Of… hoe een overdreven actie een tegenreactie oproept
Bij deze verkiezingen hadden de SPD en de Groenen dus te lijden onder een fenomeen dat de christendemocraten maar al te goed kennen. Ook die hebben veren moeten laten, omdat veel kiezers bang waren dat de groene Robert Habeck anders uiteindelijk toch weer minister zou worden. Voor de zekerheid stemden veel mensen dan maar liever op Alternative für Deutschland (AfD). Vooral die Linke, een partij die nog maar een paar maanden geleden politiek gezien in coma lag, profiteert nu van een strategie die eigenlijk alleen bedoeld was om de christendemocraten in toom te houden.
Dinsdag bleek dat in de eerste twee weken van januari 44.000 kortingsbonnen voor huishoudtoestellen werden toegekend, terwijl er maar budget is voor 16.000 bonnen in 2025. Depraetere zei dat iedereen die er recht op heeft zijn bon zal kunnen inwisselen….
Niet dus. Het geld is op voor de “Melissabon”. We zouden hier nu de flauwe grap over een “dom blondje” kunnen herhalen, ware het niet dat de donkerharige Zuhal Demir tijdens haar vorig “beleid” reeds de voortrap had gegeven.
Misbruik, dat in de sterren geschreven stond. Sommigen vroegen 4 bonnen aan en die werden dan op het internet doorverkocht.
We vernemen in een “neutraal-democratische” webstek* dat Zelensky zich tevreden in de handen wreef nadat hij met Trump een akkoord bereikt had over de waardevolle grondschatten die hij maar al te bereidwillig met de VSA wil delen. Als we het goed verstaan dan heeft Zelensky Trump alle hoeken van het Oval Office in gejaagd. Oordeel zelf:
We citeren:
“The final version of the agreement with the United States does not impose any “debts” on Ukraine.
President of Ukraine Volodymyr Zelensky stated this during a press briefing, as reported by a Ukrinform correspondent.
“Our government officials assess the final version of the agreement quite positively. They say it can work. I haven’t seen the full final version yet — I had a preliminary draft. However, the key issues I raised are reflected quite well. Both the Ukrainian and American teams have done solid work. The most important thing for me was ensuring that we are not debtors, despite some media claims. The agreement does not include a $500 billion debt, nor $350 billion, nor $150 billion. I believed that would have been unfair to us,” Zelensky said.
He also emphasized that the Investment Fund for the Reconstruction of Ukraine, which is established under the agreement, will be a partnership between the U.S. and Ukraine.
“We are ready to talk about partnership, and this fund will be Ukrainian-American, not just American,” he added.
In het Nederlands klinkt het als volgt:
“De definitieve versie van ons akkoord met de VSA legt geen schulden op aan Oekraïne… Onze regeringsfunctionarissen beoordelen de definitieve versie van de overeenkomst vrij positief. Ze zeggen dat het kan werken. Ik heb de volledige definitieve versie nog niet gezien – ik had een voorontwerp. De belangrijkste kwesties die ik aan de orde heb gesteld, worden echter vrij goed weerspiegeld. Zowel de Oekraïense als de Amerikaanse ploeg heeft goed werk verricht. Het belangrijkste voor mij was ervoor te zorgen dat we geen debiteuren zijn, ondanks enkele beweringen in de media. De overeenkomst omvat geen schuld van $ 500 miljard, ook geen $ 350 miljard, en zelfs geen $ 150 miljard. Ik geloofde dat dat oneerlijk voor ons zou zijn geweest,” zei Zelensky.
Hij benadrukte ook dat het Investeringsfonds voor de wederopbouw van Oekraïne, dat in het kader van de overeenkomst is opgericht, een partnerschap tussen de VS en Oekraïne zal zijn.”
Tot zover Zelensky. Is hij zo naïef of heeft hij als “meest succesvolle handelsreiziger” een percentje eruit kunnen slagen? In elk geval zou het ons interesseren wat er uit dit plan geschrapt of aangepast werd. (Her)lees:
In Berlijn zijn 155 Afghanen met uitzonderingstoestemming voor opname in Duitsland geland. Naar verluidt is meer dan helft “bijzonder kwetsbaar” zoals dat heet. De andere helft kwam met het “mensenrechten”excuus en als deel van een overbruggingsprogramma. Geen idee wat dit laatste moet betekenen.
