Prediker van het gelijknamige Bijbelboek laat zich niet verleiden door de charme van mooie woorden. Hij blijft bij hetgeen hij ziet en waarneemt. Vooral de confrontatie met de dood gaat hij niet uit de weg: de dood is het einde van het leven en niemand ontkomt hieraan.
“Geen mens is in staat de wind tegen te houden, evenmin heeft hij de macht over de dag van zijn dood” (8, 8). “Zoals een mens uit de schoot van zijn moeder gekomen is moet hij terug: even naakt” (5, 14). “Het is treurig, maar de wijze sterft net als de dwaze” (2, 16). In de volgende uitspraken klinkt zelfs een beetje bitterheid door. “Wie dood en begraven is, is beter af dan een die nog leeft. Maar het beste af is hij die nooit werd geboren, hij hoeft al dat ellendig gedoe onder de zon niet mee te maken” (4, 2v). Een misgeboorte is nog best af (6, 3-6). “Beter een levende hond dan een dode leeuw” (9, 4). “Eenzelfde lot treft mensen en dieren: beiden sterven dezelfde dood. De mens heeft dus niets voor op het dier… En wie weet of de levensgeest van de mens naar omhoog gaat en die van het dier omlaag naar de aarde?” (3, 19-21).
Het enige wat overblijft, is nu maar genieten, eten en drinken. “Het beste voor de mens is nog: eten en drinken en genieten van wat hij met veel zwoegen bereikt heet. Want ook dat, zo begreep ik, komt uit de hand van God” (2, 24; cfr 2, 8; 3, 13.22; 5, 17-19; 6, 3.9). “Daarom prees ik de vreugde, want het beste voor de mens onder de zon is nog: eten en drinken en blij zijn” (8, 15). “Geniet van het leven met de vrouw van je hart, heel het ijdel en kortstondig bestaan dat God je geeft onder de zon” (9, 9; cfr 10, 9). “Jongeman, geniet van je jeugd en neem het ervan zolang je nog jong bent… Maar besef dat God je over alles rekenschap vraagt” (11, 9). Hij wil genieten van de geneugten van het leven, maar kent ook de beperkingen.
Is Prediker een optimist of een pessimist, een goede gelovige of ketter, een materialist of een godvrezende? Misschien is hij dit allemaal tegelijk en in ieder geval een non-conformist. Hij gooit alle zekerheden omver en doorbreekt alle kaders, zowel de theologische als filosofische, economische en politieke. Hij brengt de mens terug naar de aarde en wil met zijn levenservaring ieder totalitair systeem overstijgen. Volgens hem moet het leven van onderuit geleefd worden met al zijn tegenstellingen en beperkingen.
Heropent Links het abaya-debat in Frans onderwijs?
De schoolvakantie is halverwege en toch lijken al onweerswolken al samen te troepen rond de start van een nieuw schooljaar in Frankrijk. Want de linkse coalitie Nouveau Front populaire heeft blijkbaar plannen om de abaya-kwestie terug op tafel te leggen. Op Wikipedia kan men lezen dat de abaja (ook wel abaya) een eenvoudig, los kledingstuk is, een soort jurk, gedragen door vrouwen in de islamwereld. In de jaren ’20 van deze eeuw kende dit kledingstuk vooral in Franse scholen een forse opmars, de abaya werd het symbool van een toenemende islamisering.
Omdat de strikte scheiding tussen kerk/ religie en staat een fundament van het Franse onderwijs is, kon minister van onderwijs, Gabriël Attal, niet anders dan een duidelijk signaal geven. Bij het begin van het schooljaar 2023 vaardigde hij per circulaire een verbod van alle kledij uit, die “in de schoolomgeving een duidelijk toebehoren tot een bepaalde religie uitdrukt”, zoals het staat geschreven in de Bulletin officiel van 31 augustus 2023. Rechts stond achter dit duidelijke verbod, links had het veel moeilijker, en vooral dan La France Insoumise, zowat de partijpolitieke belichaming van het befaamde islamgauchisme.
