Categorie archieven: religie

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Beste vrienden,

  1. Meditatie

Mens zijn is een hard beroep

De schrijver van een Wijsheidsboek noemt zich “Kohelet” (van het Hebreeuwse qahal = vergadering, in ’t Grieks: ecclèsia, vandaar Ecclesiastes). Sinds Luther noemen we dit boek Prediker. Hij vereenzelvigt zich met koning Salomo (1, 1.16). Sinds Salomo hadden de wijsheidsleraren een vaste plaats in Israël en ze beriepen zich hierbij op koning Salomo. Hij was het immers die de oudsten, de stamhoofden en het volk van Israël samenbracht in een feestelijke liturgie en daarvan de leiding nam (1 Koningen, 8, 1-2).

Prediker is ook een van de vijf ‘feestrollen’ (Hebreeuws: megillot, samen met het Hooglied, Ruth, Klaagliederen en Esther) voor de joodse feesten. Prediker wordt gelezen op het Loofhutten- of Tabernakelfeest (Hebreeuws: Soekot) in de herfst. Hierbij wordt herdacht dat het joodse volk gedurende veertig jaar in tenten verbleef in de Sinaïwoestijn.

Dit boek is een verzameling van scherpe, kritische en poëtische monologen, mogelijk het meest  “on-Bijbelse” geschrift. Prediker gelooft vast in de God- Schepper en zijn ondoorgrondelijke raadsbesluiten, maar heeft geen band met de God van het verbond. Jezus Christus heeft het verbond van God met de mensen hersteld en de eenheid tussen God en Mens ten diepste doorleefd. Dank zij Hem kunnen we terug in eenheid leven met God. Daarom lezen we het O.T. ook in het licht van het N.T. Welnu, dit streven naar eenheid met God is in Prediker afwezig.

Het kan ons verwonderen dat dit boek in de Bijbel werd opgenomen. Toch werd deze opname nooit ernstig betwist, noch door de joden, noch door de christenen. In de liturgie van de Eucharistievieringen heeft het echter maar een kleine plaats gekregen: enkele verzen op de 18e zondag door het jaar, cyclus C en in de 25e week van het jaar, de even jaren, donderdag, vrijdag en zaterdag.

Vrij algemeen wordt aangenomen dat Prediker een van de jongste boeken is van het Oude Testament en geschreven werd rond het jaar 200 voor Christus. De Pentateuch, de profeten en de psalmen hadden hun definitieve vorm al gekregen en de priesters hadden het leven van het volk netjes georganiseerd rond de tempel en de wet. In deze tijd krijgen de wijsheidsleraars en filosofen een groot gezag. Prediker spreekt hier als een wijze tot “mijn  zoon” (12, 12) en reageert mogelijk tegen een sterk gevestigde orde.

Meteen worden toon en inhoud van het boek aangegeven: “Ijl en ijdel, zegt Prediker, ijl en ijdel, alles is ijdel. Wat heeft de mens aan al zijn zwoegen en tobben onder de zon?” (1,2). Het Hebreeuwse woord voor ijdelheid (Haveel havaliem) komt in dit korte geschrift 35 voor en betekent: leegte, niets, wind, zinloos, absurd. “Onder de zon” komt hier 28 keer voor en doelt op het aardse menselijke leven.

Prediker verwerpt krachtig goedkope antwoorden en mooie verklaringen. Eerder had Job al geprotesteerd tegen de mooie uitleg over het lijden: als je slecht leeft krijg je ellende, als je goed leeft, heb je de wind in de rug! Het protest van Prediker is serener, maar ook ruimer en in zekere zin radicaler, soms zelfs cynisch: “Het gaat de goeden net als de zondaars” (9, 2). We willen hier zelf bijvoegen dat het geen zin heeft te klagen dat de goeden het slecht hebben en de slechten goed leven krijgen. Immers, dit is alleen maar een probleem zolang  we onszelf bij de goeden blijven rekenen!

Vooral wil Prediker inzicht krijgen in de diepste zin van het leven, in Gods werk, in de samenhang tussen heden, verleden en toekomst. Het woord “kennen” (Hebreeuws: jada) wordt 35 maal gebruikt. Uiteindelijk besluit hij dat het voor de mens allemaal even ondoorgrondelijk blijft.

