Jezus is herrezen uit de dood. En wat met Vlaanderen? De toekomst ziet er erg somber uit. Sta even stil bij dit beklijvend opiniestukje:
“Vlaanderen is overleden ! Neen, dat gebeurde niet gisteren op Goede Vrijdag, maar veel eerder ! We moeten terugggaan tot 3 april 1990 toen koning Boudewijn voor 36 uur van zijn functie werd ‘ontheven’. Het is geen toeval dat wikipedia het woord ‘ontheven’ tussen aanhalingstekens plaatst. Een koning die even uit zijn functie stapt om ‘zijn’ goddeloze schijnchristelijke ministers een wet te laten ondertekenen die lijnrecht tegen God’s Geboden ingaat is geen koning maar een schertsfiguur. Dat het volk, meer bepaald het eertijds zo Katholieke Vaanderen, dit zomaar slikte betekent dat Vlaanderen toen al zwaar ziek was…
Een Judasboom… (Cercis siliquastrum) heeft U er al over gehoord? Toen wij onderstaande boomplanting vernamen, vroegen wij ons af hoeveel Judasbomen er zouden moeten geplant worden voor elke Judas in de regeringen die ons land teisteren…
Duisternis viel in, toen zij Jesus uit Judea hebben gekruisigd. En rond het negende uur heeft Jesus met luider stem geroepen: “Mijn God, waarom hebt ge mij verlaten?”, en boog het hoofd en blies de geest uit.
Roepende met luide stem, zei hij: “Vader, in uw handen beveel ik mijn geest.”
Tenebrae factae sunt, dum crucifixissent Jesum Judaei: et circa horam nonam exclamavit Jesus voce magna: Deus meus, ut quid me dereliquisti? Et inclinato capite, emisit spiritum. Exclamans Jesus voce magna, ait: Pater, in manus tuas commendo spiritum meum.
Dit is geen beschrijving van het conflict en van wat Dugin daarover denkt. Het gaat ook niet over de door geheime agenten uitgevoerde moord op zijn dochter. We bekijken het land vanuit de denkvormen die Dugin in de beschavingen onderscheidt. Zie een eerste artikel: Alexander Dugin en het moderne Europa: de aftelling | Golfbrekers
Rusland behoort tot het hartland – In de geschiedenis zijn er zeemachten en landmachten, leert de Britse strateeg MacKinder (1904). Athene was een zeemacht, Sparta een landmacht. Het Phenicische Carthago een zeemacht, Rome een landmacht. Na de val van de Sovjet-Unie (1991) werd de VS de dominerende zeemacht.
MacKinder beschouwt het Euraziatische continent als HET wereldeiland. Afrika is er perifeer mee verbonden en Amerika is ervan geïsoleerd ervan door twee oceanen. Wie het hartland (Rusland, ex-Sovjetrepublieken, China..) beheerst, beheerst de wereld. Daarom probeerden de Engelsen en later de Amerikanen al eeuwen lang om in het randland van Eurazië een doorbraak te forceren (Iran, Indië, Indochina, nu Georgië, Oekraïne..). De Russische filosoof Dugin wijdt er een website aan: Geopolitica.RU (geopolitika.ru)
Over de analyse van Dugin schreven we al in Alexander Dugin en Oekraïne (deel 6, luik 1) | Golfbrekers. De oorlog in Oekraïne is niets anders dan een oorlog tussen landmacht (Rusland..) en zeemacht (de VS, zijn EU-vazallen, en de eilandstaten Groot-Brittannië, Japan, Australië).
Van Kiev naar Novgorod – De Russische staat is officieel ontstaan met de bekering van de kroonprins in Kiev (988). Tegen 1240 was de bloei van Kiev voorbij en begon de neergang onder de Tartaarse overheersing en de nasleep ervan. Vanaf de elfde eeuw had het noordelijke Novgorod zich ontwikkeld. Dat en later Moskou werd het nieuwe centrum.
