”
Sinds tientallen jaren worden we om de oren geslagen met vrouwenrechten. In de huidige woke-tijd is dit een lastig gegeven, vermits men tegenwoordig niet kan – of mag – zeggen wie of wat een vrouw is, waaraan men een vrouw herkent, vermits dit een proces is dat zich naar verluidt in het diepste “ik” afspeelt. Heeft in se niets te maken met een voor handen zijnde baarmoeder, eileiders, borsten e.d. fysische kleinoden.
En dan zijn we helemaal in de war met de zgn. kinderrechten. Men kan zelfs niet vaststellen wie of wat een kind is, vooral bij gelukszoekers die met een schoenmaat 45, beharing op borst en gezicht, doodleuk verklaren een “alleenreizende minderjarige” te zijn, die wil aansluiting vinden in het derde jaar van het middelbaar onderwijs.
Wat volgt? Dierenrechten als alibi voor een verblijfsvergunning? Lijkt ons een nieuw aan te boren succesformule, vooral bij de inzet van bedreigde diersoorten. Wat als een “vluchteling” zich de identiteit aanmeet van een bonobo? Mogen we die afwijzen? Komt die dan onder de hoede van de dierenrechtenbeschermheer Weyts (of diens opvolger)?
Een voorbeeld uit de hedendaagse geslachtenkeuzes die vanzelfsprekend ook “rechten” eist:
Dat we niet meer mogen zeggen wat we denken, dat we moeten overschakelen op een inclusieftaalgebruik, dat wisten we al, maar dat interpunctie leidt tot ergernis bij onze nazaten, dàt is nieuw. Voor ons alleszins.
Taalkundigen waarschuwen dat het gebruik van een punt de zgn. Gen Z kan ergeren. Het gebruik van een punt in teksten en berichten kan jonge mensen beledigen of ergeren – dat is de waarschuwing van taalkundigen. Tieners en jonge twintigers – m.a.w. Generatie Z – die opgroeiden met het gebruik van korte berichten als communicatiemiddel kunnen het gebruik van het punt zien als een symbool van grof-passieve agressiviteit. Taalkundige Dr. Lauren Fonteyn twitterde: “Indien U het bijkomende beëindigingsteken gebruikt, zullen zij hierin iets lezen dat neigt naar een dalende intonatie of een negatieve toon.” (Krantenartikel, gepubliceerd bij facebook)
Na een google-navraag vernemen we dat de zgn. Gen Z zich geïntimideerd voelt door het gebruik van een punt.
Zeg niet “fietsstraat” – zeg “bolderstraat”... Zo werd in Lübeck een nieuwe fietsstraat ontworpen “met respect” voor de bomen… 400 granieten bolders, waarmee de bewoners van de mooie villawijk alles behalve opgetogen zijn. Volgens de beleidsmakers moet je er gewoon aan gewend geraken… Het is echter niet uitgesloten dat ze allemaal nog gekoppensneld worden.
Het Berlijnse over het paard getilde stadsbestuur – de zgn. Senat – heeft een straatfestival, dat Aziatisch eten en cultuur als thema heeft, op de vingers getikt. Een zgn. “Berlijnse jury tegen discriminerende en seksistische reclame”, in het jaar 2020 boven de multiculturele woke doopvont gehouden, vindt dat een Berlijner gastronoom met de Aziatisch-klinkende naam Luan Thanh Nguyen, wel zéér racistisch uit de hoek komt met zijn reclame. Hij bestond het zijn eten – aangeboden op het “Asian Streetfood Festival” als “exotisch” en “Aziatisch” aan te prijzen. Volgens b.g. Berlijner woke belijders is dit niets minder dan discriminerend.
We citeren een stukje van Nguyens gedurfde reclame:
“Tauche ein in die faszinierende und vielfältige Welt der asiatischen Straßenküche und Kultur beim Asian Streetfood Festival in Berlin! Bei der zweiten Edition dieses Festivals erwartet dich eine köstliche Vielfalt an Speisen, begleitet von einer lebendigen Atmosphäre und spannenden Darbietungen!”
Ned.: “Laat je onderdompelen in de fascinerende en veelzijdige wereld der Aziatische straatkeuken en -cultuur bij het Asian Streetfood Festival in Berlijn! Bij de tweede editie van dit festival vind je smakelijke variaties van spijzen, begeleid door een levendige sfeer en spannende optredens!”
