Elke dag vloeit er afgerond €32.000.000 van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel.
€7.561.000.000 sinds De Wever in 2024 een coalitie op de been probeert te brengen om België te redden.
€175.759.000.000 sinds De Wever in 2010 met zijn N-VA de grootste partij werd federaal
€240.986.000.000 sinds De Wever in 2005 met vrachtwagens nepgeld naar Strépy reed om de transfers aan te klagen.
Wat heeft die man eigenlijk al aan die transfers, zeg maar gerust diefstal van Vlaamse welvaart gedaan? En wat is die man van plan er aan te doen? He-le-maal niets. De eigen kiezers bedriegen, de wil van de kiezer bedriegen en de Vlamingen stropen is de prijs die elke Vlaming moet betalen om Belgisch staatsman te worden.
Tijdens de nacht van zaterdag op zondag werd een 60-jarige bezoeker van het bal der Akademiker van Gras (oudstudenten) het slachtoffer van een laffe en brutale aanval. Twee vermomde linksextremisten wachtten hem op en sloegen zodanig op hem los dat hij zwaar gekwetst naar het ziekenhuis moest gebracht worden. De daders konden ontkomen; ze waren immers zoals steeds zwart vermomd. Tot op heden geen spoor van hen te vinden. Slechts 2 dagen later volgde de volgende escalatie: een woedende linksextreme bende tuig van de richel marcheerde door Wenen, scandeerde haatboodschappen en dreigde zonder gêne met geweld. “Wir kriegen euch alle!”, waarmee zonder enige twijfel iedereen bedoeld is die Oostenrijk nog conservatief-patriottisch wil bestuurd zien.
In september werd in Vlaamse steden en gemeenten de ‘bevrijding’ van 1945 herdacht. Zoals elke oorlog, zie Alexander De Grote, Caesar en Napoleon, was ook deze wreed en meedogenloos, het aantal slachtoffers was enorm en de gevolgen waren verstrekkend.
De financiële machten achter onze ‘bevrijders’ hadden zeker ook economische en strategisch-politieke motieven. Misschien zal ook hierover ooit eens informatie vrijgegeven worden.
Bij ons in Vlaanderen was de bevrijding ook het begin van een ongenadige massale repressie. Hierover wordt nu gezwegen; deze zwarte bladzijde uit onze geschiedenis wordt in de media uit het geheugen gewist: de damnatio memoriae. De eerste vijftig jaar na 1944 was de benadering anders en werd deze periode veel correcter benaderd. Nadien kwamen echter de linkse historici met hun politieke agenda!
In de jaren dertig was er in Vlaamse intellectuele kringen grote belangstelling voor wat gedurende het interbellum in Duitsland gebeurde qua wetenschappelijk onderzoek, muziek, economische heropstanding en werkgelegenheid. Er was begrip voor de Duitse weerstand tegen de door het verdrag van Versailles (vooral door Frankrijk) onbetaalbaar geëiste oorlogsbedragen. Er was toen in Vlaanderen grote commotie over het (geheim?) Frans-Belgisch militair akkoord van 1920 waardoor het Belgisch leger mede onder het commando van het imperialistische Frankrijk kwam; dit deed denken aan de opeising door Napoleon van Vlaamse jongens die met tienduizenden sneuvelden in zijn Rusland-oorlog.
Jonge Vlaamse intellectuelen wisten voor het eerst hoe België, met 2 x Franse legers van 60.000 soldaten, in 1830 tot stand kwam met de bedoeling, na de korte maar voor Vlaanderen vruchtbare hereniging met Nederland, om Vlaanderen als onderdeel van België terug bij Frankrijk in te lijven en te verfransen zoals Louis XIV en Napoleon dit eerder deden.
Een Nieuwe Orde sprak in de jaren dertig veel Vlamingen aan: tussen 1930 en 1940 waren er in België immers dertien (!) regeringen die een chaotisch beleid voerden; mijn vader noemde dat democratuur. De anti-Franse en anti-Belgische gevoelens in Vlaanderen werden nog versterkt toen Joris Van Severen (leider van het Verdinaso en gewezen volksvertegenwoordiger), die de Duitse invallers in mei 1940 ‘bandieten’ had genoemd, in Brugge werd opgepakt en met medeweten van de Belgische regering naar Frankrijk werd gedeporteerd. Ze waren met twee à drieduizend. Van Severen* en twintig anderen werden tien dagen later in Abbeville door panikerende Franse soldaten vermoord.
