Zes Zwitserse patriotten der “Junge Tat” begingen een zwaar misdrijf. Ze droegen een kruis tijdens een “queer religieuze eredienst” en ze toonden een spandoek met de boodschap “Gezin i.p.v. genderideologie” bij een dragqueen-leesuurtje voor kinderen.
Nu hangt hen een boete van 70.000 Zw. Franken boven het hoofd.
De wereld schrok op toen eensklaps beepers en walkie-talkies ontploften in Libanon. Nochtans is dit geen nieuw wapen. De heimelijke inzet van explosieven door Israël, verborgen in beepers en walkie-talkies, maakte slechts het gebruik van een lang bestaand sabotagemiddel bekend, dat alles behalve nieuw is en dat verwoestende gevolgen heeft voor gewone burgers en weerstandsstrijders.
“Het lijdt geen twijfel dat we een zware klap gekregen hebben, zowel wat betreft de veiligheid als op het vlak van de menselijkheid, een ongeëvenaarde klap in de geschiedenis van het verzet in Libanon, een ongeëvenaarde klap in de geschiedenis van Libanon, misschien zelfs ongekend in de geschiedenis van het conflict met de Israëlische vijand in heel de regio, misschien zelfs in de wereld.”
Aldus reageerde de inmiddels vermoorde secretaris-generaal van de Hezbollah, Hassan Nasrallah, op 19 september 2024.
In tegenstelling tot b.g. woorden tijdens zijn laatste toespraak is de terreuraanslag d.m.v. ontploffende beepers en walkie-talkies geen “ongeëvenaarde” of buitengewone gebeurtenis als men deze in de context van de sinds tientallen jaren omvangrijke geheime-dienstacties van de bezettingsstaat beschouwt.
Israël heeft bij eerdere executies van Palestijnse verzetsleiders gelijkaardige methodes gebruikt. Een prominent voorbeeld vond plaats op 5 januari 1996, toen Yahya Ayyash, een belangrijke leider van de gewapende vleugel van Hamas, de Qassam Brigades en het brein achter talrijke operaties tegen Israël, werd vermoord. De Israëlische Shin Bet gebruikte een klein explosief van 50 gram dat in een draagbaar toestel was verborgen.
In 2018 onthulde de Israëlische agent Kamal Hammad schokkende details over de moord op Ayyash. Hammad, die nauw verbonden was met zijn neef Osama – de vertrouweling van Ayyash – kreeg de opdracht om Ayyash een boobytrap, verborgen in een telefoon, te bezorgen. Volgens Hammad gingen er aan deze missie zes maanden zorgvuldig plannen vooraf. Op de bewuste dag vierde Ayyash, ook bekend als ‘de ingenieur’, de geboorte van zijn jongste kind en belde hij zijn ouders via een vaste lijn in het huis van Hammads oom. Vervolgens blokkeerde Israël dit gesprek, Ayyash wisselde naar het vooraf geprepareerde draagbare toestel, Ayyash stem werd herkend en de ontploffingsknop werd ingedrukt. Ayyash was onmiddellijk dood.
Twee decennia later hervatte Israël een soortgelijke tactiek, bracht honderden beepers en walkie-talkies tot ontploffing nadat het in de toeleveringsketen kon infiltreren. Deze keer werden ook onschuldige burgers het slachtoffer, niet alleen verzetsstrijders. Volgens info van het Libanese gezondheidsministerie werden meer dan 3000 mensen gekwetst en minstens 37 gedood, waarbij ook kinderen en vrouwen. Talrijke slachtoffers zijn zwaar verminkt aan hun ogen en ledematen.
De rest van het verhaal geraakte met beetjes bekend. Het Taiwanese Gold Apollo verklaarde dat de bewuste apparaten door een Hongaars bedrijf, BAC Consulting, waarmee ze een samenwerkingsakkoord hadden, gefabriceerd werden.
Hongarije ontkende echter de apparaten geproduceerd te hebben en de BAC-webstek werd op mysterieuze wijze onmiddellijk na het incident gesloten. De eigenaar van BAC, Cristiana Barsony-Arcidiacono, beweerde een experte in rampenbeheer te zijn, maar de website van het bedrijf bood geen details over diens productieactiviteiten, waardoor wantrouwen over haar ware rol ontstond.
