Elke dag vloeit er afgerond €32.000.000 van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel.
€7.561.000.000 sinds De Wever in 2024 een coalitie op de been probeert te brengen om België te redden.
€175.759.000.000 sinds De Wever in 2010 met zijn N-VA de grootste partij werd federaal
€240.986.000.000 sinds De Wever in 2005 met vrachtwagens nepgeld naar Strépy reed om de transfers aan te klagen.
Wat heeft die man eigenlijk al aan die transfers, zeg maar gerust diefstal van Vlaamse welvaart gedaan? En wat is die man van plan er aan te doen? He-le-maal niets. De eigen kiezers bedriegen, de wil van de kiezer bedriegen en de Vlamingen stropen is de prijs die elke Vlaming moet betalen om Belgisch staatsman te worden.
“Elke dag krijgen we te horen dat er te weinig geld is voor kerntaken van de overheid, maar voor links activisme blijken de geldsluizen wijd open te staan.”
Chris Janssens, fractieleider VB Vlaams Parlement
Organisaties als Rosa vzw (644.450 euro), Furia (174.234 euro) en Çavaria (693.171 euro) krijgen royale subsidies. Op 10 december keurde de Vlaamse regering weer nieuwe subsidies voor deze clubjes goed. Die gebruiken ze om onze samenleving, ons onderwijs en ons bedrijfsleven de genderideologie en wokeness op te dringen. Çavaria bijvoorbeeld promoot het gebruik van termen zoals ‘geboorteouder’ in plaats van ‘moeder’. Het Transgender Infopunt ontvangt 284.380 euro voor het propageren van puberteitsremmers bij jongeren. “Is dit echt waar Vlaanderen zijn prioriteiten moet leggen?”, werpt Janssens de Regering-Diependaele tegen.
Nog schrijnender wordt het als je kijkt naar Furia vzw, een feministische denktank met welgeteld 27 leden. De Vlaamse Regering subsidieert deze club met 6.453 euro per lid. “Dit terwijl onze ouderen en mensen met een handicap dagelijks in de kou blijven staan door een gebrek aan financiële steun”, aldus Janssens. “Elke dag krijgen we te horen dat er te weinig geld is voor kerntaken van de overheid, maar voor links activisme blijken de geldsluizen wijd open te staan.”
In september werd in Vlaamse steden en gemeenten de ‘bevrijding’ van 1945 herdacht. Zoals elke oorlog, zie Alexander De Grote, Caesar en Napoleon, was ook deze wreed en meedogenloos, het aantal slachtoffers was enorm en de gevolgen waren verstrekkend.
De financiële machten achter onze ‘bevrijders’ hadden zeker ook economische en strategisch-politieke motieven. Misschien zal ook hierover ooit eens informatie vrijgegeven worden.
Bij ons in Vlaanderen was de bevrijding ook het begin van een ongenadige massale repressie. Hierover wordt nu gezwegen; deze zwarte bladzijde uit onze geschiedenis wordt in de media uit het geheugen gewist: de damnatio memoriae. De eerste vijftig jaar na 1944 was de benadering anders en werd deze periode veel correcter benaderd. Nadien kwamen echter de linkse historici met hun politieke agenda!
In de jaren dertig was er in Vlaamse intellectuele kringen grote belangstelling voor wat gedurende het interbellum in Duitsland gebeurde qua wetenschappelijk onderzoek, muziek, economische heropstanding en werkgelegenheid. Er was begrip voor de Duitse weerstand tegen de door het verdrag van Versailles (vooral door Frankrijk) onbetaalbaar geëiste oorlogsbedragen. Er was toen in Vlaanderen grote commotie over het (geheim?) Frans-Belgisch militair akkoord van 1920 waardoor het Belgisch leger mede onder het commando van het imperialistische Frankrijk kwam; dit deed denken aan de opeising door Napoleon van Vlaamse jongens die met tienduizenden sneuvelden in zijn Rusland-oorlog.
