Categorie archieven: religie

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

Pinksteren nodigt ons uit om het “vervuld zijn van de heilige Geest” beter te begrijpen en te beleven. De heilige Lukas geeft er een beschrijving van in Handelingen 2, 1-13. Het is een overweldigend gebeuren, dat een louter materiele waarneming overstijgt. Er ontstaat een groot gedruis “alsof” er een hevige wind opstak. Er verschijnt iets dat “geleek” op vurige tongen. “Allen” worden vervuld van de heilige Geest en “allen” beginnen God in hun eigen taal te verheerlijken. “Allen” zijn buiten zichzelf.  Dat is het Pinksteren over de joden.

De reactie hierop is, zoals altijd, tweevoudig. Sommigen laten zich raken en vragen zich ernstig af wat dit betekent. Anderen sluiten zich af door te zeggen dat die mannen te veel wijn gedronken hebben. Hierop volgt de geweldige preek van een totaal andere Petrus dan we tot heden in het Evangelie ontmoet hebben. Hij antwoordt eerst aan de criticasters – laten we het grappig houden – : wij zijn niet dronken, trouwens het is te vroeg,  [de cafés zijn nog niet open]! Hier gebeurt, zo vervolgt hij, wat de profeet Joel al voorspeld heeft en wat we in de psalmen kunnen lezen. Vervolgens getuigt hij over wat hij zelf heeft meebeleefd: Jezus die gekruisigd is, is verrezen voor het heil van alle mensen en aan ons verschenen. De toehoorders worden hierdoor diep getroffen en vragen wat ze nu moeten doen. Petrus geeft een duidelijk antwoord: “Bekeer u! Ieder van u moet zich laten dopen in de naam van Jezus Christus tot vergeving van uw zonden. Dan zult u de gave van de heilige Geest ontvangen” (Handelingen 2, 38). Ziedaar het eerste Pinksteren over de apostelen en de joden.

De Handelingen van de apostelen vertellen verder dat een dergelijke uitstorting van de heilige Geest  telkens opnieuw plaats vindt. Om hun vurige prediking worden Petrus en anderen door de religieuze leiders gevangen genomen. Wanneer zij vrijgelaten worden gaan ze onmiddellijk naar  “hun eigen mensen”. Het is het eerste dankgebed van de Kerk (4, 23-31). Neen, het is geen angstig smeken om bevrijd te worden van alle moeilijkheden. Het is een explosie van vreugde en dankbaarheid, waarbij ze vragen dat ze in alle vrijmoedigheid mogen blijven getuigen en dat ze wonderen en genezingen mogen blijven verrichten in de naam van Jezus. Hierop heeft er weer een uitstorting van de heilige Geest plaats: “Na hun gebed beefde de plaats waar zij bijeen waren en werden ze allen vervuld van de heilige Geest en verkondigen met vrijmoedigheid het woord van God” (v. 31). Enkele hoofdstukken verder volgt het verhaal van Petrus die uitgenodigd wordt door Cornelius, een Romeinse honderdman. Terwijl Petrus voor deze groep vrome heidenen zijn vurig getuigenis geeft over Jezus “daalde  de heilige Geest neer over allen die naar zijn toespraak luisterden” (10, 45). Daarop zal Petrus hen dopen. Hij rechtvaardigt zich terecht door te zeggen dat men het doopsel niet mag weigeren aan heidenen “die evenals wij de heilige Geest ontvangen hebben” (v. 47).

Hiermee hebben we meteen een getuigenis van het eerste Pinksteren van iemand die er bij was. Lucas gaf een nauwkeurig verslag van wat hij van anderen had vernomen. Petrus was er zelf bij. Later zal het eerste concilie van Jeruzalem (Handelingen 15) bevestigen dat heidenen rechtsreeks tot het geloof in Jezus kunnen komen zonder jood te moeten worden. Verder in de Handelingen volgt nog een duidelijke uitstorting van de heilige Geest.  Paulus ontmoet in Efeze een dozijn vrome gelovigen maar merkt dat er toch iets ontbreekt. Het blijkt dat ze nog niet eens gehoord hebben van de heilige Geest. “Nadat Paulus hun de handen had opgelegd, kwam de heilige Geest over hen; zij spraken in talen en profeteerden” (19, 6). Zo kunnen we de Handelingen van de apostelen een  aaneenschakeling noemen van telkens hernieuwde uitstortingen van de heilige Geest.

“Vervuld zijn van de Geest Gods” is het tegendeel van vol zijn van zichzelf. De mens is als zijn oog, leerde de Oostenrijkse Viktor Frankl (+ 1997), die in de concentratiekampen pas echt een dynamische psychiater is geworden en de “logotherapie” stichtte. Een oog dat zichzelf ziet is ziek. Een mens die alleen voor zichzelf leeft, mist de zin van zijn  leven. In het uitstekende boek van Mattias Desmet, De psychologie van totalitarisme, 2022, lees je voortdurend dat “leven voor de Ander” (met hoofdletter!) zin geeft aan het leven. Leven vanuit Gods Geest ligt helemaal in de lijn van deze moderne psychologie, maar gaat veel verder en veel dieper.

