De VSA zenden bijkomende militairen naar Syrië om voor een veilige aftocht te zorgen. Om hoeveel militairen het gaat werd niet bekend gemaakt, evenmin of de actie al begonnen is. Aanleiding zou de bomaanslag zijn in Manbij waarbij 4 VSA militairen omkwamen. (…)
Sinds een kleine week patrouilleert het in hoofdzaak Koerdische SDF samen met het Russische leger in de regio Manbij. Enkele eenheden werken bovendien samen met de Russen in een operatieleidend centrum. Op deze wijze worden de in Damascus afgesproken akkoorden tussen het SDF (en gedeeltelijk het YPG) die uiteindelijk tot de teruggave van de gebieden aan de Syrische regering moeten leiden, in de praktijk gebracht. Het probleem blijft echter de stad Manbij zelf. Daar zitten de YPGers die van een akkoord met Damascus niet willen weten en verder hun hoop op de VSA zetten om hun droom, een autonoom Koerdistan, los van Syrië, te verwezenlijken. Het Amerikaanse leger bevindt zich nog steeds in Manbij. De vier Amerikaanse soldaten die daaraan hun doodskist te danken hebben kunnen er niet meer over meepraten. Er doen geruchten de ronde dat de CIA verantwoordelijk is voor de bomauto om d.m.v. een “false flag” de terugtrekking te doen stoppen wegens “de gevaarlijke veiligheidssituatie”.
Turkse humanitaire redenen
Na het gesprek tussen Erdogan en Poetin, heeft Erdogan wel een heel eigen interpretatie van een zgz. gezamenlijk standpunt. Poetin zou volgens de Turkse buitenminister Çavuşoğlu een bilateriaal anti-terreurprotocol tussen Turkije en Syrië vernoemd hebben, dat door Turkije geïnterpreteerd werd als groen licht door Moskou voor een Turkse militaire operatie tegen YPG, m.a.w. hij zou aangegeven hebben dat Turkije in Syrië kan tussenkomen. Het genoemde verdrag is het Adana Protocol van 1998 tussen Ankara en Damascus nadat Turkije gedreigd had militair te zullen ingrijpen indien de Syrische regering niet zou stoppen de PKK te steunen en Öcalan onderdak te geven. Çavuşoğlu stelt dat verdrag Syrië verplicht “tegen terroristen te strijden die een gevaar voor Turkije vormen” en “bovendien aan Turkije het recht geeft in te grijpen als Syrië in gebreke blijft”. Nochtans verklaarde Poetin in een afsluitende persmededeling: “”Ons standpunt is vastberaden; we moeten werken volgens VN resolutie 2254, dat zich beroept op het respect voor de soevereiniteit en de integriteit van het Syrische grondgebied.”
De Ottomanen zijn voor niks verlegen. Hoewel het genoemde verdrag nog geldig is (niet officieel herroepen) maar niet uitgevoerd werd, kan men ervan uitgaan dat het niet meer actief is vermits beide landen alle banden verbroken hebben sinds het begin van de Syrische oorlog in 2011.
Daily Star, Libanon
Naar verluidt zouden Turkije en Rusland het in grote lijnen eens zijn, maar niet wat betreft de toekomst van president Assad. Turkije zou willen dat Assad aftreedt. Rusland niet. (…)
Geen grap: Erdogan verklaarde expliciet tijdens een ceremonie dat Turkije zich “als enige land” uitsluitend op het Syrische grondgebied bevindt omwille van “humanitaire redenen”… “Het enige land”… de anderen zijn daar dus niet uit goedertierendheid. En dat Turkije absoluut niet de intentie heeft Syrië “te bezetten”, maar dat het wil proberen de veiligheid van het eigen volk te beschermen. Moeten we nog aan het verleden herinneren? Hoe I.S. via Turkije strijders, wapens, materiaal… alle mogelijke steun kreeg? Idem dito met de “gematigde rebellen” die zich onder de Turkse vleugels geschaard hebben om de Koerden te verdrijven én – indien mogelijk – het Syrische leger aan te vallen. (…)
Er was eens een park in Beer Ajam, met smalle zandwegeltjes tussen bomen, struiken en bloemenperken, met zitbanken om even te verpozen. Rond het park een muur van zwarte opeengestapelde natuurstenen. In het midden van het park het standbeeld van Satanaya (ook Satana genoemd), een soort “oermoeder” der Tsjerkessen, een mythische figuur. Een slanke, rechtop staande vrouw op een sokkel met een rode, geborduurde mantel en een wit kleed. Op het hoofd een traditioneel Tjerkessisch kapje met een sluier eraan gehecht.
In de ene hand hield Satanaya een open geslagen boek; in de andere hand, hoog boven haar hoofd, een lampje om de bladzijden van het boek te verlichten. Satanaya geldt als wijs en verstandig, ze wordt als vrouw en als vruchtbaarheidsgodin vereerd. Haar verschijning eist verering en respect, wijst op het evenwicht dat mannen en vrouwen in de Tsjerkessische maatschappij én in mythes en sagen toegeschreven wordt. Tot op heden worden deze mythen door de ouders aan hun (klein-)kinderen overgeleverd. (…)
De dorpen Beer Ajam, Breika en Kahtanieh (Modariya in het Tsjerkessisch) bevinden zich op de Syrische Golanhoogte in de provincie Qunaitra. Opgericht door de Tsjerkessen, die sinds medio 19de eeuw vooral via Oost-Turkije naar de Golan Hoogte, in toenmalig Syrië-Palestina, trokken en zich daar vestigden.
De Golan Hoogte was toen dunbevolkt, begroeid met vooral steeneiken en esdoorns. De sterke sneeuwval in de winter, de overvloedige regen en warme zomers herinnerden de Tsjerkessen aan hun oude vaderland in de Kaukasus. Ze ontginden en beplantten het vruchtbare en waterrijke land tussen het Meer van Genesareth (Meer van Tiberias), Damascus en de berg Hermon, de “berg van de sjeik”. De naam van de berg verwijst naar de sneeuwkap, die aan het hoofd van een sjeik herinnert met een witte hoofddoek.
De Tsjerkessen brachten het tot een bescheiden welstand en werden na de onafhankelijkheid in 1946 Syrische burgers. Tot op vandaag dragen ze zorg voor hun taal en tradities, thuis in het gezin, in de familie en in verenigingen, waar de oude traditionele dansen aangeleerd worden. Ze leren meer over hun muziek, over hun cultuur en over hun mythes. Iedereen kent Satanaya en haar geschiedenis.
