Het Landeskriminalamt (LKA), het Berlijnse bureau voor, van en tegen criminaliteit, zijnde de Berlijnse verantwoordelijke voor (de strijd tegen) mensenvijandigheid in groepsvorm*, heeft een boekje samengesteld voor de Berlijnse politie, opdat deze de juiste woordenschat zou gebruiken in de omgang met het kleurrijk pluimage dat in de Duitse hoofdstad rondzwerft.
Het boekje met de titel „Empfehlungen für einen diskriminierungssensiblen Sprachgebrauch“ – aanbevelingen voor een poco-onderdanig taalgebruik – heeft 29 bladzijden en heeft als doel om “ambtenaren gevoelig(er) te maken voor discriminatie, zodat ze in de gesproken en geschreven taal niet de fout maken de taal van de meerderheid te gebruiken maar wel deze van de betrokkene(n)”.
De politie moet bij een eventuele tussenkomst dus eerst even het boekje uit hun binnenzak halen en de bijna gebruikte kwetsende woorden vervangen door andere die niet negatief beladen zijn.
Enkele voorbeelden van verboden woorden: vluchteling, geestelijk gehandicapt, doofstom, hoofddoekdraagster, ras, donkerhuidig, gekleurd en holocaust.
Te vervangen door: bescherming zoekende mens, verward, zintuiglijk probleem, exotisch mode-accessoire, ondersoort van de mens, zwarte persoon, shoah.
Wat betreft de identificatie van de geslachten is het iets moeilijker. De politie moet goed luisteren hoe de regenboogpersoon zichzelf noemt en vooral het passende persoonlijk voornaamwoord gebruiken. Vooral niet vragen welk geslacht de betrokken persoon heeft; dit wordt als uitermate beledigend aangevoeld. Bij twijfel: een neutrale aanspreekvorm gebruiken. En bij schriftelijk taalgebruik: de intussen ingeburgerde mogelijkheden ten volle benutten door de gekende schrijfwijze te vervolledigen met een dubbelpunt gevolgd door een andere, eventuele geslachtsmogelijkheid. Voorbeeld: Bürger:in – Schwachkopf:in – Arschloch:in…
*Duitsers kunnen de gekste en langste titels verzinnen
Op de vraag waarom er in Marokko geen rellen plaats vinden en in Nederland wel, geeft een man de zwarte piet door…( !! ) “Ik denk dat het iets Nederlands is…” (5’45“)
Hoeveel van de opgepakte relschoppers en straatterroristen zijn ooit opgepakt én kregen een op zijn minst adequate straf?
Ik weet hoe ik behandeld wordt als er zelfs nog maar een verdacht is dat ik mij agressief zou opgesteld worden naar een NMBS veiligheidsbeambte, laat staan wanneer ik in bende één of meerdere agenten en politiekantoren zou aanvallen…
Waarom laten jullie dat tuig steeds weer en weer en weer (gekend voor meer dan honderd feiten rings a bell?) los?
Onze eigen media, politici, politie en gerecht zijn in hun fanatieke drang om elk probleem gebonden aan die groep te ontkennen een even groot probleem als de dieven, vandalen, dealers, straatterroristen/relschoppers en de effectieve terroristen uit de MAROKKAANSE probleemgroep zelf!
Wie op straffe van FBmonddoodmaking nog durft delen mag. Als het vier keer gedeeld wordt zal ik mij al verbazen!
Gisteren meende Sammy Mahdi, CD&V-voorzitter, Tom Van Grieken, voorzitter Vlaams Belang, te moeten terechtwijzen in de 7de Dag. Hij vond dat Toms uitlating over de extreme vreugde-uitingen der Marokkanen in Brussel vèr over de schreef gingen. Met name het woord “Marokkanenprobleem” zou stigmatiserend, opruiend en hautain klinken. Sammy vond dat we het in de toekomst over een “Brusselprobleem” moeten hebben.
Hoe we het moeten noemen als dit “Brusselprobleem” zich afspeelt in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag… heeft hij niet toegelicht.
