Eigenlijk valt vooral op hoezeer de voorstellen op zowel Vlaams als federaal niveau de lobbygroepen achter de renovatieplicht op zijn zachtst gezegd goed uitkomen. De bouwsector, de leveranciers van bouwmaterialen, de vastgoedontwikkelaars en de zogeheten warmtepomplobby zelf natuurlijk (een conglomeraat van producenten, installateurs, enz…)
De verkiezingsbelofte om de renovatieplicht te versoepelen lijkt van de baan. De Vlaamse onderhandelaars gaan de Vlaamse verbouwregels niet minder strikt en streng maken. Dat blijkt uit de laatste onderhandelingsnota’s.
“Antwerpenaars, denkt gij nog wel eens aan uw oude stad, aan onze fiere toren, de Grote Markt en Brabo van Jef Lambeaux, herinnert gij u nog …” vraagt de stem op de achtergrond zich af.
Ja, wij denken nog dikwijls aan ónze oude stad, die door de beleidsmakers verkracht en verkocht werd, aan gebouwen die slechts nog op oude postkaarten bestaan, aan een tijd waar men – zowel overdag als ‘s nachts – nog veilig over straat kon lopen, waar men ongehinderd kon auto rijden én parkeren, waar de “Zwarte Jef” de énige zwart-gepigmenteerde burger was, waar men tot in de ochtenduren kon plezier maken – eerst lekker eten in een lievelingsrestaurant, dan een cinemake doen, vervolgens gaan dansen of zingen in de Piet Pot… en met de laatste tram, resp. bus, naar huis… zonder gevaar voor lijf en leden… We kunnen zo nog uren doorgaan… Indien we toen geweten hadden wat de beleidsmakers, zowel die van ‘t Stad als van de Belgiek voor ons en onze nazaten in petto hadden, zouden we dit dan zo lijdzaam ondergaan hebben?
“Oud-Antwerpen leeft nog,” beweert de stem op de achtergrond… Wij kunnen dit niet bevestigen. Oud-Antwerpen leeft slechts nog in onze herinneringen. Stapt eens op een willekeurige tram. Het is niet uitzonderlijk dat u de énige blanke passagier bent en dat u van de gesprekken “geen knijt” kunt verstaan…
Gwendolyn Rutten neemt ontslag als Vlaams minister en vice-ministerpresident. Eind oktober 2023 stapte ze als burgemeester van Aarschot met veel lawaai uit de nationale politiek omdat ze geen minister van Justitie mocht worden. Begin november trad ze dan toe tot de Vlaamse regering. En nu, nog geen acht maanden later, verlaat ze die weer en claimt ze opnieuw het burgemeesterschap van Aarschot. “Ik kan leven met de stelling: ze kent er iets van, en het is toch stoer dat ze van gedachten is veranderd”, zei ze toen ze uit Aarschot vertrok om Vlaams minister te worden. (DS)
Stoer? “Het is geen stiel voor blozende maagden,” stelt Lachaert. Die mogen en kunnen dan burgemeester blijven. Dat Lachaert hierin ongelijk heeft, mag blijken uit de illustrerende afbeelding, die we bewaarden in ons archief.
We kennen nog zo’n blauwselblauwe minister, die na zijn verjaardagsfeestje, waarbij hij afsluitend een niet onaardig stukje “luchtgitaar” speelde, zich ook met zijn burgemeesterssjerp omhulde.
Een deel van het noorden van Frankrijk behoorde tot uiterlijk 1713 tot de Lage Landen. Hoewel de streek bijna helemaal is verfranst, zijn er vandaag toch nog sporen van deze gemeenschappelijke geschiedenis terug te vinden en in de Franse Westhoek kun je soms nog een West-Vlaams dialect horen spreken. Er is om die reden altijd belangstelling geweest vanuit de Vlaamse beweging voor de Vlaamse cultuur in Noord-Frankrijk. Meer…
Gelegen aan de IJzer in de aanwezigheid van vele eiken kreeg de plaats de naam ‘Ekelsbeke’ (Eikels beek) waarvan Esquelbecq de verfranste versie is.
De naam dook het eerst op in een 9e-eeuwse oorkonde van Sint-Bertinus. Het leven van Sint-Folkwin (Folquinus van Terwaan), een christen die de bevolking kerstende, staat erin beschreven. Folkwin, die van 817 tot 855 bisschop van Terwaan was, overleed in Ekelsbeke op 14 december 855.
“Het is de oudste tuin van Frankrijk…” stelt de commentator in de video…
“Van helemaal onderaan, de lijstduwersplaats voor N-VA Limburg, raakte gewezen Vlaams Parlementsvoorzitter Jan Peumans (°1951) met 22.165 voorkeurstemmen toch verkozen voor dat Vlaams Parlement. Hij had al afscheid genomen van de politiek en stond naar eigen zeggen op de lijst louter als steun voor gouwgenote Zuhal Demir, en om stemmen van het Vlaams Belang weg te kapen.
Kort na zijn verkiezing deelde de nestor van de N-VA-top mee dat hij niet zou zetelen, en zijn plaats zou afstaan aan eerste opvolger Andy Pieters. Om familiale redenen, deelt hij in Het Belang van Limburg mee: de vrouw ziet het niet zitten. En omdat hij een doctoraat over de Volksunie in Limburg voorbereidt bij Bruno De Wever. Maar vooral, en dat is het meest controversiële aspect van zijn motivatie: omdat iemand als Annick De Ridder, behorend tot de rechts-liberale vleugel van de partij, aan de Vlaamse onderhandelingstafel zit, en meer dan waarschijnlijk een ministerpost krijgt. En daar heeft Jan weinig affiniteit mee…”
Meteen vielen op de sociale media zware woorden als ‘vaandelvlucht’ en ‘kiezersbedrog’. Is dat zo? Of mag/moet een politicus te allen tijde zijn persoonlijk engagement bewaken, in weerwil van de partijdiscipline?
“Bij de parlementsverkiezingen van 25 juni 1949 kunnen de Vlamingen voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog weer voor een Vlaams-nationale partij stemmen. De Vlaamse Concentratie is pas een maand voordien opgericht en is in volle repressietijd nog een broos gegeven. Aan tienduizenden Vlamingen was immers zonder proces ‘bij wijze van voorzorg’ het stemrecht ontnomen.”