Vorst Alexander Nevski van Novgorod versloeg de Zweden aan de Neva (Sint-Petersburg) in 1240 en de Duitse kruisridders op het bevroren Peipusmeer (grens met Estland) in 1242. Daarmee was de West-Europese opmars voor enkele eeuwen gestuit. De West-Europeeërs hadden in 1204 Constantinopel geplunderd tijdens de Vierde Kruistocht. Met Nevski behaalt het oosterse christendom een beslissende overwinning.
De bekende film van Sergej Eisenstein over de slag op het Peipusmeer.
Steppe en veld – Vorst Nevski kon de klus niet alleen aan en had een goede relatie met bepaalde Tartaarse vorsten. Ze hielpen mekaar een handje. Dit is de samenwerking van steppe en veld, van nomaden en landbouwers, typisch voor Rusland. Daar wordt nu meer de nadruk op gelegd. Dat neemt niet weg dat er lange perioden van chaos geweest zijn met nieuwe invallen.
Een grote moskee, een orthodoxe kathedraal, een mooi “kremlin”. Een synthese van Oost-Slaviërs en Tartaren, Kazan, de hoofdstad van Tatarstan.
De Oekraïense ultranationalisten noemen de Russen om die reden “bastaarden”, een gemengd ras van Europeanen en Aziaten. Een verwijt dat de Russen als een sterkte beschouwen.
De vijand in het Westen – Na een korte tijd van toenadering is de russofobie of russenhaat in het Westen weer geweldig toegenomen. Waar in 1991 minder dan 10% de Russen als een grote bedreiging beschouwden, is dat nu 80% of meer in de meeste West-Europese landen. Zien de Russen in het Westen en meer bepaald de VS een vijand? Volgens de recente strategische doctrine van het Kremlin (30 maart 2023) wel. Waarom?
Zes maanden geleden hield de Helsinki Commissie in het Amerikaanse parlement een conferentie over het dekoloniseren van Rusland, m.a.w. het opsplitsen in zeven delen. Dit is een echo van de verdeling die MacKinder in 1918 beoogde. Hij coördineerde toen een coalitie van landen (VS, UK, FR, Canada, Japan, Tsjechië) die vanaf 1918 samen met de “Witten” in de Sovjet-Unie tegen het Rode Leger vochten.
De Helsinki Commissie houdt toezicht op de Helsinki-akkoorden van 1973 die moesten leiden tot wederzijdse veiligheid en samenwerking. Daartoe is de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) opgericht. De zoveelste door het Westen gecontroleerde “internationale” organisatie die een karikatuur van zichzelf geworden is en nu een conferentie organiseert over het opsplitsen van een van de stichters ervan.
De unieke grootheid en originaliteit van Jezus Christus, zoals de Evangeliën beschrijven, worden nog te weinig begrepen. Tijdens onze recente vakantie in ons oorspronkelijk vaderland hebben we enkele keren het overbekende Evangelieverhaal van de overspelige vrouw aangehaald. Voor een enthousiast publiek heb ik echter de neiging om reeds een tweede zin te beginnen wanneer de eerste zin nog niet af is. Ziehier dan een goed geordende uitleg. Ik wil wijzen op twee manieren van samenleving: tegenover die van geweld en uitschakeling, openbaart en brengt Jezus een leven van verlossing.
