Wij verwijzen naar onderstaand opiniestuk, dat vandaag bij het onverstoorbare Gatestone Institute* gepubliceerd werd, opdat u enig inzicht zou hebben in de gedachtengang en logica van het Uitverkoren Volk…
“Op zondag kondigden de Amerikaanse president Joe Biden, minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken en nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan allemaal aan dat de Verenigde Staten verwachten dat Israël “humanitaire hulp” zal toestaan in Gaza.
De implicaties van dit standpunt zijn verwoestend voor Israël. Volgens berichten staan er “honderden vrachtwagens” in de rij aan de grens in Egypte, klaar om de Gazastrook binnen te gaan met zogenaamde “humanitaire hulp”. Deze vrachtwagens zullen, als ze worden toegelaten, niet noemenswaardig worden geïnspecteerd. Er is geen reden om aan te nemen dat ze babyvoeding en voedsel vervoeren dat aan de behoeftigen zal worden geleverd. Er is alle reden om aan te nemen dat ze oorlogsmateriaal en jihadstrijders vervoeren die zijn aangekomen om Hamas te versterken…
von Münchhausen op zoek naar Nord Stream pijpleidingen
Dus dit is waarom Scholz naar Washington geroepen werd en er geen delegatie mee was, geen journalisten en er zelfs geen tolk aanwezig was
Het nieuwe, volkomen ongeloofwaardige, verhaal werd geïnstrueerd en bij terugkomst vrijwel tegelijk gepubliceerd door de resp. staatsmedia van beide landen; The New York Times en Die Zeit.
De gegijzelde Duitse regering, die lijdt aan ‘s werelds ergste vorm van Stockholm-syndroom, helpt de VS om hun bombardementen op de Nord Stream-pijpleidingen te verdoezelen.
De New York Times vermeldt wel dat het over vermoedens en geen bewijzen gaat. Eigenlijk gaat het om denkoefeningen om de VSA uit de wind te zetten. Zo wordt er gesteld dat “de daders waarschijnlijk ervaren duikers zijn die noch voor het leger, noch voor de geheime dienst lijken te werken”. Maar hielden ruimte voor “de mogelijkheid dat de daders in het verleden een speciale regeringsopleiding gekregen hadden”.
Er werd geen verklaring gegeven hoe deze onzichtbare vrijbuiters aan minstens een halve ton explosieven geraakten die voor de veroorzaakte schade aan de pijpleidingen nodig waren.
Terwijl hier tijdens de nieuwsberichten gesteld wordt dat Assad geen hulpverlening aan Idlib toestond, dat hij zelf geen hulp aanbiedt aan de Idlib-bevolking, terwijl dan uiteindelijk dan toch twee bijkomende grensovergangen Turkije-Idlib geopend werden, is er ook de andere kant van het verhaal. Een kant die hier niet aan bod mag komen. Lees ook onze vorige bijdragen waarnaar onderaan verwezen wordt.
De Syrische regering kondigde onmiddellijk na de aardbeving aan dat ze bereid was hulp te verlenen aan de Idlib-regio via de Saraqib grensovergang in het zuiden. De VAE wilden dit plan steunen en boden aan hulp in Idlib te verlenen in samenwerking met de Syrische Rode Halve Maan.
Na veel over en weer gepalaber, bevestigden de VN op 12.2.23 dat HTS (Hay’at Tahrir al-Sham = al Nusra = al Qaeda) de hulpverlening blokkeerde. Een woordvoerder van de VN gaf te kennen aan Reuters dat “er problemen waren met de goedkeuring” door de terroristen. Een HTS-bron vertelde Reuters dat zij geen toestemming zou geven voor eender welke zending vanuit het regeringsgebied en dat uitsluitend hulp vanuit de Turkse richting zou toegang krijgen. HTS-leider Abu Mohamad al-Julani (… de VSA hebben 10 miljoen dollar op zijn hoofd gezet) bevestigde dit aan The Guardian op 14.2.23.
