Na de spontane explosies aan de Nord Stream gasbuizen, bleek de Druzhba-oliepijplijn, die door Polen loopt, lek te zijn. En als toemaatje wordt de Turk Stream gaspijplijn angstvallig in het oog gehouden omdat daar ook een lek zit aan te komen.
Kunnen die Russen geen buizen leggen? Is het vak van buizenfitter ook in Rusland een knelpuntberoep? Of gebruiken ze Chinese brol die het voor het verstrijken van de garantieperiode laat afweten?
… aan de industrie, aan de Duitse burgers, aan ons… “
“We deden het té goed. We spaarden te veel. We verkochten te veel. We importeerden te weinig. We maakten te weinig schulden.”
Eindelijk ontwaakt Duitsland. Na de aanslag op Nord Stream 1 en 2 gaan de ogen open. Duitsland is het kind van de rekening. De VSA hebben eindelijk hun wens in realiteit omgezet.
Gloria von Thurn und Taxis houdt zich niet in: ze noemt de sabotage ronduit een terreuraanslag, een oorlogsverklaring.
“Wij lijden aan een collectief Stockholmsyndroom… Wij moeten eindelijk aan de Duitse belangen denken, aan onze burgers… we moeten emanciperen.”
“Als we kerncentrales zouden hebben, dan hadden we geen nood aan Russisch gas!”
Inderdaad, stelt Alice Weidel (AfD), het zwijgen van de regering, van de kanselier, van de bedrijfswereld was en is oorverdovend. En ze beschrijft het volledige plaatje: Nord Stream-Biden-Zelensky… “waarom zou Rusland de joker bij de sancties uit handen geven?”
Niet wij vroegen ons af wie de Nord Stream pijpleidingen gesaboteerd heeft. Niet wij. Voor onze redactie was het onmiddellijk duidelijk dat de VSA in samenwerking “Duitsland-Freind”* Polen achter de aanslag(en) zaten. Wie anders? De schuld in de schoenen van Rusland te willen schuiven is ronduit belachelijk.
De voormalige Poolse buitenminister en huidig EU-parlementslid Radek Sikorski zou volgens verschillende bronnen de VSA hiervoor bedankt hebben. In de onderste video wordt ook verwezen naar Bidens belofte “dat er geen Nord Stream 2 meer zal zijn als Oekraïne aangevallen wordt. Wij zullen er een einde aan maken”. Maar Turkije, dat zowel Noord-Cyprus als Noord-Syrië bezet houdt, of Israël die de Syrische Golanhoogte en grote delen van Palestina geannexeerd heeft, die mogen hun pijpleidingen ongehinderd uitbaten.
Biden houdt zich nu op de vlakte:
Er bestaan echter ook nog realisten in de VSA: “Je moet al een suïcidale gek zijn om je eigen pijplijn te vernietigen. Zonder gas, geen hefbomen…” Luister wat Tucker Carlson erover zegt:
EU-akela von der Leyen dreigt met “consequenties”. We zitten met spanning te wachten tot ze haar troepen opdracht geeft Washington aan te vallen. Grapje! Er wordt immers gesuggereerd dat Rusland zelf de dure pijplijn kapot gemaakt heeft. Rare jongens, die Russen…: ze konden toch gewoon de kraan dichtdraaien aan de bron…!
In juli hield de NAVO nog manoeuvres in deze regio van de Baltische Zee, met diepzeemateriaal van de marine. Dat Rusland dit niet blauw-blauw zal laten staat vast. De vraag is wanneer en hoe de rekening zal gepresenteerd worden.
* Freind: samenvoegsel van Freund en Feind om duidelijk te maken dat de vriendschap tussen Polen en Duitsland het papier niet waard waarop het vriendschapsverdrag geschreven werd. Wij verwijzen ook naar een vorige bijdrage… Zou de vernieling van de Nord Stream pijpleidingen ook tellen als Wiedergutmachung?
Even leek het erop dat Turkije zou overwegen zich na de bemiddeling bij de Oekraïense graanexport ook een Syrische vredespluim op hun fez te willen steken, nl. i.v.m. de terroristenenclave Idlib. Turks buitenminister, Mevlut Cavusoglu, liet immers in niet te misverstane woorden horen dat het tijd was dat er een soort definitieve wapenstilstand, als voorbode van een vredesakkoord, komt tussen de Syrische regering en de terroristenenclave Idlib, die gesteund wordt door Turkije. Bovendien zou de Turkse regering dit kunnen aangrijpen om eindelijk van de miljoenen Syrische vluchtelingen af te geraken. Waarover straks meer.
Tegelijkertijd – én dit is niet in tegenspraak met het bovengenoemde, dreigt Turkije ermee nogmaals in de noordelijke grensstreek door te stoten om de Koerden naar het zuiden te verdrijven. Als we stellen dat dit niet in tegenspraak is, dan bedoelen we ermee dat a) er plaats gemaakt wordt voor de Syriërs, die veel te lang volgens de zin van de Turkse politici, zich neergelaten hebben in Turkije. Hoe benarder de economische situatie in Turkije, hoe groter de kritiek, hoe meer het volk mort over de aanwezigheid der Syriërs. Ze zien in hen concurrentie voor hun job – dikwijls werken zij zwart, onder de normale tarieven, en betalen geen belastingen zodat ze netto meer over houden dan een officieel wit-werkende Turk. b) Hoe meer de Koerden naar het zuiden verdreven worden, hoe eerder de kans dat ze bij de Syrische regering zullen aankloppen voor hulp, waarmee de hereniging der Koerden en het Syrische grondgebied een stapje dichterbij komt en de Rojavadroom minder kansen maakt, vermits de Koerden dan zoals vanouds een, weliswaar belangrijke , minderheid in de Syrische Republiek worden. Dat hun grote beschermheer, de VSA, hen gewapenderhand zal bijstaan, tégen Turkije, dat gelooft niemand. De VSA laten hun hedendaagse oorlogen uitvechten door anderen; zij stoken de boel op, leveren wapens, stelen wat niet te zwaar of te heet is, en laten de boel ontploffen.
Keren we terug naar het opgelaten vliegertje van Mevlut Cavusoglu, die bekend maakte dat hij verleden jaar, in de maand oktober, in de Servische hoofdstad Belgrado een ontmoeting had gehad met de Syrische buitenminister Faisal Mekdad, waarbij de nood aan een soort wapenstilstandsakkoord met de “rebellen” in Idlib en de Syrische regering geuit werd. Cavusoglu benadrukte dat hij de Syrische territoriale integriteit respecteerde, omdat het als buurland sowieso betrokken partij was bij “de integriteit der grenzen, van het grondgebied en de vrede”. Tja… in hoever kan je een land vertrouwen dat een gedeelte van het noordelijk Syrisch grondgebied bezet, zgz. om de veiligheid zeker te stellen? Let wel, de veiligheid van Turkije, niet van Syrië.