Voor hen is Beer Ajam, wat Mekka voor de meerderheid der moslims is. Een heilige plaats. Op vrije dagen een geliefd uitstapdoel om te picknicken in het groen. Tsjerkessen zijn ook moslims. Het sappige groen is weg. De velden zijn kaal, de fruitplantages verdwenen, het Satanayabeeld in het park van Beer Ajam vernietigd, de parkmuur brokkelig, de bomen geveld, de struiken verbrand en verdord, de zitbanken waarschijnlijk als brandhout gebruikt.
In 2012 trokken de eerste terroristische groepen als een sprinkhanenplaag door de dorpen, bedreigden de bewoners, vielen hen aan en verdreven hen. Ze namen hun intrek in de huizen om gaven de Tsjerkessische dorpen een nieuwe bestemming: een steunpunt voor de aanvallen tegen het Syrische leger. Pas in de lente van 2018 slaagde het leger erin – samen met Rusland, Iran, Hezbollah – de terroristen uit het gebied te verdrijven. Honderden van hen werden door het Israëlische leger over de bezette Golanhoogte naar Jordanië geëvacueerd (… u herinnert zich de poco berichtgeving betreffende de zgn. “humanitaire actie, de redding der Witte Helmen); anderen pakten de vrijgeleide naar Idlib aan om daar verder te timmeren aan hun terreurpad. Nog anderen legden de wapens neer, gingen in op het verzoeningsaanbod van de Syrische regering en verhuisden naar daar waar ze thuis hoorden. Maar toen de eerste bewoners – de Tsjerkessen – naar Beer Ajam terugkeerden om poolshoogte te nemen hoe hun huizen, tuinen, bedrijven en landbouwgronden eraan toe waren, vonden ze in hun huizen nog steeds aanhangers en familieleden der gewapende terroristengroepen. Deze zijn afkomstig uit west-Ghouta, ze kwamen om de Tsjerkessische dorpelingen te bestrijden. Ze hebben daar in Ghouta hun eigen woningen. Ze moeten terugkeren naar hun huizen, hun eigen dorpen en steden. Maar zij willen niet. Ze voeren aan dat slechts de gewapende milities moesten afdruipen. En dat ze een lokale politie-eenheid zullen oprichten om de controle over te nemen, resp. te behouden.
De burgers van Beer Ajam protesteerden: “Onze politie wordt door deze mensen bedreigd, beschoten en verjaagd.” en stuurden een delegatie naar de goeverneur van Qunaitra en naar de dd. legeroverheid met het dringende verzoek de indringers uit hun dorpen te verdrijven. In september was het dan eindelijk zo ver: de bewoners konden voor het eerst terugkeren in hun dorpen. Er werd een bus gehuurd – velen hadden hun auto moeten verkopen om te kunnen overleven – om de transportkosten zo laag mogelijk te houden.
Aan de grens van Beer Ajam stond een plakkaat waarop men kon lezen wie er zoal hier de laatste jaren de lakens uitgedeeld had: “Het Ver. Damascus Front, de Rahman-leeuwen”, een lokale Al-Nusra afdeling. Al het groen is verdwenen, een maanlandschap. In sociale media worden foto’s gedeeld “voor en na”. Parklandschappen zijn weg, banken werden opgestookt, huizen zwaar beschadigd of gewoon helemaal vernield. En – verrassing! – achtergelaten Israëlische producten, zoals tabletten, Israëlische dadels, tandpasta, scheerschuim, shampoo, cosmetica… alles “Made in Israel”. In een hoek een Israëlisch brandblusapparaat, op de grond auto-wisselstukken in dozen zonder oorsprongsetiket. De lege munitiekisten ook zonder belettering. Jarenlang hoorden ze geruchten dat de terroristen door Israël ondersteund werden, nu konden ze het met eigen ogen vaststellen.
Inderdaad, zelfs de Israëlische media berichtten over de omvangrijke humanitaire, financiële en militaire inzet van het Israëlische leger in de door de terroristen bezette Z-W-Syrische provincies Qunaitra en Deraa (Daraa). Israëlische NGO’s waren actief in educatieve en medische projecten. Israël financierde en bewapende minstens 12 terroristische groepen in het gebied.
Voor de mensen van Beer Ajam moet het leven verder gaan. Ze organiseren opruimdagen om samen de puinhopen en de “nalatenschappen” der terroristen op te kuisen. Jong en oud vegen de straten schoon, poetsen in de huizen, planten opnieuw de eerste boompjes. De terugkeer en het herstel is moeilijk. De rit van en naar Damascus-hun dorpen is duur en het wonen in de dorpen is nog steeds onmogelijk, want de stroom- en watervoorziening werkt nog niet. De beloofde herstellingswerken worden met mondjesmaat uitgevoerd. De huizen blijven leeg omdat hele families Syrië verlaten hebben. Anderen hebben niet de financiële middelen om muren, vensters en deuren te repareren. Overal werden elektrische leidingen en armaturen gestolen – een dure factuur voor wie zijn huis bewoonbaar wil maken.
China heeft recent een schenking van 300 transformatoren aangekondigd, waarvoor dank. Maar de nood is groot in Syrië en de heropbouw gaat voor de meesten niet snel genoeg. En dan zijn er ook nog de sancties, waarover in alle talen gezwegen wordt. “Humanitaire” sancties die alles behalve de menselijkheid uitdragen.
Auteur: onafhankelijke journaliste Karin Leukefeld, geaccrediteerd in Damascus. Vertaling Golfbrekers (…)
De Britse regering weigert de christin Asia Bibi uit Pakistan asiel en buigt voor radicale moslims. G.B. heeft geweigerd de na 10 jaar dodencel vrij gelaten christin Asia Bibi asiel te verlenen uit schrik voor de reacties van de moslims in eigen land. Radicaal-islamitische predikanten blijven onverminderd welkom. De uitgezette al-Qaeda aanvoerder kreeg zelfs na zijn uitzetting nog “sociale” steun.
In november heeft G.B. haar wegens “gemeenschappelijke relaties” toegang en asiel geweigerd. De Britse regering vreesde dat de daar wonende moslims-van-Pakistaanse-herkomst tegen de komst van een christelijke Pakistaanse zouden kunnen protesteren. Ter herinnering: Bibi verbleef de laatste tien jaar in afwachting van haar executie in een cel. Na tien jaar werd ze door een rechtbank officieel onschuldig verklaard omdat de aanklacht “godslastering” verzonnen was. Feitelijk mogen we concluderen dat de moslims in G.B. kunnen beslissen wie er al dan niet het land binnen mag.