Dit wordt bevestigd in het gesprek dat de BBC Arabic voerde met Mohamed Bashir, de zgn. “minister van humanitaire zaken” van HTS. Voor dit heerschap is een mensenleven meer of minder van geen tel. Liever dood dan hulp te aanvaarden via het regeringsgebied. De journaliste vraagt hem (04’56”), nadat ze eerst de stemming op peil hield door Assad “verschrikkelijke zaken” te verwijten, “Zegt u nu dat kinderen, die geen hulp kunnen krijgen in ziekenhuizen, dat u hen liever zou zien sterven dan eender welke hulp te aanvaarden die Idlib binnenkomt via Damascus..?.”
Hij omzeilt de vraag en weerkaatst de bal door te vragen “waarom internationale hulp per se moet komen via grenzen die het Syrische volk verwerpt… Geloof me, het Syrische volk geeft de voorkeur eraan te sterven dan iets te aanvaarden van dit criminele regime…”
Dit heerschap heeft alvast geen extreme last van zijn geweten. Hij zou de vraag eens moeten voorleggen aan de moeders in Idlib…
En onze media zouden ook eens verder mogen kijken dan hun politiek-correcte bril toelaat!
Ook regeringsgezinden bevestigden dat HTS 10.000 dollar per camion eiste voor toegang tot het Idlib-grondgebied vanuit regeringsgebied. En ja, de Syrische regering gaf uiteindelijk toe aan de chantage en sloot een akkoord met de VN op 13.2.23, waardoor twee bijkomende grensovergangen Turkije-Idlib zouden kunnen geopend worden. Waarom de andere grensovergangen gesloten bleven, hebben we in het verleden in het lang en het breed uitgelegd: om te vermijden dat er nog meer wapens, nog meer terroristen Idlib zouden kunnen bereiken.
VN secretaris-generaal António Guterres kondigde aan dat de Syrische president Bashar al-Assad persoonlijk de opening van de Bab al-Salama en al-Rai grensovergangen in het noorden van de Aleppo provincie goedgekeurd had voor een periode van drie maanden om de hulpverlening te vergemakkelijken. En op 14.2.23 reed het eerste VN hulpkonvooi met 11 camions via de Bab al-Salam grensovergang Idlib binnen.
De manier waarop onze media moedwillig alles verdraaien is niet te vatten. Voor hen blijven de al-Qaeda lieverdjes (nochtans een erkende terroristische organisatie) onschuldige lammetjes en is de Syrische regering verantwoordelijk voor zowat alles wat er verkeerd kan lopen. Dat HTS humanitaire hulp blokkeert of onmogelijk maakt – tenzij ze zich eraan kunnen verrijken – dat wordt gewoon doodgezwegen en de zwarte piet in de schoenen van de Syrische regering doorgeschoven.
Wordt vervolgd.
We vernemen net (13 u onze tijd) dat er ten noorden van Latakia opnieuw een aardbeving geregistreerd werd van 4.6 op de Richterschaal. Iedereen verliet snel de woningen om op straat de eventuele effecten af te wachten. Het is nog niet voorbij…
Duits parlement in rep en roer – Jezidi’s applaudisseren voor AfD
Schreeuwende parlementairen in de Duitse Bundestag: we zijn het niet gewoon en we zullen het – hopelijk – nooit gewoon worden. Maar tijdens debatten in het parlement over de volkerenmoord op de Jezidi’s eisten groene en andere parlementsleden plots dat de aanwezige Jezidi’s uit de zaal zouden worden gezet.
Niet te vatten beelden en scenes, die we helaas enkel bij onze collega’s van het conservatieve weekblad Junge Freiheit terugvonden. In het Duitse parlement werd gediscussieerd over de volkerenmoord door Islamitische Staat op de Jezidi’s (een religieuze minderheid onder andere in Syrië). Vrij unaniem werd door het parlement aangenomen dat men het over een volkerenmoord moet hebben, een genocide dus. Tijdens de debatten waren leden van deze religieuze minderheid, die uit het Midden-Oosten naar Duitsland waren gevlucht, aanwezig. Er waren getuigenissen, er was een hoorzitting. De normale parlementaire werkzaamheden dus.
Toen AfD-parlementslid Martin Sichert aan het spreekgestoelte kwam staan, en de AfD haar onderbouwde steun betuigde aan de vervolgde minderheid – hij is immers met een Jezidivrouw gehuwd – kreeg hij applaus van de aanwezige Jezidi’s. Onmiddellijk daarop brak tumult los op de banken van de overige fracties. Woeste parlementairen schreeuwden dat de Jezidi’s uit de parlementszaal moesten worden verwijderd. De ondervoorzitster van de Bundestag, Katrin Göring-Eckardt (Grünen), had bijzonder veel moeite om de gemoederen te bedaren, maar sloot zich uiteindelijk aan bij de eisen van haar collega’s parlementairen.
Het reglement van de Duitse Bundestag voorziet dat het voor het publiek niet toegestaan is te applaudisseren voor sprekers. Maar de aanwezige Jezidi’s hadden voorheen wel voor de sprekers van de andere fracties geapplaudisseerd – en toen was er geen enkele reactie van de fracties. AfD’-er Martin Sichert, die de situatie van de Jezidi’s maar al te goed begrijpt, is totaal ontzet: “Blijkbaar is voor mevrouw Göring-Eckardt en de Grünen het onderdrukken van het debat over de radicaalislamitische moordenaars belangrijker dan het respect voor de slachtoffers van deze volkerenmoord. Ik ben ontzet hoe snel het groene masker gevallen is”.
Tja, dat soort berichten zullen we ook niet te snel te lezen krijgen in De Standaard of De Morgen – ik zeg maar iets.
“Onmenselijk maar zeer slim!... Zij passen terrorisme toe, middeleeuwse wreedheden, executies en het verbranden, onthoofden van mensen, enz. enz. maar het is absoluut een netwerk structuur van de toekomst!”
Geir Pedersen, de speciale gezant der VN voor Syrië, bracht een grote week geleden een bezoek aan de Syrische regering in Damascus, het tweede bezoek in een periode van twee maanden, om de onderhandelingen in Genève over een nieuwe grondwet terug in gang te trekken. Hij toonde zich bezorgd over een nieuwe militaire escalatie: “Syrië is niet gebaat met meer oorlog, maar wel met vrede en een politiek overleg om dit te bereiken.” Waarop de Syrische regering haar waardering uitte voor Pedersens inzet, maar eraan toevoegde dat deze pogingen tot het bereiken van een politiek akkoord, te niet gedaan werden door de inmenging der VSA & bondgenoten in Syrië.
Dat Pedersen 100% gelijk heeft als hij stelt dat Syrië geen nood heeft aan nog meer oorlog, is meer dan duidelijk. Hij is bezorgd over de confrontatie door Turkije met lucht- en artillerie-aanvallen in de noordelijke grensstreek, in de provincies Aleppo, Raqqa en Hassakah, tegen de Koerdische militia (SNF).
Opnieuw moesten mensen vluchten. Een elektriciteitscentrale en verschillende bedrijven werden buiten werking gezet, de oliesector tekende grote beschadigingen op. Volgens Badran Jiy Kurd, leider der buitenlandse relaties der zgn. Koerdische autonome regering, gaat het om de planmatige vernietiging van economische en sociale structuur.
Het tekort aan benzine en stookolie heeft de regering gedwongen om in december een derde vrije dag per week (op zondag) in te voeren om een deel van de nodige brandstof (woon-werkverkeer, productie) te besparen. Vroeger had men in Syrië op vrijdag en zaterdag vrijaf. Bakkerijen moeten sluiten. Ziekenwagens kunnen niet rijden omdat ze geen benzine hebben. In het zuiden, Suweida, kwam het volk op straat, kwam het tot rellen, men eiste meer brandstoffen. Die zijn nu beperkt. En da’s niet uit vrije keuze.
Het min. van olie en natuurlijke grondstoffen bepaalde dat iedereen zich diende te registreren voor een soort kredietkaart. In 2021 had men nog 200 liter per gezin moeten kunnen krijgen; het werden slechts 50 liter. Ook nu zouden 50 liter “als een voorlopige hoeveelheid” voorzien zijn, zonder dat het ministerie een totale min. hoeveelheid kon beloven. Die 50 liter worden gesubsidieerd door de staat; op de zwarte markt kost de brandstof een veelvoud. De burgerbevolking ziet zich gedwongen alternatieve verwarmingsmogelijkheden te zoeken: zoals olijvenafval, hout, zelfs plastic (!); de 50 liter diesel zijn amper genoeg voor één maand. Hout is door de oorlog en de armoe sowieso beperkt voorradig. De olieminister Bassam Tohme is evenzeer vertwijfeld: “Geven we alle Syrische gezinnen 50 liter of de helft van de gezinnen 100 liter?”
En dan hebben we het nog niet over de ingrijpende gevolgen bij de industrie, de tewerkstelling en het transport gehad.
Keren we terug naar de steeds sluimerende heropflakkering van geweld: we verwijzen naar een vorige bijdrage van 24 november nadat Turkije de zgz. PKK-bomaanslag in Istanboel wou vergelden in Syrië en Irak.
De Koerden ondernamen een eigen onderzoek naar de gebeurtenissen in Istanboel. De SDF-commandant Mazlum Abdi verklaarde dat de aanslagpleegster lid is van IS en dat de aanslag door de door Turkije beschermde bewapende moslimextremisten, de zgn. “rebellen” gepland werd. Een zgn. “false flag” operatie, een provocatie, een reden om over de grens te trekken en een nog groter gebied in Noord-Syrië te bezetten.
Een maand na de bomaanslag in Istanboel kon de Turkse defensieminister Hulusi Akar het parlement triomfantelijk berichten dat er 364 “terroristen” in Syrië en Irak uitgeschakeld werden. Maar daar houdt Erdogan het niet bij: hij wil dat alle gewapende Koerdische strijders hun biezen en wapens pakken en naar het zuiden – of elders – verhuizen.
De laatste dagen duiken er geruchten op dat Turkije de stad Tell Rifaat in de zgn. Turkse veiligheidszone zou willen zien opgenomen worden. Dit als tussenoplossing om af te zien van een grote bodemoperatie. Kortom: nog een stuk van Syrië dat dan onder Turkse voogdij zou geplaatst worden. Volgens de krant Al-Ahbar kwam dit ideetje van de VSA om te verhinderen dat de Koerden uiteindelijk hulp zouden zoeken bij – en een akkoord zouden tekenen met – de Syrische regering.
De bezetting door het Turkse leger van de stad Tell Rifaat ligt zeer gevoelig bij de Syrische regering: de stad ligt immer bovenop heuvels, die heel de omgeving beheersen. Het verlies van Tell Rifaat zou een bedreiging voor Aleppo, het hart van de Syrische economie, vormen. De afstand tussen beide steden bedraagt slechts 25 km. En wie zegt dat de Turkse bondgenoten, het terroristisch zootje ongeregeld – de zgn. “rebellen” – dan niet daarheen zullen trekken? Waarmee Aleppo terug gekatapulteerd zou worden naar de pre-bevrijdingstijd…naar het ISIS-tijdperk.
Dat de Koerden hun hart vasthouden is een feit. In Tell Rifaat en omgeving zouden zich volgens vroegere berichten Koerdische vluchtelingen, in 2018 door Turkse troepen verdreven uit Afrin, gevestigd hebben. Moeten zij opnieuw vluchten?
En Turkije heeft de akkoorden van 2017 over de zgz. “de-escalatiezone”, lees: Turks bezette zone, niet nagekomen. De “rebellen” werden niet ontwapend: integendeel, ze kunnen ongehinderd onder de Turkse paraplu, de oorspronkelijke bevolking de pest aandoen en verdrijven. Zolang ze maar de Turkse geopolitieke agenda dienen.
Op 24 november schreven we ook over de geruchten van een Syrisch-Turkse toenadering.
Uit verschillende bronnen vernamen we dat de Turkse dreigementen de Syrische Koerden en de regering wel dichter bij elkaar zouden kunnen brengen. Russisch buitenminister Lavrov opperde tijdens de Primakov-lezingen dat Syrië en Turkije tot een bilaterale verstandhouding zouden moeten terugkeren om de veiligheid aan de gemeenschappelijke grens te verzekeren (zoals afgesproken in het Adana-verdrag van 1998).
Erdogan wil liefst voor de presidentsverkiezingen van juni 2023 enkele goede punten scoren, zoals bv. de terugkeer van Syrische vluchtelingen naar hun thuisland. Als hij dat kan bereiken door de Koerden als wisselgeld te gebruiken, zal hij het niet laten. Hoe deze daarop zullen reageren? Mochten de VSA er niet hun tenten opgeslagen hebben, zouden de Koerden de weg van het minste kwaad bewandelen. B.g. Badran Jiyah Kurd stelt dat de Koerden graag een goed nabuurschap en samenwerking zouden zien. “Maar tot op heden zien wij slechts de Turkse wens de door hun leger bezette gebieden blijvend te blijven bezetten, zich in de binnenlandse problemen van een andere natie te mengen, diens soevereiniteit met de voeten te treden en extremistische groeperingen te ondersteunen…” Wat betreft de Syrische regering, wijkt hij uit: “Wij worden ervan beschuldigd de agenda van buitenlandse machten te volgen… De Koerden hebben olie, water en broodkorven, het eigendom van alle Syriërs dat aan iedereen zou moeten eerlijk verdeeld worden. Tot zover zijn we akkoord… “ Wat hoopvol klinkt voor een vereniging. Maar er zijn ook andere die zichzelf “de trouwste vrienden der VSA” noemen en een dialoog met de Syrische regering in de weg staan.
Ali Awwada, volksvertegenwoordiger in het Syrische parlement, vindt dat er “geen andere oplossing is dan de terugkeer der noordoostelijke regio’s (ten oosten van de Eufraat) onder de controle van het regeringsleger. Damascus zal een complete autonomie nooit erkennen (… evenmin de andere landen waar Koerden een minderheid uitmaken), maar wel de toepassing van artikel 107 van de grondwet over lokaal beheer van hun regio’s, een beperkte vorm van zelfbestuur dus.
Hij stelt heel cru dat de verloochening van het SDF en de afhankelijkheid van de VSA zullen leiden tot een volgende nederlaag en het verlies van nieuwe gebieden in de handen van Turkse huurlingen, zoals het ook gebeurde in 2018 met Afrin en in 2019 met Ras al-Ain en Tell Abyad. Zijn oplossing ligt voor de hand: een hereniging met het Syrische grondgebied.
De Koerden gaan ervan uit dat de Syrische regering het leger niet zal inzetten tegen de Koerdische bevolking om de olie- en gasbronnen terug te veroveren. De energiekaart willen ze zeker inzetten bij politieke onderhandelingen met de Syrische regering.
Op 11 december berichtte de Koerdische TV-zender Rudaw TV (Erbil) dat de eerste tankwagen-konvoois vanuit de Rumelan-oliebronnen naar Syrisch regeringsgebied reden. Een éénmalige geste van goede wil bij de acute brandstoffennood in Syrië? “Het transport van olie uit het noordoosten naar de raffinaderijen in Homs en Baniyas werd hernomen, “ zo zou het Syrische ministerie voor binnenlandse handel bericht hebben.
Wat betreft de toenadering tussen Turkije en Syrië werd er de laatste dagen in verschillende media luidop geraden naar de toekomst.
Erdogan urges joint meeting with Assad, Putin against ‘terror’ threat in Syria’s north, meldde de Israëlische https://www.haaretz.com/breakingnews (Erdogan dringt aan op een gemeenschappelijke ontmoeting tussen Assad en Poetin, tegen de “terreurdreiging”* in Noord-Syrië (*uitgaande van de Koerden volgens Erdogan)
En bij de Syrian Observer die verwijst naar Al Souria net (oppositie): ““Our intelligence organizations must meet first, then our defense ministers must meet, then our foreign ministers,” he said. refererend naar Erdogan: “Onze veiligheidsdiensten moeten eerst samen komen, vervolgens onze defensieministers en dan onze buitenlandministers.” Op de Amerikaanse afwijzing van een Turkse toenadering tot de Syrische regering en een ontmoeting met Assad, verklaarde Erdogan: “Ik bepaal wie, waar en hoe ik iemand wil ontmoeten.” Erdogan Offers Putin Mechanism on Talks with Bashar al-Assad – The Syrian Observer
https://english.aawsat.com/home/article/3977206/syrian-oil-time-new-approach meldt dat er vlot olieproducten gesmokkeld worden vanuit de olievelden onder Koerdisch/VSA toezicht naar de “rebellen” (het amalgaam moslimextremistische terroristen) in door Turkije bezet en/of gecontrolleerd gebied (Idlib) terwijl dat ze elkaar elke dag naar het leven staan.
Evenzeer wordt er (beperkt) ruwe olie naar de raffinaderijen in Syrisch regeringsgebied gestuurd. Leidende PKKers zouden hun SDF-broeders aangeraden hebben met Damascus samen te werken bij de verkoop van olie op de binnenlandse markt.
En dan hebben we het nog niet gehad over de overgrote hoeveelheid olie die gewoon onder bescherming van de VSA-soldaten via een illegale grensoversteek naar Irak gebracht wordt. Wie daarvan beter wordt, weet u. “We’re keeping the oil!” triomfeerde Trump.
Feit is dat degenen die van de smokkel profiteren niet geneigd zullen zijn mee te werken aan een vredesakkoord.
Voor de oorlog in Syrië waren de problemen aan de Syrisch-Turkse grens eerder minimaal; in het Adana-akkoord werd immers afgesproken dat Syrië de PKK uit het land zou gooien en dat Turkije – in geval van nood – tot 15 km over de grens kon en mocht optreden tegen Koerdische militia. Syrië kàn echter niet optreden tegen “Koerdische” militia vermits Turkije de grensstreek bezet heeft. Syrië kàn evenmin optreden tegen de Koerden ten oosten van de Eufraat omdat daar de VSA het gebied de facto bezet hebben.
Lavrovs wens kàn bijgevolg niet uitgevoerd worden tenzij de VSA zich terugtrekken – tenminste uit de grensstreek of liefst helemaal. Zij verblijven daar zonder enige legimitatie. Dàn pas is er ruimte voor onderhandelingen tussen de Syrische Koerden en de regering. Dàn pas is de uitvoering van het Adana-akkoord mogelijk. Dàn pas kan Syrië stilaan recht krabbelen.
Het is hemeltergend dat uitgerekend de VSA aanwezigheid in Syrië een veiligheidsrisico voor NAVO-bondgenoot Turkije vormt, die er voorheen – onder de Syrische regering – niet was. Erdogan speelt poker: met zijn aangekondigde invasie van Syrië verhoogt hij de druk, kan er beweging in de situatie komen. De vraag is wat er bij hem primeert: uitbreiding van het Turkse grondgebied door de inlijving van Noord-Syrië, met een niet denkbeeldige mogelijkheid dat Turkse soldaten in een lijkzak terug naar huis zullen gestuurd worden, of een rationele oplossing door het geschil met de Syrische regering ten minste te ontmijnen én duizenden Syrische vluchtelingen naar hun thuisland te doen terugkeren?
… al is het geen zwart-wit verhaal. Blijft het probleem met de moslimterroristen in Idlib… wat met hen? Is er één land dat moslimterroristen wil welkom heten?
Het Syrische volk lijdt nu meer dan tijdens de dramatische jaren van de oorlog. De redenen hiervan zijn: de Amerikaanse sancties, het stelen van 90% van de olie, het stelen en vernietigen van de graanvoorraden, de blijvende steun aan terroristen, de bezetting door VS, Israël, Turkije met hun voortdurende aanslagen. De officiële media schrijven hierover geen woord. Ook onze Midden Oosten specialisten van de VRT zwijgen in alle talen, ook in het Vlaams. Alleen Golfbrekers en Willy Van Damme blijven ons hierover trouw berichten.
De gewone media, gesteund door regeringen, geven ons dikwijls vooral leugens en bedrog opdat de bevolking de onrechtvaardige en vernietigende oorlogen in dienst van een wereldelite zou steunen. Deze elite zoekt immers voortdurend naar voorwendsels om oorlog te voeren om daardoor des te rijker en machtiger te worden. Hierdoor is verslaggeving over bepaalde landen in de heersende pers niets anders dan pure oorlogspropaganda. Journalisten en politici schrijven en zeggen, uit onwetendheid, onnozelheid of lafheid, gewoon wat de elite hen opdraagt. En vele goedgelovige mensen aanvaarden de voorgestelde voorwendsels en steunen, zonder het zelf te willen of te weten, het uitmoorden van onschuldige volken en vernietigen van prachtige landen. Het is gemakkelijker mensen te bedriegen dan hen te overtuigen dat ze bedrogen worden.
