De situatie aan de Grieks-Turkse grens is uit beeld verdwenen. Dat het conflict even minder zichtbaar aan de oppervlakte verschijnt, betekent niet dat Turkije de droom van het Ottomaanse Rijk opgegeven heeft en niet zal proberen deze door te drukken. (zie ook onze reeks ‘Aan het Griekse front’)
Nadat de invasie door illegalen via de landgrens in Thracië mislukte, vindt Turkije steeds weer manieren om Griekenland onder druk te zetten. Turkije eist dat de Griekenland 16 van de Egeïsche eilanden demilitariseert. M.a.w. zich als een konijn voor een lichtbak laat vangen.
In een interview met Sözcü, verklaarde de Turkse defensieminister Hulusi Akar: “Wij zijn voorstander van de internationale wetgeving, goed nabuurschap en het oplossen van problemen door dialoog met Griekenland. We willen onze verstandhouding verbeteren.”
Alsof iemand daaraan geloof hecht! Goed nabuurschap… Wat met de bezetting van Noord-Cyprus? Wat met de invasie van Idlib in Noord-Syrië? Wat met de poging tot invasie van Griekenland door illegalen over de grens te drijven? Wat met de herhaalde chantage van de EU?
Turkije doet alsof hun neus bloedt en schuift de schuld op de buurlanden: de Koerden in Syrië en Irak, de Syrische regering, de EU, de Griekse regering… en het Grieks-Cypriotische eilandgedeelte, waarover blijkbaar in alle talen bij de EU een zwijgplicht gehandhaafd wordt. “Griekenlands houding t.o.v. het probleem maakt het moeilijk om problemen gemeenschappelijk op te lossen,” stelt de Turkse defensieminister en verwees naar het Verdrag van Lausanne dat volgens hem aantoont dat Griekenland de 16 eilanden moet demilitariseren.
Hoewel het Verdrag van Lausanne niet stipuleert dat Griekenland de eilanden moet demilitariseren, ziet Turkije het Verdrag als “afgelopen”, m.a.w. het Verdrag is volgens de Turken van nul en generlei waarde meer daar de vervaldatum bereikt werd. Waarmee Turkije zich gerechtvaardigd voelt de grenzen te verleggen naar deze van het voormalige Ottomaanse Rijk. Liefst daar waar er bodemschatten (lees: olie of gas) te halen zijn. Zoals in Irak, zoals in Syrië, zoals in de territoriale wateren van Cyprus én … Libië. Waarmee de Turkse bemoeienissen in dat land verklaard worden. (…) Lees meer:
Twee video’s over de stand van zaken: de eerste het Turkse standpunt, de tweede het Griekse (EU)
Turkije ronselde – gedwongen of vrijwillig – in Idlib bij de FSA terroristen-huurlingen troepen om in Libië de Turkse belangen te gaan ‘verdedigen’. Met de belofte van een hoger loon en/of andere aanlokkelijkheden – of gewoon door misleiding – vertrokken de Turkse beschermelingen als ongewild kanonnenvoer naar de Libische kust. Voor de coronacrisis uitbrak moest men in Italië al vaststellen dat een aantal van hen hun biezen gepakt hadden naar veiliger oorden. Als ze in handen van Haftars troepen vallen zullen ze hun Turks salaris niet meer kunnen uitgeven.
De eis van demilitarisering der Griekse eilanden is slechts de voorzet van een Ottomaanse uitbreidingswens. Erdoğan maakt daar zelfs geen geheim van: op 2 september 2019 werd hij, tijdens een officiële ceremonie bij het Nationale Ministerie van Defensie in Istanbul, gefotografeerd voor landkaart die de helft van de Egeïsche Zee en talrijke Griekse eilanden toont als Turks grondgebied. (…)
Goed nabuurschap? We willen niet weten hoe slecht nabuurschap er uitziet. Syrië kan erover meespreken. Eerst faciliteert Turkije de ISIS-terroristen, vervolgens de “gematigde rebellen”, bezet een brede landstrook, verdrijft de Syrische Koerden, was zelfs van plan op te rukken tot Deir-Ezzor (… niet toevallig waar de belangrijkse olievelden zijn, maar dat was volgens Uncle Sam ietsiepietsie te overmoedig, vermits de VSA zichzelf tot beschermheren van de olie uitgeroepen hebben) en doet er alles aan opdat Syrië een gedeelte van de provincie Idlib afstaat aan Turkije.
In november 2019 had een Turkse delegatie een ontmoeting van de Moslimbroederschap-regering van Libië, waarbij een nieuwe kaart gecreëerd werd die de Griekse territoriale wateren voor en door hen opgesplitst werden. Op deze gedokterde kaart, die internationaal verworpen werd, was het Griekse eiland Kastellorizo in de golven de van Egeïsche Zee verdwenen.
Hulusi Akar maakt van zijn hart geen moordkuil: “Terwijl onze (Griekse) buur internationale wetgeving aanhaalt en ons beschuldigt van pesterijen, resp. chantage, zonder enige vorm van realiteit, is zelfs het Verdrag van Lausanne een inbreukmisdrijf. Bv.: ondanks het Verdrag van Lausanne (1923) en het Verdrag van Parijs (1947) hebben zij de eilanden bewapend.”
Het mag niet verbazen dat Griekenland de eilanden gemilitariseerd heeft gezien het feit hoe open en bloot Erdoğan toont dat hij de Griekse eilanden wil bezetten. En dan hoopt hij de internationale opinie te kunnen beïnvloeden door Griekenland aan de schandpaal te nagelen. Zolang de eilanden beschermd worden is een invasie moeilijk te verkopen, zoals in Syrië om zgn. de Turkse grens te beschermen. Daarom probeert Turkije internationale wetten, het Verdrag van Lausanne te misbruiken, door het als vervallen te beschouwen en zoals in het verleden de Ottomaanse voeten eraan te vegen… Mogen we het pogrom van 1955 – de Turkse Kristallnacht – op de Griekse gemeenschap van Constantinopel in herinnering brengen waarbij deze gemeenschap van 110.000 naar 3000 à 4000 vandaag gereduceerd werd?
