Onderstaand lied dateert uit het jaar 2015. Ook toen werd de gastvrijheid van Duitsland niet beloond. Ook toen weigerden de nieuwkomers respect te tonen voor de gulle Duitsers. Integendeel. En de Duitse politiek weigerde de werkelijkheid te zien. Tot een oudjaarsnacht in Keulen de ‘Wir-schaffen-das’-wensdroom – even – doorprikte. Heel even. Sindsdien meent men op elke straathoek een nazi te zien die de “democratie” bedreigt in plaats van de moordenaars, de verkrachters, de criminelen, de profiteurs en relschoppers tot de orde te roepen.
We zijn benieuwd wanneer de video plotseling in de censuurkerkers zal verdwijnen…
Ist es jeder Vierte Ist es jeder Dritte Aber sie sind hier Ganz in unsrer Mitte Jeder kann es sein Keinem kann man trauen Manchmal sind es Männer Ab und zu auch Frauen
Sie wollen uns zerstören Sie wollen uns vernichten Nichts wird sie dazu bringen Darauf zu verzichten Wir möchten das verdrängen Und einfach ignorieren Uns weiter davor drücken Den großen Kampf zu führen
Willkommen liebe Mörder Fühlt euch wie zuhause Bedient euch macht es euch bequem Kurze Atempause Nichts nehmen wir euch übel Empörung nicht die Spur Ihr habt halt eine andere Umbringekultur
Jeder sieht es kommen Die Bedrohung steigen Jeder ist beklommen Keiner will es zeigen Laßt uns das vertuschen Nicht darüber reden Alle gegen alle Jeder gegen jeden
Sie pflegen fremde Bräuche So lautet das Gerücht Genaueres weiß keiner denn Man erkennt sie nicht Und wenn sie unter sich sind Dann lachen sie uns aus Nie würden sie behaupten Mein Haus ist euer Haus
Willkommen liebe Mörder Wir sind so tolerant Die Dunkelheit bricht bald herein Über dieses Land Wir reichen euch die Kerzen Damit ihr besser seht Und euch das nächste Opfer nicht Durch die Lappen geht
Willkommen liebe Mörder Ein viel zu hartes Wort Wir haben doch Verständnis Ihr nennt das nicht mal Mord Ihr tut's aus Überzeugung Und wenn man's überlegt Wir sind so schlaff und müde wir Gehören weggefegt
Nederlandse vertaling - voor zover nodig: vindt u hier.
Onze tijd was nog niet gekomen De lange zomervakantie is in onze gemeenschap best wel erg druk geweest met de werkzaamheden op de verschillende bouwwerven, het opruimwerk, de oogsten en het opvangen van groepen. Zondagavond eindigde de intense begeleiding van de jongeren van Qâra en dinsdag kwam een nieuwe groep van grieks-katholieken uit Damascus voor een vorming in de liturgie en zang.
Er werd besloten de vrije dag tussenin, maandag 19 augustus, samen eens voor één dag naar de zee te trekken in Tartous, in het noorden. Het is ruim 2 uur autostrade, langs Homs. We vertrokken om half acht en hadden alles bij om ter plaatse te eten.
Goede vrienden in Tartous aan de zee, hebben een grote tuin. Aan het einde staan twee kleine containers, die we destijds gebruikten voor onze hulpverlening aan het fameuze vluchtelingenkamp al Hol. Die zijn daar niet meer nodig en konden we gebruiken voor onszelf. De vrienden van Tartous, een oud gemoedelijk echtpaar, ontving ons hartelijk. We plaatsten onze spullen in een van de containers in de tuin.
Nvdr: ter illustratie deze beelden van en uit Tartous:
Al direct trokken we naar de zee. Het is er wel een beetje vuil en je moet over rotsstenen in de zee gaan. Maar voor echte waterratten kan dat hun plezier niet verminderen. De zusters kozen een plekje en wat verderop gingen de fraters, allen tussen de plaatselijke bevolking, vooral kinderen. Met een stok en de hulp van de fraters zocht ik een lommerrijke plaats om wat te lezen en wat pootje te baden. Een Syriër, die daar een huisje huurde, bood me een stoel aan en omdat hij goed Engels kende, hadden we een boeiende kennismaking. Hij kwam ook meteen al af met koffie en een koekje.
