Categorie archieven: nationalisme
Actualiteit in de VB-studio
Tégen de omvolking!
Dit is het voorproefje. Morgen staat een protestactie tegen het mega-asielcentrum in Kampenhout op het programma:
“Vlaamse Rand is geen vergaarbak voor opengrenzenbeleid Vivaldi”
Dinsdag 14 maart 11u, Hellebosstraat 65, 1910 Kampenhout
Mandatarissen, militanten en sympathisanten van het Vlaams Belang voeren morgenochtend een protestactie aan de oude slipschool in Kampenhout tegen de aangekondigde komst van een mega-asielcontainerdorp voor 400 bewoners.
Volgens de Vlaams-nationale partij is de locatie volstrekt ongeschikt om een dergelijk centrum neer te poten. Bovendien is er momenteel niet de minste wettelijke basis om een dergelijke woonmastodont neer te poten. Zo ligt de slipschool midden in een waardevol natuurgebied en is er niet de minste sanitaire voorziening, afwatering of riolering. “Op een moment dat onze landbouwers om de oren worden geslagen met hallucinante vergunningsvereisten inzake stikstof veegt Vivaldi zijn broek aan alle wettelijke voorwaarden inzake omgevingsvereisten. Cynisme ten top”, aldus Vlaams parlementslid Klaas Slootmans.
Volgens Slootmans kampt Halle-Vilvoorde bovendien nu al met buitensporige gevolgen van massa-immigratie uit Brussel.
“Onze regio behoort nu al tot de meest vervreemde en ontheemde van het land. Meer dan een derde van de inwoners in Halle-Vilvoorde is van vreemde herkomst. De Vlaamse Rand is geen vergaarbak voor het opengrenzenbeleid van Vivaldi. De limieten van wat wij aankunnen zijn niet bereikt, ze zijn overschreden. Genoeg is genoeg!”.
Meer fundamenteel pleit de partij voor een asielstop.
“België is Europees koploper inzake asielopvang, terwijl wij niet grenzen aan een land wiens burgers recht hebben op asiel. Asielzoekers die 15 veilige landen zijn doorkruist, komen hier niet voor de veiligheid, maar voor de royale sociale zekerheid. Zolang men die niet afschermt zal dit land een magneet blijven voor gelukzoekers. Daar ligt de sleutel om deze asieltsunami te stoppen. Het enige wat men moet doen is hem gebruiken.”
Ook Ierland is vol
Ierse woede tegen massamigratie krijgt politieke vorm
Twee fenomenen geven aan dat ook Ierland getroffen wordt door de massale migratiegolven: men ziet her en der tentjes opduiken in de steden en demonstraties trekken door volkswijken om te protesteren tegen de nieuwkomers. In 2022 telde Ierland 307 manifestaties tegen migratie, in 2023 zijn het er al 64. Zeker East Wall in Dublin heeft de geesten in Ierland wakker geschud: een overheidsgebouw werd in november ter beschikking gesteld van migranten zonder de wijkbewoners in deze beslissing te kennen. Honderden demonstranten trokken week na week de straat op, achter de slogan: “Ierland is vol”.
Niet alleen in Dublin kwam de woede van de Ieren naar buiten: In Drimnagh, Finglas, Ballymun, Fermoy en op zovele andere plaatsen was er protest te horen, dat nog lijkt toe te nemen. In het centrum van Dublin kwam het in januari ook tot een tegenmanifestatie, en zoals de pers schreef: bij de manifestanten véél vrouwen en mensen uit de volkse buurten die onmiddellijk met de overlast te maken hebben, bij de tegenmanifestanten vooral liberalen en middenklassers. The Irish Independent heeft het over een groeiend verzet van Ieren tegen migratie, wat ook uit recente peilingen blijkt.
Kanaliseert Irish Freedom Party het verzet?
De migratiecijfers in Ierland liegen er niet om volgens de Business Post: “het aantal mensen dat internationale bescherming zoekt is vorig jaar met 200 procent gestegen, terwijl dat in de rest van de EU met maar 25 procent was”. En zelfs de Ierse minister van Gelijkheid, Handicap, Integratie en Jeugd moest toegeven dat op de 20.000 asielaanvragen ruim 50 procent alleenstaande mannen waren geregistreerd. Heel anders, dan de regering vooraf had aangekondigd.