Jonge Vlaamse intellectuelen wisten voor het eerst hoe België, met 2 x Franse legers van 60.000 soldaten, in 1830 tot stand kwam met de bedoeling, na de korte maar voor Vlaanderen vruchtbare hereniging met Nederland, om Vlaanderen als onderdeel van België terug bij Frankrijk in te lijven en te verfransen zoals Louis XIV en Napoleon dit eerder deden.
Een Nieuwe Orde sprak in de jaren dertig veel Vlamingen aan: tussen 1930 en 1940 waren er in België immers dertien (!) regeringen die een chaotisch beleid voerden; mijn vader noemde dat democratuur. De anti-Franse en anti-Belgische gevoelens in Vlaanderen werden nog versterkt toen Joris Van Severen (leider van het Verdinaso en gewezen volksvertegenwoordiger), die de Duitse invallers in mei 1940 ‘bandieten’ had genoemd, in Brugge werd opgepakt en met medeweten van de Belgische regering naar Frankrijk werd gedeporteerd. Ze waren met twee à drieduizend. Van Severen* en twintig anderen werden tien dagen later in Abbeville door panikerende Franse soldaten vermoord.
*Ter herinnering aan Joris Van Severen:
De vijand van mijn vijand kan mijn medestander zijn. Meerderen dachten in 1939 dat het toen zegezeker gewaande Duitsland een Flamenpolitik en geen België-Frankrijk politiek zou voeren (denk aan de vernederlandsing van de Gentse universiteit gedurende WO I).
De repressie was vooral het werk van Belgicisten, de klassieke straatschuimers en vooral de communisten, die tot 1941 wachtten op de bevelen van Moskou om in het verzet te gaan. Tot 1941 volgden zij het niet-aanvalspact ‘Von Ribbentrop-Molotov’ van 1939 tussen Duitsland en Rusland. Als voorbeeld van de communistische dominantie van het verzet: onmiddellijk na de bevrijding werd het Vlaams Huis in ‘mijn’ Aalst geplunderd. Daarna werd het pand opgeëist en ingenomen door de communistische partij.
Oorlogsburgemeesters, zoals mijn super pacifistische grootvader in Oosterzele, die zorgden voor een leefbare gemeenschap in barre oorlogstijd, voorzitters en medewerkers van Winterhulp, zoals mijn vader-arts, die zorgden voor de moeilijke bevoorrading, leden van het Davidsfonds en VNV werden vanaf september 1944 massaal aangehouden en meestal zonder proces opgesloten in de 120 hechteniskampen in Vlaanderen. In het hechteniskamp in Lokeren alleen zaten volgens Hekalo (Hechteniskamp Lokeren) gedurende meer dan vijf jaar duizenden gevangenen! De top van de faculteit geneeskunde van de Gentse universiteit zat er bijvoorbeeld ook zodat men dit kamp de ‘universiteit van Lokeren’ noemde.
De juridische grondslag voor epuratie en repressie was een besluitwet van 1945, die werd ingevoerd met terugwerkende kracht zonder enige inspraak van het parlement. Dit gaf aanleiding tot de beroemde latere uitspraak in het parlement: “Une justice de roi-nègre”.
Op woensdag 10 maart 1982 schreef Lode Claes: “De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaar. Wanneer schuift men de concentratiekampen en andere wreedheden in de schoenen van de Vlaams nationalisten?”.
Deze ‘reductio ad Hitlerum’ is nu een constante bij politieke debatten.
Geert Goubert**
Bron: Knooppunt Delta, Nieuwsbrief 196, jan. ’25, Tekosecho III
De N-VA zet vol in op een nieuwe deelname aan de federale regering, waarbij sociaal-economische hervormingen prioriteit krijgen boven communautaire verwezenlijkingen. Op het nieuwjaarsfeest in Mechelen sprak partijvoorzitter Bart De Wever (N-VA) het vertrouwen uit dat de formatiegesprekken eind januari tot een akkoord zullen leiden “met concrete communautaire stappen”. Maar wat die zijn, blijft onduidelijk, zo vindt ook De Standaard. De kritiek vanwege het Vlaams Belang groeit dan ook, waar het gevoel leeft dat de N-VA haar Vlaamse kernwaarden opnieuw opoffert.
Hoewel de N-VA traditioneel haar Vlaams-nationalistische standpunten hoog in het vaandel draagt, lijkt de partij zich te schikken in de realiteit van beperkte communautaire vooruitgang volgens Kamerlid van het Vlaams Belang, Barbara Pas. De Wever benadrukte afgelopen weekend dat het communautaire niet helemaal wordt opgeborgen, maar kon weinig concrete voorbeelden voorleggen. “Het zal niet niets zijn”, zei hij, zonder verdere details te geven.
De opschuiving van de Vlaams-nationalistische prioriteiten lokt scherpe kritiek uit bij het Vlaams Belang. Barbara Pas liet optekenen dat de N-VA “Vlaamse belangen blijft verkopen voor Belgische illusies”. Volgens haar bewijst de koers van de N-VA dat de partij haar kiezers steeds opnieuw teleurstelt door Vlaamse onafhankelijkheid uit te ruilen voor deelname aan een Belgische regering.
Ook Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken reageerde scherp op X en Facebook. “Wil De Wever nu communautaire hervormingen of niet? De journalisten weten het niet. De N-VA’ers weten het niet. En hij weet het waarschijnlijk zelf ook niet”, sneerde hij. Volgens Van Grieken is één ding wel duidelijk: “Ze komen er niet.”
Afwezig op het feest was Sander Loones, vaak genoemd als opvolger van De Wever. Hij heeft echter laten weten niet geïnteresseerd te zijn in het partijvoorzitterschap en wil zich focussen op lokale politiek en institutionele hervormingen – een ironische prioriteit, volgens het Vlaams Belang, gezien het gebrek aan vooruitgang op dat vlak.
“In Antwerpen heb ik de socialisten buitengewerkt nadat ze 90 jaar aan de macht waren. In Vlaanderen hebben we ze na 20 jaar buitengezet en nu op het federale niveau na 25 jaar. Eindelijk zitten de socialisten in de oppositie. Ik zou ze graag nooit meer terugzien…”
Bart De Wever op de Franstalige zender RTBF op 8 oktober 2014
Uit Wido Bourels ‘Dagklapper’, aangevuld met beeldmateriaal door onze redactie
Op 3 januari 1972 overlijdt in Avignon de Vlaamse houtsnijder, tekenaar, graficus en schilder Frans Masereel. Hij werd in 1889 in Blankenberge geboren als zoon van een welgestelde Gentse Franstalige familie. Vader was textielfabrikant in de Arteveldestad.
Masereel volgde een tekenopleiding aan de Gentse Academie. Hij leerde etsen bij de kunstenaar Jules De Bruycker. Hij zou later een van de voornaamste grafische kunstenaars van zijn tijd worden.
Tijdens wereldoorlog I, weigerde hij als pacifist de Belgische oorlogswetten te volgen en werd als dienstweigeraar beschouwd. Het zou nog tot 1929 duren voor hij België terug binnen mag.
Alhoewel van welgestelde komaf, toch staat hij bekend voor zijn internationalistisch engagement en zijn fascinatie voor de Sovjet-Unie. In 1935-36 behoorde hij tot de Europese linkse kunstenaars, de zogeheten fellow-travellers, die de Sovjet-Unie bezoeken en de lof zingen van het communisme in Europa. Masereel bezocht tweemaal de Sovjet-Unie en ontmoette er kort de Sovjetdictator Josef Stalin.
Naast de vele werken die de sociale strijd illustreren is een deel van zijn oeuvre sterk verbonden met zijn geboortestreek. Vlaanderen werkte inspirerend voor het illustreren van de legende van Tijl Uilenspiegel van Charles Decoster en de gedichten van dichter Emile Verhaeren. En ook in zijn boek ‘Mijn land’*staan de herinneringen aan zijn geboortegrond centraal.
Equihem: Er is ook een band tussen Masereel en de Nederlanden in Frankrijk. Honderd jaar geleden, in 1925 kocht Frans Masereel een bescheiden vissershuisje in Equihem, een vissersdorpje bij Bonen. Daar deed hij inspiratie op voor zijn vele werken, schilderijen, aquarellen en tekeningen waar de zee, de duinen, de schepen en het vissersvolk een plaats krijgen.
Zijn laatste wens was om in Vlaanderen te worden begraven. Zijn graf bevindt zich op de Campo Santo begraafplaats in Gent-Sint-Amandsberg.
*Deze film, getiteld “Mijn Land”, kunnen wij om een onbekende reden niet insluiten. U kunt hem echter bekijken door op dit bruggetje te klikken: https://youtu.be/IAPlsczg7xw
Onderstaande film geeft een lezing weer over Masereels grafische werk van en op een stedelijke omgeving:
En deze tentoonstelling toont de veelzijdigheid van Masereel aan:
Een merkwaardige tocht van Masereels “Werk“: de taal is Duits, werd op de kop getikt voor $ 2 op een rommelmarkt in New York, belandde op de Antiques Roadshow en werd door Ken Sanders geschat op $ 1000 @ $ 1500. Randopmerking: aardrijkskunde was nog nooit het sterkste punt bij de Amerikanen als ze er geen millitaire basis kunnen neerplanten… Blankenberge ligt volgens Ken, de “kenner”, in Nederland…
Wie dacht dat we het hier over het gebruikelijke gereedschap gingen hebben voor leerkrachten die leerlingen opleiden bij praktische – zeer welgekomen – beroepen zoals in de hout- en metaalbewerking, mag zich over iets anders beraden. We hebben de lezer op het verkeerde paard getild. We hebben nl. de “moderne” woordenschat vertaald naar een taal die in onze jeugdjaren gebruikelijk was. Eigenlijk had de hedendaagse titel moeten luiden: “Toolkits voor leerkrachten die genderrollen willen bespreken”, waarbij “genderrollen” staan voor alle ingebeelde, aangepaste, omgebouwde geslachten die naar verluidt steeds meer toenemen, of – zo niet op natuurlijke wijze – dan via betaalde medische ingrepen of dure medicatie kunnen verwezenlijkt worden.
Dus, we gaan verder, ziehier de toolkits die de leerkrachten kunnen gebruiken om het thema ‘gender’ bij te brengen. Dit voor kleuters, basisschool en secundair. Dit is niet zo onschuldig. Het dogma erachter is, je gender is belangrijker dan jouw geslacht. Het biologische wordt ontkend. Heb je een baarmoeder en eileiders of ben je voorzien van een penis en zaadballen, dan hoeft dat niet noodzakelijk te betekenen dat je van het vrouwelijke, resp. mannelijke geslacht bent. Dàt wat je in je hoofd bent, dàt ben je of kan je worden.
De minimumdoelen van de overheid vragen niet dat deze genderideologie gegeven wordt in de klas. Ze vragen enkel respect voor elke persoon. Maar dat is niet naar de zin van zgn. “kenniscentra” die de twee geslachten – mannelijke en vrouwelijke- over boord hebben gegooid voor afgeleide, perverse versies waarbij het normale niet meer aanvaardbaar is.
Waarom drukken Sensoa, Evras, Rosa.vzw en Cavaria deze agenda zo door? Het is zeker niet de wens van de ouders dat hun kinderen hiermee beïnvloed worden.
Noteer hierbij onderaan de slogan van de Vlaamse overheid:
“Vlaanderen is zorgzaam en gezond samenleven”.
Dries waarschuwde reeds een jaar geleden:
Hij vermeldt in b.g. video dit boek: “Het varken dat een lammetje is” … het mocht zowaar “De zilveren griffel” winnen! Op zich een onschuldig verhaaltje, denk je op het eerste zicht, maar dàt is het niet. De alle-geslachten-wc wordt in de film ook vernoemd. Het is gewoon een eerste stap naar “iedereen mag zijn wie hij/zij/het/? wil zijn” of naar een hersenspoeling van onze kleuters.