Om islamkiezers aan te trekken…verwacht u aan het ergste
Rodrigo Arenas, LFI-parlementslid voor het 10de arrondissement van Parijs, was op maandag 8 juli te gast bij Olivier Truchot van de Franse commerciële zender BFM Story. Zijn rond-de-pot-gedraai belooft niet veel goeds. Want “het Nouveau Front populaire staat achter de wetten van 1905 en 2004” (de wetten op de laïcité van het onderwijs). Dan is er toch geen discussie over de abaya? “De laïcité laat zich echter niet samenvatten in een discussie over bepaalde kledingstukken”, is de reactie van Arenas. Die kledingstukken slaan allicht op de abaya van de moslimvrouwen.
De journalist dringt aan en Arenas gaat verder: “Voor de circulaire van Attal konden schooldirecties ook al deze kleding verbieden als ze de openbare orde dreigde te verstoren”. Maar, reageert de journalist: “De circulaire kwam er toch op vraag van de schooldirecties om zich te beschermen tegen acties van ouders en kinderen?”. Waarop Arenas het rond de pot draaien tot kunst verheft met deze reactie: “Er zijn zaken die men niet in regels kan gieten omdat er dingen zijn die op een menselijke manier moeten worden geregeld”.
Het is duidelijk dat LFI zich niet zal verzetten tegen de schrapping van de circulaire-Attal. Duidelijk is dat eens het verbod op de abaya geschrapt is, het hek van de dam zal zijn. Schooldirecties zullen zich in de steek gelaten voelen, islamitische ouders en kinderen zullen hierin net een opsteker zien om een tandje bij te steken in deze visuele islamisering van de Franse scholen, laïcité of niet!
De Britse financiële regulator, de Financial Condus Authority (of FCA) heeft recent banken op de vingers getikt, die politieke figuren de toegang tot essentiële bancaire diensten hadden geweigerd. Deze interventie komt er na de controverse die was ontstaan nadat verschillende bankrekeningen van de rechtse politicus Nigel Farage waren afgesloten. De FCA verduidelijkt dat banken hun bankopdracht ernstig moeten nemen en dat het ontzeggen aan privépersonen van bankdiensten die noodzakelijk zijn voor een normaal leven niet kunnen. Tevens waarschuwt FCA dat de banken moeten ophouden bij dezelfde politieke personen een teveel aan informatie op te vragen.
Deze aanbevelingen – want meer dan dat zijn het niet – kwam er na een uitgebreide vragenlijst die FCA aan meer dan 1.000 politici had gestuurd. Slechts 65 vonden het de moeite om te reageren. FCA onderwierp 36 instellingen (banken, kredietinstellingen, bedrijven voor elektronische betalingen, vennootschappen voor financieel beheer) aan een analyse en startte uiteindelijk een diepgaand onderzoek tegen 15 onder hen, bij wie mogelijk inbreuken werden vastgesteld.
Ook in Frankrijk en bij ons sluiten banken rekeningen op basis van politieke overwegingen
De analyse en de mogelijke inbreuken hebben betrekking op het begrip PEP of Politiek Prominente Personen. Een categorie klanten waar banken bepaalde maatregelen mogen rond nemen. De interventie van de Britse regulator FCA kwam er nadat verschillende bankrekeningen van Nigel Farage werden afgesloten, zomaar. De feiten leidden tot een schandaal en tot het ontslag van de directrice van NatWest en van haar filiaal Coutts. FCA stelt de banken maatregelen voor, maar het Verenigd Koninkrijk is niet het enige land waar banken zich achter het PEP-statuut verbergen om voor hen onaangename politici (in de regel rechtse) te discrimineren.
In Frankrijk ontstond er in 2017 opschudding nadat Marine Le Pen klacht had ingediend tegen HSBC en de Société Générale wegens de sluiting van bankrekeningen op haar naam en op die van haar partij, het Front National. Volgens Société Générale had de bank die bevoegdheid op basis van de PEP-reglementering. Volgens de rechtse weblog Breizh-Info zouden bij tientallen rechtse militanten en politici bankrekeningen gesloten zijn wegens zogenaamde PEP-regeling. En ook bij ons zijn er in het verleden al problemen geweest met het sluiten van politiek niet correcte militanten. Voor wie meende dat vrijheid van overtuiging een verworven recht was: hier is nog wat werk aan de winkel.