Naar verluidt struikelde de b.g. “jury” vooral over de woordkeuze “exotisch”, daar dit begrip dikwijls gebruikt wordt om mensen en/of culturen als vreemd, anders of buiten de norm te beschrijven. Nog even dit: de “jury” wordt bemand, bevrouwd, bemensd door personen die luisteren naar de – exotische – namen zoals Iris Rajanayagam en Cansel Kiziltepe. De “jury” mocht verleden jaar voor de verleende expertise 5400 euro van de belastingbetaler incasseren.
Op een dag als 21juli – weten de meeste ‘Belgen’ trouwens nog wat er die dag precies wordt herdacht ? – leek het me gepast om heel even stil te staan bij het Belgische surrealisme. Als er één kunststroming past bij deze staat in ontbinding dan is het immers wel het surrealisme. Het is dan ook niet echt verwonderlijk dat een aantal landgenoten voortrekkers zijn geweest in deze kunststroming. Subversieve burgermannetjes als René Margritte, Paul Nougé, Paul Delvaux of Marcel Mariën die de hemel wilden bestormen… Het lijkt er warempel op alsof het surrealisme in ons DNA ingebakken is….
Eén van hun artistieke erfgenamen was Marcel Broodthaers die dit jaar precies 100 jaar geleden in Sint-Gilis werd geboren. Toen de 40-jarige onbekende en dus grotendeels in zijn poëtische ambities mislukte dichter Broodthaers in 1964 afscheid nam van de poëzie propte hij zijn bundels in een emmer gips en vereeuwigde ze op deze drastische wijze tot het kunstwerk ‘Pense-Bête’. Zo maakte hij naadloos de sprong naar wat de culturo’s als conceptuele kunst plegen te omschrijven. Kwestie van ’t kind een naam te geven….Conceptuele kunst kan bijvoorbeeld ontstaan door een voorwerp uit de alledaagse context te halen en er zo een geheel nieuwe betekenis aan te geven…
Door zijn bundels in het gips te steken gaf Broodthaers niet bepaald blijk van originaliteit want 47 jaar eerder had Marcel Duchamp in New York al een blinkend nieuw urinoir van het model Bedfordshire dat hij bij J.L. Mots Ironworks had aangekocht, gesigneerd als R. Mutt en onder de titel ‘Fountain’ ingestuurd voor een avantgarde-tentoonstelling. Het kunstwerk werd afgewezen waarmee de goegemeente bewees geen snars te hebben begrepen van de quasi-uniciteit van het werk en het genie van de maker….
Broodthaers was vanuit een stamboomkundige context het prototype van ‘de Echte Belg /le vrai belge’: zoon van een Vlaamse vader en een Waalse moeder, opgegroeid en levend in Brussel. Niet zonder enige ironie gebruikte hij de Belze tricolore om z’n werk kleur te geven. In het bij tijd en wijle behoorlijk hermetische en dus – voor niet-ingewijden – quasi onbegrijpelijke narratief van de culturo’s wordt Broodhaerts vaak geduid als voortrekker van – en ik citeer – ‘een beweging die het onderzoek naar de veronderstellingen van de beeldende kunst tot de globale institutionele context verruimde’… Hij werd zo de wegbereider voor artistieke beunhazen als de – intussen in ongenade gevallen – paleisdweil Jan Fabre, strontmaker Wim Delvoy en charlatan met een grote C Arne Quinze….
Jan Huijbrechts
Geniet ervan…
Er is niets mis met uw beeldscherm… Er is niets mis met uw ogen… Er is niets mis met u als u een zwart scherm ziet. Er was iets mis met…
Stomme vraag, denkt u. Is moedermelk van een zwarte Afrikaanse vrouw wit of zwart? Als we de racistische logica volgen, dan vergiftigt deze moeder willens en wetens haar zwarte baby met wit-racistische melk.
Wat men zoal te zien en horen krijgt op sociale media… Bv. dit filmpje van een cupido-assistent die alleenstaande mannen aan een lief wil helpen. Dit is zijn raad:
Ze zoeken nieuwe piloten. Met vooral en voorop: diversiteit. Niet de beste piloten. Niet piloten met de meeste ervaring. Neen, piloten van allerlei slag, kleur en reëel of ingebeeld geslacht.
