“Haar ding?” Rel schoppen. Tegen schenen stampen. Blanke Vlamingen schofferen. De tsjeven en de poco media geven haar een podium. Nog maar eens. Trek uw boetekleed aan en strooi asse over uw hoofd.
“… Ik begon haar vanaf toen een beroepsquerulante te noemen,- iets wat ze zonder twijfel ook weer als een racistische uitlating zal kwalificeren-: iemand die van het opsporen en beschuldigen van haar vermeende belagers een full-time bezigheid heeft gemaakt, dat breed uitsmeert in de media, en ons moreel bij de les houdt. Haar eigen tragisch lot van om haar huidskleur misdeelde vrouw moet altijd opnieuw onder de aandacht worden gebracht, en tot in Hansbeke de ‘witte’ onderdrukker ontmaskeren… “
Denkt u dat mevrouw Hermans via een examenprocedure uitverkoren werd als knapste, slimste, meest ideale persoon om Brugge op de wereldkaart te zetten? Ja maar, ho maar, zegt de burgemeester: ze woont hier wel al drie jaar, he… Als dat geen aanbeveling is! Twee jaar geleden zat ze ook al gebeiteld in “cultureel Brugge” en mocht ze “modereren” tussen jonge mensen, waarvan er geen enkele uitblonk in fierheid op zijn/haar afkomst. Eentje zegt zelfs dat ze met “erfgoed” niets gemeen heeft.. ze vindt vernieuwing leuk. De vragen had Dalilla volgens haar eigen bijbel voorbereid – je kon ze zelfs omdraaien. Klein detail: ze woonde toen nog in Antwerpen! Als je de visie van deze jongeren hoort, dan kan je slechts diep zuchten… er viel nl. niets te modereren…
Wie zou mevrouw Hermans in Brugge “positief gediscrimineerd” hebben? De burgemeester of het examencomité? Of… is dit de springplank naar de politiek? Zien we haar volgend jaar op een kieslijst? En… ipso facto… al degenen die niet voor haar stemmen zijn dus racisten…
Sinds 1985 wordt jaarlijks een Europese culturele hoofdstad aangeduid. Het doel daarvan is om de rijkdom, de verscheidenheid en de gemeenschappelijke kenmerken van Europese culturen en een specifiek aspect van de cultuur van een stad, regio of land in de verf zetten. In het verleden viel deze eer al te beurt aan Antwerpen (1993), Brussel (2000) en Brugge (2002). Voor de editie van 2030 stelt Brugge zich opnieuw kandidaat. Om deze kandidatuur te verdedigen stelde CD&V-burgemeester Dirk De Fauw op zaterdag 1 april Dalilla Hermans aan als trajectbegeleider. Ondanks wat velen dachten, bleek dat helaas geen aprilvis te zijn.
Racisme in het DNA van de Vlamingen
Dalilla Hermans is afkomstig uit Rwanda, maar groeide op in de Kempen. Ze studeerde vier jaar in het hoger onderwijs, maar haalde geen diploma. Ze had zich naar eigen zeggen wel kostelijk geamuseerd. Daarna werkte ze in het gesubsidieerd jeugdwerk. In 2014 was ze kandidaat voor Groen bij de federale verkiezingen. We leerden Dalilla Hermans pas echt kennen eind 2014 door haar open brief op de extreemlinkse blog dewereldmorgen. Daarin beweerde ze slachtoffer te zijn van racisme. Dat kwam niet door daden of woorden van individuen. Neen, ze beweerde dat Vlaanderen systemisch racistisch is. Om racisme aan te pakken moet de Vlaamse cultuur gedekoloniseerd en identiteit deconstrueerd worden om te transformeren naar superdiversiteit. Hoe dat volgens haar gebeurt? ‘Als 65 procent van de min-25-jarigen in Antwerpen migratieroots heeft, dan heb je verloren, klaar.’ De oerwoudfuif van de plaatselijke scouts in Hansbeke? Racisme! Zwarte Piet? Racisme! Standbeelden van Leopold II? Racisme! Na de tragische dood van George Floyd sprong ze helemaal op de kar om Black Lives Matter te importeren en zelfs anti-blank racisme te propageren. ‘In bijna elk verhaal brachten de blanken dood, verderf en miserie’ beweerde ze. Blanken kunnen volgens haar bovendien geen slachtoffer zijn van racisme, maar zijn per definitie dader, beweerde ze. En precies daar ligt het probleem. Want, meende ze, ‘de doorsnee Vlaamse middenklasse is het niet gewend om te luisteren. Die wil zelf bepalen wat kan en niet kan.’ En dus trok Dalilla Hermans op missie als woke taliban om eens duidelijk te maken wat de Vlamingen eigenlijk nog mogen doen, zeggen of denken.
