Van de Nijl tot de Eufraat. Van Egypte over Saoedi-Arabië, wat er rest van Palestina, Libanon, Syrië, Jordanië, Irak…tot aan Koeweit. Naar verluidt eigenlijk helemaal niet zo overweldigend groot. Het Beloofde Land is ‘slechts’ zo groot als bv. Texas en ‘bijna’ zo groot als bv. Kazachstan.
Leerrijke video. Zo begrijp je beter waarop de Israëlische uitbreidingsverzuchtingen gebaseerd zijn. Nu nog de b.g. uitbreidingslanden overtuigen…
Goede vrienden,
Het geweld ontmaskerd.
Jezus Christus heeft door zijn Menswording, zijn leer, zijn vrijwillig en bewust lijden en sterven op het Kruis de zinloze, uitzichtloze gruwel van iedere menselijke samenleving ontmaskerd en Gods plan voor een nieuwe wereldorde geopenbaard. De vier Evangelies (van Matteus, Marcus, Lucas, Johannes) hebben dit in een kort en helder passieverhaal (slechts 2 hoofdstukjes!) weergegeven. Iedere menselijke beschaving, die op andere fundamenten wordt gebouwd, zal uiteindelijk de oude levenswijze van leugen en bedrog, geweld en dood blijven voortbrengen.
In deze geest willen we de passieverhalen van de Evangelies lezen. Velen blijven het Woord Gods nog steeds lezen vanuit de geest van de mythen terwijl de waarheid van de Evangelies juist de leugens van de mythen ontmaskeren. Zij zijn niet slechts een bron van waarheid maar ook van een dynamisch geestelijk leven. Vele heiligen kozen slechts één zin als leidmotief. Het woord van Jezus op het Kruis: “Ik heb dorst” gaf moeder Teresa van Calcutta (+ 1997) de kracht om op wonderbare wijze te leven voor de aller armsten, stervenden en lijdenden om zo Jezus’ dorst naar wederliefde te lessen.
Ziehier hoe de passieverhalen onze eigen menselijke samenleving ontmaskeren. We belichten slechts enkele aspecten. Een uitgebreide commentaar zou boekdelen kunnen vullen. In het complot tegen Jezus speelt Judas mee. Wat zwaar doorweegt is dat hij “een van de twaalf” is, uit de intieme vriendenkring van Jezus. Hieraan voorafgaand verhalen de evangelisten hoe een vrouw met een albasten vaasje vol kostbare nardusolie Jezus komt zalven. Het toont de paradoxen in het leven. Judas, uit eigen kring, wil Jezus verraden voor 30 zilverlingen, de prijs voor een slaaf. Een vreemde vrouw geeft Jezus zomaar de kostbaarste nardus, ter waarde van 300 denarien! (Eén denarie was het dagloon van een goed betaalde arbeider).
De houding van Petrus toont de paradox van onze goede wil met ons feitelijk gedrag. In de hof van Olijven leert Jezus hem reeds dat geweld niet met geweld kan bedwongen worden. Wanneer Jezus gearresteerd wordt, grijpt Petrus naar het zwaard en hakt het rechteroor af van de knecht Malchus. Jezus zegt: “Steek het zwaard terug op zijn plaats; allen immers die het zwaard nemen zullen door het zwaard omkomen” (Mattheus 26, 52). Landen die ook nu het meeste geld en energie besteden aan wapens voor eigen veiligheid, zullen zich terecht het minste veilig voelen! Eenmaal Jezus aangehouden is, verliest Petrus zijn weerbaarheid. Hij warmt zich aan het vuur en wordt één met deze groep mensen. Niemand wil nog gerekend worden bij de man die net gearresteerd is. Ook Petrus niet. Met de strafste bewoordingen wil hij duidelijk maken dat hij achter de openbare opinie staat en volkomen een is met deze groep. Door het kraaien van de haan, – die belangrijke bijbelse figuur! – laat hij zich raken. Judas had wroeging, kwam tot wanhoop, sloot zelf de hemel boven zich en ging zich verhangen. Petrus heeft oprecht berouw, wat de bron wordt van zijn nieuwe levenshouding: “Hij ging naar buiten en begon bitter te wenen” (Matteus 26, 75). Hierna zal hij werkelijk zijn leven voor Jezus geven.