Alles wat God doet is goed op zijn tijd en de mens heeft daarvan een zeker besef “maar toch blijft Gods werk voor hem van het begin tot het einde ondoorgrondelijk” (3, 11). Het is ‘n “vermoeiend  verhaal” (1, 8). De mens kan zoveel moeite doen als hij wil: “Hoe hij zich ook inspant, tot inzicht komt hij niet” ( 8, 17). “Evenmin als je weet hoe in de moederschoot het leven ontstaat, evenmin weet je iets van het werken van God, de maker van alles” (11, 5). “Niemand weet  immers wat goed is voor de mens in dit ijdel en kortstondig bestaan dat als een schaduw voorbijgaat” (6, 12).  “Tenslotte heb ik alleen dit gevonden: naar Gods bedoeling is het leven eenvoudig, maar de mens haalt zich van alles in ’t hoofd” (7, 29).

Een literaire structuur of een logische opbouw in dit boekje aanwijzen is erg moeilijk. Wij willen het eerder lezen vanuit bepaalde kerngedachten. In deze beschouwing toonden we dat Prediker tot inzicht wil komen in Gods werk en beseft dat het allemaal ondoorgrondelijk blijft. Verder verwerpt hij de schone schijn van mooie woorden en verklaringen. We willen nog vanuit twee andere kerngedachten zijn meningen brengen. Hij houdt het bij de moraal van de dagelijkse levenservaring, namelijk de levensschool van wat hij zelf waarneemt, ondervindt, vaststelt en ziet (Hebreeuws: ra’ah, 46 maal gebruikt!). Vervolgens is er de confrontatie met de dood: de dood is het einde van het leven en niemand ontkomt hieraan. (Wordt vervolgd)

2. Enkele foto’s vindt u terug op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelaten.

  • Koepel van de kapel
  • Kathedraal van Yabroed*, voormalige Romeinse tempel van Jupiter (klik hier en hier voor meer info) Hier kan u de vernielingen van de kerken bekijken door de zgn. “rebellen” (ISIS en consoorten).
  • Zondagnamiddag uitstap
  • Grondwerken

P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 19.7.2024

*Yabroud:

*St.Constantijn en Helena:

Christelijk verleden in Syrië: getuigenis en oproep: “Bid voor de christenen, die hier in Syrië gebleven zijn, want zij zijn het licht en het zout van deze gemeenschap!”

Lees verder →

“Onterechte beschuldigingen van antisemitisme worden misbruikt…

Geplaatst op door

... om te intimideren of kritiek op Israël het zwijgen op te leggen”

Voormalig Brits minister Sir Alan Duncan roept Israël op diens bezetting van Palestina op te heffen: “Trap het af uit Palestina, het is niet uw land.”

En verder vindt hij dat de Britse regering de bevindingen van het I.C.C. moet respecteren, wat trouwens ook het geval is bij VN-resoluties.

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede vrienden,

  1. Meditatie

Iets  veel beters  dan euthanasie

Hoewel in de praktijk het verschil tussen euthanasie en palliatieve verzorging soms klein kan lijken, blijven ze beide totaal onverenigbaar. Euthanasie is een handeling van een arts die het leven van een patiënt op zijn verzoek opzettelijk beëindigt. Palliatieve verzorging daarentegen wil het leven van een patiënt eerbiedigen en dienen door de pijnen en andere lichamelijke, psychologische, en spirituele problemen zo goed mogelijk te behartigen en te verlichten. Er blijft een wezenlijk verschil tussen het actief doden van een zieke en hem helpen, zijn pijnen en angsten verlichten opdat hij op zijn wijze en zijn tijd zijn leven uit handen kan geven.

Op gelijkaardige wijze zijn euthanasie en palliatieve sedatie met elkaar onverenigbaar. Sedatie vermindert de bewustzijnsgraad van de stervende zodat het gevoel van verstikking of angst verlicht wordt. Sedatie wordt voortdurend gerevalueerd en kan tijdelijk zijn, maar is op geen enkele wijze gericht op het versnellen van de dood. De enige bedoeling is het verminderen van de extreme pijnen of angsten.

