“Van helemaal onderaan, de lijstduwersplaats voor N-VA Limburg, raakte gewezen Vlaams Parlementsvoorzitter Jan Peumans (°1951) met 22.165 voorkeurstemmen toch verkozen voor dat Vlaams Parlement. Hij had al afscheid genomen van de politiek en stond naar eigen zeggen op de lijst louter als steun voor gouwgenote Zuhal Demir, en om stemmen van het Vlaams Belang weg te kapen.
Kort na zijn verkiezing deelde de nestor van de N-VA-top mee dat hij niet zou zetelen, en zijn plaats zou afstaan aan eerste opvolger Andy Pieters. Om familiale redenen, deelt hij in Het Belang van Limburg mee: de vrouw ziet het niet zitten. En omdat hij een doctoraat over de Volksunie in Limburg voorbereidt bij Bruno De Wever. Maar vooral, en dat is het meest controversiële aspect van zijn motivatie: omdat iemand als Annick De Ridder, behorend tot de rechts-liberale vleugel van de partij, aan de Vlaamse onderhandelingstafel zit, en meer dan waarschijnlijk een ministerpost krijgt. En daar heeft Jan weinig affiniteit mee…”
Meteen vielen op de sociale media zware woorden als ‘vaandelvlucht’ en ‘kiezersbedrog’. Is dat zo? Of mag/moet een politicus te allen tijde zijn persoonlijk engagement bewaken, in weerwil van de partijdiscipline?
Op 13 juni was er de G7-top in Italië. Gastvrouw Meloni wierp Macron een boze blik toe bij de aankomst. Zie de clip die de wereld rondging:
Het gaat daarbij niet alleen over abortus. Macron wou het abortusrecht als grondrecht in Europese verdragen laten opnemen. Dat zinde Meloni en vele anderen niet. Maar er is meer.
De stoet Davos-figuranten
Macron is een Davos-figuur zoals bijna alle NAVO- en EU-topfunctionarissen: Von der Leyen, Rutte, de toekomstige EU-topdiplomaat Kaja Kallas. Allen hebben ze ooit de Young Global Leader bij Klaus Schwab gevolgd. Davos of het WEF zijn de oude Europese elites met banden in de VS. Zo is er Davos-figuur Larry Fink van Black Rock, de grootste investeringsmaatschappij ter wereld. Die beheert meer geld dan het BNP van de meeste landen bedraagt. In de VS boert het Davos-netwerk al jaren achteruit… Zie de steun van ondernemers en topbankiers voor outsider Trump.
Larry Fink hielp de ex-bankier Macron te lanceren. Hij had een oog op de Franse pensioenfondsen. Als dank verkocht minister Macron in 2014 Frans kroonjuweel Alstom aan de Amerikanen. Dezelfde Larry Fink is in het Elysée geweest de week voor Macron het parlement ontbond (10 juni). Moest Macron met Fink het draaiboek doornemen? Zie een financiële chroniqueur op een gekende podcast:
Meloni, de atlantist
Meloni ziet zichzelf als een atlantist eerder dan als een Davos-figurant. Italië heeft sinds de Tweede Wereldoorlog nauwe banden met de VS: migratie, Vaticaan en witwassen. Binnen de toegestane marges voert ze echter een verstandige buitenlandse politiek, ze steunt Oekraïne – je kunt in de EU-NAVO niet anders – maar sluit rechtstreekse Italiaanse interventie uit. Ze sloot een voordelig gasakkoord met Libië. Italië wordt de verdeler voor Zuidwest-Europa en in die zin heeft ze de Afrikaanse voordeur voor Frankrijk gesloten.