Waar blijft de politieke reactie? Merkwaardig is, aldus professor Eoin O’Malley (universiteit van Dublin) dat de anti-migratiedemonstranten ongeveer dezelfde demografische groep uitmaken als het electoraat van de linkse Ierse nationalisten van Sinn Fein. “De steun voor Sinn Fein gaat samen met anti-migratiegevoelens”, zegt O’Malley. Deze gevoelens staan sterk in tegenstelling met de ronduit linkse standpunten van de leiding van Sinn Fein. Sinn Fein lijkt afstand te nemen van haar arbeidersbasis, en dat zou wel eens de stimulans kunnen zijn voor een rechts populistische partij als de Irish Freedom Party van Hermann Kelly.
Merkwaardig en tegelijk interessant in dit verband is de mogelijke toenadering van Malachy Steenson tot de IFP. Steenson is één van de woordvoerders van de manifestaties tegen migratie, en trad in het verleden als advocaat vaak op als vertegenwoordiger van de Republikeinse (nationalistische) zaak. Als de Freedom Party erin zou slagen Steenson te winnen voor de partij zou dit wel eens de beslissende stap kunnen zijn. De eerstkomende verkiezingen in Ierland zijn voorzien voor einde 2024, begin 2025.
Peter Logghe
Gewapend verzet aan de UGent
KVHV-Gent
Afgelopen dinsdag tekende Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken present in het Ufo van onze Alma Mater om er deel te nemen aan het kopstukkendebat van VRG en Politeia. Tot zijn eigen verbazing werd hij voor het debat door de duim en wijsvinger van professor en PVDA’er Jan Dumolyn onder schot gehouden. Aldus gebarend zei de historicus dat zijn grootouders verzetsstrijders waren en dat zij fascisten gewoon doodschoten …
Een misplaatste grap of een directe bedreiging aan het adres van Van Grieken? Rector Rik Van de Walle wuifde het incident weg door het onder de noemer van de vrije meningsuiting te plaatsen. “Bij ons mag iedereen vrijuit denken en spreken. Binnen de marges van wat de wetgeving toelaat” klonk het verder.
KVHV-Gent is tevreden dat de rector zijn universiteit als bastion van het vrije woord verdedigt. Wij beschouwen het dan ook als onze taak onze rector tijdig en vaak genoeg aan zijn standpunt te herinneren.
Zoals wanneer een partijonafhankelijke activist de toegang tot de gebouwen van de universiteit ontzegd wordt zonder concrete reden. Of wanneer extreemlinkse hooligans de fysieke integriteit van spreker en publiek in gevaar brengen en de gebouwen van de universiteit vandaliseren. Of nog wanneer links ons het zwijgen wil opleggen omdat we niet passen in hun politiekcorrecte waanbeelden.
De KVHV’ers in de Raad van Bestuur, de Sociale Raad en de verschillende faculteitsraden zullen er dan ook alles aan doen om de rector van hypocrisie te behoeden en te allen tijde het vrije woord te beschermen aan onze Alma Mater.
Dit is óns land! … Pourvu que ça dure…
Toen het ‘Verhaal van Vlaanderen’ gelanceerd werd, schoot verzameld links in een collectieve kramp. Nog voor de reeks uitgezonden werd, bezweerden ze al dat dit zonder enige twijfel identitaire propaganda zou zijn die in de nevelen van de geschiedenis de Vlaamse identiteit zou moeten construeren. En die Vlaamse identiteit bestaat volgens hen uiteraard niet, in schril contrast met hun beate adoratie voor pakweg de Marokkaanse identiteit. Gewone Vlamingen luisterden zoals gewoonlijk niet naar die vooringenomen linkse zelfhaat en keken bij de miljoenen. Niet verwonderlijk natuurlijk, van waar we komen, bepaalt wie we zijn en waar we naartoe gaan, zo wisten de Griekse wijsgeren al, en dat interesseert iedereen.
Nu de reeks afgelopen is, kunnen we concluderen dat niet ‘het’, maar wel ‘een’ verhaal van Vlaanderen verteld werd. Academische ondersteuning van PVDA-professoren zoals Jan Dumolyn transformeerden de Guldensporenslag zowaar tot een proto-marxistische klassenstrijd, om maar iets te noemen. Nog interessanter dan wat en hoe er verteld werd over onze geschiedenis is het nog interessanter wat er juist niet verteld werd. Over de taalstrijd en de Vlaamse emancipatie amper een woord. De Vlaamse regering doet er dan ook goed aan bijkomende reeksen te bestellen, die de andere, verzwegen verhalen en invalshoeken over Vlaanderen vertellen.
De laatste aflevering bakte het echter helemaal bruin. Daar werd niet een bepaalde visie op het verleden van Vlaanderen verteld, maar werd meteen ook de toekomst vastgelegd. En daaraan, noch aan de wenselijkheid daarvan, mogen we zelfs niet meer twijfelen. Vlaanderen moet en zal superdivers zijn. Het gaat daarbij niet over diversiteit van opinie, voorkeuren, geslachten of overtuigingen, maar het gaat in wezen over etnische heterogeniteit ten gevolge van migratie. En dat vinden ze geweldig. Maar is het dat ook wel?
Vlaanderen migratieland?
Vlaanderen is per definitie geen migratieland. De reden daarvoor is onze bevolkingsdichtheid en de beperkte, dus schaarse ruimte. Toch hebben we migratiegolven gekend de afgelopen decennia. Die werden gedreven door een economische logica. Tekorten op de arbeidsmarkt drijven de prijs van arbeid op. Dat vond het patronaat niet interessant. Dus manipuleerden ze de arbeidsmarkt door gastarbeid. In de jaren ’50 en ’60 werden vooral Europese gastarbeiders aangetrokken (Italianen, Spanjaarden, Grieken). Vanaf midden jaren ’60 toen de mijnen al begonnen te sluiten had men zelfs nog goedkopere arbeid nodig, en importeerde die vanuit Marokko en Turkije. Deze gastarbeiders waren letterlijk te gast om te arbeiden, maar toen de oliecrisis uitbrak in 1974, keerden ze helemaal niet terug, maar lieten in tegendeel hun hele familie overkomen om zich hier te vestigen. De winsten waren voor het patronaat, de samenleving draaide echter op voor de sociale kosten en het multiculturele drama dat zou volgen.
Identiteit is een complex gegeven. Het definieert wie we zijn, en dus waar en bij wie we thuis horen. Mensen zijn immers sociale wezens en organiseren zich altijd in verbondenheid met elkaar en definiëren zich in relatie tot mekaar. In politieke zin is identiteit eenduidig: dat is de nationaliteit. Nationaliteit kan men overal ter wereld verwerven, ook bij ons. Daarmee drukt men uit gedeelde politieke belangen te verdedigen. Dat is formeel een administratief proces, maar stoelt op culturele identiteit. Anders is het inhoudsloos. Tot die culturele identiteit hoort taal, geschiedenis, afkomst, waarden en normen. Dat is een veel minder eenduidig, maar eerder een organisch gegeven. Daarom is identiteit ook niet statisch, maar past het zich zeer geleidelijk doorheen de tijd aan. Identiteit aannemen stopt niet met een nationaliteitsverwerving, maar is het begin van een cultureel transformatieproces, waarbij men van een oude culturele identiteit overgaat naar een nieuwe. Dat is een zeer traag proces dat soms zelfs meerdere generaties kan duren.
