Wat is het politieke centrum?

Stel een parlement met 100 verkozenen. Netjes verdeeld over links en rechts. 0 is het meest linkse, 100 is het meest rechtse. Het midden is dan 50. Dat is dan de ‘centrumpositie’ in het algemeen. Er zal echter een regering moeten gevormd worden. Dus moet een coalitie gesloten worden. Dat kan door vanaf het centrum 25 langs links en rechts te combineren, dan komt men opnieuw bij 50 ten opzichte van het totale parlement uit in het beleid. Dat kan echter ook door 50 op links (of rechts) te verzamelen en minstens 1 van de andere kant over te halen. Het midden van een coalitie van 51 hierbij is wiskundig 25.5 (langs links) of (74.5 langs rechts) ten opzichte van het totale parlement. Die ene ‘overloper’ zal zijn huid dan duur willen verkopen. maar door de onderhandelingen zal die ene er zoveel mogelijk aan doen om het midden van het regeringsbeleid opnieuw zo dicht mogelijk bij 50 te laten komen. Met andere woorden, de centrumpositie van het gehele parlement is niet noodzakelijk de centrumpositie binnen een coalitie.

Linkse minderheid in Vlaanderen

In onze Vlaamse democratie halen alle linkse partijen samen als sinds 1919 (invoering enkelvoudig stemrecht) maximaal 30% van de stemmen. Met andere woorden, links is nooit nodig om een coalitie te maken. Die politieke krachtsverhoudingen (30 links, 70 rechts) doen in een normale democratie de ‘centrumpositie’ van het gehele parlement naar rechts verschuiven van 50 tot 65. Logischerwijs is dit met de centrumpositie van het regeringsbeleid ook het geval. Links is helemaal niet nodig om een meerderheid te vormen. Zelfs de 19 meest ‘linkse’ rechtse verkozenen zijn overbodig. De centrumpositie van een rechtse coalitie ligt dus maar liefst op 74.5! Stel nu dat alle linkse partijen samen er 21 rechtsen van overtuigen géén rechtse coalitie te vormen zoals de kiezer wil, dan nog is het middelpunt van zo’n coalitie rechtser dan de gemiddelde linkse kiezer zou willen. 51 (30 links, 21 rechts) delen door 2 is immers 25.5, terwijl het midden onder links op 15 ligt.
Van waar komt de kloof tussen burger en politiek
Als de democratie zijn werk kan doen komt links dus in Vlaanderen nooit aan de macht en zelfs als het aan de macht zou komen, moet het een beleid voeren dat veel rechtser is dan de centrumpositie tussen de linkse krachten. Daarom bedachten ze het cordon sanitaire. Daarmee willen een deel van de rechtse politieke krachten neutraliseren, waardoor de centrumpositie van alle (niet uitgesloten) verkozenen naar links verschuift en logischerwijs de centrumpositie van de regering ook naar links opschuift.

Concreet gemaakt, stel dat Vlaams Belang 25 zetels haalt. Maar deze worden uitgesloten om de centrumpositie te bepalen van het gehele parlement. Blijven dus 75 zetels over. Links staat met 30 zetels plots maar tegenover amper 45 rechtse zetels in plaats van 70. Het centrum in het parlement is dan 37.5, terwijl dat onder het volk 65 is! Nog straffer, als alle linkse partijen samenspannen (30) hebben ze maar 21 rechtse verkozenen nodig om regering te vormen. Binnen deze regering is links dan zelfs in de meerderheid, terwijl links in de samenleving in de minderheid is.

Dat verklaart de kloof tussen wat de politici als het centrum zien en wat de burger als het centrum ziet. Daarom vinden zoveel mensen dat de politieke elite niet luistert naar de mensen en de regering beleid voert dat het volk als wereldvreemd ervaart. Wie zit werkelijk te wachten op woke onzin, genderideologie en klimaatextremisme? Bij de politieke elite blijkbaar iedereen, maar bij het volk? Niemand! Dat kan omdat links de democratie manipuleert met het cordon sanitaire. Zodat ze zelf aan de macht kunnen blijven en beleid voeren dat de mensen niet willen.

Hoe kunnen we het cordon breken?