Terwijl de huidige westerse media moordenaars en onschuldige slachtoffers openlijk met elkaar verwisselt, is er in de passieverhalen niet de minste twijfel over schuld en onschuld. De religieuze leiders voeren een complot tegen Jezus. De zogenaamde aanklachten en beschuldigingen tegen Hem voor de religieuze leiders zijn een opgevoerd spel en leveren niets anders op dan verwarring en tegenspraak. Judas getuigt onomwonden voor de hogepriesters: “Ik heb misdaan door onschuldig bloed te verraden” (Matteus 27, 4) en gooit zijn geldstukken in de tempel. Pilatus geeft openlijk zijn inzicht: “Ik vind niets schuldigs in die mens” (Lucas 23, 4). Ook de vrouw van Pilatus getuigt dat ze in een droom vernomen heeft dat Jezus een “rechtschapen mens” is en vraagt haar man zich niet met Hem in te laten. Een van de twee misdadigers die met Hem gekruisigd is, zegt tot de ander, doelend op Jezus: “… deze heeft niets verkeerds gedaan” (Lucas 23, 41). En de heidense honderdman, verantwoordelijk voor de kruisiging, geeft een geloofsgetuigenis en roept het uit na Jezus’ dood: “Waarlijk deze mens was zoon van God” (Marcus 15, 39).
De veroordeling van Jezus toont verder de volslagen mislukking van zowel het religieuze als van het burgerlijke gezag. De religieuze leiders hebben maar één doel: Jezus doden. Er is geen enkele belangstelling voor een ernstig onderzoek naar schuld en onschuld, of Hij mogelijk de Messias is, of Hij de Schriften vervult… Er is geen enkel open gesprek daarover mogelijk. Leden van de Hoge Raad die hiervoor wel open staan, moeten zwijgen en in het verborgene handelen. In geweld worden allen één en zo worden de religieuze leiders plots de vrienden van de Romeinse onderdrukker. Ze zeggen zelfs openlijk: “Wij hebben geen andere koning dan de keizer!” (Johannes 19, 15). Hun enige inzet is het volk op te ruien en onrechtmatig de kruisdood van Jezus te eisen. Ook het failliet van de burgerlijke macht is volkomen. Pilatus zegt dat Jezus geheel onschuldig is, hij wast zijn handen en beveelt dan dat Jezus eerst gruwelijk gegeseld moet worden en daarna gekruisigd! Het doet me enigszins denken aan wat we hier in Syrië met de chemische aanvallen hebben meegemaakt. Ze werden allen voorbereid en beraamd door de geheime diensten van westerse mogendheden en uitgevoerd door de door hen gesteunde terroristische groepen. De westerse media gaven eensgezind de schuld aan Syrië en de wereldleiders riepen om vergelding en begonnen Syrië te bombarderen met de steun van de openbare opinie! Hypocrisie ten top die tot vandaag voortduurt. Of denken we aan wat er nu in Gaza gebeurt. Wereldleiders en internationale veiligheidsorganisaties blijven de gruwelijke volkerenmoord steunen, terwijl voor de schijn wat hulpgoederen worden gestuurd.
Jezus zelf heeft dit monsterproces en het verschrikkelijkste onrecht en geweld ondergaan zonder er zelf op enige wijze aan deel te nemen. Wanneer iemand ons slaat zijn wij geneigd om driemaal terug te slaan. Daarom legde het Oude Testament reeds een beperking op: oog om oog, tand om tand. Jezus neemt echter helemaal niet deel aan vergelding. Bij de aankondiging van zijn verrader spreekt Hij in bedekte termen om Judas te beschermen. Tegen de stortvloed van valse beschuldigingen voor de hogepriesters en voor Pilatus doet Hij zelfs geen enkele moeite om zich te verdedigen. Hij zal wel openlijk van de waarheid getuigen en zeggen dat Hij inderdaad Koning is, al zal het de kans op zijn veroordeling sterk vergroten. Zelfs op het ogenblik van zijn gruwelijke kruisdood zal Hij nog om vergeving pleiten: “Vader vergeef hun, ze weten immers niet wat ze doen” (Lucas 23, 34).