Bij de volgende aanslag is de politiek, de media en de bevolking weer “ontzet” en “diep triestig”. De bloemen- en kaarsenverkoop vaart er wel bij.
Lees nu ons vorig bericht van 15 januari 2025 en vraag U dan af waarom de AfD niet de absolute meerderheid in Duitsland heeft kunnen bereiken:
“Socialisten worden afgestraft”. Socialisten moéten deel uitmaken van de volgende regering omwille van de bescherming der democratie. Wanneer een alcohol- en drugstest voor journalisten???
“Met zo’n Duitsland wordt veel mogelijk”, “Ruk naar rechts in Duitsland”. Het klinkt weer unisono in onze mainstreammedia en onze ‘kwaliteitspers’. Lijkt daar niemand in de gaten te hebben dat er ‘iets’ niet klopt, vanuit democratisch standpunt dan? Ruk naar rechts, en tezelfdertijd toch de sociaaldemocraten terug in een Duitse regering? Ruk naar rechts, en tezelfdertijd wordt de échte winnaar van de verkiezingen uitgesloten van deelname aan een Duitse regering?
Als ooit, later, véél later, ooit eens zal worden nagedacht en geschreven over het disfunctioneren van onze democratie in West-Europa, en het afnemend vertrouwen van de burgers in de politiek in de 21ste eeuw, zal men niet om deze vaststelling heen kunnen: als je zegt dat democratie de wil van het volk weerspiegelt, dan handel je daar ook naar. De enige grote winnaar van de Bundestagverkiezingen op voorhand uitsluiten van regeringsdeelname, kan alleen maar leiden tot nog méér ongenoegen bij de Duitsers. De percentages die we voor de uitgesproken rechtse partij in Oost-Duitsland zagen, tussen 35 en 50 procent, zouden dan wel eens in gans Duitsland kunnen opduiken.
We zijn bijzonder benieuwd hoe Friedrich Merz, met de SPD, zijn “ruk naar rechts” zal invullen. CDU/CSU mogen dan wel de grootste politieke formatie in Duitsland geworden zijn, een verstandig Duits commentator had het over een ‘Warnschuss’ – een schot voor de boeg van de Duitse systeempartijen. CDU/CSU haalden het op één na slechtste resultaat uit hun politieke geschiedenis, als ik goed ben ingelicht. De Duitsers hebben ook een dringende waarschuwing gericht aan de christendemocraten – ik weet niet in hoeverre dat besef daar goed is doorgedrongen…
Peter Logghe
“In de meeste dictaturen is sprake van systematische onderdrukking van tegenstanders van het regime en andere andersdenkenden, bijvoorbeeld door ze gevangen te nemen of zelfs te vermoorden. Van persvrijheid is geen sprake. Een onafhankelijke rechtspraak waarop men een beroep kan doen is misschien in theorie (nog) aanwezig maar in de praktijk is ze uitgeschakeld en ondergeschikt aan de wil van de dictator. Een dictatuur wordt meestal geassocieerd met zelfverrijking en andere misstanden door de dictator en zijn getrouwen.”
Dat in de politiek je grootste vijanden in je eigen partij te vinden zijn, mag je weliswaar niet luidop zeggen, maar het is desalniettemin een feit. We hebben dit in het verleden dikwijls ondervonden bij vergaderingen over de lijstvorming – zichtbare ego’s en onzichtbare messen in de rug indachtig – en ook toen we voor onze partij, en bijgevolg ook voor de kandidaten op de lijst, gingen plakken. Let wel: wij waren de vrijwilligers, de arme sloebers, die voor een hoger doel, ons ideaal, ‘s avonds, na de arbeid waarmee we ons dagelijks brood verdienden, wilden steunen door vrijwillig en onbezoldigd, door weer en wind (soms vroor de lijm aan onze borstel of waren we doorweekt) met onze auto, met in de koffer grote en kleine ladders, emmers met lijm, borstels, vodden, handdoeken en enkele flessen water, van verkiezingsbord naar verkiezingsbord, van dorp tot dorp trokken. We gaan hier nu geen namen noemen, maar een bepaalde mevrouw, een kandidate voor onze partij, die zichzelf een christelijk aureool gegeven had, die mevrouw dus, had een eigen plakploeg, die na onze doortocht de nog natte affiches van onze nationale en plaatselijke kandidaten van de borden trok om vervolgens haar aanminnige aanwezigheid erop te kleven. Opvallend: niet de affiches van de tegenpartijen, maar wel van medestanders!
