Zonder dat we ervoor moeite deden, wisten we gisteren al dat de mesaanval in Southport niét door een blonde, blauwogige IJslander uitgevoerd werd. U toch ook? En, in het verlengde, de uitleg die eraan zal gegeven worden. Herkent u deze dooddoeners? “Verward, getraumatiseerd, gepest, culturele verschillen, racistisch achteruitgesteld, geen toekomstkansen…” Volgens de BBC is men nu op zoek naar het motief. Al wist men quasi onmiddellijk te vertellen dat het allemaal niets met terrorisme te maken had.
Op X vonden we deze info, die door onderstaande video bevestigd wordt:
The fact that the Southport stabber is not a new arrival, but a second-generation immigrant, is worse. It means assimilation efforts completely failed Born in Cardiff, brought up in Merseyside, and still derranged enough to stab a nursery full of children on a whim.
Despite over a decade of interactions with state institutions, he never developed a love for those “British values” we keep hearing about.
Just like the Parnell Square stabbings last year, where perpetrator Riad Bouchaker was an Algerian who lived in Ireland for twenty years, and stabbed three children and a school worker.
Today’s Southport attack demonstrates the uncomfortable truth: that platitudes about diversity, or abundant opportunities to earn money in a gig economy, do not make good neighbours out of new arrivals or their children.
We have had too many examples now to pretend this is not the case. Too many children have died to continue to fear causing offence.
Every last foreign criminal must be sent home. Every foreign benefits claimant must have their cash flow stopped.
No more must be let in, until we work out if we have admitted more monsters like this into our midst.
Kortom: de schrijver stelt dat de diversiteitsbewierooking mislukt is. Zelfs als ze in onze contreien geboren en getogen zijn en alle kansen gekregen hebben. Dat assimilatie een wassen neus is. Dat we meer dan genoeg dergelijke “cultuurschokken” gekregen hebben. Dat er niemand nog het land in mag en dat elke vreemde crimineel terug naar zijn oorsprongsland moet uitgewezen worden. Dat ze droog gelegd moeten worden opdat er geen nieuwe meer aankomen op zoek naar het goud onder de westerse regenboog.
Als men de derde wereld binnenhaalt, wordt men zelf de derde wereld.
Het boek Prediker is een eigenzinnig geschrift. Prediker gelooft in God Schepper en Meester van het leven, maar beseft dat hij daar eigenlijk niets van begrijpt. En zij die met mooie woorden geweldige verklaringen willen geven, wijst hij meteen resoluut af als “ijdelheid der ijdelheden”. Zijn levensschool vindt hij in de moraal van de dagelijkse levenservaring, het aardse menselijke leven “onder de zon”, een uitdrukking die hij 28 maal gebruikt.
Laat anderen maar praten over de waarde van de arbeid. Zeker, werken op zich is goed, je kunt er goed van slapen en als iemand lui is komen er moeilijkheden van, maar uiteindelijk haalt werken ook niets uit: “Wat heeft een mens dan aan zijn gezwoeg, aan al zijn zorgen en tobben onder de zon? Zijn leven is één lijdensweg, zijn werk een bron van ellende. Zelfs ’s nachts vindt hij geen rust . Ook dat is ijdel” (2, 22v).
Hetzelfde geldt voor de wijsheid. Natuurlijk is wijsheid beter dan dwaasheid zoals het licht beter is dan de duisternis. Een wijze heeft ogen die zien en een dwaas niet, maar uiteindelijk levert het ook niets op. “Als mijn lot hetzelfde is als dat van een dwaas, waar heeft mijn wijsheid dan toe gediend?… Het is treurig maar de wijze sterft net als de dwaas” (2, 15.16).