De passieverhalen zijn een spiegel van onze samenleving vol leugen en bedrog, geweld en dood. Ze is niet in staat om zichzelf hieruit te bevrijden. Wanneer we het Woord Gods over Jezus’ lijden en sterven begrijpen, kunnen we trachten de weg van de bevrijding te gaan. Jezus Christus is hierbij de Weg, de Waarheid en het Leven voor alle mensen van alle tijden.
P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 22.3.24
2. Foto’s vindt u terug op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelaten.
3. Wekelijkse Bijbellezing
Over het doopsel (II)
Wie was Johannes de Doper precies?
In de aanloop naar het Paasfeest en ook daarna willen we ons verdiepen in het grote mysterie van het doopsel. Het is dit grote sacrament dat van ons Christenen maakt. Maar wat betekent dat doopsel precies? Dat is de vraag die ons de komende weken zal bezig houden.
Vorige week hebben we gezien dat het doopsel niet iets nieuws was toen Johannes in de Jordaan begon te dopen ergens rond 29-30 na Christus. Het doopsel van Johannes was een uitloper van religieuze praktijken uit het Oude Testament. De Joden waren bekend met rituele wassingen.
Lees verder
24 maart: feest van Zacharias (ook Zacharia) de Vaster, Holenklooster, Kiev, Oekraïne; † begin 14e eeuw.
Zacharias was betrokken bij een beroemd wonder, dat plaatsvond in het Holenklooster van Kiev.
Twee vrienden, Johannes en Sergius, zwoeren elkaar trouw voor de icoon van de Heilige Maagd dat zich in het Holenklooster bevond. Toen Johannes stierf, vertrouwde hij zijn vriend Sergius zijn geldschat toe met de bedoeling dat deze hem aan zijn zoon Zacharias zou geven als hij volwassen was geworden. Op dat moment was de knaap pas vijf jaar oud. Toen Zacharias de volwassen leeftijd had bereikt en kwam vragen om het geld van zijn vader, ontkende Sergius ooit iets van hem ontvangen te hebben. Daarop vroeg Zacharias of hij dat voor de icoon van de Heilige Maagd durfde te herhalen, waarvoor zijn vader en hij ook hun vriendschap hadden bezworen. Dat durfde Sergius. Maar toen hij na zijn eed de icoon wilde kussen werd hij door geheimzinnige krachten tegengehouden. Hij begon te roepen en te schreeuwen en tenslotte moest hij de waarheid wel toegeven. Toen Zacharias ging kijken op de aangewezen plaats trof hij een dubbele hoeveelheid aan van zijn vaders schat. Hij schonk haar aan het Holenklooster, en werd zelf monnik. Hij stierf tenslotte als een heilige.
Bron: Heiligennet
Zijn ze niet prachtig deze Jiddische spreekwoorden?
Met een dag vertraging, graag uw aandacht voor Ierlands geliefde patroonheilige, St. Patrick. En hij was zelfs een immigrant.
Waarschijnlijk werd hij rond het jaar 385 in Schotland geboren. Hij zou oorspronkelijk Sucath (= ‘strijder’) geheten hebben. Volgens zijn levensverhaal werd hij op vijftien- of zestienjarige leeftijd door zeerovers buitgemaakt en als slaaf verkocht in Ierland. Daar kwam hij als herder in dienst van een druïde, Miluic (ook wel Miliuc of Maelchu genaamd). Thuis was hij christelijk opgevoed, maar thans bevond hij zich in een gebied dat nog goeddeels de Keltische godsdienst aanhing. Na zes jaar slavernij wist hij te ontsnappen en vluchtte naar de overkant van de zee. Hij belandde in Tours en sloot zich daar aan bij de kloostergemeenschap. Deze was zo’n vijfentwintig jaar geleden nog door de grote Sint Maarten (Martinus: † 397; feest 11 november) gesticht. Ook bracht hij enige tijd door op het beroemde kloostereilandje Lérins voor de Zuid-Franse kust.
In 431 kreeg hij van de paus de opdracht om naar Ierland te gaan en er het evangelie te verkondigen. Meer: https://www.heiligen.net/heiligen/03/17/03-17-0461-patrick.php
Elk jaar, op 17 maart, lijdt heel Ierland aan de St. Patrickgekte. Niet alleen in Ierland, overal ter wereld waar de Ieren zich vestigden, of waar er Irish pubs openden, ontwikkelt zich een groene waas met het onontbeerlijke gezelschap van Guinness. Gek genoeg ontstond de St. Patricks viering, zoals wij ze die nu kennen, in New York. In 1762 marcheerden Ierse soldaten door New York City, waardoor de traditionele St.Patricks stoet ontstond.
