Modest Mussorgsky – Op 21 maart 1831 in Karewo geboren als zoon van een grootgrondbezitter, die speciaal de staatsdienst had vaarwel gezegd om zijn landgoed te beheren, krijgt Modest Moessorgsky enkele pianolessen van zijn moeder. Hij loopt gymnasium te Sint-Petersburg, heeft er ook pianoles van Anton Herke en wordt naar de kadettenschool gestuurd met een officiersloopbaan voor ogen.

Kadet in het Preobrazhensky Regiment van de Keizerlijke Garde

In zijn regiment leert hij Balakirev kennen, en als later Rimski-Korsakov, Cui en Borodin zich ook nog aansluiten, ontstaat de machtige “groep van vijf”. In feite waren het allen liefhebbers. Zo kende Balakirev, de geestelijke vader van de groep, niet eens de theoretische kant van de harmonie, en voor Moessorgsky, die van deze nood een deugd wist te maken, zou dit later van groot belang zijn.
De vijf wilden aanvankelijk met meer geestdrift dan vakmanschap de strijd aanbinden tegen de overheersing van de Westeuropese muziek en dus voor een eigen Russische toon- spraak.

In 1859 wordt Moessorgsky overgeplaatst, en omdat hij in Sint-Petersburg wenst te blijven, neemt hij ontslag bij het leger, om uitsluitend te leven van zijn muziek en het familiekapitaal. Wanneer die laatste bron van inkomsten wegvalt en de liberale boerenreformatie van tsaar Alexander II de afschaffing van de lijfeigenschap met zich meebrengt, blijkt de eerste bron niet te volstaan om in zijn levensonderhoud te voorzien. Heel wat mensen zagen zich verplicht zowaar te gaan werken om in hun levensonderhoud te voorzien.
Moessorgsky vindt een job in het ministerie, eerst dat van verkeer, daarna bij dat van boswezen. Merkwaardig genoeg deed hij dit werk graag en plichtbewust tot een jaar voor zijn dood.

Hij was een verstokte vrijgezel. Twee jaar lang woont hij samen met Rimski-Korsakov, en muzikaal gezien bracht dit samenwonen heel wat op: het werd de productiefste periode met de belangrijkste werken: “Boris Godoenov”, “De Kinderkamer” en “Kowantchina”; de relatie tussen beide mannen is er echter aan stuk gegaan: na 1873 vervreemdden ze totaal van elkaar. Ook Balakirev had hij als vriend verloren, terwijl Cui hem verraden had met een vernietigende kritiek op “Kowantchina”. Uiteraard betekende dit de zwanenzang van de machtige kliek van vijf.

Ook met Moessorgsky gaat het nu duidelijk bergaf: hij geraakt terug aan de drank (een erfenis uit zijn buitenissig officiersleven) en aan lager wal; de meeste vroegere vrienden laten hem vallen en hij verliest zijn functie bij het ministerie van boswezen. Hij lijdt letterlijk honger. Op 28 maart 1881 sterft hij in St.-Petersburg door zich in de kliniek bewusteloos te drinken aan een fles wodka.

César Antonovitsj Cui (Russisch: Цезарь Антонович Кюи, Tsezar Antonovitsj Kjoei) (Vilnius, 6 januari 1835 – Sint-Petersburg, 13 maart 1918) was een Russisch componist en muziekcriticus van Frans/Litouwse afkomst.

Van beroep was hij officier in het leger en leraar fortificaties. Hij was een van de leden van Het Machtige Hoopje, een groep Russische componisten die een specifiek Russische stijl van muziek trachtten te maken.

Isaac Albéniz werd geboren op 29 mei 1860 in Camprodón, een dorp in de buurt van Gerona (Catalonië). Na een vroege ‘loopbaan’ als wonderkind-pianovirtuoos en componist van honderden (onbekend gebleven) jeugdwerkjes voor piano, krijgt hij een studiebeurs van de Spaanse koning toegewezen, die hem toelaat zijn talent bij beroemde leermeesters te laten ordenen: in Barcelona bij Pedrell, in Parijs bij Marmontel, in Brussel bij Brassin en Gevaert, in Weimar bij Liszt en in Leipzig bij Judassohn en Reinecke. Vooral het contact met Pedrell was beslissend voor zijn verdere loopbaan als componist; samen werden ze de grondleggers van de Spaans-nationalistische School, gebaseerd op de studie van de Andalusische volksmuziek.

Na een periode van concertreizen doorheen Europa en Amerika krijgt hij leraarsambten aangeboden in Barcelona en Madrid. Erg boeiend vond hij deze bezigheden niet, en ten slotte trekt hij naar Parijs, wordt er leraar aan de Schola Cantorum en raakt intiem bevriend met Debussy. Deze verhouding werkt voor beiden bevruchtend in op hun compositorisch werk.

Albéniz sterft in Cambo-les-Bains in de Basses-Pyrenées op 16 juni 1909. De composities van Albéniz zijn hoofdzakelijk geschreven voor piano, en de titels wijzen ons onmiddellijk op zijn Spaans-nationalistisch engagement: “Cantos de España” (suite), “Suite Espagnole”, “Iberiasuite” (4 bundels van 3 werken, voor Arbos in een andere volgorde tot orkestsuite georkestreerd); verder enkele opera’s (“King Arthur-trilogie”, “Pepita Jiménez”), orkestwerken (“Catalonia”, “Rhapsodia Española”: met pianosolo) en vocaal werk (“Christus-Oratorium”, liederen, ballades, zarzuela’s).