Categorie archieven: sport

Bio-schermster vs. nep-schermster

Geplaatst op door
Beantwoorden

Amerikaanse schermster weigert een duel met een transschermer en wordt uitgesloten.

Het incident werd bekendgemaakt door ngo Icons, die zich inzet voor de rechten van vrouwelijke atleten. Die atletes worden steeds vaker geconfronteerd met transatleten, mannen die als vrouw door het leven willen gaan, en in allerlei vrouwencompetities opduiken. Het overkwam Stephanie Turner, een schermster. Op 30 maart bevond ze zich in een schermwedstrijd “kerselaars in bloei” aan de universiteit van Maryland. Haar tegenstander was Redmond Sullivan.

Redmond Sullivan was een schermer tot 2023. Sinds september 2024 is Redmond een schermster. Turner nam de symboliek over van Black Lives Matter, ging op de knieën en verklaarde aan de scheidsrechter: “Ik weiger om te vechten. Deze persoon is een man, en ik ben een vrouw. Dit is een vrouwentornooi”. De scheidsrechter sloot ze onmiddellijk uit de competitie. “Pas heel laat werd ik op de hoogte gesteld dat mijn tegenstander mijnheer Sullivan was. Ik heb mij toen voorgenomen op een rustige manier te reageren en te knielen”, aldus Turner in verschillende Amerikaanse media.

USA Fencing houdt vast aan uitsluiting.

In de marge van dit tornooi heeft USA Fencing nog eens bevestigd dat zij elke “haatspraak” veroordeelt. USA Fencing stelt vast dat de competitie binair is – een wedstrijd voor mannen, een wedstrijd voor vrouwen, maar de geslachtsidentiteit is volgens haar niet binair. “Een binaire keuze van de standaardgeslachten bij een competitie zou potentieel bepaalde individuen een gevoel van uitsluiting of gevaar kunnen geven”. Met andere woorden: een man die zegt een vrouw te zijn, moet kunnen strijden met vrouwen. Tot zover het progressisme.

De Amerikaanse president Donald Trump tekende op 5 februari een decreet “Keeping Men Out of Women’s Sports”, maar daar trok USA Fencing zich niets van aan. intussen kreeg Stephanie Turner wel de openlijke steun toegezegd van tennisicoon Martina Navratilova. Niet uit pro-Trump-gevoelens weliswaar, want ze vindt de Amerikaanse president “een fascist”. Maar Navratilova verwijt USA Fencing wel dat ze vrouwen blootstelt “aan de genderwaanzin”.

Op naar het volgende incident allicht? Al is het een goed teken dat steeds meer vrouwen van zich laten horen, zelfs al moeten ze Donald Trump niet.

Peter Logghe

Nvdr: De uitsluiting heeft in elk geval een staartje: De attorney-general (procureur-generaal) van Texas, Ted Paxton, heeft een onderzoek opgestart:

En bovendien werd Redmund Sullivan uit de ploeg van het Wagner College gegooid. https://www.thepinknews.com/2025/04/11/trans-fencer-redmond-sullivan-wagner-college/

I. M. Rik Van Looy, de Keizer van Herentals

Geplaatst op door

Onze redactie had ook een dikke boon voor Rik Van Looy. Had. Hij is immers gisteren overleden. In Herentals had hij een sterrenstatus en terecht. Nog altijd enorm geliefd. Blijkbaar niet alleen door de stadsgenoten, maar ook door illustere politici zoals mag blijken uit onderstaand erebetoon van Koen Geens.

“De zomer van 1963. Mijn eerste televisieherinneringen. De begrafenis van Johannes XXIII. Mijn moeder weent. Iets later de nederlaag van Rik Van Looy op het wereldkampioenschap in Ronse. Mijn grootvader klopt met zijn blote vuist de tafel in twee. Bij wijze van spreken. Zijn vloek was niet … bij wijze van spreken.

Mijn keuze is gemaakt. Ik word supporter van Van Looy, en lees een keer of tien de heldenboekjes van televisiereporter Fred De Bruyne: ‘Rik Van Looy is geen kampioen, hij steekt er een kopje bovenuit’. Van een vroegere concurrent als De Bruyne kan je moeilijk een groter compliment krijgen.