Zo zijn ook de waarden van rechtvaardigheid en vergelding. Het waren sinds eeuwen brandende problemen in Israël. Jeremias en Ezechiel onderlijnen de individuele verantwoordelijkheid: kinderen hoeven niet verantwoordelijk gesteld te worden voor de misdaden van hun ouders, hoewel zij mogelijk de gevolgen ervan wel meedragen. Voor Job is het probleem van het onschuldig lijden ondraaglijk geworden. En tot het einde houdt hij vol dat die verschrikkelijke ellende niet de rechtvaardige straf is voor zijn slecht leven, zoals zijn ‘vrienden’ hem willen duidelijk maken. Aan het einde van het boek geeft God hem groot gelijk tegenover zijn aanklagers. Toch zal God daarna Job eens flink door elkaar schudden om hem te laten verstaan dat hij niet Gods wijsheid bezit en zich als schepsel moet schikken. Dat is wat Prediker beseft. Hij stelt vast dat de mooie theorie over rechtvaardigen, die meteen beloond worden en slechten gestraft, helemaal niet klopt. “Ik weet wel dat ze zeggen: Wie God vreest zal het goed gaan… De boze daarentegen zal het slecht gaan…” (8, 12-13). “Maar in de wereld doet zich de ongerijmdheid voor dat er rechtvaardigen zijn die het vergaat als de bozen en bozen die het vergaat als de rechtvaardigen. Ik zei: dat is ijdel” (8, 14). “… rechtvaardige mensen die omkomen ondanks hun rechtvaardigheid en slechte mensen die lang leven ondanks hun slechtheid” (7, 15).
Er is onderdrukking en onderlinge naijver: “Onderdrukten zie je in tranen maar niemand die ze troost“ (4, 1). “Het gaat de goeden net als de zondaars” (9, 2). “Dwazen krijgen hoge functies en bekwame mensen blijven op een lage post” (10, 6). En over de rechtspraak maakt hij zich geen illusies: “Op de rechterstoel zit de schuldige” (3, 16).
Prediker gelooft wel dat alles in het leven zijn eigen tijd heeft: “… niet altijd winnen de snelsten de wedstrijd of de dappersten de oorlog. Het zijn niet altijd de wijzen die te eten hebben, de verstandigen die rijk worden of de deskundigen die bijval krijgen. Alles hangt af van tijd en toeval” (9, 11). “Want voor alles is er een juiste tijd en een juiste aanpak, hoewel de mens grote risico’s loopt” (8, 6).
En steeds weer is er de eentonige herhaling van dezelfde gebeurtenissen: “Wat gebeurd is zal weer gebeuren: nieuw is er niets onder de zon” (1, 9). Daarover gaat dit prachtige gedicht gebouwd op tegenstellingen:
“Alles heeft zijn uur, alle dingen onder de hemel hebben hun tijd. Er is een tijd om te baren en een tijd om te sterven, een tijd om te planten en een tijd om wat geplant is te oogsten. Een tijd om te doden en een tijd om te genezen, een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen. Een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen. Een tijd om stenen weg te gooien en een tijd om stenen te verzamelen, een tijd om te omhelzen en een tijd om van omhelzing af te zien. Een tijd om te zoeken en een tijd om te verliezen, een tijd om te bewaren en een tijd om weg te doen. Een tijd om stuk te scheuren en een tijd om te herstellen, een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken. Een tijd om lief te hebben en een tijd om te haten, een tijd voor oorlog en een tijd voor vrede” (3, 1-8).
Het best is aanvaarden wat komt en er trachten van te genieten: “Heb je een goede dag, geniet ervan. Heb je een kwade dag, bedenkt dan dat God ook die gemaakt heeft” (7, 14). “Het beste voor de mens is nog: eten en drinken en genieten van wat hij met veel zwoegen bereikt heeft” (2, 24).
Het laatste hoofdstuk biedt mogelijk een allegorische beschrijving van de ouderdom. De “huisbewakers” zijn de armen; “de sterke mannen” de benen, de “maalsters” de tanden, “de vrouwen aan het venster” de ogen, de “huisdeur” de lippen, de “molen” het spreken, “het gefluit van de vogels” de piepstem van een oude mens…:
“Houd je schepper in ere zolang je jong bent, eer de kwade dagen komen en de jaren dat je zegt: het bevalt me niet meer. Eer het zonlicht verdwijnt, de maan en de sterren verbleken en de wolken na de regen blijven hangen. Als het zover is staan de huisbewakers te beven en lopen de sterke mannen gebogen. De weinige maaltsters die er nog zijn staken hun werk, de vrouwen aan het venster zien alleen maar duisternis. De huisdeur valt in het slot, het geluid van de molen vervaagt, het gefluit van de vogels verstomt, alle tonen sterven weg…de mens is op weg naar zijn laatste verblijf… Het stof keert terug naar de aarde waar het vandaan kwam en de levensgeest naar God die hem schonk” (12, 1-7).