Niet te verwonderen dat radicale moslims vanuit heel de wereld staan aan te schuiven om in het Britse eldorado binnen te geraken. Een voorbeeld: Ata’ollah Mohajerani, de voormalige Iraanse minister voor cultuur en islamtische oriëntering, die in zijn 250 blz-tellende boek de verdediging opnam van ayatollah Khomeini’s fatwa tegen de auteur Salman Rushdie. Meer dan 10 jaar woont hij nu al onbezorgd in Harrow, nadat hij bij een aantal Iraanse regeringsleiders in ongenade gevallen was. Vanuit Harrow blijft hij Rushdie verketteren. Of Brahim Belkaid, een 41-jarige radicale moslim van Duitse afstamming, die door de Britse regering welkom geheten werd. Belkaid zou naar verluidt ca. 140 terroristen voor Al-Qaeda en I.S. aangeworven hebben. Als het van Labour afhangt worden deze terroristische organisaties binnenkort onder de noemer “vrijheidsbewegingen” gerangschikt. Op Belkaids facebookprofiel vindt men suggestieve artikels met kogels en een zwaard onder de titel “Djihad, de énige oplossing”. Daar bovenop verkondigt hij onomwonden zijn extremistische ideeën en eist hij de vernietiging van de VSA .
Britse media brachten na kerstmis aan het licht dat de uit Bethlehem afkomstige Al-Qaedabaas van Europa, Abou Qatada, die opriep voor aanslagen tegen christenen in het Heilige Land, die raadgever was van 9/11, die eindelijk in 2013 na jarenlang juridisch touwtrekken naar Jordanië uitgezet werd, ook na diens uitzetting nog jarenlang een niet onbelangrijk zakgeld (“de zgn. bescherming”) ten belope van 250.000 euro door de Britse regering uitbetaald werd. Deze betalingen gebeurden door het toenmalige binnenministerie onder de leiding van huidige premier Theresa May. Volgens Boris Johnson kostte het verblijf van Abou Qatada (en zijn gezin) aan de Britse belastingbetaler ca. £500,000, gerekend tot begin 2012.
De Britse regering heeft blijkbaar beslist dat extremistische moslimopruiers verder geduld en zelfs onderhouden worden, terwijl critici dezer extremistische moslimpredikanten – of hun slachtoffers, zoals Asia Bibi – buiten G.B. moeten blijven. Terwijl Bibi – met stip één van ‘s werelds meest kwetsbare mensen is die asiel in een veilig land nodig hebben – verder met de angst om haar leven en welzijn in haar oorsprongsland moet leven (hoelang nog wordt zelfs dit bestaan haar gegund?) mochten de extremistische Pakistaanse haatpredikanten Muhammad Naqib ur Rehman en Hassan Haseen vlotjes G.B. binnen, hoewel zij moordpartijen op mensen zoals Bibi ondersteund hebben, waarvan slechts een opgeblazen vermoeden bestond de islam beledigd en/of de islam afgezworen te hebben. Zij werden zelfs verwelkomd door de aartsbisschop van Canterbury.
Lauren Southern en westerse islamcritici ziet men liefst niet op het Britse grondgebied verschijnen. De openbare orde zou in gevaar kunnen gebracht worden. Aan de terreuraanslagen van verleden jaar in Westminster, Manchester, London Bridge, Borough Market, Woolwich en andere plaatsen wordt men liefst niet herinnerd. Politici en ambtenaren (politie e.d.) schijnen in G.B. meer schrik te hebben van een “racisme”-beschuldiging dan van een volgende terroristische aanslag. (…)
Ook in Nederland houdt men de boot af:
Het Vaticaan is niet geïnteresseerd. Het beschouwt “de zaak Bibi” als een interne Päkistaanse kwestie.
Canada en Australië hebben asiel aangeboden. Canada voert inmiddels onderhandelingen met de Pakistaanse regering. Haar advocaat zit ondergedoken in Nederland; ook zijn leven is in gevaar, zoals van iedereen die Bibi bijstaat:
Vrijdag 18 januari 2019 Vanuit het VS staatssecretariaat voor ‘nationale veiligheid’ klonk een tijdje geleden op bombastische wijze een waarschuwing aan de Syrische president om niet opnieuw chemische aanvallen te plegen. Zover zijn we nu. Geheime diensten van de westerse mogendheden hebben met terroristen en vooral met de Witte [Sc]Helmen al jaren chemische aanvallen gepleegd op onschuldige burgers en nu gaan ze een dramatische waarschuwing sturen naar de Syrische president, die nooit chemische wapens gebruikte en alles heeft laten opruimen.
Een niet gedrogeerde westerling weet hierbij al dat ze weer iets van plan zijn. En inderdaad, dinsdag meldt Interfax news agency, vanuit Russische bron dat terroristen, geholpen door buitenlandse geheime diensten, bezig zijn met het voorbereiden van chemische aanvallen in Lattakia, Idlib, Aleppo en Hama tegelijk. We hopen dat de Russen en de Syriërs de ontwikkelingen op de voet kunnen blijven volgen en openbaar maken om deze waanzin te stoppen.
Als het van Donald Trump afhangt zal het Amerikaans imperialisme eindigen. Het grootste gevaar komt echter van hen die hem het meest steunen: de evangelische christenen. Zij verloochenen alle menselijke, Bijbelse, evangelische en christelijke waarden om het satanische vernietigingswerk van de zionisten onvoorwaardelijk te steunen. In hun blindheid menen ze aan de kant van ‘het ware Israël’ te staan.
Er zijn verder nieuwe (eigenlijk oude) kapers op de kust. In Frankrijk heeft altijd een koloniaal streven geleefd over alle partijen heen, vanuit een algemeen aanvaarde overtuiging dat zij elders de beschaving moeten brengen. Jean-Yves Le Drian, Franse minister van buitenlandse zaken, zegt nu 1 miljard € te zullen geven voor de heropbouw van Irak maar hij wil wel in Irak permanente militaire bases om in Syrië te kunnen ingrijpen! E. Macron wil tegen Syrië oorlog blijven voeren, ook zonder de VS. Als antwoord op de grote onrust in eigen land kan hij dan naar buiten het beeld ophangen van de grote wereldverbeteraar, terwijl hij zijn eigen land tot een politiestaat omvormt.
De Turken blijven de Ottomaanse droom koesteren om hun rijk uit te breiden met NO Griekenland, N Cyprus, NW Syrië en een stuk van Irak. Erdogan wil al vast aan de Turkse grens met Syrië een “veilige zone”, door hem gecontroleerd, van 32 km breed en 460 km lang. S. Lavrov heeft vanwege Rusland geantwoord dat dit Syrisch grondgebied is en volledig onder controle van Syrië moet komen. Theresa May had vanaf het begin aan Trump al voorgesteld om het Angelsaksisch leiderschap over de rest van de wereld te herstellen maar dat is niet aan D. Trump besteed. Met een Brexit de hulp van de EU vragen zal moeilijk zijn, hoewel je nooit weet hoe het uitdraait. Nu probeert ze het Brits imperium te herstellen met de hulp van China.