Het onderscheid tussen “werken voor God” en het “werk van God” doen, is hierbij verhelderend. Mgr. Charles Mathieu (+ 2019), die gedurende 15 jaar de secretaris was van de Canadese bisschoppenconferentie en zich daarna in gebed heeft teruggetrokken, is de profeet geworden van “het werk van God”. Hij beweert dat de Kerk grotendeels op het verkeerde spoor zit met haar  “werken voor God”. Een “dynamische” pastoor van een ”levende” parochie neemt grondig contact met zijn parochie en bestudeert de noden, bv. het  drugsprobleem onder jongeren. Hij zoekt deskundige jeugdleiders en maakt concrete plannen voor de opvang van deze jongeren. Vervolgens gaat hij op zoek naar de nodige fondsen om dit alles te financieren. Het is zoals het bouwen van een huis, van onder uit.  Het lijkt allemaal erg logisch maar het blijft puur mensenwerk. Mgr. Mathieu kon dit grappig illustreren met problemen die iedere drie jaar terugkwamen en telkens op dezelfde verkeerde wijze werden opgelost. Dit is werken voor God. Uiteraard is dit niet slecht maar dat is nog helemaal niet wat Jezus wil verwezenlijken in ons. Het “werk van God” doen begint van bovenaf. Het begint met een intens luisteren in gebed naar wat de Geest wil doen. Aan wie leeft in aanbidding en geloof, openbaart  God “zijn” plan. Wie zich onvoorwaardelijk in vertrouwen aan Gods plan overgeeft zal alles wat daarvoor nodig is op zijn tijd ook krijgen: medewerkers en  materiële mogelijkheden. Vele heiligen zijn daarvan een levend voorbeeld. Hiervoor moet men leeg worden van zichzelf. Wie hetgeen hem/haar het meest dierbaar is, durft los te laten omwille van Christus en het Evangelie zal het honderdvoudige terugkrijgen, al gaat dit ook gepaard met vervolging, aldus Jezus’ eigen woord (Marcus 10, 29-30). Dit kan iedere gedoopte toepassen op zijn/haar eigen leven. Hierbij gaat het er om dat wij niet ons werk doen maar dat we God zijn werk laten doen in ons. Daarvoor moeten we onze menselijke gaven en mogelijkheden helemaal niet opgeven. Integendeel, onze talenten vermenigvuldigen zich nog. Door alcohol worden de menselijke vermogens verminderd. Door de heilige Geest worden ze vermeerderd. Professor Jérome Lejeune is daarvan een schitterend voorbeeld. Zijn geloofsovergave bracht hem tot de hoogste wetenschap. Auto met chauffeur wilde hij niet. Eigen reputatie en financieel gewin telde voor hem niet, hij reed met zijn  fiets naar de universiteit en het ziekenhuis. Hij werd de vader van de moderne genetica, maar heeft ook zware vervolgingen moeten doorstaan.

De apostelen en eerste christenen hebben geen vormingssessies of psychologische programma’s gevolgd. Ze hebben samen met Maria in gebed zich voorbereid op de uitstorting van de heilige Geest en hun leven veranderde totaal. Paulus schrijft het zo: “Ikzelf leef niet meer, Christus leeft in mij” (Galaten 2, 20).                             

P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 2.6.23

Nvdr: Bijhorende foto’s zijn naar alle waarschijnlijkheid (binnenkort) te bekijken op (4) Deir MarYakub El Mukata | Facebook.

Flitsen

Zaterdagavond vierden we Pinksteren met een plechtige byzantijnse Eucharistie. Daarop vertrok confrater Jean om in Ma’alula een tweedaagse bezinning te geven voor jongeren van S.O.S. Chrétiens d’Orient: 7 Fransen en 8 Syriërs (waaronder twee moslimmeisjes). Het werd een rijke ervaring. Ma’alula is een eeuwenoude stad waar nog steeds Aramees gesproken wordt – de taal van Christus. Het telt vandaag 1000 inwoners, in de zomermaanden een kleine drieduizend. Naast Ma’alula zijn er nog een tweetal kleine dorpjes die Aramees spreken. Voor de oorlog was er in  Ma’alula een instituut dat Aramees doceerde – nu is de taal met uitsterven bedreigd. Driekwart van de bewoners zijn Grieks-Katholiek, één kwart Grieks-Orthodox.

