Nogmaals: pater Daniël ondervindt moeilijkheden bij het verzenden/ontvangen van e-mails.  Wie op zijn verzendlijst staat en geen mail met zijn nieuwsbericht ontvangen heeft, weet dan dat dit buiten zijn macht gebeurt.  Als wij zijn wekelijkse nieuwsbrief ontvangen - wat de laatste tijd wel al eens onderbroken wordt - dan zullen we hem getrouw op Golfbrekers publiceren.   

Goede Vrienden,

We zijn gewond door de zonde, dat is de derde eigenschap van ons mens zijn. Er zijn verschillende manieren van leven in zonde.

Het Farizeïsme was in Jezus’ tijd  de partij van hen die trouw de Wet van Mozes wilden onderhouden zonder compromissen of aanpassingen. Saulus van Tarsus was aanvankelijk een van hen. Ze zochten hun heil in  het onberispelijk onderhouden van de Wet. Deze vrome farizeeën waren de opvoeders bij uitstek van het volk en van de jeugd. Welnu, er is geen enkele andere groep van mensen die door Jezus zo fel wordt bestreden en uitgescholden als huichelaars en witgekalkte graven, die er van buiten als heiligen uitzien maar van binnen vol ongerechtigheid zijn (cfr Mattheus 23).

De parabel van de farizeeër en tollenaar is glashelder (cfr Lucas 18, 9-14). Zich beroepen op het vrome leven van gebed, vasten en aalmoezen op zich is waardeloos. Het corrupte kereltje van de tollenaar wordt  omwille van zijn oprecht  berouw gered. Een zelfvoldaanheid die meent God niet nodig te hebben, dat is de zonde. Het is de mens die zichzelf in plaats van God stelt. Hij  leeft volop van de schepping maar wil de Schepper niet erkennen. Hij doet alsof hijzelf de schepper van dat alles is, zijn eigen auteur en meester.

Dit kan vele vormen aannemen. Een aantal “meesters van het wantrouwen” van de 19^e en 20^e eeuw hebben tot in onze tijd veel invloed (gehad): Ludwig Feuerbach (+ 1872) , Karl Marx (+ 1883), Fr. Nietzsche (+ 1900), Sigmund Freud (+ 1939), J.P. Sartre (+ 1980).  Zij hebben God agressief als concurrent bestreden en zichzelf tot god uitgeroepen. Uit het gedachtengoed van Nietzsche is zelfs een theologische stroming ontstaan: de zogenaamde “dood-van-God theologie”! De Amerikaanse, protestantse theoloog Harvey Cox schreef het boek: “The secular City” (1965),  vertaald in “De stad van de mens”. Het werd een bestseller dat de secularisatie verheerlijkte. Hij betoogde daarin ten onrechte dat de Bijbel de mens aanspoort om nu de plaats van God in te nemen.

Deze stroming had in de jaren ’70 ook in Europa heel veel succes. God werd in de schaduw geplaatst van ”de stad van de mens”. Alom werden theologische bezinningen en liturgische conferenties georganiseerd onder de titel “in de stad van de mens”. Als God nog enige betekenis had in deze theologie was het een god, gemaakt naar het beeld van de mens, ontdaan van iedere transcendentie. H. Cox wilde aan God nog “een beetje transcendentie” toekennen, wat een innerlijke contradictie is. Het is zoals men van een vrouw zegt dat ze alleen maar een klein beetje zwanger is! Overigens, de onderliggende houding van Nietzsche was bijzonder radicaal. Hij schreef niet alleen “God is dood” maar “wij hebben God vermoord”! Mogelijk begreep hij beter dan vele anderen dat het wezen van het christendom uiteindelijk in Jezus’ kruisdood geopenbaard wordt. Hij bleef echter bewust en hardnekkig deze gekruisigde Jezus afwijzen en is er ook gek van geworden.