Wurlitzerdromen

Iets voor de feestdagen: “Too much tequila”, een nummer uit 1960 van The Champs.  Compleet met gesynchroniseerde danspasjes en je hoeft zelfs niet mee te zingen Meer moet dat niet zijn.   Tot gauw.

Lolita

“The Little Drummer Boy” (Nederlands: De kleine tamboer), ook bekend als Carol of the Drum, is een populair kerstlied geschreven door pianist Katherine Kennicott Davis in 1941.^[1] Volgens de originele bladmuziek had zij zich gebaseerd op een Tsjechisch kerstliedje, hoewel nooit bekend is geworden om welke melodie dat ging. De eerste belangrijke opname van het nummer was van de Trapp Family Singers in 1955.^[2] Het nummer werd pas echt bekend nadat het in 1958 was opgenomen door het The Harry Simeone Chorale, waarna het vele malen is gebruikt door andere artiesten.

De tekst vertelt over een arme jongen die niet in staat is om de pasgeboren Jezus een geschenk te geven. Door middel van het spelen op zijn trommel bewijst hij de eer met goedkeuring van moeder Maria. De pasgeborene lijkt het te begrijpen en lacht uit dankbaarheid. (…)

In Angelsaksische landen, één der meest geliefde kerstliedjes, hier verwerkt met ‘Peace on earth’, en vertolkt door een ongewoon duo: Bing Crosby en David Bowie. Het nummer werd opgenomen op 11 september 1977 voor de tv-special van Crosby, Bing Crosby’s Merrie Olde Christmas. Het duo besprak wat zij zouden doen met hun familie tijdens Kerstmis, voordat zij “Little Drummer Boy” zongen met een nieuw contrapunt met tekst die speciaal voor de special was geschreven, “Peace on Earth”. (…)

Zalig Kerstmis!

Lolita

Dagenlang in alle media: de dood van Jean-Philippe Smet, enfant terrible ‘Johnny Hallyday’, inclusief psychologische ontledingen allerhande over zijn karakter, de invloed van een ontbrekende vader, en vergelijkend filmmateriaal ‘vroeger en nu’.  De man krijgt quasi een staatsbegrafenis – wat veel wil zeggen over wie er zoal in aanmerking komt voor dergelijke eer.

Ik was nooit een fan van Johnny Hallyday.  Te ruig, te nep, te macho, te weinig zanger, te veel show.  Bevestigend:  Johnny Hallyday, un dieu en Wallonie ignoré en Flandre.  Mia Doornaert werd bijna lyrisch in De Afspraak, toen ze het over haar – en zijn – ‘Tendres Années’ – had. Het lied werd door Johnny Hallyday in het Frans overgenomen in 1963.

Het origineel country nummer werd geschreven door Darrell Edwards, op plaat gezet in 1961 en gezongen door George Jones, ex-echtgenoot van country-icoon “Stand by your man” Tammy Wynette.  U hoort hiervan een opname, waarmee nogmaals bevestigd wordt dat het origineel altijd beter is dan de copie.

Als toemaatje, speciaal voor onze medewerker van Studio Rony, countryfan zoals ik, een duet van George Jones en Tammy Wynette over de vergankelijkheid van ‘eeuwige’ liefde en gouden trouwringen: ‘Golden Rings’.

Hou jullie warm!

Lieve groet van jullie Lolita

https://youtu.be/ZocyWX3wk5Q

In 1979 was “Jamaica” wèl een succes.  Dit eerste nummer “Sun of Jamaica” van de onmiskenbaar Duitse Goombay Dance Band veroverde de hitlijsten in Nederland, belgië, Vlaanderen, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Spanje, Zweden, Nieuw-Zeeland, V.K….   De Strangers vonden erin hun inspiratie voor “Het strand van Sint Anneke”. 

Op deze druilerige maandag, een straaltje zon uit Jamaica… én van het Antwerpse Sint Annekestrand.

