Vandaag, 16 februari 2020, wordt bij ons thuis in Thailand Makha Bucha Day gevierd, één van de belangrijkste feestdagen in het Theravada-Boeddhisme.
De naam van dit oude Volle Maan- feest verwijst naar de Boeddhistische kalender die traditioneel in Thailand een maankalender is. In deze kalender staat de derde maanmaand bekend als ‘makha’. De term ‘makha’ komt van het woord ‘Magha’ in het Pali, de heilige taal van de religieuze teksten van het Theravada-Boeddhisme. ‘Bucha’ een is ook afgeleid van het Pali-woord ‘Puja’ wat ‘vereren’ of ‘eren’ betekent.
Zo verwijst Makha Bucha dus naar en dag die bedoeld is om de derde maanmaand te eren. Het verwijst specifiek naar de Boeddha en de leringen die hij gaf op de dag van de volle maan van de vierde maanmaand.
Dit gebeurde negen maanden nadat hij de staat van verlichting had bereikt. In totaal 1.250 Arahant, volgelingen die eveneens de staat van verlichting hadden bereikt, waren die dag in een bamboebos dat bekend stond als Veluvana in het Noord -Indiase Kajangala bijeengekomen om er tijdens een historische meeting van de Boeddha in hoogsteigen persoon leerstellingen te ontvangen die moesten dienen als een samenvatting van de kernprincipes van het boeddhisme.
De leer staat bekend als de Ovadhapatimokha. En was er ook op gericht om af te zien van het kwade, het goede te doen en de geest te reinigen. Boeddhisten geloven dat de Boeddha de Ovadhapatimokha twee decennia lang bleef onderwijzen. Het werd vervolgens overgenomen door de boeddhistische sangha – de geloofsgemeenschap – door middel van de 227 regels die deel uitmaken van de monastieke disciplinecode die wordt nageleefd door volledig gewijde monniken.
Als zodanig wordt Makha Bucha-dag ook gezien als een kans om de vorming van deze ideeën te vieren die tot op vandaag in het moderne Theravada-boeddhisme nog steeds richting- en leidinggevend blijven.
Zoals gebruikelijk is op allerlei boeddhistische feestdagen in Thailand, bezoeken Thaise boeddhisten hun lokale tempel om verdiensten te maken op Makha Bucha Day. Terwijl ze in de tempel zijn, kunnen ze luisteren naar boeddhistische leringen, aalmoezen geven aan monniken en boeddhistische geschriften reciteren. Het is gebruikelijk om ‘s avonds deel te nemen aan processies bij kaarslicht rond de Viharn, de grote wijdingszaal van de tempels.
Andere manieren waarop praktiserende Thaise boeddhisten de Makha Bucha-dag in Thailand markeren, zijn onder meer het strikt naleven van de ’Rub Sil’, de vijf regels of voorschriften die de ethische basis vormen van het Theravada-Boeddhisme. Dit zijn: geen schade toebrengen aan levende wezens, niet nemen wat niet wordt gegeven, afzien van seksueel wangedrag, het vermijden van leugens of deelname aan roddels, en het zich onthouden van alcoholische dranken en recreatieve drugs.
Makha Bucha Day wordt overigens in alle landen waar het Theravada-Boeddhisme wordt beleden gevierd. Dus naast Thailand ook in Laos, Cambodja, Sri Lanka en Myanmar.
Op 4 november 2015 overleed Réné Girard op 91 jarige leeftijd in Stanford waar hij professor was geweest. Hij is een van de moderne denkers en schrijvers wiens gedachtegoed ik al decennia lang heb gevolgd en gewaardeerd. Hij was gehuwd en vader van drie kinderen. Hij werd tijdens zijn leven in zijn eigen land, Frankrijk, niet hoog aangeslagen, afgezien van zijn opname in de Académie Française (2005). In het buitenland hebben echter zes universiteiten hem een doctoraat honoris causa aangeboden, nl. Amsterdam, Innsbruck, Antwerpen, Padua, Montréal en St Mary’s University and Seminary Baltimore. Na zijn dood begon men hem in Frankrijk plots te prijzen als een van de meest originele denkers van de laatste eeuw en Mgr. Robert Barron, hulpbisschop van Los Angeles, noemt hem zelfs een kerkvader.