Multicultureel drama
Elke samenleving heeft een absorptievermogen. Dit is de capaciteit om nieuwkomers politiek en cultureel te integreren door te assimileren waarbij nieuwkomers uiteindelijk Vlaming onder de Vlamingen worden. Bepalend daarbij zijn de hoeveelheid nieuwkomers, de snelheid waarmee ze komen en hoe ver of hoe dicht ze cultureel van ons af staan. Grote groepen Italianen en Spanjaarden konden we relatief snel integreren. Echter, om precies dezelfde reden faalt de integratie van grote groepen niet-Europese vreemdelingen. Die integratie is door de omvang, de snelheid en de afstand niet mogelijk. In plaats van assimilatie stellen we dus het ontstaan van parallelle samenlevingen langs etnoculturele lijnen vast. Bruiden worden uit het land van herkomst hierheen gehaald. Met schotelantennes verbinden ze zich cultureel met het thuisland. Men identificeert zichzelf met het land van herkomst, zelfs al is men er niet eens geboren. Dat komt tot uiting in kleine, maar symbolische en dus erg betekenisvolle dingen. Als België tegen Marokko voetbalt is het feest in de Marokkaanse ghetto’s van Antwerpen, Mechelen en Brussel. De politieke vertaling daarvan is etnisch stemgedrag. Zo ontstaat een soort van staat-binnen-de staat. Inclusief burgerschap en dus inclusief nationalisme is niet alleen een contradictio in terminis, maar vooral een naïeve wensdroom die zich simpelweg niet manifesteert in de realiteit. Massamigratie leidt helemaal niet tot een nieuwe superdiverse inclusieve identiteit, maar wel tot een maatschappij van minderheden die zich verdeelt langs etnoculturele breuklijnen. En dat is problematisch.
Migratie betekent ongelijkheid en onvrijheid
Volgens prof. Robert Putnam is sociaal kapitaal noodzakelijk om een samenleving te organiseren. Dat bestaat uit gedeelde normen, waarden, overtuigingen, etc. Hoe etnocultureel homogener een gemeenschap, hoe meer sociaal kapitaal en dus hoe meer vertrouwen tussen burgers, hoe minder criminaliteit, en dus hoe meer gemeenschapsleven. Een sterk uitgebouwde sociale zekerheid is daar bij ons de uitdrukking van. Wij horen samen, en wij zorgen voor mekaar. Door migratie wordt onze samenleving heterogeen. Het logisch gevolg van de superdiversiteit is dus dat die sociale zekerheid zal privatiseren: privaat onderwijs, private zorg, private veiligheid. In andere heterogene samenlevingen zoals Brazilië of de VSA zien we dat al langer en ook bij ons is die evolutie stilaan begonnen. Superdiversiteit zorgt dus voor grotere ongelijkheid.
Sociaal kapitaal zorgt er anderzijds voor dat een gemeenschap zichzelf kan besturen en corrigeren. Men heeft niet voor alles formele controle en correctie door de staat nodig. Superdiversiteit echter, veronderstelt per definitie conflicterende normen en waarden. Hoe verenig je islamitische vrouwenbesnijdenis met Westers gelijke rechten? De staat moet tussenkomen, controleren en corrigeren. Net zo veroorzaakt superdiversiteit intergroepsspanningen, zoals racisme en discriminatie door iedereen tegen iedereen. Om die spanningen te kunnen bedwingen, ontbreekt per definitie het sociaal kapitaal, waardoor de staat die rol moet innemen. Wie had enkele jaren geleden gedacht dat de overheid met mystery calls discriminatie bij huurders zou opsporen? Wie had enkele jaren geleden gedacht dat een verkeerd woord op een voetbalwedstrijd tot een stadionverbod kon leiden? Superdiversiteit veroorzaakt een totalitaire overheid en leidt dus tot grotere onvrijheid.
Superdiversiteit onvermijdelijk?
Als de toekomst van Vlaanderen bepaalt wordt door massamigratie, dan is de onvermijdelijke logische uitkomst daarvan een maatschappij van minderheden. Het vreemde is dat dezelfden die dit model van superdiversiteit geweldig vinden, nu beweren dat minderheden het zo lastig hebben om vooruit te geraken ondanks alle kansen die geboden worden. Waarom zouden wij Vlamingen dan eigenlijk zelf een minderheid willen worden in ons eigen land? Bovendien, het logisch gevolg van superdiversiteit is meer ongelijkheid en meer onvrijheid door een gebrek aan homogeniteit en dus sociaal kapitaal. Waarom zouden wij dat wensen voor onze kinderen en kleinkinderen?