In een telefonisch onderhoud met NBC News ontkende ze de beepers te fabriceren en verklaarde slechts een tussenpersoon te zijn. De voorzitter van Gold Apollo, Hsu Ching-Kuang, vervolledigde met zijn verklaring, nl. dat een vrouw, genaamd “Teresa”, met hem contact genomen had als vertegenwoordigster van BAC. Na maandenlange onderhandelingen kwamen ze tot het akkoord Gold Apollo-Beepers aan BAC te verkopen. Hus gaf ook nog mee dat BAC later vroeg eigen producten onder de merknaam Gold Apollo te mogen ontwerpen, wat wenkbrauwfronsen veroorzaakte. De laatste levering van onderdelen aan BAC gebeurde in het begin van het jaar.
Later werd bevestigd dat Hezbollah de bij de explosies gebruikte AR-924-Beepers in februari gekocht had, wat op een lang op voorhand geplande Israëlische ingreep in de leveringsketting wijst. Dit plan geraakte bekend toen drie medewerkers van de geheime dienst bevestigden dat BAC Consulting deel uitmaakten van een Israëlische dekmantel, waaronder ook andere nepbedrijven schuil gingen, om de echte herkomst van de toestellen verborgen te houden.
Terwijl BAC met vaste klanten zaken dreef, was hun eigenlijk doel de Hezbollah. De aan Hezbollah verkochte beepers bevatten batterijen die met PETN-explosieven gevuld waren. De productie van deze toestellen werd versneld nadat Hezbollah-leider Hassan Nasrallah in februari 2022 gsm’s omwille van hun twijfelachtige veiligheid publiekelijk bekritiseerde.
Betreffende de explosie der toestellen, bevestigde de Japanse firma ICOM dat het bewuste model, IC-V82, reeds tien jaar uit productie genomen werd. ICOM kon niet bevestigen of het bij de bewuste toestellen om vervalsingen of originelen ging. Het Libanese communicatieministerie stelde vast dat de toestellen noch door een gelicentieerd handelaar geschikt verklaard, noch door de veiligheidsdiensten gecontroleerd werden.
Internationale experten hebben deze aanvallen als oorlogsmisdaden veroordeeld. In een persmededeling verklaarde VN-mensenrechtenspecialisten dat de gelijktijdige ontploffing van duizenden toestellen zonder rekening te houden met de identiteit der betrokkenen tegen het humanitaire volkerenrecht indruist omdat ze lukraak tegen burgers gebruikt werden.
“Deze aanvallen zijn in strijd met het recht op leven, zonder dat er een teken bestaat dat de slachtoffers op dat tijdpunt een direct dodelijk gevaar voor anderen vormden. Bij dergelijke aanvallen is een onmiddellijk, onafhankelijk onderzoek nodig om achter de waarheid te komen en de verantwoordelijken voor de moordmisdaden rekenschap te laten geven.”
Ook Amnesty International eiste een onderzoek en benadrukte dat dergelijke aanvallen het recht op leven en de wetten van een bewapend conflict schenden. Aya Majzoub, plv. directrice van Amnesty International voor het M.O. en Noord-Afrika:
“De recente massale explosies in Libanon en in Syrië lijken wel een grimmige dystopische nachtmerrie. Nog nooit werden verstopte explosieven in een dagdagelijks communicatietoestel ingezet om dodelijke aanvallen van een dergelijke omvang uit te voeren. “
Hoewel Israël zich niet voor de aanvallen officieel verantwoordelijk verklaarde, stelde defensieminister Yoav Galant op 18 september dat “een nieuwe fase” van de oorlog met Libanon begonnen was en prees de “schitterende prestaties” van de Shin Bet-veiligheidsdienst en van de Israëlische geheime dienst. Deze verklaring werd als impliciete erkenning van Israëls rol bij de aanvallen beschouwd. Ook de Libanese overheid en VSA-ambtenaren lieten weten dat ze geloven dat Israël achter de aanvallen zit.
Het onderzoek naar de leveringsketting werd uitgebreid, waarbij nu ook Bulgarije in beeld komt. Een Noor, Rinson Jose*, die in verbinding staat met een Bulgaars bedrijf, dat bij de levering der beepers betrokken was, is onder mysterieuze omstandigheden verdwenen. (Hij zou naar verluidt 18 miljoen Noorse Kronen = ca. 1537800,59 euro van een Israëlische bank ontvangen hebben. Zie bruggetje onderaan.)