In Chicago wordt zelfs de rivier in een groen jasje gestoken…
… het portret van een zionistische activist
“Aan de andere kant (van de omheining) is het ook mijn land.”
Van veldslagen tegen extreemrechts in Frankrijk tot de Israëlische kolonisatie in het Midden-Oosten: een buitengewone reis van een geradicaliseerde Jood.
Thierry, een jonge jood uit de Parijse buitenwijken in de jaren zestig en zeventig, was een van de leiders van kleine joodse identiteitsgroepen die in oorlog waren tegen extreemrechts in de jaren zeventig en tachtig. Nadat hij een van de bazen van Betar was geworden, vertrok hij om zijn werk te doen, dienst doen in Israël en de Libanese oorlog bestrijden in de speciale strijdkrachten. Thierry, door een geradicaliseerde rabbijn uit New York tot religieuze orthodoxie bekeerd, werd Pinhas en wijdt zich nu aan de herovering door de Joden van Groot-Israël. Ooit dicht bij de Mossad, is hij vandaag de dag een van de meest actieve leiders van de kolonie Kyriat Arba, in bezet Palestina, nabij Hebron. Afwisselend verleidelijk en weerzinwekkend, manipulatief en naïef werpt het personage licht op enkele van de meest mysterieuze pagina’s uit de recente Franse geschiedenis en dompelt het ons onder in de kern van de geheimen van de Israëlische kolonisatie in het Midden-Oosten.
(Nvdr.: we citeren de begeleidende tekst onderaan de video)
“No Other Land” heeft op de Berlinale de prijs voor de beste documentaire gekregen. Niet iedereen was daar gelukkig mee. De makers waren een Israëli en een Palestijn. Applaudisseren mocht, maar enkel en alleen voor de Israëlische regisseur, Yuval Abraham. De Israëli en zijn familie kregen doodsbedreigingen van kolonisten en hij kon zelfs niet naar huis terugkeren. De Duitse media vertaalden hun erfzonde door Abraham van antisemitisme te beschuldigen..
Wanneer zal Duitsland eindelijk in het reine zijn met het verleden?
+ Hieronder vindt u de documentaire… niet meer. Een onzichtbare hand besliste de film te censureren. YT verklaarde doodleuk: “Deze pagina is niet beschikbaar. Onze excuses daarvoor. Probeer naar iets anders te zoeken.”
Wij kunnen u slechts de inleiding tonen.
Goede Vrienden,
De zesde eigenschap van ons mens-zijn is de gave van zichzelf. De mens vindt zijn hoogste ontplooiing in het geven van zichzelf, in vrijheid en liefde voor anderen. We leiden dit af van het feit dat we geschapen zijn naar Gods Beeld en Gelijkenis. Jezus heeft ons een God geopenbaard die Drie in Eén is, een gemeenschap, een familie, een stroom van gevende en ontvangende liefde. De Vader geeft en deze gave is de Zoon. De Zoon “ver-geeft”, in de zin van bovenop geven, ook nog wanneer men gekwetst of afgewezen wordt. En de wederzijdse stroom van liefdevolle gave van zichzelf tussen Vader en Zoon is de heilige Geest. Welnu, naar het beeld van deze God zijn wij geschapen.
De “inwoning” van deze God dragen wij allen en voor altijd in ons wezen mee. Zo is de gave van onszelf ook voor ons een wezenskenmerk. Al lijkt het tegenstrijdig, we worden onszelf door onszelf te overstijgen. We bereiken onze diepste ontplooiing door ons zelf te geven. Jezus zegt het zo: “Want wie zijn leven wil redden zal het verliezen. Maar wie zijn leven verliest omwille van Mij en het Evangelie, zal het redden” (Marcus 8, 35). Het Tweede Vaticaans Concilie spreekt over een gelijkenis tussen de goddelijke personen en ons. “Deze gelijkheid wijst er op, dat de mens, die op aarde het enige schepsel is dat om zichzelf door God is gewild, zichzelf alleen volledig kan vinden in de oprechte gave van zichzelf” (Gaudium et spes, Pastorale constitutie over de Kerk in de wereld van deze tijd, nr. 24). Planten en dieren kunnen gebruikt worden voor een ander doel, nl. om de mens te dienen of te voeden. Een mens mag niet als middel gebruikt worden voor iets of iemand anders. Wordt een mens verzorgd, dan moet dit gebeuren voor hemzelf en niet om de wetenschap of een ander te dienen. Je mag een nier afstaan om het leven van uw broer te redden, maar dan moet het wel uw eigen vrije keuze zijn. Zelf komt de mens pas tot algehele ontplooiing door zichzelf te geven.