Geboren in Avignon (25 december 1923!) uit een klassiek Frans christelijk gezin (moeder katholiek en royalist, vader antiklerikaal en republikein), heeft hij van zijn 12 tot 38 jaar de Kerk verlaten om daarna een overtuigd katholiek te worden. Van het klassiek onderwijs in scholen en universiteit heeft hij, naar eigen bewering, niet veel opgestoken. Wat hij leerde, kwam van zijn ouders en van hemzelf. Hij is een echte autodidact. Als kind leerde hij hoofdzakelijk zelf lezen en schrijven. Zoals zijn vader, die conservator was van het “Musée Calvet” en “palais des Papes” in Avignon, heeft hij uiteindelijk dan maar “l’Ecole des chartes” gevolgd en er het diploma van archivaris-paleograaf behaald. Hij wou weg uit Frankrijk en zag de kans om in Amerika assistent Franse taal te worden aan de universiteit van Indiana (1947). Om ooit enige plaats te krijgen moest hij echter een doctoraat maken. Daarvoor wilde hij onderzoeken hoe de Amerikanen dachten over Frankrijk en de Fransen tijdens WO II. Hij schreef naar de Franse ambassade in de VS om daarover documentatie te vragen. Lange tijd vernam hij niets tot op een moment dat er zulk een massa informatie werd afgeleverd dat het grootste werk voor een doctoraat al gemaakt was. Je moet maar geluk hebben!
Hij werd professor literatuur en antropologie in verschillende Amerikaanse universiteiten (Buffalo, John Hopkins, Stanford). Eigenlijk interesseerde hij zich hoofdzakelijk aan de wereldliteratuur. Hij las de grote werken (Cervantes, Proust, Dostoïevski, Shakespeare…). Daarmee trachtte hij “een geschiedenis van het verlangen” op te maken. Uiteindelijk zal hij ontdekken dat de Bijbel en vooral de passieverhalen van de evangelisten, louter letterkundig, een ongeëvenaarde “openbaring” van de werkelijkheid bieden. Van de literatuur is hij in de antropologie terecht gekomen en heeft bovendien een originele visie ontwikkeld met grote gevolgen voor sociologie, economie, psychologie, etnologie en zelfs theologie en Bijbelverklaring.
In Jeruzalem knippen joden hun peies (pijpekrullen voor de oren) en verkleden zich als moslims om te kunnen bidden op de Tempelberg en op het domein van de al-Aqsa moskee.
Na een reeks overwegingen over de menselijke waardigheid en over de Eucharistie. willen we nu kijken naar de menselijke samenleving vanuit het Woord Gods, het Oude en Nieuwe Testament, vooral vanuit Jezus en zijn Evangelie. We zien hierbij het Nieuwe Testament als reeds verborgen aanwezig in het Oude en het Oude Testament dat tot volle ontplooiing komt in het Nieuwe, zoals Vaticanum II, steunend op de heilige Augustinus, het leert (Dei Verbum nr. 16).
We beginnen met de boeiende geschiedenis van de aartsvader Jozef in Egypte (Genesis 37.39-45). Het is de geschiedenis voor wat we de eerste roman uit de wereldliteratuur mogen noemen. Jakob was bedreven in listig handelen, zoals o.m. blijkt uit de wijze waarop hij het eerstgeboorterecht van zijn broer Esau wist te ontfutselen, zij het met de hulp van zijn moeder Rebecca. Door zijn schoonvader Laban zal Jakob echter op zijn beurt flink bedrogen worden. Jakob had zeven jaar gewerkt voor Rachel, de jongste dochter, die hij hartstochtelijk liefhad. In zijn huwelijksnacht had Laban er voor gezorgd dat Jakob met Lea in bed ging, wat hij pas ‘s morgens merkte! Laban zei simpelweg dat het de gewoonte is dat eerst de oudste dochter uitgehuwelijkt wordt! En Jakob werkte opnieuw zeven jaar voor Rachel. Uiteindelijk kon hij met zijn twee vrouwen vertrekken.
Nvdr: hierbij de volledige film over Jacob:
https://youtu.be/AbLfhW5Co9U
De meeste zonen van Jakob zullen uit Lea geboren worden, behalve Jozef en Benjamin. Hun moeder is Rachel en daarom waren deze twee ook de lievelingen van Jakob. Jozef krijgt een heel mooi kleed en wordt de vertrouweling van zijn vader, die de berichten over hun broers overbrengt aan hun vader. Het is ruimschoots voldoende om heftige jaloezie op te wekken. Komt daar nog bij dat Jozef twee dromen vertelt waarin hij door de andere broers vereerd wordt.
