Hoe wordt iemand Europees politicus? Wat betekent de Green Deal voor u en wat wil het Vlaams Belang Europees veranderen aan het migratiebeleid? Dat en meer kan u horen bij de eerste aflevering van ‘Europese Gesprekken’ met Barbara Bonte en Gerolf Annemans.
OOK NIET TAALKUNDIGEN HEBBEN EEN MENING OVER TAAL.
In de jaren ’70 van de vorige eeuw bedacht en verspreidde ik samen met Jan Pol Sepieter de slogan: “Ons Vlaamsch is een streektaal van het Nederlands, de taal van 25 miljoen Europeanen.” Onze bescheiden poging om de streektaal te redden was nooit tegen het Nederlands gericht; integendeel. Jaren later kwamen er krachten op die onze boodschap verdraaiden en het Nederlands als vreemd aan de streek en elitair bestempelden.
Ik ben geen taalkundige, maar ik heb mijn verantwoordelijkheid genomen en getuigd dat dit nooit onze bedoeling is geweest. Ik heb hierover verschillende artikelen geschreven en zelfs een boek, Olla Vogala. Nu lees ik dat Jan Pekelder, een taalkundige van Nederlandse afkomst, mij beschouwt als iemand die de “voortdurende tweespalt” onderhoudt. De man weet wat ik denk al heb ik nooit met hem gesproken. Daarom geef ik hier nogmaals een samenvatting van mijn visie, die ik al meer dan een halve eeuw verdedig. Vandaag precies en jaar geleden schreef ik hierover nog een artikel met de titel ‘Honden in het kegelspel’.
FRANS-VLAAMS.
Cyriel Moeyaert noemde zijn levenswerk “woordenboek van het Frans-Vlaams,” niet van het West-Vlaams. Hiermee maakte hij duidelijk dat dit woordenboek specifiek over de streektaal over de schreve ging. Deze taal is niet zo anders dan die in Heuvelland of Bachten de Kupe, maar de Frans-Vlaamse streektaal heeft eigenaardigheden en woorden bewaard die elders verdwenen of in onbruik geraakt zijn.
WE SCHREVEN NEDERLANDS EN SPRAKEN DE STREEKTAAL
Wij schreven Nederlands en spraken de streektaal. Van Cyriel Moeyaert leerde ik dat de geschreven taal van de Frans-Vlamingen in de zeventiende, achttiende, negentiende en begin twintigste eeuw altijd Nederlands is geweest. Het Nederlands van die tijd. De geschreven taal van Michiel de Swaen, Andries Steven of Renaat Despicht vertoont soms regionale kleuren en woorden, maar is onmiskenbaar Nederlands.
STREEKTALEN ALS GEHEUGEN VAN DE STANDAARDTAAL
Van Cyriel onthield ik ook hoe belangrijk de standaardtaal is en waarom ik de taalerfenis van mijn ouders moet koesteren. De streektalen van het Nederlands zijn het geheugen van onze taal voor alle mensen van goede wil. De liefde voor het Nederlands betekent niet automatisch oppositie tegen de streektaal; integendeel.
TAAL EVOLUEERT VOORTDUREND
Ooit was het gebied van de huidige Nederlanden in Frankrijk de bakermat van onze taal, waar men het Noordzeegermaans sprak van hier tot aan de Engelse kust. Wat mij betreft had men de standaardtaal Diets kunnen noemen. Het punt is dat het Nederlands de standaardtaal is geworden van de streken die tot de historische Nederlanden behoren. Voor wie problemen heeft met de taal boven de Moerdijk is pragmatisme nodig: het is wat het is. Ook onder de Moerdijk hebben ze misschien vragen bij de evolutie van onze taal. Laten we niet te bekrompen denken: de afstand van Duinkerke tot Amsterdam is amper 300 km, niet veel verder dan Parijs, behalve in onze hoofden.
DE GESCHIEDENIS IS WAT HET IS
Dat onze standaardtaal meer “Hollands” klinkt dan ons in Vlaanderen lief is, heeft te maken met de geschiedenis, de wet van de grote getallen, en de afstand. Het lijkt me logisch: hoe verder men van het centrum staat, hoe minder invloed. Dit geldt niet alleen voor het West-Vlaams; ook Limburgers hebben reden tot klagen. Het zuiden had een tweede centrum kunnen aanduiden, maar is in 1830 een andere weg opgegaan. Een troost: mijn Nederlandse vrienden onder de Moerdijk klagen ook wel eens over de taal van de Randstad.
NEDERLANDS: GEEN ‘VREEMDE TAAL’ IN DE WESTHOEK.
Er zijn mensen in Frans-Vlaanderen die de onwetendheid van de plaatselijke bevolking en van liefhebbers van de streektaal misbruiken om hen allerlei onzin wijs te maken. Vlaenderen, met ‘ae’, zou Frans-Vlaams zijn, en Vlaanderen, met ‘aa’, zou een andere, vreemde taal zijn: het Nederlands. De Frans-Vlaamse naam voor de gemeente Sercus zou Zurkel zijn en niet het duizendjarige Zerkel. En het Frans-Vlaams zou meer verwant zijn met het Engels en zelfs met het Duits, maar niet met het Nederlands. Dit alles komt van dezelfde zelfgeproclameerde academici van de Vlaemsche taele, die soms niet eens tot vuuve kunnen tellen. Laat staan tot vijf.
WEST-VLAMINGEN MOGEN ZICH NIET VERGISSEN
Er zijn mensen aan deze kant van de schreve, liefhebbers van het West-Vlaams, die deze onzin beamen en aanmoedigen. Ze stimuleren deze Frans-Vlamingen om een nieuw Volapük te creëren. De rijkdom van de streektaal is precies in de verscheidenheid, en niet in de standaardisering ervan. Ze moeten ook weten dat zelfs Guido Gezelle, nochtans een hardnekkige verdediger van het West-Vlaams, nooit dialectisch heeft geschreven.
DE NEDERLANDSE GEDACHTE HELPT
Dat onze standaardtaal meer “Hollands” klinkt dan ons in Vlaanderen lief is, heeft ook te maken met de geschiedenis, de wet van de grote getallen, en de afstand. Hoe verder men van het centrum staat, hoe minder invloed. Dit geldt niet alleen voor het West-Vlaams. Over dat centrum nog dit: het zuiden had een tweede centrum kunnen aanduiden, maar is in 1830 een andere weg opgegaan. Een troost: mijn Nederlandse vrienden onder de Moerdijk klagen ook wel eens over de taal van de Randstad. Het is dus geen specifiek Vlaams probleem.
VLAMINGEN MOETEN NIET ZEUREN, MAAR HANDELEN
Met 25 miljoen sprekers behoort het Nederlands tot de top tien van de meest gesproken talen in Europa. Niet meer, maar ook niet minder. Laten we dus niet kleiner denken dan we zijn en onze plaats innemen. Eenheid in verscheidenheid is al een tijdje de norm. De tijd van de stugge ABN-normen is voorbij. Het zuiden moet, in plaats van de rol van slachtoffer te spelen, de Taalunie en alle mogelijke taalinstanties overspoelen met ideeën en voorstellen voor een betere stem in het kapittel.
Emile (Miel) Cools (Herk-de-Stad 1935 – Hasselt 2013) was een Vlaamse zanger, gitarist en kleinkunstenaar. Hij wordt de ‘Nestor van de kleinkunst’ in Vlaanderen genoemd. Tot zijn bekendste nummers hoort: “De Soldaat” – Uit Zoeklicht 1965 op tekst van Louis Verbeeck.