Niet slechts in Europa, maar ook in talrijke buiten-Europa gelegen landen groeit de ongerustheid over de tomeloze immigratie. De vroegere Canadese buitenminister en voorzitter van de Canadese Volkspartij, Maxime Bernier, bestond het op X voor de omvolking te waarschuwen. Daarbij gaat het niet om een “rechtsextreme samenzweringstheorie”, zo schrijft hij, maar wel om een “mathematische realiteit”.
We citeren::
„It’s not a far right conspiracy theory, it’s a mathematical reality. We’re being replaced by immigrants.”
Bernier heeft 300.000 volgers op X. Ca. 1 miljoen hebben zijn bijdrage reeds gelesen – de meerderheid is het met hem eens
Da’s geen verrassing.. In 1981 toonden de statistieken dat 93.3% der Canadezen blank was. In 2021… slechts nog 69.3%. De niet-blanke bevolking van Canada is tijdens de laatste 40 jaar met 773 procent gegroeid. En wat blijkt? De linksliberale Trudeauregering vindt dat nog niet genoeg. Deze heeft een doel, nl. minimum 500.000 immigranten naar Canada te halen. En… meer dan 600.000 illegalen, die reeds in Canada vertoeven, zullen de Canadese nationaliteit verleend worden.
De ontevredenheid over deze ontwikkeling wordt ook in Canada groter. Bij een enquête in 2019 meenden 40% dat er te veel niet-blanken in het land vertoefden. En 37% vinden zelfs dat de omvolking een opzettelijk politiek plan is.
Zonder dat we ervoor moeite deden, wisten we gisteren al dat de mesaanval in Southport niét door een blonde, blauwogige IJslander uitgevoerd werd. U toch ook? En, in het verlengde, de uitleg die eraan zal gegeven worden. Herkent u deze dooddoeners? “Verward, getraumatiseerd, gepest, culturele verschillen, racistisch achteruitgesteld, geen toekomstkansen…” Volgens de BBC is men nu op zoek naar het motief. Al wist men quasi onmiddellijk te vertellen dat het allemaal niets met terrorisme te maken had.
Op X vonden we deze info, die door onderstaande video bevestigd wordt:
The fact that the Southport stabber is not a new arrival, but a second-generation immigrant, is worse. It means assimilation efforts completely failed Born in Cardiff, brought up in Merseyside, and still derranged enough to stab a nursery full of children on a whim.
Despite over a decade of interactions with state institutions, he never developed a love for those “British values” we keep hearing about.
Just like the Parnell Square stabbings last year, where perpetrator Riad Bouchaker was an Algerian who lived in Ireland for twenty years, and stabbed three children and a school worker.
Today’s Southport attack demonstrates the uncomfortable truth: that platitudes about diversity, or abundant opportunities to earn money in a gig economy, do not make good neighbours out of new arrivals or their children.
We have had too many examples now to pretend this is not the case. Too many children have died to continue to fear causing offence.
Every last foreign criminal must be sent home. Every foreign benefits claimant must have their cash flow stopped.
No more must be let in, until we work out if we have admitted more monsters like this into our midst.
Kortom: de schrijver stelt dat de diversiteitsbewierooking mislukt is. Zelfs als ze in onze contreien geboren en getogen zijn en alle kansen gekregen hebben. Dat assimilatie een wassen neus is. Dat we meer dan genoeg dergelijke “cultuurschokken” gekregen hebben. Dat er niemand nog het land in mag en dat elke vreemde crimineel terug naar zijn oorsprongsland moet uitgewezen worden. Dat ze droog gelegd moeten worden opdat er geen nieuwe meer aankomen op zoek naar het goud onder de westerse regenboog.
Als men de derde wereld binnenhaalt, wordt men zelf de derde wereld.
Het boek Prediker is een eigenzinnig geschrift. Prediker gelooft in God Schepper en Meester van het leven, maar beseft dat hij daar eigenlijk niets van begrijpt. En zij die met mooie woorden geweldige verklaringen willen geven, wijst hij meteen resoluut af als “ijdelheid der ijdelheden”. Zijn levensschool vindt hij in de moraal van de dagelijkse levenservaring, het aardse menselijke leven “onder de zon”, een uitdrukking die hij 28 maal gebruikt.