De barbaarse overheersing door het “christelijke westen” over de rest van de wereld begon al met Christoffel Columbus en Vasco da Gama in de 15e eeuw. Het is een geschiedenis van gruwelijke onderwerping en uitbuiting door martelingen, ontvoeringen, slavernij, en moorden. Na de Spanjaarden en de Portugezen deden de Hollanders, de Engelsen en de Fransen hetzelfde. Nu heet dit globalisatie, mondialisatie en nieuwe wereldorde. We begrijpen dat Chinezen zeggen: “Jullie ‘christelijke’ wereldbeschaving is mislukt”. Als dit zo is, komt dit echter niet doordat die beschaving “christelijk” is maar door het feit dat ze alles behalve christelijk is. G.K. Chesterton zei het heel humoristisch al. Tegen het christelijk geloof kan geen enkele zinnige opmerking gemaakt worden, tenzij… dat we er nog niet aan begonnen zijn!
Je krijgt berichten uit het leven van onze gemeenschap met foto’s*, een vurig pleidooi tegen het laatste bolwerk: een anti-katholiek syndroom en een overvloed aan info en video’s, nu “golfbrekers” weer terug is. P. Daniel
*Nvdr: het spijt ons: de foto’s kunnen wij niet plaatsen wegens technische moeilijkheden, maar wij kunnen u wel deze video’s aanbieden over het leven in en rond Mar Yakub in de winter 2012 en van pater Daniëls 80ste verjaardag deze zomer.
Vrijdag
18 januari 2019
Uit
het leven van de gemeenschap Mar Yakub
Zegening van het terrein
Op zondag wilde onze bisschop Mgr Jean Arbach bij ons zijn. Tijdens de eucharistie verkoos hij in de eerste ‘stal’ te zitten, naast de kribbe, terwijl abouna Georges voorging in de byzantijnse liturgie en ik assisteerde. Al celebreert de bisschop zelf niet, er zijn verschillende gelegenheden gedurende de dienst waarbij de priesters naar hem toe komen om de zegen te vragen. Hij hield wel de homilie en sprak over het Licht dat met Jezus in de wereld gekomen is en ons uitnodigt daaraan deel te nemen. Na de mis was er een ontmoeting met Arabische koffie, Syrische zoetigheden en uitwisseling van de Kerst- en Nieuwjaarswensen. Tevens werd het plan besproken om hier op 29 september 2019 een dag te organiseren, waarop ‘n 500 jongeren verwacht worden. De bisschop moest weer voor het middagmaal vertrekken. In de namiddag was de zegening van het terrein voorzien. Als priester in liturgisch gewaad beklom ik de ezel, die door Firaaz geleid werd. In het begin scheen de zon nog maar al vlug werd het koud. Bij het huis van het moslimgezin van abou Chalil, aan de andere kant van het terrein, hielden we pauze, we zegenden het huis, waarin bij de inkom al meteen een grote icoon van Maria hangt. We kregen dadels, dronken iets warms en vertrokken om langs de schaapskooi terug te keren. Op deze rotsige en heuvelachtige woestijngrond wist de ezel telkens de veiligste weg te kiezen. Ziehier*, ergens op het terrein het uitvoerend comité. Let op, die met vier poten, dát is de ezel: *Nvdr: de foto’s kunnen wij niet plaatsen.
De grote stilte
Ondanks vele en lange stroom- en internetonderbrekingen zijn we er toch in geslaagd zondagavond het laatste deel te bekijken van de bijna 3 uur durende film “De grote stilte” (Philip Gröning, 2005) over de kartuizers van de Grande Chartreuse nabij Grenoble. Het is merkwaardig dat deze film, waar geen actie in zit en waarin nagenoeg niets te horen is ook kinderen zo sterk kan aanspreken. Alleen op het einde is er een blinde monnik die enkele eenvoudige maar indrukwekkende woorden spreekt. (Nvdr: hieronder een korte inleiding. De volledige film kan u hier bekijken.)
In 1084 koos de heilige Bruno dit ruwe massief omdat het niet door mensen kan gemanipuleerd worden. Deze natuur is te nemen zoals ze is. Bij het begin van de stichting van de orde was er al een grote lawine waardoor 7 monniken werden bedolven en stierven. De drie anderen bouwden het klooster verder op, waar de huidige gebouwen nu staan.
De filmmakers moesten jaren wachten om te mogen beginnen en toen was de gemoedelijke Nederlander, dom Marcellijn Theeuwes overste. Hij was tevens generale overste van alle 24 kartuizerkloosters in de wereld. De monniken leven in stilte en eenzaamheid. Zij vormen wellicht de enige orde die nooit een hervorming gekend heeft omdat ze die niet nodig had. In stilte en eenzaamheid vinden de monniken vooreerst zichzelf, vervolgens God en dan de gemeenschap en de hele wereld. We weten van sommige mensen die felle kritiek hebben op iedereen en alles om hen heen, dat zij in feite zichzelf verwerpen en hun duistere kanten niet kunnen aanvaarden. Het ware beter niet weg te lopen van zichzelf om uiteindelijk te ontdekken dat er ook iets ongemeen moois is in ons, dat we Gods beeld in ons dragen, dat Hij ons immens liefheeft en dat we een unieke zending hebben. Wie eenmaal in de stilte en de eenzaamheid is ingetreden, is gelukkig, aanvaardt zichzelf met mildheid, geniet elke dag van de eenvoud van het leven met God, verdraagt blijmoedig de dagelijkse lasten en is blij met dit leven in eenzaamheid. Al brengen de monniken ongeveer 18 van de 24 uur per dag in hun kluis alleen door, ze zijn innig met elkaar verbonden en ze brengen ook de noden van de hele Kerk en de wereld bij God. Het concrete kartuizerleven is niet voor iedereen. Gelukkig echter degene die begrijpt dat de geestelijke waarden die zij zo radicaal trachten te beleven, de onmisbare fundamenten zijn voor ieder mens om gelukkig te zijn. Ik denk aan een uitspraak van een terecht beroemde streekgenoot, Augustijner kanunnik, volgeling van de Moderne Devotie, gestorven in 1471: “In uw cel zult ge vinden, hetgeen gij daarbuiten dikwijls verliezen zult” (Thomas a Kempis, De Navolging van Christus, Eerste boek, Twintigste hoofdstuk) (Nvdr: een korte video over het leven van Thomas a Kempis – er zijn verschillende langere filmen op YT te vinden over zijn leven en betekenis)
Tussen hoop en vertwijfeling. Zo zouden we de toestand in Syrië kunnen omschrijven. Ja, het gaat de goede kant op. En neen, de weg naar rust en vrede, terugkerende welstand en normaliteit is nog lang. Het lijkt wel de processie van Echternach. Mét valkuilen, voetzoekers en kwaadwillige gidsen. De ene dag een hoopgevend signaal, de volgende dag een mes in de rug. Syrië zal de vrede niet zonder slag of stoot bekomen. Letterlijk. Hogere machten blijven aan de touwtjes trekken opdat de miserie vooral voort blijft duren. Syrië, het slachtoffer van de sinistere agenda van wereldmachten. Ook zonder een werkende pc konden we min of meer via een geleende computer – waarop we uitsluitend “mochten” passief de internationale media bekijken – de toestand volgen. Zonder raadpleging van onze plaatselijke contacten. Die hebben we ook moeten missen en we konden hen zelfs niet contacteren.