*Ter herinnering aan Joris Van Severen:
De vijand van mijn vijand kan mijn medestander zijn. Meerderen dachten in 1939 dat het toen zegezeker gewaande Duitsland een Flamenpolitik en geen België-Frankrijk politiek zou voeren (denk aan de vernederlandsing van de Gentse universiteit gedurende WO I).
De repressie was vooral het werk van Belgicisten, de klassieke straatschuimers en vooral de communisten, die tot 1941 wachtten op de bevelen van Moskou om in het verzet te gaan. Tot 1941 volgden zij het niet-aanvalspact ‘Von Ribbentrop-Molotov’ van 1939 tussen Duitsland en Rusland. Als voorbeeld van de communistische dominantie van het verzet: onmiddellijk na de bevrijding werd het Vlaams Huis in ‘mijn’ Aalst geplunderd. Daarna werd het pand opgeëist en ingenomen door de communistische partij.
Oorlogsburgemeesters, zoals mijn super pacifistische grootvader in Oosterzele, die zorgden voor een leefbare gemeenschap in barre oorlogstijd, voorzitters en medewerkers van Winterhulp, zoals mijn vader-arts, die zorgden voor de moeilijke bevoorrading, leden van het Davidsfonds en VNV werden vanaf september 1944 massaal aangehouden en meestal zonder proces opgesloten in de 120 hechteniskampen in Vlaanderen. In het hechteniskamp in Lokeren alleen zaten volgens Hekalo (Hechteniskamp Lokeren) gedurende meer dan vijf jaar duizenden gevangenen! De top van de faculteit geneeskunde van de Gentse universiteit zat er bijvoorbeeld ook zodat men dit kamp de ‘universiteit van Lokeren’ noemde.
De juridische grondslag voor epuratie en repressie was een besluitwet van 1945, die werd ingevoerd met terugwerkende kracht zonder enige inspraak van het parlement. Dit gaf aanleiding tot de beroemde latere uitspraak in het parlement: “Une justice de roi-nègre”.
Op woensdag 10 maart 1982 schreef Lode Claes: “De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaar. Wanneer schuift men de concentratiekampen en andere wreedheden in de schoenen van de Vlaams nationalisten?”.
Deze ‘reductio ad Hitlerum’ is nu een constante bij politieke debatten.
Geert Goubert**
Bron: Knooppunt Delta, Nieuwsbrief 196, jan. ’25, Tekosecho III
Tijdens de plenaire zitting van het Europees Parlement heeft het Vlaams Belang, samen met 60 andere Europarlementsleden, een resolutie ingediend om een speciale onderzoekscommissie op te richten. Deze commissie moet de censuurpraktijken op sociale mediaplatformen blootleggen.“Vrijheid van meningsuiting is niet onderhandelbaar”, stelt fractievoorzitter Tom Vandendriessche resoluut.
De resolutie focust op een grondig onderzoek naar online censuur. Hierbij ligt de nadruk op het blootleggen van directe mechanismen, zoals accountverwijderingen, en indirecte mechanismen, zoals shadow banning. Daarnaast wil de onderzoekscommissie de rol van overheden en technologiebedrijven bij deze praktijken in kaart brengen. “De recente onthullingen over censuur door platformen zoals Twitter en Facebook zijn schokkend en ondermijnen onze democratische waarden tot in de kern”, aldus Vandendriessche.
Tijdens een persconferentie afgelopen dinsdag bracht Vandendriessche ook enkele bredere principes naar voren. Zo benadrukte hij de noodzaak van een Europese versie van het Amerikaanse First Amendment om de vrije meningsuiting onvoorwaardelijk te beschermen. “Onze cultuur is gebouwd op vrije uitwisseling van ideeën. Wat offline legaal is, moet dat ook online zijn. Dat principe mag nooit een discussiepunt worden”, verklaarde hij.
“Burgers moeten opnieuw controle krijgen over hun onlinesfeer”
Daarnaast pleitte hij voor meer transparantie van algoritmes die bepalen welke informatie gebruikers te zien krijgen en benadrukte hij het belang van gebruikersvrijheid. “Burgers moeten opnieuw controle krijgen over hun onlinesfeer”, stelde het Europees Parlementslid tijdens de persconferentie.
De resolutie roept specifiek op tot de oprichting van een speciale commissie die onderzoekt hoe censuurmechanismen democratische rechten en vrijheden onder druk zetten. “Wij moeten blootleggen hoe overheden en technologiebedrijven de vrijheid van meningsuiting beperken, zodat burgers zich vrij kunnen uiten zonder angst voor censuur”, besluit Vandendriessche.
