Geen melige houding op 11 juli: de N-VA moet gevorderd worden!

Weldra breken de vakanties weer aan en eerst moet dan nog een verplicht nummertje op het programma rond 11 juli.   De voleinding van ons streven naar bevrijding van dwingelandij staat echter niet eens op het programma! En welk verleden van gemeentenaren, geuzen en bannelingen, resp. frontsoldaten aan de IJzer en in het Oosten, inspireerden ons weer?

Laat elke Vlaming of Zuid-Nederlander, die naam waardig, herinneren dat de N-VA verleden jaar een federale regering binnentrad, daarbij haar Vlaams-nationaal programma uitschakelend. Dit is dermate onaanvaardbaar, omdat het ook gepaard gaat met het verwijderen, resp. beledigen, van de Vlaamse Beweging. In “De Standaard” van 20 en 21/12/14 kopte Jan Jambon: “ik ben 110 kilogram democraat”.

Dat merkt men aan volgende uitspraken: “Dat de collaboratie une erreur was, is een gegeven. Dat regime (de collaboratie nvdr) is onverdedigbaar, er was gewoon geen goeie kant aan…..” en verder:

“Ik heb ergens wel een exemplaar van De Leeuw van Vlaanderen, maar meer dan romantiek is dat niet…..”  

Democratie is dus in dit geval de brede Vlaamse Beweging de wacht aanzeggen.

 Het belangrijkste gegeven is dat de staat België gesticht is als een Franse vazalstaat en dat de “claim” van de Franstaligen op heel deze staat blijft voortduren. Twee voorbeelden om dat te staven: in “La Libre Belgique” van 13 en14/6/15 heeft Christian Laporte het over vernieuwde franstaligen-acties in wat hij noemt: “Les francophones du nord” – zelfs het woord Vlaanderen krijgt hij niet over de lippen. Verenigingen zoals “Action Fouronnaise, franstaligen uit de Vlaamse rand en “L’association pour la promotion de la francophonie en Flandre” eisen dat ze erkend worden als minderheid. Het tweede voorbeeld is dat van de “Communauté urbaine” die Rudi Vervoort (Brussels min.president) promoot om heel Vlaams-brabant in de wurggreep van de Wallobrux-machten te krijgen.   Welke wetten er in dit burleske land ook worden gestemd ingevolge overeenkomsten tussen de twee volkeren, de Franstaligen respecteren slechts die zaken, die in hun kraam passen!

Bij menige ontmoeting met het kruim van de Vlaamse strijders, komt telkens de hulpeloosheid tot uiting wanneer op een rebelse manier gezegd wordt dat het stilleggen van de Vlaamse strijd onaanvaardbaar is. Vele intellektuelen denken zo: “Wat dan?” Deze afkoppeling van enig eisenpakket vanwege de grootste Vlaamse partij is nochtans even erg te noemen als het destijds gesaboteerde Egmontpakt. De opbouw naar zelfbestuur ligt nl. voor onbestemde tijd en niet voor vijf jaren stil. Elke Vlaming, die naam waardig, dient daartegen in verzet te gaan.

Zelfs wijlen Hugo Schiltz zag het nadien in:“ artikel Gva van 28/2/96: VU ziet geen Belgische meerwaarde meer…… Daarom streeft de VU voortaan naar volwaardige autonomie in een Europese federale context, aldus voorzitter Bert Anciaux…..”.

Eigenlijk is de hoofdreden, waarom Vlaamse politici vierkant verloochenen waarvoor ze heel hun leven opgekomen zijn, hun ontbreken van een daadwerkelijk besef van eigenwaarde. Het zou zeer goed zijn eens te vernemen wat men in de politieke cenakels van Londen of Den Haag denkt over onze leiders die de belangen van hun volk steeds ondergeschikt maken aan hun persoonlijke agenda. Het wordt eens tijd dat de Vlaamse Bewegers inzien dat “arrogantie in en buiten debatten” en het “idoliseren van de Romeinse legioenen” geen tekens zijn van echte persoonlijkheid. Mijn vader behoorde tot de “kleine luiden” en had geen politiek programma, maar ik zou hem nooit op enig moment zo onderuithalen, zoals Bart De Wever met zijn eigen Vlaams-nationale “stamboom” deed!   Als slot van deze niet-exhaustieve lijst vermeld ik de kop in de belgicistische “Standaard” van 25 en 26/4/15: “Belgie, een warm nest voor N-VA” – dit nadat Peter De Roover en Jan Jambon betrokken waren bij alle Vlaams-radicale initiatieven van de twee laatste decennia.

Op 11 juli moeten we de “oorlogstrom” laten horen. We moeten luid zeggen dat we dit niet pikken. Zoals al menig Vlaams strijder begrepen heeft moeten we onze strijd verenigen met deze van onze Noord-Nederlandse stamgenoten. Al wat adem heeft, moet ernaar streven de eenheid en de belangen van de Nederlandse natie op te bouwen. De hoofdreden is, het weze herhaald, dat een ongebonden staat Vlaanderen binnen Belgie nooit tot stand kan komen.

In het “Journaal” van 26/3/2009 riep onze dierbaarste Vlaamse columnist Mark Grammens nog eens “Het Plakkaat van Verlatinge” ter hulp. Hij schreef: “Geen enkel volk mag aanvaarden dat de staat waartoe het behoort, een beleid voert in het nadeel van dit volk….”. In 1581, juist voor de Val van Antwerpen (1585) zegden de Nederlanders de wacht aan aan het Spaanse Bewind met deze stelling, vervat in ‘Het Plakkaat”.

Wanneer we ons dierbaar voorgeslacht herdenken, op 11 juli, of elders, dan moeten we dat kunnen doen als de Engelsen die “Wellington” huldigen. Wij, Vlamingen, en vooral de Vlaamse Bewegers onder ons dienen in de eerste plaats onze eigen waardigheid te behouden. Deze waardigheid dient nu uitgesproken te worden door een rebelse en averechtse geest!!   Opdat we voortaan nog zonder schaamte de “Vlaamse Leeuw” en/of het “Wilhelmus” kunnen zingen.

Jos Wouters, Boom.