Het verschijnsel waarbij het angstzweet in een uiterst hevige doodsstrijd zich vermengt met bloed, schijnt in de geneeskunde bekend te zijn onder de naam van “hematidrosis”*. We menen dat Jezus dit heeft beleefd in de Hof van Olijven: “Aan doodsangst ten prooi bad Hij met nog meer aandrang. Zijn zweet werd tot dikke druppels bloed, die op de grond vielen” (Lucas 22, 44). In de moderne geneeskunde kunnen deze extreme angsten en pijnen verminderd worden door palliatieve sedatie, waar op zich uiteraard niets tegen is.

*Ter illustratie van hematidrosis; het zou kunnen behandeld worden met beta-blokkers die de symptomen doen afnemen, echter niet doen verdwijnen

Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan

De getuigenissen van de deskundige zorgverleners die prof. Timothy Devos verzamelde (Euthanasie, een ander verhaal. Ervaringen en reflecties van zorgverleners, Pelckmans, 2021) geven hun volle aandacht aan hetgeen de patiënt eigenlijk vraagt. Ze ontdekken dat een vraag om euthanasie vooral een noodkreet is, een kreet om hulp bij zijn verschillende  pijnen en angsten. Men kan nu 95 % van alle fysische pijn deskundig verlichten (a.w. blz. 21). Andere vormen schijnen echter een steeds grotere rol te spelen: zinloosheid van het leven, eenzaamheid, afhankelijkheid van anderen, angst voor het onbekende, angst om voor anderen een last te zijn… De patiënt wil vooral dat zijn vragen en angsten gehoord en begeleid worden.

Lees verder →

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede vrienden,

  1. Meditatie

Een uit de hand gelopen euthanasiepraktijk

Tot in het recente verleden kon de moderne geneeskunde het leven van een ongeneeslijk zieke nagenoeg onbeperkt rekken door steeds nieuwe operaties, ingrepen en behandelingen. En ze deed het ook. Dit noemen we “therapeutische hardnekkigheid” of het aanwenden van middelen die een zeer grote belasting betekenen voor de stervende en in verhouding geen weldadig resultaat bezorgen. Alleen wordt het leven hiermee verlengd. Algemeen wordt nu aanvaard dat het niet goed is op die wijze dagen toe te voegen aan het leven. Het is beter leven toe te voegen aan de dagen die nog resten.

Hierop volgde de wettelijke mogelijkheid van de euthanasie. Het begon met de Oregon Death with Dignity Act in de VS in 1997*.

*Nvdr: deze wet werd in 2023 herzien, formulering aangepast en/of verduidelijkt: https://www.oregon.gov/oha/ph/providerpartnerresources/evaluationresearch/deathwithdignityact/pages/ors.aspx

Nederland volgde in 2001 en België heeft sinds 2002 zijn euthanasiewet. Onder bepaalde voorwaarden is het wettelijk toegestaan iemand die wil sterven te helpen bij zijn zelfdoding. Het moet een vrijwillig en weloverwogen schriftelijk verzoek van de patiënt zijn, bij “uitzichtloos en ondraaglijk lijden”, waarvoor geen andere oplossing is en hierop moet ten minste één andere arts schriftelijk zijn bevestiging geven. Deze wet leek een geschenk om mensen waardig en rustig te laten sterven.

En zo groeide in de openbare opinie een sterke pro-euthanasie mentaliteit. Iedere kritische vraag wordt door de zogenaamde breeddenkendheid en tolerantie weggeblazen. De illusie van een waardig en rustig sterven door euthanasie wordt krampachtig overeind gehouden en een open debat vanuit de eerbied voor het leven krijgt geen kans.

De getuigenissen van deskundige en toegewijde zorgverleners, verzameld door prof. Timothy Devos (Euthanasie, een ander verhaal, 2021) tonen overduidelijk de schaduwzijden van de huidige euthanasiepraktijk. Vooral tonen zij dat iets veel beters en waardigers niet alleen wenselijk, maar ook echt mogelijk is. We willen in deze bijdrage  eerst de schaduwzijden tonen om daarna te handelen over een echte, menswaardige stervensbegeleiding voor onze tijd.

