Nadat ik bijkwam hoorde ik iemand zeggen “de hulpdiensten zijn gebeld. Ze komen er aan.” Twee mannen die ons hadden zien tollen, over de kop vliegen en in het gras tot stilstand zagen komen aarzelden geen moment. Stopten, staken de snelweg over, overbrugden de brede greppel en verleenden ons al een eerste bijstand. Ze kalmeerden onze dochters, maar ook mijn man en mij. Reikten een kussen aan en plaatsen de koelbox onder mijn knieën zodat het overdwars liggen wat draaglijker werd. Zij waren in de eerste minuten onze reddingsboei. Twee Vlamingen die de moeite namen. Twee mensen die een medaille verdienen en alle aandacht van de wereld moeten krijgen. Enkel en alleen omdat ze zorg wilden dragen. Zomaar. Zonder dat ze ons kenden. Omdat het kanjers zijn. Laat dit het begin van die aandacht zijn en like en deel dit bericht.

Maar ook de mevrouw van de eerste hulpdienst die ter plaatse was en zich zo gefrustreerd voelde omdat ze geen infuus ingebracht kreeg. Haar blijdschap toen het eindelijk lukte. Wat straalde dat een betrokkenheid uit. En toen de arts die vertelde dat het allemaal goed ging komen maar dat eerst de brandweer gehaald moest worden om mij uit de auto te krijgen. Maar wiens opmonterende bewering ik net nodig had. En de politieman die mijn dochters voeten ging warm wrijven omdat ze op kousenvoeten in het natte gras stond. En de ambulancemedewerker die mijn verwoede poging om uit de auto te geraken kalm berispte maar daardoor onnodig letsel voorkwam. De brandweermannen die mij eruit tilden en een brug over de greppel maakten zodat we naar de overkant konden. De mensen van de spoedeisende hulp in AZ Groeninge Kortrijk die meteen kwamen vertellen dat de meiden en Albert in het hospitaal van Waregem waren en dat ze Okay waren. Die bij het hechten van mijn hoofdwond er voor zorgden dat mijn haarpoliepen terug gestopt werden zodat er straks niets meer te zien is. Van de verpleging op de IC. Zo ongelooflijk lief en behulpzaam. En ik ben ongetwijfeld mensen vergeten. Ik ben niet altijd even wakker geweest. Maar het waren allemaal mensen die op carnavals zondag 2018 zorg droegen voor een medemens in nood. Die dat elke dag weer doen en eigenlijk niet genoeg erkenning krijgen daarvoor. Daarom dit bericht. Mijn verzoek is om dit bericht zoveel mogelijk te delen en te liken als eerbetoon aan alle hulpverleners.