Wekenlang werd ons bij elke nieuwsuitzending duidelijk gemaakt dat Rusland verantwoordelijk is voor de honger in de wereld. Dat Oekraïne geen voorstander was van een veilige doorgang, daar de ligging van diepzeebommen moest bekend gemaakt worden of zelfs geruimd worden, is te begrijpen. Anderzijds kan men niet verwachten dat men met treinen en camions de miljoenen tonnen granen efficiënt op de markt kan brengen. Voorafgaand aan de Razoni was er al een ander schip, geladen met verschillende graansoorten en bloem, het mikpunt van politieke touwtrekkerij met de hongerige bevolking als slachtoffer.
De Laodicea, varend onder Syrische vlag, vertrok uit een Russische haven met een gemengde granenvracht richting Tripoli, Libanon, en Tartous, Syrië. U herinnert zich zonder enige twijfel het geweeklaag van Zelensky dat de Russen zijn graan zouden gestolen hebben. Prompt werden de Libanese autoriteiten door de Oekraïense ambassadeur in Libanon op het matje geroepen en quasi gedwongen het schip mét lading in beslag te nemen toen het de meertouwen vastmaakte in de haven van Tripoli.
Het is de tweede keer dat Oekraïense regering Rusland ervan beschuldigt hun graan te stelen en te verschepen met een Syrisch schip. De eerste keer was in juni: het schip had een vracht tarwe met bestemming Latakia. Turkije was gewillig en hield het schip tegen, maar na onderzoek bleek dat er niets aan de hand was.
De boycot van graanleveringen aan de bevolking van Syrië en Libanon is iets wat in de westerse pers niet gepubliceerd wordt. Of dat de VSA met de hulp van handlangers SDF de Syrische graanoogsten stelen of zelfs in brand steken opdat deze in geen geval bij de Syrische bevolking – ten westen van de Eufraat in de Republiek Syrië o.l.v. president Assad – zou kunnen terecht komen.
De rederij legde de officiële documenten voor aan de Libanese autoriteiten, waardoor het vrij gepleit werd van diefstal. De procureur deed zijn werk en veegde de valse beschuldigingen, geuit door de Oekraïense ambassadeur, van tafel. Die kon immers niet het tegendeel bewijzen.
De Laodicea kwam uiteindelijk met meer dan een week vertraging aan in de haven van Tartous, na het lossen van de gedeeltelijke lading met Libanese bestemming.
Toen de Razoni, als eerste schip na het Russisch-Oekraïens akkoord uit Odessa vertrok met 26.000 ton maïs voor Libanon, zag de wereld dit als een eerste teken van hoop. Echter, de Razoni bleef dagenlang quasi onzichtbaar en maakte geen vorderingen op haar reis naar Libanon. Het schip ligt nu ter hoogte van de Turkse stad Mersin voor anker in afwachting van een koper van haar vracht, de 26.000 ton maïs. Onbegrijpelijk: iedereen weet dat Libanon wanhopig op granen, eender welke, zit te wachten.
De Libanese koper heeft de Oekraïense maïs geweigerd omdat de voorwaarden van het contract niet vervuld waren, nl. de levering van vracht zou een vertraging van meer dan 5 maanden oplopen en dat was niet de afspraak.
Naar verluidt was de vracht eigenlijk sowieso niet bestemd om in Libanon te blijven, maar wel om door te voeren naar Syrië. Wie regelmatig eens een kijkje neemt naar de schepen in of naar Libanese of Syrische havens, valt op dat de meeste schepen geen toegang verlenen tot informatie.
Klein detail: de maïs is niet voor menselijke consumptie bedoeld, maar wel als kippenvoer.
Als onderdeel van de ‘Great Reset’-agenda voor de mensheid van het Wereld Economisch Forum sluiten de Ierse leiders zich aan bij hun collega’s in Nederland en Canada om landbouwbedrijven uit te faseren en de wereldwijde voedseltekorten nog meer in gevaar te brengen. De Canadese Justin Trudeau heeft al aangekondigd dat hij doorgaat met het plan van het WEF om boerderijen af te schaffen tegen het jaar 2030. Hij zei dat hij van plan is het Canadese kunstmestgebruik te verminderen, waardoor de boeren op hun beurt failliet zullen gaan, aldus Newspunch.
Afrika wil niet weten van Zelensky’s charmeoffensief
Blijkbaar is Zelensky’s en Oekraïne’s geliefdheid in Afrika niet erg groot. Zelensky riep op tot een virtueel diplomatieke vergadering met de Afikaanse staatsleiders, maar dat liep niet bepaald vlotjes. Bijna alle Afrikaanse opperhoofden weigerden deel te nemen… ze lieten zich niet gebruiken voor een geforceerde ode aan Oekraïne, resp. aan Zelensky. Intussen groeit de populariteit der Russische regering in Afrika, waar men zelfs op straat gaat om Rusland te steunen en om Russische steun te verlangen tegen terrorisme.
Op 20 juni stond de samenkomst gepland… maar van de 55 uitgenodigde Afrikaanse staatsleiders namen slechts 4 deel. De andere landen stuurden slechts diplomaten of ministers, terwijl de staats- en regeringsleiders niet bereid waren eraan deel te nemen, ook niet virtueel.
Degenen die deel namen waren: Macky Sall uit Senegal, Alassane Ouattara uit de Ivoorkust, Mohammed el-Menfi, voorzitter van de Libische Raad en Denis Sassou Nguesso uit Congo. Met een kanttekening over Macky Sall. Hij is momenteel de voorzitter van de Afrikaanse Unie; zijn aanwezigheid voor de conferentie was nodig opdat er überhaupt van een samenkomst kon sprake zijn. Dat hij niet bepaald warm loopt voor Oekraïne, heeft hij herhaaldelijk bewezen: zowel tijdens zijn ontmoeting met de Duitse kanselier Scholz, als tijdens zijn bezoek aan Poetin in Moskou. En vooraf maakte Halifa Sallah, Serrekunda-parlementslid in Gambia, als delegatieleider van de parlementen der Afrikaanse, Caraïbische en Stille Oceaan-landen, in de EU-praatbarak te Straatsburg duidelijk dat Afrika zich niet wil laten misbruiken voor westerse belangen.
De virtuele samenkomst vond in het geheim plaats, achter gesloten deuren. Zelensky hield zijn het intussen gekende toespraak, waarbij hij Rusland onrechtvaardige “agressie” verweet. Over de actuele voedselcrisis in Afrika liet hij weten dat het Afrikaanse werelddeel gegijzeld wordt door Rusland en dat het allemaal zou in orde komen zodra Rusland zich zou terugtrekken.
Macky Sall bleef neutraal en onpartijdig; hij maakte duidelijk dat de Afrikaanse Unie Zelensky’s oproepen niet volgt, dat het zich uitsluitend om de belangen van de Afrikaanse staten en het functioneren van het volkerenrecht bekommerd is. We citeren zijn tweet:
„Afrika verbindt zich tot de handhaving van het internationaal recht, een vreedzame oplossing van conflicten en de handelsvrijheid.”
Opvallend hoe Zelensky’s poging de Afrikaanse leiders te overtuigen pro-Oekraïne stelling te nemen, compleet de mist in ging. Niet alleen weigerden de meeste Afrikaanse leiders naar Zelensky te luisteren, maar bovendien sloten de deelnemers zich niet aan bij de pro-Oekraïne-toespraak. Voor de Afrikaanse Unie was de bijeenkomst slechts een diplomatische formaliteit, die geen verdere aarde aan de dijk bracht of consequenties had.
Nochtans was dit te voorzien. Voor de Afrikaanse Unie-leden is het moeilijk geloof te hechten aan de slachtofferrol van Oekraïne. De Afrikaanse landen zijn wel een en ander gewoon qua bemoeienissen door het Westen en reageren uiterst argwanend. Vooral als er geprobeerd wordt hen voor de westerse kar te spannen.
Bovendien spelen nog andere factoren mee. Zelensky’s retoriek dat de voedselcrisis uitsluitend door Rusland veroorzaakt wordt, kan de Afrikaanse publieke opinie en de overheid niet meer overtuigen. Het is overduidelijk dat crisis meer door de sancties dan door het conflict veroorzaakt wordt met als resultaat dat opkomende landen (… ontwikkelingslanden…) willen dat de sancties opgeheven worden. Bovendien doen er geruchten de ronde dat de Oekraïense regering graan in ruil voor wapens naar de VSA en Europa exporteert.
