Vandaag, 122 jaar geleden overleed Franz von Suppé.
Hij werd geboren op 18 april 1819 te Spalato, Dalmatië (Split, Kroatië) als Francesco Ezechiele Ermenegildo Cavaliere Suppé Demelli. Franz was een zoon van een belgische vader en een Oostenrijkse moeder. Hij was een achterneef van Gaetano Donizetti. Franz bracht zijn kindertijd door in Zadar alwaar hij zijn eerste muzieklessen kreeg en al op jonge leeftijd begon te componeren.

Als tiener verbleef hij in Cremona, hij studeerde fluit en harmonieleer. Zijn eerste compositie was een geestelijk werk (een r-k mis) die in 1832 voor het eerst werd uitgevoerd in de Franciscaner kerk te Zadar. Op aandrang van zijn ouders verhuisde hij naar Padua om rechten te studeren, maar hij verwaarloosde zijn muziekstudie niet.
In 1835 verhuisde Suppé naar Wenen en daar vereenvoudigde en verduitste hij zijn naam. Tevens wijzigde hij Cavaliere in ‘von’.

Op invitatie van Franz Pokorny, directeur van het theater, werd Suppé in 1840 Kapellmeister aan het Theater in der Josefstadt, in eerste instantie zonder betaling maar met de mogelijkheid zijn eigen composities daar te kunnen doen uitvoeren.

Suppé was ook zanger en als zodanig debuteerde hij, in 1842 in het Soproni Petöfi Színház (Sopron theater), als Dulcamara (bas) in Gaetano Donizetti´s l´Elisir d´Amore.
Vanaf 1845 was Franz von Suppé ook Kapellmeister aan het theater An der Wien en van 1865-1882 was hij ook Kapellmeister am Carl-theater (theater in der Leopoldstadt) te Wenen. Hij schreef muziek voor meer dan honderd producties voor voornoemde theaters en voor een theater te Baden.

Suppé componeerde de mars “Oh Du mein Österreich”; welke door Peter Branscombe in New Grove Dictionary of Music and Musicians ref.[III] werd gekarakteriseerd als het tweede Oostenrijkse volkslied.

Suppé hield contact met zijn geboortestreek. Hij bezocht af en toe Split, Zadar en Šibenik. Met name zijn operette Des Matrosen Heimkehr speelt zich af in Hvar. Nadat Suppé als dirigent met pensioen was ging hij door met het schrijven van opera’s, maar verlegde zijn focus zich naar religeuse muziek. Hij schreef nog een requiem voor de theater directeur Franz Pokorny, drie missen, verschillende liederen, symfonieën en concert ouvertures.
Franz von Suppé overleed op 21 mei 1895 te Wenen. Hij is begraven op het Wiener Zentralfriedhof (32A-31)

OZG Orpheus

Howard Harold Hanson (Wahoo (Nebraska), 28 oktober 1896 – Rochester (New York), 26 februari 1981) was een Amerikaans componist, dirigent, pianist en muziekpedagoog.

Hij groeide als zoon van Zweedse emigranten op in een klein Lutherse gemeente in Nebraska. Van zijn moeder kreeg hij de eerste muziekles. Later studeerde hij aan het Luther College in Wahoo en sloot met het diploma in 1911 af. Hij ging 1914 naar het Institute of Musical Art in New York en studeerde daar piano bij de componist en auteur van een boek over muziektheorie, Percy Goetschius. Daarna ging hij naar de Northwestern University en studeerde compositie bij de kerkmuziek-expert Peter Lutkin en bij Arne Oldberg in Chicago, Illinois. Verder studeerde hij cello en voltooide dit in 1916 met het behalen van de graad van Bachelor.

Aansluitend werkte drie jaar hij aan deze universiteit als docent. Vervolgens ging naar het Conservatory of Fine Arts in Californië waar hij muziektheorie en compositie doceerde, en in 1921 zelfs decaan van dit conservatorium werd. In hetzelfde jaar won hij als eerste Amerikaan de Prix de Rome die de American Academy in Rome hem toekende voor zijn ballet Californian Forest Play. Aansluitend bleef hij drie jaar in Rome. Gedurende deze tijd studeerde hij ook bij Ottorino Respighi, een oud-leerling voor orkestratie van Nikolaj Rimski-Korsakov, orkestratie en instrumentatie.

Terug uit Rome begon zijn carrière als dirigent toen hij voor het New York Symphony Orchestra op het podium stond voor de uitvoering van zijn symfonisch gedicht North and West. In 1924 dirigeerde hij eveneens in Rochester, New York, zijn Symphony No. 1 – “Nordic”, die de bijzondere aandacht vond van George Eastman, de stichter van Kodak Eastman. Die kon Hanson ertoe brengen directeur van de befaamde Eastman School of Music, een onderdeel van de University of Rochester, te worden. In deze functie bleef Hanson van 1924 tot 1961. In 1925 placeerde Hanson de American Composers Orchestral Concerts en stichtte de Eastman-Rochester Symphony Orchestra waar de voornaamste spelers van het Rochester Philharmonic Orchestra en geselecteerde studenten van de Eastman School of Music meespeelden.

Hij kreeg in de loop der jaren belangrijke prijzen en onderscheidingen, o.a. de Pulitzer-prijs voor muziek voor zijn 4e Symfonie. Zijn toonspraak is beïnvloed door een romantische grondhouding met het flair van de Amerikaanse Noorden alsook een tintje van de Noord-Europese symfonici, bijzonder van Jean Sibelius.

Hanson componeerde in alle genres, vaak maar een compositie per genre (1 concert, 1 strijkkwartet en 1 opera), hij voltooide wel zeven symfonieën. Zijn oeuvrelijst is te vinden in het artikel oeuvre van Howard Hanson.

Heitor Villa-Lobos. Deze Braziliaanse componist werd geboren in Rio de Janeiro op 5 maart 1887 en reeds als klein kind leerde hij spelen op een altviool die zijn vader had omgebouwd tot een cello, daarna leerde hij ook piano en klarinet. De liedjes die hij op straat hoorde spelen en zingen vormden zijn favoriet repertorium en de ‘chorôes’ (populaire muzikanten) waren zijn leraars.

Toen hij zestien was, wou zijn moeder dat hij geneeskunde zou gaan studeren, en daar had hij zo’n hekel aan dat hij wegvluchtte en zich gedurende vier jaar aansloot bij een groep muzikanten die Brazilië doorkruisten in alle mogelijke richtingen. Zo leerde hij de populaire muziek van alle streken van zijn land kennen; vooral de muziek van de Afro-Brazilianen boeide hem.

Na deze vier jaren rondzwerven kon hij al cello, altviool, piano, gitaar, klarinet, en nog een hele reeks aërofonen bespelen. Hij vestigde zich definitief in Rio in 1913 en leerde als autodidact de werken van de grote componisten kennen. Hij werd echter gedreven door zijn instinct, door zijn kennis van de Braziliaanse folklore en door zijn bewondering voor Johann Sebastian Bach. Zijn twee lange reizen naar Parijs (1923-1925 en 1927-1930) laten voor het verfijnde en verblufte Europa een indruk van een wilde, sensuele, zelfs irrationele kunst achter. De opvoering van zijn eerste ‘Chôros’ (wat werd gedefinieerd als een ‘nieuwe vorm van muzikale compositie die de verschillende modaliteiten van de Braziliaanse, Indiaanse en populaire muziek samenbrengt’), was een onvoorstelbaar succes.

Vanaf 1930 toont hij zijn bewondering voor Bach in de serie van de ‘Bachianas Brasilieras’, waarin zijn Braziliaanse inspiratie zich aanpast aan de klassieke vormen en in contrapuntische composities. De samensmelting van deze twee totaal verschillende genres in de muziek hebben tot verbluffende resultaten geleid.

In 1930 werd Heitor Villa-Lobos benoemd tot surintendant van de Muzikale Opleiding van de Staat van Rio. Hij begint dan aan een pedagogisch werk die dat in 1942 uitmondt in de stichting van zijn eigen Conservatorio Nacional de Canto Orfeônico en de creatie van talrijke populaire werken voor koor, vooral in zijn scholen (waar hij de leerlingen toelaat te roepen, te krijsen, in de handen te klappen en met de voeten te stampen gedurende de repetities). Hij slaagde erin maar liefst 40.000 zangers bijeen te brengen voor een concert in het Vasco da Gama-stadion. Hij had ook een eigen symfonisch orkest gevormd, waarmee hij de grootste werken van de grootste componisten aan de Brazilianen liet ontdekken. Hij richtte monsterlijk grote ensembles op, zowel vocaal als instrumentaal, grotendeels gevormd door amateurs.

Hij componeerde met een enorme snelheid en deed honderden dingen tegelijk met veel enthousiasme en zonder ooit een indruk van vermoeidheid of ontmoediging te geven. Hij stierf op 72-jarige leeftijd, op 17 november 1959 in zijn geboortestad. (Componistennet)

Bachianas Brasileiras, een reeks van negen suites, gecomponeerd tussen 1930 en 1945, door Heitor Villa-Lobos, voor verschillende muziekinstrumenten en stemmen.