Verzet in Ierland tegen migratie vreemdelingen wordt gewelddadiger
De Ieren zijn blijkbaar vastbesloten geen tweede bezetting van hun land te aanvaarden. Verschillende manifestaties tegen nieuwe asielcentra in bepaalde volkswijken worden heviger, waarbij dit verzet moet worden gezien in een mix van sociale crisis (werkloosheid in de buurt) en een ongeziene wooncrisis op het eiland. Op 15 juli laatstleden werd in de wijk Coolock (Dublin) brand gesticht op een bouwplaats waar een opvangcentrum voor migranten zou moeten komen, de oude fabriek Crown Paints. De werken moesten tijdens die week een aanvang nemen.
Recente video. Boodschap: “De racisten zijn de Ierse regering die racistisch zijn tegenover hun eigen volk. We vechten voor ons land, onze cultuur, onze beschaving en we zullen niet terugdeinzen
Later die dag kwamen wijkbewoners op straat om te protesteren tegen de komst van nieuwe migranten. Het enige antwoord dat ze van de Ierse regering kregen was de komst van de Garda (de Ierse politie), gevolgd door een speciale eenheid van de politie. De ganse dag kwam het tot straatrellen, waarbij de politiediensten met stenen werden bekogeld, die dit beantwoorden met pepperspray, met matrakslagen, soms zelfs op oudere mensen.
Ierse ‘Black and Tans” tegen de vox populi?
Op sociale media werden de rellen al vergeleken met de bloedigste geschiedenisbladzijden in Ierland, het repressieve optreden van de Engelse Black and Tans tegen Ieren in de jaren ’20 van de vorige eeuw. Een 15-tal demonstranten werd nu gearresteerd, en ze zullen op een inderhaast georganiseerde zitting van de Criminal Courts of Justice in Dublin moeten verschijnen. In de plaats van het nieuwe opvangcentrum te annuleren of minstens het debat hierover te openen, hebben de Taoiseach (de Ierse Eerste Minister) en de minister van Justitie de manifestaties bijzonder scherp veroordeeld.
Taoiseach Simon Harris stelde dat niemand het recht heeft om wagens en andere goederen te vernielen. “De straatacties zijn crimineel en zaaien enkel verdeling en angst. Dit kunnen en mogen we niet aanvaarden”. De minister van Justitie, Helen McEntee, verklaarde dat ze ontzet was door de “gewelddadige scenes”. Want: “Dit was geen manifestatie, dit waren niet de fatsoenlijke gemeenschappen van Coolock. De politie zal de toestand blijven opvolgen en zal de gemeenschap blijven steunen”.
Met geweld weet je natuurlijk wel waar je begint en niet waar je eindigt. Misschien moet de Ierse regering toch eens de geschiedenis van het groene eiland herlezen. Dan zal ze merken dat een belangrijk deel van de bevolking altijd gerebelleerd heeft tegen kolonisaties, van welke aard ook. Misschien moet ze dan het migratiedebat – waar zovele Ieren op wachten – eindelijk eens voor geopend verklaren?
Oh ja het is waar, ik voel mij vandaag Anders dan anders, begrijp me goed Mijn huis stond overal op de wereld Er is geen plek waar ik zo van hou
Ik stal harten, deed andere pijn Maakte vrienden en verloor er een paar De laatste dagen ben ik bang Dat ik zo naar jou verlang
Ik zal je zeggen dat ik trots ben En mijn gedachten liggen dicht bij jou Friesland jij roept mij, ja ik wil naar huis En zou ik ooit een vreemde worden En jouw grond voelt niet meer alsof hij van mij is. Friesland o Friesland ik hunker naar jou
O Friese grond, jij geeft mij brood De groene weide de geur van hooi De luchten wild, je meren wijd Dat is mijn beeld van die tijd Ik vertel verhalen, ik zing van jouw land Het is waar ooit mijn leven begon Het verwondert mij hoe het kan Dat ik mezelf vandaag niet ben
IIk zal je zeggen dat ik trots ben En mijn gedachten liggen dicht bij jou Friesland jij roept mij, ja ik wil naar huis En zou ik ooit een vreemde worden En jouw grond voelt niet meer alsof hij van mij is. Friesland o Friesland ik hunker naar jou
Laat me je vertellen dat ik van je hou En dat ik heel de tijd aan je denk Friesland je roept me Nu ga ik naar huis
En mag ik ooit een vreemde worden Dan weet je dat het me meer dan verdrietig maakt Want Friesland is nu alles wat ik ooit heb gehad.
