De Ierse slavenhandel begon toen 30,000 Ierse gevangenen als slaven werden verkocht aan de Nieuwe Wereld. De koning James I Proclamatie van 1625 vereiste dat Ierse politieke gevangenen ‘overzee’ werden gestuurd en verkocht aan Engelse kolonisten in West-Indië. Halverwege de jaren ‘ 1600 maakten de Ieren de meerderheid der slaven uit die verkocht werden aan Antigua en Montserrat. In die tijd bestond 70% van de totale bevolking van Montserrat uit Ierse slaven.

Ierland werd snel de grootste bron van menselijke veestapel voor Engelse kooplui. Het grootste gedeelte van de eerste slaven in de Nieuwe Wereld was in feite blank.

Van 1641 tot 1652 werden meer dan 500,000 Ieren gedood door de Engelsen en nog eens 300,000 als slaven verkocht. De Ierse bevolking daalde in één decennium van ongeveer 1,500,000 naar 600,000. Gezinnen uit elkaar gerukt omdat de Britten niet toestonden dat Ierse vaders hun vrouwen en kinderen meenamen over de Atlantische Oceaan. Dit leidde tot een hulpeloze bevolking van dakloze vrouwen en kinderen. De oplossing van Groot-Brittannië was om ze ook te veilen.

In de jaren ‘ 1650 werden meer dan 100,000 Ierse kinderen tussen 10 en 14 jaar van hun ouders afgenomen en verkocht als slaven in West-Indië, Virginia en New England. In dit decennium werden 52,000 Ieren (vooral vrouwen en kinderen) verkocht aan Barbados en Virginia. Alsook 30,000 Ierse mannen en vrouwen, die vervoerd en verkocht werden aan de hoogste bieder. In 1656 beval Cromwell dat 2000 Ierse kinderen naar Jamaica werden gebracht en als slaven verkocht aan Engelse kolonisten.

Ter illustratie dit citaat uit Thurloe’s State Papers, dat geïnteresseerden hier kunnenn raadplegen als e-boek.

“..It was a measure beneficial to Ireland, which was
thus relieved of a population that might trouble the planters; it
was a benefit to the people removed, which might thus be made
English and Christians … a great benefit to the West India
sugar planters, who desired men and boys for their bondsmen, and
the women and Irish girls… To solace them.”

Vandaag zullen veel mensen vermijden de Ierse slaven te noemen zoals dat wat ze echt waren: slaven. Ze verzinnen wel termen als “contracted servitude”, iets zoals “gastarbeiders”, om te beschrijven wat er bij de Ieren is gebeurd. Het is niet zo dat ze een keuze hadden, dat ze zgz. na beëindiging van het zgz. arbeidscontract met een goedgevulde geldbuidel terug konden keren naar Ierland. De Ierse slaven waren in de 17de en 18de eeuw meestal niets meer dan menselijk vee.

Bijvoorbeeld, de Afrikaanse slavenhandel begon net in dezelfde periode. Het is goed vastgelegd dat Afrikaanse slaven, niet besmet met de vlek van de gehate katholieke theologie en duurder om te kopen, vaak veel beter behandeld werden dan hun Ierse tegenhangers.

Afrikaanse slaven waren eind jaren 1600 erg duur (50 Sterling). Ierse slaven waren goedkoop (niet meer dan 5 Sterling). Als een eigenaar van een suikerplantage een Ierse slaaf ranselde, brandmerkte, of doodsloeg, was dit nooit een misdaad. Diens dood was een financiële tegenslag, maar veel goedkoper dan het doden van een duurdere Afrikaan. De Engelse meesters begonnen snel de Ierse vrouwen te fokken voor zowel hun eigen persoonlijk plezier als voor meer winst. Kinderen van slaven waren zelf slaven, wat de grootte van het gratis personeel van de meester uitbreidt. Zelfs als een Ierse vrouw op een of andere manier haar vrijheid zou krijgen, zouden haar kinderen slaven van haar meester blijven. Bijgevolg zouden Ierse moeders, zelfs met deze nieuw bereikte emancipatie, hun kinderen zelden in de steek laten en in dienst blijven.