Liefs van jullie Lolita.

https://youtu.be/uWPvt8-wJyQ

Wurlitzerdromen

Een groot succes uit 1970, gezongen door een Canadese ééndagsvlieg, Marc Hamilton (1944): “Comme j’ai toujours envie d’aimer”.  Het lied stond in 92 landen in de hitlijsten en ging als single 8 miljoen keer over de toonbank.  Nadien werd het buiten Franstalig Canada stil rondom hem.   Na enig speurwerk vond ik een recenter nummer waarbij hij belooft eens naar Parijs te zullen komen.  Volgens mijn bescheiden mening nogal een bombastisch lied zonder een duidelijke muzieklijn.  Zelfs de tekst is afgezaagd “hij gaat er de liefde zoeken”.    Tja.

Liefs van jullie Lolita

Wurlitzerdromen

Eentje waarvan je zegt, dat liedje ken ik toch… Wie zong dat ook weer?  Take good care of my baby, Eén van de grootste hits in de VSA in 1961 (drie weken op één);  bij ons had Bobby Vee geen enkele hit.

Het origineel filmmateriaal uit die tijd is zowel qua beeld- als klankkwaliteit te slecht.  Daarom de statische video.  Hij vulde het vacuüm dat na de vliegtuigcrash van Buddy Holly achter bleef.  Zoals alle jonge – en  niet meer zo jonge – zangers uit die jaren stond hij proper afgeborsteld, haartjes gekapt, goed gekleed met das en gepoetste schoenen op het podium.  Toen was dat heel gewoon.  Vandaag val je daarmee uit de toon.  Bobby Vee stierf verleden jaar aan de gevolgen van Alzheimer.

Tot volgende week!

Lolita

Sarah Lois Vaughan ([/ˈvɔːn/]^?) (Newark, 27 maart 1924 – Los Angeles, 3 april 1990) was een Amerikaanse jazzzangeres, die samen met Billie Holiday en Ella Fitzgerald tot de grootsten in haar genre wordt gerekend. Zij is bekend om haar expressieve stem, een chocolamousse contra-alt, uniek vibrato en groot vocaal bereik.

Vaughans ouders waren beiden muzikanten; Sarah begon met zingen in kerkkoren. Haar deelname aan talentenjachten trok de aandacht van Earl Hines bij wiens bigband Sarah Vaughan begin jaren veertig zangeres werd. Al snel werkte zij samen met Billy Eckstine. Eckstine en Vaughan waren vervolgens enige tijd actief met Dizzy Gillespie en Art Blakey, maar in 1945 ging Vaughan solo optreden. Bekende nummers uit die periode zijn Tenderly, Lover man en It’s Magic. Sarah Vaughan bleef platen uitbrengen en optreden tot de vroege jaren tachtig en werkte met grootheden als Miles Davis en Quincy Jones. (Wikipedia)

U luistert naar Broken Hearted Melody, een lied uit 1959, en goed voor haar eerste gouden plaat.

Profiteer van het goede weder, de winter wordt nog lang genoeg.

Lolita

In de jaren die aan de Britse muzikale invasie van de VSA vooraf gingen, was Pat Boone de enige zanger die kon concurreren met de alom tegenwoordige Elvis Presley.
Pat Boone, afstammeling van de Amerikaanse volksheld Daniel Boone,  supporter en verdediger van de huidige Amerikaanse president Trump, was de tegenpool van de wilde Elvis Presley, de ideale schoonzoon, haartjes perfect gekamd, een lieve glimlach, witte daim schoenen, gekleed pak en bijhorende das. Zijn muziek was veilig, niet bedreigend, beschaafd, geschikt voor alle leeftijden. Hij maakte “zwarte” muziek salonfähig voor de blanke platenkopers.

“Love letters in the sand”, de onvergetelijke klassieker van Pat Boone uit het jaar 1957. Zeven weken op één in VS in 1957 en bij ons op twee. Hij behaalde hiermee een gouden plaat voor de verkoop van meer dan 1 miljoen individuele plaatjes. Het lied komt uit de film “Bernardine“, een muzikale film geproduceerd door de Fox Studio’s als antwoord op de succesrijke Presley films.

