Wij zaten even in de penarie. Het systeem (her)kende ons niet meer. Vandaar dat u pas straks weer berichten zal kunnen lezen. Even geduld aub.

Vanaf vandaag t/m 21 mei trekken we naar het zuiden. Ietsje dichter bij de klimaatopwarming.

Om in de sfeer te blijven: Gaston en Leo met “De Avonturiers”:

Vanmorgen werden we door een abonnee verwittigd dat Golfbrekers verdwenen was. Zomaar. De reden is ons niet bekend. Daarnet werden we opnieuw verbonden met de rest van deze wereld.

Even geduld voor nieuwe bijdragen.

Stilaan dachten we dat het er nooit meer zou van komen. Een nieuwe pc kopen is geen probleem. De gegevens van de oude pc overzetten is een ander paar mouwen. Dagenlang kregen we hem zelfs niet meer opgestart. Buurman slaagde erin, maar niet in het overzetten van alle gegevens. Gelukkig stonden al onze foto’s reeds langer op een externe harde schijf, maar andere belangrijke gegevens, afspraken en documenten (nog) niet.

Onze hond is de enige die gelukkig was met de toestand; zo dikwijls als tijdens deze laatste dagen is hij nog nooit mee gaan “uitwaaien”… om de frustratie te verwerken.

We schrijven hier nu op hoop van zegen, want helemaal tevreden zijn we nog lang niet. Al onze mails en documenten zitten nog ergens op de harde schijf van de oude pc. Buurman – die man is een tovenaar – heeft beloofd het volgende weekeinde zijn uiterste best te doen om ook die te recupereren.

Vandaag werden we (over)moedig. We wilden proberen Golfbrekers weer aan de praat te krijgen. Iets wat geen sinecure is…. was… want onze toegangscode en paswoord zit ergens verborgen in de oude pc. Dan maar verschillende mogelijkheden (… ons geheugen is dan toch nog niet zo roestig) geprobeerd. Noppes. Om de een of andere reden had het softwareprogramma gemerkt dat we een andere pc hebben en geloofde niet dat wij de énige echte Golfbrekersredactie waren en zijn.

Uiteindelijk – u ziet het – zijn we erin geslaagd. Vraag niet hoe of waarom. Al hebben we nu onze twijfels of dit schrijfsel er op een normale vertrouwde manier zal verschijnen. Op ons blad is heel de rechter kolom verdwenen. Maar dat zijn zorgen voor morgen. Hallelujah!

Vanmorgen met frisse moed de pc ingeschakeld. Heeft tot de middag geduurd eer er leven in kwam… om vervolgens over te schakelen tot het intussen bekende zwarte beeld met een puntjeskringetje. En… tot slot… zelfs geen kringetje meer. Het jaar begint zoals het geëindigd is: onze pc geeft er de brui aan. En dan mogen we ons nog gelukkig prijzen dat hij niet gecrasht is. Nog niet. Nét niet. Dus zullen we luisteren naar de goede raad van zoonlief, die aanraadt de pc slechts nog aan te raken om de inhoud te (laten) copiëren naar een nieuw exemplaar.

Tot we een nieuwe pc aangeschaft hebben – en een IT-er alle bestanden overgezet heeft, zijn we technisch werkloos. Dit berichtje mochten we even sturen van een geleend toestel. Hopelijk tot gauw.

Uw gefrustreerde redactie

De artikels die we de laatste dagen voorbereid hadden, zijn allemaal de mist in gegaan. Onze pc gaf het plotseling op en begon aan een zgn. zelfstandige reddingsactie “automatic repair started”… Uuuren een zwart scherm met een klein draaiend cirkeltje. Je vermoedt dan dat het probleem – waarvan we zelfs niet op de hoogte waren, zal opgelost worden. Niet dus. Verschillende keren opnieuw opgestart, telkens met hetzelfde resultaat. We konden gewoon niet uit de automatische reddingsactie geraken. Uiteindelijk vandaag bij buurman gaan aankloppen. De rust die hij uitstraalt als hij een voor ons onoverkomelijk probleem oplost… we staan erbij en kijken ernaar… in stille bewondering.

Oef! We zijn er weer. En al de bestanden zijn nog intact. In elk geval is het duidelijk dat deze pc op zijn laatste benen loopt. Hopelijk houdt hij het nog vol tot we een nieuw exemplaar aangeschaft hebben en alle bestanden overgeheveld werden. Mochten wij de volgende dagen niet of nauwelijks nieuwe leesstof plaatsen, weet dan dat we niet in staking of op vakantie gegaan zijn.

Eigenlijk wilden we donderdag terug starten, maar, zoals het spreekwoord zegt “De mens wikt, maar God beschikt”, is ons dat niet gelukt.

Een thuiskomst met behoorlijk wat hindernissen.  Een noodlanding wegens een acuut levensgevaar van een passagier,  ùùùren vertraging.  Thuis bleek de dringende tussenkomst van een loodgieter noodzakelijk wegens een verstopping ergens in de catacomben onder het huis.  De quasi verdwenen gazon bleek op twee weken tijd veranderd in een frisgroene weide.  Na het maaien van de helft gaf de grasmaaier de geest.  Hulp bij de buren ingeroepen.  En als je dan het ene probleem na het andere opgelost meent te hebben bleek tot slot dat Telenet niet langer compatibel was met het Microsoft programma op onze pc…  Daaraan voorafgaand konden we onze mails niet lezen via webmail in het buitenland.  Na tien dagen kwam uiteindelijk het verlossende sms-je met een nieuwe toegangscode.  Ach, en dan heb je geen zin meer om nog mails te lezen.  Zullen we thuis wel doen… dachten we… we zijn immers op vakantie.  Niet dus.  Het opnieuw functioneren van webmail bleek de uitval van Outlook thuis als gevolg te hebben.  Opnieuw vertwijfelde telefoontjes naar de helpdesk van Telenet, die verwees naar de helpdesk van Microsoft… u kent het wel… voor XXX druk 1, voor ZZZ druk 2, voor alle andere problemen wend u tot onze webstek… die op zijn beurt verwees naar de helpdesk!  Uiteindelijk hebben we na lang zoeken en vloeken het via een – waarschijnlijk veel omslachtigere omweg – kunnen in orde krijgen.  Op hoop van zege.

Enfin, het lijkt momenteel te functioneren.  “Duren is een mooie stad”, zegt een ander Vlaams spreekwoord…

Wij vertrekken vandaag voor twee weken op vakantie.  De pc laten we thuis.  Golfbrekers ook.  Even ontsnappen aan de verplichte karweitjes die zo nodig voor de winter dienen aangepakt te worden.

Bij leven en welzijn – zonder aanslagen, overstromingen of files –  zijn wij d’r weer op 20 september.