Ook nu zitten we deze tekst te schrijven, zonder dat we hem meteen kunnen publiceren, in de hoop dat we vandaag – eindelijk – toegang krijgen tot de Golfbrekerswebstek.
Tja. De belofte van Trump – de biezen van zijn leger te laten pakken – is blijkbaar niet voor de nabije toekomst. Eerst vernamen we dat de VSA troepen zouden verkassen naar Irak, opdat ze quasi vanop de reservebank snel zouden kunnen ingrijpen indien nodig. Vervolgens de blije boodschap dat het Syrische leger – na een wanhopige hulpkreet van de Koerden – in Manbij aangekomen was. Een ietwat té optimistische boodschap. Het Syrische leger bevindt zich in de buitenwijken. Vervolgens zouden de Russische MP in Manbij de stellingen bewaken. Dit werd dan weer ontkend door beweringen van de “gematigde rebellen” onder Erdogans vleugels. Arm Manbij. Realiseert zich iemand hier dat zij van de ene bezetting in de andere duikelen? Eerst kwamen de uit centraal en zuid-Syrië verdreven “gematigde rebellen”, bewapend en gesteund door de Turkse regering, vervolgens de Koerden, bewapend en gesteund door de VSA, die nu op hun beurt verdreven worden door de Ottomanen. En de burgerbevolking? Telkens een nieuwe bezetter zijn opwachting maakt, moet de bevolking een andere witte vlag uithangen om niet ten prooi te vallen van represailles door de recentste “bevrijder”. Eender wie, eender hoe, de christenen zijn altijd de pineut. En andere minderheden, die niet tot de clan der nieuwe bevrijders behoren. Je zou voor minder een boerka over je hoofd trekken. Of liefst niet meer uit je bed komen. Tenzij je pech hebt… je huis leeg geroofd, in beslag genomen wordt of het doelwit van een raket werd. Friendly fire. Keren we terug tot de realiteit: ten noorden van Manbij zou naar verluidt het Syrische leger haar kampen opgeslagen hebben als buffer tussen de Ottomanen en de stad Manbij. Merkwaardig: als de Koerden in nood zitten zijn ze zich plotseling bewust van hun Syrische nationaliteit en doen ze beroep op de Syrische regering. Alsof deze enig geloof hecht aan het berouw van de verloren zonen…
In oorlog en liefde is alles toegestaan, zegt men. Maar niet alles wordt vergeten of vergeven. Zoals de slachtpartij van Syrische eenheden op 7 februari ’18 toen de Koerden – al dan niet op bevel van de VSA – de belofte gaven het Conoco olieveld aan de Syrische strijdkrachten over te geven in ruil voor hun militaire steun bij de verdediging van Afrin tegen de Turkse invasie. De Syrische strijdkrachten geloofden de Koerdische commandanten en marcheerden naar hun nieuwe posities om het Conoco olieveld, zoals afgesproken met de Koerden, te verdedigen… En wat gebeurde er? Zij werden gebombardeerd door Amerikaanse gevechtsvliegtuigen, die nadien als verklaring gaven dat de stoute Assadsoldaten het olieveld én de Koerden wilden aanvallen. Het juiste aantal Syrische militaire slachtoffers werd nooit officieel bekend gemaakt – kwestie van de bevolking niet te verontrusten – maar zou volgens plaatselijke bronnen 150 à 200 bedragen. En dit tactisch steekspelletje zorgde ervoor dat er opnieuw een vacuüm ontstond waarvan ISIS en verwante terroristische groepen handig gebruik maakten. De Russen zijn niet zo goedgelovig; zij begonnen pas te patrouilleren in Manbij nadat ze er zeker van waren dat er geen venijnige addertjes in de Manbij straten kronkelen. En delen humanitaire hulp uit.
https://youtu.be/WCeU54t8jHM
Volgens lokale media zullen 4 VSA-soldaten niet mee hoeven te verhuizen naar Irak; zij keren terug naar huis in een kist. Misschien met een medaille voor heldhaftig gedrag. De enige troost: de ISIS-zelfmoordterrorist kunnen ze bijeen vegen. Hoe langer men wacht om schoon schip te maken, hoe meer slachtoffers er zullen vallen. Ook Amerikaanse mannen en jongens, die bij een gefabriceerde oorlog betrokken geraakten, waar ze niets mee te maken hebben. Had Trump zijn eerste belofte – de terugtrekking van de VSA strijdkrachten binnen de maand – waar gemaakt, dan zouden zijn 4 soldaten nu veilig en wel bij hun gezin zitten.
https://youtu.be/nELegegtg04
A propos: over de terugtrekking gesproken. Volgens Al Masdar, die zich beroept op informatie van het éénmansobservatorium voor terroristenrechten in Londen, reed een groot Amerikaans konvooi vanuit Irak Syrië binnen: 100 voertuigen met militaire en logistieke lading op weg naar de coalitiebases in de oostelijke Eufraatregio. Volgens de bron worden Amerikaanse bases in Oost-Syrië onvermoeid versterkt.
In Idlibistan heerst er een regelrechte oorlog tussen de gematigde, ongematigde, radicale, extreem-radicale, Ottomaanse, Oeigoerse, internationale terroristische herauten van de democratische Syrische oppositie. Hoor je hier er iemand over klagen? Is er hier iemand verontrust over de burgerbevolking? Over de kwetsbare kindjes? Over folter- en andere vrijetijdspraktijken? Iemand? In Idlibistan deelt al-Nusra samen met de Oeigoeren de lakens uit. De andere “rebellen” hebben het opgegeven na wekenlang “rebellenoorlogje” gespeeld te hebben.