Na vele uren gingen we terug naar de tuin van onze vrienden en onder een grote lommerrijke boom werd samen gebeden, gegeten, gelachen en verteld. Er werden twee oude zetels gehaald voor hen die een stevig dutje ter plekke wilden doen. Als afsluiter was nog een boottochtje voorzien. Je moest daarvoor wel eerst over de rotsstenen en tot aan de borst in de zee gaan, vooraleer je in het bootje kon getrokken worden, maar het was een bijzonder aangename ervaring. Een van de twee mannen, eigenaars van het bootje, nodigde ieder uit om in volle zee te springen (1 km van de kust) terwijl het bootje verder vaarde. Niemand ging er op in, maar hij sprong in zee en we verwachten dat hij wel veilig aan land zal geraakt zijn.
En zo begonnen we om zeven uur ’s avonds aan onze terugtocht. Als mini-vespers zongen we enkele gezangen en baden enkele gebeden uit het hoofd. Daarna was nog een sandwich voorzien, maar die hebben we niet meer gehaald.
Een weinig voor Homs was er op de snelweg een ongeval gebeurd: een camion had zijn hele lading graan op de baan verloren. Een politieagent matigde de chauffeurs aan trager te rijden. De chauffeur van ons busje, de voormalige burgemeester van Qara en een van de vaste medewerkers in onze uitgebreide hulpploeg, begon trager te rijden. Achter ons kwam echter een trucker met olie die in volle vaart op ons inreed, en ons busje op zijn zijde in de berm katapulteerde. Die rechts zaten kwamen terecht op hen die links zaten en allen lagen we in het hoge dorre gras en struikgewas vooraleer we de stukken bus om ons heen zagen. Een geweldige klap, waarna een angstwekkende stilte.
Hierop volgde van alle kanten zacht gekreun. We hielpen elkaar om uit het struikgewas te komen en de verhakkelde bus te verlaten. We weren bang dat de minste vonk alles in lichterlaaie had kunnen zetten. Ondertussen was er al een gejoel van vele mensen, terwijl het zware verkeer langs ons heen werd geleid. Mannen in hun rood jasje van de Rode Halve maan gaven de eerste zorgen. De kleine Elie (6 jaar) had zijn twee beentjes gebroken. Zijn ouder broertje was aan het hoofd gewond. Leonardo had een totaal ontwricht linkerbeen. Zij werden naar het ziekenhuis gebracht. Zr. Marina en cfr Jean reden mee.
Theo had een zware wonde aan de schouder en zijn linkerarm was een lelijke open wonde. Hij werd op de grond gelegd. Ook hij werd naar het ziekenhuis gebracht en moeder Claire-Marie, zijn tante, reed mee. De overigen trachtten samen en in contact met de anderen te blijven. Een oude man in sjofele kleding wilde ons, de overige slachtoffers bij de hand nemen, weg van het verkeer en de schreeuwende menigte. Hij leidde ons naar een groot huis, waar we in de comfortabele zetels mochten rusten. De man bleek een ervaren arts te zijn en begon de hoofdwonde van een zuster te verzorgen, de rugwonde van onze chauffeur, de gebroken en gekneusde ribben van een ander… De eigenaars van het huis gaven ons te drinken en zagen dat ik twee verschillende schoeisels droeg, waaronder een kindersloefje en de man drong er op aan dat ik zijn sandalen zou aannemen.
Uiteindelijk werden we uitgenodigd om samen in een ziekenwagen naar het ziekenhuis te rijden. We waren met zes die (bijna) niets hadden, behalve het feit dat iedere beweging pijn deed. We kwamen toe in de spoed van het “Ibn wallid” ziekenhuis. Er heerste een gezellige drukte. Voor de zwaar gewonden was al gezorgd. Nu werd uitgebreid aan ons aandacht geschonken. Ik had pijn aan mijn rechter elleboog. Uit een foto en verder onderzoek bleek dat alles toch in orde was. We werden naar de zetels van de wachtzaal aan de ingang gebracht en kregen fris water aangeboden. Daar werden onze namen genoteerd wat niet zonder moeilijkheden én humor verliep. We komen ook uit verschillende landen: Chili, Portugal, Venezuela, België en Syrië.
Bassil en een jonge dokter, vaste medewerkers van de gemeenschap kwamen ons rond middernacht ophalen. Theo, met zijn rechterschouder en –arm ingepakt, was inmiddels weer bij ons, tot zijn en onze voldoening. Hij mocht thuis (nuchter!) wachten tot hij volgende dag zou geopereerd worden. Een jonge moslima, een uitstekende verpleegster die nog verder rechten studeert, leeft al een hele tijd veel met ons mee en was de volgende dag bij ons om te helpen. Twee moeders van bevriende gezinnen uit Qara kwamen een flinke maaltijd voor ons klaar maken en waren ‘s middags zelf weer verdwenen. Een andere moeder met haar kinderen kwam in de namiddag helpen.