Laat anderen maar praten over de waarde van de arbeid. Zeker, werken op zich is goed, je kunt er goed van slapen en als iemand lui is komen er moeilijkheden van, maar uiteindelijk haalt werken ook niets uit: “Wat heeft een mens dan aan zijn gezwoeg, aan al zijn zorgen en tobben onder de zon? Zijn leven is één lijdensweg, zijn werk een bron van ellende. Zelfs ’s nachts vindt hij geen rust . Ook dat is ijdel” (2, 22v).
Hetzelfde geldt voor de wijsheid. Natuurlijk is wijsheid beter dan dwaasheid zoals het licht beter is dan de duisternis. Een wijze heeft ogen die zien en een dwaas niet, maar uiteindelijk levert het ook niets op. “Als mijn lot hetzelfde is als dat van een dwaas, waar heeft mijn wijsheid dan toe gediend?… Het is treurig maar de wijze sterft net als de dwaas” (2, 15.16).
Zo zijn ook de waarden van rechtvaardigheid en vergelding. Het waren sinds eeuwen brandende problemen in Israël. Jeremias en Ezechiel onderlijnen de individuele verantwoordelijkheid: kinderen hoeven niet verantwoordelijk gesteld te worden voor de misdaden van hun ouders, hoewel zij mogelijk de gevolgen ervan wel meedragen. Voor Job is het probleem van het onschuldig lijden ondraaglijk geworden. En tot het einde houdt hij vol dat die verschrikkelijke ellende niet de rechtvaardige straf is voor zijn slecht leven, zoals zijn ‘vrienden’ hem willen duidelijk maken. Aan het einde van het boek geeft God hem groot gelijk tegenover zijn aanklagers. Toch zal God daarna Job eens flink door elkaar schudden om hem te laten verstaan dat hij niet Gods wijsheid bezit en zich als schepsel moet schikken. Dat is wat Prediker beseft. Hij stelt vast dat de mooie theorie over rechtvaardigen, die meteen beloond worden en slechten gestraft, helemaal niet klopt. “Ik weet wel dat ze zeggen: Wie God vreest zal het goed gaan… De boze daarentegen zal het slecht gaan…” (8, 12-13). “Maar in de wereld doet zich de ongerijmdheid voor dat er rechtvaardigen zijn die het vergaat als de bozen en bozen die het vergaat als de rechtvaardigen. Ik zei: dat is ijdel” (8, 14). “… rechtvaardige mensen die omkomen ondanks hun rechtvaardigheid en slechte mensen die lang leven ondanks hun slechtheid” (7, 15).
Er is onderdrukking en onderlinge naijver: “Onderdrukten zie je in tranen maar niemand die ze troost“ (4, 1). “Het gaat de goeden net als de zondaars” (9, 2). “Dwazen krijgen hoge functies en bekwame mensen blijven op een lage post” (10, 6). En over de rechtspraak maakt hij zich geen illusies: “Op de rechterstoel zit de schuldige” (3, 16).
Prediker gelooft wel dat alles in het leven zijn eigen tijd heeft: “… niet altijd winnen de snelsten de wedstrijd of de dappersten de oorlog. Het zijn niet altijd de wijzen die te eten hebben, de verstandigen die rijk worden of de deskundigen die bijval krijgen. Alles hangt af van tijd en toeval” (9, 11). “Want voor alles is er een juiste tijd en een juiste aanpak, hoewel de mens grote risico’s loopt” (8, 6).
En steeds weer is er de eentonige herhaling van dezelfde gebeurtenissen: “Wat gebeurd is zal weer gebeuren: nieuw is er niets onder de zon” (1, 9). Daarover gaat dit prachtige gedicht gebouwd op tegenstellingen:
“Alles heeft zijn uur, alle dingen onder de hemel hebben hun tijd. Er is een tijd om te baren en een tijd om te sterven, een tijd om te planten en een tijd om wat geplant is te oogsten. Een tijd om te doden en een tijd om te genezen, een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen. Een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen. Een tijd om stenen weg te gooien en een tijd om stenen te verzamelen, een tijd om te omhelzen en een tijd om van omhelzing af te zien. Een tijd om te zoeken en een tijd om te verliezen, een tijd om te bewaren en een tijd om weg te doen. Een tijd om stuk te scheuren en een tijd om te herstellen, een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken. Een tijd om lief te hebben en een tijd om te haten, een tijd voor oorlog en een tijd voor vrede” (3, 1-8).