Ziehier hoe een open debat vanuit de eerbied voor de waardigheid van ieder mens een maatschappelijk, dwangmatig dovemansgesprek geworden is. Na een ziekenhuisinspectie gaven de inspecteurs als negatieve kritiek dat het ziekenhuis geen euthanasieprocedure voorzien heeft. De directie antwoordde dat volgens het intern reglement in de instelling geen euthanasie mag uitgevoerd worden. Hierop zeiden de inspecteurs dat het ziekenhuis up-to-date moet blijven en een euthanasieprocedure moet opstellen! (a.w. blz. 234). Is dit geen machtsmisbruik en een nieuwe vorm van medisch paternalisme over leven en dood? (blz. 139)

De wetgever schijnt zelf te vermoeden dat er iets niet klopt wanneer een “geneesheer” de toestemming gegeven wordt om een patiënt de dodelijke spuit te geven. Immers, hij mag dit aangeven als “een natuurlijke dood” wat niet minder dan een “staatsleugen” is! (blz. 222). Bovendien hoeft de naam van de arts niet vermeld te worden! Als dit zulk een goede medische behandeling zou zijn, waarom dan niet de naam vermelden van degene die hiervoor zorgde?

Lees verder →

Een inventieve insteek bij de Israëlische militaire dienstplicht:

Geplaatst op door

… een gevechtseenheid voor religieuze vrouwen

Het Israëlische leger plant een nieuwe eenheid die uitsluitend bestaat uit religieuze vrouwen. Dit om de naleving van de Joodse wet te vergemakkelijken en de kuisheid der vrouwelijke soldaten te beschermen..

Dit jaar willen de Israëlische strijdkrachten een grenswachteenheid oprichten die uitsluitend bestemd is voor religieuze vrouwen. Steeds meer joodse jonge vrouwen willen naar verluidt hun land in gevechtseenheden dienen.

Veel Israëlische vrouwen nemen na hun schooltijd en vooraleer aan hun militaire dienstplicht te beginnen deel aan een thora-cursus. Daar maakten zij duidelijk dat zij tijdens hun militaire dienst de voorkeur zouden geven aan een geslachtsgescheiden eenheid. Vrouwen moeten immers, ook tijdens hun dienstplicht, de kuisheidswetten kunnen volgen.

Het nieuwe initiatief zal deel uitmaken van het veldverkennerscorps en zal worden opgericht met de hulp van het militaire rabbinaat en religieuze adviseurs. De krant “Makor Rischon” meldt dat dit jaar reeds 3.500 gelovige joodse vrouwen zich hebben gemeld voor militaire dienst; 1/10 zelfs voor gevechtseenheden. Samen met mannelijke soldaten zou een probleem worden voor deze vrouwen, m.a.w. onverenigbaar met hun geloof. De militaire mobilisatie in augustus wil een kader bieden met spirituele ondersteuning en leiding aan geïnteresseerde vrouwen.

Vrouwen, die bij de Israëlische staat niet als religieus geregistreerd staan moeten militaire dienstplicht vervullen. Religieuze vrouwen daarentegen moeten zich niet bij het leger melden – zij kunnen ook burgerdienst vervullen.

Wij konden niet achterhalen hoe ver de aanvaarding van zgn. transvrouwen reikt in het leger. Officieel worden ze aanvaard volgens het geslacht dat ze aangeven.* Of het opperrabbinaat er ook zo over denkt?

*https://en.wikipedia.org/wiki/Transgender_people_and_military_service

*https://en.wikipedia.org/wiki/Sexual_orientation_and_gender_identity_in_the_Israeli_military

Eine Kampfeinheit für religiöse Frauen

Voor Jawehs aanhangers betekent landverdediging afstand doen van hun geloof

Geplaatst op door

Je kan het ze niet kwalijk nemen. Jarenlang werden ze in de watten gelegd. Ze zijn naar verluidt met zo’n 63.000. Ondanks het verstrijken van de uitzonderingstermijn, kwamen er geen gevolgen. Een godsdienstonderzoeker (sic) krijgt meer geld van de staat dan een soldaat. Het Hooggerechtshof heeft – eindelijk! – gevonnist dat de vrijstelling van dienstplicht voor ultra-orthodoxe joden niet eerlijk is. Een probleem voor Netanyahu’s regering.

“In een unaniem besluit van het Hooggerechtshof staat dat er geen wettelijke basis was voor de vrijstelling waar veel ultra-orthodoxe joden al jaren van gebruikmaken. Zij moeten zich dus ook melden voor het leger.

Het gaat dan voornamelijk over studenten die zich heel hun leven lang bezighouden met religieuze studies. Volgens hen is die studie fundamenteel voor het Jodendom en net zo belangrijk als de verdediging van Israël.”Op dit moment is er geen juridisch kader dat onderscheid maakt tussen ultra-orthodoxe studenten en studenten die hun dienstplicht opnemen”, klinkt het in een besluit van het Hooggerechtshof.”