Berichtgeving uit Koerdisch gebied:
Turkish troops, Kurdish fighters exchange heavy shelling in Syria’s Kobane
Een Turkse pro-regeringskrant (… zijn er nog andere?) wist zelfs te vertellen dat Assad en Erdogan wel eens met elkaar een telefoontje zouden kunnen houden – nadat Poetin tijdens zijn onderhoud met Erdogan in Sochi hiervoor de aanzet gaf. Cavusoglu ontkende.
Sinds 2017 komen Turkije, Iran en Rusland regelmatig samen tijdens de Astana vergaderingen om de situatie in Syrië te doen ontmijnen. De Astana afspraak was dat de terroristen zich zouden terugtrekken naar het noorden zodat de twee autobanen, de M4 (west-oost) en M5 (noord-zuid), weer volop konden gebruikt worden voor burgerverkeer zonder de kans dat ze in schietpartijen of bomaanslagen zouden terecht komen, een gedemilitariseerde zone van 15 à 20 km., 6 km ten noorden en 6 km ten zuiden van de M4, gezamenlijke Russisch-Turkse patrouilles. Waar het Syrische leger er na verloop van tijd in slaagde de noord-zuid verbinding, de M5, Damascus-Aleppo, te bevrijden, is men er voor de M4 nooit in geslaagd. Rusland kon aandringen zoveel het wou, Turkije liet de beloftes gewoon in de steek, wou niet nog meer last met de terroristen en steunde ze ongegeneerd verder. (afbeelding 2020)
Lees verder
Wordt Saied een nieuwe Bourquiba?
Tunesië werd alom geprezen omwille van de zgn. Jasmijnrevolutie, het begin van de door het westen uitgelokte “democratisering”, vertaald in het westen als “Arabische Lente”. Dit als inleiding. Dat in Tunesië nadien een islamitische partij – Ennahda – (Gods partij) aan de macht kwam, was bijzaak. Hoofdzaak: de dictator werd verdreven en de alom geprezen democratie kon zijn ding doen. Dat het westen ziende blind en doof was voor de winnaars van de Jasmijnrevolutie, en in het verlengde de zgn. Arabische Lente, is iets dat nog in andere landen gebeten door de zandmuskieten, zal herhaald worden, o.a. in Egypte. Laten we niet vergeten dat talrijke Ennahda-aanhangers zich aansloten bij IS. Wat we voorspeld hebben: het ontwaken was bitter. Ennahda bracht geen soelaas: integendeel. De door de Profeet opgelegde regels waaraan iedereen zich diende te houden maakten opgang. Nadat het land zich enigszins hersteld had, het toerisme terug op gang kwam, werd het land in 2015 het mikpunt van moslim terroristen. Recente bekende terroristische activiteiten:
“Islam is de religie van het volk, niet van de staat. We bidden of vasten niet omwille van het eerste artikel van de grondwet, maar wel omwille van een goddelijk gebod. De staat is een entiteit die lijkt op een bedrijf – de religie heeft geen betekenis. Onze relatie is met Allah, niet met hen die het alleenrecht op de aanbidding van God opeisen.”
Wat deze donderslag in de moslim-politieke wereld echt betekent is niets minder dan de scheiding van geloof en staat en het afschaffen van de religie als de hoofdzakelijke of zelfs enige bron van autoriteit in de grondwet. Saieds intenties werden vertaald als een praktische voorzet naar een nieuwe grondwet. De coördinator van de commissie die de nieuwe grondwet moet ontwerpen, Sadeq Belaid, aangesteld door president Saied, verklaarde in een tv-vraaggesprek dat de nieuwe grondwet het woord “religie” zelfs niet zal vermelden.
Kortom: het eerste artikel van de huidige grondwet “Tunesië is een vrije, onafhankelijke soevereine staat; haar religie is de islam, haar taal is Arabisch en haar (politiek) systeem is republikeins” zal aangepast worden. Het zal niet langer stipuleren dat de islam de staatsreligie is; religie zal gewoon niet meer genoemd worden.
Achtergrondkennis:
Een terugblik in het verleden vanaf de onafhankelijkheid in 1956 met een voor Arabische verhoudingen zeer liberale president Bourquiba, die het onderwijs naar de 20ste eeuw tilde, de sharia aan banden legde, de ramadan en de hijab bekritiseerde, kortom hij wou Tunesië omvormen tot een modern en seculier land. In het huidige poco klimaat zou men hem een dictator noemen. Toen was hij een visionair, die vergeleken werd met Atatürk.
We schreven het al dikwijls: “Ze gaan hun zgn. ‘dictators’ nog missen…”
Financiële achtergrondkennis:
In de loop van de postrevolutionaire transitie en in de strijd tegen de economische crisis bouwde Tunesië een gigantische staatsschuld op bij internationale geldschieters. In 2016 ging het land een lening van 2,6 miljard euro aan bij het IMF. In april van dit jaar kwam daar nog eens 600 miljoen euro bij om de gevolgen van COVID-19 op te vangen. Dit alles komt bovenop de 800 miljoen euro die Tunesië doorheen de jaren leende van de Europese Commissie.
Aan de miljardenschuld zijn allerlei voorwaarden gekoppeld. En dat heeft een rechtstreekse impact op het Tunesische sociaal-economisch beleid. De geldschieters verwachten in de eerste plaats brede hervormingen en besparingen om het significante tekort in de begroting te verhelpen. De toegevingen die in 2017 aan de protestbeweging in El Kamour werden gedaan, passen duidelijk niet in dat kader. Meer…
Reeds bij Angeltjes schreven wij herhaaldelijk over de toestand in Tunesië: enkele herinneringen:
http://blog.seniorennet.be/angeltjes/archief.php?ID=1118912
http://blogs.seniorennet.be/angeltjes/archief.php?ID=1132646
Goede Vrienden,
Hoe de meerderheid van de bevolking denkt goed te doen en ondertussen blind en naïef een onschuldig, lijdend volk helpt te wurgen in dienst van de waanzinnige macht en rijkdom van criminele wereldleiders. Dit bewijst de documentatiereeks, die de VRT vorige week lanceerde over de chemische aanvallen in Syrië.