Het best is aanvaarden wat komt en er trachten van te genieten: “Heb je een goede dag, geniet ervan. Heb je een kwade dag, bedenkt dan dat God ook die gemaakt heeft” (7, 14). “Het beste voor de mens is nog: eten en drinken en genieten van wat hij met veel zwoegen bereikt heeft” (2, 24).
Het laatste hoofdstuk biedt mogelijk een allegorische beschrijving van de ouderdom. De “huisbewakers” zijn de armen; “de sterke mannen” de benen, de “maalsters” de tanden, “de vrouwen aan het venster” de ogen, de “huisdeur” de lippen, de “molen” het spreken, “het gefluit van de vogels” de piepstem van een oude mens…:
“Houd je schepper in ere zolang je jong bent, eer de kwade dagen komen en de jaren dat je zegt: het bevalt me niet meer. Eer het zonlicht verdwijnt, de maan en de sterren verbleken en de wolken na de regen blijven hangen. Als het zover is staan de huisbewakers te beven en lopen de sterke mannen gebogen. De weinige maaltsters die er nog zijn staken hun werk, de vrouwen aan het venster zien alleen maar duisternis. De huisdeur valt in het slot, het geluid van de molen vervaagt, het gefluit van de vogels verstomt, alle tonen sterven weg…de mens is op weg naar zijn laatste verblijf… Het stof keert terug naar de aarde waar het vandaan kwam en de levensgeest naar God die hem schonk” (12, 1-7).
(Wordt vervolgd).
2. Enkele foto’s te bekijken op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelaten.
Speciaal zand wordt uit een zandgroeve gehaald in de buurt
Jaak (links) en zijn vriend hebben hun brevet behaald op weg naar het baccalaureaat)
Distillatiemachine (het grootste in heel Syrië?)
Rozemarijn knippen voor distillatie
P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 26.7.24*
3. Bijbellezing
Over de doop (IX): De Heer is jaloers: trouw blijven aan de beloften van de doop
Denk aan die eerste dagen, toen jullie, nadat jullie [door de doop] verlicht waren” (Hebreeën 10, 32), “kinderen van het licht en van de dag werden“ (1 Tessalonicenzen 5, 5). “Eens was u duisternis, maar nu bent u licht in de Heer. Wandel als kinderen vanhet licht” (Efeziërs 5, 8)!
Als men de derde wereld binnenhaalt, wordt men zelf de derde wereld.
Duitse voetballer Toni Kroos: “Dit is niet meer Duitsland zoals ik het ken”
Toni Kroos, zovele jaren speler in de Duitse Nationalmannschaft, internationale voetballer en toptalent, heeft zich bij het afsluiten van zijn voetbalcarrière bezorgd getoond om de toestand van zijn vaderland. Hij ziet zijn dochter bijvoorbeeld veiliger opgroeien in Spanje dan in Hamburg, Berlijn of München. Eigenlijk is hij teleurgesteld, maar hij wikt zijn woorden om tegen niet teveel tere schenen te schoppen: “Ik vind Duitsland nog steeds een heerlijk land, ik ben er ook graag, maar het is bijlange niet meer het land zoals het er 10 jaren geleden uitzag, toen we naar Spanje trokken”, aldus Kroos in een recente podcast Lanz & Precht van de journalist Markus Lanz en de filosoof Richard David Precht.
Het voelt ànders aan in het land. Hij zocht naar zijn woorden, liet hij tijdens de uitzending verstaan: “Hoe kan ik mij zo goed mogelijk uitdrukken, zonder in een hoekje te worden gedrumd?” Zijn dochter was net 7 geworden: “Als iemand mij zou vragen: ‘Zou je je dochter op haar 14de ’s avonds thuis laten vertrekken, in Spanje of eerder in een Duitse stad?’, zou ik vandaag zeker Spanje antwoorden”. Hij wilde niet overdrijven, zei hij, maar in Duitsland was toch al een ander “gebeurd”.
Zo had hij twijfel of zijn dochter in Berlijn, München of Hamburg “zonder kleerscheuren thuis geraakt”. 10 jaar geleden was zoiets ondenkbaar in Duitsland. En moeilijk naar woorden zoekend wees hij in de richting van de migratiecrisis als kernpunt bij het gewijzigde veiligheidsgevoel in zijn vaderland. “Tja, hoe moet men het stellen, namelijk dat Duitsland vol is en dat het een thema is bij de mensen”. Hij heeft niets tegen “de grondidee dat mensen komen en dat we mensen nodig hebben”. Maar het gebeurde te ongecontroleerd. “Men is er dus niet in geslaagd, in deze grondidee. De Duitse overheid heeft het onderschat”.
