“Het mopje gaat dat de Rode Duivels beter zouden verkassen naar de Paralympische Spelen, dan winnen ze misschien nog eens een tornooi. In de categorie mentale beperking zie ik zeker mogelijkheden, en kan de ploeg een gemiddeld IQ behalen dat een stuk onder de maximumnorm ligt, zijnde 70. Daarenboven is de angst voor de tegenstander bij deze ploeg zo groot en algemeen, dat verlammingsverschijnselen optreden waardoor ze ook voor de rolstoelcategorie in aanmerking komen.”…
… “Transformeer je gebrek tot gave. Vroeger kon je enkel nar worden als je een voldoende grote bochel had. Een spraakgebrek was een plus. In kermissen en circussen, maar ook in allerlei stand-up performances exposeren mensen hun lichamelijk of psychisch defect als troef. Het woke-denken weet met deze humor geen raad, net omdat het slachtofferisme en de anti-discriminatieriedel overstegen worden…”
De Algerijn die zichzelf geslachtelijke heruitvond als Imane Khelif werd niet als vrouw “goedgekeurd” voor de wereld kampioenschappen. Wie begrijpt dat en hoe hij een tweede kans op eeuwige roem kreeg op de Olympische Spelen? Hij bokste zijn tegenstandster, Angela Carini, na 46 seconden tot een opgave.
Vervolgens wordt er veel geluld: als in je paspoort staat dat je een vrouw bent, dan bèn je een vrouw! En bovendien lopen er nogal wat vrouwen rond op de wereld die behoorlijk wat testosteron in hun lichaam hebben. Ja… bekijk nu toch eens die “Imane”… Ziet die eruit als een vrouw? U kent wellicht het spreekwoord: “If it looks like a duck, swims like a duck, and quacks like a duck, then it probably is a duck”.
Boodschap van onderstaande video: “Een man die een vrouw een pak slaag geeft. De gevoelens van mannen zijn belangrijker dan de fysische veiligheid van vrouwen!”
Het Laatste Avondmaal met een dikke, rosse blauwe smurf op tafel en Jezus in de vorm van een vrouw die niet op een koekje meer of minder kijkt. De opening van de Olympische Spelen zorgde voor alweer dezelfde controverse. Met dezelfde voorspelbare reacties. Geschokte christenen en conservatieven die zich afvragen hoe het mogelijk is dat je niemand meer mag kwetsen, behalve hen. Progressieven die juichen om de diversiteitsboodschap die er ongetwijfeld ergens inzit omdat een apostel een teelbal laat zien. Het is allemaal zo vermoeiend en saai.
Buiten kartonnen bedden en visnetmatrassen, hebben de atleten nog andere klachten. Zoals het eten, dat vooral voor konijnen en groenaanbidders bedacht werd. 60% van de maaltijden moest vegan, plantaardig, zijn. Wetende dat nogal wat sportieve best-prestaties gekoppeld worden aan proteïne-opname… vlees dus… staken snel problemen de kop op. Er moest dringend vlees gekocht worden. Zo zie je maar dat de groene ideologie niet overal, op eender welk tijdstip, door eender wie, ongeacht de verlangde fysische prestaties, aanvaard wordt of zelfs wenselijk is. Een grapje dat de ronde doet:
“Wie hier aankomt als zwaargewicht, gaat naar huis als middengewicht…”
Verder werden de deelnemers in een relatief kleine kamer samen ondergebracht, zonder airco. De Australiërs hebben zelfs hun eigen airco meegebracht… Misschien hadden ze beter ook een 50 m zwembad gehuurd… Of VSA tennissters die met hun tienen twee badkamers moesten delen. De helft is vertrokken… En dan is er nog het voorziene transport in overvolle bussen zonder airco – waarschijnlijk elektrisch aangedreven… Een airco zou die nog sneller zonder “energie” kunnen brengen.
De opening van de Olympische Spelen was op zijn minst zeer opmerkelijk. Qua decor: fantastisch! Qua originaliteit: niet te evenaren! Minpunten: het weder – waar de organisatoren geen schuld aan hebben, de duur – hadden ze beter moeten inschatten, vooral als men met mogelijk slecht weder rekening houdt – én … wat ons vooral ergerde… het woke-gehalte met baardmadammen, spastische dansers, vestimentair een zooitje ongeregeld, rassenreclame, geslachtenwaanzin, ridiculisering van het geloof… enz… Indien men de woke-invulling geschrapt had, het hossen en springen achterwege had gelaten, dan zou de duur van de feestelijkheden met een uur ingekort kunnen geweest zijn, wat de kwaliteit ten goede had gekomen en waardoor menig kijker niet voortijdig uitgeschakeld zou hebben.