(Wordt vervolgd).
2. Enkele foto’s te bekijken op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelaten.
Speciaal zand wordt uit een zandgroeve gehaald in de buurt
Jaak (links) en zijn vriend hebben hun brevet behaald op weg naar het baccalaureaat)
Distillatiemachine (het grootste in heel Syrië?)
Rozemarijn knippen voor distillatie
P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 26.7.24*
3. Bijbellezing
Over de doop (IX): De Heer is jaloers: trouw blijven aan de beloften van de doop
Denk aan die eerste dagen, toen jullie, nadat jullie [door de doop] verlicht waren” (Hebreeën 10, 32), “kinderen van het licht en van de dag werden“ (1 Tessalonicenzen 5, 5). “Eens was u duisternis, maar nu bent u licht in de Heer. Wandel als kinderen vanhet licht” (Efeziërs 5, 8)!
Als men de derde wereld binnenhaalt, wordt men zelf de derde wereld.
Duitse voetballer Toni Kroos: “Dit is niet meer Duitsland zoals ik het ken”
Toni Kroos, zovele jaren speler in de Duitse Nationalmannschaft, internationale voetballer en toptalent, heeft zich bij het afsluiten van zijn voetbalcarrière bezorgd getoond om de toestand van zijn vaderland. Hij ziet zijn dochter bijvoorbeeld veiliger opgroeien in Spanje dan in Hamburg, Berlijn of München. Eigenlijk is hij teleurgesteld, maar hij wikt zijn woorden om tegen niet teveel tere schenen te schoppen: “Ik vind Duitsland nog steeds een heerlijk land, ik ben er ook graag, maar het is bijlange niet meer het land zoals het er 10 jaren geleden uitzag, toen we naar Spanje trokken”, aldus Kroos in een recente podcast Lanz & Precht van de journalist Markus Lanz en de filosoof Richard David Precht.
Het voelt ànders aan in het land. Hij zocht naar zijn woorden, liet hij tijdens de uitzending verstaan: “Hoe kan ik mij zo goed mogelijk uitdrukken, zonder in een hoekje te worden gedrumd?” Zijn dochter was net 7 geworden: “Als iemand mij zou vragen: ‘Zou je je dochter op haar 14de ’s avonds thuis laten vertrekken, in Spanje of eerder in een Duitse stad?’, zou ik vandaag zeker Spanje antwoorden”. Hij wilde niet overdrijven, zei hij, maar in Duitsland was toch al een ander “gebeurd”.
Zo had hij twijfel of zijn dochter in Berlijn, München of Hamburg “zonder kleerscheuren thuis geraakt”. 10 jaar geleden was zoiets ondenkbaar in Duitsland. En moeilijk naar woorden zoekend wees hij in de richting van de migratiecrisis als kernpunt bij het gewijzigde veiligheidsgevoel in zijn vaderland. “Tja, hoe moet men het stellen, namelijk dat Duitsland vol is en dat het een thema is bij de mensen”. Hij heeft niets tegen “de grondidee dat mensen komen en dat we mensen nodig hebben”. Maar het gebeurde te ongecontroleerd. “Men is er dus niet in geslaagd, in deze grondidee. De Duitse overheid heeft het onderschat”.
Dit zegt het buikgevoel in Duitsland, het zal niet wezenlijk verschillen van het buikgevoel bij ons of in Frankrijk. Alleen weigeren de progressieve, liberale of liberaal-progressieve regeringen hier (voorlopig?) rekening mee te houden.
De traditionele communisten zijn niet onze medestanders maar ze hebben soms heel rake analyses. Georges Marchais van de Franse Communistische Partij waarschuwde al in 1981: “Stop de immigratie, de officiële en de clandestiene.”
21.2.1981
Als zomerlectuur vond ik een analyse van “Le gros rouge qui tâche”. Dat is geen naam van een wijnhandel maar een marxistische en rabelaisiaanse site. Rabelais was een satiredichter uit de Renaissance bekend van zijn baldadige en vraatzuchtige reuzen Gargantua en diens zoon Pantagruel. Een geestesverwant van de sociale satire van onze Reinaert de Vos en Pieter Breughel.