Commercialisering van slachtofferschap
Sihame El Kaouakibi was pionier in het commercialiseren van slachtofferschap en de diversiteitsindustrie. Ze beloofde jongeren met haar dansschool van de straat en uit de sociale uitsluiting te halen. Een verhaal dat vooral werd geschreven met miljoenen subsidie. Bedrijfsleiders, lokale en nationale overheden, ze strompelden over mekaar om haar te overladen met miljoenen. Ze wilden er allemaal bij zijn, deugdpunten scoren bij bevriende bobo’s en zich zo moreel verheven voelen boven gewone mensen. Sihame gaf hen die publiciteit en dat gevoel over zichzelf. En dan werd al eens een oogje toegeknepen.
Sihame is echter niet de enige die de voordelen inzag van de commercialisering van slachtofferschap. Het is de hele fond de commerce van Dalilla Hermans. Ze schreef er boeken over, geeft er lezingen over, kreeg een column in De Standaard, en werd zelfs zonder enig diploma fellow bij de Vrije Universiteit Brussel. Ook hier staan de oude witte mannen in de rij om met subsidies aflaten te kopen in de kerk van de woke-ideologie.
De nieuwste in die rij is Brugs CD&V-burgemeester Dirk De Fauw. Die heeft €67.305 over om Dalilla Hermans het gezicht te laten zijn van de Brugse kandidatuur als culturele hoofdstad van Europa. Op amper enkele weken tijd werd deze functie ingevuld, met een minimum aan competenties, testen en formaliteiten. Alles aan de vacature ruikt dan ook naar platte vriendjespolitiek. Bovendien, hoe kan iemand die onze Vlaamse cultuur wil dekoloniseren in hemelsnaam het gezicht zijn van een open maar identiteitsbewuste cultuurstad zoals Brugge? Deze woke-extremiste zal zelfs de inhoud van het cultureel programma mee bepalen. Wat is het eerste standbeeld dat zal neergehaald worden? Welke Vlaamse schilder zal de eerste zijn om gecanceld te worden? Welke Vlaamse boeken zullen als eerst herschreven worden met genderinclusief taalgebruik?
Wat is woke?
Woke is een neomarxistische ideologie die de maatschappij door de postmoderne blik van machtsrelaties bekijkt. Volgens woke bestaat de samenleving uit niets anders dan onderdrukkers en onderdrukten. Slachtofferschap is fundamenteel in de woke-ideologie. Wie niet actief de onderdrukking bestrijdt is dus per definitie onderdrukker. Daaraan koppelt woke identiteitspolitiek. Men is geen individu, maar wordt gedefinieerd door zijn vermeend groepslidmaatschap (LGBT-‘gemeenschap’, zwarte ‘gemeenschap’, etc.). Tenslotte koppelt woke daaraan kruispuntdenken. Dat betekent dat lidmaatschap van meerdere groepen in hoger slachtofferschap uitmondt (bv. een zwarte homo) en zwaardere onderdrukkers (bv. blanke hetero). Machtsrelaties zijn volgens woke geen individuele keuze, maar zitten ingebakken in structuren en systemen. Daarom wil woke heel onze identiteit, cultuur en manier van leven deconstrueren, afbreken en vernietigen. Dat willen ze doen door rechten van zogenaamd ’geprivilegieerde’ groepen (bv. blanke Vlamingen) af te nemen en andere, vermeend onderdrukte groepen precies meer rechten te geven (bv. quota). Daarom moeten oude witte mannen zwijgen, tenzij ze natuurlijk subsidies willen uitdelen.