Ik ben vóór de oorlog, nl in 2010 in Syrië gekomen, met behoorlijk wat vooroordelen. Vanaf het begin beleefde ik een ware cultuurschok. De gastvrijheid, de harmonieuze en gemoedelijke samenleving, waren voor mij overweldigend. Gaandeweg ontdekte ik dat de staatsziekenhuizen gratis waren (ook voor mij als behorend bij een religieuze gemeenschap in Syrië; mijn naam werd niet eens gevraagd!), alleen de medicamenten moest men betalen en die werden in Syrië zelf gemaakt. Universiteitsopleiding was gratis voor hen die voldoende punten behaalden, Syrië bracht 20 % meer voedsel voort dan het zelf nodig had, het had energiebronnen van olie en gas in overvloed, het dagelijkse leven was zeer goedkoop, armen, bedelaars of Syrische vluchtelingen waren er niet, terwijl Syrië zelf honderdduizenden Irakese vluchtelingen opving. Het land scheen ook geen schulden te hebben. Stelen en baldadigheden waren nagenoeg onbekend. Op de luchthaven kon je gewoon computer, camera… in de zetel achterlaten om even naar het toilet te gaan. Je vond daarna alles terug, precies zoals je het er had achtergelaten. Discriminatie tussen de verschillende etnische groepen en geloofsgemeenschappen was er niet. De president, een alawiet, werd door de overgrote meerderheid van de bevolking (75 % soenniet!) ruimschoots gesteund. Hij werd, ook in het buitenland, beschouwd als een voorbeeld van iemand die, hoewel hij het hoogste gezag bekleedt, trouw blijft aan een eenvoudige levensstijl en dicht bij het volk staat. Over persoonlijke politieke vrijheden werd blijkbaar anders gedacht en men vertelde mij wel vanaf het begin me niet publiek over politiek uit te laten. Eerlijk gezegd, wie maakt zich daarover druk wanneer men in zulke harmonie en welvaart kan leven? De Syrische maatschappij was zeker niet volmaakt, maar dat er een dictatuur heerste, was een pure drogreden, uitgevonden door de CIA om oorlog te kunnen voeren.
Alles veranderde grondig vanaf begin 2011. Op een vrijdagavond was ik toevallig op weg naar de pastorie van abouna Georges en kwam terecht in een groep jongeren die wild schreeuwden en met spandoeken zwaaiden. Ik haastte me naar de pastorie. De pastoor zei me dat er sinds kort gure elementen van buitenaf naar het dorp kwamen om herrie te schoppen, de jeugd uit te nodigen om mee te doen en hen daarvoor ook geld aanboden. Op andere plaatsen werd op dezelfde wijze revolte georganiseerd.
Nadat ze de luchthaven van Berlijn gesaboteerd hadden, zodat vluchten uitgesteld of geannuleerd werden, hebben de lieverdjes van de zgn. “Laatste Generatie” een nieuw te saboteren mikpunt ontdekt: SUV-auto’s.
Om het klimaat en de wereld te redden laten ze de lucht uit de banden of – drastischer – ze steken de banden kapot. En ze verzinnen daarbij trots een hip klinkende naam voor zichzelf: „The Tyre Extinguishers“ (de platte-banden-bende). Nadat ze op hun eigen manier het klimaat weer een beetje gered hebben, steken ze achter de ruitenwissers een “mea culpa”-briefje – kwestie van het eigendomsrecht op te eisen van deze nieuwe actie.
Dat rijden met een onopgemerkte platte band tot levensgevaarlijke ongevallen kan leiden, is iets dat niet tot de leefwereld van de klimaatterroristen behoort. Dat een arts eventueel niet naar een kritiek-zieke kan rijden, dat er mensenlevens kunnen op het spel staan, behoort tot de categorie van “collateral damage”. Voor het klimaat moet je iets over hebben… Je kan nu eenmaal geen omelet bakken zonder eieren te breken.
Welke straf staat er op een moedwillig beschadigen van andermans eigendom? Een uitnodiging in een TV-praatprogramma?