Hier Pantagruel-balladen uitgevoerd in Oostmalle (2007):
Deze titel zegt al wat er Frankrijk te wachten staat na de overhaaste zomerverkiezingen. Bestuurloosheid of, zoals de oude Grieken zeiden, “anarchie”. Die wisten al dat “democratie” na verloop van tijd degradeert in “oligarchie” (de heerschappij van de weinigen) en die kan degraderen in “anarchie” of/ en “tirannie”.
Stel nu dat de situatie verder escaleert. Zal Frankrijk met de totaal uit de hand lopende staatsschuld onder voogdij van de Europese Centrale Bank gesteld worden? Dat is gebeurd met Italië in 2011 met de technocratenregering van Monti. Vanaf 2007 is Griekenland onder de voogdij van de troïka gekomen: EU, Europese Centrale Bank en IMF…
Is Macron dan een tiran? Een Nero die vedelt terwijl de stad in brand staat? De schrijvers van het artikel merken fijntjes op dat Nero veel deed voor de “populares” (het gewone volk) om hun steun te hebben in zijn conflict met de senatoren (de grootgrondbezitters) en bij het volk geliefd was. Dat is bij Macron niet het geval…
Een Heliogabalus?
Maar suggereren ze, er is ook de jonge Heliogabalus (202-223), een Syrische Baal- en Helios-priester (de zonnegod), die keizer geworden is en na vier jaar vermoord werd. Hij werd voorafgegaan door keizer Macrinus (!!). Heliogabalus zag zichzelf als een incarnatie van de zonnegod en zijn plezier was volk zowel als senatoren te choqueren. Hij omringde zich met travestieten en transseksuelen (o.a. gecastreerde slavenjongens). Hij is het type van de psychopathische leider zonder enige empathie.
Typt u “transgender emperor” in Google, dan ziet u direct vele links naar Heliogabalus. Deze historische video verdedigt Heliogabalus’ reputatie.
Rassemblement National (RN)
De schrijvers constateren heel terecht dat de RN de grootste arbeiderspartij is, ze scoort hoog in de oude industriegebieden. Dat zijn de gebieden die al heel lang ontkerstend zijn. Daar vond de Franse Revolutie destijds het meest weerklank.
Macron, een Mozart van de financiën?
Hij had die naam ook in het buitenland toen hij zeven jaar geleden ontslag nam als minister om zich op zijn presidentscampagne te kunnen voorbereiden.
De partij van Macron scoort in gebieden die lang katholiek gebleven zijn (bv. Maine, Anjou..). Die gebieden hebben nog altijd een economische dynamiek en de kiezers daar voelen zich meer met de EU en de globalisering die de EU voorstaat, verbonden dan de arbeiders uit het noorden en oosten. Macron scoort ook goed bij… gepensioneerden. Die geloven blijkbaar dat hij “de Mozart van de financiën” is en hun door hem deels geprivatiseerde pensioenfondsen (Blackrock) welvaartvast zal houden…
Het Nieuwe Volksfront, een volksbedrog
Dat stellen de schrijvers van het artikel onomwonden. Er zijn voorheen ook al linkse coalities geweest. Zo konden heel kleine linkse partijen toch nog enkele verkozenen houden. De voortrekker was altijd de oude rat in het vak Mélenchon. Hij is een oud-medewerker van Mitterrand.
Nu is de voortrekker Raphael Glucksman, zoon van de filosoof. “Juif avec une orientation chrétienne”, volgens de Times of Israel, waarmee hij alle kanten uitkan. Een heel dubieuze figuur. Hij heeft de resten van de vroegere Socialistische Partij van Hollande overgenomen en een verbond gesloten met Mélenchon. Die heeft zijn voorwaarden moeten aanvaarden: anti-Russisch, pro-Oekraïens, pro-Israël, pro-EU, pro-Amerikaans, pro-euro… enz. De schrijvers noemen hem nog min of meer een CIA-agent met een duister verleden.