Woke hoort niet thuis in Brugge
De woke-ideologie is fundamenteel tegengesteld aan onze democratische rechtstaat. Daar hebben burgers immers gelijke rechten op individuele basis. Bij woke hebben burgers afhankelijk van hun intersectioneel slachtofferschap meer rechten of door zogenaamd wit privilege minder rechten. Woke polariseert en verdeelt onze samenleving. Het ondermijnt burgerschap en zet mensen tegen mekaar op. Het is bovendien onwetenschappelijke onzin, manifest anti-democratisch en ronduit totalitair. Neocommunisme in een Westers jasje.
Dalilla Hermans is zonder enige twijfel een aanhanger van deze woke-ideologie. Dat mag ze zijn, maar dat maakt haar ongeschikt om Brugge te vertegenwoordigen en te verenigen rond een kandidatuur als Europese culturele hoofdstad. Ze etaleert een manifeste diepe minachting voor onze Vlaamse cultuur en etaleert flagrante haat tegenover onze Vlaamse identiteit. Nog los van de erg beperkte artistieke prestaties van Dalilla Hermans is zij door haar anti-blank racisme en woke-extremisme ongeschikt.
Waar is Dirk De Fauw eigenlijk mee bezig? Woke hoort niet thuis in Brugge. Het vergiftigt onze samenleving. Ofwel is die oude man naïef, ofwel doet hij de deur moedwillig open voor de woke-ideologie. Ofwel is hij Brugse burgervader, ofwel linkse meeloper. Wij Bruggelingen houden van onze stad. Wij zijn trots op onze unieke Vlaamse cultuur en prachtige geschiedenis. Daar gaan wij ons nooit voor verontschuldigen. Dat willen we tonen aan Europa en aan de wereld. Open en gastvrij, maar niet gek en zelfhatend. Ofwel trekt De Fauw de benoeming van Dalilla Hermans in, ofwel zal hij daarvoor de rekening van de kiezer gepresenteerd krijgen. Hoedanook nemen wij onze stad terug. Brugge weer van ons!
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid Vlaams Belang
Dries geeft U de evaluatie van Dalila’s woke-gehalte er bovenop:
De Duitse Fernsehlotterie (TV-loterij), beter bekend als „Ein Platz an der Sonne“ (een plaats in de zon), ontstond ten tijde van de blokkade van Berlijn. Toen werden arme kinderen naar West-Duitsland gevlogen om daar enkele weken te kunnen herstellen en te genieten van een beter leven. De ARD steunde dit sinds 1956 en breidde nadien (1959) die hulp uit naar “zieke en oudere mensen. (Wikipedia)
Zo is de TV-loterij in het bewustzijn der mensen gebleven. Er zijn weliswaar nog steeds zieke en oudere mensen, vooral Duitsers, maar deze doelgroep moet het onderspit delven. Je zou voorwaar kunnen denken dat ook hier het anti-blank racisme hoogtij viert.
Doelgroep zijn tieners, die niet bepaald aan ondervoeding lijden, met alle mogelijkheden tot ontplooiing en amusement. Ziek zijn ze ook niet… maar ze zijn wel zwart. En dat moet en zal ondersteund worden. Met meer dan 80.000 euro wordt een zgn. “mentorproject” ondersteund, waarbij relatief-oudere gepigmenteerden voor jongere pigmentgenoten bereid staan om hen in moeilijke levenstijden te helpen, kortom in hedendaags Duits te “empoweren”, hen weerbaar te maken.
Zoeken zij een woning, een plaats in een school, hebben ze wel schoolboeken, kunnen ze naar een sportvereniging? Hebben zij daarvoor een zgn. “mentor” nodig, een mentor die hen aan de hand neemt en hen door het moeilijke blanke leven leidt… en … die door de TV-loterij voor zijn inzet betaald wordt? De vereniging met de onthullende naam Future of Ghana Germany e. V. beschrijft haar door loten gesponsorde activiteit “Vorbilder” – in het Nederlands zouden we het “rolmodellen” noemen:
Vorbilder ist ein Mentoringprojekt des gemeinnützigen Vereins Future Of Ghana Germany e.V.. Bei diesem Projekt übernehmen junge Menschen die Rolle einer Vertrauensperson für Schwarze Jugendliche.