De Noorse overheid heeft een internationaal aanhoudingsbevel tegen hem uitgevaardigd, terwijl het onderzoek naar postbusbedrijven, die voor de smokkel van explosieven in Libanon ingezet werden, verder gaat. Deze inzichten doen vermoeden dat Israël een uiterst geraffineerde geheime dienst dekmantel ontwikkeld had, die commerciële tussenpersonen inzet om binnen de leveringsketting te infiltreren vooraleer de toestellen de Hezbollah bereiken.
De ontplofte beepers en walkie talkies, die intussen door de moordaanslag op Nasrallah, de bombardementen op Beiroet en de invasie van Zuid-Libanon overschaduwd worden, zijn niets anders dan de voortzetting van geheime operaties en terroristische tactieken van Israël, echter met belangrijke strategische invloed op de weerstand en de veiligheid in de regio.
… Ze worden gewoon met een bus – gratis – naar de EU-bonzen in Brussel gestuurd.
Of het slechts om een provocatie gaat, is ongewis.
Lijkt bevestigd te worden:
De boete voor het niet aanvaarden van de door de EU verplichte opvang van immigranten, werd door Hongarije niet betaald.
Ook Oekraïners vallen onder deze maatregel. Slechts een beperkt aantal Oekraïners – uit onveilige regio’s – krijgen nog opvang en hulp. De rest moet maar elders gaan aankloppen.
De leiding van de Duitse supermarkt keten EDEKA – dat zichzelf een eerder elitair imago toedicht en wat vooral aan de overgeprijsde, dure waren merkbaar is – wou de klanten duidelijk maken dat stemmen voor de AfD niet toelaatbaar is.
Met de campagne „Warum bei uns blau nicht zur Wahl steht” heeft het geen punten gescoord en wellicht klanten ontraden nog bij EDEKA te winkelen. Kort voor de verkiezingen in Thüringen en Sachsen wou de supermarktketen “slechts” een politiek teken geven. “Blau”, blauw dus, staat daar voor de AfD en niet zoals bij ons voor de liberale FDP.
Is het geld van een AfD-kiezer dan ook niet welkom? Moeten zij eventueel een soort AfD-logo op de mantel naaien zodat ze aan de ingang geweigerd kunnen worden?
Ook de franchise-uitbaters van de EDEKA-supermarkten zijn er niet blij mee.
Tja. Een niet bepaald verstandige zet van EDEKA. Er bestaan immers mensen met een olifantengeheugen, zoals ook blijkt uit onderstaand filmpje, waarin gesteld wordt dat EDEKA ook in het verleden haar verkoopkarretje aan de locomotief van de toenmalige regering vasthaakte. Zoals in de dertiger jaren… om joodse concurrentie uit te schakelen!!! Het toenmalige EDEKA-bestuur gaf toen de raad aan te sluiten bij de NAZI-strijdallianties…
Wie geeft de opdracht tot censuur op sociale media?
Ze noemen het de hoeder van de democratie, de verdediger van onze vrijheden. Het liberalisme presenteert zich als het bastion van openheid en progressie. Maar achter dit glanzende masker schuilt een verontrustende realiteit.
Mark Zuckerberg, de CEO van Facebook, onthulde onlangs hoe de Amerikaanse overheid tijdens de coronapandemie druk uitoefende op sociale mediaplatforms om berichten te verwijderen die niet strookten met de officiële lijn van het regime. Berichten over het virus, berichten over Hunter Biden — allemaal moesten ze verdwijnen. Dit is geen samenzweringstheorie, dit is geen wilde speculatie; dit is harde realiteit.
Wat in de Verenigde Staten mogelijk is, is dat ook bij ons denkbaar? De geschiedenis toont aan dat wanneer regeringen de macht dreigen te verliezen, ze hun toevlucht nemen tot de controle van informatiestromen.
In België is Vlaams Belang, de grootste oppositiepartij, al jaren het doelwit van dergelijke censuurpraktijken. Of het nu gaat om openlijke censuur, waarbij berichten worden verwijderd, of subtielere vormen zoals ‘schaduwbannen’ waarbij berichten wel worden geplaatst maar amper worden gezien, het patroon is duidelijk. Dit zijn geen op zichzelf staande incidenten. Dit is een systematische poging om politieke tegenstanders te onderdrukken en de macht te behouden. Dit is hoe een regime zichzelf beschermt tegen het volk.