Syrië heeft chemische wapens aangeschaft, verleid door Israël, die zijn voorraad chemische, biologische en nucleaire wapens aan het opvoeren was. Er is echter geen enkel bewijs dat Syrië in deze oorlog ooit chemische wapens heeft gebruikt. Het heeft daarvoor ook geen enkele reden. Het leger heeft wapens die gericht kunnen gebruikt worden. Chemische wapens zijn te gevaarlijk. Bij de minste verandering van windrichting worden eigen soldaten getroffen. Chemische wapens zijn voor terroristen. Bovendien, alle chemische aanslagen werden gepleegd op het ogenblik dat het Syrische leger aan de winnende hand was en een bepaalde streek heroverde. Waarom zou het zo dwaas zijn op dat ogenblik dit gevaarlijke spul in te zetten?
We hebben in het verleden de valse berichtgeving over de chemische aanvallen telkens uitvoerig ontmaskerd. We deden ook het verhaal van het OPCW, de officiële internationale organisatie voor de verhindering van de chemische wapens van de VN. Toen twee deskundigen een eerlijk rapport hadden opgesteld waaruit bleek dat Syrië niet verantwoordelijk was voor de aanslag, dwong J. Bolton, voormalig VS veiligheidsadviseur (2018-2019) de voorzitter om onmiddellijk ontslag te nemen. Ook de twee deskundigen werden ontslagen, hun rapporten verdwenen in de vuilbak en werden vervangen door “aangepaste” rapporten. Op 11 oktober 2013 kreeg het OPCW de Nobelprijs voor de vrede! (zoals Obama, een van de meest cynische moordenaars).
We beperken ons nu tot de grootste chemische aanslag, nl. in oost Ghouta (Damascus). Een jaar eerder had president Obama luid verkondigd – om de openbare opinie voor te bereiden – dat het gebruik van chemische wapens in Syrië een rode lijn zou zijn. Begin augustus 2013 werden 11 bergdorpen in Lattakia (‘n 200 km ten noorden van Damascus) door terroristen bendes van Jobhat al Nosra overvallen. Vele mannen werden vermoord, vrouwen en kinderen gekidnapt. “Toevallig” werd over deze slachting in heel de Atlantische pers met geen woord gerept. De ouders smeekten moeder Agnes-Mariam om hen te helpen bij het opsporen van hun kinderen. Zij had inmiddels met andere prominenten de beweging van de mussalaha (verzoening) opgericht. Ze stelde voor Lattakia een lijst op van ‘n 250 vermiste personen met naam, leeftijd en de vermelding: vermoord, gekidnapt, vermist, waaronder 65 kinderen.
Nvdr: Na 9 jaar is het bijzonder moeilijk om nog getuigenissen, beeldmateriaal e.d. hierover te vinden. Bewijslast ten nadele van de zgn. “rebellen” werd immers vakkundig in de vergeetput gestopt. Desalniettemin vonden wij toch nog dit beeldverslag van de ontvoerde vrouwen en kinderen. Allemaal Alawieten van de kuststreek rondom Latakkia. En onderstaande video met verdwenen foto’s die de “rebellen” in hun slachtofferrol tonen, terwijl zij juist verantwoordelijk waren. Hollywood science fiction in het M.O..
Om de aandacht voor chemische aanvallen levendig te houden, beslisten de wereldleiders een internationale commissie voor onderzoek naar Damascus te sturen. Zij waren voor 23 augustus 2013 net toegekomen en, wonder boven wonder, een gruwelijke gifgasaanval had bij wijze van spreken onder hun neus plaats! Wat een “toeval”! Onmiddellijk werden 35 professionele video’s met vele (dode, stervende of slapende?) kinderen de hele wereld rondgestuurd. Vooraleer er enig onderzoek had plaatsgevonden, spraken alle westers leiders en internationale organisaties hun grootste afschuw uit en wezen eensgezind al de schuldige aan: de Syrische president al-Assad. Blijkbaar vergaten ze hierbij ook het aantal slachtoffers af te spreken: het aantal was een kakafonie die varieerde van 300 tot 1800 slachtoffers! De VS kozen 13 video’s uit om te bewijzen dat Assad de schuldige was (zie verslag*).
Nvdr: … het mag niet verbazen dat dit voor de Assad-regering belastend geënsceneerd beeldmateriaal wèl nog altijd raadpleegbaar is…
Ondertussen begon de mussalaha beweging met internationale experts een grondig onderzoek onder de algemene coördinatie van moeder Agnes-Mariam: ISTEAMS rapport Ghouta (International Support Team for Mussalaha in Syria, Institut International pour la Paix, la Justice et les Droits de l‘Homme, Genève, 15 september 2013*, www.ipj.ch; Mother Agnes: Syria’s ‘detective’ nun who says gas attack film faked – BBC News
Nvdr: Het getuigenis van moeder Agnes Maria:. de beeldkwaliteit is niet schitterend; het werd waarschijnlijk x aantal keren gekopieerd. Het heeft geen mogelijkheid te ondertitelen, te vertalen of de geschreven tekst op te roepen. Ze spreekt echter duidelijk en langzaam – met een minimum kennis Engels kan u het waarschijnlijk wel volgen.
Lees verder… en in het verlengde: Quo vadis, Europa?
Op 9 en 10 mei hield men in de zgn. EUropese hoofdstad, Brussel, een conferentie die vrijgevige weldoeners moest optrommelen om Syrië steun te verlenen. De naam alleen al “Syria Donor Conference” is een dikke leugen. Syrië wil men helemaal niet ondersteunen – alleen de terroristenenclave Idlib, waar de regering niets te zeggen heeft.
Sinds meer dan 11 jaar lijdt de Syrische bevolking onder de verwoesting – letterlijk en figuurlijk – die door krachten van buitenuit over het land raasden. Nog steeds is een gedeelte van het grondgebied door buitenlandse troepen bezet. Troepen die alles behalve een vredesmacht moeten voorstellen, integendeel, troepen die de bodemschatten, historische antiquiteiten en rijkdom roven en voor eigen rekening verkopen.
Terwijl de wereld verontwaardigd reageerde op de Russische “speciale interventie” in Oekraïne, wordt de inval van Turkije in Noord-Syrië – en de verwachte tweede invasie eerstdaags – samen met de Amerikaanse bezetting ten oosten van de Eufraat gewoon doodgezwegen. Turkije wil dit verkopen zgz. voor de veiligheid van de buurlanden. En om de Syrische vluchtelingen, die sinds jaren in Turkije verblijven, over de grens te verdrijven. Eens gezuiverd van de Koerden, is daar immers plaats genoeg en is Erdogan één zorg kwijt die zijn herverkiezing in het gedrang brengt.