Je moet het maar meemaken. In een paar jaar tijd is Frankrijk in Afrika buitengegooid en dat niet alleen door de Russen… Gedaan Afrikaanse gasdeals en uranium tegen een voordelige prijs (de omrekening “franc CFA”). Zonder goedkoop uranium valt de hele EU-energieomschakeling in duigen. Van wind en zon alleen kunnen we niet leven…
Macron, oorlogsleider
Een Indische kijk op Macron als oorlogsleider:
Macron vindt zichzelf opnieuw uit als oorlogspresident. Het is de laatste troef die Frankrijk heeft. Het heeft zijn industrie goeddeels kwijtgespeeld, heeft een slepend handelstekort. Duitsland heeft nog altijd een vrij groot overschot ondanks de slechte economische cijfers. Maar Frankrijk heeft een eigen atoomwapen en een leger dat tot voor kort nog postkoloniale expedities tegen “terroristen” uitvoerde. Lukt een West-Europese interventie in Oekraïne onder Franse leiding niet, dan hoopt hij nog altijd dat de Amerikaanse troepen tussenkomen.
Meloni beseft dat dat laatste niet zal gebeuren. De NAVO-EU-landen zullen zelf de kastanjes uit het vuur moeten halen. Decennia lang zullen ze voor de militaire, financiële en economische gevolgen opdraaien.
In november 2024 wil de Amerikaanse staat Arizona een referendum organiseren over migratie. Deze beslissing kwam er na maandenlange discussies en spanningen tussen de gouverneur van Arizona en de wetgevende machten. Het is de bedoeling dat in het referendum een aantal maatregelen wordt voorgesteld om de migratiewetten van de Amerikaanse staat aan te scherpen. De voorstanders van dit initiatief, meestal leden van de Republikeinse partij, vinden restricties nodig om de veiligheid aan de grenzen te versterken en vooral het aantal illegale migranten te beperken.
Het is duidelijk dat steeds meer inwoners van Arizona (grenzend aan Mexico) vinden dat illegale migratie een bedreiging vormt voor de veiligheid en de economie. Mensenrechtenorganisaties en (sommige) politici van de Democraten waarschuwen ervoor dat dit referendum de mensenrechten zou kunnen schenden. Zij blijven migratie (ook illegale) beschouwen als een economische en culturele troef voor de staat. Een verharding van de toelatingsvoorwaarden zou de diversiteit kunnen schaden.
Referendum Arizona zal het nationaal Amerikaans debat over migratie aanzwengelen
In het referendum zal men heel specifieke maatregelen vinden, zoals strengere controle op de antecedenten van migratie-arbeiders, een uitbreiding van de bevoegdheid van de veiligheidsdiensten en politiediensten om migranten die illegaal in het land verblijven, te arresteren en uit te zetten. De tekst zou momenteel worden gefinaliseerd en wordt binnenkort aan de kiezers in Arizona voorgelegd.
Dit referendum in Arizona zou wel eens een bepalend element kunnen worden in het nationale debat over migratiebeleid. De resultaten van het referendum zullen niet enkel met argusogen worden gevolgd in deze Amerikaanse zuidelijke deelstaat, maar in gans de Verenigde Staten. In Frankrijk bijvoorbeeld gaan al jaren stemmen op om een nationaal referendum over migratie te organiseren, maar tot hiertoe werd nooit op die vraag ingegaan. Nochtans lijkt het wel nuttig om op een onafhankelijke, rustige en analyserende manier te peilen naar de mening van de Europeaan, toch?
Hysterische madammen met ontblote borsten dweilen de straat als signaal tegen “fascisten”. Het is blijkbaar hun manier van protest tegen de verkiezingsresultaten in Frankrijk. Last van het natte voorjaar?
Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan werden “Prides” gehouden, stoeten der onbeperkte geslachtenverscheidenheid. In Toronto loopt een naakte vent met een konijnenmasker en een bundel wortelen in een stoet om de regenbooggeslachten te vieren.
In San Francisco is naaktheid en seksuele suggestie blijkbaar troef. De twee vrouwelijke politie-agenten vinden dat het allemaal nog wel meevalt, zolang ze maar niet in het openbaar masturberen…
In New York wordt er een robbertje gevochten door half-uitgeklede feestviersters. In vergelijking met Toronto en San Francisco lijkt dit eerder braaf.