Uiteindelijk bedachten de Engelsen een betere manier om deze vrouwen te gebruiken (dikwijls nog jonge meisjes van 12) om hun marktaandeel te vergroten. De kolonisten begonnen met de slaventeelt, door Ierse vrouwen en meisjes met Afrikaanse mannen te doen fokken om slaven te produceren met een aparte teint. Deze nieuwe mulatslaven brachten een hogere prijs dan de Ierse veestapel en lieten de kolonisten bovendien toe minder geld uit te geven in plaats van de aankoop van nieuwe Afrikaanse slaven. Deze praktijk van het interfokken van Ierse vrouwen met Afrikaanse mannen duurde enkele decennia lang en was zo wijdverspreid dat er in 1681 een wet werd gestemd ′′het verbod op de praktijk van het paren van Ierse slavinnen met Afrikaanse mannelijke slaven om slaven te produceren voor verkoop.” Kortom, het werd gestopt enkel en alleen omdat de winstmarge van een groot slavenvervoerbedrijf in het gedrang kwam.

Engeland bleef meer dan een eeuw lang tienduizenden Ierse slaven versturen. Archieven tonen aan dat na de Ierse Opstand in 1798 duizenden Ierse slaven verkocht werden aan zowel Amerika als Australië. Er waren vreselijke misbruiktoestanden van zowel Afrikaanse als Ierse gevangenen. Een Brits schip dumpte zelfs 1,302 slaven in de Atlantische Oceaan opdat de bemanning genoeg voedsel zou hebben.

Er bestaat weinig twijfel over dat de verschrikkingen der slavernij even erg (zo niet erger in de 17de eeuw) hebben ervaren als de Afrikanen. Er is ook heel weinig twijfel over dat de bruine of getinte gezichten, die je in West-Indië ziet, meer dan waarschijnlijk een combinatie van Afrikaanse en Ierse afkomst zijn. Je vindt er Ierse namen, sommige dialecten zijn doorspekt met Gaelic (video 2 “Black Irish”). In 1839 besloot Groot-Brittannië eindelijk zelf om zijn deelname aan Satans snelweg naar de hel te beëindigen en op te houden met het vervoer van slaven. Hoewel dit piraten niet weerhield om toch hun zin te doen, sloot de nieuwe wet langzaam dit hoofdstuk van de nachtmerrie der Ierse ellende af.

Maar als iemand, zwart of wit, denkt dat slavernij uitsluitend een Afrikaanse ervaring was, dan heeft deze het totaal verkeerd voor.

Ierse slavernij is een thema, waard om te onthouden en niet uit onze herinneringen te (laten) wissen.

Tot slot: Ontkenners beweren dat de Ieren in dienstverband als vrije burgers over de Atl. Oceaan trokken, terwijl de Afrikanen gevangen, ontvoerd en verkocht werden als slaven. Nochtans werden zwart of blank op een veiling beschreven als “servants” aan een meester verkocht. “Servant” was toen de gangbare beschrijving van het lijfeigenschap, de eigendomoverdracht van een menselijk wezen. Mogen we dit dan geen slavernij noemen?

De BLM-beweging vindt dit – vanzelfsprekend – allemaal onzin. Pure concurrentie van de slachtofferrol, waarvoor “Wiedergutmachung”, herstelbetalingen, geëist worden. Dat ook blanken in het verleden in de slavernij gebracht werden, zonder dat deze nu, in de 21ste eeuw, uit een “onverwerkt verleden”frustratie, of eerder als wraak voor hun eigen tekortkomingen, de boel kort en klein slaan, de bevolking terroriseren, de politie uitdagen, woningen en winkels plunderen en in de fik steken, kortom heel de samenleving chanteren… is iets dat bij begrijpend lezen onder “beschaving” bedoeld wordt…

Lees ook: Cromwell and the Irish Slaves