Een CIA-agent als spil van Het Nieuwe Volksfront
Glucksmann is van 2008 tot 2011 raadgever geweest van de Georgische leider Saakashvili net na de mislukte militaire operatie in Zuid-Ossetië. Die bergprovincie bewoond door Ossetiërs had zich afgescheiden en daar waren volgens akkoorden Russische peace keeping troepen ondergebracht. In juli 2008 viel Saakashvili daar binnen met huurlingen uit NAVO-landen en moderne NAVO-wapens. De Russen drongen binnen via bergtunnels en in vijf dagen hadden ze Saakashvili teruggedrongen tot in zijn hoofdstad.
Het is duidelijk dat deze militaire operatie een CIA-signatuur had. Glucksmann moest dan achteraf voor CIA-pionSaakashvili de schade helpen beperken. De Georgiërs hebben echter Saakashvili na een paar jaar gedumpt. Hij is dan maar gouverneur geworden van een provincie in … Oekraïne. Een troostprijs van de CIA? Twee jaar geleden bij de terugkeer in zijn land is hij dan wegens corruptiezaken gevangen gezet.
Hier de clip van 14 jaar geleden:
Bardella (RN) heeft hem heel terecht daarover aangepakt tijdens de debatten in juni 2024.
U merkt Glucksmann zijn onvoorwaardelijke steun aan Israël in Gaza. Die man is de spil van het linkse Volksfront. De schrijvers noemen dit Volksfront terecht een volksbedrog van groot formaat.
Het Europees Parlement ziet zichzelf graag als de moreel verheven behoeders van onze democratische waarden, onze democratische rechtstaat. Maar wat brengen ze er eigenlijk zelf van terecht in dat Europees Parlement?
In een democratie ligt de macht bij burgers. Zij verkiezen soeverein hun volksvertegenwoordigers. Zij spreken in hun naam en zijn er om hun belangen te verdedigen. In een democratie is macht ook verdeeld om machtsmisbruik van een tijdelijke meerderheid te voorkomen. Daarom is er een scheiding der machten tussen de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht. Ook in het parlement is macht verdeeld tussen meerderheid en oppositie. Uiteraard wordt er bij meerderheid besloten, maar de oppositie is net zo belangrijk als de meerderheid zelf. Omdat elke burger vertegenwoordigd wordt en elke stem telt, maar ook omdat macht gecontroleerd moet worden. Want anders wordt de deur opengezet naar machtsmisbruik en uiteindelijk dictatuur.
Een parlement is eigendom van de burgergemeenschap die het vertegenwoordigt, en niet van een meerderheid in dat parlement. Die meerderheid kan de oppositie haar spreektijd niet afnemen bijvoorbeeld. De oppositie heeft net zoals de meerderheid recht op vertegenwoordiging in de commissies, het Bureau en andere bestuursorganen van het parlement. Dat is zo in elke democratie ter wereld, zèlfs in België. Om de posities in die bestuursorganen toe te wijzen, wordt daarbij traditioneel de Dhondt-berekeningsmethode gehanteerd. Daardoor krijgen fracties proportioneel een vertegenwoordiging. Daardoor worden alle burgers vertegenwoordigd en daardoor kan de oppositie haar controlerende rol vervullen.
Maar niets van dat alles in het Europees Parlement! Daar werden de 18.364.936 kiezers van de fractie Patriotten voor Europa, de derde fractie van het Europees Parlement waartoe ook het Vlaams Belang behoort, systematisch onze legitieme positie in de parlementaire organen afgenomen. Vorige week gebeurde dat al voor het Bureau van het parlement, deze week gebeurt dat in de commissies. De brutale machtsgreep in de LIBE-commissie in het bijzonder maakt de hypocrisie van het Europees Parlement pijnlijk duidelijk. Deze commissie waakt namelijk specifiek over de democratische rechtstaat. Maar respect voor de wil van de kiezer is hen te veel gevraagd. Onze Nederlandse collega met een uitmuntende expertise voor de LIBE-commissie Marieke Ehlers (PVV) werd brutaal weggestemd als eerste ondervoorzitter. Een socialist pikte haar positie in. De andere fracties, incluis de communistische fractie waartoe Ilaria Salis behoort, een lid van de ANTIFA-bende die met hamers (!) politieke tegenstanders in het ziekenhuis klopte, kregen wel hun legitieme vertegenwoordiging. Dit alles met de bereidwillige steun van het zogenaamde centrum van liberalen en christendemocraten.
