Tante Cato is katholiek,
ze is een lieve oude dame, twee- of drieëntachtig jaar.
Tante Cato is katholiek,
of liever Rooms;
ze heeft iets ouderwetsig vrooms.
En dat moderne gedoe is niks voor haar,
zelfs over Gijsen en Lefebre is ze matig enthousiast
want haar geloof staat bij haar boven op de kast.
Sint Hubertus en Sint Adrianus,
Sint Cosmas en Sint Damianus,
Sint Chrysostomus en Sint Martinus,
Sint Alfonsus en Sint Augustinus,
Sint Carolus Borromeus,
en Sint Judas Thaddeus,
Petrus, Paulus en Philippus, alle hoogverheven VIPs,
in voortdurende aanbidding en in hoofdzaak in het gips.
Tante Cato is katholiek,
maar in de kerk van haar parochie vindt ze niet zoveel terug
van haar vooroorlogse mystiek.
De pastor leert.
De kerk is nu geengageerd.
Mijn tante zucht dan: het gaat allemaal zo vlug.
Je hoort geen woord over de hemel, zei ze laatst nog tegen mij.
Dus ze haalt haar eigen hemel dichterbij.
Sint Dominicus en Sint Lidwina,
Sint Beatrix en Sint Christina, (originele tekst: Sint Adelbert en Sint Christina)
Sint Donatus en Sint Dionysius,
Sint Alexius en Sint Aloysius,
Sint Maria Magdalena,
Catharina van Siena,
Ja, ze staan er allemaal behalve Jozef met z’n staf;
dat komt door de grote schoonmaak, ja, Sint Jozef viel eraf.
Tante Cato, u bent beroofd.
U bent beroofd van alle dingen die u vroeger hebt geleerd,
en waarin u hebt geloofd.
En dat werd tijd
de kerk moest al die ballast kwijt.
Maar ik begrijp dat u het moeilijk accepteert.
Daarom: ik hoop, als het uw tijd is, met een jaar of wat misschien,
dat u ze dan daarboven allemaal zult zien.
Sint Andreas en Sint Leonardus,
Sint Barbara en Sint Medardus,
Sint Nicolaas en Sint Bonifatius,
Sint Frederik en Sint Ignatius,
Bernardinus en Bernulfus,
Ada, Oda en Odulfus,
Sint Franciscus met z’n ezel en Sint Lucas met z’n koe,
Sint Johannes en Sint Joris – tot Sint Juttemis aan toe.