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/06/25/ultra-orthodoxe-joden-hooggerechtshof-israel-netanyahu-regering

Intussen wordt gezocht naar een inventieve oplossing, lees: een symbolische dienstplicht. Haaretz meldt dat een nieuw gevormd peloton van Haredi’s, die hun godsdienststudie combineren met militaire dienstplicht, ondergebracht werd in een aparte basis, weg van de “normale” dienstplichtigen. De vraag ligt voor de hand: wat mag er niet geweten worden?

In de Jerusalem Post publiceert David Weinberg een opiniestuk, waarin hij stelt dat de Haredi-wereld van de oorlogsrealiteit afgeschermd leeft en hij vraagt terecht hoeveel Haredi leiders van eender welke stroming aanwezig waren tijdens één van de talrijke begrafenissen voor gevallen soldaten. Hoeveel belangrijke Haredi’s zijn hun medeleven komen betuigen?

“How many haredi leaders of any stream (Lithuanian, Hassidic, Sephardic) have you seen at any one of the many funerals for fallen soldiers on Mt. Herzl? How many significant haredi figures have shown up at soldier shiva houses to pay condolences?”

Neem nota van onderstaande verklaring van rabbi Ephraim Luft:

“We kwamen hier om te demonstreren tegen het vonnis van de hoogste rechtbank die besliste dat 63.000 mannen die de Thora bestuderen het leger zullen ingegooid worden en daarmee kunnen wij het niet eens zijn. Israël wordt beschermd door deze mensen, die de Thora bestuderen, wij willen niet dat onze (klein)kinderen in het leger vechten, kapot gemaakt worden in het leger, zij willen er ongelovigen van maken. We moeten ons hiertegen met hand en tand verzetten; het betekent immers hen te doden. Erger zelfs.”

“Onze rol in de oorlog is om te studeren, niet om te vechten…”

Vorige bijdragen die meer duiding geven:

“Het lijkt politiek… Er zijn vertekende beelden…”
Van een heet hangijzer naar een ultraorthodoxe verrassing
Oberster Gerichtshof: Keine Ausnahme bei Wehrpflicht für Ultra-Orthodoxe

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede vrienden,

  1.  Meditatie

“Euthanasie” als opium voor het volk (I)

We laten onze campagne voor een meer vurige evangelisatie even rusten om een actuele nood onder de aandacht te brengen: de huidige euthanasiepraktijk, die niets minder is dan opium voor het volk.

In de openbare opinie wordt het actief doden van iemand op zijn/haar verzoek, steeds meer als verantwoord beschouwd. De misleidende gedachte dat euthanasie een waardig sterven is, wordt steeds meer opgedrongen. Ook in gewoon christelijke gezinnen wordt het soms als normaal gezien dat men zijn ouders heeft laten “euthanaseren” en men prijst de “geneesheer” die zich als “doden-heer” ontpopte, hoewel hij eigenlijk een deserteur is. Vrienden vertelden mij met hoeveel liefde zij hun vader of moeder hebben verzorgd, die dan door euthanasie het leven verliet. Ik wil hen niet kwetsen en zeker niet hun liefdevolle zorg in twijfel trekken. Toch blijf ik zeggen: zij weten niet wat ze hun ouders ontnomen hebben.

We zijn in staat om onze geliefden iets veel mooiers en waardevollers te gunnen in deze laatste beslissende fase. Meewerken aan euthanasie is eigenlijk zeggen: “inderdaad, uw leven is niets meer waard, kom we maken er vlug een eind aan”. Deze veroordeling verdienen onze geliefden niet. Hebben wij geen betere middelen dan het dodelijke spuitje? Trouwens, wanneer er iemand is die hen echt nabij wil zijn in alle zorgen, pijnen en angsten om deze te verlichten, zal de  vraag naar euthanasie van zelf verdwijnen. Ze zijn dan in staat op hun tijd en wijze hun leven terug te geven aan Hem die het geschonken heeft.