Dagelijks werd er – zonder enig interesse van het Westen – verkracht, ontvoerd, geschoten, vermoord. Tot de “rebellen” onder Erdogans vleugels het niet meer zagen zitten en toegaven. De regio is nu grotendeels onder “bestuur” van al-Nusra. Mooi verdeeld. Pakweg 2/3 voor Al-Nusra en de Oeigoeren – 1/3 voor de Ottomanen. Tenzij de Russen er een stokje voor steken. Binnenkort gaat Erdogan eens met Poetin praten. Behalve tegen de Turkse grens. Daar wil Erdogan een vliegverbod en een “veilige zone” onder Turks bestuur. Hij is dat met Trump overeen gekomen.
Zowel de Syrische regering, de Koerden en de Russische minister Lavrov hebben al afwijzend gereageerd: de Koerden omwille van hun eigen redenen, Lavrov die vindt dat heel de bewuste “bufferzone” teruggegeven moet worden aan de Syrische regering. Bovendien heeft hij zijn bedenkingen bij het Amerikaanse voorstel om een M.O.-topvergadering te houden. Je kan even goed bergop met de knikkers gaan spelen.
De Koerden onderhandelen alvast voort met de Syrische regering over die zgn. “veilige bufferzone”, die in werkelijkheid slechts een excuus voor een annexatie bij Turkije is.
Al Nusra, samen met hun beste vriendjes, de Oeigoeren, blijven de westelijke, zuidelijke en oostelijke grenzen van Idlibistan bestoken, proberen uit te breken. De kuststreek in het westen, Hama in het zuiden en Aleppo in het oosten. Het Syrische leger moet zich verdelen op alle fronten; ook trouwens in de Deir Ezzor regio.
https://youtu.be/K8pJ2pheutk
In de Libanese krant Al Masdar vernamen we dat de terugtrekkende Amerikaanse troepen wel eens zouden kunnen vervangen worden door huursoldaten. Deze mededeling in Fox Business kwam van voormalig Blackwaterbaas, multimiljonair Erik Prince, die een soortgelijk voorstel voor de VSA aanwezigheid in Afghanistan gedaan had.. Volgens hem zouden deze niet alleen de Amerikaanse vriendjes, m.n. de Koerden, op het terrein kunnen beschermen maar bovendien de Iraanse invloed in Syrië kortwieken.
Israël blijft haar territorium verdedigen. Dat màg. Niemand windt zich op. Behalve een moedwilligaard in de VN, maar daar wordt zelfs geen speciale vergadering voor bijeen geroepen. Een magazijn bij de luchthaven van Damascus was het doelwit. Nét op tijd, want in dat magazijn waren Iraanse specialisten een kernbom ineen aan het flansen.
https://youtu.be/YSEL_H4sC3g
Dit verslag is verre van volledig. U zal ons daarvoor moeten verontschuldigen. Er is veel gebeurd en de toestand evolueert dagelijks. Zo hebben wij vernomen dat er ergens in Idlibistan een gifgasaanval gepland wordt. Meer weten we momenteel nog niet. Heeft er iemand de contactgegevens van de plaatselijke Witte Helmen?
Nvdr: Met enkele dagen vertraging wegens een stakende pc.
Goede Vrienden,
Op 19 december 2018 kondigt president Donald Trump aan dat hij de VS troepen terugtrekt, helemaal uit Syrië en gedeeltelijk uit Afghanistan. Een donderslag bij klare hemel in binnen- en buitenland. Protest alom. Jim Mattis, secretaris van landsverdediging nam ontslag. Als militair wil hij vooral een sterke band behouden met de bondgenoten, wat Trump als zakenman niet veel kan schelen, zelfs al zou dit uiteindelijk leiden tot de ontbinding van de NAVO. De eer van de grootste wereldeconomie heeft Amerika al moeten afstaan aan China en die van sterkste militaire macht aan Rusland. Dat Rusland nu de hele wereld gaat overheersen, hoeven we niet direct te vrezen. De militaire macht van Rusland is in omvang nauwelijks 1/3e van die van de VS en Rusland heeft amper militaire bases buiten zijn eigen land. Het gevaar voor een dwaze wereldoorlog komt nog steeds van de Amerikaanse haviken, die hun verloren hegemonie wanhopig willen herwinnen.
Syrië, Rusland en Iran hebben al gewonnen en de 114 zelfverklaarde “vrienden van Syrië” samen met de zogenaamde “internationale gemeenschap” hebben verloren. Verder is een eenzijdig onwettig uitgeroepen onafhankelijk Koerdistan in Syrië (zoals destijds met de staat Israël gebeurde) niet meer mogelijk. Ook de zionistische droom van een “uitgebreid Midden-Oosten” als een lappendeken van ontwrichte staten vol ellende, waarbij de zionisten de lakens uitdelen, is in Syrië vervlogen. En hun bombardementen op Syrië zullen vanaf nu gepast beantwoord worden. De straffeloze terreur van de VS loopt ten einde en die van de zionisten zal ook eens eindigen. John Pilger, een van de allergrootste, meest kritische en professionele journalisten ter wereld, schrijft in navolging van de Israëlische historicus Ilan Pappe: “… Israël is opgevat als een gevangenis voor de autochtone bevolking, de Palestijnen. Heel de huichelarij van het westen bevindt zich in Israël. Bachar al-Assad werd afgeschilderd als een monster, maar Benjamin Netanyahu, een werkelijk “monstre suprême” geniet straffeloosheid om de Palestijnen te controleren en in ruime mate ook het Amerikaanse congres, het Witte Huis en het parlement in Londen” (https://www.mondialisation.ca/nouvelle-guerre-froide-et-menaces-imminentes/5629774).
Inmiddels vieren de christenen in heel Syrië uitbundig Kerstmis en de andere Syriërs doen mee. In Damascus werd daags voor Kerstmis een optocht gehouden van de christelijke wijk Bab Touma naar het Abbasiyen plein, waar een kerstboom van 30 meter werd opgericht. In Aleppo werd zondag in het al-Assad stadium de 2e verjaardag van de bevrijding gevierd met een militaire parade, volksdans, ballet, poëzie en sport (ook voor gehandicapten). En het grote kerstfeest van de orthodoxe christenen, Epiphanie, moet nog komen, nl. op 6 januari.