Dit zegt het buikgevoel in Duitsland, het zal niet wezenlijk verschillen van het buikgevoel bij ons of in Frankrijk. Alleen weigeren de progressieve, liberale of liberaal-progressieve regeringen hier (voorlopig?) rekening mee te houden.
De traditionele communisten zijn niet onze medestanders maar ze hebben soms heel rake analyses. Georges Marchais van de Franse Communistische Partij waarschuwde al in 1981: “Stop de immigratie, de officiële en de clandestiene.”
21.2.1981
Als zomerlectuur vond ik een analyse van “Le gros rouge qui tâche”. Dat is geen naam van een wijnhandel maar een marxistische en rabelaisiaanse site. Rabelais was een satiredichter uit de Renaissance bekend van zijn baldadige en vraatzuchtige reuzen Gargantua en diens zoon Pantagruel. Een geestesverwant van de sociale satire van onze Reinaert de Vos en Pieter Breughel.
Hier Pantagruel-balladen uitgevoerd in Oostmalle (2007):
Deze titel zegt al wat er Frankrijk te wachten staat na de overhaaste zomerverkiezingen. Bestuurloosheid of, zoals de oude Grieken zeiden, “anarchie”. Die wisten al dat “democratie” na verloop van tijd degradeert in “oligarchie” (de heerschappij van de weinigen) en die kan degraderen in “anarchie” of/ en “tirannie”.
Stel nu dat de situatie verder escaleert. Zal Frankrijk met de totaal uit de hand lopende staatsschuld onder voogdij van de Europese Centrale Bank gesteld worden? Dat is gebeurd met Italië in 2011 met de technocratenregering van Monti. Vanaf 2007 is Griekenland onder de voogdij van de troïka gekomen: EU, Europese Centrale Bank en IMF…
Is Macron dan een tiran? Een Nero die vedelt terwijl de stad in brand staat? De schrijvers van het artikel merken fijntjes op dat Nero veel deed voor de “populares” (het gewone volk) om hun steun te hebben in zijn conflict met de senatoren (de grootgrondbezitters) en bij het volk geliefd was. Dat is bij Macron niet het geval…
Een Heliogabalus?
Maar suggereren ze, er is ook de jonge Heliogabalus (202-223), een Syrische Baal- en Helios-priester (de zonnegod), die keizer geworden is en na vier jaar vermoord werd. Hij werd voorafgegaan door keizer Macrinus (!!). Heliogabalus zag zichzelf als een incarnatie van de zonnegod en zijn plezier was volk zowel als senatoren te choqueren. Hij omringde zich met travestieten en transseksuelen (o.a. gecastreerde slavenjongens). Hij is het type van de psychopathische leider zonder enige empathie.
Typt u “transgender emperor” in Google, dan ziet u direct vele links naar Heliogabalus. Deze historische video verdedigt Heliogabalus’ reputatie.
Rassemblement National (RN)
De schrijvers constateren heel terecht dat de RN de grootste arbeiderspartij is, ze scoort hoog in de oude industriegebieden. Dat zijn de gebieden die al heel lang ontkerstend zijn. Daar vond de Franse Revolutie destijds het meest weerklank.
Macron, een Mozart van de financiën?
Hij had die naam ook in het buitenland toen hij zeven jaar geleden ontslag nam als minister om zich op zijn presidentscampagne te kunnen voorbereiden.
De partij van Macron scoort in gebieden die lang katholiek gebleven zijn (bv. Maine, Anjou..). Die gebieden hebben nog altijd een economische dynamiek en de kiezers daar voelen zich meer met de EU en de globalisering die de EU voorstaat, verbonden dan de arbeiders uit het noorden en oosten. Macron scoort ook goed bij… gepensioneerden. Die geloven blijkbaar dat hij “de Mozart van de financiën” is en hun door hem deels geprivatiseerde pensioenfondsen (Blackrock) welvaartvast zal houden…
Het Nieuwe Volksfront, een volksbedrog
Dat stellen de schrijvers van het artikel onomwonden. Er zijn voorheen ook al linkse coalities geweest. Zo konden heel kleine linkse partijen toch nog enkele verkozenen houden. De voortrekker was altijd de oude rat in het vak Mélenchon. Hij is een oud-medewerker van Mitterrand.
Nu is de voortrekker Raphael Glucksman, zoon van de filosoof. “Juif avec une orientation chrétienne”, volgens de Times of Israel, waarmee hij alle kanten uitkan. Een heel dubieuze figuur. Hij heeft de resten van de vroegere Socialistische Partij van Hollande overgenomen en een verbond gesloten met Mélenchon. Die heeft zijn voorwaarden moeten aanvaarden: anti-Russisch, pro-Oekraïens, pro-Israël, pro-EU, pro-Amerikaans, pro-euro… enz. De schrijvers noemen hem nog min of meer een CIA-agent met een duister verleden.
Een CIA-agent als spil van Het Nieuwe Volksfront
Glucksmann is van 2008 tot 2011 raadgever geweest van de Georgische leider Saakashvili net na de mislukte militaire operatie in Zuid-Ossetië. Die bergprovincie bewoond door Ossetiërs had zich afgescheiden en daar waren volgens akkoorden Russische peace keeping troepen ondergebracht. In juli 2008 viel Saakashvili daar binnen met huurlingen uit NAVO-landen en moderne NAVO-wapens. De Russen drongen binnen via bergtunnels en in vijf dagen hadden ze Saakashvili teruggedrongen tot in zijn hoofdstad.
Het is duidelijk dat deze militaire operatie een CIA-signatuur had. Glucksmann moest dan achteraf voor CIA-pionSaakashvili de schade helpen beperken. De Georgiërs hebben echter Saakashvili na een paar jaar gedumpt. Hij is dan maar gouverneur geworden van een provincie in … Oekraïne. Een troostprijs van de CIA? Twee jaar geleden bij de terugkeer in zijn land is hij dan wegens corruptiezaken gevangen gezet.
Hier de clip van 14 jaar geleden:
Bardella (RN) heeft hem heel terecht daarover aangepakt tijdens de debatten in juni 2024.
U merkt Glucksmann zijn onvoorwaardelijke steun aan Israël in Gaza. Die man is de spil van het linkse Volksfront. De schrijvers noemen dit Volksfront terecht een volksbedrog van groot formaat.
Het Europees Parlement ziet zichzelf graag als de moreel verheven behoeders van onze democratische waarden, onze democratische rechtstaat. Maar wat brengen ze er eigenlijk zelf van terecht in dat Europees Parlement?
In een democratie ligt de macht bij burgers. Zij verkiezen soeverein hun volksvertegenwoordigers. Zij spreken in hun naam en zijn er om hun belangen te verdedigen. In een democratie is macht ook verdeeld om machtsmisbruik van een tijdelijke meerderheid te voorkomen. Daarom is er een scheiding der machten tussen de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht. Ook in het parlement is macht verdeeld tussen meerderheid en oppositie. Uiteraard wordt er bij meerderheid besloten, maar de oppositie is net zo belangrijk als de meerderheid zelf. Omdat elke burger vertegenwoordigd wordt en elke stem telt, maar ook omdat macht gecontroleerd moet worden. Want anders wordt de deur opengezet naar machtsmisbruik en uiteindelijk dictatuur.
Een parlement is eigendom van de burgergemeenschap die het vertegenwoordigt, en niet van een meerderheid in dat parlement. Die meerderheid kan de oppositie haar spreektijd niet afnemen bijvoorbeeld. De oppositie heeft net zoals de meerderheid recht op vertegenwoordiging in de commissies, het Bureau en andere bestuursorganen van het parlement. Dat is zo in elke democratie ter wereld, zèlfs in België. Om de posities in die bestuursorganen toe te wijzen, wordt daarbij traditioneel de Dhondt-berekeningsmethode gehanteerd. Daardoor krijgen fracties proportioneel een vertegenwoordiging. Daardoor worden alle burgers vertegenwoordigd en daardoor kan de oppositie haar controlerende rol vervullen.
Maar niets van dat alles in het Europees Parlement! Daar werden de 18.364.936 kiezers van de fractie Patriotten voor Europa, de derde fractie van het Europees Parlement waartoe ook het Vlaams Belang behoort, systematisch onze legitieme positie in de parlementaire organen afgenomen. Vorige week gebeurde dat al voor het Bureau van het parlement, deze week gebeurt dat in de commissies. De brutale machtsgreep in de LIBE-commissie in het bijzonder maakt de hypocrisie van het Europees Parlement pijnlijk duidelijk. Deze commissie waakt namelijk specifiek over de democratische rechtstaat. Maar respect voor de wil van de kiezer is hen te veel gevraagd. Onze Nederlandse collega met een uitmuntende expertise voor de LIBE-commissie Marieke Ehlers (PVV) werd brutaal weggestemd als eerste ondervoorzitter. Een socialist pikte haar positie in. De andere fracties, incluis de communistische fractie waartoe Ilaria Salis behoort, een lid van de ANTIFA-bende die met hamers (!) politieke tegenstanders in het ziekenhuis klopte, kregen wel hun legitieme vertegenwoordiging. Dit alles met de bereidwillige steun van het zogenaamde centrum van liberalen en christendemocraten.
Ze hebben hier in het Europees Parlement de mond vol om anderen de les te spellen, maar zelf hebben ze niet het minste respect voor de democratische vertegenwoordiging. Nog geestiger is dat ze een “genderbalans-regel’ ingevoerd hebben. In het bestuur van een commissie moeten er volgens deze regel evenveel vrouwen als mannen zitten. De overige 116 ‘genders’ worden voor de gelegenheid vergeten, maar dit geheel ter zijde. Onze vrouwelijke kandidaat Kinga Gal van het Hongaarse Fidesz werd in de AFET-commissie (Buitenlandse Zaken) weggestemd… ten voordele van een man! Plots was de genderbalans niet meer belangrijk genoeg. Het toont de totale hypocrisie en het volstrekt moreel failliet aan van heel dit Europees Parlement. Ze delegitimeren zichzelf als een parlement waar men het blijkbaar enkel eens mag zijn met de Eurofanatici. Ze degraderen zichzelf tot een schijnparlement dat de burgers vooral de illusie moet geven dat de Europese Unie democratisch bestuurd wordt. In werkelijkheid willen ze enkel volksvertegenwoordigers die niet hun volk vertegenwoordigen, maar enthousiast applaudisseren en strak in het gelid springen voor de wensen van de EU-bureaucraten. Ze willen een democratie waarin men de vrijheid heeft zijn mening te zeggen… zolang men het met hen eens is. Ze willen een democratie waarbij burgers vertegenwoordigd zijn… zolang ze gehoorzaam instemmen.
Dat soort democratie kennen we van een duister verleden. De Duitse Democratische Republiek (DDR) kende verkiezingen, een parlement en zelfs meerdere partijen. Maar allen moesten wel in de pas lopen van de communistische partij. Een grote show die de illusie moest opwekken dat het volk de communistische doctrine steunde. In werkelijkheid moest dat regime muren en prikkeldraad gebruiken om de burgers ervan te weerhouden uit die openluchtgevangenis te vluchten. Ze hadden ze met de Stasi een ongezien controlesysteem nodig om burgers te bespieden en in de gevangenis te gooien als ze iets verkeerd zegden of dachten. Ook de EU wil een parlement waarin enkel ja-knikkers en regimeknechten zetelen. Ook de EU wil onze chats controleren en ons bespieden of we niets verkeerd zeggen op sociale media. Ook de EU wil mensen met andere meningen in de gevangenis gooien.
Deze EU is leugenachtig, hypocriet en helemaal aan het ontsporen. Deze EU is een EUSSR geworden waar we nooit voor getekend hebben. Maar hoe machtig het regime ook lijkt, net zoals de communistische regimes zijn ze niet bestand tegen de wil van het volk om vrij te zijn. Hun intimidaties en machtsmisbruik zijn niet bestand tegen de vrije gedachten en het vrije woord. Dat is ook wat wij de volgende jaren zullen doen. Vlaams Belang was de grootste partij in Vlaanderen voor de Europese verkiezingen. Wij spreken namens meer dan een miljoen Vlamingen. Met elke stem die we toevertrouwd kregen zullen we de belangen van de Vlamingen verdedigen. Want elke stem telt en is het waard gehoord te worden.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid Vlaams Belang