Het menselijk leven is op geen enkel ogenblik en in geen enkele omstandigheid zinloos of waardeloos, zoals ook de menselijke waardigheid door ziekte noch lijden aangetast of verminderd kunnen worden. Deze kostbare boodschap kunnen we altijd aan onze geliefden geven in plaats van hen in onze wegwerpcultuur als een nutteloos geworden voorwerp te elimineren.

Dat vraagt inderdaad een ernstige inspanning van onszelf. We moeten bereid zijn alle zorgen – en niet alleen het lichamelijk lijden – van een stervende ter harte te nemen. Er kunnen zovele andere pijnen en angsten zijn waarin we hen echt nabij willen blijven tot het einde.

Het leven dreigt in onze westerse, hedonistische, materialistische wegwerpcultuur steeds meer als iets banaals beschouwd te worden. Laten we nederig erkennen dat het leven, de geboorte en de dood een huiveringwekkend mysterie blijven. Geboren worden is een passief werkwoord. Niemand heeft ooit ook maar de minste inspraak gehad in het allerbelangrijkste, namelijk het ogenblik en de wijze van zijn ontstaan, alsook in de fysische of geestelijke aard van zijn eigen leven. Alles werd ons gegeven opdat we het dankbaar zouden aanvaarden en daarmee ons eigen en uniek leven zouden uitbouwen. Sterven daarentegen is een actief werkwoord, dat we bewust kunnen trachten te beleven.

Het christelijk geloof verschaft ons de grootste dynamiek in zijn visie van het leven, lijden en sterven met Christus om met Hem te verrijzen. Het is best mogelijk dat deze dynamiek bij vele gelovigen nooit doorgedrongen is. Ze was ooit in de westerse christelijke beschaving “gewoon”. Wat men gewoon wordt, begint na een tijd te vervelen en men wil iets anders.

Welnu, in de mystiek-religieuze poëzie van de Indisch-Bengaalse dichter-filosoof, de “Bengaalse nachtegaal”, Rabindranath Tagore* (+ 1941), vindt je vanuit zijn hindoe-geloof een schitterende bevestiging van het christelijk geloof. Hij heeft eindeloos het mysterie van geboorte en dood bezongen als de oevers van dezelfde stroom van het leven, dat uitmondt in de eeuwigheid.

*Nvdr: Onderstaande film als duiding en eerbetoon:

Wie zijn kleine verzameling leest, vindt de meest sprankelende poëzie: TAGORE, Zwervende vogels, Wereldbibliotheek Astardal, z.j. “De stempel van de dood geeft waarde aan de munt van het leven…” (blz. 32). “De fontein van de dood doet het stille levenswater opspringen” (blz. 60). “Dit leven is het oversteken van een zee… In de dood bereiken wij de kust…”(blz. 64). “De dood behoort bij het leven evenals de geboorte. Het lopen is in het optillen van de voet evenals in het neerzetten” (blz.  70). “Wanneer al de snaren van mijn  leven gestemd zullen zijn, mijn Meester, dan zal bij elke van Uw aanrakingen, de muziek der liefde  weerklinken” ( blz. 81); “Laat dit mijn laatste woord zijn, dat ik geloof in Uw liefde” (blz. 83).

Of lees zijn Wij-zangen (Gitanjali), Ankhj-Hermes bv-Devengter, 1973, 7e druk vertaling Frederik van Eeden. “In ene groet aan U, mijn God, mogen al mijn zinnen zich spreiden… Als een vlucht heemzuchtige kraanvogels, die nacht en dag doorvliegen tot hun nest in de bergen, zo moge heel mijn leven afreizen naar zijn eeuwig thuis, in ene groet aan U” (blz. 68).

Deze dankbaarheid en eerbied voor het leven, dat ons ver overstijgt, dreigen door onze kunstmatige, technische, materialistische maatschappij vernietigd te worden. Daardoor kon de huidige mensonwaardige euthanasiepraktijk met haar morele ontwrichting zo diep doordringen. Euthanasie hoort niet thuis in een menselijke beschaving (wordt vervolgd).

Ziehier de schitterende getuigenissen in deze zin  van moderne deskundige zorgverleners: Timothy DEVOS e.a., Euthanasie, l’envers du décor. Réflexions et expériences de soignants, Préfaces de Jacques Ricot et de Herman De Dijn, Editions Mols, juni 2019 (met  een klein lexicon).