Ze hebben hier in het Europees Parlement de mond vol om anderen de les te spellen, maar zelf hebben ze niet het minste respect voor de democratische vertegenwoordiging. Nog geestiger is dat ze een “genderbalans-regel’ ingevoerd hebben. In het bestuur van een commissie moeten er volgens deze regel evenveel vrouwen als mannen zitten. De overige 116 ‘genders’ worden voor de gelegenheid vergeten, maar dit geheel ter zijde. Onze vrouwelijke kandidaat Kinga Gal van het Hongaarse Fidesz werd in de AFET-commissie (Buitenlandse Zaken) weggestemd… ten voordele van een man! Plots was de genderbalans niet meer belangrijk genoeg. Het toont de totale hypocrisie en het volstrekt moreel failliet aan van heel dit Europees Parlement. Ze delegitimeren zichzelf als een parlement waar men het blijkbaar enkel eens mag zijn met de Eurofanatici. Ze degraderen zichzelf tot een schijnparlement dat de burgers vooral de illusie moet geven dat de Europese Unie democratisch bestuurd wordt. In werkelijkheid willen ze enkel volksvertegenwoordigers die niet hun volk vertegenwoordigen, maar enthousiast applaudisseren en strak in het gelid springen voor de wensen van de EU-bureaucraten. Ze willen een democratie waarin men de vrijheid heeft zijn mening te zeggen… zolang men het met hen eens is. Ze willen een democratie waarbij burgers vertegenwoordigd zijn… zolang ze gehoorzaam instemmen.
Dat soort democratie kennen we van een duister verleden. De Duitse Democratische Republiek (DDR) kende verkiezingen, een parlement en zelfs meerdere partijen. Maar allen moesten wel in de pas lopen van de communistische partij. Een grote show die de illusie moest opwekken dat het volk de communistische doctrine steunde. In werkelijkheid moest dat regime muren en prikkeldraad gebruiken om de burgers ervan te weerhouden uit die openluchtgevangenis te vluchten. Ze hadden ze met de Stasi een ongezien controlesysteem nodig om burgers te bespieden en in de gevangenis te gooien als ze iets verkeerd zegden of dachten. Ook de EU wil een parlement waarin enkel ja-knikkers en regimeknechten zetelen. Ook de EU wil onze chats controleren en ons bespieden of we niets verkeerd zeggen op sociale media. Ook de EU wil mensen met andere meningen in de gevangenis gooien.
Deze EU is leugenachtig, hypocriet en helemaal aan het ontsporen. Deze EU is een EUSSR geworden waar we nooit voor getekend hebben. Maar hoe machtig het regime ook lijkt, net zoals de communistische regimes zijn ze niet bestand tegen de wil van het volk om vrij te zijn. Hun intimidaties en machtsmisbruik zijn niet bestand tegen de vrije gedachten en het vrije woord. Dat is ook wat wij de volgende jaren zullen doen. Vlaams Belang was de grootste partij in Vlaanderen voor de Europese verkiezingen. Wij spreken namens meer dan een miljoen Vlamingen. Met elke stem die we toevertrouwd kregen zullen we de belangen van de Vlamingen verdedigen. Want elke stem telt en is het waard gehoord te worden.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid Vlaams Belang
De schrijver van een Wijsheidsboek noemt zich “Kohelet” (van het Hebreeuwse qahal = vergadering, in ’t Grieks: ecclèsia, vandaar Ecclesiastes). Sinds Luther noemen we dit boek Prediker. Hij vereenzelvigt zich met koning Salomo (1, 1.16). Sinds Salomo hadden de wijsheidsleraren een vaste plaats in Israël en ze beriepen zich hierbij op koning Salomo. Hij was het immers die de oudsten, de stamhoofden en het volk van Israël samenbracht in een feestelijke liturgie en daarvan de leiding nam (1 Koningen, 8, 1-2).
Prediker is ook een van de vijf ‘feestrollen’ (Hebreeuws: megillot, samen met het Hooglied, Ruth, Klaagliederen en Esther) voor de joodse feesten. Prediker wordt gelezen op het Loofhutten- of Tabernakelfeest (Hebreeuws: Soekot) in de herfst. Hierbij wordt herdacht dat het joodse volk gedurende veertig jaar in tenten verbleef in de Sinaïwoestijn.