De uitspraak van het Hof van Beroep in Gent, waarbij Facebook werd veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding voor het opleggen van een schaduwban aan mijn pagina, bewijst dat deze praktijken meer zijn dan speculatie; ze zijn een bewezen feit. Het bestaan van zulke censuurpraktijken werd jarenlang ontkend, maar nu is het duidelijk: Big Tech kan verkiezingen beïnvloeden door bepaalde meningen te promoten en andere te verbergen.
Net zoals in de Verenigde Staten, waar Facebook handelde op bevel van de regering-Biden, moeten we ons afvragen of er in België ook sprake is van politieke inmenging. Zijn er contacten tussen de Belgische regering en socialemediabedrijven? Wordt er druk uitgeoefend om bepaalde inhoud te verwijderen of te verbergen? Vooruit wou begin dit jaar nog politieke advertenties verbieden.[1] Het lijkt erop dat de huidige machthebbers koste wat kost hun positie willen behouden, zelfs als dat betekent dat ze zich moeten verlagen tot het manipuleren van de informatiestroom naar de burger.
Ook de Europese Unie speelt hier een sleutelrol. Met de Digital Services Act (DSA) hebben ze een nieuw wapen in handen om de vrije meningsuiting te knevelen. Die Digital Services Act (DSA) is namelijk wetgeving van de Europese Unie die erop gericht is om digitale platforms, zoals sociale media en marktplaatsen, verantwoordelijk te maken voor de content die op hun platforms wordt geplaatst, met als doel het ‘verbeteren van de online veiligheid en transparantie’. De wet verplicht platforms om illegale inhoud snel te verwijderen en misleidende informatie tegen te gaan.
Thierry Breton, Europees Commissaris voor de Interne Markt, heeft sociale mediabedrijven herhaaldelijk opgeroepen om strenger op te treden tegen zogenaamde “desinformatie” en “schadelijke inhoud.” Maar wie bepaalt wat desinformatie is? Wie bepaalt wat schadelijk is? Niet het volk, maar de bureaucraten in Brussel. Ze willen een internet waarin alleen hun waarheid de waarheid is. Ze willen een democratie waarin vrijheid betekent: het recht om te zwijgen. De houding van Breton laat zien hoe de EU bereid is om met harde hand te reguleren en te controleren wat wel en niet gezegd mag worden op het internet. Dit is niets minder dan een gecoördineerde poging om de vrije meningsuiting in te perken en politieke oppositie te onderdrukken.
Dit alles toont de ware aard van het liberalisme: een systeem dat de controle wil behouden door middel van censuur en manipulatie. Dit is geen toeval; het is een bewuste strategie om de macht te behouden en oppositie te verzwakken. Het liberalisme van vandaag, zoals uitgevoerd door bepaalde regeringen en hun bondgenoten bij Big Tech, kan zonder overdrijving als totalitair worden bestempeld. Geen democratie, maar technocratie. Big Tech heeft de macht om onze gedachten te sturen, onze meningen te manipuleren. Ze beslissen wie gehoord wordt en wie in de schaduw moet blijven. En dit alles onder het mom van vrijheid en vooruitgang. Dit is niets minder dan techno-fascisme.
Hiertegenover staat het nationalisme, dat vrijheid en burgerlijke rechten verdedigt. Nationalisme pleit voor een transparante, open samenleving waar de belangen van de eigen bevolking centraal staan en waar iedereen het recht heeft om zijn of haar mening vrijelijk te uiten, zonder angst voor censuur. In een nationalistische visie is vrije meningsuiting een fundamenteel burgerrecht dat niet mag worden aangetast door politieke machthebbers of door grote technologiebedrijven die handelen in hun belang.
Het is daarom essentieel dat we ons bewust worden van de gevaren van de huidige ontwikkelingen en in actie komen om onze democratische rechten te beschermen. De vraag is niet of censuur plaatsvindt, maar hoe diep het gaat en hoeveel invloed de overheid werkelijk heeft op deze processen. De strijd voor vrijheid en burgerlijke rechten gaat door, en het is aan ons allen om ervoor te zorgen dat we deze rechten verdedigen tegen de steeds groter wordende dreiging van overheids- en Big Tech-censuur.