Timothy DEVOS (red.), Euthanasie een ander verhaal. Ervaringen en reflecties van zorgverleners. Voorwoord Herman De Dijn, Pelckmans, 2021 (met klein lexicon met uitleg over de betekenis van de verschillende  termen).

2. Enkele foto’s vindt u terug op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelaten.

  • De kersen worden in weckpotten gedaan
  • Orthodoxe jongeren uit Homs vieren met ons Eucharistie
  • De grote abrikozenoogst: ontbijt, plukken, verwerken…

    P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 28.6.24

    3. Nieuws uit de gemeenschap

    Zeventig jongeren, Syrisch-orthodoxe, met hun priester uit Homs vieren met ons de Eucharistie op zaterdag. Op het hoogste vlak is er een overeenkomst tussen Syrisch-orthodoxe en katholieken zodat zij samen de Eucharistie kunnen vieren. We bidden ook samen hetzelfde credo: “Ik geloof in de ene, heilige, katholieke en apostolische Kerk”. En ‘s zondags wilden ze samen met ons de Latijnse Eucharistie vieren.

    De grote abrikozenoogst vraagt nog heel wat werk:  plukken en verweken tot confituur en kamaradin (gedroogde abrikozenpasta-ideaal voor de wintermaanden).

    Woensdag kwam de bisschop ons nog even groeten, waarbij we tevens de zorgen van dit bisdom deelden.

    Lees verder →

    Veelbelovende vooruitzichten voor onze steden

    Geplaatst op door

    Dat krijg je met een burgemeester met een vreemde stamboom. Khan verbiedt Engelse vlaggen op Londense taxi’s omdat “het motorrijders zou kunnen afleiden”. De taxi-chauffeurs worden ermee bedreigd hun toelating te kunnen verliezen. Elders in het land zijn de vlaggen wel toegelaten. Daar worden motorrijders blijkbaar niet zo snel afgeleid. Zou het kunnen dat het Sint Joriskruis de ware reden is?

    Regenboogvlaggen daarentegen mogen – wat zeg ik? – moeten overal wapperen.

    Een verslag uit Syrië zonder poco bril

    Geplaatst op door

    Beste vrienden,

    1. Meditatie

    Onze belangrijkste bondgenoot: de heilige Geest (III)

    Lezen we de boeiende geschiedenis van Suzanna in de Griekse tekst van het boek Daniel 13. Het toont hoe God vromen redt, wanneer ze zich in hun nood vol vetrouwen tot Hem richten. Het is ook een voorafbeelding van de kracht van de heilige Geest, die als een goede advocaat onverwachts de waarheid in al haar helderheid openbaart.

    Suzanna ( = lelie) was de beeldmooie en erg vrome vrouw van Jojakim, een zeer rijk man, die een privaatpark bezat. Hij was zowat de meest aanzienlijke van de streek. Vele joden kwamen bij hem samen. Hierbij waren ook de twee oudsten die dat jaar als rechters waren aangesteld. Ze kwamen eigenlijk om de mooie Suzanna te bespieden en lieten in hun hart hun hartstochtelijke begeerte voor haar groeien. Exodus 20, 17 waarschuwt duidelijk: “… gij zult uw zinnen niet zetten op de vrouw van uw naaste…”. Het was de taak van deze rechters om te waken over de trouwe naleving van de wet van Mozes, maar in hun goddeloosheid waren het juist zij die dit kwaad nastreefden.

    Samen smeedden ze het sluwe plan om met haar gemeenschap te hebben. Wanneer Suzanna op een warme dag volgens haar gewoonte in het park kwam, hadden ze zich  verscholen. Ze wilde een bad nemen en vroeg aan haar twee dienstmeisjes de poort van het park te sluiten en meteen olie en balsem te halen. De twee oudsten  lagen op de loer  en ontvlamden in lust. Ze grepen deze kans aan, gingen naar Suzanna en vroegen haar om gemeenschap met hen te hebben. Suzanna  zuchtte diep en besefte dat zij in de val zat. Voldeed zij niet aan hun oneerbare verlangens, dan zouden zij haar aanklagen en ter dood brengen. “Maar liever val ik onschuldig in uw handen dan te zondigen tegen de Heer” (Daniel 13, 23), zo was haar besluit. Daarop begon zij luid te roepen. De oudsten begonnen ook te schreeuwen en een van hen ging vlug de poort openen.