Onze Duitse vriendin vroeg zich af wat er bij ons gebeurd was nadat de Marokkaanse voetbalploeg gewonnen had. Even ging ze ervan uit dat Marokko verloren had… En ze vervolgde dat het er bij ons net zo uitzag als in Berlijn. We gaven haar – zuchtend – meer duiding. Dat het geen exclusiviteit is van Duitsland, dat alle landen die verrijkt werden met zandbaklanders dezelfde problemen hebben, dat ze volgend jaar, na haar pensioen, niet hierheen moet trekken met de verwachting dat het Avondland hier nog bewaard werd. Ach… we kunnen hier niet alles schrijven wat we haar verteld hebben. Feind hört mit…
Ook Nederland likte nogmaals zijn wonden. Nadat de vlammen gedoofd, de straten opgekuist, de verontwaardiging is gaan liggen, vragen de poco media en politici zich af waarom “kansarme jongeren”, “enkele jeugdbendes”, “uitzonderingen” zo graag rel schoppen, handelszaken en alles wat ze op hun pad tegen komen vernielen, in brand steken. Waarom laten we dat zomaar gebeuren? Gaan we wachten tot we niet meer op straat durven komen, het openbaar vervoer gebruiken… Oeps, zo ver is het al. Wie waagt zich ‘s avonds nog op straat in de verrijkte steden? Wie draagt nog juwelen, heeft een handtas bij zich als men met de tram bepaalde wijken moet doorkruisen? Wie durft zich te verzetten tegen het tuig dat onze samenleving om zeep helpt?
Vele vragen. Weinig antwoorden. Nog minder acties. Help!
Zelfs de Belgische minister van Binnenlandse Zaken weet het niet meer!
Het interview van de krant De Tijd met de minister van Binnenlandse Zaken, Annelies Verlinden (CD&V), kwam er na een – opnieuw – bewogen week, met onder andere de moord op de politieagent in Brussel door een geradicaliseerde moslim. Het interview verscheen in het weekend en is belangwekkend om twee redenen – en telkens om redenen die de geïnterviewde wellicht zélf niet heeft gezocht:
– Belangwekkend omdat een minister in functie, en niet van de minste, openlijk toegeeft dat België niet meer werkt en dat het allicht ook nooit meer zal werken. Zo vraagt De Tijd: “Als het over de moord op de inspecteur gaat en de rol van het ziekenhuis, welke minister is dan bevoegd voor het Brusselse ziekenhuis?”, waarop de minister antwoordt: “Dat is een moeilijke vraag. Ik moet het navragen” – omdat het een universitair ziekenhuis is, blijkt het de Franse gemeenschap te zijn, schrijft De Tijd. Even later wordt ze door De Tijd geconfronteerd met de weigering van Paul Magnette om over een staatshervorming te spreken, en antwoordt ze met een onvoorstelbare dooddoener: “Het leven en de politiek is aan zij die hun dromen willen waarmaken en daarvoor blijven vechten. Ik ga de handdoek nog niet gooien”. Een dode mus, dus, mevrouw de Minister. En België blijft maar voortsukkelen dankzij de lamme goedzakkerij van de Vlamingen, en van u dus, mevrouw de minister!
– Belangwekkend ook omdat eens te meer blijkt dat deze Vivaldicoalitie – Of Paarsgroen II als u verkiest – geen énkel antwoord heeft op islamterreur en migratiecrisis. Op de vraag hoe het komt dat politiemensen almaar vaker met agressie worden geconfronteerd, komt ze niet verder dan volgend antwoord: “Crisissen zijn niet nieuw, maar met corona, de oorlog in Oekraïne en de energiecrisis komt in korte tijd veel samen. Een klein land als België kan weinig van die problemen alleen oplossen. Dat leidt tot onzekerheid en angst en soms ook tot agressie.” Voor zover wij weten, had de moord en de aanslag op de inspecteur Montjoie niets met corona te maken, niets met de oorlog in Oekraïne en ook niet met de gestegen gasprijs bij de geradicaliseerde moslim. De grootste olifant in de porseleinwinkel wordt door de minister van Binnenlandse Zaken zelfs niet opgemerkt, laat staan benoemd!
Hoe sneller deze regering in zijn geheel valt, hoe beter voor iedereen, toch?
De laatste jaren hebben Vlamingen, met wat gezond boerenverstand, moeten vaststellen dat er een ernstig probleem is met het politioneel optreden. Dit zowel qua misdaadbestrijding als handhaving van de openbare orde en veiligheid.
