Duits parlement in rep en roer – Jezidi’s applaudisseren voor AfD
Schreeuwende parlementairen in de Duitse Bundestag: we zijn het niet gewoon en we zullen het – hopelijk – nooit gewoon worden. Maar tijdens debatten in het parlement over de volkerenmoord op de Jezidi’s eisten groene en andere parlementsleden plots dat de aanwezige Jezidi’s uit de zaal zouden worden gezet.
Niet te vatten beelden en scenes, die we helaas enkel bij onze collega’s van het conservatieve weekblad Junge Freiheit terugvonden. In het Duitse parlement werd gediscussieerd over de volkerenmoord door Islamitische Staat op de Jezidi’s (een religieuze minderheid onder andere in Syrië). Vrij unaniem werd door het parlement aangenomen dat men het over een volkerenmoord moet hebben, een genocide dus. Tijdens de debatten waren leden van deze religieuze minderheid, die uit het Midden-Oosten naar Duitsland waren gevlucht, aanwezig. Er waren getuigenissen, er was een hoorzitting. De normale parlementaire werkzaamheden dus.
Toen AfD-parlementslid Martin Sichert aan het spreekgestoelte kwam staan, en de AfD haar onderbouwde steun betuigde aan de vervolgde minderheid – hij is immers met een Jezidivrouw gehuwd – kreeg hij applaus van de aanwezige Jezidi’s. Onmiddellijk daarop brak tumult los op de banken van de overige fracties. Woeste parlementairen schreeuwden dat de Jezidi’s uit de parlementszaal moesten worden verwijderd. De ondervoorzitster van de Bundestag, Katrin Göring-Eckardt (Grünen), had bijzonder veel moeite om de gemoederen te bedaren, maar sloot zich uiteindelijk aan bij de eisen van haar collega’s parlementairen.
Het reglement van de Duitse Bundestag voorziet dat het voor het publiek niet toegestaan is te applaudisseren voor sprekers. Maar de aanwezige Jezidi’s hadden voorheen wel voor de sprekers van de andere fracties geapplaudisseerd – en toen was er geen enkele reactie van de fracties. AfD’-er Martin Sichert, die de situatie van de Jezidi’s maar al te goed begrijpt, is totaal ontzet: “Blijkbaar is voor mevrouw Göring-Eckardt en de Grünen het onderdrukken van het debat over de radicaalislamitische moordenaars belangrijker dan het respect voor de slachtoffers van deze volkerenmoord. Ik ben ontzet hoe snel het groene masker gevallen is”.
Tja, dat soort berichten zullen we ook niet te snel te lezen krijgen in De Standaard of De Morgen – ik zeg maar iets.
“Onmenselijk maar zeer slim!... Zij passen terrorisme toe, middeleeuwse wreedheden, executies en het verbranden, onthoofden van mensen, enz. enz. maar het is absoluut een netwerk structuur van de toekomst!”
Geir Pedersen, de speciale gezant der VN voor Syrië, bracht een grote week geleden een bezoek aan de Syrische regering in Damascus, het tweede bezoek in een periode van twee maanden, om de onderhandelingen in Genève over een nieuwe grondwet terug in gang te trekken. Hij toonde zich bezorgd over een nieuwe militaire escalatie: “Syrië is niet gebaat met meer oorlog, maar wel met vrede en een politiek overleg om dit te bereiken.” Waarop de Syrische regering haar waardering uitte voor Pedersens inzet, maar eraan toevoegde dat deze pogingen tot het bereiken van een politiek akkoord, te niet gedaan werden door de inmenging der VSA & bondgenoten in Syrië.
Dat Pedersen 100% gelijk heeft als hij stelt dat Syrië geen nood heeft aan nog meer oorlog, is meer dan duidelijk. Hij is bezorgd over de confrontatie door Turkije met lucht- en artillerie-aanvallen in de noordelijke grensstreek, in de provincies Aleppo, Raqqa en Hassakah, tegen de Koerdische militia (SNF).
Opnieuw moesten mensen vluchten. Een elektriciteitscentrale en verschillende bedrijven werden buiten werking gezet, de oliesector tekende grote beschadigingen op. Volgens Badran Jiy Kurd, leider der buitenlandse relaties der zgn. Koerdische autonome regering, gaat het om de planmatige vernietiging van economische en sociale structuur.