Het USA State Department (Min. Buitenlandse Zaken) deelde aan alle ambassades en VSA-vertegenwoordigingen in het buitenland mee dat
“met onmiddellijke ingang slechts de VSA-vlag, de Stars & Stripes, mag wapperen of tentoon gesteld worden bij VSA-instellingen, zowel in binnen- en buitenland, in VSA-regeringscontext.”
“de vlag van de VSA verenigde alle Amerikanen onder de universele principes van gerechtigheid, vrijheid en democratie. Deze waarden, die het fundament zijn van ons geweldig land, worden gedeeld door alle Amerikaanse burgers, zowel in het verleden als het heden.”
M.a.w. geen regenboogvlaggen, geen Black Lives Matter-vlaggen, geen roze vlaggen, geen vrouwenrechtenvlaggen… enz…
… er wordt immers een “extreemrechtse” studentenclub opgericht! Bent U ook zo benieuwd of ze zoals “democratische” studentenverenigingen kunnen gebruik maken van alle faciliteiten aan de universiteiten?
Tip: ga eens met het ervaringsdeskundige NSV praten…
De N-VA zet vol in op een nieuwe deelname aan de federale regering, waarbij sociaal-economische hervormingen prioriteit krijgen boven communautaire verwezenlijkingen. Op het nieuwjaarsfeest in Mechelen sprak partijvoorzitter Bart De Wever (N-VA) het vertrouwen uit dat de formatiegesprekken eind januari tot een akkoord zullen leiden “met concrete communautaire stappen”. Maar wat die zijn, blijft onduidelijk, zo vindt ook De Standaard. De kritiek vanwege het Vlaams Belang groeit dan ook, waar het gevoel leeft dat de N-VA haar Vlaamse kernwaarden opnieuw opoffert.
Hoewel de N-VA traditioneel haar Vlaams-nationalistische standpunten hoog in het vaandel draagt, lijkt de partij zich te schikken in de realiteit van beperkte communautaire vooruitgang volgens Kamerlid van het Vlaams Belang, Barbara Pas. De Wever benadrukte afgelopen weekend dat het communautaire niet helemaal wordt opgeborgen, maar kon weinig concrete voorbeelden voorleggen. “Het zal niet niets zijn”, zei hij, zonder verdere details te geven.
De opschuiving van de Vlaams-nationalistische prioriteiten lokt scherpe kritiek uit bij het Vlaams Belang. Barbara Pas liet optekenen dat de N-VA “Vlaamse belangen blijft verkopen voor Belgische illusies”. Volgens haar bewijst de koers van de N-VA dat de partij haar kiezers steeds opnieuw teleurstelt door Vlaamse onafhankelijkheid uit te ruilen voor deelname aan een Belgische regering.
Ook Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken reageerde scherp op X en Facebook. “Wil De Wever nu communautaire hervormingen of niet? De journalisten weten het niet. De N-VA’ers weten het niet. En hij weet het waarschijnlijk zelf ook niet”, sneerde hij. Volgens Van Grieken is één ding wel duidelijk: “Ze komen er niet.”
Afwezig op het feest was Sander Loones, vaak genoemd als opvolger van De Wever. Hij heeft echter laten weten niet geïnteresseerd te zijn in het partijvoorzitterschap en wil zich focussen op lokale politiek en institutionele hervormingen – een ironische prioriteit, volgens het Vlaams Belang, gezien het gebrek aan vooruitgang op dat vlak.
Aan al onze vrienden en lezers: blijf gezond en vergeet niet te dromen, te ijveren en te strijden van en voor een Onafhankelijke Republiek Vlaanderen!
Auld Lang Syne vindt zijn oorsprong in Schotland en werd voor het eerst opgetekend door de Schotse dichter Robert Burns in 1788. Hij vertelde ooit zelf dat hij het vers (gedeeltelijk) van een oude man heeft. De titel kan worden vertaald als “voor oude tijden” of “lang geleden”. Burns putte inspiratie uit traditionele Schotse volksliederen en gaf er zijn eigen poëtische draai aan. Het is voor het eerst gepubliceerd in deel vijf van Scots Musical Museum van James Johnsons.
Robert Burns staat bekend als de nationale dichter van Schotland en zijn bijdrage aan de Schotse literatuur is enorm. Auld Lang Syne is slechts een van de vele meesterwerken die hij heeft nagelaten. Het lied is doordrenkt met een gevoel van nostalgie en reflectie, waardoor het perfect past bij het afsluiten van het oude jaar.