Enkele voorbeelden, met een niet beperkende opsomming:
De Mocromaffia in Antwerpen wordt met fluwelen handschoenen aangepakt, maar Yannick Verdyck wordt in die zelfde stad vermoord onder het voorwendsel dat het hier gaat om een “rechtsextremist”.
De 4 leden van Voorpost worden bij een symbolische actie, opgepakt in Mechelen, administratief aangehouden en gerechtelijk vervolgd, en dit alles in sneltreinvaart.
Het autochtone en allochtone schuim van de straat dat massaal plundert (zie Luik) en de bevolking terroriseert (zie de recreatiedomeinen tijdens de voorbije zomer), worden met rust gelaten. De terreur wordt zelfs nog goed gepraat, door Annelies(je), minister van binnenlandse zaken.
Dit partijdige en selectieve optreden is ingebakken in het Belgische kunstmatige wangedrocht sinds 1830. In dit verband is er het boek “Geuzengeweld” van Gita Deneckere, dat een goed beeld geeft van deze tergende partijdigheid. Een dergelijke partijdigheid kan ook moeilijk anders, gezien de wortels van dit wangedrocht liggen in de collaboratie met de 20 jaar durende Franse bezetting, het eerste sovjetachtige terreurregime avant la lettre. Een tergende partijdigheid die er op gericht is de persoonlijke en partijpolitieke belangen en de stemmenreservoirs te beschermen, de politieke vijanden en boodschappers met gevaarlijke waarheden te bevechten en desnoods letterlijk te neutraliseren. (zie Yannick Verdyck en Jurgen Conings).
De laatste jaren is er echter een belangrijke evolutie in de aanwending van de politie als een politiek wapen. Dit is echter ook een internationaal gegeven, zie in dit verband het FBI in de VSA :
In België werd een belangrijke stap gezet met het Octopusakkoord, waarover toen in De Tijd een vrije tribune verscheen onder de veelzeggende titel: “Octopus, een politieke hold-up op de politie en gerecht”.
De RW, de Gerechtelijke politie en het Hoog Comité van Toezicht werden afgeschaft.
Er kwam een politie gestructureerd op twee niveaus, de Lokale politie en de Federale politie
De lokale politie is in feite de gemeentepolitie van vroeger, gepolitiseerd, partijdig, onbekwaam en met corrupte elementen, via o.a. de diversiteit. De Grote Lijder in Antwerpen kan er van meespreken:
“Cocaïne zit verweven in onze samenleving, klinkt het. “Ja, ook in mijn partij. Ik vind dat zorgwekkend”, zegt hij. “En ik moet aan de lopende band politiemensen ontslaan omdat ze betrapt zijn op gebruik van middelen. Een tweede kans? De resultaten zijn verpletterend negatief.” https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20220826_91782567
De burgemeesters en corrupte dorpspolitiekers waren eindelijk tevreden, ze waren nu alleen baas in hun baronnie, met een lokale politie als Pretoriaanse garde.
De federale politie met een nationale reserve, de federale recherche en enkele gespecialiseerde diensten waren praktisch uit het straatbeeld verdwenen.
De politieke controle over deze nieuwe politiestructuur, gebeurde zowel via de versplinterde organisatie als via de werking ervan. Een belangrijk wapen waren de mandaatfuncties voor alle sleutelposten. Hier werden dan politieke creaturen geparachuteerd door politieke zetbazen, aan wie deze creaturen schatplichtig zijn, en waarbij ze steeds met één been binnen en één been buitenstaan. De betrouwbaarheid was dus verzekerd. Het belangrijkste uitrustingsstuk waren dan ook “pampers”.
Bij de federale politie werd er intussen “bespaard”, zijnde het financiële wapen. Als gevolg hiervan gaan er dan ook stemmen op om gespecialiseerde diensten af te stoten naar de lokale politie :
1. De Spoorwegpolitie:
“Minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (cd&v) wil de lokale politie verantwoordelijk maken voor de veiligheid in de stations en dat heeft gevolgen voor de aanwezigheid van deze veiligheidsdienst in een aantal Belgische steden. De posten van de Spoorwegpolitie verdwijnen in Hasselt, Leuven, Libramont en Bergen, waardoor de dekking op het spoorwegnet een stuk dunner wordt. De plannen stuiten dan ook op sterk verzet van de kant van de oppositie.”