Wanneer Jozef zijn broers, die de schapen hoeden, komt bezoeken, zien ze hun kans. Hem vermoorden vinden Juda en Ruben te erg. Ze rukken hem het prachtige kleed van het lijf, scheuren het en met wat bloed van een geitenbok laten ze het naar zijn vader brengen om te simuleren dat hij door een wild beest verscheurd is. En Jozef verkopen ze als slaaf aan kooplieden die naar Egypte reizen. Daar wacht Jozef allerlei ellende. De vrouw van zijn meester Potifar wordt verliefd op hem maar ze beschuldigt hem van het omgekeerde en hij vliegt in de gevangenis.
Nvdr: hierbij de volledige film over Jozef:
Uiteindelijk kan hij de dromen van farao over een komende hongersnood uitleggen en hij wordt meteen onderkoning. Overal heerst hongersnood maar Jozef heeft grote voorraden voorzien. Tenslotte komen ook zijn eigen broers noodgedwongen graan halen. Hij herkent hen meteen, zij hem niet. Hij is bijzonder hard, beschuldigt hen ervan spionnen te zijn, gooit hen in de gevangenis voor drie dagen en houdt uiteindelijk Simeon in de gevangenis achter. Hij verplicht hen Benjamin, de jongste en nu enige lieveling van hun oude vader mee te brengen. In wat een trieste situatie zijn zij nu toch terecht gekomen! Slechts met de grootste moeite krijgen ze Benjamin mee, nadat Juda zich voor hun vader Jakob borg gesteld heeft. Terug in Egypte, mogen ze in het paleis van Jozef zelf komen eten en Simeon wordt uit de gevangenis bevrijd en bij hen gebracht. Jozef laat zijn broers precies op volgorde aan tafel zitten maar aan Benjamin laat hij vijfmaal meer geven dan aan de anderen!
Een tijdloze melodieuze verering van God. Een anonieme poëtische parafrase op psalm 150. Een madrigaal deel uitmakend van de Cantiones Sacrae van William Byrd (1591).
De Ranglijst Christenvervolging laat zien in welke 50 landen christenen het zwaarst worden vervolgd.
In deze landen lijden 360 miljoen christenen onder ‘zeer zware’ tot ‘extreme’ vervolging. Wereldwijd is de vervolging tot extreme hoogte gestegen: 1 op de 7 christenen kan zijn geloof niet in vrijheid beleven.
Afghanistan
Noord-Korea
Somalië
Libië
Jemen
Eritrea
Nigeria
Pakistan
Iran
Indië
Tip: klik op de landen in de interactieve kaart hieronder en ontdek meer over de landen op de ranglijst.
Gisteren was niet alleen het begin van het Chinese Jaar van de Tijger maar ook het begin van de februarimaand. In onze gewesten ook vaak als Sprokkel- of Schrikkelmaand en zelfs Slijk- of Regenmaand omschreven. Hier en daar werd ze soms ook als Kortemaand benoemd. Dat laatste heeft natuurlijk alles te maken met het merkwaardige feit dat deze maand in ‘gewone ‘ jaren 28 dagen telt, terwijl er in een schrikkeljaar 29 dagen zijn…
De maand dankt z’n naam aan Romeinse god Februus, een god die in verband wordt gebracht met purificatie en de onderwereld. Bij de Romeinen was februari namelijk de maand van de grote reiniging en boetedoening (de februa). Zij vierden in deze maand hun Lupercalia, reinigings- en vruchtbaarheidsfeesten ter ere van de wolfsgod Lupercus.
Ondanks het feit dat dit de kortste maand is ontbreekt het februari ook niet aan weerspreuken, bron van traditie en vooral oude volkswijsheid. Een kleine selectie:
Warme oktoberdagen / Februari met koude vlagen… Is februari zacht / de lente brengt vorst bij nacht. Februari winter nooit zo fel / of hij geeft zijn drie schone dagen wel… In februari avondrood / ’s avonds sneeuw in de sloot. Blazen de muggen in februari alarm / houd dan in maart de oren warm. Februari met vorst en wind maakt de Pasen blind. Groeit in februari het gras / Met Pasen een dikke jas. Februari nat en koel / Juli heet en zwoel. Lichtmis (2 februari) helder en klaar maakt de boer tot bedelaar.
Om te tonen dat de Eucharistie, zelfs met de mooiste meditaties zoals we die getracht hebben te geven, een onuitputtelijk mysterie blijft, voegen we hier tenslotte nog een beschouwing aan toe vanuit een geheel andere hoek: de vijf fazen of ruimten van de Eucharistie.
1.De inkomhal.
We beginnen met ons voor te bereiden op de ontmoeting en maken het kruisteken als toerwijding aan de Drie-ene God. We leggen de oude mens af om ons met de nieuwe mens te bekleden, zoals men in de hal zijn regenjas aflegt en zich afborstelt. Geestelijk is dit: zijn zonden belijden en ook zelf vergeving schenken. Hierop volgt het genezings- en bevrijdingsgebed: “Moge de almachtige God zich over ons ontfermen, onze zonden vergeven en ons geleiden tot het eeuwig leven”. Dan kunnen we vrij en blij het Gloria aanheffen: “Eer aan God in den hoge…”. De fase in de voorhal wordt afgesloten met het openingsgebed, dat het thema van de dag aangeeft.
2.De audiëntiezaal.
Een audiëntie bestaat uit luisteren en spreken: we ontvangen een boodschap en voegen er ook onze goedkeuring aan toe. We luisteren naar het Woord Gods, eerst van de profeten of de apostelen en daarna van Jezus zelf in het Evangelie, waarvoor we eerbiedig recht staan. Dit Woord Gods zuivert en verlicht ons. Hierop geeft de priester een toelichting of aansporing. Dan willen wij het Woord Gods “be-amen”. ‘Amen’ (van aman) is een Bijbels, Hebreeuws woord: bevestigen, opvoeden, vertrouwen, geloven. Het betekent: met die waarden ben ik stevig opgevoed en daaraan blijf ik trouw. Hierop spreken we onze geloofsbelijdenis uit als getuigenis zowel persoonlijk als gemeenschappelijk. Met de “universele voorbeden” door en voor het volk, eindigt deze fase.
3.Het klaarmaken van de tafel.
Brood en wijn worden aangeboden. Zij vertegenwoordigen heel de schepping maar tegelijk ook alles wat wij zelf hebben én zijn. Samen met het brood en de wijn leggen we alles op het altaar, doen er afstand van en bieden het aan de Heer aan: ons leven, onze vreugde, onze pijn, onze verwachtingen, onze ziekte en onze gezondheid, ook wat ons het meest dierbaar is.… Dat is onze noodzakelijke offerande. De Heer zal dit omvormen. Wat we afgeven, krijgen we als het ware in goud terug. Iets waar we geen afstand van doen en wat we niet aanbieden, wordt in ons leven een afgod. Met het gebed over de gaven wordt deze fase afgesloten.
4.Het “Heilige der Heiligen”
We treden nu het heiligdom binnen waarin God in alles de leiding neemt. Wij hebben onze zonden erkend en onze wonden aan Hem aangeboden. Wij hebben heel ons leven uit handen gegeven. Als kinderen vertellen we alles aan God, onze Vader. In de prefatie danken we Hem voor de schepping en ook voor de herschepping door de verrijzenis van Christus. We vragen hem kinderlijk: Gedenk Abraham… gedenk uw beloften aan uw volk… gedenk het offer van uw Zoon Jezus… gedenk onze dierbare overledenen alsook de levenden en gans de Kerk, de zegevierende met Maria, de lijdende en de strijdende Kerk. Tweemaal wordt de heilige Geest afgesmeekt (epiclese). Vóór de consecratie vragen we dat de heilige Geest het brood en de wijn zou omvormen tot het Lichaam en Bloed van Christus. Na de consecratie vragen we de heilige Geest dat Hij ons allen zou omvormen en één maken in het Mystieke Lichaam van Christus. De consecratie is de vervulling van de verzoening door het Bloed van Christus zelf (cfr. Exodus 24), van de zondebok die in de woestijn wordt gestuurd “tot vergeving van zonden” (Leviticus 16), tot eeuwige gedachtenis (Exodus 12). Dit gedeelte eindigt met de plechtige lofzang of doxologie: “Door Hem en met Hem en in Hem zal uw Naam geprezen zijn, Heer onze God, almachtige Vader, in de eenheid van de heilige Geest, hier en nu en tot in eeuwigheid”.