Lees verder →

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

Ieder mens draagt diep in zich het onstilbaar verlangen naar volmaakt geluk omdat God ons zo geschapen heeft, nl naar zijn Beeld en Gelijkenis.  Daarom kan dit verlangen op aarde nooit volkomen bevredigd worden, precies omdat we geschapen zijn met de honger naar volkomen geluk in God. Deze blijvende onvoldaanheid kunnen we dagelijks ervaren. De ”Gelijkenis van God” zijn we verloren door de zonde, waardoor onze kennis en onze wil verduisterd en verzwakt zijn. Jezus heeft door zijn  lijden,  sterven en verrijzen ons bevrijd van zonde. Hij geeft ons zijn Geest om Hem na te volgen en zo te kunnen gelijken op Hem. Hij gaf ons ook zijn Moeder Maria als vurigste voorspreekster. Jezus is de volmaakte Mens, de Weg, de Waarheid en het Leven. Door de gelijkenis van Christus te bereiken, herwinnen we “de Gelijkenis van God”, want Jezus is de perfecte icoon van de Vader. God wil immers één worden met ons. Heel de Schrift spreekt over de liefde van God als van een Bruidegom voor zijn Bruid, zoals het Hooglied het uitzingt. 

Het christendom was gedurende eeuwen de gewone bezieling van de westerse beschaving. Wat gewoon is, begint te vervelen. Nu zijn vele mensen het christendom beu en willen het zelfs actief bestrijden. Toch ligt hierin het geluk van de mensen en van de samenleving: de gelijkenis van Christus trachten te bereiken. Dit is uiteindelijk het werk van de heilige Geest, maar wij moeten zelf ook meewerken, er voor open staan.

De apostelen geven ons een voorbeeld. De meesten van hen waren arme, ongeletterde vissers. Na Pinksteren zijn zij het die Jezus’ lijden onverschrokken navolgen en met grote vrijmoedigheid het geloof in zijn sterven en verrijzen over heel de wereld verkondigen. Zij getuigen zonder vrees voor de machtigste wereldheersers. Zij zijn een voorbeeld van bevrijde mensen die hun diepste roeping begrepen en beleefd hebben. Nemen we de apostel Paulus als model, al is hij een eerder spectaculair voorbeeld. Hij groeit op als Saulus van Tarsus, een fanatieke farizeeër. In het nieuwe geloof in Jezus ziet hij de grootste bedreiging voor het joodse geloof en begint zonder enig verder onderzoek een radicale vervolging van de aanhangers van “de Weg”. Voor de poorten van Damascus wordt hij van zijn paard geslingerd en Jezus zegt hem dat hij zich tegen Hem zelf verzet. In plaats van anderen gevangen te nemen is hij nu zelf gevangen. Paulus is drie dagen blind, eet en drinkt niet totdat hij in Damascus door Ananias gedoopt wordt. Hij beleeft als het ware mét Jezus zijn lijden, sterven en verrijzen. Hij begrijpt dat Jezus de beloofde Messias van Israël en de Redder van de wereld is. Deze “Weg” van Jezus  werd door de profeten al aangekondigd en is de weg van de echte bevrijding, de uittocht. Vanaf nu zal Paulus voor niets of niemand anders meer leven. Hij verkondigt alleen de dood en verrijzenis van Jezus. Deze totale ommekeer vertelt Paulus zelf herhaaldelijk  (Handelingen 9, 1-19; 22, 3-16;  26, 2-18).

De brief van Paulus aan de Romeinen is het belangrijkste apostolisch geschrift. Het is het enige geschrift waarin hij systematisch zijn Evangelie uitlegt en toont waarin onze christelijke identiteit eigenlijk bestaat. Het kan ook een belangrijke handleiding worden voor onze evangelisatie.                                             

Ziehier een inleiding op dit kostbaar geschrift. Vermelden we vooraf dat de belangrijkste commentaren op de Romeinenbrief in de loop der eeuwen een grote” invloed gehad hebben, zoals die van Origenes, Augustinus en Thomas van Aquino. En met de commentaren van Luther (1515-1516) en Calvijn (1539) is zelfs de protestantse hervorming begonnen met alle aandacht voor de kern, “de rechtvaardiging door het geloof”. Helaas zijn hierop allerlei ontsporingen gevolgd. Franciscus van Assisi had een nog meer radicale hervorming in de Kerk verwekt en bracht overal vrede. De protestantse hervorming zaaide in heel Europa verdeeldheid en bracht verwoesting alom. Willen we leven volgens de geest van het Evangelie, dan moeten we niet alleen goede ideeën verkondigen, maar heel ons leven laten doordingen van Gods Geest.

Lees verder →

Schaamteloos en gewetenloos

Geplaatst op door

300 woningen vernield tijdens de eerste drie maanden van 2023. Geen aardbeving, geen overstroming, geen vulkaanuitbarsting. Het zijn de strafmaatregelen van de “énige democratie in het M.O.” om de Palestijnen aan de leiband te houden.

413 Palestijnen, waaronder 194 kinderen, werden ontheemd en 11.000 moesten de gevolgen ervan ondervinden. (Bron: VN) Als één Palestijn het waagt een Israëli aan te vallen, moet heel zijn gezin / familie eraan geloven.

Soortgelijke cijfers als in 2022: verleden jaar werden 950 Palestijnse woningen vernield en meer dan 113 km2 grond in beslag genomen opdat de illegale nederzettingen voor uitsluitend joden op de bezette westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem kunnen uitbreiden. Bovendien hebben Israëlische strijdkrachten meer dan 18.900 bomen, vooral olijfbomen, in brand gestoken, omgehakt, beschadigd.

Wie gelooft nog in een twee-staten oplossing?

https://www.middleeastmonitor.com/20221229-report-israel-demolished-950-palestinian-homes-in-2022/

No woke zone, no migration zone, no left indoctrination zone

Geplaatst op door

Hongarije is de kweekkwamer voor de conservatieve politiek van de toekomst.

“Hier gebeurt de conservatieve, christelijke kentering sinds 2010,” Viktor Orbán tijdens de CPAC Hungary (Conservative Political Action Conference) op donderdag in Boedapest.

“De westerse wereld is slachtoffer van een virus, dat in progressieve liberale laboratoria ontwikkeld werd. Dit virus valt het gevoeligste punt van de westerse wereld aan, de natie, maar Hongarije heeft het tegengif voor dit virus: wij zeggen neen tegen migratie, geslachtenwaanzin en oorlog.”

Orbán moest erkennen dat migranten een belangrijk bestanddeel van de linkse religie vormen. De illegale immigratie helpt het grote plan te verwezenlijken, m.n. nationale gemeenschappen te vernietigen.

“Naties zijn de grote uitvinding van het westen, het hart en de ziel van een vrije wereld, maar momenteel worden alle naties van de vrije wereld, zowel in Europa als in de VSA, aangevallen. Deze aanvallen hebben geen economische aard, maar wel hebben we te maken met een biologisch wapen, met een virus… Mensen zonder vaderland kunnen nooit echt vrij zijn, ze zijn de speelbal van ‘s werelds elites. Het ziet er niet goed uit voor het westen bij de machtstrijd der beschavingen en dat dit kon gebeuren hebben we uitsluitend onszelf toe te schrijven.”

De woke-beweging en de geslachtenwaanzin hebben dezelfde doelstellingen als de illegale immigratie. Orbán vergeleek deze ideologieën met het communisme en marxisme. In beide gevallen werden naties kunstmatig in minderheden verbrokkeld om ze nadien tegen elkaar uit te spelen. Als bijzonder gevaarlijk bestempelde hij de “progressieve” buitenpolitiek die met “kleurrevoluties in de naam van de vrijheid” begint en “altijd in oorlog eindigt”. Onder het mom van progressieve heropvoeding, zgz. om betere mensen te maken, laten ze slechts chaos en verwoesten landen na. Opmerkelijk:

“Indien Donald Trump vandaag VSA-president zou zijn, dan was er nu geen oorlog in Oekraïne en Europa. Keer terug, mijnheer president, maak Amerika weer groot en breng ons vrede!”

Orbán gaf ook kritiek op de recentste poging van de progressieven om de EU-lidstaten het recht op een eigen buitenpolitiek te ontzeggen.

https://www.events.cpac.org/

Tom Van Grieken, voorzitter Vlaams Belang, had een video-boodschap:

Er worden nog veel meer video-boodschappen verwacht. Neem een kijkje bij:

https://www.youtube.com/@alapjogokertkozpont1444/videos

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

Over het Hooglied gaven we vorige keer een inleiding. De eerste zin, na de titel, luidt: “Dat hij mij kusse met kussen van zijn mond” (Willibrord vertaalt: “Overstelp mij met de kussen van uw mond”). Deze drie Hebreeuwse woorden (jissjakeni minnesjikoot pihoe) verwijzen naar hetzelfde. Het voorwerp van het werkwoord kussen is natuurlijk kussen. En dat doen we niet met de voeten of de vuist, maar met de mond. Er staat niet rechtstreeks : “kus mij met kussen” maar eerder: “kus mij met een beetje kussen (minnesjikoot). Een totale omhelzing van God kunnen we nu nog niet aan, daarvoor moeten we eerst sterven. Niets wat aards is kan deelnemen aan de volle glorie van het Rijk der hemelen.

We kunnen het Hooglied noemen: een hemelse symfonie van aardse liefde. De menselijke liefde wordt acht hoofdstukken lang onbevangen bezongen. Seksualiteit en erotiek zijn als menselijke aangelegenheden in zich goede gaven. Hier wordt de trouwe liefde bezongen, uniek en exclusief als persoonlijke ontmoeting, gericht op geheel de persoon: “Draag mij als een zegel op uw hart, als een zegel aan uw arm, want sterk als de dood is de liefde” (8, 6). “Ik ben van mijn lief, naar mij gaat zijn verlangen uit (7, 11; zie ook 1, 16-17; 2, 16; 3, 4; 6, 3). Het  is een liefde die zichzelf kan vergeten, een zelfgave: “…wek mijn geliefde niet, maar laat haar sluimeren zolang ze wil” (2, 7 en parallellen). Ook de  gelijkwaardigheid van man en vrouw komt sterk naar voren. Het meisje treedt vrij en zelfbewust op. Ze komt eerst aan het woord en is zelfs de hoofdpersoon. Het hoger geciteerde vers 7, 11 klinkt zelfs als een herwonnen paradijs (het omgekeerde van de straf in Genesis 3, 16).