Nationalisme biedt hier een antwoord: het verdedigen van de vrijheid van meningsuiting en het verzekeren dat de macht in handen blijft van het volk, niet van een selecte groep machthebbers die hun positie koste wat kost willen behouden.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid Vlaams Belang
“Men kan niet voorbij aan het feit dat partijen die zich op het Vlaams-nationalisme beroepen stranden op een zucht van de absolute meerderheid. Nog nooit in de geschiedenis hebben zoveel Vlamingen voor meer Vlaanderen gekozen. Die groei van Vlaams-nationale partijen is geen toevallige uitschieter. Een zeldzame uitzondering niet te na is dit een constante in de Vlaamse politiek. Dit raakt wat ondergesneeuwd door het onverwachte verlies van de linkse partijen in Wallonië. Dat laat de België getrouwen beweren dat een verdere staatshervorming niet aan de orde is omdat Vlaanderen en Wallonië naar elkaar toegegroeid zouden zijn bij deze verkiezingen.
Niets is minder waar. Deze verkiezingen bevestigen meer dan ooit tevoren dat België bestaat uit twee democratieën…
… De EU legt aan België een strak begrotingsschema op om het dramatisch tekort op de begroting en de gigantische overheidsschuld onder controle te krijgen…
… 70% van het overheidstekort komt voor uit federale bevoegdheden. Specialisten voorspellen dat dit tegen 2029 oploopt tot wel 90%. M.a.w. de federale overheid is niet in staat om de opgelegde begrotingsdoelstellingen te halen. En dan moet er gesleuteld worden aan de bevoegdheidsverdeling en de verdeling van de financiële middelen tussen de verschillende overheden. Een staatshervorming dus…. een breekijzer op weg naar Vlaamse zelfstandigheid….
…En dan komt die andere optie terug in beeld: een eenzijdige stap vanuit het Vlaamse parlement buiten de Belgische grondwet om. Uit pure noodzaak…
Het is aan Vlaamse politici die nu aan zet zijn om deze historische kans te benutten. Maar dat betekent dat het belang van Vlaanderen zwaarder moet weten dan de persoonlijke carrièreplanning.”
Uit “IJzerwake tijdschrift nr. 84/85 2024”, auteur Johan Vanslambrouck
“Antwerpenaars, denkt gij nog wel eens aan uw oude stad, aan onze fiere toren, de Grote Markt en Brabo van Jef Lambeaux, herinnert gij u nog …” vraagt de stem op de achtergrond zich af.
Ja, wij denken nog dikwijls aan ónze oude stad, die door de beleidsmakers verkracht en verkocht werd, aan gebouwen die slechts nog op oude postkaarten bestaan, aan een tijd waar men – zowel overdag als ‘s nachts – nog veilig over straat kon lopen, waar men ongehinderd kon auto rijden én parkeren, waar de “Zwarte Jef” de énige zwart-gepigmenteerde burger was, waar men tot in de ochtenduren kon plezier maken – eerst lekker eten in een lievelingsrestaurant, dan een cinemake doen, vervolgens gaan dansen of zingen in de Piet Pot… en met de laatste tram, resp. bus, naar huis… zonder gevaar voor lijf en leden… We kunnen zo nog uren doorgaan… Indien we toen geweten hadden wat de beleidsmakers, zowel die van ‘t Stad als van de Belgiek voor ons en onze nazaten in petto hadden, zouden we dit dan zo lijdzaam ondergaan hebben?
“Oud-Antwerpen leeft nog,” beweert de stem op de achtergrond… Wij kunnen dit niet bevestigen. Oud-Antwerpen leeft slechts nog in onze herinneringen. Stapt eens op een willekeurige tram. Het is niet uitzonderlijk dat u de énige blanke passagier bent en dat u van de gesprekken “geen knijt” kunt verstaan…
Stilaan merkt zelfs de grootse open-grenzen-fan dat de omvolking een onrustwekkende omvang krijgt. De sinds jaren opgekropte frustratie wordt zichtbaar. Het gaat al lang niet meer om de dood van drie kinderen die vermoord werden door een tweede-generatie immigrant. Het gaat ook niet om “extreemrechtse haat” ten opzichte van migranten. Het gaat om de dagelijkse realiteit waarbij de eigen bevolking zich in de steek gelaten, geminacht voelt door de politieke machthebbers.