Het Europees Parlement ziet zichzelf graag als de moreel verheven behoeders van onze democratische waarden, onze democratische rechtstaat. Maar wat brengen ze er eigenlijk zelf van terecht in dat Europees Parlement?
In een democratie ligt de macht bij burgers. Zij verkiezen soeverein hun volksvertegenwoordigers. Zij spreken in hun naam en zijn er om hun belangen te verdedigen. In een democratie is macht ook verdeeld om machtsmisbruik van een tijdelijke meerderheid te voorkomen. Daarom is er een scheiding der machten tussen de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht. Ook in het parlement is macht verdeeld tussen meerderheid en oppositie. Uiteraard wordt er bij meerderheid besloten, maar de oppositie is net zo belangrijk als de meerderheid zelf. Omdat elke burger vertegenwoordigd wordt en elke stem telt, maar ook omdat macht gecontroleerd moet worden. Want anders wordt de deur opengezet naar machtsmisbruik en uiteindelijk dictatuur.
Een parlement is eigendom van de burgergemeenschap die het vertegenwoordigt, en niet van een meerderheid in dat parlement. Die meerderheid kan de oppositie haar spreektijd niet afnemen bijvoorbeeld. De oppositie heeft net zoals de meerderheid recht op vertegenwoordiging in de commissies, het Bureau en andere bestuursorganen van het parlement. Dat is zo in elke democratie ter wereld, zèlfs in België. Om de posities in die bestuursorganen toe te wijzen, wordt daarbij traditioneel de Dhondt-berekeningsmethode gehanteerd. Daardoor krijgen fracties proportioneel een vertegenwoordiging. Daardoor worden alle burgers vertegenwoordigd en daardoor kan de oppositie haar controlerende rol vervullen.
Maar niets van dat alles in het Europees Parlement! Daar werden de 18.364.936 kiezers van de fractie Patriotten voor Europa, de derde fractie van het Europees Parlement waartoe ook het Vlaams Belang behoort, systematisch onze legitieme positie in de parlementaire organen afgenomen. Vorige week gebeurde dat al voor het Bureau van het parlement, deze week gebeurt dat in de commissies. De brutale machtsgreep in de LIBE-commissie in het bijzonder maakt de hypocrisie van het Europees Parlement pijnlijk duidelijk. Deze commissie waakt namelijk specifiek over de democratische rechtstaat. Maar respect voor de wil van de kiezer is hen te veel gevraagd. Onze Nederlandse collega met een uitmuntende expertise voor de LIBE-commissie Marieke Ehlers (PVV) werd brutaal weggestemd als eerste ondervoorzitter. Een socialist pikte haar positie in. De andere fracties, incluis de communistische fractie waartoe Ilaria Salis behoort, een lid van de ANTIFA-bende die met hamers (!) politieke tegenstanders in het ziekenhuis klopte, kregen wel hun legitieme vertegenwoordiging. Dit alles met de bereidwillige steun van het zogenaamde centrum van liberalen en christendemocraten.