De hele Atlantische pers zwijgt in alle talen over het uitbundig feest van vrede in Syrië om niet herinnerd te worden aan eigen misdaden. Ondertussen blijft het Syrische leger de ene opslagplaats na de andere vinden van westerse wapens en Israëlisch medisch materiaal voor de terroristen en blijven vluchtelingen terugkeren. Een bloedend en zwaar gewond volk langs de baan herneemt zijn weg. We vertellen hoe we Kerstmis vierden en voegen er een kerstbezinning bij. Over de oorlogssituatie krijg je weer een overvloed aan informatie met video’s. Aan allen van harte een Gezegend 2019
P. Daniel
Vrijdag 28 december 2019 Kerstvieringen Vorige zondag namen we weer deel aan de misviering van de parochie in Qâra. De volgende dag, maandag 23 december kwam abouna Georges om bij ons de byzantijnse eucharistie te vieren nadat we de “koninklijke uren” (zo genoemd omdat destijds in Konstantinopel hierbij de keizer aanwezig was) en de “paramonie” (vigilie, vespers van Kerstmis) gezongen hadden. De koninklijke uren zijn de “kleine uurtjes” van ons getijdengebed met telkens drie psalmen, twee lezingen en een evangelie, afgewisseld met gebeden, gezangen en zegeningen. In de vespers is een processie voorzien. De eucharistie die daarop volgt is die van de heilige Basilius. En na de eucharistie is er zegening van het brood, waarbij ieder gezalfd wordt met olie en een stuk brood in wijn gedompeld ontvangt. We begonnen de dienst om kwart voor 11 en eindigden om half twee. Na de maaltijd was er een ruimde tijd vrij tot ’s avonds, hoewel enkelen inmiddels naar de parochie gingen voor de eucharistie met de kinderen.
Nvdr: In het christelijke Maaloula: kerstliederen in het Aramees
Om 20.15 u begon de lange kerstviering die eindigde om half een. Ook de gasten en het moslimgezin, medeverantwoordelijk voor het terrein, hebben het tot op het einde meegemaakt. Het begon met een bezinning bij de kerststal door moeder Agnes Mariam. Daarop volgde de zogenaamde “caminata”, een traditie uit de Spaanse Carmel. Moeder Agnes-Mariam met het beeld van Maria en ik met het beeld van de hl Jozef gingen aankloppen van deur tot deur om te vragen of de bewoner/ster bereid was Maria en Jozef te ontvangen om het Kind Jezus te laten geboren worden. Ondertussen worden de vele strofen gezongen in het Spaans, Frans en Arabisch. Het is een zeer ritmische melodie waarbij iedereen iets heeft om de zang met muziek te ondersteunen: castagnetten, cymbalen, tamtam, iets dat rammelt of geluid maakt. Zo gingen we alle kamers af van de zusters, de fraters, de gasten en allen die bij ons verblijven. En inderdaad, ieder had eigen kamer netjes en proper gemaakt voor het bezoek. Voor de kinderen kon dat niet lang genoeg duren. We eindigden in de kleine kapel van de nieuwbouw.
We kunnen er niet omheen: de luchtaanval op de buitenwijken van Damascus door de Israëlische luchtmacht op Kerstdag blijft de gemoederen beroeren. Libanon protesteerde quasi onmiddellijk toen bleek dat een Israëlisch vliegtuig via haar luchtruim, zich verstoppend tussen twee landende burgervliegtuigen, resp. in Beiroet en Damascus, niet slechts deze vliegtuigen en de passagiers, de burgers op de grond in gevaar had gebracht, maar bovendien het Libanese luchtruim misbruikte om vervolgens in Syrië de lading te lossen. En ja, dan kan het S-300 niet functioneren, kunnen er geen bodem-lucht afweerraketten gelanceerd worden, wil het niet de ongewild beschermende burgervliegtuigen in gevaar brengen, die niets met de Israëlische, resp. Syrische politiek te maken hebben. Goed voor een flinke carrièreklim van de Israëlische piloot. En ja, Israël hanteert dezelfde retoriek als Turkije: Iran, resp. Hezbollah, is een bedreiging voor de nationale veiligheid. Voilà, meer moet men er niet achter zoeken. Moet dus kunnen. De slachtoffers die eigenlijk niet het doelwit waren… pech… onvermijdelijke spaanders bij het zagen…
Via talrijke contacten werden we overspoeld door filmpjes. Door reacties, waaruit mocht blijken dat de samenhang, de verbondenheid, in Syrië er slechts groter door wordt. Het vliegtuig dat voorzien was in Damascus te landen werd omgeleid naar Khmeimim. De Israëlische luchtmacht gebruikte Amerikaanse GBU-39 bommen. (…)
https://youtu.be/nCLX9Qj5Tsk
Wat Netanyahu kan wil Erdogan ook. Volgens de Turkse Hürriyet wil hij de Russische toelating om ook de Turkse vliegtuigen – zonder dat ze neergehaald worden – door het Syrische luchtruim te laten vliegen. Met een lading Turks fruit waarschijnlijk. (…)
De bewoners van Raqqa protesteren tegen de geplande Turkse invasie. (…)
Stilaan blijkt dat de YPG liever onder de hoede van een centraal geleid Syrië leeft, dan onder de knoet van de Ottomanen. In een persmededeling deden ze een oproep aan de Syrische strijdkrachten om Manbij en de regio rondom, die zij gedwongen werden te verlaten, in te nemen “omdat de Syrische overheid verplicht is hetzelfde land, natie en grenzen te beschermen tegen een Turkse invasie”. (…) (video: op weg naar Manbij) De YPG zal zich toeleggen op de strijd tegen ISIS & soortgenoten. Intussen heeft een woordvoerder van het Syrische leger bevestigd dat zij de stad ingenomen hebben. (…)
We vernemen net dat Erdogan al gereageerd heeft: “een psychologische operatie” en… “Turkije is tegen een versplintering van Syrië”. (…)
Meer info bij http://www.kurdistan24.net/en
https://youtu.be/VWuPQcemxjA
De Fransen blijven. Zoveel werd duidelijk gemaakt. Ook al zouden de Turken (… en zij niet alleen) hen liever zien vertrekken. (…)
Het SDF maakt eindelijk terreinwinst op de IS-enclave ten oosten van de Eufraat, in de Deir Ezzor regio. (…)
Opnieuw werden Syrische soldaten het slachtoffer van al-Nusra-aanvallen in de Latakia provincie. Voor wie het geografisch onduidelijk wordt: vanuit de regio waar de “gematigde rebellen”-onder-Turkse-bescherming de lakens uitdelen. Ooit moeten die daar weg. Hoe sneller, hoe beter. Idlibistan is één groot kruitvat. Stel u even voor dat de provincie Antwerpen vol zit met terroristen, die gerichte aanvallen plegen op de bevolking van Zeeland, Oost-Vlaanderen, Vlaams-Brabant, Limburg… (…)
En toch gaat het vooruit in Syrië: de Ver. Ar. Emiraten (her)openden gisteren hun ambassade in Damascus. (…) Bahrein (…) en Koeweit volgen. (…)
Op 13 en 14 december ondertekende een Russisch-Syrische delegatie meerdere bilaterale akkoorden, vervat in een afsluitend protocol, met 30 investeringsprojecten. Tijdsruim: 2019 – 2021. Acht zijn industriële projecten. O.a. de heropbouw van een autobandenbedrijf in Hama en de bouw van een nieuwe cementfabriek in Al-Salamiyah in de provincie Aleppo. Drie projecten omvatten het verkeer, zoals de spoorverbinding tussen de fosfaatopgravingen en de haven van Tartous, waar ook een nieuwe luchthaven moet verschijnen. 100 Russische ondernemingen zullen deelnemen om de plannen te verwezenlijken. (…)
In Monastir (Tunesië) landde de eerste vlucht van Cham Wings, een privé Syrische luchtvaartmaatschappij die door de VSA op de zwarte lijst geplaatst werd omdat ze in Syrisch regeringsgebied vliegen.
Opnieuw keerden Syrische vluchtelingen vanuit Jordanië terug naar huis. Idem dito vanuit de terroristisch-bezette regio terug naar hun huizen in de Syrische provincies Hama, Aleppo en Idlib (…):
Pres. Assad tekende een wet waarbij landbouwers een renteloze lening zonder kosten of intresten kunnen krijgen. (…)
Het hoofd van de Syrische nationale veiligheid ging in op een uitnodiging van de Egyptische minister Abbas Kamel. (…)
Privé proefproject van tropische fruitsoorten – avocado’s, papaya’s, lychees, enz. – in Latakia (…).
Het regent in Damascus, Daraa en Hama (… en nog geen klein beetje…):
Het is bijzonder ongeloofwaardig en bitter dat de Saoedi’s nu zouden bereid zijn om Syrië bij te staan bij de heropbouw van het land. Eerst financieren en bewapenen ze terroristische groeperingen. De islamretoriek van I.S. en S.A. is immers in grote lijnen gelijk. Als ze het ernstig menen, dan kunnen ze hun hulp overmaken aan plaatselijke NGO’s, zonder achterpoortjes of voorwaarden. Ter herinnering: in oktober nog betaalden ze de 100 miljoen dollar aan de VSA voor hun militaire bemoeienissen in Syrië en uit de tweede video (uit 2013) mag blijken hoe de Saoedische rol in de Syrië-oorlog eruit zag:
Donald Trump wil geen nieuwe olie op het vuur van het Syrië-conflict gieten. Deze beslissing is minder door edelmoedigheid dan door binnenlandse politieke redenen gemotiveerd. Zodra een VSA president zich in militaire kwesties gematigd opstelt, is dit voer voor weerstand – zowel in eigen land als in de EU, waar enkele landen de voorkeur geven aan de geliefde interventiepolitiek. Toegeven dat Rusland en Iran in Syrië gewonnen hebben is hoogst ongepast. Of vrede in de zwaar gehavende regio mogelijk is hangt nu af van het gezond verstand en het onderhandelingstalent van de betrokkenen.
https://youtu.be/O41zVxaureU
De VSA president Trump doet wat hij aangekondigd had: hij trekt de VSA soldaten uit Syrië terug. Volgens regeringsmiddens kan de terugtrekking tot 100 dagen duren. Dan moeten “anderen de zaak” maar regelen. Het is volgens het Witte Huis onduidelijk hoe de “nieuwe fase”, die eraan zit te komen, eruit zal zien.
Al in maart 2018 had Trump aangekondigd dat hij de VSA soldaten uit Syrië “naar huis” wou halen. Bij het min. van buitenlandse zaken, in het Pentagon en bij de geheime dienst had men andere plannen. De enen wilden een deel van Syrië als onderpand voor de Genève-onderhandelingen om de Syrische president Assad tot ontslag te dwingen. De anderen wilden de nog resterende I..S.-groepen bestrijden, nog anderen wilden gewoon winst maken via de handel in wapens en huurlingen. Als officiële VSA strategie werd door allen drie doeleinden vooropgesteld: ten eerste moest I.S. voor altijd van de kaart geveegd worden, ten tweede moest de invloed van Iran in de regio aan banden gelegd worden en ten derde moest de “burgermaatschappij” (Nvdr:… ter verduidelijking voor de niet-ingewijden: de zgn. oppositie buiten het parlement, m.a.w. de door het Westen geknuffelde terroristen, de zgn. “gematigde rebellen”) ondersteund en aangemoedigd worden eigen structuren uit te bouwen om na de val van Assad het land te kunnen regeren. (Nvdr:… in die zin wil de VN de nieuwe grondwetscommissie gestalte geven, m.a.w. Assad moet 2/3 van zijn macht uit handen geven).
In ca. 20 militaire steunposten ten oosten van de Eufraat en in de militaire basis Al-Tanf in de drielanden-driehoek Syrië-Irak-Jordanië bevonden zich toen ‘officieel’ 2000 VSA elitesoldaten en ongeveer hetzelfde aantal huurlingen van privé veiligheidsbedrijven gestationeerd. Het VSA buitenministerie stuurde via het VSA agentschap voor hulp en ontwikkeling, de US-AID, een groot aantal experten voor het ruimen van mijnen, het leggen van stroom- en telefoonkabels, straten- en woningenbouw én adequate bestuursleiders in die gebieden. Daarbij ook agenten van de geheime diensten met speciale opdrachten.
U zal zich de nachtelijke reddingsactie van de fameuze WH via Israël naar Jordanië herinneren. 377 van de 429 werden met open armen in westerse landen opgevangen. De rest zit daar nog ergens in Jordanië.
Tarek Khoury, christen, volksvertegenwoordiger in het Jordaanse parlement, wil antwoorden: wat is de Jordaanse regering met hen van plan? Waar zitten ze? Wie zijn ze? En hij gaat ver: eens verrader, altijd verrader. Wie zijn eigen land verraadt, zal zonder aarzelen ook het nieuwe gastland verraden. De binnenminister gaf hem de gevraagde informatie. Voor Tarek Khoury volstaat dit niet. Hij pleit voor een uitlevering aan Syrië. Ze moeten weg. Ze hebben de gifgasaanvallen in scène gezet, luchtaanvallen door de VSA & co. uitgelokt. Ze zijn volksverraders en moeten terecht staan. Ze zijn gevaarlijk en een verblijf in Jordanië niet waardig.
Waarschijnlijk is Khoury een Assad-trol. Of op zijn minst een Russische spion. Ach… een beetje leedvermaak is menselijk, moet u maar denken.