Een lange inleiding waaraan we even moesten terugdenken bij de concurrentieslag tussen Merkel en Merz. Hun rivaliteit duurde ca. 20 jaar.
Friedrich Merz moet dikwijls gevloekt hebben. De vervulling van zijn politieke ambitie, het kanselierschap, werd jarenlang door Angela Merkel gesaboteerd. Zij erkende wel zijn kwaliteiten, zijn intelligentie, zijn spreekvaardigheid, maar spijtig waren het net deze die hem op de achtergrond dwongen. Merz verliet de actieve politiek omwille van Merkel, die geen rijzende ster naast zich wou dulden. En hij was niet de enige, die ze op de achtergrond, op de strafbank of in de vergeetput dwong*. Zijn retraite legde Merz geen windeieren. Hij verdiende naar verluidt miljoenen bij Blackrocks Raad van Bestuur**.
Merkel beschreef Merz als een briljant redenaar – Merz is jurist – en wuifde met het wierookvat omwille van zijn ambities, maar vond dat net deze kwaliteiten een probleem vormden in hun relatie. We citeren Merkels memoires “Freiheit“:
“We zijn bijna even oud… We groeiden op in totaal andere omstandigheden, wat eerder een aanbeveling dan een hindernis was,… maar we hadden een probleem, reeds van in het begin, we wilden beiden de baas zijn.”
Merkel zag haar kans toen de Union (CDU-CSU) bijna – met slechts 0.01% voorsprong op de SPD – de federale verkiezingen verloor in 2002. Zij duwde Merz als fractievoorzitter aan de zijlijn, benoemde zichzelf en zwaaide daar bovenop de voorzitterscepter van de CDU. En ze leidde Duitsland van 2005 tot 2021.
We zijn mee met de tijd. We zetten onze hersenen niet meer in voor zaken die ons intelligentiepeil onnodig belasten. We laten dit over aan K.I. Onderaan vindt U een stukje proza dat uit de radertjes van ons K.I.-programma gesproten is, een stukje over de val het afscheid van de Duitse “Grüne” kinderverhaaltjesschrijver en groene-sjaal-adept Robert Habeck, die het welzijn van de Duitse bevolking indachtig, het tot federaal minister van economie en klimaat schopte. Alleen Robert Habecks bankrekening werd er beter van.
Zijn reactie na de verkiezingsnederlaag is merkwaardig te noemen. Men herkent hierin de getalenteerde schrijver, die zich nu ontgoocheld terugtrekt. Ze zullen wel zien, die ondankbare Duitsers, hoezeer ze hem nog gaan missen.
“Wij wilden méér. De vraag voor mij is niet echt, waar komen we vandaan, maar wel wat zou er mogelijk geweest zijn, wat was er méér mogelijk geweest. Kortom: dit (verkiezings)resultaat is niet volgens mijn verwachtingen, is niet zoals ik het mij had voorgesteld. Het is geen goed resultaat. Ik wou méér. En wij wilden méér…”
Ja, hij wou meer. Hij had zichzelf aangeboden als kandidaat-kanselier.
Hier volgt het resultaat van de opdracht aan onze pc:
“Er was eens een man, die heette Robert. Hij droeg dikwijls een groene sjaal en toonde meestal een vriendelijke glimlach. Robert hield veel van de natuur: van de zoemende bijtjes, de ruisende wouden en de bonte bloemvelden.
Op een dag klopt er iemand aan zijn deur. En daar stond parmantig een sprekende uil met een klein, gouden kroontje op zijn kop. “Robert,” aldus sprak de uil, “het land heeft iemand nodig zoals jij, iemand die zorg draagt voor de natuur. Kom mee in de toverwereld van de politiek.”
Robert twijfelde even, maar dan knikte hij: “Ik wil helpen!”
