“Wat ik en mijn treinbegeleider gisteren hebben moeten meemaken op de 2142 is gewoonweg schandalig, ziekelijk en onbeschrijfelijk. Zoiets heb ik op meer dan 10 jaar nog nooit meegemaakt… 12u10 dienst, honderden reizigers moeten evacueren in een tunnel met een 30-tal agenten (oa speciale eenheden). 1 gewonde dame die gevallen is tijdens de evacuatie, 1 vrouw met 3 kindjes zwaar bedreigd door ‘derden’ omdat ze haar plaats niet wou afstaan, reizigers in paniek, 2 mensen onwel geworden in de trein, de stank van cannabis door een heel deel van de trein, brandblussers op de grond, binnendeuren stuk en dan het ergste (datgene waar alles mee begon)…

In Ottignies stappen een 300-tal jongeren, komende van de Walibi nocturne, op de trein. Alles gaat goed tot net voor Boitsfort/Bosvoorde bij Brussel. Ik reed 120 km/u toen plots mijn leiding van de rem ledigt. Meteen leg ik de link met de jongeren en noodseinen in de trein. En ja hoor, ik steek mijn hoofd buiten en hoor dat er halverwege een luchtontsnapping is. Noodrem bediend… We stonden in de tunnel van het station, maar niet aan het perron. Ik ben meteen met de treinbegeleider naar het rijtuig in kwestie gegaan. Het gaat om I-6 rijtuigen. Een smal gangpad aan de zijkant met telkens een 10-tal (slaap)compartimenten met aparte deuren. Elk compartiment heeft een noodsein en er zijn er nog enkele in de gang zelf. Op de trein heerste er chaos. Geroep, getier. We hebben in dat rijtuig (er waren 5 rijtuigen in totaal) 4 noodseinen moeten herbewapenen terwijl verschillende jongeren van vreemde origine het ons zeer lastig maakte om ons werk te doen en ons in ons gezicht stonden uit te lachen. Ik keer terug naar de locomotief maar weeral merk ik dat er nog/weer noodseinen bediend zijn. Contact met de buitenwereld, traffic control, politie,… was bijna niet mogelijk omdat we vast stonden in die tunnel en geen bereik hadden. Niemand, behalve ik en de begeleider, wist nog niet wat er aan de hand was en waarom 2142 niet meer bewoog.

We keren weer terug naar de trein. De 2de keer noodseinen gaan zoeken en herbewapenen. Weer diezelfde, maar ook andere noodseinen moeten herbewapenen. Toen is mijn begeleider de eerste keer bedreigd geweest door een groep jongeren die net daarvoor iets naar ons hoofd hadden gegooid. Ik probeerde hem te helpen maar een andere groep trok en duwde mij de andere kant op. Ik ben naar de locomotief terug aan het keren wanneer ik opnieuw lucht hoor ontsnappen onder de rijtuigen.

Weer prijs, weer de trein op tussen de meer en meer agressief wordende jongeren. Er ontstaat een zware vechtpartij in de trein tussen 2 groepen. De ene beschuldigd de andere ervan de noodseinen te bedienen, de andere wil dat het stopt. Het was dweilen met de kraan open. Een enorme chaos. Ik heb 101 gebeld en snel al krakend contact gehad. Ik heb gezegd “treinbestuurder Brussel, station bosvoorde, trein, noodgeval, stuur politie…” krak, lijn weer onderbroken, geen verbinding. Ik ben weer alleen door de trein gelopen, ik vond mijn begeleider niet meer. Ik had schrik dat hem iets overkomen was. Ik controleer weer elk compartiment op afgetrokken noodseinen en zoek ondertussen mijn begeleider. Ik vind weer enkele afgetrokken noodseinen. Wanneer ik een deur opendoe van een bepaald compartiment waarvan de gordijnen dicht waren, dat vol rook hangt en stinkt naar cannabis, word ik buiten geduwd door een bende. Ik ben er terug tussen gewrongen en ik heb het afgetrokken noodsein daar ook herbewapend.

Één van die gasten, waarvan ik zijn gezicht niet snel zal vergeten, is met zijn hoofd tegen het mijne komen staan. Hij lachte mij vlak in mijn gezicht uit. “Wat ga je doen” en de nodige scheldwoorden uiteraard. Ik reageer niet meer en wring me los. Bij het buitengaan vond deze het leuk om mij pootje te lappen zodanig ik tussen al de rommel en personen in het gangpad op mijn muil ging. Ik verzeker je, ik had het echt moeilijk toen. Ik had het erna enorm zwaar om professioneel te blijven en mijn hoofd recht te houden.

Ik heb de omroepinstallatie gebruikt om vervolgens al bibberend in 3 talen te vragen om aub geen noodseinen meer te bedienen zodanig ik mijn remmen kon lossen en iedereen veilig tot op hun eindbestemming kon brengen. Geen resultaat. Deze hopeloze situatie heeft zich zo blijven herhalen… Ik vind mijn begeleider. We waren radeloos, stonden uiteindelijk samen naast de trein met de handen in het haar, reeds zwaar onder de indruk van de respectloosheid.

Even later stonden er plots een 30-tal agenten, stevig gewapend, aan de trein. Ik heb ze meteen binnen gelaten op de trein en de eerste info gegeven. Deze agenten hebben de eerste vaststellingen gedaan en zijn met mij, compartiment per compartiment, door de trein gegaan om alles te herbewapenen. Intussen deden ze de nodige controles van bepaalde personen uiteraard.

Aan het eind van de trein gekomen was alles in orde en konden we vertrekken, geen luchtontsnapping meer, eindelijk. Tot ik op de loc aan het kruipen ben. Ik vul mijn leiding, en ja hoor… fuuuiiit. Weer niks. Ik ben dan weer, voor de zoveelste keer, de trein opgekropen. Alweer waren er noodseinen bediend. Ik had het echt gehad… ik zag het toen echt niet meer zitten om nog verder te doen in die nutteloze situatie.

De sfeer werd grimmiger en grimmiger, een echt beklemmend en onveilig gevoel. Echt Halloween. Ik heb wat ramen geopend om zo toch een beetje zuurstof binnen te laten voor de reizigers. Het werd warm en drukkend op de trein. Ik ben mij, in overleg met traffic control (na zoveel pogingen om contact te krijgen), officieel in nood gaan verklaren (E376).

Op vraag van traffic control nog eens de trein gaan controleren. Nu stonden er in elk rijtuig een 6-tal agenten om toezicht te houden op de noodseinen. Alweer enkele herbewapend, alweer luchtontsnapping bij het terugkeren. Ik stap daar weer op de trein en één van de noodseinen (één dat ik pas had herbewapend), waar een agent vlak bij staat, is weer afgetrokken.

Overal in de trein werden door bepaalde personen, al dan niet van dezelfde bende, de noodseinen bediend. Het zou niet stoppen, zelfs niet met politie aan boord. Er is dan beslist om de trein te evacueren in de tunnel. Pas dan heb ik nog enkele noodseinen kunnen herbewapenen en kon ik eindelijk mijn remmen volledig lossen. Daar stonden ze dan, honderden reizigers, 10-tallen agenten, securail, Infrabel,… op het perron (bouwwerf) van Bosvoorde midden in de nacht.

Mijn treinbegeleider stond mee vooraan op de loc voor een overleg. Deze man verdient ook een dikke pluim voor het werk dat hij moest verrichten en gedaan heeft. Respect! Hij zag het ook niet meer zitten. We waren gekraakt, het was een ramp. Gelukkig konden we elkaar goede steun geven en het hoofd samen rechthouden om die die laatste, zwaar wegende loodjes, aan te pakken. We nemen nog contact op vandaag om te zien hoe het met elkaar gaat. Je weet wel, op zo’n moment en in zo’n situatie schep je een bepaalde band.
Het heeft uiteindelijk nog meer dan een uur geduurd om de reizigers daar weg te krijgen terwijl ik moest wachten op een toelating om leeg tot Brussel zuid te rijden. Uiteindelijk ben ik mogen vertrekken uit Bosvoorde om 01u26, na de nodige veiligheidsprocedures. 3,5 uur later! Ik ben veilig aangekomen te Brussel zuid om 01u50 ipv 22u27.

Ik heb geen oog dicht gedaan vannacht… we zijn vernederd, beledigd en bedreigd, fysisch aangevallen (dingen tegen mijn hoofd gesmeten, duwen en trekken, hoofd tegen hoofd staan, stoten,…) verbaal aangevallen, gehinderd ons werk te doen (pootje lap, ons niet doorlaten/blokkeren),… Dat terwijl we met ons tweetjes enkel maar ons werk wouden doen, in alle professionaliteit. Er was gelukkig ook veel begrip van andere reizigers. Ze zagen ook dat we in een onmogelijke situatie zaten en alles deden om het op te lossen. We deden dan ook alles om tussendoor iedereen correct te informeren tijdens, zo noem ik het althans, deze gijzeling.

Waar gaat dit naartoe? In wat voor samenleving zijn we terecht gekomen. Laat staan wat dit grapje weeral niet moet kosten. Wie gaat dit betalen? Wie gaat aan mijn begeleider en mijzelf komen zeggen dat we dit zo snel mogelijk moeten vergeten?
Ik kan nog veel schrijven hierover maar ik hou het hierbij. Wel wil ik enkele mensen uitdrukkelijk bedanken. Sommige personen weten wel over wie het gaat (cct, perm3x8, politie, securail ter plaatse, agenten ter plaatse en vooral mijn treinbegeleider).

Lang leve halloween, leve het uitschot der maatschappij, leve walibi… weeral!

Gegroet, treinbestuurder van 2142.”