De waarheid is dat superdiversiteit geen onvermijdelijkheid is, omdat massamigratie een politieke keuze is. Sinds 2000 verwierven 499.117 personen van buiten Europa onze nationaliteit. Zullen we dat verder toelaten, of zullen we net zoals Denemarken hoge eisen stellen? In 1974 kondigde België een migratiestop af, maar sindsdien is de migratie enkel maar toegenomen via het asielmisbruik. Ze vluchten niet voor oorlog, maar naar het land met de beste sociale zekerheid, de zwakste grenzen en de naïefste politici: België. Zullen we dat verder toelaten, of willen ze net zoals Groot-Brittannië illegalen elk recht op asiel ontnemen? Asielrecht is een humanitair recht, maar dat mag geen verblijfsrecht betekenen. Asiel moet per definitie in eigen regio, en niet bij ons. Net zoals in de jaren ’70 schreeuwt het bedrijfsleven ook nu om importarbeid, in bijzonder van niet-Europeanen. Sociale dumping in de bouwsector en moderne slavernij in de deeleconomie zijn de exponenten van een compleet immoreel neokoloniaal model. Winsten privatiseren, multiculturele kosten socialiseren. De Europese Unie wil met het EU-migratiepact jaarlijks miljoenen naar Europa halen. We hebben migratie nodig beweert commissaris Johansson. Omdat we met denataliteit kampen, vult commissaris Jourova aan. Zij willen met andere woorden doelbewust de omvolking organiseren. In wiens belang is dat eigenlijk? Willen we daarmee blijven doorgaan, of willen we zoals Hongarije inzetten op gezonde gezinspolitiek en zoals Japan in een slimme economie door informatisering, automatisering en productiviteit?
Vlaanderen is per definitie geen immigratieland en moet het ook niet worden. Vlaanderen heeft geen superdiversiteit nodig, maar zelfbewuste Vlaamse identiteit. Het verhaal van Vlaanderen is nog lang niet geschreven. Omdat wij Vlamingen nog altijd de keuze hebben. Die democratische macht hebben ze nog niet van ons afgenomen. In 2024 nemen wij ons land terug. Dit is ons land, onze thuis, voor onze kinderen en kleinkinderen. En dat moet ook altijd zo blijven. Want we hebben er geen ander.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid VB, 10.3.23
Vakkrachten-probleem in de Lage Landen
Stak de Tunesische president Kais Saied de lont in het kruitvat?
Nochtans zegde hij slechts wat de bevolking dacht. Tunesië is geen rijk land. Integendeel. Het land onderging de Jasmijnrevolutie, de doortocht van de zgz. “gematigde” islamitische partij Ennahda, de islamisering, infiltratie van moslimterroristen, de deelname van radicale jongeren bij ISIS, terroristische aanslagen, de coronapandemie… waardoor het toerisme op sterven na dood was. Russische toeristen, die Tunesië niet in de steek lieten, hebben menig gezin, dat zijn brood verdiende in de toeristische sector, gered. We schreven het toen al: “ze gaan hun dictators nog missen”… en zo geschiedde.
Er zijn talrijke werklozen. En wie geen werk heeft, krijgt geen werklozensteun. De kledingproductie, ooit bijzonder welvarend en van uitstekende kwaliteit, werd geruild voor de import van goedkope brol uit China. De Middellandse Zee is quasi leeggevist. De meeste hotels zijn tijdens de winter gesloten. Het toeristisch seizoen loopt grosso modo van Pasen tot Allerheiligen. Tijdens de wintermaanden wordt er dus niets verdiend. Dus werd en wordt er met lede ogen gekeken naar de zwart-werkende illegalen uit de Sub-Sahel en Midden-Afrika. Zij bezetten immers een baan die een Tunesiër broodnodig heeft. Of ze gaan de criminele toer op. Waar veel illegalen zijn is er ook veel criminaliteit. De illegalen blijven er hangen tot ze de kans zien de oversteek naar Europa te maken… intussen behelpen ze zich met zwart werk of diefstal.
President Saied raakte een open wonde. En nu is het hek van de dam. Het Tunesische volk wil de illegalen uit het land, wil de eigenheid van Tunesië behouden. En er volgde een heksenjacht. Op straat gezet, baan verloren, opgejaagd. En ja, ook degenen die een legale verblijfsvergunning hebben. Zwart is zwart. De schrik zit erin. Zowel voor de politie als voor de lokale bevolking. Verklikking is momenteel een populaire sport.