Ziel ist es, dass Vorbilder und Mentees eine nachhaltige Bindung aufbauen, Freizeitaktivitäten durchführen und sich bei Problemen gemeinsam eine Lösung erarbeiten.
Mit diesem Projekt wollen wir Verantwortung für die jüngere Generation übernehmen. Es ist unsere Vision, Schwarze Kinder und Jugendliche zu empowern, sodass sie selbstständig und selbstbewusst ihren Träumen nachgehen und ihren Platz in der Gesellschaft einnehmen.
Getuigt niet van veel vertrouwen in de opvoedingscapaciteiten der (zwarte) ouders bij het begeleiden van hun kinderen met nieuwe “Bindungen” = contacten. Of gaat het om wezen in een tehuis? Nergens wordt dit vermeld. Integendeel.
De „Bürgerstiftung Hamburg, die eveneens de Duitse Ghana-vereniging ondersteunt, heeft verklaring waarom de zwarten moeten geholpen worden. Reden is, zo blijkt, de huidkleur. Mensen met een bepaalde huidkleur zouden – naar verluidt – het moeilijker hebben.
Für Jugendliche People of Color und ihre Eltern ist das deutsche (Ausbildungs-)System nicht einfach zu durchschauen. Schwarze Jugendliche und junge Erwachsene im Alter von 16 bis 23 Jahren, die dabei sind, sich beruflich zu orientieren, werden von Future of Ghana Germany e. V. unterstützt.
Dus, lieve kijkbuiskinderen, omwille van hun huidkleur is het Duitse onderwijssysteem niet of moeilijk te begrijpen? Kan het nog een racistischer? Slik. Ja, het kan. Want één der zwarte jongeren, die in het reclamefilmpje voor de TV-loterij opdook, stelde dat ze zich onder soortgenoten beter voelt. Als blanke oerbewoners van het Europese continent dit zeggen, worden ze aan het kruis genageld…
Nochtans zegde hij slechts wat de bevolking dacht. Tunesië is geen rijk land. Integendeel. Het land onderging de Jasmijnrevolutie, de doortocht van de zgz. “gematigde” islamitische partij Ennahda, de islamisering, infiltratie van moslimterroristen, de deelname van radicale jongeren bij ISIS, terroristische aanslagen, de coronapandemie… waardoor het toerisme op sterven na dood was. Russische toeristen, die Tunesië niet in de steek lieten, hebben menig gezin, dat zijn brood verdiende in de toeristische sector, gered. We schreven het toen al: “ze gaan hun dictators nog missen”… en zo geschiedde.
Er zijn talrijke werklozen. En wie geen werk heeft, krijgt geen werklozensteun. De kledingproductie, ooit bijzonder welvarend en van uitstekende kwaliteit, werd geruild voor de import van goedkope brol uit China. De Middellandse Zee is quasi leeggevist. De meeste hotels zijn tijdens de winter gesloten. Het toeristisch seizoen loopt grosso modo van Pasen tot Allerheiligen. Tijdens de wintermaanden wordt er dus niets verdiend. Dus werd en wordt er met lede ogen gekeken naar de zwart-werkende illegalen uit de Sub-Sahel en Midden-Afrika. Zij bezetten immers een baan die een Tunesiër broodnodig heeft. Of ze gaan de criminele toer op. Waar veel illegalen zijn is er ook veel criminaliteit. De illegalen blijven er hangen tot ze de kans zien de oversteek naar Europa te maken… intussen behelpen ze zich met zwart werk of diefstal.
President Saied raakte een open wonde. En nu is het hek van de dam. Het Tunesische volk wil de illegalen uit het land, wil de eigenheid van Tunesië behouden. En er volgde een heksenjacht. Op straat gezet, baan verloren, opgejaagd. En ja, ook degenen die een legale verblijfsvergunning hebben. Zwart is zwart. De schrik zit erin. Zowel voor de politie als voor de lokale bevolking. Verklikking is momenteel een populaire sport.