“De regels van internationale diplomatie zijn traag en ingewikkeld. Ik heb de president gevraagd of men niet omgekeerd kan te werk gaan en een snel staakt-het-vuren zou de vredesgesprekken kunnen bespoedigen. Een tijdgebonden staakt-het-vuren met de mogelijkheid de vredesonderhandelingen te bespoedigen: ik heb de mogelijkheden bestudeerd.”
Tijdens zijn bezoek aan Kiev op dinsdag vroeg premier Viktor Orban de Oekraïense president Volodymyr Zelensky om een tijdgebonden staakt-het-vuren te overwegen. De Hongaarse premier benadrukte dat zijn eerste reis na de overname van het EU-voorzitterschap hier was, omdat de kwestie van vrede niet alleen belangrijk is in Oekraïne, maar ook in Europa als geheel. Hij voegde eraan toe dat de oorlog die de Oekraïners nu ondergaan een grote impact heeft op de Europese veiligheid.
Zoals te verwachten zijn de EU-bollebozen en de poco media niet onder de indruk. We citeren bijgaande tekst van het BNR-beeldmateriaal:
Nu Hongarije dit half jaar voorzitter is van de Europese Unie drukt premier Viktor Orbán gelijk zijn stempel. Als ‘verzoener’ brengt hij een bezoek aan de Oekraïense president Volodymyr Zelensky in Kyiv. ‘Het is symboliek en machtsvertoon’, merkt Europaverslaggever Geert Jan Hahn op. Volgens Hahn staat het bezoek in het teken van het Hongaarse voorzitterschap van de Europese Unie. Vanuit die rol bepaalt Hongarije wat de belangrijkste agendapunten worden tot en met de jaarwisseling. Het bezoek van Orbán is ook opvallend in het licht van de vriendschap die de Hongaarse premier koestert met de Russische president Vladimir Poetin.
Tja. Naar verluidt werd er een familievergadering gehouden na het catastrofale debat met Trump. Deze familiebijeenkomst was al lang van tevoren gepland; had niets te maken met het debat. Biden is immers een familiemens en zijn grootste supporters zijn de gezinsleden. Kortom: zij willen niet dat hij afstand doet van zijn presidentskandidatuur. Integendeel, ze zullen alles in het werk stellen om de lieve Joe te steunen. Vooral zoonlief Hunter, die de beschermende hand van zijn papa maar al te goed kan gebruiken om uit het hotel met de houten lepel te blijven. Niet alleen zijn familie, maar ook Obama en andere omhooggevallen Democratische leiders willen dat Joe, die weet hoe hij “zijn job moet uitvoeren”, op post blijft. Er circuleren geruchten dat Obama III in de maak zou zijn. Niet met Obama – dat mag immers niet van de Grondwet – maar wel met zijn lieftallige echtgenote Michelle.
Wat de Bidenclan er ook van vindt is niet even belangrijk als dat wat de kiezers ervan vinden. Volgens de laatste opiniepeilingen, gepresenteerd in onderstaand beeldmateriaal, zou 72% van de geregistreerde kiezers Biden niet meer geschikt vinden “voor de job”. Voorafgaand aan het debat vond 35% de geestesgestelheid van Biden nog wel OK, na het debat 27%. En of hij voor het presidentschap moest gaan, vond 37% voor het debat het wel kunnen; echter na het debat zakte het enthousiasme op 28%.
En een andere peiling toont gelijkaardige cijfers, met daaraan toegevoegd de vraag of Biden een stap opzij moet zetten: En ja: 64% van het algemeen electoraat vindt dat hij zich beter thuis met vrouwtje Jill en de (klein)kinderen terugtrekt. Binnen zijn eigen partij, de Democraten, heeft bijna de helft dezelfde mening.
Kortom: 67% van de kiezers vinden Biden te oud. Of eerder: niet meer in staat het ambt van opperste krijgsheer en leider der exceptionele Verenigde Staten van Amerika uit te voeren.
Afsluitend – we blijven het ons afvragen – wat doet die man zich toch aan???
