Maak kennis met het jongenskoor Libera, ook gekend als de Engelenstemmen.  Vele koorleden zingen ook in het koor van hun parochiekerk St. Philip, Norbury (Zuid-Londen).  Het koor bestaat uit ca. 40 zangertjes – uitsluitend jongens – tussen 7 en 16 jaar, daarbij inbegrepen de jongens in opleiding, die nog niet aan optredens of opnames mogen/kunnen deelnemen.

Bijna al hun liederen zijn ofwel nieuwe composities van hun dirigent Robert Prizeman of nieuwe arrangementen van klassieke en hedendaagse muziekstukken.

Libera’s muziek bestaat dikwijls uit elementen van Gregoriaanse gezangen, van klassieke componisten zoals Debussy, Beethoven en Pachelbel, maar ook uit hedendaagse muziek.  De teksten vinden hun oorsprong in traditionele hymnes, de Latijnse Rite, moderne liederen en ook gedichten.  Zo werd bv. in “We are the Lost” het gedicht uit  “In Flanders Fields” van John McCrae gebruikt (eerste video)

Hun naam werd geïnspireerd door  Libera Me uit de Requiem Mis.  Zoals uit hun agenda blijkt, reizen zij met hun engelenstemmen de wereld rond.  Meer info en video’s vindt u op hun webstek https://libera.org.uk/

Gounods vader was een kunstschilder en graveur in Parijs, die echter stierf toen Charles nauwelijks vijf jaar was (geboren op 17 juni 1818. Zijn moeder was een voortreffelijke pianiste en dus uiteraard zijn eerste muzieklerares.

Terwijl hij klassieke filologie studeert, volgt hij verder pianoles bij Reicha. Tenslotte kiest hij definitief voor een muzikale loopbaan, en laat zich inschrijven aan het Conservatorium. Een tweede en eerste “Prix de Rome” brengen de traditionele tweejaarse studiebeurs op in Rome. Daar bestudeert hij vooral Palestrina, wat zijn sporen nalaat als hij terug in Parijs is: hij wordt kerkorganist en kerkkoorleider , gaat een jaar theologie studeren en componeert missen.

Naast Palestrina boeien hem vooral Mendelssohn, Schumann en Berlioz. Enkele opera’s, oratoria en symfonieën vinden geen weerklank, tot hij plots uitpakt met “Faust” op een libretto van Bonnier en Carré naar Goethe. De volgende opera’s waren echter geen lang leven meer beschoren, op uitzondering van “Mireille” en “Roméo et Juliette”. Hij ontvlucht het oorlogsgeweld door naar Londen te trekken, waar hij drie jaar lang een liefdesverhouding heeft met ene Mevrouw Weldon. Franse vrienden van zijn vrouw ontvoeren hem echter en brengen hem terug naar de wettige haard.

Blijkbaar gelouterd wijdt hij zich hoofdzakelijk aan geestelijke werken, tot zijn dood in 1893 (18 oktober).

Meer info bij Wikipedia.

https://youtu.be/J35hKcO0IGA

Alberto Evaristo Ginastera (Buenos Aires, 11 april 1916 – Genève, Zwitserland, 25 juni 1983) was een Argentijns componist en muziekpedagoog. Hij wordt wel beschouwd als de belangrijkste componist van Zuid-Amerika na Villa-Lobos. Astor Piazzolla is een van Ginastera’s leerlingen.

Als zoon van Catalaanse en Italiaanse emigranten leek hij voorbestemd voor een bestaan als agronoom of zakenman. Maar op 12-jarige leeftijd ging hij naar het Conservatorio de Música y Arte Escénico “Alberto Williams” en later naar het Conservatorio Nacional Superior de Música “Carlos López Buchardo” (IUNA), beide te Buenos Aires. Hij kreeg les van Athos Palma en studeerde in 1938 af met lof. Hij was toen al een opkomende ster, omdat hij in 1934 een eerste prijs van de Association “El Unisono” won en zijn ballet Panambí in 1937 in het Teatro Colón onder de dirigent Juan Jose Castro een geslaagde première had beleefd.

In 1942 kreeg hij een studiebeurs van de Amerikaanse Guggenheim Foundation en kon naar de Verenigde Staten van Amerika. Hij studeerde bij Aaron Copland in Tanglewood. Daar bleef hij tot 1945. Maar deze reis heeft zijn werken in de toekomst sterk beïnvloed. Teruggekomen in Buenos Aires stichtte hij samen met andere Argentijnse componisten de Liga de compositores de la Argentina (Vereniging van Argentijnse Componisten), het Conservatorio de Música y Arte Escénico de La Plata en het Latijns-Amerikaanse Centrum voor hogere muziekstudies aan het Instituto Di Tella te Buenos Aires.