Ze kamperen intussen voor de ambassades en consulaten van hun resp. land. De Ivoorkust zal 500 landgenoten repatriëren. Ook Mali heeft een vliegtuig georganiseerd. Guinee noteerde tientallen landgenoten voor een terugkeer naar het thuisland. Mensenrechtenorganisaties reageren verontwaardigd en organiseerden een betoging.
Wat al jarenlang onderhuids smeulde, kreeg zuurstof door president Saieds uiting van ongerustheid. We zijn benieuwd hoe hij de geschiedenis zal ingaan: patriot of sadist?
Het cordon is linkse machtspolitiek. Hoe dat te breken?
Wat is het politieke centrum?
Stel een parlement met 100 verkozenen. Netjes verdeeld over links en rechts. 0 is het meest linkse, 100 is het meest rechtse. Het midden is dan 50. Dat is dan de ‘centrumpositie’ in het algemeen. Er zal echter een regering moeten gevormd worden. Dus moet een coalitie gesloten worden. Dat kan door vanaf het centrum 25 langs links en rechts te combineren, dan komt men opnieuw bij 50 ten opzichte van het totale parlement uit in het beleid. Dat kan echter ook door 50 op links (of rechts) te verzamelen en minstens 1 van de andere kant over te halen. Het midden van een coalitie van 51 hierbij is wiskundig 25.5 (langs links) of (74.5 langs rechts) ten opzichte van het totale parlement. Die ene ‘overloper’ zal zijn huid dan duur willen verkopen. maar door de onderhandelingen zal die ene er zoveel mogelijk aan doen om het midden van het regeringsbeleid opnieuw zo dicht mogelijk bij 50 te laten komen. Met andere woorden, de centrumpositie van het gehele parlement is niet noodzakelijk de centrumpositie binnen een coalitie.
Linkse minderheid in Vlaanderen
In onze Vlaamse democratie halen alle linkse partijen samen als sinds 1919 (invoering enkelvoudig stemrecht) maximaal 30% van de stemmen. Met andere woorden, links is nooit nodig om een coalitie te maken. Die politieke krachtsverhoudingen (30 links, 70 rechts) doen in een normale democratie de ‘centrumpositie’ van het gehele parlement naar rechts verschuiven van 50 tot 65. Logischerwijs is dit met de centrumpositie van het regeringsbeleid ook het geval. Links is helemaal niet nodig om een meerderheid te vormen. Zelfs de 19 meest ‘linkse’ rechtse verkozenen zijn overbodig. De centrumpositie van een rechtse coalitie ligt dus maar liefst op 74.5! Stel nu dat alle linkse partijen samen er 21 rechtsen van overtuigen géén rechtse coalitie te vormen zoals de kiezer wil, dan nog is het middelpunt van zo’n coalitie rechtser dan de gemiddelde linkse kiezer zou willen. 51 (30 links, 21 rechts) delen door 2 is immers 25.5, terwijl het midden onder links op 15 ligt.
Van waar komt de kloof tussen burger en politiek
Als de democratie zijn werk kan doen komt links dus in Vlaanderen nooit aan de macht en zelfs als het aan de macht zou komen, moet het een beleid voeren dat veel rechtser is dan de centrumpositie tussen de linkse krachten. Daarom bedachten ze het cordon sanitaire. Daarmee willen een deel van de rechtse politieke krachten neutraliseren, waardoor de centrumpositie van alle (niet uitgesloten) verkozenen naar links verschuift en logischerwijs de centrumpositie van de regering ook naar links opschuift.
Concreet gemaakt, stel dat Vlaams Belang 25 zetels haalt. Maar deze worden uitgesloten om de centrumpositie te bepalen van het gehele parlement. Blijven dus 75 zetels over. Links staat met 30 zetels plots maar tegenover amper 45 rechtse zetels in plaats van 70. Het centrum in het parlement is dan 37.5, terwijl dat onder het volk 65 is! Nog straffer, als alle linkse partijen samenspannen (30) hebben ze maar 21 rechtse verkozenen nodig om regering te vormen. Binnen deze regering is links dan zelfs in de meerderheid, terwijl links in de samenleving in de minderheid is.
