Meer dan 20 jaar geleden verscheen er een uitgebreid artikel in de GVA op donderdag 11.7.2002, naar aanleiding van 11 juli, met een vraaggesprek van GVA medewerker Wim Winckelmans en toenmalig N-VA voorzitter Geert Bourgeois. Een artikel met als titel: “Vlaanderen moet crisis uitlokken”
Inderdaad. Sindsdien heeft de N-VA alle kansen gehad een crisis uit te lokken. Quod non.
Enkele vragen en antwoorden uit het b.g. artikel:
WW: “Hoe ziet het ideale Vlaanderen er voor u uit?”
GB: “… Maar het is ook een Vlaanderen dat beslissingen zelf kan nemen, wat nu in België niet kan…”
WW: “De Franstaligen zullen neen zeggen.”
GB: “Ja goed, maar het samenwonen tussen volkeren is zoals het samenwonen van een koppel. Als de ene niet meer wil, zal de andere de scheiding moeten aanvaarden…”
WW: “Maar u gaat de Franstaligen nooit kunnen overtuigen om in overleg uw eisen in te willigen?”
GB: “Op zijn minst kunnen alle Vlaamse partijen aan één koord trekken, niet alleen maar als ze in de oppositie zitten. We moeten het hard spelen bij de volgende regeringsvorming. Als wij zeggen dat er geen regering komt als onze eisen niet worden ingewilligd, dan is dat zo.”
WW: “Vlaanderen moet desnoods een crisis uitlokken?”
GB: “Inderdaad. We moeten de Franstaligen duidelijk maken dat het zo zal zijn of er zal niets zijn. Gebeurt er dan niets, dan is er geen federale regering meer.”
Meer dan twintig jaar later, wil huidig N-VA voorzitter De Wever de boer op in Wallonië“om hun verhaal van confederalisme te gaan brengen” en weigert hij de uitgestoken hand van het Vlaams Belang om “de crisis uit te lokken” en zo stappen te zetten richting Vlaamse Onafhankelijkheid.
Als een missionaris die het christelijk geloof in een of ander ontwikkelingsland wil gaan verspreiden met een woke-bijbel als naslagwerk.
Er is een groot probleem in de moderne westerse democratie: de kneedbare meute is definitief op drift geraakt. Kiezers horen niet meer bij een partij of bij een klasse en hebben geen vaste levensovertuiging of sekse meer. We zijn vloeibaar geworden en de gevaarlijke profeten die deze vloeibaarheid propageren, hebben de mond vol van de (eveneens vloeibaar geworden) democratische rechtstaat. Alles wat we hadden om tegenstand tegen Big Money en Big Governement te bieden, vloeit nu als water tussen onze vingers door. Hoe komt dat en krijgen we onze vaste grond weer terug? Wat zijn de kansen om ons weer te kunnen verankeren en opnieuw ons eigen bestaan in eigen hand te krijgen?
“Als links wint, spreekt men nooit over een ‘aardverschuiving’ of een ‘tsunami’. Alleen als de overzijde een eclatante zege binnen haalt, lijkt het op een natuurcatastrofe. De kiezer heeft dan ‘met zijn buik’ gestemd, als een klein kind zijn gevoeg gedaan op de kiesbrief, en de verliezers bezinnen zich over manieren om dat kind terug tot rede te brengen.
Dat creëren van een angstklimaat, telkens radicaal rechts een kiesstrijd wint, waarbij de democratie, de rechtstaat en het recht op vrije mening zouden in mekaar stuiken,- het is een oude truc van links als slechte verliezer.
Na drie zinnen wordt er verwezen naar de overwinning van de nazi’s in de jaren ’30. Wilders, Van Grieken, allemaal volgelingen van Hitler, verdorven populisten die uit zijn op een staatsgreep…”
“Ik ervaar geen leedvermaak bij wat de N-VA te wachten staat. Noem mij een caractériel en een moeilijke mens. Een eigenzinnige en dwarse scherpslijper. Ik pleit schuldig. Maar bovenal ben ik flamingant en voel ik mij verlaten. Vlaanderen mist een klasse van politici die begrijpt waar de wereld heen holt en die de Vlaming binnen in deze wereld een plaats kunnen geven. Een plaats voor Vlaanderen, voor onze cultuur en voor onze eigenheid. Mijn generatie heeft het vooralsnog niet gedaan.”
Bart De Meulenaer is bedrijfsleider en afscheidnemend gemeenteraadslid voor N-VA in Roeselare.
Voormalige president Michail Gorbatsjov deelde de mening en gevoelens van Poetin. Hij voelde zich absoluut niet gerust in de beloftes van het “Westen” – nl. dat de NAVO niet richting oosten zou uitbreiden – en stelde dat men een land niet keer op keer kan blijven vernederen en dan verwachten dat er geen gevolgen aan verbonden zullen zijn.
Men zou in Duitsland ook niet mogen vergeten dat de hereniging 33 jaar geleden pas door de toestemming van Gorbatsjov mogelijk gemaakt werd. En als tegenprestatie kwam er de mondelinge belofte van de Amerikaanse buitenminister Baker:
“De NAVO zal geen inch verder naar het oosten uitbreiden.”
Het afstand doen van de NAVO-uitbreiding richting oosten was bijgevolg een deel van de prijs voor de hereniging van Duitsland. En die prijs werd nooit betaald. Bovendien mag ook niet vergeten worden dat de Duitse NAVO-secretaris Wörner en de Duitse buitenminister Genscher dat in hun toespraken en interviews bevestigd hebben.
16 april 1997 – ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Eerst heeft Poetin een toenadering tot het “Westen” geprobeerd en er alles aan gedaan om de Russische Federatie met de EU en de NAVO te verbinden. In drie toespraken in Duitsland, 2001, 2007 en 2010 pleitte hij voor een vrijhandelszone van Rusland met de EU en liep een blauwtje. Hij bracht een lidmaatschap van Rusland bij de NAVO in het gesprek met Bill Clinton tijdens diens afscheidsbezoek in Moskou in het jaar 2000. Ook hier zonder een positieve echo.
Het einde van de toenaderingspogingen kwam pas na de duidelijke wijziging van de buitenlandse politiek van het “Westen” in 1997 – nog onder het presidentschap van Clinton, toen de Amerikaanse buitenministerin Albright de NAVO-uitbreiding doorzette.
In 2007 noemde Poetin op de Veiligheidsconferentie van München de NAVO-uitbreiding richting oosten op het gebied van de toenmalige Sovjetunie “het overschrijden van een rode lijn”.
Dit en veel meer kan een waarheidszoekende lezer vernemen bij:
Dat verschillende volkeren op één en dezelfde plaats geen natie kunnen vormen, geen staat kunnen oprichten, lijkt logisch. Pas als het ene volk plaats ruimt, kan het andere volk deze ruimte innemen. Dat buitenstaanders, buitenlandse mogendheden, zomaar kunnen beslissen over het grondgebied dat niet tot hun eigen natie behoort, is iets dat niet strookt met logica of eerlijkheid. En toch ligt dit aan de basis van wat men nu het Israëlisch-Palestijns conflict noemt, én dat – bij uitbreiding – ook een schaduw werpt op de omringende landen, Syrië en Libanon.
Maurits Berger van de Universiteit Leiden geeft in 13 minuten een summier overzicht. We onthouden deze zin:
“Er is in al die jaren zoveel geweld geweest, dat je je kan afvragen of er wel kans op vrede is…”