Sinds 11 jaar kreunt de Syrische Arabische Republiek, Syrië met aan hoofd de steeds weer herkozen, door het westen verguisde, president Assad, onder de voortdurende sancties en embargo’s. Strafmaatregelen die éénzijdig opgedrongen en uitgesproken werden – zonder VN-legitimatie – door de VSA. Nog steeds wordt de bevolking gestraft door een buitenlandse macht die, in het verlengde, iedereen die het waagt Syrië te helpen, aan de heropbouw steun te verlenen, er handel mee te drijven… mee te straffen voor de euvele moed zich niet neer te leggen bij de VSA-oekazes. Nog steeds wordt de bodemrijkdom – zij het olie of graan – gestolen en elders verkocht. Nog steeds mag Israël zonder enige kritiek “pro-actief” Syrië op raketten trakteren onder het mom Irans duivelse praktijken te willen verhinderen. Nog steeds geldt als devies: de democratische verkozen Syrische regering ten val te brengen.
Dankzij het ingrijpen van Rusland slaagde het westen en buurland Israël er niet in de Syrische staat volledig in een eindeloze chaos – volgens het model Libië en Irak – te storten. Syrië had immers de euvele moed zich te verzetten tegen de bevelen uit de VSA. Erger nog, Syrië kon niet met het financiële wapen “tot de orde geroepen worden”, want Syrië was toen immers quasi schuldenvrij. Syrië kon niet gechanteerd worden om de Amerikaanse politieke lijn te volgen. Bovendien beschikte Syrië over olie en gas, had het een welvarende landbouw, kon praktisch zelf in de eigen noden voorzien… Dàt konden de VSA niet toelaten. We hebben in de loop der jaren waarschijnlijk alles tezamen boeken geschreven over de toestand in Syrië, over de kuiperijen, de leugens, de gifgasscenario’s, de zgn. “rebellen”, een koosnaampje voor de islamterroristen, waarvoor niemand veilig was. Tien jaar met één mantra in de poco media: Assad moet weg. Met alle middelen.
Zo brachten de VSA wapens en huurlingen naar Syrië – Turkije stak graag een handje toe, de droom van een neo-Ottomaans Rijk lag in het verschiet – en staken de lont aan wat men een “burgeroorlog” noemde. Tegelijkertijd bezetten buitenlandse troepen gedeeltes van het land, bombardeerden zij uni-sono Syrische steden, de infrastructuur en de bevolking. Dit allemaal om de democratiegedachte uit te dragen… De stad Raqqa werd grotendeels verwoest evenals de helft van Aleppo en quasi heel het industriële hart van Syrië. De economie, de landbouw, lag op apengapen. Miljoenen vluchtelingen binnen en buiten de Syrische grenzen. Dàt Europa hierdoor ook deelde in de klappen – ontwrichting van de maatschappij – was voor de VSA mooi meegenomen. Herkent u het scenario dat zich ook in Oekraïne afspeelt? Jarenlang werd Oekraïne door de VSA opgejut tégen Rusland, hield het zich niet aan afspraken – Minsk I en II, NAVO uitbreiding, gasfacturen… Europa wordt er massaal armer door. En de VSA blijven buiten schot, leveren wapens, hebben Nord Stream 2 vakkundig uitgeschakeld en vervolgens volgt de EU-Commissie “his masters voice” waardoor onze industrie, economie, financiële toestand, de samenleving compleet naar de vaantjes geholpen worden door de vazallenhouding van de over het paard getilde EU-dictators.
Keren we terug naar Syrië: met de hulp van Rusland kon de Syrische regering de controle over het land voor een groot gedeelte weer herstellen, behalve in het noordwesten, in Idlib, waarheen de terroristen – na hun overgave – een vrijgeleide kregen en dat vervolgens door Turkije bezet werd. De opbrengsten van de “Donor conferentie” gaan integraal naar de gebieden die niet onder de controle van de Syrische regering vallen. We laten het gebied ten oosten van de Eufraat even buiten beschouwing; daar “genieten” de Koerden de Amerikaanse bescherming in ruil voor de vrijwillige afstand van olie en oogstopbrengsten. Niet overal echter: in het noorden ligt het jachtgebied van Erdogan.
De heropbouw van de verwoeste regio’s op het grondgebied van de Syrische regering wordt opzettelijk en zelfs fanatiek door het westen verhinderd. Er is bv. sinds 11 jaar een embargo op cement en andere bouwmaterialen. Bovendien mag Syrië geen rol spelen op de wereldmarkten. Syrië heeft geen milde schenkers nodig maar in eerste instantie een afschaffing van de strafmaatregelen waaronder vooral de bevolking te lijden heeft. En dàt wil de VSA regering ten allen prijze verhinderen – eender hoe lang het duurt. Cuba is hiervan een welbekend voorbeeld. Maar ook Noord-Korea, Iran, Venezuela en ook Rusland. Bij al deze voorbeelden van haat t.o.v. een andere wereldvisie is het onverhulde bevestigde doel de bevolking zo lang en ze diep mogelijk te kwellen tot deze tegen haar democratisch gekozen regering opstaat.
De poco media spelen hun rol mee. N.a.v. de zgn. Donor Conference werden de gifgasbeschuldigingen nog eens boven water gehaald – ook als deze tot in den treure ontkracht werden – zelfs door een onderzoeksploeg van de OPCW – waarna het verslag hieromtrent verticaal geklasseerd en vervolgens moést aangepast worden naar de wensen van de eiser.
Rusland krijgt – omwille van de hulp aan de Syrische regering – nu ook de zwarte piet voor wat er in Syrië gebeurd is. Je houdt het niet voor mogelijk! Inderdaad, had Rusland niet geholpen, dan was Syrië nu een lappendeken met stammentwisten, religieuze fatwa’s en… konden de VSA & bondgenoten hun zin doen.
De toegezegde gelden van de zgn. Donor Conferentie gaan integraal naar de terroristenburcht Idlib. Wat een opmerkzame toeschouwer daarbij mist is een bijhorende oproep aan de VSA en Turkije hun bezetting van het Syrische grondgebied te beëindigen. Eveneens, en in het verlengde, wordt er met geen woord gerept over de recente en aanhoudende Turkse aanvallen tegen de Koerden op Iraaks grondgebied.