De enorme populariteit van dit Bijbelboek – laten we het nogmaals benadrukken – komt helemaal niet voort uit de sensuele, erotische beschrijvingen als pikante profane literatuur. De grote eerbied voor dit Woord Gods kwam van de overdrachtelijke interpretaties. Zij maakten het mogelijk hierin een aardse symfonie van goddelijke liefde te herkennen.

De eigenschappen van de menselijke liefde zijn een aanleiding om enigszins de grootheid van de goddelijke liefde te kunnen vermoeden. Zie hier enkele beschrijvingen. Vooreerst wordt de liefde gewekt, niet gedwongen of geforceerd. De mens krijgt tijd om open te komen voor de liefde. Liefde is, zoals het leven, niets dan gave. Door liefde kan een mens geestelijk en lichamelijk tot leven komen en door een tekort hieraan kan hij geestelijk én lichamelijk sterven. Men moet echter zelf ook er voor open staan, op zoek gaan en het goede spoor volgen: “Onder de kweeappelboom heb ik je gewekt, (zegt de bruidegom), daar waar je moeder je ontving, daar waar zij die je baarde je ontvangen heeft “ (8,5). “Als je niet weet waar hij weidt (zingt het koor), volg dan het spoor van de kudde…” (1, 8).Verder zijn er verschillende moeilijkheden en gevaren die de liefde bedreigen: “Vang ons de vossen, die geniepige vossen, die de wijngaard vernielen, onze wijngaard die in bloei staat” (2, 15). De liefde wordt gelouterd door de woestijn: “Wat komt daar aan uit de woestijn, gehuld in wolken van rook, van geurige mirre en wierook, van kruiden uit verre landen?”  (3, 6). Het is vooral de afwezigheid die de liefde loutert: “’s Nachts op mijn bed zoek ik mijn  zielsbeminde, maar hoe ik ook zoek, ik vind hem niet. Ik sta op, doorkruis de stad, zoek op pleinen en in de straten naar mijn zielsbeminde, maar hoe ik ook zoek, ik vind hem niet. Daar kom ik de wachters tegen die de stad doorkruisen: ’Hebt u, mijn zielsbeminde gezien?’” (3, 1-3).

Uiteindelijk is hun liefde gericht op de eenwording, ze willen zich aan elkaar geven en elkaar ontvangen met heel hun persoonlijkheid. Dit bereiken ze echter net (nog) niet. Om de volledige eenwording met God te bereiken moeten we aan het aardse leven werkelijk helemaal sterven. Het verlangen naar die eenheid is zo groot dat het meisje zegt: “Ik ben ziek van liefde” (2, 5; 5, 8). Eindelijk vinden ze elkaar: “Hij heeft mij binnengeleid in het wijnhuis waar het schild van de liefde uithangt… Zijn  linkerhand is onder mijn hoofd en zijn rechter om mij heen… Hoor, daar is mijn lief!” Kijk daar komt hij aan: springend komt hij over de bergen, over de heuvels komt hij aangesneld… Mijn lief is van mij en ik ben van hem, die tussen de lelies weidt”…” (2,4.7-8.16; 6, 3). “Nauwelijks ben ik ze (de stadswachters) voorbij of daar vind ik mijn zielsbeminde! Ik pak hem vast en laat hem niet meer  los voor ik hem binnengeleid heb in het huis van mijn moeder in de kamer van haar die mij het leven schonk” (3, 4). “Kom mijn lief – zegt de jongen – laten we naar buiten gaan, laten we overnachten in de dorpen… dan zal ik u  met liefkozingen overstelpen” (7, 12v).  Het meisje zoekt hartstochtelijk haar geliefde, ze vindt hem en dan is hij plots verdwenen: “Ik sliep maar mijn hart was wakker. Daar hoorde ik mijn geliefde kloppen…Ik kreeg met hem te doen en stond op om de deur te openen voor mijn lief. Mij  handen dropen van mirre… Ik opende de deur voor mijn lief, maar mijn lief was weg, verdwenen. Ik ging achter hem aan; ik zocht naar hem, maar vond hem niet; ik riep naar hem maar er kwam geen antwoord…” (5, 2.4-6).

Het ontstaan, de groei, de bedreigingen van de menselijke liefde worden in de goddelijke liefde vermoed. God is mens geworden in Jezus Christus en heeft de mens gemaakt naar zijn Beeld. Terwijl het in de joodse traditie terecht streng verboden is enig beeld van God te maken, wordt in het Woord Gods zelf de mens zonder meer verheven tot “Beeld Gods”! God wil één worden met zijn volk en is er als het ware smoorverliefd op, zoals een Bruidegom op zijn Bruid. En Christus heeft ons duidelijk gemaakt dat de liefde van God voor het volk van Israël een voorafbeelding is van de liefde voor alle volken en alle mensen, die geroepen zijn  om zijn Kerk te vormen, zijn volmaakt Mystiek Lichaam. Hooglied 4, 7: “Je bent volmaakt schoon mijn vriendin, zonder enig gebrek”. Dit is een voorafbeelding van wat Paulus schrijft: “In Hem (Christus) heeft Hij (de Vader) ons uitverkoren vóór de grondlegging van de wereld om heilig en vlekkeloos te zijn voor zijn aanschijn” (Efeze 1, 4). Maria heeft deze vlekkeloze schoonheid reeds vanaf haar ontstaan gekregen omdat zij het “heilige der heilige” zou worden waarin de volheid van de godheid zelf zou wonen. Zij is ons hierin voorgegaan. God wil ieder van ons uiteindelijk verheffen tot deze volmaakte schoonheid.

Mystici hebben niet opgehouden in het Hooglied de weg te zien van God die de afzonderlijke mens uitnodigt tot de mystieke hoogten van de goddelijke alomvattende liefde. Het is als een in vervoering opgenomen worden in deze allerhoogste liefde.  Daarvoor moeten we echter bevrijd worden uit het aardse leven. “Mijn vriendin, je bent als de merrie voor Farao’s wagen!” (1,9). Ook de woestijn en de wolken  van rook (3, 6) wijzen op deze uittocht. Het Hooglied is het lied van Pasen, het feest van de uittocht en de bevrijding. Waarlijk, de tijd is gekomen voor de Bruiloft van het Lam (Apocalyps, 19, 7). Ondertussen zullen we op aarde het Hooglied zingen, helaas meestal veel te laag.

P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 5.5.23

Nvdr: Bijhorende foto’s zijn naar alle waarschijnlijkheid binnenkort te bekijken op (4) Deir MarYakub El Mukata | Facebook.

        BACK TO THE ROOTS
    +  Een Christelijke herbronning in Syrië  +

Een spirituele reis om te drinken aan de bron van het levend water van de mystieke christelijke spiritualiteit van het Oosten in het land dat de moeder van alle culturen is, het huis van de profeten en apostelen. André Parrot, oud-directeur van de oudheden in het Louvre museum te Parijs beweerde met overtuiging: “Iedere beschaafde mens heeft twee vaderlanden, het zijne en Syrië” (Nvdr: zie toelichting onderaan)

Verblijf in het klooster van S. Jokob de Gemartelde (VIe eeuw; www.maryakub.net
Na het herstel van de vrede op het grootste deel van het Syrische grondgebied, opent het klooster van Sint Jacob de gemartelde opnieuw zijn deuren voor spirituele activiteiten om de innerlijke mens op te bouwen.

De jongeren krijgen dagelijks conferenties over hoe in zichzelf treden, hoe zichzelf leren kennen, aanvaarden en hun diepe waardigheid ontdekken, hoe zich wapenen tegen een negatieve gedachtestroom die ons dagelijks overrompelt en boven alles hoe een persoonlijke relatie met Christus de Heer op te bouwen in de diepe stilte van ons innerlijke wezen.

Dit alles gedurende een veertiendaagse (16-31 augustus 2023) waarbij de jongeren naast deze tijden van herbronning ook de kans krijgen om boeiende eeuwenoude pelgrimsoorden te bezoeken zoals het oude Damascus (volgens sommigen de oudste steeds bewoonde hoofdstad ter wereld en de stad waar S. Paulus gedoopt werd), het klooster van Mar Mussa (VIIIe eeuw), de bergenstad Maalula (waar nog steeds de taal van Christus, het oude Aramees, gesproken wordt) en als kers op de taart een woestijntocht waar de ziel geconfronteerd wordt met de grootsheid van de onbevlekte kale natuur of een tweedaagse naar de Syrische kust.

De jongeren zullen ook Syrische jongeren leren kennen (behalve deze die in ons klooster wonen) in het nabije Christelijke dorpje Mamura waar de oude Syrische tradities nog stipt worden nageleefd. Deze kennismaking met de plaatselijke cultuur is erg verrijkend temeer de mensen daar in erg arme omstandigheden blijven glimlachen, de moed nooit opgeven en hoopvol uitkijken naar morgen.

Deze religieus-culturele cocktail zal een avontuur worden die de jongeren nooit zullen vergeten. Onze maatschappij in Vlaanderen is soms hard, eenzaamheid is troef, familiebanden verloederen, het geloof in de Heer Jezus bijna uitgedoofd. Deze reis zal een nieuwe impuls geven aan de jongeren, hen verrijken en hen uitnodigen om een authentieke band met de Heer Jezus te smeden die zal uitmonden in vaardigheden  om de dagelijkse problemen met de liefde van de Heer aan te pakken.

Opvolging en persoonlijke begeleiding op psycho-spiritueel vlak
De geestelijke begeleiding zal verzorgd worden door pater Daniel en pater Jean. Indien Moeder Agnes Mariam aanwezig kan zijn (stichteres en overste van het klooster) zal zij eveneens lezingen verzorgen. Zij heeft meer dan 40 jaar ervaring in psycho-spirituele begeleiding om de persoonlijke soevereiniteit als “Nieuwe Mens” in Christus terug te vinden.

Praktisch
De deelnemers komen toe op de luchthaven van Beiroet (Libanon). Van daaruit reizen ze per bus naar Syrië. Het klooster zorgt voor de visa van de deelnemers: een foto van het paspoort van elke deelnemer moet vóór 31 mei 2023 naar mevrouw Anne Dupont worden gestuurd (anne.dupont@telenet.be; tel. (0032) 0484611322).

Veiligheid?
Officieel is Syrië nog steeds een land in oorlog. In de noordelijke provincie Idlib zijn nog steeds terroristen die in een enclave ommuurd zijn door het Syrische leger. De as Damascus, Homs, Aleppo met de grote kuststeden Tartus en Lattakia zijn volledig vrij. Het klooster van S. Jakob de Gemartelde is gelegen tussen Homs en Damascus in het stadje Qara.

Wij organiseren een precies uitgekiend programma en een groepsreis. De jongeren horen te weten dat het onmogelijk is om afzonderlijk op pad te gaan (wat voor de oorlog wel mogelijk was). Het is zelfs niet mogelijk om van het klooster naar het dorp te wandelen zonder begeleiding om de eenvoudige reden dat er overal leger-checkpoints zijn (een normale situatie in een uitdovende oorlog). De Syrische soldaten aan de checkpoints vragen altijd papieren wat geen enkel probleem is wanneer we begeleid het klooster verlaten maar dus wel problemen kan opleveren als men alleen is en buitenlander. Wanneer dit in acht genomen wordt, zullen de jongeren een groot veiligheidsgevoel ervaren in een land dat weliswaar getekend is door de oorlog maar nooit zijn stabiliteit verloren heeft.

Richtprijs
- Busvervoer Beiroet-klooster en terug: $600/15 personen - $40/persoon (Deze prijs kan licht variëren afhankelijk van het aantal deelnemers aan de reis).

- Vervoer binnen Syrië naar de twee bedevaartsoorden en lunch ter plaatse: $50/persoon (Deze prijs kan licht variëren afhankelijk van het aantal deelnemers aan de reis).

- Visumaanvraag voor 15 dagen: $50/persoon

- Accommodatie, eten in het klooster, logistiek en conferenties georganiseerd door het klooster: ($18/dag) x 14 dagen = $ 250/persoon

Totaal : 390 $/persoon (behalve vliegtuigticket heen en terug dat varieert tussen 300 en 500 euro)
Lees verder →

50.000 aanwezigen voor zondagmis in Boedapest

Geplaatst op door

We zien het hier niet (meer) gebeuren. Voor het parlementsgebouw werd gisteren de mis gecelebreerd, o.a. door paus Franciscus, die in Hongarije op bezoek was om de regering o.l.v. Viktor Orbán, de levieten te lezen.

Orbán moet, volgens de paus, de deuren openen voor iedereen die daar een beter leven zoekt. En dat hoeven zelfs geen christenen te zijn…

“Migranten aanvaarden is een waar teken van christendom”

Lees ook: Paus Franciscus heeft Viktor Orban broodnodig – Katholiek Forum

Op zoek naar houvast?

Geplaatst op door

“Ze worden weggezet als aartsconservatief, fanatiek, wappie of zelfs extreemrechts en sektarisch. Steeds populairder én minder begrepen trekt de katholieke Agneskerk in Amsterdam naast jonge katholieken ook veel protestanten met haar mis in de eeuwenoude Tridentijnse ritus.”

Lees: Waarom trekt deze ‘ouderwetse’ katholieke parochie zo veel jonge mensen? ‘Dit is niet de kerk van Thierry’

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

Het Hooglied of Lied der liederen behoort tot de vijf zogenaamde feestrollen (megillot) of boeken uit het Oude Testament die bij gelegenheid van bepaalde joodse feesten worden gelezen: Hooglied (Pasen), Ruth (Wekenfeest, Pinksteren), Klaagliederen (ter herdenking van de verwoesting van de tempel), Prediker (Loofhuttenfeest), Esther (Poerim/karnaval). Op het voornaamste feest, het Paasfeest wordt dus het Hooglied gezongen.   De titel wil de overtreffende trap weergeven. Het is het lied dat alle andere liederen overtreft, zoals we ook spreken van het heilige der heiligen, de hemel der hemelen, de koning der koningen. Het Hooglied wordt voorgesteld als zijnde van Salomo (10e eeuw voor Christus). Aan Salomo werd alle wijsheid en poëzie toegeschreven zoals aan Mozes de Wet werd toegeschreven. Het meisje is een Soelamitische, symbool van schoonheid. Misschien vindt het boek zijn  oorsprong in een zang op het huwelijk van Salomo met een buitenlandse prinses.