Ze kamperen intussen voor de ambassades en consulaten van hun resp. land. De Ivoorkust zal 500 landgenoten repatriëren. Ook Mali heeft een vliegtuig georganiseerd. Guinee noteerde tientallen landgenoten voor een terugkeer naar het thuisland. Mensenrechtenorganisaties reageren verontwaardigd en organiseerden een betoging.
Wat al jarenlang onderhuids smeulde, kreeg zuurstof door president Saieds uiting van ongerustheid. We zijn benieuwd hoe hij de geschiedenis zal ingaan: patriot of sadist?
Naar verluidt kunnen donker gepigmenteerden geen rijhelm vinden die past. Niet dat ze een dik hoofd hebben, maar sinds ze hun zwarte identiteit voluit omarmen hebben er nogal wat een eerder omvangrijk kapsel. Zo’n rijhelm is daar niet op berekend. Hij moet voldoen aan de veiligheidsvoorschriften. Als zo’n helm meer ruimte biedt aan het afrokapsel, dan wordt de veiligheid niet langer gegarandeerd omdat de pasvorm niet overeenkomt met het hoofd.
Kunnen ze dan geen helm maken met genoeg plaats voor de afro-trots? Ja, dat kan, maar dan moeten de producenten door heel de procedure gaan om hun helm goedgekeurd te krijgen en dat is niet voor de hand liggend. Wegens… te weinig interesse; ergo: niet rendabel.
Waaruit de donker gepigmenteerden dan concluderen dat de ruitersport in hoofdzaak een sport is van en voor blanken. Dat ook blanken hun kapsel moeten aanpassen aan een helm heeft blijkbaar nog niemand uitgelegd gekregen.
Naast paardrijden vormen o.a. de motorsport, skiën en ijshockey ook een probleem voor de afro-kapselmens.
Bij nader onderzoek blijkt dat de afro-haardos wel degelijk in of onder de helm past, maar… de drager wil dat zijn/haar kapsel niet plat tegen het hoofd gedrukt wordt en er even weelderig uitziet als vooraleer de helm gedragen werd.
Wie pizza of een toast Hawaï eet, heeft niet alleen geen goede smaak, maar is bovendien een racist. Wereldverbeteraars die achter elke boom, elke lantaarnpaal of struik, onder elke steen een racist vermoeden, vinden dat de naam van de pizza, resp. toast, met stukjes ham en ananas een andere naam moet krijgen. Want… u raadt het nooit… de naam “Hawaï” gebruiken is culturele toe-eigening, ergo: racistisch.
Reden: de naam Hawaï moet aan de deeg of snee brood een exotisch tintje geven maar heeft in werkelijkheid niets met de Hawaiiaanse keuken of cultuur te maken. De naam wordt dan ook misbruikt, schrijft de groep PoC/Migrantifa op facebook.
Bovendien, en dat is helaas maar al te waar, is de naam verbonden met het verleden, met kolonisatie en toe-eigening. De VSA heeft de eilandengroep gewoon geannexeerd, het vorstendom afgeschaft en de inboorlingen veramerikaniseerd.
Wat niet belet dat u geen ananas op uw pizza of toast mag eten. Bestel dan echter gewoon een pizza met ananas, luidt de raadgeving.
Hoe lang duurt het nog vooraleer de onschuldige en eerder smakeloze pizza margherita, met tomaten, mozzarella en basilicum, geviseerd wordt? Tenslotte is die pizza naar de vroegere Italiaanse koningin Margaretha genoemd (1851-1926), die eerder afwijzend stond t.o.v. een gekozen parlement. Zij zou later Benito Mussolini gesteund hebben. Een pizza van en voor fascisten dus.
Tunesisch president Kais Saied stelde dinsdag de toeloop van illegalen uit Midden-Afrika aan de kaak en concludeerde dat hiermee de demografische bevolkingssamenstelling aan het veranderen is. Hij wil dat aan deze toestroom snel een einde moet komen.
“De onderhuidse doelstellingen van deze opeenvolgende golven van illegale immigratie is van Tunesië een puur Afrikaans land te maken zonder band met de Arabische en islamitische naties.”
De reactie van mensenrechtengroeperingen was te verwachten: zgz. haat t.o.v. zwart-Afrika, en jawel, van racisme.
