De beste bondgenoot van de Zweedse coalitie is de vakbond. Door hun onverdroten stakingsijver om hun doorgeschoten rechten te betonneren, wekken ze de aversie op van de gegijzelde bevolking, die empathie gaat vertonen voor de machthebbers als ze hen eindelijk durven te dwarsbomen. De syndicaten lijden aan het stockholmsyndroom. Ze zitten opgesloten in hun bunker van zelfbeklag en gespeelde verongelijktheid, negerend dat de klassenstrijd al lang gestreden is, terwijl hun bobo’s zelf tot de meubels van het establishment behoren. Ze misbruiken hun macht om hun eigen bevoorrechte positie te consolideren en zijn gedegradeerd tot bastions van zelfgenoegzaamheid.

Het is nochtans een voorrecht om te werken bij de NMBS. De gemiddelde spoorman heeft een vast statuut en krijgt jaarlijks een rugzak met 53 vakantiedagen. Op 365 dagen wordt er hooguit 185 dagen effectief acht uren gewerkt. Terwijl de gewone werkmens tot zijn vijfenzestigste de hort op moet, waakt het corporatistische OVS-SIC bondje van treinbestuurders er angstvallig over dat haar leden al op hun vijfenvijftigste de conducteurspet aan de pensioenwilgen mogen hangen.

Syndicaten sturen de locomotief en zijn onderling in een strijd gewikkeld om de macht. Zieltjeswinst wordt afgekocht met exorbitante eisen en het verdedigen van doorgeschoten verworvenheden.

Alle bevorderingen lopen langs het syndicale lidmaatschap, rood of geen brood of met groen moet je het doen. Een chantagemiddel waardoor 90% van de spoorlui zich noodgedwongen laat syndiceren om hogerop te kunnen komen. Lidmaatschap is gratis en lucratief want vakbondspremies worden integraal door de NMBS terugbetaald als afkoopgeld voor de sociale vrede met dotaties tussen de 5.5 en 8 miljoen per jaar aan ACOD, ACV Transcom, VSOA en OVS.

Machtsmisbruik en normvervaging tieren welig. Vakbonden zorgen voor pensioenpromotie. Een systeem waarbij iemand voor zijn opruststelling nog vlug in een hogere looncategorie gesalarieerd wordt, om zijn pensioen kunstmatig op te laten trekken. Een derde van de inapten, de langdurige arbeidsongeschikten, schrijft ex-spoorbaas Marc Descheemaecker in zijn boek ‘Dwarsligger’ woont in Henegouwen. Mits controle op het misbruik zou dit een besparing opleveren van 30 miljoen euro. Maar naast de grote bonden gijzelen ook microgroepjes als de ASTB-SACT, met aan het hoofd een linkse militante cafébaas, liever de reiziger om dergelijk misbruik te laten voortwoekeren. Het communautaire spook is nooit ver weg. Een tachtigtal vrijgestelden zijn corporatistisch benoemd, want vrije verkiezingen bestaan er niet, vazalliteit wordt beloond met directiefuncties en verhindert vooruitgang.

Lees hier het opiniestuk van Jean-Marie Dedecker.