Dit zijn enkele scènes de cultuur en geschiedenis van Parijs – en in het verlengde van Frankrijk – onwaardig. We zijn niet de enigen die zich hieraan stoorden:
Nog dit: eigenlijk zou sport niet om politiek mogen gaan. Rusland wordt als natie geweerd, maar Turkije, dat sinds 50 jaar een groot gedeelte van Cyprus bezet heeft, dat een gedeelte van Syrië bezet én dat de lakens uitdeelt in Noord-Irak, dat Turkije wordt met alle égards ontvangen op de Olympische Spelen. De VSA die heel de wereld als hun speelterrein zien, o.a. Oost-Syrië en Irak, Israël dat de Syrische Golanhoogte ingepalmd heeft en stelselmatig zijn grenzen uitbreidt tot wat er nog rest van Palestina helemaal onder Israëlische voogdij gebracht werd, deze landen worden geen haarbreed in de weg gelegd. De Olympische gedachte is één groot schouwtoneel, wat mocht blijken uit de woke-campagne tijdens de opening.
Als men de derde wereld binnenhaalt, wordt men zelf de derde wereld.
Duitse voetballer Toni Kroos: “Dit is niet meer Duitsland zoals ik het ken”
Toni Kroos, zovele jaren speler in de Duitse Nationalmannschaft, internationale voetballer en toptalent, heeft zich bij het afsluiten van zijn voetbalcarrière bezorgd getoond om de toestand van zijn vaderland. Hij ziet zijn dochter bijvoorbeeld veiliger opgroeien in Spanje dan in Hamburg, Berlijn of München. Eigenlijk is hij teleurgesteld, maar hij wikt zijn woorden om tegen niet teveel tere schenen te schoppen: “Ik vind Duitsland nog steeds een heerlijk land, ik ben er ook graag, maar het is bijlange niet meer het land zoals het er 10 jaren geleden uitzag, toen we naar Spanje trokken”, aldus Kroos in een recente podcast Lanz & Precht van de journalist Markus Lanz en de filosoof Richard David Precht.
Het voelt ànders aan in het land. Hij zocht naar zijn woorden, liet hij tijdens de uitzending verstaan: “Hoe kan ik mij zo goed mogelijk uitdrukken, zonder in een hoekje te worden gedrumd?” Zijn dochter was net 7 geworden: “Als iemand mij zou vragen: ‘Zou je je dochter op haar 14de ’s avonds thuis laten vertrekken, in Spanje of eerder in een Duitse stad?’, zou ik vandaag zeker Spanje antwoorden”. Hij wilde niet overdrijven, zei hij, maar in Duitsland was toch al een ander “gebeurd”.
Zo had hij twijfel of zijn dochter in Berlijn, München of Hamburg “zonder kleerscheuren thuis geraakt”. 10 jaar geleden was zoiets ondenkbaar in Duitsland. En moeilijk naar woorden zoekend wees hij in de richting van de migratiecrisis als kernpunt bij het gewijzigde veiligheidsgevoel in zijn vaderland. “Tja, hoe moet men het stellen, namelijk dat Duitsland vol is en dat het een thema is bij de mensen”. Hij heeft niets tegen “de grondidee dat mensen komen en dat we mensen nodig hebben”. Maar het gebeurde te ongecontroleerd. “Men is er dus niet in geslaagd, in deze grondidee. De Duitse overheid heeft het onderschat”.
Dit zegt het buikgevoel in Duitsland, het zal niet wezenlijk verschillen van het buikgevoel bij ons of in Frankrijk. Alleen weigeren de progressieve, liberale of liberaal-progressieve regeringen hier (voorlopig?) rekening mee te houden.
Duurzaamheid in het kwadraat. Luxe of huiselijkheid, privésfeer, comfort of verwennerij… worden niet geboden in het Olympische Dorp. De kamers – zonder airco – worden sowieso gedeeld door de deelnemende atleten. Bedden met minimum afmetingen uit karton, matrassen uit regenereerde visnetten. Ach… en dat allemaal om de eer van het land te verdedigen.
Terecht of onterecht? Probleem is dat het niet mag regenen want dan storten de riolen hun onwelriekende inhoud in de stroom. En dat kan toch niet gezond zijn. Verleden jaar nog werd de triathlon ingekrimpt tot een duoathlon… zonder – u raadt het – zwemmen! Eender hoeveel miljoenen eraan besteed werden, ons kan niemand overtuigen dat een duik in de Seine zonder gevaar voor lijf en leden is.