Dit boek is een verzameling van scherpe, kritische en poëtische monologen, mogelijk het meest “on-Bijbelse” geschrift. Prediker gelooft vast in de God- Schepper en zijn ondoorgrondelijke raadsbesluiten, maar heeft geen band met de God van het verbond. Jezus Christus heeft het verbond van God met de mensen hersteld en de eenheid tussen God en Mens ten diepste doorleefd. Dank zij Hem kunnen we terug in eenheid leven met God. Daarom lezen we het O.T. ook in het licht van het N.T. Welnu, dit streven naar eenheid met God is in Prediker afwezig.
Het kan ons verwonderen dat dit boek in de Bijbel werd opgenomen. Toch werd deze opname nooit ernstig betwist, noch door de joden, noch door de christenen. In de liturgie van de Eucharistievieringen heeft het echter maar een kleine plaats gekregen: enkele verzen op de 18e zondag door het jaar, cyclus C en in de 25e week van het jaar, de even jaren, donderdag, vrijdag en zaterdag.
Vrij algemeen wordt aangenomen dat Prediker een van de jongste boeken is van het Oude Testament en geschreven werd rond het jaar 200 voor Christus. De Pentateuch, de profeten en de psalmen hadden hun definitieve vorm al gekregen en de priesters hadden het leven van het volk netjes georganiseerd rond de tempel en de wet. In deze tijd krijgen de wijsheidsleraars en filosofen een groot gezag. Prediker spreekt hier als een wijze tot “mijn zoon” (12, 12) en reageert mogelijk tegen een sterk gevestigde orde.
Meteen worden toon en inhoud van het boek aangegeven: “Ijl en ijdel, zegt Prediker, ijl en ijdel, alles is ijdel. Wat heeft de mens aan al zijn zwoegen en tobben onder de zon?” (1,2). Het Hebreeuwse woord voor ijdelheid (Haveel havaliem) komt in dit korte geschrift 35 voor en betekent: leegte, niets, wind, zinloos, absurd. “Onder de zon” komt hier 28 keer voor en doelt op het aardse menselijke leven.
Prediker verwerpt krachtig goedkope antwoorden en mooie verklaringen. Eerder had Job al geprotesteerd tegen de mooie uitleg over het lijden: als je slecht leeft krijg je ellende, als je goed leeft, heb je de wind in de rug! Het protest van Prediker is serener, maar ook ruimer en in zekere zin radicaler, soms zelfs cynisch: “Het gaat de goeden net als de zondaars” (9, 2). We willen hier zelf bijvoegen dat het geen zin heeft te klagen dat de goeden het slecht hebben en de slechten goed leven krijgen. Immers, dit is alleen maar een probleem zolang we onszelf bij de goeden blijven rekenen!
Vooral wil Prediker inzicht krijgen in de diepste zin van het leven, in Gods werk, in de samenhang tussen heden, verleden en toekomst. Het woord “kennen” (Hebreeuws: jada) wordt 35 maal gebruikt. Uiteindelijk besluit hij dat het voor de mens allemaal even ondoorgrondelijk blijft.
Alles wat God doet is goed op zijn tijd en de mens heeft daarvan een zeker besef “maar toch blijft Gods werk voor hem van het begin tot het einde ondoorgrondelijk” (3, 11). Het is ‘n “vermoeiend verhaal” (1, 8). De mens kan zoveel moeite doen als hij wil: “Hoe hij zich ook inspant, tot inzicht komt hij niet” ( 8, 17). “Evenmin als je weet hoe in de moederschoot het leven ontstaat, evenmin weet je iets van het werken van God, de maker van alles” (11, 5). “Niemand weet immers wat goed is voor de mens in dit ijdel en kortstondig bestaan dat als een schaduw voorbijgaat” (6, 12). “Tenslotte heb ik alleen dit gevonden: naar Gods bedoeling is het leven eenvoudig, maar de mens haalt zich van alles in ’t hoofd” (7, 29).