Het tekort aan benzine en stookolie heeft de regering gedwongen om in december een derde vrije dag per week (op zondag) in te voeren om een deel van de nodige brandstof (woon-werkverkeer, productie) te besparen. Vroeger had men in Syrië op vrijdag en zaterdag vrijaf. Bakkerijen moeten sluiten. Ziekenwagens kunnen niet rijden omdat ze geen benzine hebben. In het zuiden, Suweida, kwam het volk op straat, kwam het tot rellen, men eiste meer brandstoffen. Die zijn nu beperkt. En da’s niet uit vrije keuze.
Het min. van olie en natuurlijke grondstoffen bepaalde dat iedereen zich diende te registreren voor een soort kredietkaart. In 2021 had men nog 200 liter per gezin moeten kunnen krijgen; het werden slechts 50 liter. Ook nu zouden 50 liter “als een voorlopige hoeveelheid” voorzien zijn, zonder dat het ministerie een totale min. hoeveelheid kon beloven. Die 50 liter worden gesubsidieerd door de staat; op de zwarte markt kost de brandstof een veelvoud. De burgerbevolking ziet zich gedwongen alternatieve verwarmingsmogelijkheden te zoeken: zoals olijvenafval, hout, zelfs plastic (!); de 50 liter diesel zijn amper genoeg voor één maand. Hout is door de oorlog en de armoe sowieso beperkt voorradig. De olieminister Bassam Tohme is evenzeer vertwijfeld: “Geven we alle Syrische gezinnen 50 liter of de helft van de gezinnen 100 liter?”
En dan hebben we het nog niet over de ingrijpende gevolgen bij de industrie, de tewerkstelling en het transport gehad.
Keren we terug naar de steeds sluimerende heropflakkering van geweld: we verwijzen naar een vorige bijdrage van 24 november nadat Turkije de zgz. PKK-bomaanslag in Istanboel wou vergelden in Syrië en Irak.
De Koerden ondernamen een eigen onderzoek naar de gebeurtenissen in Istanboel. De SDF-commandant Mazlum Abdi verklaarde dat de aanslagpleegster lid is van IS en dat de aanslag door de door Turkije beschermde bewapende moslimextremisten, de zgn. “rebellen” gepland werd. Een zgn. “false flag” operatie, een provocatie, een reden om over de grens te trekken en een nog groter gebied in Noord-Syrië te bezetten.
Een maand na de bomaanslag in Istanboel kon de Turkse defensieminister Hulusi Akar het parlement triomfantelijk berichten dat er 364 “terroristen” in Syrië en Irak uitgeschakeld werden. Maar daar houdt Erdogan het niet bij: hij wil dat alle gewapende Koerdische strijders hun biezen en wapens pakken en naar het zuiden – of elders – verhuizen.
De laatste dagen duiken er geruchten op dat Turkije de stad Tell Rifaat in de zgn. Turkse veiligheidszone zou willen zien opgenomen worden. Dit als tussenoplossing om af te zien van een grote bodemoperatie. Kortom: nog een stuk van Syrië dat dan onder Turkse voogdij zou geplaatst worden. Volgens de krant Al-Ahbar kwam dit ideetje van de VSA om te verhinderen dat de Koerden uiteindelijk hulp zouden zoeken bij – en een akkoord zouden tekenen met – de Syrische regering.
De bezetting door het Turkse leger van de stad Tell Rifaat ligt zeer gevoelig bij de Syrische regering: de stad ligt immer bovenop heuvels, die heel de omgeving beheersen. Het verlies van Tell Rifaat zou een bedreiging voor Aleppo, het hart van de Syrische economie, vormen. De afstand tussen beide steden bedraagt slechts 25 km. En wie zegt dat de Turkse bondgenoten, het terroristisch zootje ongeregeld – de zgn. “rebellen” – dan niet daarheen zullen trekken? Waarmee Aleppo terug gekatapulteerd zou worden naar de pre-bevrijdingstijd…naar het ISIS-tijdperk.
