Louis Moreau Gottschalk (New Orleans, 8 mei 1829 – Tijuca, Rio de Janeiro, 18 december 1869) was een Amerikaans componist en pianist, die vooral bekend werd door zijn roman-tische pianowerken. Het grootste deel van zijn leven vond plaats buiten de Verenigde Staten.

Gottschalk werd geboren in New Orleans als zoon van een Joodse zakenman uit Londen en een Creoolse moeder. In New Orleans stond hij als opgroeiend kind bloot aan een grote verscheidenheid van muzikale stijlen en tradities. Gottschalk had 6 broers en zussen. Van deze 6 waren er 5 eigenlijk halfbroers en -zussen, omdat ze het product waren van de relatie die Gottschalks vader had met een mulat-maîtresse. Gottschalk woonde in zijn jeugd met zijn familie in een kleine woning aan de Royal and Esplanade in het oude stadsdeel Vieux Carré. Later verhuisde Louis met een deel van zijn familie naar 518 Conti Street. Zijn grootmoeder van moeders kant (Buslé) en zijn verzorgster (Sally) waren beiden geboren in Saint-Domingue (het latere Haïti). Gottschalk speelde op jonge leeftijd al piano en werd door de bourgeoisie van New Orleans als wonderkind beschouwd. In 1840 gaf hij een informeel openbaar debuutconcert in het nieuwe St. Charles hotel.

Twee jaar later (hij was toen 13) verliet Gottschalk de Verenigde Staten en reisde per zeil- schip naar Europa. Zowel hijzelf als zijn vader beseften dat een klassieke muziekopleiding nodig was om de muzikale ambities te verwezenlijken. Het Conservatoire national supérieur de musique liet hem aanvankelijk niet toe vanwege zijn afkomst en nationaliteit. Zijn examinator beweerde dat ‘Amerika een land van stoommachines is’. Toch kreeg Gottschalk geleidelijk aan steeds meer toegang tot de gevestigde muziekkringen, dankzij vrienden van zijn familie.

Nadat Gottschalk in 1853 terugkeerde naar de VS, maakte hij veel reizen. In 1854 deed hij Cuba aan en dit was het begin van een serie reizen naar Centraal- en Zuid-Amerika. Rond 1860 was Gottschalks naam als pianist gevestigd in de Nieuwe Wereld. Hoewel Gottschalk was geboren in New Orleans, was hij aanhanger van de Union gedurende de Amerikaanse Burgeroorlog. Gottschalk keerde slechts af en toe terug naar zijn geboortestad voor concerten. Toch presenteerde hij zichzelf bij concerten zeer vaak als een geboren New Orleans-man.

In mei 1865 verscheen in een krant in San Francisco een berichtje over Gottschalk als de man die 95.0000 mijlen per trein had gereisd en die 1.000 concerten had gegeven. Later dat jaar moest Gottschalk de VS verlaten wegens een schandaaltje met een studente aan het vrouwenseminarie in Oakland (Californië); hij keerde nooit weer terug naar de VS.

Gottschalk verkoos Zuid-Amerika als gebied waar hij het meest optrad. Gedurende een concert in Rio de Janeiro op 24 november 1869 stortte hij in als gevolg van een malaria-besmetting. Vlak voordat hij instortte had hij zijn compositie “Morte!!” (ofwel “Ze is dood!”) gespeeld, maar het moment van instorten was tijdens het spelen van het werk “Tremolo” in hetzelfde concert.

Gottschalk herstelde niet meer geheel. Drie weken later overleed hij – waarschijnlijk door een overdosis kinine – op 40-jarige leeftijd in zijn hotel in Tijuca, Rio de Janeiro in Brazilië. In 1870 werd zijn stoffelijk overschot overgebracht naar de VS en begraven op de Green-Wood Cemetery in Brooklyn, New York.

Op de plek van zijn graf stond aanvankelijk een marmeren monument met een ‘muziekengel’ erop, maar dit standbeeld is midden 20e eeuw verdwenen. Het graf werd intussen in eer hersteld door middel van giften.

Ter herinnering aan Benjamin Britten:

Benjamin Britten is de hedendaagse componist die zichzelf als het ware naast de geschiedenis geplaatst heeft, door uitsluitend met traditionele middelen amusante, ontroerende, indringende en affectvolle muziek te schrijven.
Juist hierop steunt waarschijnlijk zijn enorm succes als componist, omdat hij voorbijgaat aan de verworvenheden van de avant-garde (die hij wel kent!), alle diepte opzettelijk vermijdt en alle muzikale middelen die hem in de schoot geworpen worden roekeloos aanwendt. Hij spreidt een moeiteloze productiviteit ten toon door een perfecte beheersing van het componistenmétier, een kennis van de oude muziek en een ontstellend maar eerlijk electicisme.

Geboren in Lowestoft op 22 november 1913, kon hij al die bagage verwerven bij Frank Bridge, John Ireland en Arthur Benjamin. Van geen enkel genre heeft hij een afkeer, en zo is het te verklaren dat de lijst van zijn werken, net als hun kwaliteit overigens, zo uiteenlopend van aard is: opera’s (“Peter Grimes” is de bekendste, en met “The Turn of the Screw” toonde hij zich de meester van het 20ste-eeuwse buffo-genre), vocale muziek (pianoliederen, orkestliederen, orkest met vocale soli, koorwerken), orkestmuziek (“Simple Symphony”, “Variations on a theme of Frank Bridge”), filmmuziek, “A Young Person’s Guide to the orchestra (Variations and Fugue on a Theme of Henry Purcell”), schoolmuziek (“Let’s make an Opera”), religieuze muziek (“Noye’s Fludde”, “War Requiem”), kamermuziek enz.

Verder is Britten bekend om zijn uitgaven van historische muziek (vooral Henry Purcell kreeg zijn aandacht), als dirigent van eigen en andermans muziek, en ten slotte als pianist-begeleider, onder andere van de tenor Peter Pears met wie hij een vast duo vormde.

Op 4 december 1976 stierf Benjamin Britten in Aldeburgh (Suffolk).

Wij vonden dit vraaggesprek met hem terug: