D’r willen er nog meer “bevrijd” worden van de “onderdrukking”. U heeft waarschijnlijk al eens TV-programma’s gewijd aan de “maatje méér”-calimero’s, calimera’s, calimer?’s gezien. Eigenlijk komen ze allemaal op hetzelfde neer: Ja, ze zijn dik (oeps, verboden woord), ja, ze hebben overgewicht, ja, ze hebben “een maatje meer”, ja, ze hebben daardoor fysische klachten, ja, ze geraken amper het bed, resp. hun huis uit, ja, ja, ja… Maar dat is niet hun schuld. Echt niet. Ze zitten zo diep vast in de te smalle put, dat ze er niet meer uit geraken. En bovendien, wat is er mis met 150 kg of zelfs 200 kg en meer? Hun psychisch lijden werd veroorzaakt door het opgedrongen schoonheidsideaal met slanke modellen en bewerkte foto’s op het internet. En om zichzelf te troosten blijven ze maar schransen.
Nu hebben ze op hun klachtenlijst een nieuw verwijt toegevoegd: ze geraken niet aan een lief omdat de mogelijke partners te kieskeurig zijn. En ze noemen dit “systematische onderdrukking”.
https://youtu.be/lPMMg1eKdP4
Maar ze laten het er niet bij zitten. Vanuit de linkse hoek loopt er als tegenreactie een TikTok-rage die het “maatje méér” een positief imago wil geven en de wereld laat weten dat een persoon die het dubbele gewicht van een normaal iemand met zich meesleurt even gezond kan zijn: het énige wat vereist is: Body Positivity! Zie je gewicht door een roze bril.
Het is geen troost, maar het land b is niet het enige dat bijzonder attractief is voor landverhuizers. Ook Oostenrijk wordt geconfronteerd met een tsunami van asielzoekers: enerzijds de intussen gekende exoten, anderzijds Oekraïners. Men verwacht een totaal van zo’n 160.000 tegen het einde van het jaar. Het geboorteaantal: ongeveer de helft. Waarbij men eigenlijk de geboortes bij de exoten nog moet in mindering brengen.
Begin 2022 leefden er ca. 1.6 miljoen vreemdelingen in Oostenrijk, goed voor 17.7% van de bevolking. Ter vergelijking: tien jaar geleden, in 2012, werden er “slechts” 951.000 vreemdelingen geregistreerd.
Ach ja, denkt u, alles wordt tegenwoordig onder de “woke”loep gehouden. Ook de in Duitsland immens geliefde Winnetouverhalen en dito filmen.
Ze zijn ook daar in Duitsland tot Indianen-inkeer gekomen. Op de kap van het leed der Indianen mogen er geen boeken verschijnen. Ook al zijn het gefantaseerde verhalen. Ook al heeft nazi-Duitsland geen enkele Indiaan naar de strafkampen gestuurd heeft, ook al hebben de Duitsers al tot in het oneindige “mea culpa” van de daken geschreeuwd… voor zowat iedereen die ooit in het verleden – mondiaal – belaagd werd.
Winnetou wordt met pluimen, totem en vredespijp begraven omdat het lijden der inheemse bevolking niet mag geminimaliseerd of geridiculiseerd worden. Over het lijden van de Europese bevolking… geen woord.
“Wij zijn tot het late inzicht gekomen dat de geschiedkundig bewezen werkelijkheid, de onderdrukking van de oorspronkelijke bio-bevolking, herkneed werd tot een geromantiseerd beeld met goedpratende clichés en daar willen wij niets mee te maken hebben.” …. Oef!
“De tirannie van de politieke correctheid”, stelt Henryk Broder, verbonden aan Welt, en voegt eraan toe dat slechts enkele anonieme klachten volstaan om zoiets op gang te trekken. Tja. Zolang het maar om klachten gaat tegen alles wat conservatief is. Probeer maar eens een klacht neer te leggen tegen immigratie en de daarmee verbonden problemen.
Wat met het betuttelend vingertje van Nederland? Moet Bassie en Adriaan op YouTube gecensureerd worden?
Mocht u zich afvragen of ervan uitgaan dat dit geënsceneerde filmbeelden zijn… ze zijn wel degelijk écht. En de wezens die hun boodschap per se willen opdringen, zijn geen acteurs. Decadentie is de ondergang van het westen.
Portland was ooit bekend als de stad van de rozen. Of de stad nog geurt zoals rozen is twijfelachtig, maar dat Portland stilaan de stad van de doornen is, lijdt geen twijfel. Het is een voornamelijk “Democratisch”, links bestuurd bastion waar het verval én de vertwijfeling toeslaan. De officieuze slogan van de stad “Keep Portland weird!” wordt volop in de praktijk omgezet. “Weird” zoals “Woke”. “Weird” zoals zo weinig mogelijk inmenging van de politie.“Weird” zoals “we geven het op”.
“Het lijkt alsof een andere pandemie de stad getroffen heeft!”
Niet iedereen stelt de bizarre toestand van Portland op prijs. Talrijke huizen staan te koop. Daklozen en criminaliteit overal. Ze kamperen aan de rand van de weg, in voortuinen of breken in woningen. Zowel huiseigenaars als daklozen voelen zich in de steek gelaten.
Het Britse NHS (National Health Service) is het nationale gezondheidszorgstelsel van het V.K., gefinancierd met belastinggeld. Het kan echter zelfstandig beslissen wat ze met dit belastinggeld doen.