Dat verklaart de kloof tussen wat de politici als het centrum zien en wat de burger als het centrum ziet. Daarom vinden zoveel mensen dat de politieke elite niet luistert naar de mensen en de regering beleid voert dat het volk als wereldvreemd ervaart. Wie zit werkelijk te wachten op woke onzin, genderideologie en klimaatextremisme? Bij de politieke elite blijkbaar iedereen, maar bij het volk? Niemand! Dat kan omdat links de democratie manipuleert met het cordon sanitaire. Zodat ze zelf aan de macht kunnen blijven en beleid voeren dat de mensen niet willen.
Hoe kunnen we het cordon breken?
Wat kunnen de mensen daar tegen doen? Hoe kunnen we dat cordon sanitaire breken? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat links zijn machtspolitiek niet meer kan opleggen en we een beleid krijgen dat beter aansluit bij wat de mensen willen? Politici begrijpen maar één taal: electoraal verlies. Ze hebben de macht van de kiezer nog altijd niet afgenomen de politieke krachtsverhoudingen te bepalen bij verkiezingen. Elke rechtse politicus die het cordon sanitaire in stand houdt moet bijgevolg afgestraft worden en verkiezingen verliezen. Dat kan maar door op het Vlaams Belang te stemmen, ook al is men het niet helemaal eens met ons en zèlfs als men zich inhoudelijk meer thuis voelt bij een andere partij. Als die rechtse politicus dan opnieuw weigert te luisteren en het cordon toch in stand houdt, staat die logischerwijs in een nog zwakkere positie om zijn eigen partijprogramma te realiseren, ondergaat die nog meer de dominantie van links en krijgt de kiezer in het geheel en zijn eigen kiezer in het bijzonder een beleid terug dat nog verder af staat van hetgeen die rechtse cordonpoliticus beloofde. Hij veroordeelt zichzelf tot links en zorgt er zelf voor zijn eigen partijprogramma niet uit te kunnen voeren. Zo wordt de kloof tussen wat men belooft en wat men daadwerkelijk doet steeds groter.
Dat is het tragische lot dat Bart De Wever uit persoonlijke rancune voor zichzelf gekozen heeft, en waartoe hij zijn kiezers veroordeelt. De IJzeren Wet van het cordon bepaalt: wie het N-VA programma wil uitvoeren, kan dat niet met de huidige N-VA-partijtop nooit bereiken omdat die partijtop het cordon in stand houdt. Maar is de uitvoering van het eigen partijprogramma wel een objectief voor de N-VA-partijtop? Met 33% in 2014 ging zelfs het eerste artikel van het eigen programma, Vlaamse zelfstandigheid, zonder verpinken de diepvries in. Dat men de minister van Binnenlandse Zaken en Defensie mocht leveren, toch twee staatsdragende Belgische veiligheidsdepartementen, was een teken aan de wand. Het Belgisch systeem weet dat de huidige N-VA-partijtop geen bedreiging, maar dociele handlangers zijn om het systeem in stand te houden en de wil van de Vlamingen te negeren.
Ook bij de lokale verkiezingen van 2018 waren er in tal van gemeenten V-meerderheden van Vlaams Belang met N-VA. En in niet van de minste gemeenten! Antwerpen, Sint-Niklaas, Aalst, provincie Antwerpen, Ninove, etc. Overal weigerde de partijtop van de N-VA naar de kiezer te luisteren en verplichtte ze de lokale afdelingen het cordon in stand te houden. In Antwerpen besturen ze daardoor met de socialisten, in Aalst met linksliberalen als Jean-Jacques De Gucht, in Sint-Niklaas zelfs met Groen! De kiezer is echter niet dwaas en trekt ondanks alle mooie praatjes van die rechtse cordonpolitici steeds meer de juiste conclusie. Bij de volgende verkiezing stemmen we Vlaams Belang. Dat verklaart waarom Vlaams Belang in elke peiling sinds 2019 de grootste partij is en al 4 op de 10 Vlamingen zich kan voorstellen op onze partij te stemmen. Want dat is de sleutel om het linkse slot op onze democratie te openen. Als die grendel gebroken is, kunnen we de kracht van onze democratie ten volle benutten en door een assertief Vlaams-nationaal bestuur op lokaal en regionaal vlak het Belgische systeem breken. Het staat immers op instorten. Het heeft enkel een duwtje nodig om volledig in elkaar te storten. Dan kunnen wij Vlamingen eindelijk onze vrijheid terugnemen en onze toekomst in eigen handen nemen. Dat kan maar door Vlamingen te verkiezen die niet meer willen knielen, niet meer willen bedelen, hun kiezers niet meer willen bedriegen om het Belgisch systeem te redden en links aan de macht te houden.