Los van de voedselcrisis is er ook nog de toename van terrorisme in Afrika. Nadat Afrika zich in de steek gelaten voelt qua veiligheids- en verdedigingspolitiek, richten de getroffen landen zich naar Rusland om interne problemen te helpen oplossen. Oekraïne heeft Afrika in de huidige omstandigheden niets te bieden: economisch aan de grond en militair een heet hangijzer. En dan heb je het grote Rusland… Logisch dat Afrika zich wendt in de richting waar het het meeste profijt uit kan halen.
“What’s in a name? That which we call a rose/ By any other name would smell as sweet.”
Julia wist het al in Hamlets “Romeo en Julia” dat een andere naam niets aan de heerlijke geur van een roos zou veranderen.
De 800 McDonald’s restaurants werden verkocht aan een licentiehouder, Alexander Govor, die 25 McR-restaurants in Siberië uitbaat, en kregen een voor ons minder vlot in de mond liggende naam: “Vkusno & Tochka”, vrij vertaald naar het Nederlands klinkt het logisch: “Gewoon lekker”.
Meer dan drie maanden geleden, sloot McDonald’s uit protest tegen de Oekraïne-oorlog alle vestigingen in Rusland. Het kostte hen 55 miljoen dollar per maand.
Zolang de kwaliteit stabiel blijft, zal het wel loslopen voor Vkusno & Tochka. Als de huidige eigenaar bovendien inspeelt op het nationalistisch gevoel bij de Russen (… zie je wel, we hebben de Amerikanen niet nodig…) is er geen reden dat de klanten zouden wegblijven. De bevoorrading zou geen probleem moeten geven: landbouwproducten kunnen er quasi onbeperkt gekweekt worden, vis is er in overvloed, het rundvlees kan eventueel uit Zuid-Amerika aangevoerd worden indien er een tekort is.
Een Big Mac werd een Grand Deluxe, dunne of dikke frieten zoals Russen ze graag eten, zelfde prijzen, goed gevulde restaurantruimtes zowel binnen als buiten.
De EU ligt dwars: de VN wil Oekraïens graan via Wit-Rusland naar popelende markten elders brengen. Rusland en Turkije willen samen werken om graanverschepingen vanuit Odessa mogelijk te maken.
António Guterres, VN-kopman, wil de sancties – al dan niet tijdelijk – opheffen om de graanexport van Oekraïne via het grondgebied van Wit-Rusland naar de havens in Baltische landen mogelijk te maken. Dit zou een alternatief kunnen zijn voor de normale gang van zaken, nl. verscheping via de havens in Zwarte Zee.
Echter, de EU wil er niet van weten. Guterres zag in dat ook voor Wit-Rusland een winsituatie moest gecreëerd worden, nl. de ban op meststoffenexport, te lichten. En hoe reageerde de EU op dit win-win voorstel? Vrijdag laatstleden werden de sancties tegen de Witrussische meststoffenfabrikant nog verscherpt!
Er wordt ook aan een andere oplossing voor de export van het Oekraïense graan gedacht, nl. verscheping vanuit Odessa d.m.v. een Russisch-Turkse samenwerking. De toegang tot haven van Marioepol werd sinds langere tijd al door Rusland bevrijd van zeemijnen. Maar graanexport vanuit Marioepol ziet Guterres, zelfs in zijn wildste VN-dromen niet gebeuren.
De VN met António Guterres proberen de hongercrisis, die wereldwijd dreigt, af te wenden. Een voedselcrisis niet alleen veroorzaakt door de oorlog in Oekraïne maar ook door westerse sancties. Guterres wil zowel de “Oekraïense voedselproductie als voedsel- en meststoffen, die door Rusland en Wit-Rusland gefabriceerd worden tegelijkertijd op de wereldmarkten integreren” (1)
Oekraïne leverde ca. 10% van ‘s werelds graan- en gerstexporten en ca. 16% van de maïsuitvoer. Rusland is de grootste graanexporteur. Rusland en Wit-Rusland zijn samen goed voor ca. 40% van ‘s werelds potasexport, basisproduct van meststoffen. Zonder meststoffen zal de volgende oogst niet volstaan om de wereld voldoende voedsel te bezorgen. Een reden waarom Guterres pleit om niet alleen de Oekraïense export mogelijk te maken maar ook de Russische en Wit-Russische.