Ze hebben hier in het Europees Parlement de mond vol om anderen de les te spellen, maar zelf hebben ze niet het minste respect voor de democratische vertegenwoordiging. Nog geestiger is dat ze een “genderbalans-regel’ ingevoerd hebben. In het bestuur van een commissie moeten er volgens deze regel evenveel vrouwen als mannen zitten. De overige 116 ‘genders’ worden voor de gelegenheid vergeten, maar dit geheel ter zijde. Onze vrouwelijke kandidaat Kinga Gal van het Hongaarse Fidesz werd in de AFET-commissie (Buitenlandse Zaken) weggestemd… ten voordele van een man! Plots was de genderbalans niet meer belangrijk genoeg. Het toont de totale hypocrisie en het volstrekt moreel failliet aan van heel dit Europees Parlement. Ze delegitimeren zichzelf als een parlement waar men het blijkbaar enkel eens mag zijn met de Eurofanatici. Ze degraderen zichzelf tot een schijnparlement dat de burgers vooral de illusie moet geven dat de Europese Unie democratisch bestuurd wordt. In werkelijkheid willen ze enkel volksvertegenwoordigers die niet hun volk vertegenwoordigen, maar enthousiast applaudisseren en strak in het gelid springen voor de wensen van de EU-bureaucraten. Ze willen een democratie waarin men de vrijheid heeft zijn mening te zeggen… zolang men het met hen eens is. Ze willen een democratie waarbij burgers vertegenwoordigd zijn… zolang ze gehoorzaam instemmen.
Dat soort democratie kennen we van een duister verleden. De Duitse Democratische Republiek (DDR) kende verkiezingen, een parlement en zelfs meerdere partijen. Maar allen moesten wel in de pas lopen van de communistische partij. Een grote show die de illusie moest opwekken dat het volk de communistische doctrine steunde. In werkelijkheid moest dat regime muren en prikkeldraad gebruiken om de burgers ervan te weerhouden uit die openluchtgevangenis te vluchten. Ze hadden ze met de Stasi een ongezien controlesysteem nodig om burgers te bespieden en in de gevangenis te gooien als ze iets verkeerd zegden of dachten. Ook de EU wil een parlement waarin enkel ja-knikkers en regimeknechten zetelen. Ook de EU wil onze chats controleren en ons bespieden of we niets verkeerd zeggen op sociale media. Ook de EU wil mensen met andere meningen in de gevangenis gooien.
Deze EU is leugenachtig, hypocriet en helemaal aan het ontsporen. Deze EU is een EUSSR geworden waar we nooit voor getekend hebben. Maar hoe machtig het regime ook lijkt, net zoals de communistische regimes zijn ze niet bestand tegen de wil van het volk om vrij te zijn. Hun intimidaties en machtsmisbruik zijn niet bestand tegen de vrije gedachten en het vrije woord. Dat is ook wat wij de volgende jaren zullen doen. Vlaams Belang was de grootste partij in Vlaanderen voor de Europese verkiezingen. Wij spreken namens meer dan een miljoen Vlamingen. Met elke stem die we toevertrouwd kregen zullen we de belangen van de Vlamingen verdedigen. Want elke stem telt en is het waard gehoord te worden.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid Vlaams Belang
De titel klinkt pretentieus. Een onderzoek van de “Confidence Club”, gevestigd in het V.K., die zich wijdt aan info voor en steun aan gepensioneerden, berekende dat Israël na IJsland het ideale land is om van je pensioen te genieten. Goed om weten: het onderzoek liep na 7 oktober, dus nadat de oorlog tegen Hamas/Gaza begon.
39 landen werden onder de loep gehouden, met als thema’s gezondheidszorg, levensverwachting, veiligheid en tevredenheid in het algemeen.
De voortdurende oorlog zou dus niets veranderen niets aan de tevredenheid over het leven in Israël. Er werd een puntensysteem gehandhaafd:
op 1: IJsland met 87 punten
op 2: Israël met 85 punten
op 3 ex aequo: Finland, Nederland en Zwitserland
op de laatste plaats: Zuid-Afrika, met 43 punten
net voor de hekkensluiter vindt men: Griekenland, Letland, Slovakije en Italië
Iets zegt ons dat men probeert in Israël de optimistische noot te blijven aanslaan. En zo zie je maar dat men met statistieken zowat alles kan bewijzen.