Wat kunnen de mensen daar tegen doen? Hoe kunnen we dat cordon sanitaire breken? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat links zijn machtspolitiek niet meer kan opleggen en we een beleid krijgen dat beter aansluit bij wat de mensen willen? Politici begrijpen maar één taal: electoraal verlies. Ze hebben de macht van de kiezer nog altijd niet afgenomen de politieke krachtsverhoudingen te bepalen bij verkiezingen. Elke rechtse politicus die het cordon sanitaire in stand houdt moet bijgevolg afgestraft worden en verkiezingen verliezen. Dat kan maar door op het Vlaams Belang te stemmen, ook al is men het niet helemaal eens met ons en zèlfs als men zich inhoudelijk meer thuis voelt bij een andere partij. Als die rechtse politicus dan opnieuw weigert te luisteren en het cordon toch in stand houdt, staat die logischerwijs in een nog zwakkere positie om zijn eigen partijprogramma te realiseren, ondergaat die nog meer de dominantie van links en krijgt de kiezer in het geheel en zijn eigen kiezer in het bijzonder een beleid terug dat nog verder af staat van hetgeen die rechtse cordonpoliticus beloofde. Hij veroordeelt zichzelf tot links en zorgt er zelf voor zijn eigen partijprogramma niet uit te kunnen voeren. Zo wordt de kloof tussen wat men belooft en wat men daadwerkelijk doet steeds groter.

Dat is het tragische lot dat Bart De Wever uit persoonlijke rancune voor zichzelf gekozen heeft, en waartoe hij zijn kiezers veroordeelt. De IJzeren Wet van het cordon bepaalt: wie het N-VA programma wil uitvoeren, kan dat niet met de huidige N-VA-partijtop nooit bereiken omdat die partijtop het cordon in stand houdt. Maar is de uitvoering van het eigen partijprogramma wel een objectief voor de N-VA-partijtop? Met 33% in 2014 ging zelfs het eerste artikel van het eigen programma, Vlaamse zelfstandigheid, zonder verpinken de diepvries in. Dat men de minister van Binnenlandse Zaken en Defensie mocht leveren, toch twee staatsdragende Belgische veiligheidsdepartementen, was een teken aan de wand. Het Belgisch systeem weet dat de huidige N-VA-partijtop geen bedreiging, maar dociele handlangers zijn om het systeem in stand te houden en de wil van de Vlamingen te negeren.

Ook bij de lokale verkiezingen van 2018 waren er in tal van gemeenten V-meerderheden van Vlaams Belang met N-VA. En in niet van de minste gemeenten! Antwerpen, Sint-Niklaas, Aalst, provincie Antwerpen, Ninove, etc. Overal weigerde de partijtop van de N-VA naar de kiezer te luisteren en verplichtte ze de lokale afdelingen het cordon in stand te houden. In Antwerpen besturen ze daardoor met de socialisten, in Aalst met linksliberalen als Jean-Jacques De Gucht, in Sint-Niklaas zelfs met Groen! De kiezer is echter niet dwaas en trekt ondanks alle mooie praatjes van die rechtse cordonpolitici steeds meer de juiste conclusie. Bij de volgende verkiezing stemmen we Vlaams Belang. Dat verklaart waarom Vlaams Belang in elke peiling sinds 2019 de grootste partij is en al 4 op de 10 Vlamingen zich kan voorstellen op onze partij te stemmen. Want dat is de sleutel om het linkse slot op onze democratie te openen. Als die grendel gebroken is, kunnen we de kracht van onze democratie ten volle benutten en door een assertief Vlaams-nationaal bestuur op lokaal en regionaal vlak het Belgische systeem breken. Het staat immers op instorten. Het heeft enkel een duwtje nodig om volledig in elkaar te storten. Dan kunnen wij Vlamingen eindelijk onze vrijheid terugnemen en onze toekomst in eigen handen nemen. Dat kan maar door Vlamingen te verkiezen die niet meer willen knielen, niet meer willen bedelen, hun kiezers niet meer willen bedriegen om het Belgisch systeem te redden en links aan de macht te houden.
Enkel als Vlaams Belang een massale overwinning haalt bij de volgende verkiezing hebben we een goede kans om dat ondemocratisch cordon te breken. De kiezer bepaalt de politieke krachtverhoudingen.

Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid VB