De VSA en de NAVO – kortom het westen zo vol van zichzelf en hun fameuze waarden – handelen steeds volgens hetzelfde stramien. Eerst wordt een ongehoorzaam, in ongenade gevallen, land gedestabiliseerd, geïnfiltreerd, omgekocht of gechanteerd. We verwijzen naar Joegoslavië en Oekraïne. Dan wordt het “onder controle gebracht”. Maar niet gestabiliseerd – het moet immers een smeulend kruitvat blijven. We verwijzen naar Libië of Irak. Dankzij de Russische hulp, lukte dit niet in Syrië. De totale verwoesting bleef uit. Assad bleef zitten en werd herverkozen. Bijgevolg màg het land niet heropgebouwd worden. Aan de sancties en embargo’s komt geen einde, zo lang het “exceptional” VSA de wereld naar hun hand kan zetten.
A propos, sancties. Met welk recht werden deze uitgesproken en anderen opgedrongen? Waarom bestaan ze überhaupt nog? Daaraan wordt geen enkele conferentie gewijd. Maar wel aan het Gutmenschen-imago met hulpacties waarbij men zich niet de vraag mag stellen of die überhaupt wel zin hebben. Of ze op de juiste plaats terecht komen en of er nergens iets aan de vingers blijft plakken. Het is geen toeval dat dit uitgebreid bij Turkse media aan bod kwam:
Uiteraard wordt er stilletjes over gezwegen waarom er nood is aan hulp… nood die veroorzaakt werd door het westen. Een perfecte westerse logica: we slaan eerst alles kapot en vervolgens kunnen we hen afhankelijk maken van onze hulp. Maar wel wordt verwacht braafjes erkentelijkheid tonen.
De Arabische wereld schijnt intussen begrepen te hebben dat men best zijn eigen koers vaart. Tijdens de Gulf Cooperation Council (GCC) woensdag bleek dat men niet geneigd is de westerse sancties tegen Rusland te volgen. Syrië werd intussen weer in de Arabische rijen opgenomen en zelfs Saoedi-Arabië is weer op gespreksstatus met Iran.
De zgn. “Syria Donor Conference” is een dikke leugen. Het is een inzamelconferentie voor de vijanden van Syrië, waarbij sowieso uitgesloten wordt dat de Republiek Syrië, met president Assad aan het hoofd, één enkele eurocent (of dollarcent) hiervan mag ontvangen. Daar moet geleden worden. Ze kunnen daar niet genoeg afzien voor hun onverantwoordelijk stemgedrag. Eigen schuld, dikke bult. Ook de trieste omstandigheden in de vluchtelingenkampen in Libanon mogen niet opgelost worden, want Libanon moét en zal – niet toevallig ook een buurland van het verkozen volk – instabiel blijven. Indien de sancties tegen Syrië zouden stopgezet worden, dan zouden duizenden Syriërs in Libanon naar hun vaderland kunnen terugkeren. Ondenkbaar: zo’n pluim op Assads hoed mag niet gestoken worden.
Dat Israël nog steeds doelwitten in Syrië met raketten bestookt is hier zelfs geen voetnota in de media waard. Zoals laatst nog in Damascus.
We blijven het herhalen: Syrië zou geen buitenlandse hulp nodig hebben mocht het weer over zijn eigen bodemrijkdom kunnen beschikken en ongehinderd aan de wereldhandel kunnen deelnemen.
Recent heeft een Amerikaanse militair geëist dat Rusland schadevergoedingen betaalt aan Oekraïne. Als we deze logica volgen, dan moeten de VSA & bondgenoten Syrië vergoeden voor de vernielingen die zij uitgevoerd hebben. Dan hebben we het over bedragen van een heel andere dimensie dan deze van de Donor conferentie… Oeps… dat telt ook voor Irak, Libië, Afghanistan, Vietnam, … Cuba. Donorconferentie in het kwadraat: er werd zelfs geopperd dat Rusland herstelbetalingen moet doen aan Syrië!!! … Hoe pervers kan men redeneren? Het is net Rusland dat verhinderd heeft dat heel Syrië even verwoest werd als Libië en Irak.
Het énigste wat eerlijk en waarheidsgetrouw was aan heel de Donorconferentie was de verklaring dat men Syrië pas dan écht zou helpen als Assad van het toneel verdwenen zou zijn.
Op 28 april publiceerde de AIVD (Algemene Inlichtingen en Veiligheids Dienst) haar jaarverslag 2021, met daarin de lijst van meest acute dreigingen.
Jarenlang werd die aangevoerd door Jihadistisch terrorisme. Sinds vorig jaar hebben we een nieuwe nummer één in de AIVD hitparade: rechts-extremisme. Dit jaar is daar ‘rechts terrorisme’ aan toegevoegd. De AIVD vindt dat onze grootste bedreiging.
Wat deze ‘dreiging’ extra onheilspellend maakt, is dat de extremisten niet herkenbaar zijn:
“Rechts-extremisten zorgen ervoor niet opvallend af te steken ten opzichte van de rest van de bevolking door bijvoorbeeld woordkeuze of kleding. Ook nemen ze publiekelijk afstand van geweld”.
De AIVD geeft toe dat er nog geen rechts-terroristische aanslag heeft plaatsgevonden. Volgens de AIVD gedragen de extreemrechtse terroristen zich normaal, kleden ze zich normaal (“jasje-dasje”), communiceren ze normaal en plegen ze geen aanslagen. Ze lijken dus nogal op normale Nederlanders.
Iedereen die zich normaal gedraagt en kleedt en daarnaast ook geweld afwijst, kan dus een rechts-extremist en zelfs een potentiële terrorist zijn. Voor gewone stervelingen zijn deze doodenge mensen niet herkenbaar. Gelukkig beschikt de AIVD over bovennormale gaven.
Maar de helderziendheid van AIVD gaat nog verder. Niet alleen zijn ze op de hoogte van de onzichtbare intenties van de rechts-extremisten, de dienst weet zelfs waarop ze hopen: “Rechts-extremisten juichen chaos toe en praten geweld goed, in de hoop op werkelijke, gewelddadige omwenteling in Nederland”. “Door anderen hun rechten te ontzeggen, dreigen ze de rechtsorde te ondermijnen. Dat legt een basis voor de gewenste chaos, haat en geweld”. Niet misselijk dus.
Daarnaast legt de AIVD een direct verband met het protest tegen de coronamaatregelen, dat “radicaliseerde in gewelddadig anti-overheidsextremisme”. Wie bezwaar maakt tegen het volslagen onlogische, vrijheidsvernietigende, destructieve, extreme en ongrondwettelijke coronabeleid, is dus een anti-overheidsextremist. En dus extreemrechts, gewelddadig en ook nog eens een potentiële terrorist.