Links Duitsland ongerust over de nationale symbolen
— Dirk Rochtus — Doorbraak | 10 juli 2024
Op het EK zwaaiden vele Duitsers weer met de nationale vlag. Een bedenkelijke opstoot van nationalisme volgens links.
De nationale hymne ‘Deutschland über alles’ zingen en de zwart-rood-gouden vlag uithangen naar aanleiding van het Europees Kampioenschap (EK) blijft voor controverse zorgen bij onze oosterburen.
De ‘Bundeszentrale für politische Bildung’ (BpB), de Federale Centrale voor Politieke Vorming, bestond het zelfs om in een filmpje op Facebook de oorsprong van de ‘ruk naar rechts’– denk aan de opgang van de Alternative für Deutschland (AfD) – terug te voeren op het Wereldkampioenschap Voetbal dat in 2006 in Duitsland werd georganiseerd. De ‘Mannschaft’ schopte het toen tot in de halve finale. De sfeer bij de Duitsers was uitgelaten; vele zwaaiden met zwart-rood-goud. Het enthousiasme leeft in de herinnering voort als het ‘Sommermärchen 2006’, het ‘zomersprookje van 2006’.
‘Banaal nationalisme’
Mensen uit het linkse spectrum van de politiek stonden verbijsterd te kijken naar deze opstoot van wat de Britse sociaal-psycholoog Michael Billig ‘banaal nationalisme’ noemde, een nationalisme dat niet ideologisch geladen is, maar gewoonweg de uitdrukking is van een onbewuste verbondenheid met de eigen natie met gebruikmaking van de symbolen ervan.
Ook nu weer, bij de organisatie van het EK, grepen vele mensen terug naar de vlag en zongen de spelers van de Mannschaft de nationale hymne mee. Voor de bpb een reden te meer om zich, onder verwijzing naar de spelers en de trainer van 2006, de vraag te stellen: ‘Sind Poldi, Klinsi und Co. schuld am Rechtsruck in Deutschland?’ Er kwam veel protest tegen de video ‘2006 – ein Sommermärchen für den Nationalismus?‘; de vormingscentrale heeft hem afgevoerd.
Heimat
Irene Götz, professor aan de Ludwig-Maximilians-Universität München, voelt zich ongemakkelijk bij het zien van mannen die luid roepend en bier drinkend met de nationale vlag zwaaien. In een interview met Der Tagesspiegel (28 juni) zegt ze: ‘Daarachter gaat zeker machismo schuil, een soort patriarchale houding die net vrouwen dwars zit. En als er dan nog een migratieachtergrond bijkomt en je ziet dat er zich daar onder die vlag alweer witte mannen tonen, kan dat natuurlijk bedreigend en uitsluitend overkomen.’
De academica gelooft dus dat vrouwen en allochtone mensen kunnen voor het hoofd gestoten worden door de Duitse vlag en het voetbal-enthousiasme. Niets is minder waar. Een journalist van Der Tagesspiegel (3 juli) is op onderzoek in Berlijn getrokken en heeft vastgesteld dat er op de Kurfürstendamm ook veel jonge vrouwen de deelname van de ‘Mannschaft’ aan de kwartfinale vierden en dat over heel de stad verspreid er heel wat mensen met migratieachtergrond te vinden waren die hun trots over Duitsland uitbazuinden. Een Libanees bijvoorbeeld vertelde aan de reporter: ‘De Libanese vlag staat voor onze heimat, de Duitse omdat wij hier zijn, hier kunnen zijn, hier mogen leven.’