Een soldaat van Napoleon de Grote was het leger grondig beu. Hij had gestreden, gevochten en geschoten, il voulait bien être à deux En op een morgen was hij niet op het appel en de sergeant riep razend kwaad : mille tonnerre maar alle andere soldaten wisten ‘t wel, ze zegden droevig : “Hij is naar zijn pauvre mère”
Leipzich, Moskou, Petrograd, zijn heel mooie namen, maar ik weet een kleine stad, waar wij nog nooit kwamen, Zeven eenden in de vijver, zeven banken op de markt, en het standbeeld van een schrijver, en het meisje van m’n hart. Links, rechts, één, twee, leve de sergeant en ze wuifde met haar hand
Een soldaat van Napoleon de Grote lag te slapen in het gras. Hij had nog net een liedeke gefloten waarvan ‘t de tekst vergeten was. En hij droomde dat hij stierf voor ‘t vaderland, en hij kreeg postuum wel honderd dekoraties, en ieder jaar werd er voor hem een vlam gebrand, en zijn oude moeder leefde praktisch gratis.
Leipzich, Moskou, Petrograd, zijn heel mooie namen, maar ik weet een kleine stad, waar wij nog nooit kwamen, Zeven eenden in de vijver, zeven banken op de markt, en het standbeeld van een schrijver, en het meisje van m’n hart. Links, rechts, één, twee, leve de sergeant en ze wuifde met haar hand
Een soldaat van Napoleon de Grote die ontwaakte van de kou. In de buurt werd er plotseling geschoten, hij zei een akte van berouw. En hij strikte uit gewoonte aan zijn das maar toen floot er iets en alle vogels zwegen, en er was een heel klein gaatje in zijn jas en een klokje klepte ergens tien voor negen.
Zeven eenden in de vijver, zeven banken op de markt, en het standbeeld van een schrijver, en het meisje van z’n hart. Links, rechts, één, twee, leve de sergeant ze had nog steeds geen ring aan de hand.
“De Vlaamse regering heeft een negatief oordeel gegeven over een hele reeks anderstalige bachelor- en masteropleidingen. Van de 24 ingediende aanvragen, hebben er amper 4 groen licht gekregen…
…De Vlaamse regering benadrukt in haar beslissing het belang van het Nederlands als wetenschapstaal. Nederlandstalige studenten moeten hun opleiding ook in het Nederlands kunnen afronden, klinkt het. “De Vlaamse regering wil in elk geval vermijden dat een kloof ontstaat tussen een academische elite en de brede bevolking.”
“De N-VA anno 2025 is niet meer dezelfde partij als die van 2001. Als de N-VA vandaag opnieuw haar beginselverklaring zou schrijven, dan komen de woorden “onafhankelijk Vlaanderen” er niet meer in.”
Dinsdag bleek dat in de eerste twee weken van januari 44.000 kortingsbonnen voor huishoudtoestellen werden toegekend, terwijl er maar budget is voor 16.000 bonnen in 2025. Depraetere zei dat iedereen die er recht op heeft zijn bon zal kunnen inwisselen….
Niet dus. Het geld is op voor de “Melissabon”. We zouden hier nu de flauwe grap over een “dom blondje” kunnen herhalen, ware het niet dat de donkerharige Zuhal Demir tijdens haar vorig “beleid” reeds de voortrap had gegeven.
Misbruik, dat in de sterren geschreven stond. Sommigen vroegen 4 bonnen aan en die werden dan op het internet doorverkocht.
De regering-De Wever vernietigt onze Vlaamse welvaart en de N-VA is daar mee verantwoordelijk voor. Dat is de conclusie van federaal parlementslid Lode Vereeck. In deze reportage legt hij haarfijn uit waarom het arbeidsmarktbeleid nu al gefaald heeft. Het houdt geen rekening met de hoge werkzaamheidsgraad in Vlaanderen en de lage graad in Wallonië. Neem daarbij de vele werklozen onder de niet-EU-vreemdelingen en je krijgt een onhoudbare situatie, waar de Vlamingen financieel voor opdraaien.
Luister naar de analyse van dr. prof. Lode Vereeck, lid fed. parlement voor het VB
