Categorie archieven: religie

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door 
Met onze verontschuldigingen voor de vertraging bij het publiceren.  De versie van pater Daniëls wekelijkse nieuwsbrief kon door ons pc-programma niet overgenomen worden.  Vandaar pas vandaag zijn nieuwsbrief van vrijdag 15 december.

Goede Vrienden,

De vierde eigenschap van ons mens-zijn is: wij zijn hartstochtelijk door God bemind. God houdt van ons niet “ondanks“ onze zonde, maar we zouden bijna zeggen “omwille” van onze zonde, nl. omdat onze ellendige toestand Gods barmhartigheid nog meer aantrekt. In die zin spreekt de liturgie van Goede Vrijdag van “gelukkige schuld” (“Felix culpa”).  In zijn parabel van de verloren zoon of de barmhartige Vader (Lucas 15, 11-32), geeft Jezus op schitterende wijze deze liefde weer. Onze schuld, schande en ellende zijn een bijzondere uitdaging voor Gods goedheid en barmhartigheid. De Vader heeft in zijn  hart de brutale zoon al lang vergeven maar deze kan er pas van genieten als hij besluit terug te keren naar zijn Vader en vergiffenis te vragen.

Heel de Bijbel openbaart een God, Schepper en Vader, die oneindige liefde is. Deze liefde is het antwoord op alle vragen: waarom Hij  ons, mensen heeft geschapen, waarom Jezus mens geworden is om ons te verlossen… De heilige Paulus begint zijn belangrijkste brief, met de uitroep: “God heeft u lief” (Romeinen 1, 7). Het is zijn “kerugma”, de korte samenvatting van heel zijn boodschap, als de bazuinstoot van een heraut. Hij wil dat we ons opnieuw laten verwarmen door het vuur van Gods liefde en dat we herontdekken dat we Gods geliefden zijn. Dit “kerugma” herinnert ons aan de uitroep “wapenstilstand” die we als kind meemaakten aan het einde van Wereldoorlog II. Mensen liepen de straat op, omhelsden elkaar en begonnen te dansen. We wisten eigenlijk niet wat er gebeurd was maar het voornaamste hadden we begrepen: de ellende van de oorlog is voorbij. En na het “kerugma” volgt dan de volledige uitleg: de catechese, waardoor de kernboodschap verdiept en verstevigd wordt.

De Schrift tracht met verschillende beelden Gods liefde uit te drukken, vooral met de vaderlijke liefde, de moederlijke liefde en de huwelijksliefde. Laten we vooraf stellen dat deze beelden menselijke voorstellingen zijn die een richting aanwijzen maar eigenlijk nog veel meer verhullen dan ze openbaren.

“Met zachte leidsels heb Ik hen gemengd, met teugels van liefde” (Hosea 11,  4). “Gij die werd opgetild vanaf de moederschoot, en sinds de geboorte gedragen. Tot aan uw oude dag blijf Ik dezelfde… Ik zal u torsen, Ik zal u redden” (Jesaja 46, 3-4). Het is de vaderlijke liefde die op de oorsprong wijst maar ook op goedheid en liefdevolle zorg, bescherming, gezag en veiligheid biedt. Het oorspronkelijke Bijbelse beeld van het Hebreeuwse woord “vader” ( av), heeft niets met de moderne opvatting van een overheersend paternalisme te maken, maar alles met intieme verbondenheid en het innige verlangen om zich te geven.

“Zal een vrouw haar zuigeling vergeten, een liefhebbende moeder het kind van haar schoot? En zelfs als die het zou vergeten, Ik vergeet u nooit! Zie in mijn handpalmen heb Ik u geschreven” (Jesaja 49, 15-16).  “Zoals een moeder haar kind troost, zo zal Ik u troosten” (Jesaja 66, 13; cfr. Ezechiël 16, 62-63). Deze moederlijke liefde is tedere nabijheid, vergeving, medelijden. Ze komt voort uit haar binnenste, uit de plaats waar het kind ontstaan is. Daarom betekent hetzelfde Hebreeuwse woord “rechem” (mv. rachamim) tegelijk moederschoot én barmhartigheid, medelijden. Dit suggereert dat we opnieuw moeten geboren worden “uit de moederschoot van Gods barmhartigheid”. Jezus zegt tot Nicodemus: “Gij moet opnieuw (Grieks: anoothen = ‘opnieuw’ én ‘’vanuit de hoge’!) geboren worden” (Johannes 3, 7). Ook de barmhartige Vader uit de parabel van de verloren zoon, door Rembrandt geschilderd, schijnt zowel vaderlijke als moederlijke liefde uit te drukken.

Lees verder →

“Gevleugelde eindejaarspop”

Geplaatst op door

In de toenmalige DDR moest op 24 december in plaats van Heiligabend (kerstavond, 24 december) een onreligieus familiefeest gevierd worden, waarin men god zij dank niet slaagde. Het woord “engel” werd in een catalogus van het DDR-reclamebureau DEWAG zelfs een keer door het begrip “„geflügelte Jahresendpuppe“ (gevleugelde eindejaarspop” vervangen. Het begrip werd snel legendarisch voor het toenmalig communistisch regime, ook al werd het officieel niet gebruikt. Adventskalenders mochten in de DDR in het begin van de zeventiger jaren officieel niet zo genoemd worden. Het woord werd vervangen door „vorweihnachtliche Kalender“ (pre-kerstkalender); christelijke motieven mochten tot het jaar 1973 niet gedrukt worden.

In de huidige tijden werd de kerstmarkt vervangen door een wintermarkt, een winterfestijn, een lichtjesfeest en werd de kerststronk omgedoopt tot een decembergebak.

 MDR

Niets is heilig voor de klimaatterroristen

Geplaatst op door

Na wereldbekende kunststukken, vliegtuigen, openbaar verkeer, etalages, concerten, restaurants, drankgelegenheden, theatervoorstellingen… moeten nu ook kerstbomen eraan geloven.

Moet u eens proberen zonder het “klimaatreddings”alibi.

Vrede op aarde? Niet voor brave burgers, die gaan werken, belastingen betalen, het openbaar vervoer willen nemen of met hun auto naar hun werk willen rijden..

De Basilius kathedraal in Moskou

Geplaatst op door

Je vindt het gebouw prachtig of je vindt het eróver: de Kathedraal van de Voorbede van de Moeder Gods op de Greppel, kortom: de Sint Basiliuskathedraal aan het Rode Plein te Moskou, naar Basilius de Zalige die in de negende kapel begraven ligt. Basilius was een zwerver en dief die diefstal pleegde om de armen te voeden. Hij zou Ivan de Vierde berispt hebben omdat hij niet naar de armen omzag en niet als een goede Christen leefde. Ook wist hij een grote stadsbrand te voorspellen waardoor zwaarder leed werd voorkomen. Na zijn dood werd hij in de nog aanbouw zijnde kathedraal begraven waarbij Ivan de Vierde een van de kistdragers was.[1]

https://nl.wikipedia.org/wiki/Kathedraal_van_de_Voorbede_van_de_Moeder_Gods_(Moskou)#Externe_link

De Basiliuskathedraal, ook wel Pokrovkathedraal, is dé blikvanger van het Rode Plein in Moskou. De kathedraal werd tussen 1555 en 1560 gebouwd in opdracht van Ivan IV, ook bekend als Ivan de Verschrikkelijke. Dit naar aanleiding van diens overwinning op de Tartaren bij Kazan.

De kathedraal bestaat eigenlijk uit acht kleine kerkjes die om een hoofdkerk liggen. Deze hoofdkerk heeft een tentvormige toren. Dit in tegenstelling tot de omliggende kerkjes die koepels hebben.

Vandaag de dag is de kathedraal zeer kleurrijk. Vroeger was dat wel anders. De buitenkant van de kathedraal was oorspronkelijk wit. In de zeventiende eeuw werd de kathedraal geschilderd. Het ijzeren beslag van het dak werd toen ook vervangen door veelkleurige dakpannen.