Vanaf woensdag weerklonk gans de dag door prachtige gewijde muziek, vanwege de groep die hier liturgische vorming volgde. Inmiddels was Jozef, de Libanees met gebroken ribben ook al terug bij ons. Hij herinnerde er mij aan hoe wij in de bus van plaats verwisselden. Hij zou links zitten en ik rechts omdat daar minder tocht was. Daar wilde ik tevens in alle stilte een hele rozenkrans bidden. Ik ben geraakt tot aan de kruisweg van Jezus in de straten van Jeruzalem. De kleine Elie en Ronny zijn inmiddels overgebracht naar het ziekenhuis in Qâra zodat de ouders gemakkelijker voor hen kunnen zorgen. Ronny en Jozef waren woensdag weer thuis.
De politieagent is helaas dood. Zijn lichaam was geheel verscheurd. De chauffeur van de truck schijnt uit angst gevlucht te zijn. Van de overigen is niemand in levensgevaar.
Wellicht zijn enkele smartphones en camera’s voorgoed verdwenen. Verschillende zakken met sleutels en brillen ontbreken, wat thuis behoorlijk wat moeilijkheden heeft opgeleverd. Alleen mijn oude Bijbel, waarin ik al een halve eeuw eigen aantekeningen maak, kreeg ik terug. Meest hinderlijke is wel dat mijn bril verdwenen is en zonder die bril kan ik niet lezen of schrijven. Ik moet me behelpen met een vergrootglas.
In iedere donkere nacht is er altijd ergens een lichtende ster. Zo is er in iedere hel op aarde altijd ergens een stukje hemel. Helaas is het omgekeerde ook waar. Door Gods genade zijn we allen in leven gebleven. We werden geholpen door zijn engelen en hebben zelf ook meegewerkt om elkaar te beschermen. Een decennium geleden, tijdens de oorlog, zijn we op wondere wijze allen in leven gebleven, terwijl duizenden zwaar gewapende en zwart bebaarde terroristen om ons heen zaten, tot in onze tuin toe*. We vertrouwen er op dat we in Gods hand zijn wanneer er in de nabije toekomst oorlogsgeweld uitbreekt zoals de wereld nooit eerder gekend heeft. We kijken op naar onze Redder Jezus Christus, die zegt: Bekeert u, heft uw hoofden omhoog, want uw redding is nabij.
Na de terreuraanslag door een Syrische illegale immigrant, die eigenlijk al lang had moeten uitgewezen worden naar Bulgarije, wordt in Solingen geprotesteerd tegen…. rechts en de AFD. U leest het goed: niet tégen islamterrorisme, niet tegen de invasie van moslimextremisten, niet tegen de politiek die laat betijen…
De betogers beweren dat “ze een plaats om te rouwen willen creëren daar deze door rechts misbruikt wordt”.
Vraag: waarom organiseren ze niet gewoon een wake voor de overleden en gekwetste slachtoffers van islamitische terreur?
Wie de derde wereld binnenhaalt, wordt zelf de derde wereld.
“In Duitsland bedraagt de niet-Duitse bevolking 15 procent, maar ze is wel voor 41 procent verantwoordelijk voor gepleegde strafbare feiten. Dat is een onevenwicht, die zovele jaren niet eens werd belicht, tot rechtse populisten en nationalisten deze onbalans begonnen te gebruiken. (…) Minstens tijdelijk hierop reageren en bij relevante strafbare feiten (…) de nationaliteit en herkomstland van de verdachten noemen, mag dan wel ingaan tegen de zuivere leer, maar het kan de indruk wel helpen wegnemen dat de staat zich meer interesseert voor de belangen van de nieuwkomers dan voor de belangen van haar eigen ingezetenen. Criminaliteit heeft natuurlijk naar de oorsprong niets met het herkomstland te maken. Maar bepaalde criminele gedragingen komen onder ingezetenen van sommige herkomstlanden en leefomgevingen bepaald sterk voor. Dit klaar benoemen creëert de basis om te handelen: juridisch, politiek en ook preventief”, aldus Ariane Bemmer, redactrice van het Berlijnse dagblad Der Tagesspiegel – zeker géén rechtse krant.