In het toverwoud was het heel opwindend. Overal liepen dieren met een bril, die heel gewichtig toespraken hielden. Er waren schildpadden, die heel traagjes wilden beslissingen nemen, en er waren hazen, die altijd te snel renden. Robert leerde veel, streed voor de natuur en probeerde alle dieren ervan te overtuigen dat ze goed op de wereld moesten passen.
Robert merkte dag na dag dat zijn hart steeds zwaarder werd. De stemmen der dieren werden luider, sommigen brulden zelfs en heel dikwijls luisterden ze niet meer. Het toverwoud was vol met raadsels en tegenstrijdigheden. Op een zekere dag, kort na zonsopgang toen de dauw nog op de bladeren glinsterde, zette Robert zich neer op een omgewaaide boomstam aan de oever van een rimpelloos meer. Een libel landde naast hem. “Ben je moe?,” zoemde ze bijna onhoorbaar.
Robert zuchtte instemmend: “Ja, ik heb mijn uiterste best gedaan maar ik geloof dat het tijd is naar huis terug te keren.” Waarop de libel instemmend knikte: “Ja, soms is het moediger alles los te laten…”
Waarop Robert zijn groene sjaal naast zich neerlegde en langzaam vertrok uit het toverwoud. Toen hij aan de rand van het woud kwam, zag hij een grote weide met vele kinderen die bomen en bloemen plantten. En hij glimlachte zoals vanouds: “Misschien is het tijd naar hen te luisteren en de wereld aan hen toe te vertrouwen.”
En zo geschiedde. Robert keerde terug naar huis en schreef kinderverhaaltjes, ging wandelen in het bos luisterde naar het gefluister der bomen. Hij wist dat zijn verblijf in het toverwoud belangrijk geweest was maar dat het ook belangrijk is op tijd plaats te maken voor anderen.”
Tot zover het resultaat van onze opdracht aan het K.I.-programma. We zijn er niet 100% tevreden mee: het toont dan ook opvallende gelijkenissen met de verhaaltjes van Moeder de Gans. We hebben dan ook niet beweerd dat “kunstmatige intelligentie” het brein en denkvermogen van een mens kan evenaren. Hoewel… bij Robert Habeck zou dit eventueel toch mogelijk zijn. De minzaam lachende verhaaltjesverteller voelde zich zelfs geroepen kanselier van Duitsland te worden. Eilaas, het heeft niet mogen zijn.
De regering-De Wever vernietigt onze Vlaamse welvaart en de N-VA is daar mee verantwoordelijk voor. Dat is de conclusie van federaal parlementslid Lode Vereeck. In deze reportage legt hij haarfijn uit waarom het arbeidsmarktbeleid nu al gefaald heeft. Het houdt geen rekening met de hoge werkzaamheidsgraad in Vlaanderen en de lage graad in Wallonië. Neem daarbij de vele werklozen onder de niet-EU-vreemdelingen en je krijgt een onhoudbare situatie, waar de Vlamingen financieel voor opdraaien.
Luister naar de analyse van dr. prof. Lode Vereeck, lid fed. parlement voor het VB
“Vroeg of laat wordt, om de democratie te redden, het kiesrecht beperkt tot hooggeschoolde stedelingen die deel uitmaken van een wedersamengesteld gezin, veganistisch eten, niet over een rijbewijs beschikken en regelmatig een therapeut bezoeken.”
“Links denkt vanuit de utopische voorstelling dat de wereld één wordt, en dat we instellingen behoeven die deze eenmaking faciliteren. Dit leidt tot transnationalisme en technocratische machtsuitoefening, ondersteund door apocalyptische angstbeelden (klimaat, corona, Rusland).
Rechts daarentegen staat voor realisme (niet alle culturen zijn compatibel) en voor een bottom-up benadering van soevereiniteit: de overheid wordt door de bevolking betaald en hierom hoort de overheid de bevolking te dienen in plaats van andersom. De machthebber heeft verantwoording af te leggen aan de samenleving, in plaats van dat de samenleving zich moet conformeren aan de (utopische) ideologische voorkeuren van de bovenklasse.”
Mocht U Sid Lukassen (nog) niet kennen, dan kan U hier kijken naar een aflevering van Café Weltschmerz, tijdens dewelke Paul Cliteur hem aan de tand voelt over een verwant thema:
