Wegens de herkenbaarheid en de continuïteit van de reeks handhaven we dezelfde titel, ook al verblijft pater Daniël momenteel in Postel.

Goede Vrienden,

Zaterdag beleefde ik een bijzondere avond in wat ik wil noemen “een catacombekerk in de Kempen”. In een groot huis heeft de eigenaar een kapel. Bovendien is hij zijn huis aan het uitbreiden voor een grote groep mensen. Ik celebreerde de Eucharistie voor ‘n 35-tal mensen. Daarna was een maaltijd voorzien en gaf ik enige uitleg over mijn ervaringen in Syrië en in het klooster Mar Yakub. En de mensen waren bijzonder gul om de slachtoffers van de aardbeving te steunen. God zegene elk van hen overvloedig! Het was voor mij ook een proef. Nog steeds bijna potdoof kon ik mijn voordracht toch brengen.

De volgende dag vierden cfr Jean en ik “de zondag van de orthodoxie” (van de iconen) te Etterbeek bij de Syrische gemeenschap aldaar. De strijd rond de iconen heeft in het oosten een grote verwoesting aangebracht, welke pas in 843 beslecht werd. Dit wordt in de byzantijnse liturgie op deze eerste zondag van de vasten gevierd. De Grieks-Melchitische katholieke kerk van de heilige Johannes Chrysostomus in Etterbeek is nieuw met een prachtige iconostase. De 200 aanwezigen waren vooral jongeren. De stijl is wel “Syrisch”. Wanneer we als priesters in processie door de middengang de Eucharistie begonnen, was er een groep gelovigen aanwezig. Bij het Evangelie zat de kerk helemaal vol! Daarna was er koffie en iets te eten. We ontmoetten jonge mensen uit heel Syrië: Homs, Aleppo, Damascus… Het was een echt mooie dienst en een hartelijk contact met vele Syriërs. (https://www.kerknet.be/vicariaat-brussel/nieuws/mijn-nieuwe-parochie)

Daarop volgde nog een bijzonder warme ontmoeting met de familie van cfr Jean bij hen thuis.

Woensdagavond celebreerden we de eucharistie samen met onze prior in de kapel van het contactcentrum voor de trouwe groep van de charismatische vernieuwing. Het was een bijzonder hartelijk weerzien en wederzijdse bemoediging. Donderdagmorgen had ik eindelijk een ontmoeting met een oorspecialist die mijn doofheid een klein beetje heeft kunnen wegnemen. Daarna kwam Peter Vereecke me halen voor een avond in Sleidinge. Wat een geweldige avond met ’n honderdtal, allemaal wakkere mensen, die me niet aankeken alsof ik van een andere planeet kom. Integendeel! Neen, het was niet, zoals ze zeiden, mijn enthousiasme, het was hun enthousiasme, dat de avond zo bijzonder maakte. Het zijn mensen die, tegen de stroom in, terug de waarheid in de maatschappij willen laten zegevieren en de waardigheid van mensen willen herstellen. Zij zijn het die mij als een wervelwind door enkele plaatsen in Vlaanderen slingeren.

Nvdr: Ter kennismaking met en duiding van Peter Vereecke: klik hier.

En deze avond ben ik in levende lijve voor een laatste conferentie aanwezig in het centrum Xaverianenstraat 13/003 te 8200 Brugge (19.30 u) op uitnodiging van Agnes Jonckheere.

Maandag 6 maart komt Brecht Arnaert met een ploeg naar de abdij voor een uitgebreid interview voor zijn schitterende Epoché waarmee ik aan de laatste week van van mijn verblijf hier begin.

Nvdr: Ter kennismaking met en duiding van Brecht Arnaert: klik hier.

God zegene al deze enthousiaste en gulle mensen. Ja, ze hebben me naast hun bezieling ook nog een flinke financiële steun gegeven voor de slachtoffers van de aardbeving in Aleppo en Lattakia en voor de groeiende armoede in Syrië.

P. Daniel, 3.3.23

Het aantal huwelijken in Frankrijk halveert

De cijfers spreken voor zichzelf: het aantal huwelijken in een kerk bedroeg in 2008 in Frankrijk 88.564, in 2019 was dat aantal gehalveerd tot slechts 44.951. Het is echter niet louter een ‘katholiek’ verschijnsel, maar eerder een maatschappelijke malaise, zegt socioloog Jean Viard aan de zender France Info: “We evolueren naar een maatschappij van individuen, die apart leven, we hebben onderbroken levens, met een explosie van celibatair leven”. Viard, die vroeger de socialiste Ségolène Royal steunde, is nu een van de steunpilaren van Emmanuel Macron.

Deze vleesgeworden anti-Elchardus zingt de lof van de postmoderne, links-liberale maatschappij. “We zijn een maatschappij van de individuele vrijheid. In het privéleven en in de democratie. Men gaat niet stemmen als het hem of haar niet interesseert. Ik vergelijk de afwezigheid bij verkiezingen vaak met kinderen tijdens het huwelijk. Men kan zeggen dat het een met het ander niets te maken heeft, maar ik zeg u dat deze beide zaken veel zeggen over de individuele autonomie in onze maatschappij, die een maatschappij is die zich ‘gedeconstrueerd’ heeft.

Het is duidelijk dat de instituut van het huwelijk zijn beste tijd heeft gehad in Frankrijk. 60 procent van de kinderen wordt geboren buiten het huwelijk. Eén op de twee huwelijken in de regio Ïle-de-France eindigt binnen de 5 jaar op een scheiding. Ook de gemiddelde leeftijd waarop wordt getrouwd, is een indicatie dat een en ander totaal verkeerd loopt: vrouwen trouwen nu gemiddeld op 37-jarige leeftijd in Frankrijk, mannen op 40-jarige leeftijd. Meer dan de helft van de woningen in Parijs worden bewoond door alleenstaanden. Jean Viard heeft nog cijfers: “30 procent van de meisjes zegt dat ze geen kinderen willen”, en “37 procent van gediplomeerde meisjes wil geen kinderen omwille van de klimaatcrisis”.

Dat het resultaat niet bepaald geruststellend is, mag duidelijk zijn. “In 1970 werden in Frankrijk 393.686 huwelijken geregistreerd, in 2019 waren dat er 227.000, waarvan 221.000 tussen mensen van verschillend geslacht en 6.000 tussen mensen van hetzelfde geslacht”, zegt Viard. Wat Viard – en daarin laat hij zich natuurlijk kennen als een echte links-liberaal – vergeet te vermelden, is de toename van existentiële angst bij de West-Europese jeugd. Want als elk perspectief zowat ontbreekt, en als alle maatschappelijke steunpunten stilaan als los zand door de vingers glijden, blijft alleen de angst. En zet men niet meer de stap naar een huwelijk of kinderen.

Het is net die verkruimeling van onze maatschappij, die professor emeritus Marc Elchardus in zijn boek “Reset”* op de korrel nam. Want hoe maak je uit deze autonome individuen, die elke band met angst tegemoet zien, een samenhangende, solidaire levensgemeenschap? Dan wordt het meestal heel stil aan liberale kant….

Peter Logghe

*Boekbespreking “Reset”