Het origineel op 78 toeren was in 1931 ook al een succes; u hoort het orkest van Ted Black en een gezongen refrein van ene Tom Brown.

Liefs van jullie Lolita

https://youtu.be/zKKPdVWTFuo

Peter Alexander zit met een behoorlijk aantal liedjes in mijn platencollectie.  Een knappe man, een vlotte acteur, een meer dan behoorlijke stem.  Wanneer was het dat ik aan hem in Angeltjes een Wurlitzerdroom wijdde?  Goed voor herhaling; alleen het liedje werd aangepast aan de huidige situatie.  Volledigheidshalve: Peter Alexander overleed op 84-jarige leeftijd in Wenen op 12 februari 2011 en is bijgezet in het familiegraf bij zijn echtgenote en dochter.

Dag lieve schatjes van me,

Ik ben er zeker van dat het liedje van vandaag goed zal onthaald worden.  Ook op de zanger is niets aan te merken: kwaliteit van vóór de oorlog.  In de jaren 50 en 60 was hij in de Duitstalige en in de Lage Landen heel geliefd.

Niet alleen kon hij zingen en acteren, hij had bovendien een aura van degelijkheid en vertrouwen dat in het naoorlogse Duitsland, samen met het Wirtschaftswunder, ervoor zorgde dat zowel de muziek- als de filmwereld hoge toppen scheerden met eigen talent.

Het gaat om niemand minder dan Peter Alexander Ferdinand Maximilian Neumayer, voorwaar een keizerlijke naam.  Zoals enkele andere Duitstalige sterren van die tijd was hij Oostenrijker, geboren in Wenen op 30 juni 1926.  Zijn ouders zagen hem liefst deel uitmaken van de Wiener Sängerknaben, maar hij weigerde.  Na het gymnasium werd hij opgeroepen voor de WO II en bracht vervolgens een jaar in Britse krijgsgevangenschap door.  Na zijn vrijlating koos Peter – dik tegen de zin van zijn vader, die liever een geneesheer in de familie had gehad – voor een toneelopleiding.  Al vroeg bleek dat hij een geboren komiek was.

In 1951 nam hij bij Austrophon zijn eerste plaatje op: “Das machen nur die Beine von Dolores” – twee jaar later stapte hij over naar Polydor en zou ontelbare schlagers en operretten opnemen.  Dan schakelde hij over naar het platenmerk Ariola.  Peter Alexander is een heel grote mijnheer: hij bracht meer dan 156 singles en meer dan 120 elpees op de markt   Hij zong duetten met alle diva’s van die tijd.  Vanaf 1956 tot nu zou hij alleen al in Duitsland meer dan 46 miljoen exemplaren verkocht hebben en hij speelde mee in ca. 50 filmen.  Op televisie kon men hem quasi elke week in één of andere muzikale show zien optreden.

Hij werd geëerd en vereerd met talrijke onderscheidingen voor zijn zang- en filmcarrière van zowel de stad Wenen als van Oostenrijk, van de muziek- als van de filmbranche.

Zijn privéleven was zonder boekskesmeerwaarde.  Hij trouwde in 1952 met een talentrijke, geliefde actrice, Hilde(gard) Haagen.  Het echtpaar begreep snel dat een carrière voor beiden niet realistisch was.  Hildegard gaf haar ambities op, werd zijn manager en moeder van hun twee kinderen.  Sedert haar overlijden in 2003 leeft Peter Alexander teruggetrokken in Grinzing.  In 2009 kreeg hij nog een zware klap te verwerken toen zijn geliefde dochter bij een verkeersongeval om het leven kwam.

Met weemoed om tijden die voorbij zijn en die allicht nooit zullen terugkomen stel ik jullie Peter Alexander voor met “Ich zähle täglich meine Sorgen”.

Servus !

Lolita

https://youtu.be/hTeIEHU3BJY