In de middeleeuwen vierde men tussen Kerst en Driekoningen nog een feest, waarbijkinderen de dienst uitmaakten in de kerk: het feest van de Onnozele Kinderen. Jonge koorzangers kozen een kinderbisschop en kinderen mochten voor één dag op de beste stoelen in de kerk zitten.
Wat was dit voor feest wat vaak op 28 december werd gevierd en waarom vieren wij dit nu niet meer?
Van de wijzen uit het oosten (feest 6 januari) hoorde koning Herodes dat er een koningskind geboren zou zijn in zijn land. Uit angst voor zijn positie liet hij alle jongetjes van onder de twee jaar in Bethlehem en omgeving vermoorden:
'Zodra Herodes bemerkte, dat hij door de Wijzen om de tuin geleid was, ontstak hij in hevige toorn; hij zond zijn mannen uit en liet in Bethlehem en heel het gebied daarvan al de jongens vermoorden van twee jaar en jonger, in overeenstemming met de tijd waarnaar hij de Wijzen nauwkeurig had gevraagd. Toen ging in vervulling het woord dat door de profeet Jeremia gesproken was: "Een klacht werd in Rama gehoord, geween en luid gejammer: Rachel, wenend om haar kinderen, wil niet getroost worden, omdat zij niet meer zijn".' [Matteus 02,16-18]
Met enkele dagen vertraging… (wegens overmacht pesterijen).
Hier krijgen we enkele van de goede oude (en echte!) kerstliederen, uitgevoerd door het jongenskoor van Nidarosdommen, samen met orkest en orgel. De opname stamt uit 1991, dus uit de tijd dat de eigen (Noorse) en traditionele kerstliederen nog een grote plaats hadden zowel in de media als op de marktplaatsen voor Kerst.
Driehonderd jaar werd het christelijk geloof heimelijk, verborgen, beleden. Met de uitbreiding nam uiteindelijk het aantal kloosters en kerken toe. Van Jeruzalem tot de Mont Saint Michel, van Firenze tot Moskou. De bouwmeesters overtroffen zichzelf en hun buren. Van grotten en holen naar kathedralen met torens die tot in de hemel reikten. En met een interieur van de meest gelauwerde kunstenaars. Een overzicht:
We hebben ons bij pater Daniël verontschuldigd voor de vertraging in het publiceren van zijn wekelijkse nieuwsbrief uit het klooster Mar Yakub in Qâra, Syrië.
Goede Vrienden,
Bij gelegenheid van Kerstmis 2021 geven we in ons bijgevoegd bericht een meer uitgebreide en aangepaste bezinning. Het hele jaar werd beheerst door de zogenaamde corona crisis en de bijbehorende dwangmaatregelen. Hierdoor werden de waardigheid van de mensen, de waarheid en de natuurwet op verregaande wijze aangetast. Het is alsof dwingend wereldwijd een nieuwe godsdienst werd opgelegd, nl. het covidisme. En het mondmasker kunnen we zien als zijnde hiervan het verplichte merkteken. Vandaar de titel van onze kerstboodschap: Mondmasker of Kruis! Zoals in nazi-Duitsland de meerderheid, zelfs in de Kerk, het officieel voorgestelde verhaal volgde, zo lijkt het ook nu te zijn. Slechts enkele moedigen blijven de menselijke waardigheid met gevaar voor hun eigen leven verdedigen. Onze eerste taak is bewust worden van wat er gebeurt en daarbij trouw blijven aan de waarheid, de natuurwet en de goddelijke wet. “Redt u uit dit ontaarde geslacht”, zegt Petrus in zijn Pinksterpreek (Handelingen 2, 40). Dat is onze tweede taak: creatief nieuwe alternatieve vormen van samenleving opbouwen, waarbij Gods wet en de vrijheid van mensen wel gerespecteerd worden. Ziehier een waardevol, gewoon burgerinitiatief: Door Frankema, Vaccin vrij! Ouders, artsen en wetenschappers over vaccins en vaccinvrij opgroeien,Rotterdam, Lemniscaat, 2014 (2020 vierde druk); www.vaccinvrij.nl) Een jonge vrouwelijke arts getuigt hoe ze langs de weg van goed geïnformeerde moeders in één jaar tijd meer geleerd heeft over vaccins dan in zes jaar studie geneeskunde (a.w. blz. 289-292). Na haar aanvankelijke sterke twijfel of het wel goed was, raakte ze steeds meer gefundeerd overtuigd dat het niet vaccineren van haar dochtertje de goede beslissing was en blijft. Het is de bewuste keuze het smalle pad te gaan in het licht van de waarheid en niet de brede weg van de algemeen opgedrongen leugen.