Hij was decaan en (ere)professor aan de School voor kunst en muziekwetenschappen van de Ponteficia Universidad Católica Argentina Santa María de los Buenos Aires (Katholieke Universiteit van Argentinië) en professor aan de Universidad Nacional de La Plata (UNLP) te La Plata. In 1968 werd hij eredoctor van de Amerikaanse Yale-universiteit in New Haven, Connecticut. Hij is lid van de Academia Nacional de Bellas Artes van Argentinië. Verder was hij Oficial de la Orden de las Artes y las Letras del Gobierno de Francil, lid van de Academia Brasileira de Música en van de Facultad de ciencias Artes Musicales de la Universidad de Chile.

In 1970 vestigde hij zich in Europa. De symfonische rockgroep Emerson, Lake and Palmer bewerkte het vierde deel van Ginastera’s eerste pianoconcert op hun plaat Brain Salad Surgery (1973), wat zijn goedkeuring kon wegdragen.

In zijn eerste werken verwerkt hij de Argentijnse folklore (Panambí, Danzas Argentinas en Estancia). Maar zijn behandeling van volkse invloeden verandert in de loop der jaren. In de Variaciones Concertantes heeft hij de volksmuziek verwerkt zonder deze in zijn compositie te citeren en gebruikt hij moderne technieken. De Variaciones concertantes van 1953 zijn geïnspireerd door Bartóks Concert voor orkest waarin alle instrumenten soleren. De cello brengt het thema, dat begeleid wordt door de harp met de tonen van de losse snaren van de gauchogitaar (e-a-d-g-b-e). Over dit werk merkte Ginastera op, dat hij een Argentijnse atmosfeer wilde scheppen met eigen thematische en ritmische elementen, in plaats van folkloristisch materiaal. Sommige variaties zijn decoratief, andere vervormen het hoofdthema tot nieuwe thema’s. De Variaciones eindigen met een malambo (dans), een mengsel van 6/8- en 3/4-maat met een enkele keer een 7/8-maat erdoorheen. [1] In de late werken vanaf 1958 hoor je het neo-expressionisme naar voren komen (de opera Bomarzo, Popul Vuh para orquesta, tweede celloconcert).

John Bull moet zowat in 1562 geboren zijn in de buurt van Somerset en begon als koorknaap en de Chapel Royal, die onder leiding stond van William Blitheman. In 1582 werd hij organist aan de kathedraal van Heresford. In 1585 keert hij terug naar de Chapel Royal om er in 1591 Blitheman als kapelmeester op te volgen. Intussen wordt hij doctor in de muziek aan de universiteit van Oxford, en professor aan het Gresham College te Londen.

In 1601 reist hij naar het vasteland, volgens kwatongen als geheim agent voor Queen Elisabeth, officieel om gezondheidsredenen.

In 1607 moet hij ontslag nemen als professor om te kunnen trouwen (professoren hoorden niet gehuwd te zijn!), en in 1613 zien we hem hals over kop naar de Nederlanden verhuizen. Niemand is er precies achtergekomen waarom: vreesde hij als katholiek vervolgd te worden nu hem geen beschermende koninklijke hand boven het hoofd gehouden werd (Queen Elizabeth stierf en werd opgevolgd door James I)? Had hij zich vijanden gemaakt door zijn “bijverdienste”? Was de Engelse grond hem om andere redenen te heet onder de voeten geworden? Betichtingen van overspel? Of werden er door aartshertog Albrecht in Brussel meer garanties geboden dan in het onzekere Londen?

Vier jaar blijft hij bij Albrecht en Isabella, om in 1617 naar Antwerpen te verhuizen. Hij wordt er organist van de kathedraal. Zijn faam als virtuoos op virginaal en orgel liep door heel Europa en de 150 stukken die hij voor deze instrumenten schreef, vergen een voor die tijd meer dan gewone vingervaardigheid.

De belangrijkste titels : “The Spanish Pavan”, de “Queen Elisabeth’s Pavan and Gaillard” en “The King’s Hunting Jigg”.
Het zijn meestal dansen met variaties, waarvan er heel wat opgenomen zijn in het “Fitzwilliam Virginal Book”. Voorts kennen we van hem 50 fantasia’s voor strijkersensemble (gamba), en traditionele miscomposities. John Bull stierf als Jan Boel in Antwerpen op 12 of 13 maart 1628.

Joaquín Rodrigo geboren 22 november 1901 in Sagunto bij Valencia, gestorven 6 juli 1999
Spaans componist

Joaquín Rodrigo werd bijna geheel blind toen hij 3 jaar was, als gevolg van een difterie epidemie. Op zijn achtste jaar begon hij zijn eerste muzikale studies in solfa, piano (R. Ribes ) en viool en vanaf zijn zestiende harmonie en compositie bij leraren van het conservatorium in Valencia: Francisco Antich, Enrique Gomá and Eduardo López Chavarri. Zijn eerste composities dateren vanaf 1923: Suite voor piano, Dos esbozos (Two Sketches) voor viool en piano en Siciliana voor cello. In 1924 schreef hij zijn eerste werk voor orkest, Juglares, dat in Valencia en Madrid in première ging. Rodrigo schreef al zijn werken in braille om ze vervolgens te dicteren aan een kopiist.

In 1927 ging hij naar Parijs, waar hij vijf jaar lang bij Paul Dukas lessen in compositie en instrumentatie volgde aan de École Normale de Musique. Hier leerde hij Maurice Ravel en Manuel de Falla kennen. Paul Dukas was zeer gesteld op Rodrigo, die in 1935 zijn Sonada de adiós voor piano als eerbetoon aan Dukas schreef.

Hij werd al snel bekend als pianist en componist en raakte bevriend met vele muzikale beroemdheden uit die tijd, waaronder Honegger, Milhaud en Ravel. Ook Manuel de Falla, wiens advies en steun van doorslaggevend belang voor Rodrigo’s carrière was.

In 1933 trouwde hij met de Turkse pianiste Victoria Kamhi, die vanaf dat moment tot aan haar dood in 1997 zijn onafscheidelijke partner en belangrijkste medewerker werd in alle aspecten van zijn werk als componist.

Met dochtertje Cecilia

Pas in 1934 keerde Joaquín Rodrigo naar Valencia terug, maar later kon hij dankzij een beurs voor de duur van twee jaar (Conde de Cartagena-stipendium) zijn studies in Frankrijk vervolgen. Hij studeerde musicologie bij André Pirro en Maurice-Emmanuel aan de Sorbonne, en bij Paul Dukas aan het conservatorium. Verder werkte Rodrigo in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland totdat hij in 1939 terugkeerde naar Spanje om zich definitief in Madrid te vestigen.

Paco de Lucía Concierto de Aranjuez

Met echtgenote 1961

In 1940 vond de wereldpremière plaats van zijn Concierto de Aranjuez voor gitaar en orkest, een werk dat hem wereldfaam zou brengen. Vanaf dat moment werd Rodrigo uitgenodigd om deel te nemen aan verscheidene artistieke activiteiten, zowel creatief als wetenschappelijk. Waaronder de posities van professor muziekgeschiedenis aan de Complutense universiteit van Madrid (1948), Hoofd van Muziekuitzendingen voor de Spaanse Radio, muziekcriticus voor verschillende kranten en Hoofd van de Artistieke afdeling van de Spaanse Nationale Organisatie voor de Blinden (ONCE). Rodrigo werd ook uitgenodigd als pianist en lector om tournees te maken door Spanje, de rest van Europa, Latijns-Amerika, de VS, Israël en Japan. In gezelschap van zijn vrouw woonde hij wereldwijd vele wedstrijden en festivals bij, gewijd aan zijn muziek.

Buste van Rodrigo met op de achtergrond zijn echtgenote. España Park, Rosario, Santa Fe Provincie, Argentinië.

De muziek van Rodrigo is een hommage aan de rijke en gevarieerde cultuur van Spanje. Geen enkele andere Spaanse componist heeft uit zoveel verschillende aspecten van s’lands geest als bronnen van inspiratie geput, van de geschiedenis van Spanje in de Romaanse tijd tot aan het werk van hedendaagse dichters. Zijn muziek is verfijnd, helder, fundamenteel optimistisch met een duidelijke overheersing van melodie en met originele harmonieën. Zijn eerste werken verraden de invloed van componisten uit zijn tijd als Ravel en Stravinsky, maar de persoonlijke stem is al snel te horen, die een noemenswaardig hoofdstuk in de culturele geschiedenis van Spanje in de 20ste eeuw zou worden, waar de originaliteit van Rodrogo’s muzikale inspiratie hand in hand gaat met een toewijding aan de fundamentele waarden van zijn traditie.