    Mensen kwamen toegesneld en de oudsten gaven een vals getuigenis: Suzanna heeft echtbreuk gepleegd met een jonge man, die hen ontsnapt is. Het huispersoneel schaamde zich diep omdat ze nog nooit iets dergelijks van Surzanna  gehoord hadden. Suzanna werd weggeleid om gedood te worden.

    De kracht van Gods Geest kwam echter over een jonge man, Daniel ( = God is mijn rechter) die heftig protesteerde. Hij ondervroeg afzonderlijk de twee oudsten, die een tegenstrijdig getuigenis aflegden. Hieruit bleek dat zij een vals getuigenis hadden gegeven om  een onschuldig iemand ter dood te brengen. Zo riepen zij over zichzelf de doodstraf af. Ziedaar hoe Daniel de waarheid onthulde, precies zoals Prediker 3, 16 het zegt: “De schuldige zit op de rechtstoel”!

    Deze passage is, zoals zovele andere Schriftteksten, geschikt als spiegel voor onze eigen samenleving. In onze tijd gaat het echter niet meer om enkele plaatselijke rechters die corrupt zijn. Nu zijn de grootste wereldleiders met leugens en bedrog de aanstokers van oorlogen en massamoorden om daarmee een wapenindustrie uit te bouwen, waardoor ze zelf fabuleus rijker en machtiger worden. Steeds duidelijker wordt de moorddadige waanzin van het Engels-Amerikaans imperium dat als enige doel heeft het plunderen van alle rijkdommen van onze planeet met de vernietiging van de volken. Het beeld van de georkestreerde volkerenmoord van de wereldbevolking ontvouwt zich steeds duidelijker voor onze ogen.

    Een kleine  club van superrijken bepaalt wat in heel de Atlantische pers mag verschijnen, nl. wat de wapenindustrie en de oorlogen kan aanwakkeren. Premiers die zorg dragen voor hun eigen volk en daarom door hun eigen mensen hoog worden gewaardeerd, worden voorgesteld als  verschrikkelijke dictators die met wapens moeten bestreden worden. Corrupte marionetten van de wapenlobby worden als de  bevrijders van de wereld voorgesteld. https://www.mondialisation.ca/le-monde-est-divise-en-deux-dun-cote-les-anglo-saxons-et-de-lautre-les-etres-humains/5689548?doing_wp_cron=1717675432.9441890716552734375000.   

    Lees verder →

    Vlaamse heiligen: Lutgardis van Tongeren

    Geplaatst op door

    16 juni, feestdag van Lutgardis van Tongeren † 1246.

    Zij werd in 1182 in Tongeren geboren. Haar vader was een rijke koopman en had voor zijn dochter een gunstig huwelijk in gedachten. Haar moeder daarentegen bracht haar de liefde voor het geestelijk leven bij en wees haar erop, dat zij eventueel ook in het klooster kon gaan. Voorlopig won moeder. Zij trad in bij de benedictinessen van het St.-Catharinaklooster te Sint-Truiden, 1194. Maar er kwamen huwelijkskandidaten tot in het klooster. En Lutgart bleek er niet ongevoelig voor. Toen zij eens met een knappe jongeman in gesprek was, verscheen haar Christus naast hem, zoals Hij er aan het eind van zijn lijdensweg aan toe was: het bloed stroomde uit zijn wonden. Op dat moment van keuze werd het haar duidelijk, dat haar liefde voor haar Heer groter was dan voor welke aardse bruidegom ook. En zij koos er voor van nu af Christus te beminnen en te omhelzen als een bruid.

    Zij leidde een intensief mystiek leven, waarin zij een bijzondere omgang had met Christus. Haar huisgenotes dachten aanvankelijk, dat de gestrenge levenswijze die zij zich nu oplegde, het vasten en al de onthoudingen en boetedoeningen, het vuur waren van een beginnende novice: het zou strakjes wel weer overgaan. Maar haar verlangen naar nog intiemere gebedsomgang met haar Heer werd almaar groter. Uit deze tijd stamt het verhaal, dat zij eens ondanks heftige migraineaanvallen aan het nachtelijk koorgebed deelnam. Bij terugkomst op haar kamer, toen zij nog even voor het kruisbeeld verwijlde, maakte Christus zijn arm los van het kruis en sloeg die om haar heen. Dit moment is in veel afbeeldingen van haar terug te vinden… Lees verder op Heiligennet