Dat er bij veruit de meeste coronaprotesten geen spoor van geweld te bekennen viel vanuit de deelnemers, maar dat excessief overheidsgeweld naar de demonstranten door politie en ME zelfs de internationale pers haalde, blijft onvermeld.
“Dat anti-overheidsextremisten radicaler zijn gaan denken en handelen komt doordat ze daartoe werden opgezweept door aanjagers: aansprekende complotdenkers en critici van het coronabeleid, met eigen mediakanalen. In uitzendingen, op websites en in tijdschriften schilderen ze politici af als het nieuwe ‘kwaad’.
Ze laten het klinken alsof het begrijpelijk of zelfs goed is dat mensen in reactie daarop geweld zouden gebruiken”, aldus de AIVD, die geen namen noemt.
Maar het mag duidelijk zijn dat hiermee ook De Andere Krant (samen met Gezond Verstand zo’n beetje het enige overheids-kritische blad) bedoeld wordt. Het kan natuurlijk zo zijn dat ik het heb gemist, maar naar mijn waarneming heb ik in beide publicaties nog nergens een oproep, of zelfs een vergoelijking van enige vorm van geweld kunnen lezen. Terwijl ik toch vanaf het begin bij beide publicaties betrokken ben geweest. Om het beeld van verdachtmaking te completeren, maakt de AIVD ook melding van de initiatieven die onder invloed van het coronabeleid zijn ontstaan:
“Sommige anti-overheidsextremisten en -activisten trekken zich ondertussen terug in een eigen parallelle samenleving”.
Eng hoor…Dus iedereen die kritisch is op het extreme overheidsbeleid en een oplossing zoekt, kan anti-overheidsextremist genoemd worden, die “anderen hun rechten ontzeggen en de rechtsorde ondermijnen”.
Dat diezelfde overheid zich precies aan deze dingen schuldig gemaakt heeft, doet er kennelijk niet toe. Want nooit eerder in de naoorlogse geschiedenis heeft een overheid de grondwet en de grondrechten van burgers in vergelijkbare mate met voeten getreden, en heeft de rechterlijke macht stelselmatig de andere kant op gekeken.
Pieter Stuurman
https://www.aivd.nl/onderwerpen/jaarverslagen
In deze bijdrage laten wij journalist Manaf Hassan aan het woord. Hij schrijft regelmatig op facebook en twitter – voor zover hij niet gecensureerd wordt, wat dikwijls het geval is. Daarom nemen vrienden zijn teksten over, voor zover deze niet op hun beurt het zwijgen opgelegd krijgen. En één van onze contacten bezorgde ons deze tekst, die wij in het Nederlands vertaalden ter geestelijke ontplooiing van de baizuo’s* hier ten lande.
*Baizuo (wordt: “beijtsoea” uitgesproken) noemt men in China een ogenschijnlijk goed opgeleide – echter uiterst naïeve – westerling, die ijvert voor vrede, gelijkheid, bescherming minderheden, die dit echter niet doet omwille van de doelstellingen, maar wel om zijn eigen morele superioriteit te bevredigen.
Dit als inleiding van een stukje geschiedenis, tevens opiniestuk, van Manaf Hassan, Syrisch journalist.
“Het wordt tijd een paar geruchten te ontkrachten. Geruchten die talrijke denkwijzen beïnvloeden, resp. vergiftigen en bijgevolg een zekere afstand van de waarheid over de oorlog in Syrië scheppen. Om deze afstand te verminderen, neem ik jullie mee op een reis door de geschiedenis van Syrië om hiermee vragen te beantwoorden en de talrijke criticasters wind uit de zeilen te nemen:
“Waarom is de familie Assad – of beter gezegd Hafez & Bashar Al-Assad (vader en zoon) zo lang aan de macht in Syrië?” Wat heeft dat allemaal met de Syrië-oorlog te maken en hebben wij in Syrië echt een revolutie of steekt er meer achter dan velen denken?
Een vraag die ik probeer te beantwoorden.
Een korte terugblik:
De Syrische Arabische Republiek bestaat in haar huidige vorm sinds 17.04.1946. Voor deze dag der onafhankelijkheid stond Syrië onder Frans mandaat. Tot 1970 gebeurden er verschillende regeringscoups. M.a.w. gedurende 24 jaar. Dit zorgde niet alleen binnen de grenzen voor onrust en instabiliteit, maar ook trok het ongeruste blikken der buurlanden op deze “jonge natie”, wiens geschiedenis meerdere eeuwen teruggaat.
De vader van de huidige president Bashar Al-Assad was medeoprichter van de huidige regerende Baath-partij. Het doel van deze partij was vooral de snelle stabilisering van een land dat in zijn bestaan echt bedreigd was. De rust binnenin Syrië moest verzekerd worden, de economie opgebouwd en vooral moesten de buurlanden respect voor de staatsgrenzen van dit mooie land krijgen.
Hafez Al-Assad was – vooraleer hij tot de leiding doordrong – defensieminister van het land. Door het vertrouwen en beveelsmacht van het leger was het voor hem relatief gemakkelijk snel het vertrouwen van het volk te winnen, een volk dat vooral bescherming zocht. Na een interne machtsstrijd binnen de Baath-partij trad hij als leider tevoorschijn. De Baath-partij splitste zich al in 1966 en na de overname van Hafez Al-Assad vluchtte de rechter vleugel naar Irak. Daar bereikte Saddam Hoessein de top van de partij en werd de latere president van Irak.
Officieel regeerde Hafez Al-Assad vanaf 1970/71 als president gedurende 30 jaar tot aan zijn dood. Hij gaf Syrië de nodige stabiliteit, m.n. een economie die het zelf opbouwde en geen buitenlandse invloeden nodig had. Zo was Syrië tot de oorlog in 2011 uitbrak, vergeleken met andere landen, een land met weinig schulden. Contacten bleven sowieso beperkt, vooral met de jongste geschiedenis van het land in het achterhoofd. Vele landen hielden de boot over de Syrische toekomst af vooraleer te beslissen of men handel kon drijven. Syrië bouwde langzaam aan een sterk leger op en onderhield ook toen al contacten met Rusland om een soort bescherming te realiseren. Syrië kreeg wapens en bood Rusland in ruil een militaire basis aan de kust, die ook vandaag zich daar nog bevindt (Tartous). Russische invloeden waren echter in Syrië niet merkbaar. Dat kan ik uit eigen ervaring bevestigen.