Volgende week nemen we de tijd om op waardige wijze Kerstmis voor te bereiden en te vieren. Daarom schrijf en stuur ik volgende vrijdag geen bericht.
De bezorgdheid om het lijden van het Syrische volk en nog meer om de hongersnood van vele Libanezen, vooral christenen, blijft op ons drukken. We zijn blij en dankbaar dat we van velen van jullie financiële hulp blijven ontvangen en voedselprogramma’s kunnen laten doorgaan. Op dit Kerstfeest willen we bidden opdat het Kind in de Kribbe, de Godmens Jezus Christus, allen die lijden en behoeftig zijn troost, bemoediging en hulp zendt, alsook dat Hij allen die anderen een helpende hand reiken, overvloedig zegene.
Aan u allen,
een dankbaar en hartelijk Zalig Kerstfeest
P. Daniel
Nvdr: In Libanon heeft men problemen van een heel andere orde dan hier:
Mondmasker of Kruis!
Een bezinning voor Kerstmis 2021
Het jaar 2021 was het eerste jaar dat helemaal overschaduwd werd door de zogenaamde coronacrisis. In het licht van het komende Kerstfeest plaatsen we twee symbolen tegenover elkaar. Het mondmasker is het verplichte merkteken van een nieuwe wereldgodsdienst, die gebouwd is op leugen en leidt naar verslaving en zelfverwerping. Het Kruis daarentegen is gebouwd op de Waarheid die bevrijdt.
gezongen door de Schola Cantorum Gloriae Dei, een katholiek koor van deLatijnse Mis-vereniging van Las Vegas*.
Rorate is een gregoriaansintroïtusgezang voor de mis van de vierde zondag van de advent en tevens de naam voor deze adventszondag. De tekst van het gezang is gebaseerd op de oudtestamentische tekst: Jesaja 45,8.
De liturgische kleur die op die zondag, en tijdens de advent in het algemeen, wordt gebruikt is paars, omdat de advent een periode is van inkeer en voorbereiding op de komst van de Heer. Verneem meer…
Het Israëlische Kan-kanaal meldde dat de Syrische regering zes joodse vrouwen en zes mannen, die tientallen jaren geleden Syrië verlieten en nu in New York wonen, begin november toelating gaf Damascus te bezoeken om zo joodse Syriërs in de diaspora aan te moedigen hun voorbeeld te volgen. We vroegen ons af of dit het begin van de dooi inluidt tussen VSA-Israël-Syrië relaties. Niet toch. Pragmatischer reden was dat de visumaanvragers tandverzorging nodig hadden, die in Damascus slechts een fractie kost t.o.v. de tandartsfactuur in de VSA.
De redacteur “Arabische Zaken” van Kan vernam het volgende:
"De relatie tussen sommige Syrische joden en Syrische VN-regeringsfunctionarissen die regelmatig de VS bezoeken, is niet verbroken", vertelde één der bezoekers, die anoniem wil blijven, "Sommige ambtenaren bezoeken een aantal joden in New Jersey ... maar de Amerikaanse wet staat niet toe dat ze meer dan 25 mijl verwijderd zijn van het VN-gebouw. Drie jaar geleden nodigde de Syrische inlichtingendienst enkele Syrische Joden uit om Syrië te bezoeken, waarbij werd opgemerkt dat [de Syrische president] Bashar al-Assad geïnteresseerd is in nauwer contact met Syrische joden te komen die in de VSA wonen; destijds gingen ze niet op de uitnodiging in."
De bezoeker voegde er nog aan toe dat de overheid om een ontmoeting met hen verzocht had, maar ze wilden er niet op ingaan omdat ze politieke en persoonlijke belangen niet willen mengen. Bovendien wilden ze niet het risico lopen een of andere Amerikaanse wet te overtreden en besloten unaniem geen kant te kiezen.
In de jaren 1950 waren er ongeveer 30.000 joden in Syrië, maar de meesten vertrokken tussen 1967-1973. Momenteel zouden er nog ca. 15 over zijn… Het aantal joden van Syrische afkomst in de VSA wordt geschat op 75.000.
Makorrishon, een Hebreeuwse krant, meldde op 9 november:
"Ongeveer een maand geleden bezocht een delegatie van Amerikaanse joden Aleppo en inspecteerde de tempel die de oppositie* na de oorlog herstelde, na het verkrijgen van vergunningen van de Russen." De krant citeerde bronnen in de Syrische gemeenschap in Israël die zeiden: "Sommige joodse zakenlieden die eerder in Syrië woonden, keerden met hun families terug om in het land te werken met buitenlandse paspoorten. Deze joden werken daar met de goedkeuring van het Assad-regime."
*lijkt ons onmogelijk. Als de Russen een vergunning uitreiken is dat niet in "rebellengebied", maar wel in regeringsgebied. Wordt ook bevestigd door de daarop volgende uitleg.
“De relaties tussen de Syrische regering en de Syrische Joden zijn nooit verbroken. Toen de rabbijn uit Brooklyn stierf, uitten de voormalige Syrische VN-vertegenwoordiger Bashar al-Jaafari en de voormalige Syrische minister van Buitenlandse Zaken Walid al-Moallem hun medeleven aan de joodse gemeenschap. Assad condoleerde ook het hoofd van de Syrisch-Joodse gemeenschap. De Syrische ambassadeur Imad Mustafa woonde alle evenementen van Syrische Joden in de VSA bij… Echter, de Joden met wie ik hier contact heb, vertelden me dat ze niet vergaten hoe het regime hen behandelde tussen 1970 en 1994; ze mochten niet meer dan 25 kilometer van huis zijn en ze kregen geen baan bij de overheid. Vooraleer ze Syrië konden verlaten, zagen ze zich gedwongen hun eigendommen goedkoop van de hand te doen onder toezicht van Veiligheidsafd. van Defensie. Daarom wilden ze niet ingaan op de regeringsoproep tot toenadering. Het zijn slechts enkele joden die Syrië gaan bezoeken en ze vertegenwoordigen de joodse gemeenschap hier niet.”
De grootste gemeenschap van Syrische Joden bevindt zich in Brooklyn, maar er zijn anderen in verschillende delen van de VS en de bezette Palestijnse gebieden, volgens The Wall Street Journal. Sommige Amerikaans-Joodse leiders, waaronder de voorzitter van het Joods Wereldcongres, Ron Lauder**, onderhielden persoonlijke relaties met Assad en zijn vader, Hafez al-Assad, voor hem.
Volgens het boek Ottoman Administration in the Province of Syria, 1864-1914,woonden meer dan 30.000 joden in Damascus in de jaren 1950, maar de meesten van hen vertrokken na de Zesdaagse Oorlog in 1967. Tegenwoordig woont daar een Damasceense Joodse minderheid, samen met enkele Palestijnen en Iraniërs. De Joodse wijk omvatte vroeger 12 scholen, die ca. 350 studenten in het Hebreeuws les gaven en tien synagogen. Hoewel ze gecentreerd in de joodse wijk woonden, leefden zij niet geïsoleerd van de samenleving in Damascus. Zij leefden met de andere bewoners in harmonie, zoals beschreven in Akram Hassan al-Olabi’s boek“The Jews of Damascus in the Ottoman Era.”
Ondanks hun lage vertegenwoordiging in het totaliteit van de bevolking speelden de joden een belangrijke rol in financiële zaken via hun rijke joodse families; talrijke leden werkten als bankiers voor de Ottomaanse pasha’s. Zij werkten op de wissel- en onroerendgoedmarkt, waar ze eigendommen kochten aan een lage prijs om deze later met winst te verkopen. Hun rol bleef beperkt achter kantoorgevels: boekhouding, geldwissel, tussenkomsten in financiële kringen, maar niemand van hen bereikte een kaderfunctie bij de overheid. Bovendien beschikten zij over een relatief grote hoeveelheid contant geld in tijden dat dit eerder schaars was, en dat maakte deel uit van de macht der joden. De joden van Damascus waren zeer aanwezig in bepaalde industriële takken: zoals de vervaardiging van tassen en lucifers. Verder waren zij zeer talentrijk in het graveren van koperen voorwerpen. Bozen tongen beweren dat zij berucht waren voor de woekerrente die zij rekenden op geleende geldsommen.
Bikhor Shamentop, een jood die in Damascus is blijven wonen en nog steeds woont in de joodse wijk, wou Syrië niet verlaten. Het leven is er eenvoudig en niet ingewikkeld, stelt hij, ondanks de omstandigheden. Hij bevestigt dat de synagogen gesloten zijn daar er slechts een heel klein aantal gelovigen overgebleven is.
Jobar, de joodse wijk, leed grote verliezen tijdens de oorlog. De oudste synagoge werd verwoest in 2014. Het was een bedevaartsoord, gebouwd op de plaats waar de profeet Elias zich verschuilde in een grot.
In 2013 verwoestte HTS, de Syrische al-Nusra-tak van al-Qaeda, een joodse begraafplaats in Aleppo en een synagoge in Damascus:
Klik op “Bekijken op YouTube”
Beelden uit 2019. Een man die Damascus nooit wou verlaten, geeft meer uitleg. Na de Zesdaagse Oorlog werden de joden bekeken als een 5de kolonne binnen Syrië:
Een knipsel uit een film uit 1991, geproduceerd voor de Syrische tv: “Jews of Damascus”:
Bayt Farhi: het huis dat behoorde tot Sefardische joden, de Farhi, binnen de muren van Oud-Damascus. De joodse wijk in Damascus herbergde drie groepen joden. De Arabische joden waren afkomstig uit de regio en hadden typisch Arabisch namen. De Sefardische joden, de Franco’s, waren gevlucht uit Spanje en Portugal in de 13de en 14de eeuw. De Farhi en de Lisbona behoorden tot die groep. De namen verraden hun afkomst. En de Oost-Europese joden hadden namen als Harrari, Cohen, Shemaya, Saloniki enz.
Met foto’s van de prachtige joodse huizen in Damascus
Hoewel het Farhi huis algemeen bekend was als het huis van een vermogend man, was het niet het mooiste of het grootste. Andere huizen waren soms wel een pak extravaganter, zoals het Lisbona huis (afbeeldingen in video hierboven) en het Shemaya huis. Het beroemdste joodse huis in Damascus zal wellicht het Yusuf Umber huis zijn, dat zich net buiten de joodse straat bevindt. Het is het mooiste, het grootste en het best bewaarde huis in de oude stad. Naar verluidt zou Yusuf Umber zonder erfgenaam gestorven zijn; de staat erfde het en verbouwde het tot school. Later, toen er meer dan genoeg scholen waren, kreeg het opnieuw een andere – een administratieve – bestemming.
Personent Hodie is een kerstlied in het Latijn geschreven dat oorspronkelijk werd gepubliceerd in het Finse liedboek Piae Cantiones uit 1582, in een volume van 74 middeleeuwse liederen verzameld door Jacobus Finno (Jaakko Suomalainen), een Zweedse lutherse geestelijke.
Het liedboek vond zijn oorsprong in de bibliotheken van zangscholen in de kathedraal , waarvan het repertoire sterke banden had met het middeleeuwse Praag, waar administratieve studenten uit Finland en Zweden generaties lang hadden gestudeerd.
Een melodie gevonden in een manuscript uit 1360 uit de nabijgelegen Beierse stad Moosburg in Duitsland lijkt sterk op elkaar, en het is uit dit manuscript dat het lied meestal gedateerd is.
De Latijnse tekst is waarschijnlijk een muzikale parodie op een eerder 12e-eeuws lied dat begint met ‘intonent hodie voces ecclesie’, geschreven ter ere van Sint Nicolaas , de patroonheilige van Rusland, zeelieden, prostituees en kinderen – aan wie hij traditioneel geschenken brengt op zijn feestdag, 6 december.
Hugh Keyte en Andrew Parrott merken op dat twee van de verzen een ongebruikelijke dubbele herhaling hebben (“Submersum, -sum, -sum puerum”; “Reddens vir-, vir-, vir-ginibus”). In “intonent hodie” werden deze gebruikt om de drie jongens en drie meisjes te illustreren die door Sinterklaas werden gered van respectievelijk verdrinking en prostitutie. Liederen uit Piae Cantiones werden tot in de 19e eeuw in Finland uitgevoerd. Het boek werd bekend in Groot-Brittannië nadat een zeldzaam exemplaar van Piae Cantiones van Peter van Nyland als geschenk werd geschonken aan de Britse minister in Stockholm . Hij gaf het vervolgens aan John Mason Neale in 1852, en het was van dit exemplaar dat Neale, in samenwerking met Thomas Helmore, liedjes publiceerde in twee collecties in respectievelijk 1853 en 1854.
De grootste grap is dan ook dat wij het lied weer vanuit het Engels overnemen en er vervolgens een tekst bij maken die niet zoveel meer met Kerst te maken heeft: “God is goed altijd weer”…
Latijnse tekst: Personent hodie voces puerulae, laudantes iucunde qui nobis est natus, summo Deo datus, et de vir, vir, vir (2x) et de virgineo ventre procreatus.
In mundo nascitur, pannis involvitur praesepi ponitur stabulo brutorum, rector supernorum. Perdidit, dit, dit,(2x) perdidit spolia princeps infernorum. Magi tres venerunt,
munera offerunt, parvulum inquirunt, stellulam sequendo, ipsum adorando, aurum, thus, thus, thus,(2x) aurum, thus, et myrrham ei offerendo.
Omnes clericuli, pariter pueri, cantent ut angeli: advenisti mundo, laudes tibi fundo. Ideo, o, o, (2x) ideo gloria in excelsis Deo.