Rik had net de Tour van 1962 niet kunnen winnen door een zware valpartij. Maar het jaar daarna, nog voor het WK van Ronse, had hij de groene trui behaald, en reed hij zowat het hele peloton bij herhaling aan flarden. Legendarisch was wat hij deed op weg naar Aurillac in dat jaar. Zowat vijftig kilometer alleen op kop, met de besten die achter hem joegen.

Toen ik ‘debuteerde’ als supporter had Rik bijna alle klassiekers gewonnen – de meeste nog in de jaren ’50. De twee topkoersen die hem nog van de meet hielden waren Parijs-Tours en de Waalse Pijl. Bij elke koers zat ik op het puntje van mijn stoel. Ik spurtte van school naar huis om het einde op televisie of radio mee te maken. Zou Rik weer? Winnen? Ik zag wel dat het moeilijker werd. In het begin nog niet door de concurrentie van Merckx –die werd pas hevig vanaf 1966, maar Rik was al 30 in 1963 en toen begon ik pas te begrijpen waarover het ging.

De ‘keizer’ won voor de derde keer Parijs-Roubaix in 1965. Dan in 1967 een nog ontbrekende klassieker, Parijs Tours, in een lange spurt.

Rik kon erg goed tegen de hitte en had een heel groot hart, ook letterlijk. Niet te verwonderen dat hij op zo’n hete dag, na een ontsnapping, in een spurt met twee de Waalse Pijl op zijn naam schreef. Dat was de laatste klassieke koers die op zijn palmares ontbrak. We zijn 1968. Opdracht volbracht zou je denken.

Dan ken je Rik niet. Hij wilde in Imola in 1968 het WK een derde keer winnen. Rik II Van Looy wilde het record van Rik I Van Steenbergen evenaren. Het was warm. Rik ging zeer vroeg aan de haal. Ik luisterde op een klein draagbaar radiotoestelletje, want mijn grootmoeder wilde naar de processie in Tongeren. ‘Die gaat maar eens om de zeven jaar uit, jongen’. Rik werd ingehaald en Adorni won. Ik was er diep ongelukkig van.

Rik gaf zich nog niet gewonnen. In de Tour van 1969 won hij de etappe naar Nancy na een solo-ontsnapping van 100 km. Aan een gemiddelde van 40,4 km. Zo kon hij nog eens meedoen aan het WK, ditmaal in Zolder. Zonder te winnen. Harm Ottenbros won de millimeterspurt van Julien Stevens.

Rik is voor velen een voorbeeld geweest. Hij had stijl. Was Kempisch bescheiden, maar zelfbewust en zeker van eigen kunnen. Hij trainde toen al in Italië, en had een hele ploeg rond zich gebouwd. De Rode Garde van Solo. Zijn legendarische vrouw Nini en zijn kinderen waren zijn baken van rust.

Rik bleef in koers zolang hij kon schitteren. Werden de dagen waarop dat kon zeldzamer, als het kon, was het mooi om zien. Kreeg hij niet het respect dat hij verdiende, dan liet hij dat voelen. Hij wist best wie groter zou worden. Maar hij plooide zich dubbel om de lat voor de komende generatie hoog genoeg te leggen. Toen zijn fiets eenmaal aan de haak hing, gaf hij raad en daad aan jongeren in zijn wielerschool. Reuzen worden groot op de schouders van reuzen.

Rik is er nu niet meer. Toch bedankt nog, Rik, voor die handtekening die ik als kleine jongen van je kreeg op de Schaal Sels in Merksem. Het was de moeite van het wachten meer dan waard.”

Lees ook de commentaren: https://www.facebook.com/search/top?q=koen%20geens

Beelden van zijn 90ste verjaardag:

Lachen mag… eventueel groen

Geplaatst op door

“Het mopje gaat dat de Rode Duivels beter zouden verkassen naar de Paralympische Spelen, dan winnen ze misschien nog eens een tornooi. In de categorie mentale beperking zie ik zeker mogelijkheden, en kan de ploeg een gemiddeld IQ behalen dat een stuk onder de maximumnorm ligt, zijnde 70. Daarenboven is de angst voor de tegenstander bij deze ploeg zo groot en algemeen, dat verlammingsverschijnselen optreden waardoor ze ook voor de rolstoelcategorie in aanmerking komen.”…

