… over een kameel, die ook een olifant had kunnen zijn
Een Arabische kameeldrijver in de woestijn richtte zijn tent op om er de nacht door te brengen. In de woestijn kan het ‘s nachts zeer koud worden. Rond middernacht werd hij wakker en zag dat zijn kameel zijn neus onder de tentflap binnen gestoken had. Hij wou opstaan om de kameel buiten vast te zetten maar toen dacht hij, ach, het kan geen kwaad, zo een klein stukje van de kameel in de tent.
Enige tijd later werd hij weer wakker en merkte dat de kameel heel zijn kop en zijn nek in de tent geschoven had. Hij wou opstaan om de kameel uiteindelijk toch buiten vast te zetten, maar de kameel sprak hem toe: “Je hebt er toch hopelijk niets tegen dat ik een beetje verder binnenkom… het is buiten zo verschrikkelijk koud?”
De man gaf toen en legde zich weer neer. Hij werd echter voor een derde keer wakker en schrok zich een hoedje, want nu lagen ook de voorpoten en de bulten in de tent. Weer wou hij opstaan om de kameel buiten te jagen, maar de kameel sprak hem weer toe met de woorden: “Ik beloof je dat ik geen centimeter dichter zal komen. Bovendien is het voor jou ook warmer in de tent als we met z’n tweeën erin slapen.”
De Arabier was zo lui dat hij zich, ondanks zijn bezorgdheid, liet ompraten en sliep weer in. Heel snel daarna werd hij wakker, gilde “help“, want hij dreigde te stikken omdat de kameel met heel zijn gewicht op hem lag.
De kameel antwoordde, zonder zich te verroeren, “Als je meer plaats nodig hebt, ga dan naar buiten, daar is plaats genoeg!”
