Voelt u zich aangesproken door de beschrijving “ranzig kantje, radicale bende, onwelriekende fauna”?
Luc Vermeulen gaf Luckas Vander Taelen in zijn uitgebreid antwoord “stof voor een volgend artikel”.
Eergisteren schreef Luckas Vander Taelen in Doorbraak een opiniestuk, een “column” zoals dat heet in het hedendaagse Nederlands waaraan Doorbraak zich ook bezondigt, “De erfzonde van de Vlaamse Beweging”, dat bij Luc Vermeulen (… en talrijke andere Vlaamse Bewegers) in het verkeerde keelgat schoot. Dat Luckas Vander Taelen intussen zijn lesje geleerd heeft in Brussel (hij was in een vroeger leven gemeenteraadslid en schepen voor Groen), de ontkenningsfase der multiculproblemen ontgroeid is en sindsdien probeert het minder linkse Vlaamse lezerspubliek aan te trekken (… en het schijnt te lukken vermits Doorbraak hem “met een vaste regelmaat” opiniestukken laat publiceren.) zal hem allicht een bijverdienste bij Doorbraak opgeleverd hebben. Het blijft voor de goedgelovige elite-Vlaming een open wonde dat links van het Vlaamse gedachtengoed niets wil weten… dus mag Luckas zijn groen-linkse wereldblik overgieten met een Vlaams geschift sausje. Vraagt de Doorbraak redactie zich niet af wie nu eigenlijk van wat overtuigd wordt?
We citeren enkele woordkeuzes: “belangwekkende onderzoeksjournalistiek (… Luckas heeft het over de nullenzender!), ranzig kantje (van de Vl. Beweging), radicale bendes (op bv. IJzerbedevaarten), onwelriekende fauna (de erfgenamen van het “Zwarte” Vlaanderen)…
Luc schrijft:
Mijn antwoord op dit ranzig artikel. Lees eerst het artikel.
“Het ranzige kantje van de Vlaamse Beweging.
Laat me aanvangen met te zeggen dat ik over ‘t algemeen uw artikels best kan smaken, ook wanneer ik met de inhoud ervan niet helemaal akkoord ben. Uw artikels hebben, meestal, enig “niveau”, zijn onderbouwd en gespeend van scheldwoorden.
Dit artikel echter lijkt meer op een ranzig pamfletje van het AFF. Een hoop op elkaar gegooide losse flodders, niet onderbouwd en geen nuancering. Ik zou bijna durven denken dat u eerst een paar Duvels hebt gedronken.
Laat ons even overlopen.
De reportages over het Vlaams Blok eind jaren 80.
Het is nogal goedkoop een hele partij of beweging te veroordelen omwille van de uitspraken van enkele aanwezigen op één of ander congres. Tijdens diezelfde periode ging ik regelmatig in Deurne op saunabezoek. Een sauna, die overwegend bezocht werd door personeel van stad Antwerpen. Overwegend van linkse signatuur en behorend tot de stoottroepen van het ABVV en ACOD. Een mengeling van brandweerlui, personeel van de opera en stadhuis, politie, veel (rode)dokwerkers ook.
Het was tevens de periode dat de problemen met gastarbeiders en vreemdelingen een dagelijks gespreksonderwerp was. Tijdens gesprekken in de sauna (toen waren er nog geen geheime chatboxen), hoorde ik ontelbare keren de volgende zin uitspreken door een van de linkse personeelsleden en ACOD-aanhangers “ik ben geen racist he, maar moest den Dolf terugkomen het zou niet waar zijn wat er nu gebeurd, die zou er vlug kommaf mee maken”. Dergelijke uitlatingen hoor je nu nog altijd in de volkscafé’s, bezocht door socialistische arbeiders. Wanneer de frustraties hoog zitten laat men zich nogal eens gaan, aan den toog of in gesloten chatboxen.
Wat het congres in Parijs betreft. “Het was een extreem rechts congres. ”Misschien kan u eens verduidelijken wanneer een congres voor u extreem rechts is en wanneer een persoon voor u extreem rechts is. “Er werd zelfs extreemrechtse literatuur aangeboden dat bekeken werd door aanhangers van FDW.” Zelfde vraag wanneer is literatuur extreemrechts? En mag je die dan niet lezen? Zelfs niet bekijken blijkbaar? Wat dan met extreem linkse literatuur, wanneer is die extreem links en mag je die dan wel lezen? Of gaat u Luckas, bepalen wat we wel en niet mogen lezen?
Het Vlaams Nationaal Zangfeest.
U werd met uw cameraploeg scherp in het oog gehouden door een militie in korte broek. Ik ben op het VNZ nooit een militie tegengekomen, noch in korte noch in lange broek. En ik heb, denk ik, nog nooit een zangfeest overgeslagen. De enigen die daar in korte broek liepen en nog lopen zijn leden van de jeugdbewegingen zoals Chiro, KSA en VNJ die daar met hun muziekkapellen optreden.
Dat uw cameraploeg met argusogen gevolgd werd, kan ik me best voorstellen. Objectieve verslaggeving over Vlaams-nationale activiteiten was en is meestal ver te zoeken. Dit hebben we nogmaals kunnen ondervinden bij de Pano reportage over S&V. Dat men dan enige argwaan koestert tegenover cameraploegen van VTM en anderen, lijkt me begrijpe-lijk. Die “militie” in korte broek intimideerde u en daardoor kende u ook hun politieke standpunten. Dat is straf! Zonder te praten met de “korte broeken” wist u ook hoe die “dachten”. U moet waarzegger worden, er ligt u een mooie toekomst te wachten op de Sinksenfoor te Antwerpen.
Maar dan komt u echt helemaal op dreef! “Zulke radicale bendes komt men overal tegen op Vlaamsnationalistische activiteiten” en “Ze leken net als paramilitaire trommelkorpsen tot de folklore …”.
Over welke bendes heeft u het hier? En wanneer is een trommelkorps paramilitair? Wanneer het deel uitmaakt van een Vlaamse betoging? En is een trommelkorps dan denkelijk niet paramilitair wanneer het mee opstapt in een 1 mei stoet?!
De VMO
Ik ben wat trots, behoort te hebben tot de VMO. Een schitterende organisatie van gedreven idealisten die meer dan haar bijdrage geleverd heeft aan de heropstanding van de Vlaamse beweging. Een vereniging die er o.m. voor gezorgd heeft dat de V.U. een verkiezingscampagne kon voeren zonder dat haar militanten door democratische rode knokploegen letterlijk in het ziekenhuis werden geslagen.
De VMO, die ontelbare betogingen, meetings en congressen van Vlaams-nationale partijen en verenigingen beschermd heeft tegen de fysieke aanvallen van linkse democraten. De VMO, die mee de strijd voerde voor de Voerstreek en inderdaad deelnam aan heel wat acties in de Vlaamse Rand.
U verwijst dan ook nog naar Bob Maes “die andere steunpilaar van de VMO en overtuigd collaborateur”. Hij was niet ook een “steunpilaar”, hij was de stichter van de VMO. Wel, ik stel voor dat u eens een bezoek brengt aan Bob Maes, nu het nog kan. Deze man is nu in de 90 jaar. Vraag hem eens waarom hij de VMO heeft opgericht. Misschien gaat u dan op een meer objectieve wijze kunnen oordelen over deze vereniging.
11 juliviering te Kortrijk
Ik was daar niet, daar ik op een 11 juliviering van Voorpost te Antwerpen aanwezig was, waar Dries Van Langenhove gastspreker was. Die hield daar een schitterende en onderbouwde toespraak, die door alle driehonderd aanwezigen bijzonder positief onthaald werd.
Nu Kortrijk. Hoe kort gaat u hier door de bocht! Jonge militanten in korte broek en met studentenklak (een combinatie die ik nooit en nergens ben tegengekomen) riepen “België Barst”. En doordat ze “België Barst” riepen bent u er zeker van dat hun opvattingen erg dicht liggen bij die bende van Dries Van Langenhove. Zoals hierboven reeds aangehaald, u bent helderziende en moet op de Sinksenfoor gaan staan. “Bende” van Dries Van Langenhove. U schoffeert hiermee enkele duizenden jonge Vlaams-nationale studenten.
Tot slot heb ik de indruk dat u van de collaboratie en de nietsontziende repressie die de hele Vlaamse beweging wilde doodknijpen geen snars begrijpt.Maar ik verwijs graag naar de IJzerwake van een aantal jaren geleden waar Toon Pauli (+) toen voorzitter van het St Maartensfonds de vereniging van Vlaamse Oostfronters en Aloïs Verbist (+)
(erkend weerstander) voorzitter van de vereniging van Vlaams-nationale weerstanders en politieke gevangenen op het podium voor enkele duizenden Vlaams-nationalisten symbolisch hun decoraties uitwisselden. Een sterk en emotioneel moment. Het was trouwens diezelfde vereniging van VNWPG die samen met TAK, Were-Di en VMO, tientallen amnestieacties heeft georganiseerd.
Ik groet u met tromgeroffel en een stevig Houzee, daarmee heeft u stof voor een volgend artikel.”
Voor wie er niet bij kon zijn: beelden van een weliswaar frisse, maar zeer geslaagde IJzerwake.
Flor Grammens (1899 – 1985): In 1920 belandt Grammens als onderwijzer in de taalgrensstad Ronse. In 1927 begint hij te werken als Davidsfonds-propagandist voor de taalgrens en wordt hij secretaris van het comité Taalgrens Wakker!. Rond 1930 sticht hij de Kristen-Vlaamsche Taalgrensaktie. Hij neemt ontslag uit het onderwijs en aanvaardt een sinecure om zich volledig voor de taalgrenszaak in te zetten. Hij wil aantonen dat de taalwetgeving niet kan worden nageleefd zonder een aanpassing van de provinciegrenzen, omdat Waalse besturen en rechtbanken geen tweetaligheid willen. Daartoe lokt hij processen in beroep uit voor Waalse burgerlijke en correctionele rechtbanken.
Het is een beproefde strategie van de al dan niet linkse politiek correctelingen, die soms ook door zelfverklaarde conservatieven wordt aangewend: het gelijkstellen van politici die de massa-immigratie en de daaruit voortkomende islamisering vurig bestrijden aan moslimfundamentalisten of Islamitische Staat.