De voormelde taakverdeling zal niet alleen aanleiding geven tot een ingewikkeld “protocol”, maar vooral tot betwistingen: wat is voor de spoorwegpolitie en wat voor de lokale politie? Bv een incident dat begint in de trein en eindigt in het station! Kenners weten hoe dit gaat eindigen, met de gevleugelde slogan: ”Dat is niet voor ons” en uiteindelijk gebeurt er niets meer, “courageus” als er daar velen zijn. Opnieuw zien we hier het wapen van de versplintering met daaruit voortvloeiende conflicten. Cui bono?
2. Autowegenpolitie:
“Regering overweegt snelwegpolitie onder te brengen bij lokale politie: “Een nieuwe stap naar de begrafenis van de federale politie” – Er is een nieuw “politieplan” opgedoken in de schoot van de regering. Volgens een nota van het kabinet van de premier zou de snelwegpolitie ondergebracht worden bij de lokale politie. Bij de premier erkent men het bestaan van de nota. “Maar het is niet meer dan een piste”, klinkt het daar. De misnoegde vakbonden vinden het alvast een “dwaas idee”.” .
Hoe gaat dit werken, wetende dat de autowegen belangrijke verkeersaders zijn voor de al of niet georganiseerde misdaad, zeker nu er geen grenscontroles meer zijn. Opnieuw zal een ingewikkeld protocol het licht zien, met daarbij tal van praktische problemen, zoals bv een Politiezone (=PZ) met een stuk autoweg, maar zonder op – en afrit … Wat gaat de lokale politie PZ daar doen? Wat bv bij kettingbotsingen, waarbij een omvangrijk dispositief vereist is, waarover deze PZ niet beschikken…? Opnieuw het wapen van de versplintering? Of is het enkel de bedoeling om de flitspalen te bedienen om geld in de gemeentekas te storten? En opnieuw stelt zich de vraag: Cui bono ?
Er zijn echter uitzonderingen op dit gebrek aan slagkracht. In het domein van de handhaving van de openbare orde en veiligheid is er een nieuw wapen opgedoken:
Deze omzendbrief bevat mooie principes die echter toegepast worden volgens het principe van “La tête du client”. Van Vivaldi, een communistische loge maffia bende, kan men immers niets anders verwachten.
“ Burgemeesters kunnen op basis van de Nieuwe Gemeentewet een individueel en preventief betogingsverbod opleggen aan (potentiële) relschoppers. Zij het onder strikte voorwaarden. Minister van Binnenlandse Zaken, Annelies Verlinden, legt in een nieuwe omzendbrief uit wat die voorwaarden zijn en hoe de procedure precies in elkaar zit. Het gaat om een aanvulling bij Omzendbrief OOP41 dat de algemene principes van bestuurlijke politie bevat m.b.t. het beheer van evenementen en gebeurtenissen die de openbare orde aanbelangen….
Een burgemeester kan slechts een individueel en preventief betogingsverbod opleggen voor zover voldaan is aan volgende voorwaarden: • hij beschikt over informatie die aangeeft dat iemand naar aanleiding van een betoging op het grondgebied van zijn gemeente de orde dreigt te verstoren; • de beslissing van de burgemeester (en dus het opgelegde betogingsverbod) is beperkt tot het grondgebied van zijn gemeente. Ook wanneer een betoging plaatsvindt in meerdere gemeenten; • de beslissing van de burgemeester moet aantonen dat het betogingsverbod wordt opgelegd om de openbare orde te handhaven en de rechten van de burgers te vrijwaren die op een vreedzame manier willen betogen; • het betogingsverbod is geschikt om het beoogde doel van ordehandhaving en rust te bereiken. Er zijn geen andere, minder ingrijpende maatregelen mogelijk • de beslissing van de burgemeester bepaalt op welke geplande betoging het verbod betrekking heeft; • de duurtijd van het betogingsverbod is beperkt tot het bestaan van een risico op ordeverstoring; • de beslissing van de burgemeester is voldoende duidelijk en nauwkeuring gemotiveerd; • de betrokkene (of zijn raadsman) wordt gehoord vóór het nemen van de beslissing. Let wel, deze hoorplicht geldt niet wanneer de betrokkene (of zijn raadsman) zich niet heeft gemeld nadat die is uitgenodigd om zijn verweer schriftelijk of mondeling te doen gelden via aangetekende brief en geen geldige motieven heeft meegegeven voor zijn afwezigheid of verhindering…………….
