“Het eengezinshuis is een seksistische woonvorm”, liet de architect Jan Engelke optekenen in de Süddeutschen Zeitung (SZ). Het was niet zijn eerste en wellicht niet zijn laatste uitschuiver.
De door alle Duitse naoorlogse regeringen aanbeveling een eigen huis te bouwen, wordt door architect Jan Engelke een “ondersteund, aanbevolen hetero-norm patriarchaal gezinsideaal om meer kinderen te krijgen” genoemd. Het herinnert – volgens Engelke – “aan de bloed-en-bodem-ideologie der nationaal-socialisten”.
De Süddeutsche Zeitung was hiermee niet aan haar proefstuk. Steeds weer wordt er een podium geboden aan linkse, poco meningen en aanbevelingen. Zoals bv. het artikel “Oma soll umziehen” (Ned.: “Oma moet verhuizen”), waarin geëist wordt dat gepensioneerden hun 100 m2-woningen voor gezinnen vrij maken. Architect Engelke is dezelfde mening toegedaan. Dat een echtpaar met werken een eigen woning kon verwerven, of door een financiële regeling een lange-termijn huurcontract aan een vaste huurprijs bemachtigd had*, is volgens hem ondergeschikt aan de nood van minder bemiddelde gezinnen met kinderen. Lees: voor de immigranten. Oudere mensen hebben immers niet zo veel plaats nodig. Dus moeten zij opkrassen. Of … meteen in een doodskist gaan liggen…
*men kon (kan?) immers een contract aangaan waarbij een redelijk groot bedrag betaald wordt voor de zekerheid dat men x aantal jaren (… of tot het overlijden van de huurders) in de woning kan blijven wonen aan een vooraf bepaalde huurprijs. Het bood immers de zekerheid voor de verhuurinstelling dat de lange-termijn huurders de woning zouden aanpassen en verbeteren aan moderne noden en voor de huurders de zekerheid dat ze zich daar permanent konden vestigen.