Enkel als Vlaams Belang een massale overwinning haalt bij de volgende verkiezing hebben we een goede kans om dat ondemocratisch cordon te breken. De kiezer bepaalt de politieke krachtverhoudingen.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid VB
De boemerang landde in EUropa’s tuin vanuit de wildernis
Josep Borrell noemt EUropa een tuin en de rest van de wereld de wildernis. De tuinieren moeten de tuin beschermen en naar de jungle trekken om daar de inboorlingen herop te voeden. Vooral wat betreft Rusland… “ze weten niet beter…” verklaart Borrell vanop zijn hautaine preekstoel. Of Borrell met zijn neerbuigende taal Afrikaanse zieltjes veroverd heeft is uiterst twijfelachtig. Laat u zich overtuigen door een betweter die u duidelijk maakt dat u een idioot bent die zich laat om tuin (sic) leiden door een valse predikant?
Ook niet nader bepaalde Balkanlanden krijgen een sneer. Welke? We moeten er geen tekening bij maken zeker?
Het zit de VSA en de EU hoog dat Afrika zich niet langer de les laat spellen. Borrell noemt Afrikanen “easy“… letterlijke vertaling: “gemakkelijk”, “gedwee”… of gewoon “dom”. Mochten ze zich laten leiden door de VSA en de EU dan zouden ze “sensible“, verstandig, genoemd worden. Het is een doorn in hun oog dat Russisch buitenminister, Lavrov, er op bezoek gaat. Na de “easy”-kritiek kon hij dan ook de bal binnen schoppen door te stellen dat “door een dergelijke uiting duidelijk gemaakt wordt dat de man zijn racistische kijk op de wereld niet kan verbergen”.
“Dom Afrika” stemt “neen” of houdt zich afzijdig bij het stemmen in de VN Veiligheidsraad. En dat is hun goed recht. “Afrika eerst!” Menig westers politicus zal al met weemoed aan de kolonisatie-periode gedacht hebben.
In elk geval stond Borrell niet vooraan in de rij toen O.L.Heer diplomatische kundigheden uitgereikt heeft. Zelfs al gaat men in de EU-toren er vanuit dat de Afrikaanse landen nog verder moeten “ontwikkeld” worden, dan is het bijzonder dom dit als argument te gebruiken.
En dan deed de Italiaanse minister er nog een schep bovenop door te schelden op de Chinese aanwezigheid in Afrika: “Afrika in Chinese handen is een grote fout.” Alsof Afrika een object is, dat gepakt, vastgehouden, gebruikt kan worden, een ding zonder eigen wil. Een zelfde hautaine houding als Borrell. We zijn er zeker van dat beide heren zich van geen kwaad bewust zijn.
En dan was er nog iets dat u misschien zal ontgaan zijn. Tijdens de gesloten vergadering van de Afrikaanse Unie werd de Israëlische afgevaardigde bijna manu militari naar de uitgang begeleid omdat ze niet over de nodige accreditatie beschikte.
Verklarend woordenboek bij het bovenstaande:
- Afrikaanse Unie: De Afrikaanse Unie (AU) is een intergouvernementele en supranationale politieke unie van Afrikaanse landen en de opvolger van de Organisatie van Afrikaanse Eenheid.
- gesloten vergadering of een vergadering met gesloten deuren = niet open voor iedereen, slechts voor selectie van gekozen deelnemers.
- Israël: Israël, officieel de Staat Israël is een land in Azië, het Midden-Oosten en de Levant.