Op het eerste gezicht zijn er met dit boek ernstige moeilijkheden verbonden. Vooreerst komt de naam van God niet eenmaal voor. Hoe kan men in de liturgie God loven met een boek waarin zijn naam niet eens vermeld wordt? Een nog grotere moeilijkheid is het feit dat de tekst een puur profane inhoud lijkt te hebben. Het gaat over de liefde in de lente! Er is een jongeman, de minnaar, de bruidegom en de jonge vrouw, de beminde, de bruid. Tussenin verschijnt een koor. Het meisje lijkt het middelpunt te zijn. Met haar begint en eindigt het boek. Slechts 8 van de 117 verzen, verdeeld over 8 hoofdstukken, zijn niet van, tot of door haar geschreven. Het meisje en de jongen lijken smoorverliefd te zijn. In 4, 1-15 en 7, 2-10 beschrijft de jongen op erg sensuele en aanschouwelijke wijze de lichamelijke schoonheid van zijn meisje van boven tot onder. En het meisje zegt: “Ik ben een muur en mijn borsten zijn de torens. Daarom ben ik in zijn  ogen de stad waar men vrede vindt” (8, 10). Met enige overdrijving kunnen we zeggen dat hun ontboezemingen en liefdesverklaringen dezelfde zijn als die van de jongeren op bierviltjes in iedere studentecafé. Hij is “mijn lief”, “mijn zielsbeminde”, “koning”, “mijn vriend”. Zij is “de mooiste”, “mijn vriendin”, “mijn duif, “mijn bruid”, “mijn zuster”. De grote Bijbelse thema’s en het religieuze geloof worden niet openlijk vermeld.  Er wordt ook niet uitdrukkelijk gesproken over een huwelijk en de morele waarden zoals de vruchtbaarheid en de opvoeding van de kinderen.

Toch werd het Hooglied tegen het einde van de eerste eeuw al in de Hebreeuwse canon opgenomen en hiertegen werd nooit geprotesteerd. De beroemde Rabbi Aquiba stelde dat hierin op mysterieuze wijze de verhouding van God met Israël vervat lag en zei verder: “De hele wereld weegt niet op tegen de dag dat het Hooglied aan Israël werd gegeven. Alle geschriften zijn heilig, maar het Lied der liederen is het heilige der heiligen” (einde 1e eeuw). Bijzonder betekenisvol is ook de vondst van fragmenten van vier kopieën van het Hooglied tussen de Rollen van de Dode Zee, die toebehoorden aan een rigoureuze, celibataire gemeenschap. Wanneer deze strenge religieuzen het Hooglied als een religieuze tekst koesterden, kan deze onmogelijk een puur profane betekenis hebben.

Zowel de hele joodse als de christelijke traditie zijn eensluidend: dit boek is geschreven in een overdrachtelijke, allegorische betekenis. Deze kan op verschillende wijzen verstaan worden. De Messiaanse interpretatie ziet hierin de verhouding van de Bruidegom, de Messias, de Koning van Israël met zijn volk, gesymboliseerd door Jeruzalem. Deze beschrijving is dan een inleiding op de komende messiaanse tijd, een tijd van volkomen liefde en geluk. Dit kan ook in christelijke zin verstaan worden als de verhouding van Christus met zijn Kerk. Verder is er de algemene interpretatie van Gods liefde voor de Kerk, het volk Gods. Zoals eens Israël als Gods uitverkoren volk werd,  zo is nu heel de mensheid in de Kerk voorbestemd om Gods uitverkorene te zijn. Tenslotte is er de mystieke interpretatie, nl. de liefde van God voor de afzonderlijke mens. In christelijke zin kan hierbij ook de verhouding gezien worden tussen Christus en Maria, waarbij Maria zowel de Kerk als de afzonderlijke ziel kan vertegenwoordigen.

Vele grote geestelijke schrijvers, heiligen en mystiekers hebben in het Hooglied een uitzonderlijke bron van geestelijk leven gevonden. Terecht heeft dit boek een grote invloed gehad op de christelijke spiritualiteit. Het Hooglied kan ons doen inzien dat er geen liefde is zonder lichaam maar ook geen lichaam zonder liefde. En hierbij gaat het helemaal niet om de zinnelijke, erotische beleving. Deze zijn slechts een springplank om iets te begrijpen van de diepste vervoering in het hart van God, die de mens wil verheffen tot zijn eigen geluk. Wanneer de heilige Johannes  van het Kruis (+ 1591) zijn mystieke ervaringen krijgt en opschrijft in zijn commentaar op het Hooglied, is hij letterlijk aan het wegteren in een verschrikkelijk cachot, een voormalig stinkend toilet. Hij beleeft het tegenovergestelde van zinnelijke lusten. De sensuele beelden zijn slechts een aanleiding om iets te verwoorden van zijn hoogste goddelijke liefdeservaring. Het is een ervaring van tegelijk sterven en leven. De aardse liefde sterft in hem om de goddelijke liefde te laten geboren worden.

Lees verder →