Het NHS steunde via NHS-getrouwe organisaties (zeg maar onderaannemers met een goedgekeurde NHS-kwaliteitszegel) ca. 500 “woke” groepen door heel het V.K. met ca. 36.000 manuren per jaar. Ondanks de oproep van de Britse overheid minder geld over de balk te gooien, hadden verschillende woke-missionarissen daar een ander idee over: zij organiseerden lukraak info-activiteiten, zelfs overdag tijdens de werkuren, over de actuele problemen, zoals transgender, seksualiteitsbeleving en … het altijd en overal populaire … racisme. De woke-projecten mochten gezien worden: met “tea & rainbow cake” picknicks, lezingen, speciale voorlichting over het gebruik van geslachtsgeschikte taalgebruik en zelfs een voorstelling van Filipijnse gevechtssporten.
https://youtu.be/DJGZFeJguEQ
Terwijl operaties uitgesteld worden, mensen van het kastje naar de muur gestuurd worden, de wachtlijsten geen wacht- maar geef-het-maar-op lijsten zijn, zwaar zieke patiënten te laat of slecht behandeld worden*, is het hemeltergend dat gedurende de laatste 3 jaar £1,081,878 over de woke-balk gegooid worden. En dat betekent dat minstens 1.274.385,60 euro (één en een kwart miljard) moesten dienen om de regenboogwaanzin te steunen. Inderdaad ‘minstens’ want de echte cijfers zijn niet bekend daar ca. de helft van de NHS-getrouwe organisaties weigerden hun uitgaven te verrechtvaardigen.
*Werd nog maar eens duidelijk toen een vrouw 40 uur moest wachten op een ziekenwagen…
Even leek het erop dat Turkije zou overwegen zich na de bemiddeling bij de Oekraïense graanexport ook een Syrische vredespluim op hun fez te willen steken, nl. i.v.m. de terroristenenclave Idlib. Turks buitenminister, Mevlut Cavusoglu, liet immers in niet te misverstane woorden horen dat het tijd was dat er een soort definitieve wapenstilstand, als voorbode van een vredesakkoord, komt tussen de Syrische regering en de terroristenenclave Idlib, die gesteund wordt door Turkije. Bovendien zou de Turkse regering dit kunnen aangrijpen om eindelijk van de miljoenen Syrische vluchtelingen af te geraken. Waarover straks meer.
Tegelijkertijd – én dit is niet in tegenspraak met het bovengenoemde, dreigt Turkije ermee nogmaals in de noordelijke grensstreek door te stoten om de Koerden naar het zuiden te verdrijven. Als we stellen dat dit niet in tegenspraak is, dan bedoelen we ermee dat a) er plaats gemaakt wordt voor de Syriërs, die veel te lang volgens de zin van de Turkse politici, zich neergelaten hebben in Turkije. Hoe benarder de economische situatie in Turkije, hoe groter de kritiek, hoe meer het volk mort over de aanwezigheid der Syriërs. Ze zien in hen concurrentie voor hun job – dikwijls werken zij zwart, onder de normale tarieven, en betalen geen belastingen zodat ze netto meer over houden dan een officieel wit-werkende Turk. b) Hoe meer de Koerden naar het zuiden verdreven worden, hoe eerder de kans dat ze bij de Syrische regering zullen aankloppen voor hulp, waarmee de hereniging der Koerden en het Syrische grondgebied een stapje dichterbij komt en de Rojavadroom minder kansen maakt, vermits de Koerden dan zoals vanouds een, weliswaar belangrijke , minderheid in de Syrische Republiek worden. Dat hun grote beschermheer, de VSA, hen gewapenderhand zal bijstaan, tégen Turkije, dat gelooft niemand. De VSA laten hun hedendaagse oorlogen uitvechten door anderen; zij stoken de boel op, leveren wapens, stelen wat niet te zwaar of te heet is, en laten de boel ontploffen.
Keren we terug naar het opgelaten vliegertje van Mevlut Cavusoglu, die bekend maakte dat hij verleden jaar, in de maand oktober, in de Servische hoofdstad Belgrado een ontmoeting had gehad met de Syrische buitenminister Faisal Mekdad, waarbij de nood aan een soort wapenstilstandsakkoord met de “rebellen” in Idlib en de Syrische regering geuit werd. Cavusoglu benadrukte dat hij de Syrische territoriale integriteit respecteerde, omdat het als buurland sowieso betrokken partij was bij “de integriteit der grenzen, van het grondgebied en de vrede”. Tja… in hoever kan je een land vertrouwen dat een gedeelte van het noordelijk Syrisch grondgebied bezet, zgz. om de veiligheid zeker te stellen? Let wel, de veiligheid van Turkije, niet van Syrië.
Een Turkse pro-regeringskrant (… zijn er nog andere?) wist zelfs te vertellen dat Assad en Erdogan wel eens met elkaar een telefoontje zouden kunnen houden – nadat Poetin tijdens zijn onderhoud met Erdogan in Sochi hiervoor de aanzet gaf. Cavusoglu ontkende.
Sinds 2017 komen Turkije, Iran en Rusland regelmatig samen tijdens de Astana vergaderingen om de situatie in Syrië te doen ontmijnen. De Astana afspraak was dat de terroristen zich zouden terugtrekken naar het noorden zodat de twee autobanen, de M4 (west-oost) en M5 (noord-zuid), weer volop konden gebruikt worden voor burgerverkeer zonder de kans dat ze in schietpartijen of bomaanslagen zouden terecht komen, een gedemilitariseerde zone van 15 à 20 km., 6 km ten noorden en 6 km ten zuiden van de M4, gezamenlijke Russisch-Turkse patrouilles. Waar het Syrische leger er na verloop van tijd in slaagde de noord-zuid verbinding, de M5, Damascus-Aleppo, te bevrijden, is men er voor de M4 nooit in geslaagd. Rusland kon aandringen zoveel het wou, Turkije liet de beloftes gewoon in de steek, wou niet nog meer last met de terroristen en steunde ze ongegeneerd verder. (afbeelding 2020)