Er tekent zich stilaan een oplossing voor de graanexport uit Oekraïne af, die onder normale omstandigheden voor meer dan 95% via de Zwarte Zee gebeurt. De hindernissen zijn bekend. Ofwel zijn de Oekraïense havens in Russische handen of worden ze door Russische schepen geblokkeerd, ofwel heeft Oekraïne zeemijnen geplaatst om een Russische aanval vanuit de zee te verhinderen.
Poetin heeft zowel aan de VN als aan de Afrikaanse afvaardiging bevestigd dat hij vrije doorgang wil verlenen aan schepen geladen met graan. Turkije wil de mijnen verwijderen en zorgen voor een veilige begeleiding van de graanschepen door de Zwarte Zee. (2)
Hoe het tweede luik van het VN-plan moet uitgevoerd worden is kofffiedik kijken. Officieel heet het dat noch de EU als de VSA sancties tegen voeding- en meststoffenexporten uit Rusland uitgevaardigd hebben. Dat is inderdaad zo, maar er wordt elegant gezwegen over de sancties tegen potas uit Wit-Rusland en dat de Russische export door embargomaatregelen van het westen, die het transport én betaling quasi onmogelijk maken, uitermate bemoeilijkt wordt. Naar verluidt zouden de VSA hun sanctiepolitiek, m.n. betreffende voeding en meststoffen, willen herzien.(4)
Bij Guterres pogingen om de plooien glad te strijken zodat zowel graan als meststoffen kunnen uitgevoerd worden ligt vooral de EU dwars. Die ziet een mogelijkheid het Oekraïens graan over het land, via het spoor, te exporteren. Probleem: aan de Oekraïens-Poolse grens moet de vracht overgeheveld worden in andere treinen omdat de sporen in de voormalige Sovjetunie een andere spoorbreedte hebben dan deze in West-Europa. Dat dit niet alleen arbeidsintensief is, maar ook veel meer tijd vraagt, is evident. En de honger wacht niet. Als alternatief geldt het transport van het graan via Wit-Rusland naar een haven in een der Baltische staten. Via deze weg zou ca. 2/3 van de meer dan 20 miljoen ton granen, die momenteel in Oekraïne op transport wachten, beschikbaar komen. Guterres is hier voorstander van.
Maar daar komt de EU-kat op de koord. Wit-Rusland is bereid het transport van het graan via zijn grondgebied te organiseren, maar verlangt als tegenprestatie dat een deel der sancties opgeheven,, nl. de export via havens zoals Klaipeda, Litouwen, weer toegelaten wordt. Dit is in overeenstemming met het VN-plan, nl. de export van potas uit Wit-Rusland omwille van ‘s werelds voedselzekerheid opnieuw mogelijk te maken. Maar de EU verzet zich hiertegen.
“Door de lidstaten en door de commissie wordt een opheffing of versoepeling van de sancties tegen Wit-Rusland categoriek uitgesloten,” luidde de boodschap. (6)
Weliswaar heeft de EU tijdens de laatste drie maanden met financiële lokkertjes geprobeerd Wit-Rusland los te weken van Rusland, het was toch opvallend dat de volgende ronde sancties slechts tegen Rusland, en niet tegen Wit-Rusland, beslist werd. Wit-Rusland ging niet in op de avances van de EU en maakte duidelijk dat het niet zou lukken een wig te drijven tussen de Rusland en Wit-Rusland.
Waarop de EU dan reageerde door nieuwe sancties tegen Wit-Rusland uit te vaardigen. Deze zijn concreet tegen het Wit-Russisch Belaruskali, de grootste potasproducent van het land, tegen de baas van het bedrijf, Ivan Golowaty, en tegen de exportfirma Belarusian Potash Co., die de uitvoer naar het buitenland verzorgt. (7)
Kortom: een directe belediging van Guterres en de VN, die proberen een globale hongercrisis te vermijden, én een teken dat de EU liever een hongercrisis riskeert dan water bij de politieke wijn te doen.
Je zou dan toch denken dat Oekraïne elke poging om het land aan financiële inkomsten te helpen zou verwelkomen… Bij CNN Turkije liet de Oekraïense ambassadeur optekenen dat hiervan geen sprake kan zijn tenzij… “geschikte wapens geleverd worden”.
“Ik wil Turkije voor de moeite danken. Tegelijkertijd wil ik benadrukken dat er (nog) geen akkoord tussen Oekraïne, Turkije en Rusland hierover afgesloten werd. Voor de herinvoering van het zeeverkeer zijn effectieve veiligheidsgaranties nodig. Deze garanties moeten door de levering van geschikte wapens aan Oekraïne voor de bescherming van de kuststreek tegen bedreigingen vanuit zee én door de inzet van marine strijdkrachten uit derde landen voor de bescherming van dit deel van de Zwarte Zee gegeven worden.”
Behoort dit tot het verleden? Als het van de stikstofcipiers afhangt…
Heruitvinden van het ei hoeft niet meer. Er zijn al plantaardige eieren en ook plantaardige kaas op de markt. Of ze hetzelfde smaken kunnen wij niet beoordelen. Onze redactie is geen voorstander van “Ersatz”. Niet in voeding, niet in dranken, niet in de politiek. Waarom zou men kiezen voor namaak als het échte ook bereikbaar is?
Of iemand vrijwillig afziet van dierlijke producten is diens eigen beslissing. Maar als het de facto verboden wordt door de prijs zodanig hoog te laten evolueren dat een normale verdiener zich die niet of nauwelijks kan permitteren, dàt is voor ons een brug te ver. Een ei is tenslotte iets heel anders dan een pelsen jas.
Keren we terug naar het ei. Het is tenslotte bijna Pasen.
Dat de consumptie van eieren onlosmakelijk verbonden is met de kippenteelt, is geen nieuw gegeven. En bij gevolg de kippenteelt op haar beurt met dierenwelzijn, de gezondheid van de bevolking, met de farma-industrie, met de afvalwaterverwerking en bijgevolg met de agenda der wereldverbeteraars.
Na de verovering van de vlees- en koemelkmarkt willen de alternatiefaanbidders, resp. -aanbieders nu ook het ei – toch nog altijd een goedkoop én lekker product – doen vervangen door… mungbonen. En daar zijn de groene betweters de meest geschikte predikanten. De ecologische voetafdruk van uw eitje is nl. 3 x zo groot als dat van mungbonen, wil een onderzoek van BCG en Blue Horizon ons wijsmaken. Voor opgeklopt eiwit bestaat er iets als een zondenvrije versie, nl. van Aquafaba (kikkererwtenwater). Klinkt heerlijk, nietwaar? Ziet u het al in het uitstalraam van de bakker: … een Paasstronk van lekkere kikkererwten en mungbonen… ?
Ecologische voetafdruk? Mungbonen moeten worden ingevoerd uit het buitenland. Bijgevolg transportkosten. En je hebt de keuze tussen gewone mungbonen of biologisch gegroeide exemplaren. Waarmee we bij een bijkomende gewetensvraag komen. “De teelt van de mungboon stamt uit India. Hij wordt vooral in subtropisch of tropischAzië, Oost-Afrika en in de Caraïben verbouwd tot op hoogtes van 2000 meter.” dixit Wikipedia.
Een marktstudie van Future Market Insights schat dat de globale omzet van ei-alternatieven tegen 2026 1.5 miljard dollar zal bereiken. ‘s Werelds grootste aanbieder van ei-alternatieven is Just Egg, Californië. Deze biedt vloeibare ei-ersatz aan in plastic flessen of als diepvriesproduct in vierkante omeletten. In de EU is dit product nog niet op de markt. Na twee jaar diepzinnig nadenken heeft de EU echter de toelating voor deze mungbonen-proteïnendelicatesse verstrekt als “Novel Food”. Volgens Matt Riley, mondiale verantwoordelijke bij Eat Just, wordt u dit jaar nog verblijd met een langverwacht mung-surprise-ei.
Wereldwijd zouden naar schatting meer dan 50 producenten van ei-alternatieven actief zijn. Nestlé heeft in de herfst haar plantaardig vEGGie voorgesteld uit sojaproteïnen.
De magerste tien van de lijst bieden enkele opmerkelijke vaststellingen, nl. Zuid-Soedan en Monaco hebben blijkbaar geen enkele burger met overgewicht. De redenen kunnen niet uiteenlopender zijn: de burgers van het ene land kunnen gewoon te weinig voedsel bemachtigen – de burgers van het andere land hebben voldoende schoonheidssalons, fitnesstrainers en dieetgoeroes om elk minuscuul streepje vet uit te schakelen.
Ethiopia 4.50% Japan 4.30% Nepal 4.10% Cambodia 3.90% India 3.90% Timor Leste 3.80% Bangladesh 3.60% San Marino 0.00% Monaco 0.00% South Sudan 0.00%
U herinnert zich de film Soylent Green? Het is een dystopische sciencefictionfilm uit 1973 die u verplaatst naar het jaar 2022, een tijd van euthanasie en kannibalisme. Het verhaal begint als volgt:
“Het is het jaar 2022 en New York is met 40 miljoen inwoners zwaar overbevolkt. Voedsel als groente, vlees en fruit zijn schaars en extreem duur, evenals luxe producten zoals zeep en schoon warm water. Het overgrote deel van de bevolking is arm en eet alleen in fabrieken gemaakte soylent, gemaakt door ‘Soylent Incorporated’. Soylent bestaat in de vormen rood, geel en – het zeldzame want kwalitatief beste – groen. Het is smaak- en geurloos, in oplopende mate voedzaam en wordt verkocht als kleine vierkante wafeltjes.”
Twee fragmenten:
Volgens wetenschappers is de klimaatverandering verantwoordelijk voor een wereldwijd voedingsmiddelentekort, een catastrofe, waardoor enkele wetenschappers een gedurfd voorstel lanceren om alternatieven voor de traditionele voedingsmiddelen voor te stellen. Meestal gaat het om proteïnerijke gewassen of vlees uit het laboratorium. Anderen stellen voor insecten te eten. Een Zweedse wetenschapper gaat nog eens stapje verder: kannibalisme, zo schreef Kristin Houser in futurism.com.
Tijdens de Zweedse gastronomietop van 2019 hield prof. Magnus Söderlund, verbonden aan de Stockholm School of Economics, een lezing met de titel “Kunt u zich voorstellen mensenvlees te eten?” Söderlund vindt nl. dat door de klimaatverandering de mensen wel gedwongen zullen zijn levensmiddelen te proberen die ze normaal niet in overweging zouden nemen, zoals huisdieren, insecten en het gróte taboe: mensenvlees.
Kristin Houser:
“Gelukkig probeert Söderlund niet mensen aan te moedigen anderen te vermoorden. Hij stelt “slechts” voor dat we het vlees van dode mensen eten – mensen die al overleden zijn! De wetenschapper vraagt ook niet iets te doen wat hij zelf niet zou doen. Toen de zender TV4 aan Söderlund de vraag stelde of hij zelf mensenvlees zou eten, antwoordde hij dat hij “ervoor open stond het tenminste te proberen”.
“Het idee kannibalisme ter aanvulling van onze levensmiddelenbevoorrading in te zetten is niet nieuw. In 2018 vroeg de evolutiebioloog Richard Dawkins zich af of het mogelijk zou zijn vlees uit geoogste menselijke cellen in een laboratorium te kweken… Voor Dawkins en Söderlund zou kannibalisme een mogelijkheid bieden zich op een toekomst voor te bereiden, een toekomst waarin belangrijke essentiële voedingsmiddelen niet meer voor handen zijn. Daar klimaatcatastrofen zoals overstromingen, droogteperiodes en extreme hitte steeds frequenter en extremer worden, zal het voor de landbouw steeds moeilijker worden planten te telen.”
De „Pacific Island Times“ ziet een omstreden historisch verband tussen de klimaatverandering en het ontstaan van kannibalisme:
“Lang voordat de klimaatverandering een vast onderwerp van globale conferenties werd, hadden bewoners van eilanden in de Pacific de verschrikkelijke gevolgen van extreme temperatuurstijgingen en -dalingen beleefd en stierven eraan. De klimaatverandering leidde tot een voedseltekort wat dan weer tot conflicten tussen de verschillende dorpen leidde en… het onvoorstelbare: kannibalisme… Het voedseltekort leidde tot toenemende conflicten, kannibalisme… en migratie. Ca. 4000 à 6000 bewoners trokken naar andere oorden.”