Ik was sinds mijn geboorte elk jaar in Syrië, ook tijdens de oorlog. Vandaag is de Russische invloed zeker groter dan in het verleden.
Ik keer terug naar het thema: voor de Syrische staat was afschrikking belangrijk. En men zette de kaarten vooral op onderwijs om Syrië door gouden generaties stap voor stap te moderniseren en vooruit te helpen. Scholen, universiteiten en gezondheidszorg waren allemaal gratis. Door kennisontwikkeling (onderwijs, opleiding, specialisatie) moest de religie uit het voorplan verdwijnen. De bevolking werd verondersteld hun geloof privé te belijden.
De seculiere ontwikkeling – één der kernpunten der Baath-partij – zou voor tolerantie en respect onder elkaar moeten zorgen.
Hafez Al-Assad vormde Syrië dus eerst om tot een soevereine staat en gaf het een gezicht. En ja, het klopt. Politieke tegenstanders werden gevangen gezet – daar kan men niet omheen. Vooral omdat Syrië zich niet nog meer staatsgrepen kon veroorloven en het voor democratie en vrije verkiezingen veel te vroeg was. Anderen zouden zichzelf op de voorgrond geplaatst hebben waardoor de verschillende volksgroepen tegen elkaar zouden opgetreden en uiteindelijk Syrië tot versplintering gedoemd zou geweest zijn. Ook omdat de Moslimbroederschap de macht wou grijpen.
En ja, Hafez Al-Assad heeft met harde hand geregeerd en kunnen we inderdaad over een soort één-partij-systeem spreken. Wie echter vindt dat het om een dictatuur ging, heeft het begrip niet goed verstaan. Volgens mijn mening omdat de weg dat een land vanaf de oprichting / onafhankelijkheid tot de democratie aflegt, tijd nodig heeft en een democratie (naar westerse voorstellingen) niet altijd praktisch kan omgezet worden.
Vooral in het Nabije Oosten omdat mensen daar eerder religieus denken en dan pas aan hun vrijheid. En dat maakt het allemaal zo gevaarlijk. Daarover straks meer.
In het jaar 2000 nam de zoon, de huidige president Bashar Al-Assad, het roer. De noodzakelijke leeftijd? 40 jaar. De grondwet werd voor hem aangepast zodat hij het presidentschap kon opnemen. Hij werd zonder een tegenkandidaat verkozen. Ook dat is waar.
De angst was te groot dat het harde werk der laatste decennia binnen enkele maanden zou teniet gedaan worden en dat het land in chaos zou gestort worden. Men wou een rustige overgang, een overgang waardoor de deur naar democratie verder zou open gaan.
En voor dit doel was de huidige president Bashar Al-Assad de juiste persoon. Hij studeerde voorheen medicijnen in G.B. en werkte er aansluitend als oogarts. Daar maakte hij ook kennis met zijn huidige echtgenote, Asma Al-Assad, die daar geboren werd en er gewoond had. Politiek gevormd was hij sowieso via zijn vader. En door zijn leven in G.B. wist hij derhalve wat hij moest doen om Syrië stap voor stap te open te stellen.
Hafez Al-Assad heeft de basis gelegd op dewelke zijn zoon, Bashar, een democratie moest bouwen. Ik herhaal: stap voor stap. Bashar Al-Assad werd trouwens voor de Syriëcrisis door het westen hoogstpersoonlijk als vaandeldrager van de hoop verkozen. Er zijn talrijke berichten hieromtrent. Hij wordt daarin als “modern”, “open voor de wereld”, “democratisch” beschreven. En ook dat in Syrië al veel verder geëvolueerd was dan op de dag van de onafhankelijkheid in 1946 en democratische hervormingen eindelijk ingevoerd konden worden.
Assad opende de economie tot een vrije markteconomie, werkte samen met talrijke landen en leidde Syrië uit zijn isolement. Visumvrijheid met Turkije, partijenwetgeving, creëren van arbeidsplaatsen, Syrische beurs en talrijke andere zaken staan op zijn palmares. Het toerisme mocht 9 miljoen bezoekers per jaar noteren. De olie werd eindelijk zelf, in eigen land, verwerkt en verkocht. En er werd naar nieuwe oliebronnen gezocht.
Het internet, vandaag iets vanzelfsprekend, werd door hem geactiveerd. Hij zelf noemde zich toen al als een grote voorstander van het internet. Bovendien heeft hij regeringstegenstanders en coupplegers weer vrij gelaten – het westen loofde hem als een “grote hervormer”. Zoek het maar op.
Toen kwamen echter de jaren 2003 met de Irak-oorlog en 2006 met de Libanon-Israël-oorlog. Tijdens deze periode vluchtten meer dan 3 miljoen mensen uit Irak en Libanon. De buurlanden stonden in brand en Syrië bevond zich sowieso in een voortdurend conflict met Israël. 3 miljoen vluchtelingen zijn voor een land als Syrië, met een bevolking van ca. 23 miljoen Syriërs, sowieso een groot aantal, een opgave die het land op de een of andere manier moest slikken. Vergelijken we even met Duitsland en de “Wir schaffen das”-vluchtelingentoestroom van 1 miljoen – dat ging ook niet van een leien dakje.
En uiteindelijk moest Syrië eraan geloven. De gebeurtenissen volgden elkaar snel op in het jaar 2011. De opening van het land en de integratie van Syrië in de wereldeconomie werden de strop waaraan Syrië moest hangen. Erdogan gebruikte de visumvrijheid door radicale moslimbroeders te infiltreren via de Syrisch-Turkse grens. Bajesklanten en radicale salafisten uit Saoedi-Arabië, Qatar en Jordanië kwamen daar bovenop en werden, voorzien van zware wapens, het land binnen gesluisd.
Vanzelfsprekend kwamen daar bovenop radicale Syrische islamisten, die het niet eens waren met de open, moderne en vooral seculiere politiek van Assad. Vandaag zegt men dat de grenzen gedeeltelijk dagen- en wekenlang open gehouden werden omdat er bedragen in de miljoenen circuleerden om controles te vermijden.
Dat deze oorlog sinds jaren voorbereid werd merkt men vooral aan de tunnels die al in 2011, bij het begin van de oorlog, afgewerkt waren om hinderlagen tegen het Syrische leger voor te bereiden.
De betogingen van de “Arabische Lente”, die eigenlijk een djihadistische winter zouden inluiden, moesten zorgen dat het westen gepreconditioneerd werd voor een anti-Assad stemming. Er zijn talrijke bewijzen dat deze geïnfiltreerd werden door radicale islamisten, die zowel op betogers als op de veiligheidskrachten schoten om het denkbeeld van een soort “burgeroorlog” te creëren en dit vervolgens in de wereld als dusdanig te verkopen.