We spelen even de advocaat van de duivel: stel u nu even voor dat dergelijke peilingen over presidentsverkiezingen zouden gehouden worden in bv. Duitsland, Frankrijk, Rusland… of enig ander land. Het gebeurt in de VSA en de wereld kijkt ernaar. “Exceptional?” … “Indeed!”
Meerdere militanten van het nationalistische Voorpost hebben zondag het leegstaande hotel Apollo kortstondig bezet in protest tegen de plannen van staatssecretaris Nicole De Moor (cd&v). Zij plant – tegen de cd&v-beloftes in – om een asielcentrum in het voormalig driesterrenhotel te openen.
We laten onze campagne voor een meer vurige evangelisatie even rusten om een actuele nood onder de aandacht te brengen: de huidige euthanasiepraktijk, die niets minder is dan opium voor het volk.
In de openbare opinie wordt het actief doden van iemand op zijn/haar verzoek, steeds meer als verantwoord beschouwd. De misleidende gedachte dat euthanasie een waardig sterven is, wordt steeds meer opgedrongen. Ook in gewoon christelijke gezinnen wordt het soms als normaal gezien dat men zijn ouders heeft laten “euthanaseren” en men prijst de “geneesheer” die zich als “doden-heer” ontpopte, hoewel hij eigenlijk een deserteur is. Vrienden vertelden mij met hoeveel liefde zij hun vader of moeder hebben verzorgd, die dan door euthanasie het leven verliet. Ik wil hen niet kwetsen en zeker niet hun liefdevolle zorg in twijfel trekken. Toch blijf ik zeggen: zij weten niet wat ze hun ouders ontnomen hebben.
We zijn in staat om onze geliefden iets veel mooiers en waardevollers te gunnen in deze laatste beslissende fase. Meewerken aan euthanasie is eigenlijk zeggen: “inderdaad, uw leven is niets meer waard, kom we maken er vlug een eind aan”. Deze veroordeling verdienen onze geliefden niet. Hebben wij geen betere middelen dan het dodelijke spuitje? Trouwens, wanneer er iemand is die hen echt nabij wil zijn in alle zorgen, pijnen en angsten om deze te verlichten, zal de vraag naar euthanasie van zelf verdwijnen. Ze zijn dan in staat op hun tijd en wijze hun leven terug te geven aan Hem die het geschonken heeft.
Het menselijk leven is op geen enkel ogenblik en in geen enkele omstandigheid zinloos of waardeloos, zoals ook de menselijke waardigheid door ziekte noch lijden aangetast of verminderd kunnen worden. Deze kostbare boodschap kunnen we altijd aan onze geliefden geven in plaats van hen in onze wegwerpcultuur als een nutteloos geworden voorwerp te elimineren.
Dat vraagt inderdaad een ernstige inspanning van onszelf. We moeten bereid zijn alle zorgen – en niet alleen het lichamelijk lijden – van een stervende ter harte te nemen. Er kunnen zovele andere pijnen en angsten zijn waarin we hen echt nabij willen blijven tot het einde.
Het leven dreigt in onze westerse, hedonistische, materialistische wegwerpcultuur steeds meer als iets banaals beschouwd te worden. Laten we nederig erkennen dat het leven, de geboorte en de dood een huiveringwekkend mysterie blijven. Geboren worden is een passief werkwoord. Niemand heeft ooit ook maar de minste inspraak gehad in het allerbelangrijkste, namelijk het ogenblik en de wijze van zijn ontstaan, alsook in de fysische of geestelijke aard van zijn eigen leven. Alles werd ons gegeven opdat we het dankbaar zouden aanvaarden en daarmee ons eigen en uniek leven zouden uitbouwen. Sterven daarentegen is een actief werkwoord, dat we bewust kunnen trachten te beleven.
Het christelijk geloof verschaft ons de grootste dynamiek in zijn visie van het leven, lijden en sterven met Christus om met Hem te verrijzen. Het is best mogelijk dat deze dynamiek bij vele gelovigen nooit doorgedrongen is. Ze was ooit in de westerse christelijke beschaving “gewoon”. Wat men gewoon wordt, begint na een tijd te vervelen en men wil iets anders.