… “Transformeer je gebrek tot gave. Vroeger kon je enkel nar worden als je een voldoende grote bochel had. Een spraakgebrek was een plus. In kermissen en circussen, maar ook in allerlei stand-up performances exposeren mensen hun lichamelijk of psychisch defect als troef. Het woke-denken weet met deze humor geen raad, net omdat het slachtofferisme en de anti-discriminatieriedel overstegen worden…”

Paralympische satire: lachen mag (weer)

Olympische Spelen zag geen graten in inter-geslachtelijk boxen

Geplaatst op door

De Algerijn die zichzelf geslachtelijke heruitvond als Imane Khelif werd niet als vrouw “goedgekeurd” voor de wereld kampioenschappen. Wie begrijpt dat en hoe hij een tweede kans op eeuwige roem kreeg op de Olympische Spelen? Hij bokste zijn tegenstandster, Angela Carini, na 46 seconden tot een opgave.

Vervolgens wordt er veel geluld: als in je paspoort staat dat je een vrouw bent, dan bèn je een vrouw! En bovendien lopen er nogal wat vrouwen rond op de wereld die behoorlijk wat testosteron in hun lichaam hebben. Ja… bekijk nu toch eens die “Imane”… Ziet die eruit als een vrouw? U kent wellicht het spreekwoord: “If it looks like a duck, swims like a duck, and quacks like a duck, then it probably is a duck”.

Boodschap van onderstaande video: “Een man die een vrouw een pak slaag geeft. De gevoelens van mannen zijn belangrijker dan de fysische veiligheid van vrouwen!”

Het IOC blijft volharden in de woke boosheid: IOC diskwalificeert veelbesproken boksster niet.

De diversiteitszwendel

Geplaatst op door

Het Laatste Avondmaal met een dikke, rosse blauwe smurf op tafel en Jezus in de vorm van een vrouw die niet op een koekje meer of minder kijkt. De opening van de Olympische Spelen zorgde voor alweer dezelfde controverse. Met dezelfde voorspelbare reacties. Geschokte christenen en conservatieven die zich afvragen hoe het mogelijk is dat je niemand meer mag kwetsen, behalve hen. Progressieven die juichen om de diversiteitsboodschap die er ongetwijfeld ergens inzit omdat een apostel een teelbal laat zien. Het is allemaal zo vermoeiend en saai.

Lees verder… https://doorbraak.be/de-diversiteitszwendel/

Als kalf verdronken is… “Het was nooit onze bedoeling iemand te kwetsen…”

Een tien voor originaliteit… echter…

Wat loopt er nog mis op de Olympische Spelen?

Geplaatst op door

Buiten kartonnen bedden en visnetmatrassen, hebben de atleten nog andere klachten. Zoals het eten, dat vooral voor konijnen en groenaanbidders bedacht werd. 60% van de maaltijden moest vegan, plantaardig, zijn. Wetende dat nogal wat sportieve best-prestaties gekoppeld worden aan proteïne-opname… vlees dus… staken snel problemen de kop op. Er moest dringend vlees gekocht worden. Zo zie je maar dat de groene ideologie niet overal, op eender welk tijdstip, door eender wie, ongeacht de verlangde fysische prestaties, aanvaard wordt of zelfs wenselijk is. Een grapje dat de ronde doet:

“Wie hier aankomt als zwaargewicht, gaat naar huis als middengewicht…”

Verder werden de deelnemers in een relatief kleine kamer samen ondergebracht, zonder airco. De Australiërs hebben zelfs hun eigen airco meegebracht… Misschien hadden ze beter ook een 50 m zwembad gehuurd… Of VSA tennissters die met hun tienen twee badkamers moesten delen. De helft is vertrokken… En dan is er nog het voorziene transport in overvolle bussen zonder airco – waarschijnlijk elektrisch aangedreven… Een airco zou die nog sneller zonder “energie” kunnen brengen.