Sarcasme
Zwart-rood-goud wekt blijkbaar vooral weerzin op in de ‘hogere’ politieke en intellectuele kringen. Een voormalige minister van Defensie, van sociaaldemocratische signatuur, verbood ooit de soldaten de vlag uit te hangen aan de ramen van de Bundeswehr-Universität (de Universiteit van het Leger, in Hamburg).
Tegelijk verordende ze het hijsen van de regenboogvlag voor het gebouw. Het verleidde de columnist Harald Martenstein, die deze anekdote oprakelt in Die Welt, tot een sarcastische bedenking: Als je toch graag met een vlag zwaait, maar niet verdacht wil overkomen, doe het dan met de regenboogvlag … behalve in bepaalde stadswijken …
‘Het mirakel van Bern’
Het is algemeen geweten dat de nationale zelfhaat van de Duitsers voortkomt uit hun historische ervaringen. Maar dat Schwarz-Rot-Gold taboe is, blijft toch verwonderen. Het is de vlag van de revolutie van 1848 met haar democratische aspiraties. Het is de vlag van de Republiek van Weimar (1919-1933). Het is de vlag die de nationaalsocialisten na hun machtsovername in 1933 verboden hebben. Het is de vlag van de Bondsrepubliek, de meest ‘geglückte Demokratie’ (geslaagde democratie) ooit op Duitse bodem. Het is de vlag van een staat die dankzij het voetbal zijn zelfvertrouwen herwon: het was op 4 juli 1954, amper negen jaar na de Tweede Wereldoorlog, dat de Mannschaft in de finale van het Wereldkampioenschap in het Zwitserse Bern de Hongaren versloeg.
‘Das Wunder von Bern’ bezorgde de ‘Weltmeister’, de wereldkampioen, het gevoel weer bij de internationale gemeenschap te behoren, eindelijk weer op respect te mogen rekenen. De overwinning die de Duitsers in Bern behaalden op de grasmat, was balsem voor een gekwetste natie. De beroemde journalist Joachim Fest noemde dat gebeuren dan ook symbolisch de ‘eigenlijke stichtingsdatum van de Bondsrepubliek’.
‘Deutschland über alles’
Wat geldt voor de vlag, geldt ook voor de nationale hymne. De tekst – een gedicht van Hoffmann von Fallersleben [1] (1798-1874) – drukte het verlangen naar Duitse eenheid uit, naar een ‘Deutschland’ als de koepel boven de vele kleine Duitse staatjes met hun onderlinge grenzen tot ver in de 19de eeuw. De legendarische Franz Beckenbauer verplichtte in 1984 zijn elftal tot het meezingen van de hymne nadat Duitsland verloren had tegen Argentinië met 3:1. Hij had vastgesteld dat de Argentijnse spelers geestdriftig hun volkslied hadden meegezongen met de hand op het hart, terwijl de Duitse er bij het weerklinken van ‘Deutschland über alles’ onverschillig hadden bijgestaan.
Na 1945 zingen de Duitsers alleen nog de derde strofe, de lofzang op ‘Einigkeit und Recht und Freiheit für das deutsche Vaterland!’. De eerste strofe kan niet meer door de beugel omdat er sprake is van een Duitsland waarvan de grenzen reikten tot ver buiten de huidige (‘Von der Maas bis an die Memel’, de grensrivier van het toenmalige Oost-Pruisen).
Claudia Becker slaat tot slot de nagel op de kop wanneer ze in Die Welt schrijft: ‘Het is niet op de laatste plaats het “Sommermärchen” van het WK 2006 in Duitsland dat getoond heeft dat Zwart-Rood-Goud in een zee van internationale vlaggen even weinig bedreigend is als “Das Lied der Deutschen”. Het is op de eerste plaats de uitdrukking van de vreugde samen het voetbal te vieren.’
—
[1] De UNESCO en de rustplaats van een vriend van Vlaanderen
Het klooster van Corvey komt op de werelderfgoed van de UNESCO. Markant: in de tuin vond een grote vriend van Vlaanderen zijn laatste rustplaats.