Momenteel woedt in veel Duitse deelstaten een discussie of men de nationaliteit en/of het herkomstland van vermoedelijke daders van zware strafbare feiten mag of moet vernoemen, of net beter verzwijgt. Terwijl ‘men’ in België de nationaliteit en/of herkomstland niet meer vernoemt, en ‘men’ dus minstens de indruk geeft dat er iets te verzwijgen valt, lijkt men in steeds meer deelstaten in Duitsland geneigd om nationaliteit en/of herkomstland voortaan te vernoemen. Al zal de electorale druk van de rechts populistische AfD en/of de links populistische BSW daar misschien niet helemaal vreemd aan zijn?
Peter Logghe
Je zou bij 34 messentrekkerijen per dag toch aannemen dat het gastland – Duitsland – hieruit lessen trekt en maatregelen neemt. Zó ver zijn ze nog niet. Men geeft schoorvoetend toe dat er inderdaad “een probleem” is, maar … u kent de gratuite verontschuldigingen inmiddels wel. Beperkte kansen, getraumatiseerd door hun verleden, taalachterstand, racisme én verwardheid. Bovendien steunen de groene Ampelministers ongehinderd en zonder schaamte de grenze(n)loze immigratie, willen niet weten van grenscontroles en hebben moeite met uitwijzingen van afgewezen asielzoekers.
Neen, voorlopig gaan ze op zoek naar de oorzaak van de hoge criminaliteitscijfers bij niet bio-Duitsers. Luister even naar deze journalist van de linkse Süddeutsche Zeitung (video is 4 jaar oud – de aangehaalde cijfers zijn intussen achterhaald… gestegen). Kortom: dat criminele buitenlanders in Duitsland oververtegenwoordigd zijn ligt aan:
ze vallen meer op door hun uiterlijk… gemakkelijker te herkennen
ze zijn jong… waarmee hij wil insinueren dat we toch allemaal jong en onbezonnen geweest zijn
Duitsers zijn eerder geneigd klacht neer te leggen tegen vreemdelingen dan tegen eigen volk… waarmee hij niets anders wil zeggen dan dat Duitsers er perfect mee kunnen leven als ze door bio-Duitsers belaagd, bedreigd, bestolen, verkracht… worden maar niet door vreemdelingen
het bekende riedeltje: genetisch is er niets mis mee. De “sociale achtergrond” speelt de hoofdrol en concludeert dat men sneller in de criminaliteit belandt als men “onder moeilijke omstandigheden opgroeit”… waardoor hij impliciet concludeert dat de overheid hen nog méér hulp moet aanreiken
Laten we het nog even hebben over uitwijzingen. Er bestaan in Duitsland méér excuses om niet uit te wijzen dan de asielzoekers zelf kunnen verzinnen. Zoals bv. uitwijzen naar Marokko en Tunesië. De Groene ministers der Ampelregering blokkeren uitwijzingen naar deze landen omdat deze “niet als veilige herkomstlanden” gelden. Duizenden westerse toeristen trekken naar deze landen op vakantie. En ja, ook asielzoekers uit die landen, erkend of niet, trekken regelmatig naar hun thuisland “op vakantie” om hun familie te bezoeken.
Er zijn drie maatstaven die de EU handhaaft om de brave van de stoute schapen te onderscheiden: justitie, corruptie, (anti)corruptie, persvrijheid.
Vervolgens gaf de EU een lijst met aanbevelingen die de zwarte schapen zouden moeten toepassen om bij de kudde der brave schapen aansluiting te kunnen vinden.
Het zwartste schaap is zonder enige twijfel Slovakije. Geen enkele EU-maatstaf werd goed genoeg bevonden om te mogen verwijlen in de EU-kudde.
Op plaats 2 der moedwilligaards staat Italië. Qua persvrijheid moet het zich tevreden stellen met de 23ste plaats en 54.7%. Verantwoordelijke booswicht is Georgia Meloni. Mocht zij van socialistische of communistische signatuur geweest zijn, dan zou Italië vanzelfsprekend beter scoren.
Onze stellingname over de politieke kleur en het verband met het zwarte-schapen-rapport, wordt gestaafd door de toegevendheid t.o.v. Polen waar Tusk momenteel de dans leidt.
Op plaats 3 – hoe kan het anders? – staat Hongarije met het koppigste zwarte schaap Viktor Orbán.
Qua vertrouwen in de onafhankelijkheid van justitie staat het land b op de 9de plaats met 66% van de punten. De belgische persvrijheid scoort met 70.6% op de 13de plaats.