“Het is een racistische aanpak zoals de campagnes in Europa. De presidentiële campagne heeft als doel een imaginaire vijand van de Tunesiërs te creëren om hen af te leiden van hun echte problemen,” stelde Ramadan Ben Amor.
Tunesië is een populaire springplank voor wereldreizigers die zo trachten de Middellandse Zee over te steken richting Europa, waarbij ze dan ook nog Tunesiërs op dezelfde gedachten brengen. Recente campagnes op sociale media zetten druk om de Afrikaanse migranten tegen te houden die naar Europa willen trekken of die zich willen vestigen in Tunesië. Deze maand trad de regering strenger op, tientallen werden aangehouden. President Saied beschuldigde bepaalde partijen, zonder hen bij naam te noemen, ervan dat zij Afrikaanse migranten zich lieten vestigen in Tunesië… niet bepaald uit goedertierendheid maar wel in ruil voor geld.
Zwarte Tunesiërs maken 10 à 15% deel uit van de bevolking en mensenrechtengroepen vinden dat de regering niet genoeg doet tegen racisme.
De president ligt sowieso onder vuur omdat hij het parlement ontbond, “de macht greep” in 2021 én de grondwet* per referendum veranderde waardoor de islam niet langer de staatsgodsdienst** is, maar wel de godsdienst, die door de meerderheid van de bevolking beleden wordt. Saied is niet onder de indruk van de protesten: hij wil gewoon zijn land behoeden voor chaos.
Duits parlement in rep en roer – Jezidi’s applaudisseren voor AfD
Schreeuwende parlementairen in de Duitse Bundestag: we zijn het niet gewoon en we zullen het – hopelijk – nooit gewoon worden. Maar tijdens debatten in het parlement over de volkerenmoord op de Jezidi’s eisten groene en andere parlementsleden plots dat de aanwezige Jezidi’s uit de zaal zouden worden gezet.
Niet te vatten beelden en scenes, die we helaas enkel bij onze collega’s van het conservatieve weekblad Junge Freiheit terugvonden. In het Duitse parlement werd gediscussieerd over de volkerenmoord door Islamitische Staat op de Jezidi’s (een religieuze minderheid onder andere in Syrië). Vrij unaniem werd door het parlement aangenomen dat men het over een volkerenmoord moet hebben, een genocide dus. Tijdens de debatten waren leden van deze religieuze minderheid, die uit het Midden-Oosten naar Duitsland waren gevlucht, aanwezig. Er waren getuigenissen, er was een hoorzitting. De normale parlementaire werkzaamheden dus.
Toen AfD-parlementslid Martin Sichert aan het spreekgestoelte kwam staan, en de AfD haar onderbouwde steun betuigde aan de vervolgde minderheid – hij is immers met een Jezidivrouw gehuwd – kreeg hij applaus van de aanwezige Jezidi’s. Onmiddellijk daarop brak tumult los op de banken van de overige fracties. Woeste parlementairen schreeuwden dat de Jezidi’s uit de parlementszaal moesten worden verwijderd. De ondervoorzitster van de Bundestag, Katrin Göring-Eckardt (Grünen), had bijzonder veel moeite om de gemoederen te bedaren, maar sloot zich uiteindelijk aan bij de eisen van haar collega’s parlementairen.
Het reglement van de Duitse Bundestag voorziet dat het voor het publiek niet toegestaan is te applaudisseren voor sprekers. Maar de aanwezige Jezidi’s hadden voorheen wel voor de sprekers van de andere fracties geapplaudisseerd – en toen was er geen enkele reactie van de fracties. AfD’-er Martin Sichert, die de situatie van de Jezidi’s maar al te goed begrijpt, is totaal ontzet: “Blijkbaar is voor mevrouw Göring-Eckardt en de Grünen het onderdrukken van het debat over de radicaalislamitische moordenaars belangrijker dan het respect voor de slachtoffers van deze volkerenmoord. Ik ben ontzet hoe snel het groene masker gevallen is”.
Tja, dat soort berichten zullen we ook niet te snel te lezen krijgen in De Standaard of De Morgen – ik zeg maar iets.