HistoriekNet

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door 
Nogmaals: pater Daniël ondervindt moeilijkheden bij het verzenden/ontvangen van e-mails.  Wie op zijn verzendlijst staat en geen mail met zijn nieuwsbericht ontvangen heeft, weet dan dat dit buiten zijn macht gebeurt.  Als wij zijn wekelijkse nieuwsbrief ontvangen - wat de laatste tijd wel al eens onderbroken wordt - dan zullen we hem getrouw op Golfbrekers publiceren.

Goede Vrienden,

We zijn gewond door de zonde, dat is de derde eigenschap van ons mens zijn. Er zijn verschillende manieren van leven in zonde.

Het Farizeïsme was in Jezus’ tijd  de partij van hen die trouw de Wet van Mozes wilden onderhouden zonder compromissen of aanpassingen. Saulus van Tarsus was aanvankelijk een van hen. Ze zochten hun heil in  het onberispelijk onderhouden van de Wet. Deze vrome farizeeën waren de opvoeders bij uitstek van het volk en van de jeugd. Welnu, er is geen enkele andere groep van mensen die door Jezus zo fel wordt bestreden en uitgescholden als huichelaars en witgekalkte graven, die er van buiten als heiligen uitzien maar van binnen vol ongerechtigheid zijn (cfr Mattheus 23).

De parabel van de farizeeër en tollenaar is glashelder (cfr Lucas 18, 9-14). Zich beroepen op het vrome leven van gebed, vasten en aalmoezen op zich is waardeloos. Het corrupte kereltje van de tollenaar wordt  omwille van zijn oprecht  berouw gered. Een zelfvoldaanheid die meent God niet nodig te hebben, dat is de zonde. Het is de mens die zichzelf in plaats van God stelt. Hij  leeft volop van de schepping maar wil de Schepper niet erkennen. Hij doet alsof hijzelf de schepper van dat alles is, zijn eigen auteur en meester.

Dit kan vele vormen aannemen. Een aantal “meesters van het wantrouwen” van de 19e en 20e eeuw hebben tot in onze tijd veel invloed (gehad): Ludwig Feuerbach (+ 1872) , Karl Marx (+ 1883), Fr. Nietzsche (+ 1900), Sigmund Freud (+ 1939), J.P. Sartre (+ 1980).  Zij hebben God agressief als concurrent bestreden en zichzelf tot god uitgeroepen. Uit het gedachtengoed van Nietzsche is zelfs een theologische stroming ontstaan: de zogenaamde “dood-van-God theologie”! De Amerikaanse, protestantse theoloog Harvey Cox schreef het boek: “The secular City” (1965),  vertaald in “De stad van de mens”. Het werd een bestseller dat de secularisatie verheerlijkte. Hij betoogde daarin ten onrechte dat de Bijbel de mens aanspoort om nu de plaats van God in te nemen.

Deze stroming had in de jaren ’70 ook in Europa heel veel succes. God werd in de schaduw geplaatst van ”de stad van de mens”. Alom werden theologische bezinningen en liturgische conferenties georganiseerd onder de titel “in de stad van de mens”. Als God nog enige betekenis had in deze theologie was het een god, gemaakt naar het beeld van de mens, ontdaan van iedere transcendentie. H. Cox wilde aan God nog “een beetje transcendentie” toekennen, wat een innerlijke contradictie is. Het is zoals men van een vrouw zegt dat ze alleen maar een klein beetje zwanger is! Overigens, de onderliggende houding van Nietzsche was bijzonder radicaal. Hij schreef niet alleen “God is dood” maar “wij hebben God vermoord”! Mogelijk begreep hij beter dan vele anderen dat het wezen van het christendom uiteindelijk in Jezus’ kruisdood geopenbaard wordt. Hij bleef echter bewust en hardnekkig deze gekruisigde Jezus afwijzen en is er ook gek van geworden.

Lees verder →

Radicaliseringsbidden?

Geplaatst op door

“Gebeden” in lagere school in Nice – islam rukt op

Buitenschoolse momenten worden volgens officiële richtlijnen ingevuld met ondersteuningslessen, ludieke ateliers of groepsactiviteiten, activiteiten dus die door de school worden opgezet om de vorming van kinderen te vervolledigen. Maar op maandag 13 november hebben twee leerlingen van een lagere school in Nice dit moment aangegrepen om “een gebedsstonde” te organiseren. Volgens de burgemeester Christian Estrosi en de rector van de academie, Nathalie Chicot, gaat het over “inbreuken op het lekenonderwijs”.

De ouders werden op het kabinet van de burgemeester ontboden. De leerlingen kwamen ervan af met een “waarschuwing”. Want, zegt Jean-Luc Gagliolo, verantwoordelijke voor onderwijs van Nice, het gaat om kinderen van 8 jaar “die niet de bedoeling kunnen hebben om de school te ontwrichten”. De burgemeester voegde eraan toe: “De toestand in de wereld rechtvaardigt dat men geen olie op het vuur giet”. In juni had dezelfde burgemeester nochtans al gewaarschuwd voor “islamitische gebeden georganiseerd door kinderen van de lagere school”, en “minuten van stilte opgedragen aan de profeet Mohamed”.

Angst voor islamfobie verstikt elk debat

Tot hiertoe bestond op het Franse territorium enkel één officiële gids om radicalisering tegen te gaan bij jongeren van 15 tot 25 jaar (Prévenir la radicalisation auprès des jeunes de 15-25 ans). Maar de radicalisering start op veel jongere leeftijd. Tijdens het eerbetoon naar aanleiding van de islamitische moord op Dominique Bernard werden in Frankrijk meer dan 500 verstoringen en bedreigingen geregistreerd. 183 leerlingen werden uitgesloten tot ze voor de disciplinevergadering zouden verschijnen. Maar sindsdien werd geen enkel resultaat voorgelegd. Geen statistieken, geen cijfergegevens. Alleen dit bericht uit onderwijskringen: “Kinderen die geradicaliseerd zijn, uit de groep halen, lijkt wettelijk niet mogelijk”. Frankrijk staat erbij en kijkt ernaar.

Onder die geschorste leerlingen, een kind van 10 jaar in de Pyrénées-Atlantiques. Zijn straf? Een leraar gaat nu “intens met hem werken”. Al in 2022 bleek uit cijfers dat lagere en middelbare scholen steeds vaker getroffen worden door dit soort van islamitische geloofsijver. De schoolinstellingen fluiten in het donker en durven – uit angst hetzelfde lot te zijn beschoren als de leraars Bernard en Paty – niet optreden. Een vrouwelijke inspecteur van de academie verzekert bijvoorbeeld: “Meestal zijn inbreuken op het lekenonderwijs niet verbonden met vermoedens van radicalisering”. Men laat betijen met andere woorden. Om de sociale vrede te bewaren? U kent het intussen: zachte heelmeesters….

Peter Logghe

Ter kennisname over “Een verslag uit Syrië zonder poco bril”

Geplaatst op door 
Even deze mededeling: pater Daniël ondervindt steeds meer moeilijkheden om zijn nieuwsbrief te verspreiden.  We kunnen er hier niet dieper op ingaan, maar zoals het spreekwoord zegt "een goede verstaander heeft slechts een half woord nodig".   Intussen wordt geprobeerd de geïnteresseerden, die op zijn verzendlijst staan, via een ander mailadres te bereiken.  Hij weet niet of de tussenpersoon erin geslaagd is vermits hij grotendeels van de buitenwereld afgesloten is.   Onze redactie heeft alvast geen volledige versie kunnen of mogen ontvangen.  Mocht één van jullie op deze verzendlijst staan én de nieuwsbrief van 1.12.23 toch in uw mailbox gekregen hebben, dan zouden wij het op prijs stellen als u dit even in de reactiemodule zou willen melden om vast te stellen waar de hapering (... censuur) zich voordoet. 
Mocht de verzending én ontvangst (nog) niet lukken, dan kan u de nieuwsbrief in de toekomst - als het God en de internetstoorders belieft, via dit kanaal lezen.