Bij de verkiezingen wordt de lijstvorming bepaald door het geslacht der uitverkoren politieke kastekandidaten.
De pariteit werkt als volgt:
- Evenveel vrouwelijke kandidaten op de lijsten als mannelijke.
- Omdat lijsten uit een oneven aantal kandidaten bestaan, mag het verschil tussen het aantal vrouwelijke en mannelijke kandidaten niet groter zijn dan één.
- Op plaats één en twee geen kandidaten van hetzelfde geslacht.
- Volledige ritssysteem voor de lokale kieslijsten in Brussel en Wallonië.
- De ministerraad bestaat minstens uit één vrouw.
- Het schepencollege en de provinciale deputatie bestaan uit minstens één vrouw.
- Op lokaal niveau is minstens een derde van eenzelfde geslacht in de advies- en overlegorganen en de raden van bestuur van autonome bedrijven.
Wat gebeurt er dan als er een omgebouwde kandidaat/kandidate/resp. geslachtsneutraal wezen zich op het politieke pad wil begeven?
Stel een zich vrouw-voelende bio-man kan de drang “ons” te vertegenwoordigen in de politieke arena niet weerstaan. Een politieke partij die gebeten is door de regenboogmuskiet, zal hiervoor een topplaats voorzien op de lijst. Stel dat een klassieke man, een klassieke vrouw en een gereviseerd exemplaar op de drie eerste plaatsen beslag willen leggen. Hoe moet dat dan met de wet die stelt dat er geen twee kandidaten van hetzelfde geslacht op de eerste twee verkiezingsplaatsen mogen staan? Beschouwt men de zich-vrouw-voelende man als vrouw of blijft men hardnekkig vasthouden aan het ouderwetse principe dat, wie een penis tot zijn attributen mag rekenen, wel degelijk een mannelijk wezen is?
In het land b draait men zoals bekend zijn hand niet om voor enige creativiteit opdat het neo-geslacht ook aan zijn politieke trekken komt. We verwijzen naar dr. Peter De Sutter, die zich ondanks naamverandering, vrouwelijke kleding, maquillage en pruik, ondanks het behoud van de attributen die sinds de geboorte zijn lichaam sieren, die zich desondanks Petra noemt, nochtans een vrouwelijke partner heeft zonder lesbisch te zijn, toch carrière kon maken in de politiek. Je benoemt een dergelijk persoon gewoon tot minister(in) en dan is de plaats op een verkiezingslijst van geen enkel belang.
Bij de Grünen in het Duitse Saarland zijn ze anders geëvolueerd. Volgens de statuten moet er steeds een vrouw op plaats 1 en vervolgens bij alle onpare plaatsen een vrouw staan. Tenzij de kandidate op plaats 1 bij het stemmen over de lijstvorming gebuisd wordt. Dan kan plaats 1 ook aan een vrouw-met-penis vrij gegeven worden.
Net dàt scenario speelde zich af bij de Saarlandse partijdag der Grünen. Tina Schöpfer viel drie keer in ongenade, zodat de eigenlijk niet zo heel populaire Hubert Ulrich verrassend plaats 1 kon innemen en daarmee met zekerheid vanaf september in het genot van voor Groenen onbelangrijke accessoires zoals een federaal pensioen en een dienstwagen zal komen.
Tina Schöpfer moest plaats maken. Zoveel is duidelijk. Ulrich is een “fixer”, iemand die enerzijds giften van de gehate FDP aanneemt, anderzijds deze in het halfrond vervloekt. Dit alles gebeurde met het doel de gewenste Jamaica-coalitie mogelijk te maken. Het hoger doel, u weet wel… staatsmanschap. En zo gebeurde het dat Hubert het “fixte” dat hij Hubertina werd.
De federale Grünen “hadden zich het anders gewenst”. Ulrich wou zich eigenlijk niet als “transfluide” mens uiten; pas bij het meest geschikte moment koos hij voor het vrouwenschap. Waarmee niet gezegd wil zijn dat deze toestand niet kan veranderen.
Wie nog niet mee is in de regenboogconstellatie: transfluïditeit is een toestand met veranderende geslachten, een soort op-en-neer-gaande grafiek van testosteron en oestrogeen. Moet bijzonder verwarrend zijn. Je staat op als man, kleedt je in pak, hemd en das om naar kantoor te gaan. Daar aangekomen voel je bij de 10 uur-koffiepauze dat je vrouwelijke alter-ego heel het boeltje overneemt. Daar zit je dan, verveeld met je pak, verlangend naar het wuftige kleedje, je handtas, je valse wimpers en hoge hakken. Een verrader in je eigen lichaam.
Trouwens de “transfluide” vlag verschilt wel degelijk van de regenboogvlag. Wat meteen een probleem voor de zebrapaden creëert als een fluïde mensensoort verkozen wordt. Discriminatie loert om de hoek.
Keren we terug naar de Saarlandse Grünen. Na het buizen van Tina Schöpfer had eigenlijk een andere vrouw, zonder mannelijke concurrentie, op plaats 1 aanspraak moeten maken. Echter… in de politiek is alles mogelijk. En zo won Huberta Ulrich tegen de excuustruus, de uit het niets plotseling opkomende kandidate Jeanne Dillschneider, de bijna 30-jarige voorzitster van de Grünen Jugend, tevens eeuwige studente rechtswetenschappen.
In alles is er ook een komische kant aan het lijstvormingsverhaal. Door het opzij zetten van de partijstatuten werd er plaats gemaakt voor een nieuwe ster aan het groene firmament: Iryna Gaydukova, een wezen dat een bewezen menstruatie-achtergrond laat optekenen. Qua IQ hoeft er niets bewezen te worden. Iets wat bij de Grünen sowieso van ondergeschikt belang is. Nietwaar, Annalena Baerbock?. Iryna is van Oekraïense oorsprong en wou bij de Grünen carrière maken omdat ze geschrokken was van “het verbazingwekkende en blijvende succes der extremisten”. Intussen heeft de charmante Iryna de partij verlaten. Waarom? Kijk even mee naar deze beelden:
