Zwak, zeer zwak.  We zijn meer en beter gewoon van Peter DR, sinds jaar en dag spookschrijver van grote baas Bart DW.  Ook toen hij nog een VVB-boegbeeld was  Juist, dezelfde Vlaamse Volksbeweging waarop de Bart DW enigszins meewarig neerkijkt, zoals op een café-voetbalploeg, plezant, maar niets meer dan dat.  Tenslotte moet men ook in de politiek sportief blijven.  Als de spelregels te streng zijn in de ene sportbeoefening, kan men zonder meer overschakelen op een andere sportdiscipline waar het niet zo nauw steekt.  Daarin was hij dezelfde mening toegedaan als de toenmalige VVB-voorzitter, prof. Eric Defoort, die de Vlaamse Beweging vergeleek met bezigheidstherapie.

“Het flamingantisme voorbij“, titelde het interview van Han Renard met Defoort in Knack.  De mannen van TAK en Voorpost noemde hij  ‘griezels‘.  Kortom de Vlaamse Beweging wordt volgens de illustere professor bevolkt door dwazen en marginalen.  Er volgde een massaal protest van de VVB-leden; de lidkaarten gingen retour naar afzender.
Defoort maakte van zijn ‘linkse’ stempel geen geheim.  Wat zou hij nu vinden van de  donkerblauwe N-VA koers?  Defoort doceerde geschiedenis en hij stelde in zijn cursus dat West- en Oost-Duitsland nooit zouden herenigd worden.  Tja, een professor kan ‘geleerd’ zijn, zonder dat hij ‘wijs’ is.

Rita De Bont had er zo haar mening over, maar die mening werd uiteraard door Knack niet aanvaard.

We hadden het dus over het zwak opiniestuk van Peter DR.  U kan het hier lezen.  Regeren is blijkbaar een doel op zich geworden.

Op Golfbrekers kreeg hij van ons deze introductie in de partijpolitieke wereld.

FVE

In de brievenbus

DEELNAME AAN REGERING IS EINDE VAN VLAAMS-NATIONAAL VERHAAL.

Ondanks het gebrek aan talrijke reacties voel ik de noodzaak om hieraan een ernstige brandbrief te wijden.  Deze wil ik plaatsen onder het adagium van de Frans filosoof Jacques Maritain (1882-1973) : “We hebben geen behoefte aan een waarheid die ons dient, we hebben behoefte aan een waarheid die wij kunnen dienen”.

Strijdig met de ganse voorgeschiedenis van de Vlaamse beweging en met de grondbeginselen uit haar beginperiode heeft de N-VA een regeringsdeelname aanvaard, waar geen enkele intentie naar de Vlaamse ontvoogding vermeld staat.  Men kan slechts het woord “akelig” in de mond nemen, wanneer op een N-VA congres daarna, van de 2500 aanwezigen, slechts 3 tegen stemden.  De vraag is: zijn we al zover gevorderd op de weg die Aldous Huxley ons voorspeld en geschetst heeft?  Zoals steeds zal deze reactie zeer ten kwade geduid worden door de partij; nochtans vertrek ik in mijn leven niet met a-priori’s; dit telt echter niet in de verhouding partij – Vlaamse idealisten.  De vlijmscherpe rancune tegen de verwerpers van het Egmontpakt in 1977 zindert ook nog steeds na!

Daarom dient er een oproep verstuurd naar vele individuele Vlaamse strijders en naar de strijdgroepen.  Men kan toch niet doen alsof onze neus bloedt, ten opzichte van een Vlaamse Beweging, die de strijd voor Vlaamse onafhankelijkheid reeds vanaf 1990 op scherp zette (algemene vergadering OVV).  Met deze oproep vraag ik eenieder om klaar en duidelijk zijn afkeuring voor deze regering uit te spreken, m.b.t. het afwezige communautaire luik.  Wat meer is, we dienen een georganiseerd verzet op gang te brengen, omdat deze ontwikkeling sterk lijkt op een Egmont II.   Indien nl. de evolutie verder gaat zonder oppositie, dan dreigt er niet enkel al minstens tien jaren stilstand, maar dan geraken verworvenheden van de Vlaamse Beweging op de helling.

Vele “oudstrijders” van het verzet tegen de afgang van de V.U. en de koerswendingen van het Vlaams Blok zullen zeer moedeloos het hoofd buigen.  Maar we kunnen, noch willen hetgeen werkelijk ethisch belangrijk is onder de mat vegen.  Want al zouden we maar met enkelen zijn, we kunnen noch willen ons laten “gelijkschakelen”.  Daarvoor dient onze dapperheid : hiervoor citeer ik de Duitse filosoof Josef Pieper (1904-1997) :  “Het meest eigenlijke van de dapperheid, de “actus principalior” ervan, is het standhouden, niet de aanval…….  dat de eigenlijke plaats van de dapperheid de omschreven uiterste situatie is, waarin standhouden de objectief enig overblijvende mogelijkheid van verzet vormt, en dat in zo’n situatie dapperheid primair en definitief haar echte wezen demonstreert”.  

Hoezeer dit ook tot waanzinnig woedende reacties zal lijden, ook ethisch heeft de N-VA zich aangesloten bij haar meest fervente tegenstanders.  Dit komt tot uiting in twee aspecten: de werkelijke beleidsnames worden in dit België parallel ontwikkeld in de machtsgroepen die een greep hebben op verscheidene partijen.  Deze voeren vaak voorstellen uit, die gestuurd worden vanuit deze groepen: de haute finance, de Loge, de vakbonden, het koningshuis.  Een beleid, ook met de N-VA erbij, wordt maar getolereerd indien er aan deze constructies niet wordt getornd.  Het tweede aspect is dit van de ethische vraagstukken: zoals de clash met de radicale islam aantoont, is en zal een beleid in een land hierover geen neutrale positie kunnen innemen.  Zo stel ik, vanuit eeuwigdurende ethische grondprincipes vast, dat men wijzigingen in de moraliteit actief steunt vanuit de N-VA.  Enkele voorbeelden daarvan zijn de actieve deelname aan gay-parades en het goedgekeurde voorstel tot euthanasie voor minderjarigen.

In de ultieme rede komt natuurlijk de vraag van vele goede Vlaams-nationalisten of groot-Nederlanders naar voor: “wat is het alternatief voor de deelname van de N-VA aan een regering?”.
Indien men vanuit de N-VA deze bestuursvorm niet had kunnen waarmaken, dan had er waarschijnlijk een tripartite uit de bus gekomen.  Maar kan  de vraag gesteld worden naar de ultieme bestaansreden van een Beweging (waarin partij en beweging samenvallen): het doel is de volledige verwezenlijking van de belangrijkste aspecten van haar strijd.  En niet de individuele carrièreplanning van mensen.  Een volledige verwezenlijking betekent minstens dat de “tirannie” van een volksvreemd beleid in Belgie wordt beëindigd; de volksgenoten zich zonder belemmering Vlaming of Nederlander kunnen voelen; en voornamelijk dat de zorg voor de materiële en culturele integriteit van de komende generaties vooraan staat.

Ook tijdens het hardnekkige verzet tegen “Egmont I” was de uitkomst onzeker.  Dat verzet in de Vlaamse Beweging kreeg zeker haar zin niet, het was Leo Tindemans die uiteindelijk ons voldoening gaf.  Anderzijds hadden we zoals steeds onwaarachtige bondgenoten; deze zijn er nu meer dan ooit.   Maar dat belet me niet te vragen zowel individueel als georganiseerd verzet te plegen tegen het opgeven van het Vlaamse einddoelstellingen.  De generaties vanaf de Frontbeweging hebben een haast honderd-jarige strijd gevoerd en wensten deze niet in een moeras te zien eindigen!

Daarom mijn uiteindelijke oproep om aan de Vlaamse strijdgroepen, en aan diegenen die er voor open staan, van dapperheid en weigering tot “gelijkschakeling” te getuigen.  Tegenover de onmogelijkheid om onze Vlaamse zelfstandigheid op een loyale weg te bereiken, zeg ik dan: laten we ons verenigen met onze Nederlandse broeders en zusters.  Ze zijn uit één en dezelfde stam ontsproten.

Graag uw positieve benadering voor deze oproep tot weerbarstigheid!

Trouw het volk ten dienste.

Jos Wouters  –  Aktie Vlaamse Eigenheid –   Nieuwe projectrichting : de Verenigde Nederlanden.

Confederalisme was een sprookje

Volgens Bart Laeremans heeft de N-VA door haar regeringsdeelname aangetoond dat eerbare staatshervormingen binnen het Belgische kader onmogelijk zijn. Ook het confederalisme kan er zo nooit komen. Het is aan het Vlaamse middenveld, de Vlaamse beweging om het heft terug in handen te nemen.

Er bestaat een Belgisch Koning
Veel Belgisch vertoning
Een Belgisch vlag en een Belgisch lied,
Maar Belgen, Belgen zijn er niet.

Aan deze gevatte woorden van René De Clercq moest ik denken toen ik vijf N-VA-prominenten de eed zag afleggen in het koninklijk paleis. Er zal ons de komende jaren nog heel wat tricolore vertoning te beurt vallen. Op 21 juli bijvoorbeeld, wanneer de Koning tijdens het défilé geflankeerd zal worden door Steven Vandeput als Defensieminister en Jan Jambon als minister van Binnenlandse Zaken.

Intellectueel kan men voor de redenering van de N-VA enig begrip opbrengen: ‘liever een regering zonder communautaire verwezenlijkingen maar met een economische ommekeer (en dus zonder de PS), dan een regering zonder communautaire verwezenlijkingen mét de PS’. Men vreest dat de kiezer het uitblijven van een trendbreuk niet zou begrijpen (andermaal een ‘verloren stem’), wat op termijn zou leiden tot een electorale afkalving. Anderzijds hoopt men dat het liberale beleid dat nu op poten wordt gezet, zodanig veel weerstand zal oproepen in Wallonië dat PS en cdH zelf de gangmakers zullen worden van het confederalisme.

Dat laatste is bijzonder naïef: het verder uitkleden van België is zowat het laatste van de intenties van de PS en cdH. Bovendien is dit al evenmin de agenda van de liberalen, die zullen passen voor een confrontatiestrategie met Wallonië. Zij gaan er in tegendeel vanuit dat precies door de deelname van de N-VA aan de Belgische herstelregering de drang naar meer Vlaamse autonomie bij de kiezers zal wegebben. Want waarom zou Vlaanderen zelfstandig moeten worden als de problemen op Belgisch niveau opgelost kunnen worden? Waarom België eerst versterken om het nadien weer verder uit te kleden?

De N-VA dreigt hierdoor zichzelf overbodig te maken. Ze zouden er bij die partij goed aan doen om de haarscherpe analyse van hun kritische medestander Jean-Pierre Rondas te lezen die zondag verscheen op Doorbraak.be. De voormalige radiopresentator van Klara gaat ervan uit dat de N-VA actief zal moeten meewerken aan heel wat anti-Vlaamse maatregelen en waarschuwt dit in de partij zal leiden tot Belgische verstarring.

Het is inderdaad haast onvermijdelijk dat tientallen Vlaamsgezinde Kamerleden zichzelf de komende vijf jaar de mond zullen snoeren omwille van de regeringsloyauteit. In plaats van de Vlamingen verder te overtuigen van de noodzaak aan meer Vlaamse autonomie, zullen ze ‘zich moeten laten inspireren door institutionele stabiliteit en verantwoordelijkheidszin.’ Zo staat het immers letterlijk in de eerste paragraaf van het regeerakkoord, dat ze de komende week zullen goedkeuren.

Van de vele flaters die er tijdens de voorbije staatshervorming werden begaan, wordt er alvast niets rechtgetrokken. Zelfs voor het einde van de bestuursperiode zijn er geen garanties voorzien dat de Grondwet nadien (dus vanaf 2019) kan gewijzigd worden. We lezen enkel het nietszeggende zinnetje:

‘Na afloop van deze legislatuur zal, zoals voorzien door het kiesstelsel en zoals toegestaan door de Grondwet, het aan de kiezers zijn om zich uit te spreken over de verschillende beleidsprojecten.’

Dit betekent concreet dat de MR-ministers in 2019 op eigen houtje alles kunnen blokkeren. De Vlaamse ambities zijn dus voor heel lange tijd begraven.

Hiermee is nog maar eens aangetoond dat eerbare staatshervormingen binnen een Belgisch kader onmogelijk zijn en dat het confederalisme niet meer was dan een sprookje. Niemand aan Franstalige kant wil ooit meestappen in dit verhaal.

Nu de partijpolitiek het (grotendeels) laat afweten, is het aan de partij-ongebonden Vlaamse Beweging om opnieuw op het voorplan te treden. De onafhankelijkheidsbeweging in Catalonië (1,8 miljoen manifestanten in Barcelona op 11 september!) is vooral het werk geweest van ongebonden drukkingsgroepen. Ook zij kwamen van heel ver. Wat ginds bereikt werd, moet ook hier mogelijk worden.

Het is de hoogste tijd dat in Vlaanderen naar Catalaans voorbeeld werk wordt gemaakt van een wervend en optimistisch vrijheidsproject, dat heldere argumenten en doelstellingen hanteert en dat de moed heeft om buiten het verstikkende Belgische keurslijf te treden.

De auteur is voormalig senator voor het Vlaams Belang. Nieuwsbrief en vrije tribune van Bart Laeremans in Doorbraak.

“Hier staan we dan, het kan niet anders! Van Vlaamse onafhankelijkheid naar confederalisme, van confederalisme naar status quo, van status quo naar raison d’état!”

vrij naar Bart DW, die zijn mosterd haalde bij Martin Luther, al zouden we de interpretatie van dit citaat liever anders gezien hebben.  Wij zijn het eens met Bart Laeremans: in belgisch verband akkoorden sluiten is de belgische constructie nieuw leven inblazen.  Het land b werd nog maar eens gered.

FVE

FVE

Standpunt VVO (Verbond Vlaams Overheidspersoneel)

 Over de Vlaamse regeringsvorming willen we enkel kwijt dat de PS en de CdH (die in Wallonië en de Franse Gemeenschap eerder al eieren voor hun geld hadden gekozen) het opstapje hebben gegeven en dat de OVLD het derde wiel aan de wagen voor haar rekening neemt.

De federale regeringsvorming, een saga in wording? Op dit ogenblik (26 september) weten we nog niet of de Zweedse coalitie een realiteit zal worden of tot mislukken gedoemd is.

Na het non van Benoît Lutgen, in paracommandotermen (hij is nu eenmaal burgemeester van Bastogne en voorzitter van het CdH-partijtje dat best zou ontbonden worden door de (kader)leden te laten kiezen voor PS of MR), heeft de MR zich langs Franstalige kant opgeofferd om s’Lands belangen te dienen.

Lees verder →