Dat de Koerden hun hart vasthouden is een feit. In Tell Rifaat en omgeving zouden zich volgens vroegere berichten Koerdische vluchtelingen, in 2018 door Turkse troepen verdreven uit Afrin, gevestigd hebben. Moeten zij opnieuw vluchten?
En Turkije heeft de akkoorden van 2017 over de zgz. “de-escalatiezone”, lees: Turks bezette zone, niet nagekomen. De “rebellen” werden niet ontwapend: integendeel, ze kunnen ongehinderd onder de Turkse paraplu, de oorspronkelijke bevolking de pest aandoen en verdrijven. Zolang ze maar de Turkse geopolitieke agenda dienen.
Op 24 november schreven we ook over de geruchten van een Syrisch-Turkse toenadering.
Uit verschillende bronnen vernamen we dat de Turkse dreigementen de Syrische Koerden en de regering wel dichter bij elkaar zouden kunnen brengen. Russisch buitenminister Lavrov opperde tijdens de Primakov-lezingen dat Syrië en Turkije tot een bilaterale verstandhouding zouden moeten terugkeren om de veiligheid aan de gemeenschappelijke grens te verzekeren (zoals afgesproken in het Adana-verdrag van 1998).
Erdogan wil liefst voor de presidentsverkiezingen van juni 2023 enkele goede punten scoren, zoals bv. de terugkeer van Syrische vluchtelingen naar hun thuisland. Als hij dat kan bereiken door de Koerden als wisselgeld te gebruiken, zal hij het niet laten. Hoe deze daarop zullen reageren? Mochten de VSA er niet hun tenten opgeslagen hebben, zouden de Koerden de weg van het minste kwaad bewandelen. B.g. Badran Jiyah Kurd stelt dat de Koerden graag een goed nabuurschap en samenwerking zouden zien. “Maar tot op heden zien wij slechts de Turkse wens de door hun leger bezette gebieden blijvend te blijven bezetten, zich in de binnenlandse problemen van een andere natie te mengen, diens soevereiniteit met de voeten te treden en extremistische groeperingen te ondersteunen…” Wat betreft de Syrische regering, wijkt hij uit: “Wij worden ervan beschuldigd de agenda van buitenlandse machten te volgen… De Koerden hebben olie, water en broodkorven, het eigendom van alle Syriërs dat aan iedereen zou moeten eerlijk verdeeld worden. Tot zover zijn we akkoord… “ Wat hoopvol klinkt voor een vereniging. Maar er zijn ook andere die zichzelf “de trouwste vrienden der VSA” noemen en een dialoog met de Syrische regering in de weg staan.
Ali Awwada, volksvertegenwoordiger in het Syrische parlement, vindt dat er “geen andere oplossing is dan de terugkeer der noordoostelijke regio’s (ten oosten van de Eufraat) onder de controle van het regeringsleger. Damascus zal een complete autonomie nooit erkennen (… evenmin de andere landen waar Koerden een minderheid uitmaken), maar wel de toepassing van artikel 107 van de grondwet over lokaal beheer van hun regio’s, een beperkte vorm van zelfbestuur dus.
Hij stelt heel cru dat de verloochening van het SDF en de afhankelijkheid van de VSA zullen leiden tot een volgende nederlaag en het verlies van nieuwe gebieden in de handen van Turkse huurlingen, zoals het ook gebeurde in 2018 met Afrin en in 2019 met Ras al-Ain en Tell Abyad. Zijn oplossing ligt voor de hand: een hereniging met het Syrische grondgebied.
De Koerden gaan ervan uit dat de Syrische regering het leger niet zal inzetten tegen de Koerdische bevolking om de olie- en gasbronnen terug te veroveren. De energiekaart willen ze zeker inzetten bij politieke onderhandelingen met de Syrische regering.
Op 11 december berichtte de Koerdische TV-zender Rudaw TV (Erbil) dat de eerste tankwagen-konvoois vanuit de Rumelan-oliebronnen naar Syrisch regeringsgebied reden. Een éénmalige geste van goede wil bij de acute brandstoffennood in Syrië? “Het transport van olie uit het noordoosten naar de raffinaderijen in Homs en Baniyas werd hernomen, “ zo zou het Syrische ministerie voor binnenlandse handel bericht hebben.
Wat betreft de toenadering tussen Turkije en Syrië werd er de laatste dagen in verschillende media luidop geraden naar de toekomst.