Een literaire structuur of een logische opbouw in dit boekje aanwijzen is erg moeilijk. Wij willen het eerder lezen vanuit bepaalde kerngedachten. In deze beschouwing toonden we dat Prediker tot inzicht wil komen in Gods werk en beseft dat het allemaal ondoorgrondelijk blijft. Verder verwerpt hij de schone schijn van mooie woorden en verklaringen. We willen nog vanuit twee andere kerngedachten zijn meningen brengen. Hij houdt het bij de moraal van de dagelijkse levenservaring, namelijk de levensschool van wat hij zelf waarneemt, ondervindt, vaststelt en ziet (Hebreeuws: ra’ah, 46 maal gebruikt!). Vervolgens is er de confrontatie met de dood: de dood is het einde van het leven en niemand ontkomt hieraan. (Wordt vervolgd)
2. Enkele foto’s vindt u terug op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelaten.
Koepel van de kapel
Kathedraal van Yabroed*, voormalige Romeinse tempel van Jupiter (klik hier en hier voor meer info) Hier kan u de vernielingen van de kerken bekijken door de zgn. “rebellen” (ISIS en consoorten).
Zondagnamiddag uitstap
Grondwerken
P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 19.7.2024
*Yabroud:
*St.Constantijn en Helena:
Christelijk verleden in Syrië: getuigenis en oproep: “Bid voor de christenen, die hier in Syrië gebleven zijn, want zij zijn het licht en het zout van deze gemeenschap!”
Op een dag als 21juli – weten de meeste ‘Belgen’ trouwens nog wat er die dag precies wordt herdacht ? – leek het me gepast om heel even stil te staan bij het Belgische surrealisme. Als er één kunststroming past bij deze staat in ontbinding dan is het immers wel het surrealisme. Het is dan ook niet echt verwonderlijk dat een aantal landgenoten voortrekkers zijn geweest in deze kunststroming. Subversieve burgermannetjes als René Margritte, Paul Nougé, Paul Delvaux of Marcel Mariën die de hemel wilden bestormen… Het lijkt er warempel op alsof het surrealisme in ons DNA ingebakken is….
Eén van hun artistieke erfgenamen was Marcel Broodthaers die dit jaar precies 100 jaar geleden in Sint-Gilis werd geboren. Toen de 40-jarige onbekende en dus grotendeels in zijn poëtische ambities mislukte dichter Broodthaers in 1964 afscheid nam van de poëzie propte hij zijn bundels in een emmer gips en vereeuwigde ze op deze drastische wijze tot het kunstwerk ‘Pense-Bête’. Zo maakte hij naadloos de sprong naar wat de culturo’s als conceptuele kunst plegen te omschrijven. Kwestie van ’t kind een naam te geven….Conceptuele kunst kan bijvoorbeeld ontstaan door een voorwerp uit de alledaagse context te halen en er zo een geheel nieuwe betekenis aan te geven…
Door zijn bundels in het gips te steken gaf Broodthaers niet bepaald blijk van originaliteit want 47 jaar eerder had Marcel Duchamp in New York al een blinkend nieuw urinoir van het model Bedfordshire dat hij bij J.L. Mots Ironworks had aangekocht, gesigneerd als R. Mutt en onder de titel ‘Fountain’ ingestuurd voor een avantgarde-tentoonstelling. Het kunstwerk werd afgewezen waarmee de goegemeente bewees geen snars te hebben begrepen van de quasi-uniciteit van het werk en het genie van de maker….
Broodthaers was vanuit een stamboomkundige context het prototype van ‘de Echte Belg /le vrai belge’: zoon van een Vlaamse vader en een Waalse moeder, opgegroeid en levend in Brussel. Niet zonder enige ironie gebruikte hij de Belze tricolore om z’n werk kleur te geven. In het bij tijd en wijle behoorlijk hermetische en dus – voor niet-ingewijden – quasi onbegrijpelijke narratief van de culturo’s wordt Broodhaerts vaak geduid als voortrekker van – en ik citeer – ‘een beweging die het onderzoek naar de veronderstellingen van de beeldende kunst tot de globale institutionele context verruimde’… Hij werd zo de wegbereider voor artistieke beunhazen als de – intussen in ongenade gevallen – paleisdweil Jan Fabre, strontmaker Wim Delvoy en charlatan met een grote C Arne Quinze….
Jan Huijbrechts
Geniet ervan…
Er is niets mis met uw beeldscherm… Er is niets mis met uw ogen… Er is niets mis met u als u een zwart scherm ziet. Er was iets mis met…