Niet opgenomen in het schapenklassement: tekorten op de begroting, nationale schuld en torenhoge belastingen. Indien dit het geval zou geweest zijn, dan hadden alle andere lidstaten geen enkele kans gehad om in de top-drie der zwarte schapen te belanden.
“Men kan niet voorbij aan het feit dat partijen die zich op het Vlaams-nationalisme beroepen stranden op een zucht van de absolute meerderheid. Nog nooit in de geschiedenis hebben zoveel Vlamingen voor meer Vlaanderen gekozen. Die groei van Vlaams-nationale partijen is geen toevallige uitschieter. Een zeldzame uitzondering niet te na is dit een constante in de Vlaamse politiek. Dit raakt wat ondergesneeuwd door het onverwachte verlies van de linkse partijen in Wallonië. Dat laat de België getrouwen beweren dat een verdere staatshervorming niet aan de orde is omdat Vlaanderen en Wallonië naar elkaar toegegroeid zouden zijn bij deze verkiezingen.
Niets is minder waar. Deze verkiezingen bevestigen meer dan ooit tevoren dat België bestaat uit twee democratieën…
… De EU legt aan België een strak begrotingsschema op om het dramatisch tekort op de begroting en de gigantische overheidsschuld onder controle te krijgen…
… 70% van het overheidstekort komt voor uit federale bevoegdheden. Specialisten voorspellen dat dit tegen 2029 oploopt tot wel 90%. M.a.w. de federale overheid is niet in staat om de opgelegde begrotingsdoelstellingen te halen. En dan moet er gesleuteld worden aan de bevoegdheidsverdeling en de verdeling van de financiële middelen tussen de verschillende overheden. Een staatshervorming dus…. een breekijzer op weg naar Vlaamse zelfstandigheid….
…En dan komt die andere optie terug in beeld: een eenzijdige stap vanuit het Vlaamse parlement buiten de Belgische grondwet om. Uit pure noodzaak…
Het is aan Vlaamse politici die nu aan zet zijn om deze historische kans te benutten. Maar dat betekent dat het belang van Vlaanderen zwaarder moet weten dan de persoonlijke carrièreplanning.”
Uit “IJzerwake tijdschrift nr. 84/85 2024”, auteur Johan Vanslambrouck
Na 34 criminele feiten eindelijk in gevangenis – maar nog niet het land uit
Hoe traag kan een juridische molen draaien, vooraleer er sprake is van stilstand? En vooral: hoeveel ellende veroorzaakt dergelijke stilstand dan niet? Na 34 geregistreerde strafbare feiten in 31 maanden tijd heeft een rechter in Stuttgart een arrestatiebevel uitgeschreven tegen de Syriër Khalil H. De 17-jarige Syriër was met een mes in het centrum van Stuttgart op een 5-koppige familie beginnen steken, nadat hij hen eerst had geprovoceerd.
Volgens informatie die in de Duitse krant Bild Zeitung werd gepubliceerd zou de dader in de Syrische stad Aleppo geboren zijn en kwam hij als vluchteling naar Duitsland. Bij de politie wist men van zijn risicogedrag. Toch werd de man in Duitsland nooit opgesloten of gearresteerd. Hij kwam er steeds mee weg, tot nu dus: het slachtoffer van de steekpartij in Stuttgart, een 37-jarige man was dagenlang in levensgevaar. Het ergste gevaar zou nu geweken zijn.
Als Justitie en veiligheid falen….
De lijst van criminele strafbare feiten van Khalil H., amper 17 jaar oud, is lang: allerlei inbreuken op de fysieke integriteit, roofovervallen, diefstallen, bedreigingen en afpersing, beschadiging van goederen, kredietbedrog. Maar na elke politie-interventie kon de man eenvoudigweg terug beschikken. Er is meer: ook zijn familie, die in Duitsland leeft, is bij de politiediensten bekend. Sommige strafbare feiten pleegde Khalil alleen, andere samen met vrienden of met familieleden. Ook het steekincident in Stuttgart voerde hij samen met enkele andere migranten uit.
Khalil H. beschikt volgens Bild-Zeitung over een voorlopige verblijfsvergunning in Duitsland. Die verblijfsvergunning liep af in november 2023. Volgens berichten in de Duitse krant zou de Syrische recidivist een verlenging van die voorlopige verblijfsvergunning hebben aangevraagd. En zolang er geen beslissing gevallen is met betrekking tot de verlenging van de verblijfsvergunning, kan de Syrische multirecidivist dus het land niet worden uitgezet. En nu gij weer!