Algemene Nationale Gegevensbank
Het betogingsverbod wordt opgenomen in de ANG van de politie. Dit betekent dat iedere politieambtenaar bij een identiteitscontrole op het terrein onmiddellijk kan nagaan of er een betogingsverbod van kracht is en voor welk gebied het verbod geldt.
GAS
Gemeenten kunnen in hun gemeentereglement een specifieke bepaling voorzien dat overtredingen van het individueel betogingsverbod aanleiding zullen geven tot het opleggen van een gemeentelijke administratieve sanctie (GAS). .
Het voormelde is dan ook een zeer gevaarlijk wapen dat door de corrupte politiek selectief zal worden toegepast tegen alles wat Vlaams & Rechts gezind is. De voormelde voorwaarden moeten de schijn ophouden van enige wettelijkheid. In de praktijk zal eens te meer de tergende selectiviteit zegevieren. Waar zit de oppositie in Vlaanderen? Geeft men zich wel rekenschap van de gevolgen? Met een dergelijke preventief betogingsverbod kan elke activiteit immers reeds vooraf in de kiem gesmoord worden.
De voormelde elementen zijn maar een zeer beperkte opsomming van het gebruik van de politie als politiek wapen tegen vijanden en boodschappers met gevaarlijke waarheden. In feite zien we hier de analyse van een Goelagdeskundige, Alexander Solzjenitsyn:
“Ein marxistisches System erkennt man daran, daß es die Kriminellen verschont und den politischen Gegner kriminalisiert.”
” Een marxistisch systeem herkent men daaraan dat het de boeven mooi praat en de politieke tegenstander verkettert.”
Afgelopen woensdag viel om vier uur ’s nachts te Merksem een Franstalige (!) anti-terreurbrigade met veel vertoon het huis van Yannick Verdyck binnen, verdacht van ‘extreemrechtse sympathieën’. Er werden schoten gelost waarbij de man om het leven kwam. De omstandigheden moeten nog verder worden uitgeklaard. Verdyck had extreme ideeën over de relatie tussen individu en staat, was voorzitter van een schietclub en beschikte als edelsmid over een blanco strafblad. De draconische inval roept vragen op qua opzet, proportie en methodiek die ik graag beantwoord zou zien. Er was geen concrete aanleiding voor deze actie, men had hem als het ware gewoon voor een verhoor op het politiebureel kunnen uitnodigen. De kans is niet denkbeeldig dat de man zich als juwelier bedreigd voelde bij zoveel nachtelijk kabaal, en een wapen trok.
In alle kranten werd melding gemaakt van de lieflijke begroeting “Ta gueule”. Waarmee we bij een oud zeer beland zijn. Franstalige “anti-terroristen” (leger, politie e.d.) hebben blijkbaar een nerveuze vinger aan de trekker als ze moeten tussen komen bij een mogelijk geschil met een al dan niet vermeende Vlaming. Mogen we even terugkeren in de tijd? Zwartberg, de “wandelingen” in Voeren… en recenter de dood van de Slovaak Chovanec, die de Franstalige politie wellicht voor een Vlaming of “un boche” hield. We verwijzen hierbij naar de hier verschenen actua-reeks “De Chovanecgate” afl. 1 tot 6. Jürgen Conings hebben we niet vermeld in het lijstje: hij heeft – zoals algemeen aangenomen – zichzelf van het leven beroofd.
Een camera die door muren heen kan kijken is het nieuwste snufje op weg naar de totale controle van de mensheid.
Huisdieren hebben al een chip, worden gesteriliseerd opdat ze zich niet meer voortplanten, geëuthanaseerd als ze niet gewenst of overbodig zijn, als proefkonijnen gebruikt in laboratoria…
Elke vergelijking is puur toevallig.
Redenering in onderstaande video: het maakt huisdoorzoekingen veiliger…