Schriftgeleerden en farizeeërs zijn jaloers op Jezus en willen Hem ten val brengen. Op een morgen brengen ze een vrouw bij Hem die op overspel betrapt is (Johannes 8, 1-11). Ze herinneren Jezus er aan dat deze vrouw volgens de Wet van Mozes (Leviticus 20, 10 en Deuteronomium 22, 22-24) moet gestenigd worden. Wat een geniale valkuil! De religieuze leiders beseffen dat Jezus niet erg geneigd is mensen te doen doden. Indien Hij zegt dat deze vrouw niet moet gestenigd worden, verzet Hij zich echter tegen de Wet van Mozes en kan Hij aangeklaagd worden als valse profeet. Indien Jezus zegt dat deze vrouw inderdaad moet gestenigd worden, overtreedt Hij een strikt verbod van de Romeinen, die de Joden het recht ontnomen hadden om een doodstraf uit te voeren. Ze kunnen Hem dan aanklagen bij de Romeinse bezetter. Jezus lijkt zich terug te trekken uit heel dit gebeuren. Zo dikwijls vermelden de Evangelies dat Jezus liefdevol kijkt naar de mensen die naar Hem toekomen. Hij kijkt vol liefde naar de rijke jongeling, naar de kinderen, naar de zieken, naar zijn apostelen. En melaatsen, die zelf moeten roepen opdat niemand in hun buurt zou komen, raakt Hij zelfs aan! En nu kijkt Hij niet eens op, Hij zit met zijn hoofd in het zand en schrijft met zijn vinger wat op de grond. De farizeeërs blijven echter maar aandringen. Uiteindelijk richt Hij zich op en geeft dit geniale antwoord: “Wie van u zonder zonde is, moet dan maar het eerste een steen op haar werpen”. En weer wendt Hij zich af en schrijft op de grond. Alle aanklagers vertrekken, de oudsten het eerst. Jezus blijft met de vrouw alleen over en niemand heeft haar veroordeeld. Hij zegt: “Ik veroordeel u ook niet. Ga nu maar, en zondig voortaan niet meer”.
De farizeeërs willen én Jezus én de vrouw veroordelen en uitschakelen. Jezus laat hen zichzelf oordelen en roept hen op tot bekering. Het straffen en uitschakelen van deze vrouw, zo maakt Hij duidelijk, is niet de oplossing, want het kwaad zit in je eigen hart. Daar moet de opruiming gebeuren door bekering. Dat is de nieuwe samenleven die Jezus openbaarde én bracht, zoals Hij ook aankondigde: Ik zal openbaren “wat verborgen was vanaf de grondvesting van de wereld” (cfr Mattheus 13, 35). Alle menselijke beschavingen zijn gebouwd op geweld, veroordelen en uitschakelen. Jezus brengt een beschaving van redding door bekering.
Om het originele en nieuwe hiervan te begrijpen, willen we aantonen hoe de menselijke beschavingen altijd gewerkt hebben. We doen dit op eigen wijze, gebruik makend van de twee grote ontdekkingen van de Frans-Amerikaanse cultuurfilosoof René Girard (+ 2015): het mimetisch of nabootsend verlangen en de zondebok.
Alle menselijke samenlevingen vanaf de eerste archaïsche beschavingen zitten vol geweld, dat voortkomt uit na-ijver en jaloezie. Aristoteles wist al dat de mens het meest geneigd is tot navolging, na-apen. Wij verlangen niet naar de dingen die we zogenaamd willen, wij nemen in feite meestal het verlangen van een ander over. Wij verlangen wat een ander verlangt. En dit wordt een bron van spanningen. Een actrice wil het succes van een andere hebben. De andere is eerst model en wordt dan rivaal. De spanningen kunnen lang aanslepen wanneer men ver van elkaar leeft, maar in eenzelfde gezelschap kunnen ze vlug hoog oplopen. En dit “nabootsend verlangen” speelt bij iedereen en op alle vlakken. De na-ijver die hieruit voortkomt kan een hele gemeenschap aansteken. De jaloezie wordt epidemisch en iedereen wordt vijand van iedereen. Uiteindelijk groeit er een eensgezindheid over de oorzaak van het kwaad. Officieel wordt aangekondigd wie de boosdoener is. De spanningen vormen zich om tot een strijd van allen tegen één. Voor de bolsjewieken van de Sovjet-Unie was het de bourgeoisie, voor de Franse Revolutie was het iedere vertegenwoordiger van de troon en de godsdienst, voor de nazi’s waren het de joden en in de corona-hysterie waren het de niet-gevaccineerden, die net (nog) niet opgesloten werden.