Welnu, in de mystiek-religieuze poëzie van de Indisch-Bengaalse dichter-filosoof, de “Bengaalse nachtegaal”, Rabindranath Tagore* (+ 1941), vindt je vanuit zijn hindoe-geloof een schitterende bevestiging van het christelijk geloof. Hij heeft eindeloos het mysterie van geboorte en dood bezongen als de oevers van dezelfde stroom van het leven, dat uitmondt in de eeuwigheid.
*Nvdr: Onderstaande film als duiding en eerbetoon:
Wie zijn kleine verzameling leest, vindt de meest sprankelende poëzie: TAGORE, Zwervende vogels, Wereldbibliotheek Astardal, z.j. “De stempel van de dood geeft waarde aan de munt van het leven…” (blz. 32). “De fontein van de dood doet het stille levenswater opspringen” (blz. 60). “Dit leven is het oversteken van een zee… In de dood bereiken wij de kust…”(blz. 64). “De dood behoort bij het leven evenals de geboorte. Het lopen is in het optillen van de voet evenals in het neerzetten” (blz. 70). “Wanneer al de snaren van mijn leven gestemd zullen zijn, mijn Meester, dan zal bij elke van Uw aanrakingen, de muziek der liefde weerklinken” ( blz. 81); “Laat dit mijn laatste woord zijn, dat ik geloof in Uw liefde” (blz. 83).
Of lees zijn Wij-zangen (Gitanjali), Ankhj-Hermes bv-Devengter, 1973, 7e druk vertaling Frederik van Eeden. “In ene groet aan U, mijn God, mogen al mijn zinnen zich spreiden… Als een vlucht heemzuchtige kraanvogels, die nacht en dag doorvliegen tot hun nest in de bergen, zo moge heel mijn leven afreizen naar zijn eeuwig thuis, in ene groet aan U” (blz. 68).
Deze dankbaarheid en eerbied voor het leven, dat ons ver overstijgt, dreigen door onze kunstmatige, technische, materialistische maatschappij vernietigd te worden. Daardoor kon de huidige mensonwaardige euthanasiepraktijk met haar morele ontwrichting zo diep doordringen. Euthanasie hoort niet thuis in een menselijke beschaving (wordt vervolgd).
Ziehier de schitterende getuigenissen in deze zin van moderne deskundige zorgverleners: Timothy DEVOS e.a., Euthanasie, l’envers du décor. Réflexions et expériences de soignants, Préfaces de Jacques Ricot et de Herman De Dijn, Editions Mols, juni 2019 (met een klein lexicon).
Timothy DEVOS (red.), Euthanasie een ander verhaal. Ervaringen en reflecties van zorgverleners. Voorwoord Herman De Dijn, Pelckmans, 2021 (met klein lexicon met uitleg over de betekenis van de verschillende termen).
2. Enkele foto’s vindt u terug op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelaten.
De kersen worden in weckpotten gedaan
Orthodoxe jongeren uit Homs vieren met ons Eucharistie
De grote abrikozenoogst: ontbijt, plukken, verwerken…
P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 28.6.24
3. Nieuws uit de gemeenschap
Zeventig jongeren, Syrisch-orthodoxe, met hun priester uit Homs vieren met ons de Eucharistie op zaterdag. Op het hoogste vlak is er een overeenkomst tussen Syrisch-orthodoxe en katholieken zodat zij samen de Eucharistie kunnen vieren. We bidden ook samen hetzelfde credo: “Ik geloof in de ene, heilige, katholieke en apostolische Kerk”. En ‘s zondags wilden ze samen met ons de Latijnse Eucharistie vieren.
De grote abrikozenoogst vraagt nog heel wat werk: plukken en verweken tot confituur en kamaradin (gedroogde abrikozenpasta-ideaal voor de wintermaanden).
Woensdag kwam de bisschop ons nog even groeten, waarbij we tevens de zorgen van dit bisdom deelden.