In de huidige openbare opinie is er nagenoeg geen aandacht voor “het geven van zichzelf”. Onze tijd hecht veel waarde aan “assertiviteit”, het opkomen voor eigen rechten, de zelfbeschikking, de zelfontplooiing, eigen gevoelens koesteren, het onbeperkt nastreven van genot en plezier, het doorbreken van taboes … Mogelijk bevatte deze stroming in oorsprong enige gerechtvaardigde reactie op een te grote miskenning van eigen gevoelens en eigen aard. In zijn huidige trend is deze levensstijl van onbeperkte eigen zelfontplooiing evenwel in feite zelfvernietigend, vooral op moreel gebied. Enkele seksuologen en een “Vlaams expertisecentrum voor seksuele gezondheid” zijn hiervan een duidelijk voorbeeld. Alle schroom en gezonde schaamte willen ze afbreken. Zij ijveren zogenaamd voor preventie van seksuele overdraagbare ziektes maar in feite zijn ze gericht op het afbreken van zogenaamde taboes en zijn geobsedeerd door het vluchtig genot van “plezante seks”. Uiteindelijk is hun strijd gericht tegen de katholieke moraal. En die willen ze de kinderen op zo jong mogelijke leeftijd ontnemen om hen een seksuele opvoeding op te dringen waarvoor ze nog niet rijp zijn. Met seksuele organen van man en vrouw in plastiek willen ze aanschouwelijk aantonen op welke wijze het meeste “plezier” te vergaren valt, waar de gevoelige plekken liggen… Op geen enkel ogenblik is er enige aandacht voor opvoeding tot het ware, diepere menselijke geluk en verantwoordelijkheid. Het gaat enkel om de biologische, technische, vluchtige beleving van seksueel genot.
Een mens die even nuchter nadenkt begrijpt onmiddellijk dat men hiermee kinderen én volwassenen in een verslaving duwt die hen voor de rest van hun leven naar de psychiatrie of de depressie kan leiden. Ouders die protesteren tegen dergelijke opgedrongen, vroegtijdige seksopvoeding aan hun kinderen, krijgen dan te horen dat het allemaal verantwoord is omdat het op zogenaamd deskundige wijze gebeurt onder leiding van het “Vlaamse expertisecentrum”! Wat een waanzin. Het is een soort zelfmoord met deskundige assistentie. Wie zal het gelukkigste zijn: een jongen die alleen maar geleerd heeft op veilige wijze vluchtig plezier te zoeken bij een meisje of een jongen die geleerd heeft zichzelf te beheersen en zich met al zijn gaven voor een ander belangeloos in te zetten? Welke vader zal het gelukkigste zijn: hij die alle trucjes kent van seksueel genot of hij die werkt en zich iedere dag inzet om een vrouw en kinderen te onderhouden die van hem houden en waarvan hij houdt?
Het diepe en blijvende menselijk geluk is veel meer dan vluchtig seksueel plezier. De muffe bekrompenheid van sommige “seksuologen” en van een “expertisecentrum voor seksuele gezondheid” is in feite een bewuste, criminele opvoeding tot zelfvernietiging. Ze is vernietigend voor het diepere, blijvende menselijk geluk, omdat zij het “geven van zichzelf” als wezenskenmerk voor een gelukkig mens zijn totaal negeert. Ook in het huwelijk is de seksuele éénwording slechts een middel, het doel is de liefdevolle geestelijke éénwording door de wederzijdse gave van zichzelf. Wanneer het middel als doel wordt nagestreefd, ontstaat er diepe ontgoocheling en frustratie, bron van zoveel onderling geweld. Blijkbaar lijden velen hieronder en belemmeren hun algehele geestelijke gezondheid zonder het zelf te beseffen. En zal een echtpaar dat meer liefdevol, geestelijk één is, ook niet gelukkiger zijn met hun lichamelijke éénwording?
De wijze waarop Jezus zijn leven gegeven heeft tot op het kruis blijft, hoe dan ook, voor ieder mens en voor iedere levensstaat het hoogste voorbeeld en de bron. De Poolse priester Maximilaan Kolbe (+ 1941) zag in het concentratiekamp hoe een vader van een groot gezin willekeurig tot de hongerdood werd veroordeeld en bitter weende. Hij bood zichzelf aan om in zijn plaats te sterven, wat aanvaard werd. De blik van deze martelaar was blijkbaar zo zuiver en sterk dat zijn beulen hem niet eens konden verdragen. De huisvader overleefde het concentratiekamp. De daad van “gave van zichzelf” was voor pater Kolbe de bekroning van een heel leven van zelf vergeten liefde, waardoor God wonderen kon verrichten in zijn leven. Hij heeft o.a. de grootste Japanse uitgeverij geleid, zonder één cent te bezitten en zonder de taal te kennen, alleen om het Onbevlekt Hart van Maria te eren!
De diepste roeping van ieder mens, in welke levensstaat hij of zij ook leeft, ligt in deze gave van zichzelf. De mens is als zijn oog, aldus Viktor Frankl. Een oog dat zichzelf ziet is ziek. Ons oog dient om anderen te zien. Zo komt ook een mens maar tot zijn diepste zelfontplooing door zijn dienstbaarheid aan anderen.
P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 2.2.24
P.S. Het boek van prof Timothy Devos, dat we vorige week aanhaalden is vertaald: Euthanasie, een ander verhaal. Ervaringen en reflecties van zorg- verleners, Pelckmans.
Flitsen
In de oosterse liturgie is de voorbereiding op de grote vasten al begonnen. Na de korte cyclus van de Menswording (rond de Geboorte van Christus) volgt de lange cyclus van de Verlossing (met Pasen). In de oude Latijnse liturgie was dit de zondag van “Septuagesima”, gevolgd door de zondag van Sexagesima en Quinquagesima, nl. de 70e, 60e en 50e dag voor Pasen. Het zijn meer symbolische benamingen, verwijzend naar de 70 jaar slavernij van het joodse volk in Babylon (in feite de 63e, 56e en 49e dag voor Pasen). In de oosterse liturgie werd deze zondag het Evangelie van de verloren zoon gelezen als oproep tot bekering, nadat de zondag daarvoor het Evangelie van de farizeeër en de tollenaar gelezen is als uitnodiging tot een houding van nederigheid.
We vieren op 2 februari de feestelijke byzantijnse liturgie van “O.L. Vrouw Lichtmis” of de “Opdracht van de Heer” in de tempel, dat de kerstkring definitief afsluit. Dit feest is oorspronkelijk “de zuivering” van Maria, die haar Eerstgeborene ter wereld bracht (volgens Exodus 13, 2 en Leviticus 12, 6).
Hoewel noch Maria noch Jezus deze zuivering 40 dagen na de geboorte nodig hebben, willen zij onder de Wet staan om deze tot vervulling te brengen. Dit feest wordt hier “hypapante” of “ontmoeting” genoemd. Het is de ontmoeting van de Heer Jezus met zijn volk, de ontmoeting van het N.T. met het O.T. of van het Evangelie met de Thora. Het is ook zijn manifestatie. Simeon wordt op oosterse iconen voorgesteld als profeet en priester. Hij zegent het gezin. Hij voorspelt Jezus als het licht voor de volkeren en de grote rol die Maria door haar lijden zal innemen in het verlossingswerk. Ook in het oosten is dit “feest van de Heer” een belangrijk “Mariafeest”. “Vandaag is de Heilige Maagd, hoger en heiliger dan het Heiligdom, de tempel binnen gegaan om aan de wereld Hem te tonen die de Wet heeft gegeven en voltooid” (Grote Vespers). Vanaf de 4e eeuw verspreidde dit feest zich al vanuit Jeruzalem over heel de Kerk. In de Latijnse kerk bleef de oude kaarsjesprocessie bewaard.
Lees verder