Erdogan urges joint meeting with Assad, Putin against ‘terror’ threat in Syria’s north, meldde de Israëlische https://www.haaretz.com/breakingnews (Erdogan dringt aan op een gemeenschappelijke ontmoeting tussen Assad en Poetin, tegen de “terreurdreiging”* in Noord-Syrië (*uitgaande van de Koerden volgens Erdogan)
En bij de Syrian Observer die verwijst naar Al Souria net (oppositie): ““Our intelligence organizations must meet first, then our defense ministers must meet, then our foreign ministers,” he said. refererend naar Erdogan: “Onze veiligheidsdiensten moeten eerst samen komen, vervolgens onze defensieministers en dan onze buitenlandministers.” Op de Amerikaanse afwijzing van een Turkse toenadering tot de Syrische regering en een ontmoeting met Assad, verklaarde Erdogan: “Ik bepaal wie, waar en hoe ik iemand wil ontmoeten.” Erdogan Offers Putin Mechanism on Talks with Bashar al-Assad – The Syrian Observer
https://english.aawsat.com/home/article/3977206/syrian-oil-time-new-approach meldt dat er vlot olieproducten gesmokkeld worden vanuit de olievelden onder Koerdisch/VSA toezicht naar de “rebellen” (het amalgaam moslimextremistische terroristen) in door Turkije bezet en/of gecontrolleerd gebied (Idlib) terwijl dat ze elkaar elke dag naar het leven staan.
Evenzeer wordt er (beperkt) ruwe olie naar de raffinaderijen in Syrisch regeringsgebied gestuurd. Leidende PKKers zouden hun SDF-broeders aangeraden hebben met Damascus samen te werken bij de verkoop van olie op de binnenlandse markt.
En dan hebben we het nog niet gehad over de overgrote hoeveelheid olie die gewoon onder bescherming van de VSA-soldaten via een illegale grensoversteek naar Irak gebracht wordt. Wie daarvan beter wordt, weet u. “We’re keeping the oil!” triomfeerde Trump.
Feit is dat degenen die van de smokkel profiteren niet geneigd zullen zijn mee te werken aan een vredesakkoord.
Voor de oorlog in Syrië waren de problemen aan de Syrisch-Turkse grens eerder minimaal; in het Adana-akkoord werd immers afgesproken dat Syrië de PKK uit het land zou gooien en dat Turkije – in geval van nood – tot 15 km over de grens kon en mocht optreden tegen Koerdische militia. Syrië kàn echter niet optreden tegen “Koerdische” militia vermits Turkije de grensstreek bezet heeft. Syrië kàn evenmin optreden tegen de Koerden ten oosten van de Eufraat omdat daar de VSA het gebied de facto bezet hebben.
Lavrovs wens kàn bijgevolg niet uitgevoerd worden tenzij de VSA zich terugtrekken – tenminste uit de grensstreek of liefst helemaal. Zij verblijven daar zonder enige legimitatie. Dàn pas is er ruimte voor onderhandelingen tussen de Syrische Koerden en de regering. Dàn pas is de uitvoering van het Adana-akkoord mogelijk. Dàn pas kan Syrië stilaan recht krabbelen.
Het is hemeltergend dat uitgerekend de VSA aanwezigheid in Syrië een veiligheidsrisico voor NAVO-bondgenoot Turkije vormt, die er voorheen – onder de Syrische regering – niet was. Erdogan speelt poker: met zijn aangekondigde invasie van Syrië verhoogt hij de druk, kan er beweging in de situatie komen. De vraag is wat er bij hem primeert: uitbreiding van het Turkse grondgebied door de inlijving van Noord-Syrië, met een niet denkbeeldige mogelijkheid dat Turkse soldaten in een lijkzak terug naar huis zullen gestuurd worden, of een rationele oplossing door het geschil met de Syrische regering ten minste te ontmijnen én duizenden Syrische vluchtelingen naar hun thuisland te doen terugkeren?
… al is het geen zwart-wit verhaal. Blijft het probleem met de moslimterroristen in Idlib… wat met hen? Is er één land dat moslimterroristen wil welkom heten?
Het Syrische volk lijdt nu meer dan tijdens de dramatische jaren van de oorlog. De redenen hiervan zijn: de Amerikaanse sancties, het stelen van 90% van de olie, het stelen en vernietigen van de graanvoorraden, de blijvende steun aan terroristen, de bezetting door VS, Israël, Turkije met hun voortdurende aanslagen. De officiële media schrijven hierover geen woord. Ook onze Midden Oosten specialisten van de VRT zwijgen in alle talen, ook in het Vlaams. Alleen Golfbrekers en Willy Van Damme blijven ons hierover trouw berichten.
De gewone media, gesteund door regeringen, geven ons dikwijls vooral leugens en bedrog opdat de bevolking de onrechtvaardige en vernietigende oorlogen in dienst van een wereldelite zou steunen. Deze elite zoekt immers voortdurend naar voorwendsels om oorlog te voeren om daardoor des te rijker en machtiger te worden. Hierdoor is verslaggeving over bepaalde landen in de heersende pers niets anders dan pure oorlogspropaganda. Journalisten en politici schrijven en zeggen, uit onwetendheid, onnozelheid of lafheid, gewoon wat de elite hen opdraagt. En vele goedgelovige mensen aanvaarden de voorgestelde voorwendsels en steunen, zonder het zelf te willen of te weten, het uitmoorden van onschuldige volken en vernietigen van prachtige landen. Het is gemakkelijker mensen te bedriegen dan hen te overtuigen dat ze bedrogen worden.
Ik ben vóór de oorlog, nl in 2010 in Syrië gekomen, met behoorlijk wat vooroordelen. Vanaf het begin beleefde ik een ware cultuurschok. De gastvrijheid, de harmonieuze en gemoedelijke samenleving, waren voor mij overweldigend. Gaandeweg ontdekte ik dat de staatsziekenhuizen gratis waren (ook voor mij als behorend bij een religieuze gemeenschap in Syrië; mijn naam werd niet eens gevraagd!), alleen de medicamenten moest men betalen en die werden in Syrië zelf gemaakt. Universiteitsopleiding was gratis voor hen die voldoende punten behaalden, Syrië bracht 20 % meer voedsel voort dan het zelf nodig had, het had energiebronnen van olie en gas in overvloed, het dagelijkse leven was zeer goedkoop, armen, bedelaars of Syrische vluchtelingen waren er niet, terwijl Syrië zelf honderdduizenden Irakese vluchtelingen opving. Het land scheen ook geen schulden te hebben. Stelen en baldadigheden waren nagenoeg onbekend. Op de luchthaven kon je gewoon computer, camera… in de zetel achterlaten om even naar het toilet te gaan. Je vond daarna alles terug, precies zoals je het er had achtergelaten. Discriminatie tussen de verschillende etnische groepen en geloofsgemeenschappen was er niet. De president, een alawiet, werd door de overgrote meerderheid van de bevolking (75 % soenniet!) ruimschoots gesteund. Hij werd, ook in het buitenland, beschouwd als een voorbeeld van iemand die, hoewel hij het hoogste gezag bekleedt, trouw blijft aan een eenvoudige levensstijl en dicht bij het volk staat. Over persoonlijke politieke vrijheden werd blijkbaar anders gedacht en men vertelde mij wel vanaf het begin me niet publiek over politiek uit te laten. Eerlijk gezegd, wie maakt zich daarover druk wanneer men in zulke harmonie en welvaart kan leven? De Syrische maatschappij was zeker niet volmaakt, maar dat er een dictatuur heerste, was een pure drogreden, uitgevonden door de CIA om oorlog te kunnen voeren.
Alles veranderde grondig vanaf begin 2011. Op een vrijdagavond was ik toevallig op weg naar de pastorie van abouna Georges en kwam terecht in een groep jongeren die wild schreeuwden en met spandoeken zwaaiden. Ik haastte me naar de pastorie. De pastoor zei me dat er sinds kort gure elementen van buitenaf naar het dorp kwamen om herrie te schoppen, de jeugd uit te nodigen om mee te doen en hen daarvoor ook geld aanboden. Op andere plaatsen werd op dezelfde wijze revolte georganiseerd.
Nadat ze de luchthaven van Berlijn gesaboteerd hadden, zodat vluchten uitgesteld of geannuleerd werden, hebben de lieverdjes van de zgn. “Laatste Generatie” een nieuw te saboteren mikpunt ontdekt: SUV-auto’s.
Om het klimaat en de wereld te redden laten ze de lucht uit de banden of – drastischer – ze steken de banden kapot. En ze verzinnen daarbij trots een hip klinkende naam voor zichzelf: „The Tyre Extinguishers“ (de platte-banden-bende). Nadat ze op hun eigen manier het klimaat weer een beetje gered hebben, steken ze achter de ruitenwissers een “mea culpa”-briefje – kwestie van het eigendomsrecht op te eisen van deze nieuwe actie.
Dat rijden met een onopgemerkte platte band tot levensgevaarlijke ongevallen kan leiden, is iets dat niet tot de leefwereld van de klimaatterroristen behoort. Dat een arts eventueel niet naar een kritiek-zieke kan rijden, dat er mensenlevens kunnen op het spel staan, behoort tot de categorie van “collateral damage”. Voor het klimaat moet je iets over hebben… Je kan nu eenmaal geen omelet bakken zonder eieren te breken.
Welke straf staat er op een moedwillig beschadigen van andermans eigendom? Een uitnodiging in een TV-praatprogramma?
Sinds jaren klaagt de Syrische regering herhaaldelijk op verschillende internationale fora, o.a. in de VN-Veiligheidsraad, de Amerikaanse bezetting van Syrisch grondgebied aan – een duidelijke inbreuk van internationale wetgeving. Het gaat om de regio met daarin de Amerikaanse basis al-Tanf bij de Jordaanse grens en niet minder dan 1/3 van het Syrische grondgebied ten oosten van de Eufraat. In al-Tanf worden “rebellen” opgeleid en bevindt zich een groot vluchtelingenkamp waarin de “rebellen” de scepter zwaaien. Ten oosten van de Eufraat bevinden zich de belangrijkste olie-en gasvelden van Syrië… U zal zich Trumps triomfantelijke uithaal herinneren: “I took the oil!”
Inderdaad, de exceptionele VSA stelen olie uit het arme Syrië en vervoeren deze met tankwagens via een illegale grensovergang naar Irak. We hebben herhaaldelijk hierover bericht met beeldmateriaal. De VSA maken er trouwens geen geheim van. Het recht van de sterkste, nietwaar…
Als de poco media verontwaardigd toeteren dat de Krim bezet is door Rusland, dan “vergeten” ze erbij te vermelden dat de VSA een gedeelte van Syrië bezetten. De Krim is historisch Russisch gebied, bevolkt door etnische Russen en een kleine minderheid Tataren. Oost-Syrië en al-Tanf daarentegen hebben bij ons weten nooit een Amerikaanse ster in de Stars& Stripes gehad. Turkije heeft niet alleen Noord-Cyprus bezet maar ook de noordelijke grensstreek van Syrië en ze steunen in de provincie Idlib het verzameld zootje ongeregeld van terroristen die verdreven werden uit het regeringsgebied. Israël bezet sinds jàààren de Syrische Golanhoogte en daar ligt ook geen mens van wakker. Twee maten, twee gewichten.
We besteedden in een vorig artikel aandacht aan de Amerikaanse legerbases die verspreid over heel de aardbol de hegemonie van de VSA moeten uitdragen en verzekeren. Ook in Syrië.
Momenteel zijn er een indrukwekkend aantal – 28 – Amerikaanse bases op Syrisch grondgebied. Zij werden allemaal zonder toestemming van de Syrische regering opgericht en dienen om militaire steun te verlenen bij de olieroof.
Er zijn er dus nu 28: m.n. 17 in de provincie Hasakah, 9 in de provincie Deir Ezzor en 2 in de provincie Homs. Nu komt er eentje bij dichtbij de al-Raqqa brug over de Eufraat in Deir Ezzor. In het oosten van Deir Ezzor bevinden zich de strategisch belangrijkste militaire bases, nl. dichtbij de belangrijkste oliebron al-Omar en het Conoco gas-uitbatingsveld.
De illegale Amerikaanse bases in Syrië vormen een cordon rond de olie- en gasbronnen ten oosten van de Eufraat, die de meerderheid der Syrische minerale grondstoffen leveren. De olie en gas zijn broodnodig in Syrië, voor de Syrische bevolking, voor de verwarming en energieopwekking. De VSA verhinderen de facto de heropbouw van het land.
We haalden ook de Turkse bezetting aan, zgz. om de veiligheid van Turkije te verzekeren tegen Koerdische aanvallen. Toen we vernamen dat de bomaanval in Istanboel op 13.11.22 toegeschreven werd aan een Syrische vrouw, die handelde in opdracht van de PKK, lag het vervolg van de gebeurtenissen voor de hand. De Turkse belofte twee dagen later dat ze – na de militaire aanvallen in Irak, zouden actie ondernemen in Noord-Syrië kwam niet als een verrassing. Hoewel de PKK en het SDF elke betrokkenheid ontkenden, werd op 20 november de Turkse luchtmacht ingezet boven Koerdische doelwitten in Irak en Syrië.
U zal zich misschien niet meer herinneren dat toen de VSA hun terugtocht aankondigden (die uiteindelijk slechts een verplaatsing naar de olie- en gasbronnen zou worden), Erdogan onmiddellijk in het gat sprong (begin 2020) met zijn invasie van de Syrisch-Turkse grensstreek. De Koerden moesten verdreven worden om plaats te maken voor zijn geliefde “rebellen”. Erdogan is een koorddanser. NAVO-lid en Poetin-bondgenoot. Turkije en Rusland hebben geschillen en gemeenschappelijke belangen. Rusland bouwt in Turkije een grote kerncentrale en een gaskruispunt voor de transit van Russisch gas. Rusland laat Turkije in Syrië min of meer betijen zolang Rusland hierbij niet geschaad wordt.
De VSA en de NAVO zijn ‘not amused’ over de Turks-Russische verstandhouding. Als ze erin slagen een stok in het hoenderhok te gooien zullen ze het niet laten. De luchtaanval op de Koerden in Syrië is in zover problematisch dat een Koerdisch militair stutpunt ook door de Amerikanen gebruikt wordt. Noteer hoe de Spiegel nog altijd probeert een rad voor de ogen te draaien door het een “anti-IS-basis” te noemen. De VSA hebben nog slechts één missie: Syrië tot de hongerstaf veroordelen door hun grondstoffen te roven en oogsten te stelen of zelfs plat te branden.
De Russen zijn ‘not amused’ over de Turkse vrijpostigheid omdat ze hun bondgenoot en protégé Syrië liefst niet in een precairdere situatie zien belanden.
Woensdag kwamen de afgevaardigden van Rusland, Iran en Turkije in Astana bijeen om voor de zoveelste keer het probleem Syrië te bespreken. Rusland wil dat Turkije inbindt. De speciale gezant van de Russische president voor Syrië, Alexander Lawrentjew, liet bij het officiële Russische persagentschap TASS weten dat “een Russisch grondoffensief niet kan toegelaten worden.” Tegelijkertijd liet Erdogan optekenen dat de recente luchtaanvallen op Iraaks en Syrische grondgebied “slechts het begin” zijn en dat hij ernaar streefde de Syrische grenssteden van terroristen (lees Koerden) te “zuiveren”.
Met een serieuze schep galgenhumor stelden de protagonisten een gezamenlijke verklaring op dat er voor het conflict in Syrië geen militaire oplossing bestaat, dat ze de territoriale integriteit van Syrië ondersteunen, dat ze “alle pogingen om op het (Syrisch) grondgebied nieuwe realiteiten te scheppen” afwijzen en dat ze de activering van terreurgroepen veroordelen. Ze veroordeelden bovendien de Israëlische aanvallen op Syrisch grondgebied, inbegrepen de burgerdoelwitten, keurden de sancties tegen Syrië af en eisten dat de internationale gemeenschap Syrië zou helpen bij de heropbouw en steun te verlenen bij het vluchtelingenprobleem. Bovendien waren ze akkoord dat ze allemaal bezorgd waren over acties van separatisten. M.a.w. de Koerden.
Vandaag berichtte TASS dat het Turkse defensieministerie kort spel zal maken met terroristische dreigingen (Koerden) vanuit Noord-Syrië. En de herhaling dat de implementatie van alle voorgaande akkoorden i.v.m. Syrië gesteund wordt door de Turkse defensieminister.
Onderhuids wordt er gefluisterd dat de geruchten over een mogelijke ontmoeting Erdogan-Assad misschien toch niet zo gek zijn. En Rusland zou graag China bij de Astana-groep halen. Iran heeft geen bezwaar. Erdogan moet erover nadenken.
Tom Van Grieken doet in deze nieuwe VBTV-aflevering het nieuw immigratieplan van het Vlaams Belang uit de doeken. Met federaal parlementslid Ortwin Depoortere praten we over de hallucinante terreurmoord in Schaarbeek op een jonge agent en waarom minister Van Quickenborne daarvoor moet opstappen. En in het nieuw kinderboek ‘Red Zwarte Piet’ maken onze jongste Vlamingen kennis met het wel en wee van de trouwe knecht van Sinterklaas.
Als er tegen donderdag geen onderhandelingen met hen gebeuren over een nieuw, resp. verlenging van het 9 euro treinticket of de verplichte snelheidsbeperking van 100 km/u op snelwegen, dan wordt hun terreur voortgezet.
Pikant detail: 24 treinticket-automaten in Keulen en Aken werden met lijm gesaboteerd, konden dus niet meer gebruikt worden. Of dit past in het riedeltje “Rij met het openbaar vervoer. Haal xxx aantal vieze lucht-uitstotende auto’s van de baan.”?
Waarvan leven de klimaatterroristen? Zijn ze overijverige idealisten? Vrijwilligers die zich inzetten voor een hoger doel? Hebben ze een baan?
De meesten niet. Ze zijn voltijds bezig met de huidige maatschappij te boycotten. Volgens bijgaande info wordt hun “inzet” gesponsord met door het Climate Emergency Fund, met adres in Californië. “Wij steunen moedige activisten die de samenleving willen wakker schudden over de klimaathoogdringendheid.” Achter dit fonds zitten naar verluidt miljardairs die hun dollars verdiend hebben met… olie! Bv. Eileen Getty, erfgename van J.Paul Getty, voormalig oliemagnaat en rijkste man van de wereld. Zij gaf meer dan een miljoen dollar* als startkapitaal voor de recrutering en opleiding van nuttige idioten die liever lui dan moe zijn. En dan heb je ook nog Rory Kennedy, dochter van Bobby Kennedy, en erfgename van de Kennedyclan. Ook zij gaf 1 miljoen dollar*. En Abigail Disney, achternicht van Walter Disney. Dat er ook mannen zijn die de klimaatterroristen een warm hart toedragen, mag blijken uit de gulle giften van Adam McKay die dit jaar 4 miljoen dollar* spendeerde aan een groep pestende terroristen, die door hun acties niet meer op veel begrip kunnen rekenen. D’r moet in de filmindustrie veel geld verdiend worden dat hij zomaar 4 miljoen in de klimaat-collectebus kan storten.
*de munt is niet duidelijk. Volgens de ene bron is het dollar, volgens de andere is euro. Het verschil is minimaal: 0.002.
Voor b.g. bedragen kan men veel lijm, tomatensoep of aardappelpuree kopen.
In Duitsland mogen ze op de juridische raad en bijstand rekenen van de oprichter van de KlimaUnion, Heinrich Strössenreuther, met als streven de Union te ondersteunen bij de betrachting de opwarming tot 1.5° C te beperken.
Zgn. klimaatredders van de “Just stop oil”-beweging gooiden in Londens National Gallery een blik tomatensoep over van Goghs beroemde schilderij “Zonnebloemen“. Het schilderij heeft een geschatte waarde van ca. 73 miljoen pond (ca. 84 miljoen euro). Naar verluidt is het werk niet beschadigd daar het beschermd werd door glas.
Nadien lijmden ze zichzelf vast aan de muur onder het meesterwerk terwijl ze “Wat is meer waard? Kunst of leven?” scandeerden.
… Ik ga het zeggen, Walter. En neen, ik hoef geen klinker!…
Dat uiteindelijk slechts het kader licht beschadigd werd, doet niets ter zake aan het feit dat voor die klimaatgekken blijkbaar niets heilig is. Wat volgt?