Joaquín Rodrigo componeerde talrijke en gevarieerde composities, waaronder elf concerten voor verschillende instrumenten, meer dan zestig liederen, koorwerken, instrumentale werken, toneelwerken en filmwerken. Een aantal beroemde solisten gaven hem opdrachten, waaronder Gaspar Cassadó, Andrés Segovia, Nicanor Zabaleta, James Galway, Julian Lloyd Webber en het Romero gitaar kwartet.

Joaquín Rodrigo werd gedurende zijn leven regelmatig geëerd door regeringen, universiteiten, academies en andere civile en muzikale organisaties in veel verschillende landen, waaronder: Gran Cruz de Alfonso X el Sabio, Gran Cruz del Mérito Civil, Medallas de Oro al Mérito en el Trabajo y en las Bellas Artes, de National Music Prize (tweemaal), Doctor honoris causa van verschillende universiteiten, directeur van de Real Academia de Bellas Artes de San Fernando en de Fundación Guerrero Prijs.

In 1991 ter ere van zijn 90ste verjaardag werden concerten gegeven over de hele wereld en Joaquín Rodrigo werd in de adelstand verheven door H M Juan Carlos I, koning van Spanje, met de titel ‘Marqués de los jardines de Aranjuez’.
In 1996 werd hij geëerd met de Prins van Asturia Prijs, voor het eerst aan de componist toegekend. In de eervole vermelding stond dat Rodrigo’s naam was toegevoegd aan die van Falla, Granados en Albéniz onder de klassieken van de Spaanse muziek en gaf buitengewone aandacht aan Rodrigo’s beslissende prestatie om waardigheid en universaliteit te geven aan de gitaar als concert instrument.

Op 21 juli 1997 stierf zijn vrouw Victoria en twee jaar later stierf Joaquín Rodrigo zelf in zijn huis op 6 juli 1999, omringd door zijn familie.

www.joaquin-rodrigo.com

https://youtu.be/ye-FvKCZp3s

Sweelinck is niet zozeer een nakomer van de Nederlandse polyfonisten, dan wel een groot Nederlander van het begin van de Gouden Eeuw. Hij werd geboren in mei 1562 in Deventer. Op zijn vier verhuisde het gezin Sweelinck naar Amsterdam. Zijn vader was organist en clavecinist in dienst van de kerk, en eerste leraar van Jan. Dit bleek toen de elfjarige Sweelinck na de dood van de oude Sweelinck regelmatig de kerkdiensten verzorgde.

In 1580 werd hij tot stadsorganist aangesteld (in 1578 had de stad Amsterdam zich bekeerd van rooms-katholiek tot hervormd geloof, zodat de kerkambtenaren meteen ook in stadsdienst kwamen). Met zijn rooms-katholieke achtergrond moest de 18-jarige Sweelinck in de eerste plaats zijn baan redden: de zin van dat afleidend orgelspel tijdens de kerkdiensten werd in twijfel getrokken. Aan de andere kant bezorgde het de onderdanen toch edeler vermaak dan de taveernen, zodat hij alvast voorlopig mocht aanblijven. Meer zelfs: de kerk en het orgel werden ook als decor voor wereldlijke aangelegenheden gebruikt.

Naast zijn orgelimprovisaties en variaties op bekende volksliederen, componeerde hij ten behoeve van de muziekminnende burgerij vijfstemmige Franse chansons: verder de “Psalmen Davids” (de 150 calvinistische Franse berijmingen van Marot en de Bèze, polyfone bewerkingen van de Geneefse melodieën), twee- en driestemmige “Rimes” op Franse en Italiaanse teksten en de “Cantiones Sacrae”. In deze vocale werken toont Sweelinck zich een late nabloeier van de Nederlanders. Anders is zijn betekenis als orgelcomponist en pedagoog: in 1606 kwamen de eerste leerlingen uit Duitsland, en dit was de aanleiding tot zijn beroemde bijnamen de Vader van de Hervormde orgelcultuur of de Duitse Organistenmaker.

Sweelinck schreef voor orgel toccata’s variaties op liederen, dansen en koralen, 6 Echo-fantasieën, 14 monothematische fantasieën (voor lopers van de fuga) en 7 canons. Zijn belangrijkste leerlingen waren Samuel Scheidt, Peter Hasser, Heinrich Scheidemann en Gottfried Scheidt. Een van de twee worteltakken van J.S.Bachs stamboom als organist loopt trouwens van Sweelinck (die een synthese bereikte van de virginalisten- en polyfonistenstijl) over Scheidemann en Reinken.

Hij stierf op 16 oktober 1621. Als stadsorganist werd hij opgevolgd door zijn zoon Dirck.

Franz Liszt werd op 22 oktober 1811 in Hongarije (Raiding) geboren uit een Duits adellijk geslacht, omdat zijn vader rentmeester was bij de Hongaarse tak van de Esterhazy’s. Als reeds zeer vroeg zijn muzikale begaafdheid blijkt, laat vader Liszt zijn job varen om de opleiding van zijn wonderkind van nabij te kunnen leiden. Het hele gezin verhuist naar Wenen, waar de jonge Franz (Ferenc in het Hongaars) met een studiebeurs van Hongaarse edelen les krijgt bij Czerny.
In 1823 trekken ze naar Parijs, maar Cherubini die een hekel had aan muzikale wonderkinderen, weigert hem aan het Conservatorium. Vandaar dat Liszt als pianist in feite autodidact is, terwijl hij compositielessen volgde bij Paër en Reicha.

Hij onderneemt een concertreis naar Engeland, en wordt door de voorspraak van Hongaarse adellijke families en door zijn natuurlijke ontvankelijkheid voor nieuwe indrukken, spoedig het lievelingskind van de Parijse salons.

Net als bij Chopin betekent het beluisteren van Paganini voor hem een nieuwe stimulans om zijn pianotechniek verder aan te scherpen. Andere figuren die hem diepgaand beïnvloeden zijn Meyerbeer, Bellini, Chopin en vooral Berlioz, uit wiens programmatische “Symphonie fantastique” hij de idee put voor symfonische gedichten als de meest typische uiting van de romantische orkestmuziek. In 1835 gaat hij een “vrij huwelijk” aan met gravin Marie d’Agout, die hem drie dochters schonk. Eén daarvan moeten we onthouden: Cosima, die eerst trouwde met de dirigent Hans von Bülow en daarna met Richard Wagner. In 1839 slaat de verhouding om in haat en Liszt is wat blij als hij tot buitengewoon hofkapelmeester benoemd wordt in Weimar. Van daaruit maakt hij propaganda voor de muziek van zijn geestelijke vader Berlioz en (echte) schoonzoon Wagner.

Tijdens een concertreis in Rusland leert hij vorstin Sayn-Wittgenstein kennen; wanneer na zeventien jaar aandringen de verbreking van haar eerste huwelijk definitief voor onmogelijk wordt verklaard (volgens het kerkelijk recht had ze moeten kunnen scheiden omdat ze als minderjarige tegen haar wil uitgehuwelijkt werd), gooit Liszt het roer om en vraagt in Rome de lagere wijdingen van de Rooms-Katholieke Kerk aan. Hij beperkt zijn concertreizen als bravoure-pianist tot een minimum, om zoveel mogelijk te componeren, en vertoont zich nog alleen in priestertoog. Ook in Weimar boterde het niet meer met zijn werkgevers en ondergeschikten, en hij trekt naar Rome. Vanaf 1875 wordt hij voorzitter van de landelijke muziekacademie (heet nu Ferenc Liszt-academie) in Boedapest, en verdeelt zijn jaren over Rome, Boedapest en Weimar.

Hij sterft op 31 juli 1886 in Bayreuth, waar hij Cosima te hulp gesneld was om het Festspielhaus boven water te houden na de dood van Wagner.

https://youtu.be/HcsZcbaCxTI

Frederick Delius werd op 29 januari 1862 in Bradford geboren als zoon van een welgesteld wolhandelaar en was voorbestemd om het familiebedrijf over te nemen. Hij vestigde zich echter in Florida om een sinaasappelplantage te beginnen. In de Verenigde Staten begon hij volledig als autodidact muziek te studeren, o.m. wegens zijn grote bewondering voor de negermuziek. In 1886 reist hij naar Europa en ontmoet Edvard Grieg aan het Conserva-torium van Leipzig. Deze leert hem de Noorse volksmuziek kennen, en overhaalt hem zich uitsluitend aan het componeren te wijden.

In 1888 gaat Delius in Frankrijk wonen en huwt in 1897 met Jelka Rosen. Vanaf 1922 komen de eerste symptomen aan het licht van de ziekte die hem later blind zal maken, zodat hij vanaf 1926 zijn composities aan zijn vriend Eric Fenby moet dicteren. Delius vermeed de omgang met componisten maar was bevriend met Gauguin en Strindberg. Hij overleed op zijn landgoed in Grez-sur-Loing op 10 juni 1934.