Het waren eigenlijk burgeroorlog-achtige toestanden. Mijn vrienden waren zelf aanwezig bij betogingen en eisten de nog niet verwezenlijkte hervormingen die omwille van de vluchtelingencrisis in Syrië en de internationale druk slechts met mondjesmaat uitgevoerd werden.
Toen echter snel duidelijk werd dat de meerderheid der zgz. “betogers” – die eigenlijk slechts een minderheid was – een Allah-staat met de sharia als grondwet eisten, bleven de mensen thuis en eisten een snelle beëindiging van deze bewapende waanzin.
De foutieve westerse berichtgeving was zo hemeltergend dat ik mij de vraag stelde waarover het hier eigenlijk echt ging.
En zo kunnen nog een aantal argumenten voorgelegd worden. Dit om te verduidelijken dat de figuur van de Syrische president Assad in de weg stond. Zijn verwijdering en vervanging stond op de wensenlijst van Turkije, Saoedi-Arabië, Qatar en ja ook van Jordanië, om vervolgens een “regering” in Syrië te kunnen installeren die zou handelen naar hun wensen en belangen.
Eigenlijk was de vermaledijding van Assad en zijn geënsceneerde oorlogsmisdaden slechts een excuus om in Syrië hun belangen te kunnen doorzetten. Hoe kan men anders in een land tussenkomen. Herinner u de leugen over de onvindbare “mass destruction” wapens in Irak. Waarom worden de “democratieën” van Saoedi-Arabië, Qatar, Jordanië en Turkije niet op dezelfde wijze onder de loep genomen als men gedurende de laatste tien jaar in Syrië gedaan heeft?
Het is ook niet oninteressant te vermelden dat de toenmalige Franse president Sarkozy, intussen aangeklaagd voor corruptie/omkoping, een meningsverschil met Assad zou hebben gehad. Voor de oorlog. Naar verluidt zou hij Assad geld, resp. procenten/aandelen van de b.g. gaspijpleiding aangeboden hebben. Toen deze weigerde en Sarkozy er fijntjes aan herinnerde dat Syrië niet langer onder Frans mandaat stond, dreigde Sarkozy ermee Syrië met de aardbodem gelijk te maken.
Voor degenen die uit mijn uitleg niet begrepen hebben, waarom een democratie in Syrië, met een snelle omschakeling, niet mogelijk was: het is heel eenvoudig. Vele mensen in het Nabije Oosten kiezen personen of partijen die horen tot hun geloof. En voor hen is het eender of die persoon, resp. partij goed of slecht is. En daarom zou niet iedereen zich gelijk behandeld voelen. Religiesplitsingen, resp. burgeroorlogen, zouden daaruit voort kunnen vloeien. Wij hebben vooral nu tijdens de Syrië-oorlog gezien hoe minderheden door radicale islamisten vermoord werden. Vrouwen werden verkracht. Zwangere vrouwen werden de buik open gesneden. Kinderen werden als slaven verkocht… enz…
In afwachting van een verdere evolutie op weg naar een soort democratie was een seculier één-partij-systeem met een sterke partij aan de top en meerdere andere partijen in het parlement een goede oplossing. Elk land heeft zijn eigen tijdschema en systeem nodig. Duitsland heeft ook verschillende aanlopen genomen om te staan waar het zich nu bevindt.
Een dergelijk systeem zoals in Syrië beschermt bovendien de minderheden en isoleert radicale islamisten . Maar nu, na de Syrië-oorlog, moet een nieuwe grondwet, uitgaande vanuit Syrië ontworpen worden die in het belang van heel de bevolking is en die minderheden beschermt.
Deze moet door de Syrische regering en andere vrijheids-democratisch denkende partijen ontworpen worden. Want zij verstaan het volk. En met de mogelijkheid dat president Assad zich verkiesbaar zou kunnen stellen, zo hij dit überhaupt nog wenst.
Andere, internationale regeringen mogen zich hierbij niet bemoeien. Ze mogen zich met hun democratische overtuiging graag tot hen wenden, met dewelke zij contacten onderhouden; zie boven.
In Libanon bv. heest een soort “democratie” die erkend wordt. Daar moeten bepaalde posten soennitisch, sjiïetisch of christelijk zijn. Daar had men niet zo heel lang geleden gedurende meer dan 2 jaar een probleem om een president te kiezen. Omdat men het niet eens kon worden. Dat is ook niet de zin of het doel van een democratie. Stagnatie en het steeds groeiende gevaar dat het volk in een burgeroorlog belandt.
Ten slotte wil ik nog iets naar voren brengen over de beschuldigingen dat de Syrische regering – zoals Assad zelf – slechts uit alawieten bestaat. Dat is niet waar. De Syrische regering bestaat hoofdzakelijk uit soennieten. Christenen en alawieten hebben vanzelfsprekend ook carrièrekansen zoals ieder ander. Bovendien is Assads echtgenote, Asma Al-Assad, een soennietische moslima. Zijn broer is ook met een soennietische getrouwd.
In Syrië leefden alle religies vreedzaam met elkaar. Eender wie, moslims (soennieten en alawieten) christenen, joden of atheïsten. Geloofssplitsngen en haatzaaierij zijn streng verboden en worden bestraft. In de Syrische maatschappij spreekt men niet over iemands geloofsovertuiging. En deze handelswijze leidde er ook toe dat alle religies zich onder elkaar gemengd hebben. Zo gaat dat in een seculiere staat – het geloof speelt een ondergeschikte rol. In de politiek heeft geloof niets te zoeken.
Ik hoop dat ik met deze tekst jullie zicht op de situatie verruimd heb en dat jullie Syrië, de oorlog en de steun van de grote meerderheid van het Syrische volk voor Assad nu beter zullen begrijpen. Daarom heb ik deze tekst ook – als een verhaal – geschreven.
Een zaak is zeker: Hafez Al-Assad – “de vos van het Nabije Oosten” (door velen zo genoemd in historische teksten over staatsmannen) – geldt tot op heden niet slechts als de vader van Bashar Al-Assad, maar ook als de vader van Syrië. Hij wordt niet alleen erkend maar ook gerespecteerd. Jullie merken het: in Syrië stoten jullie op een heel andere realiteit dan hier.”
Bron: https://www.facebook.com/32900731…/posts/1253776908480481/
manafhassan@web.de