5. De eetzaal: communie en éénwording
We bereiden ons voor met het Onze Vader, hét gebed van Jezus, van de Kerk en van ieder christen. Hiermee geeft Jezus niet alleen de woorden en de volgorde maar ook zijn Geest. Het “Lam Gods” is de vervulling van heel het joodse geloof in het Paasfeest. Door de communie, het eten en drinken, nemen niet wij Jezus als de verrezen Heer op, maar absorbeert Hij ons. Wij worden één met Hem en opgeheven tot zijn goddelijk niveau, doordat Hij zich neerbuigt naar ons. Alles wat wij God gegeven hebben, geeft Hij ons nu, omgevormd in Jezus terug. Daarop worden we gezonden om Jezus uit te stralen in deze wereld.
Nvdr: Kan men dichter bij “Onze Vader” komen dan door Hem aan te spreken in de taal van Jezus Christus?
Het gezongen Onze Vader kent ontelbare interpretaties in even veel talen als er R.K. gemeenschappen over heel de wereld verspreid zijn. Hierbij een versie, gezongen door Gé Korsten , de Zuid-Afrikaanse tenor: in het zoete Afrikaans:
*******
Ziedaar mijn bewerking van de visie van de bezielde Kroatische theoloog Tomislav Ivancic (+ 2017), voormalig rector van de universiteit van Zagreb. Na de val van het communisme zag hij nieuwe mogelijkheden van evangelisatie om de grote geestelijke leegte op te vullen. Daarvoor ontwikkelde hij ook een “hagiotherapie”, nl. een spirituele genezing als noodzakelijke aanvulling op de lichamelijke en psychische genezing. Hiervoor stichtte hij in Zagreb in 1990 een centrum. Hij schreef meer dan 50 boeken en was een graag geziene spreker. Ook in Vlaanderen en Nederland gaf hij conferenties. Immers, al hebben wij niet, zoals hij, het communisme gekend, ook wij leven al decennia in een pijnlijke geestelijke leegte. Het christelijk weefsel waarop onze beschaving uitgroeide werd deskundig en systematisch verwoest. Daarom is een creatieve nieuwe evangelisatie, soepel en zonder fanatisme, ook bij ons nodig. Niemand kan beletten dat wij in ons gedrag als vrije mensen ons geloof tonen, dat wij bidden, dat wij eerbied hebben voor de mooie christelijk gebruiken, voor de sacramenten en de kerken… De diepe eerbied voor de Eucharistie, zoals ze ons gegeven is, zonder extra moderne “groene”, “rode” of “blauwe” aanpassingen is hierbij van wezenlijk belang.
Nvdr: ter kennismaking “Een hedendaagse profeet”
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
P. Daniel
Vrijdag 28 januari 2022
Flitsen
De traditionele gebedsweek van de eenheid van de christenen, eindigend met de bekering van de heilige Paulus (25 januari) hebben we feestelijk willen afsluiten met viering van de heilige Johannes Chrysostomus op donderdag 27 januari. Deze wordt zowel in het westen als in het oosten erkend als een grote patriarch.
Nvdr: u zal een andere datum in onderstaande video opmerken. Waarom? Klik hier.
De Weense aartsbisschop kardinaal Schönborn heeft nu Uwe Eglau, een geliefde decaan en geloofsbegeleider bij de politie, uit al zijn verantwoordelijkheden ontslagen. Reden: hij voerde het woord op een coronabetoging en stuurde een open brief met handtekeningen van 600 agenten tegen de vaccinatieplicht aan de minister van binnenlandse zaken.
Kardinaal Schönborn motivatie van zijn beslissing: Eglau’s “privé mening zou kunnen misverstaan worden als officiële positie van de katholieke kerk”… en dit zou in de toekomst het vertrouwen tussen kerk en staat kunnen beschadigen…
De scheiding van Kerk en Staat… bestaat die eigenlijk nog? Heeft de kardinaal intussen ook euthanasie en abortus goedgekeurd “om het vertrouwen niet te beschadigen?