Sekssport staat niet op de Olympische Spelen-agenda

Een tien voor originaliteit… echter…

Geplaatst op door

De opening van de Olympische Spelen was op zijn minst zeer opmerkelijk. Qua decor: fantastisch! Qua originaliteit: niet te evenaren! Minpunten: het weder – waar de organisatoren geen schuld aan hebben, de duur – hadden ze beter moeten inschatten, vooral als men met mogelijk slecht weder rekening houdt – én … wat ons vooral ergerde… het woke-gehalte met baardmadammen, spastische dansers, vestimentair een zooitje ongeregeld, rassenreclame, geslachtenwaanzin, ridiculisering van het geloof… enz… Indien men de woke-invulling geschrapt had, het hossen en springen achterwege had gelaten, dan zou de duur van de feestelijkheden met een uur ingekort kunnen geweest zijn, wat de kwaliteit ten goede had gekomen en waardoor menig kijker niet voortijdig uitgeschakeld zou hebben.

Dit zijn enkele scènes de cultuur en geschiedenis van Parijs – en in het verlengde van Frankrijk – onwaardig. We zijn niet de enigen die zich hieraan stoorden:

Nog dit: eigenlijk zou sport niet om politiek mogen gaan. Rusland wordt als natie geweerd, maar Turkije, dat sinds 50 jaar een groot gedeelte van Cyprus bezet heeft, dat een gedeelte van Syrië bezet én dat de lakens uitdeelt in Noord-Irak, dat Turkije wordt met alle égards ontvangen op de Olympische Spelen. De VSA die heel de wereld als hun speelterrein zien, o.a. Oost-Syrië en Irak, Israël dat de Syrische Golanhoogte ingepalmd heeft en stelselmatig zijn grenzen uitbreidt tot wat er nog rest van Palestina helemaal onder Israëlische voogdij gebracht werd, deze landen worden geen haarbreed in de weg gelegd. De Olympische gedachte is één groot schouwtoneel, wat mocht blijken uit de woke-campagne tijdens de opening.

Buikgevoel?

Geplaatst op door 
Als men de derde wereld binnenhaalt, wordt men zelf de derde wereld.

Duitse voetballer Toni Kroos: “Dit is niet meer Duitsland zoals ik het ken”

Toni Kroos, zovele jaren speler in de Duitse Nationalmannschaft, internationale voetballer en toptalent, heeft zich bij het afsluiten van zijn voetbalcarrière bezorgd getoond om de toestand van zijn vaderland. Hij ziet zijn dochter bijvoorbeeld veiliger opgroeien in Spanje dan in Hamburg, Berlijn of München. Eigenlijk is hij teleurgesteld, maar hij wikt zijn woorden om tegen niet teveel tere schenen te schoppen: “Ik vind Duitsland nog steeds een heerlijk land, ik ben er ook graag, maar het is bijlange niet meer het land zoals het er 10 jaren geleden uitzag, toen we naar Spanje trokken”, aldus Kroos in een recente podcast Lanz & Precht van de journalist Markus Lanz en de filosoof Richard David Precht.

Het voelt ànders aan in het land. Hij zocht naar zijn woorden, liet hij tijdens de uitzending verstaan: “Hoe kan ik mij zo goed mogelijk uitdrukken, zonder in een hoekje te worden gedrumd?” Zijn dochter was net 7 geworden: “Als iemand mij zou vragen: ‘Zou je je dochter op haar 14de ’s avonds thuis laten vertrekken, in Spanje of eerder in een Duitse stad?’, zou ik vandaag zeker Spanje antwoorden”. Hij wilde niet overdrijven, zei hij, maar in Duitsland was toch al een ander “gebeurd”.

Zo had hij twijfel of zijn dochter in Berlijn, München of Hamburg “zonder kleerscheuren thuis geraakt”. 10 jaar geleden was zoiets ondenkbaar in Duitsland. En moeilijk naar woorden zoekend wees hij in de richting van de migratiecrisis als kernpunt bij het gewijzigde veiligheidsgevoel in zijn vaderland. “Tja, hoe moet men het stellen, namelijk dat Duitsland vol is en dat het een thema is bij de mensen”. Hij heeft niets tegen “de grondidee dat mensen komen en dat we mensen nodig hebben”. Maar het gebeurde te ongecontroleerd. “Men is er dus niet in geslaagd, in deze grondidee. De Duitse overheid heeft het onderschat”.

Dit zegt het buikgevoel in Duitsland, het zal niet wezenlijk verschillen van het buikgevoel bij ons of in Frankrijk. Alleen weigeren de progressieve, liberale of liberaal-progressieve regeringen hier (voorlopig?) rekening mee te houden.

Peter Logghe

Ter illustratie: